muzeumsztukilodz

[muzeumsztukilodz]

Alan Butler

https://vimeo.com/439951493/4fab3a8f26

Alan Butler, Tydzień. Przygoda z pracą [The week. A let`s work adventure. Episode 6'], 2020, wideo, dzięki uprzejmości artysty

Praca Alana Butlera to część monumentalnego projektu artysty Tydzień. Przygoda z pracą [The Week. A let`s work adventure], w którym przenosi Kapitał Marksa w świat gier komputerowych, podcastów, komunikacji i pracy cyfrowej. Całość składa się z 19 odcinków i trwa 40-godzin, a docelowo będzie udostępniona jako gra komputerowa life simulation. Każdy odcinek poświęcony jest innemu rodzajowi pracy. Odcinek 6 dotyczy pracy w internetowym centrum obsługi technicznej symulowanej w grze Tech Support: Error Unknown. Ścieżka dźwiękowa całego cyklu powstała na podstawie audiobookowej wersji dzieła Marksa, którą stworzyła ogólnoświatowa grupy wolontariuszy, czytających i nagrywających teksty w domenie publicznej do pobrania za darmo w świeci (librivox) oraz zniekształconych, spowolnionych piosenek robotniczych. Wideo zostało zrealizowane przy wykorzystaniu software używanego w grach komputerowych (OBS) i filtru  snapchat Karola Marksa. W monumentalnym dziele Butlera tekst Marksa przestaje być obiektem uważnej, lektury i naukowej dyskusji. Monotonne obrazy gier, bezbarwne głosy lektorów i komputerowo zniekształcona muzyka przenoszą źródłowy tekst w konwencje nudnych podcastów do zasypiania, rozrywek dla nerdów czy niekończących się nagrań ASMR do słuchania w trakcie innych czynności. Kapitał na miarę XXI wieku odnosi się w ujęciu artysty do warunków produkcji i reprodukcji kapitalizmu kognitywnego. Dotyczy ambiwalencji, upłynnienia granic między pracą, twórczością, aktywizmem, symulacją, konsumpcją i rozrywką.  Stawia pytania o sprzeczności użycia technologii cyfrowych zarówno do akumulacji kapitału jak i horyzontalnej kooperacji intelektu powszechnego.

Alan Butler studiował w National College of Art and Design w Dublinie i LaSalle College of the Arts w Singapurze. Jego twórczość skupiona jest analizie warunków produkcji cyfrowej i porusza takie zagadnienia jak przekształcenie doświadczeń zmysłowych w technosferze czy wpływ algorytmów na komunikację społeczną.

Alan Butler, The week. A let’s work adventure. Episode 6', 2020, video, courtesy of the artist

Alan Butler’s work The week. A let’s work adventure makes up part of artist’s monumental project, in which he takes Capital by Karl Marx into the world of video games, podcasts, digital work and cyber-communication. The whole series comprising 19 episodes which altogether last ca. 40 hours is intended to be made available as a life simulation video game. Each episode is devoted to a different type of work. Episode 6 focuses on work in an IT helpdesk (technical support centre) simulated in the game Tech Support: Error Unknown. The soundtrack of the series is based on the audio-book version of Marx’s seminal work created by a world-wide group of volunteers who read and make recordings of texts in the public domain which can be downloaded for free (librivox). It is mixed with distorted, slowed down work songs. The video was recorded using the OBS software typical of video games and Karl Marx filter on Snapchat. In Butler’s monumental work, Marx’s text ceases to be the object of careful reading and scientific discussion. Monotonous images of games, lectors’ flat voices, and computer-distorted music transport the source text into the world of boring podcasts that lull you to sleep, entertainment for nerds or never-ending ASMR recordings to be listened to while doing something else. The artist perceives the 21st century Capital in the context of the production and reproduction of cognitive capitalism.  It concerns ambivalence, fluid boundaries between work, creation, activism, simulation, consumption, and entertainment. Butler asks questions about contradictions in using digital Internet technologies to both accumulate capital and achieve horizontal cooperation of general intellect.  

Alan Butler graduated from the National College of Art and Design in Dublin and LaSalle College of the Arts in Singapore. His practice explores the environment and conditions of digital production technologies and tackles aspects, such as the transformation of sensual experiences in the technosphere or the impact of algorithms on social communication.

[muzeumsztukilodz]

https://vimeo.com/439951493/4fab3a8f26

[muzeumsztukilodz]

Wendelien van Oldenborgh / Céline Condorelli

Wendelien van Oldenborgh and Céline Condorelli, Rozmowa przerywana przez rysunki, 2020

Praca Wendelien van Oldenborgh i Céline Condorelli powstała w wyniku rozmów prowadzonych przez obydwie artystki w związku z ich przygotowaniami do planowanej w 2021 r. wystawy wokół Sali Neoplastycznej Muzeum Sztuki. Przedmiotem ich dyskusji jest projektowanie wystaw jako przestrzeni społecznych, etyka wystaw i rewizja modernistycznych polityk sztuki. Do wymiany włączone zostają rysunki z projektami prac obydwu artystek zazwyczaj nieujawniane w reprezentacji ich praktyki oraz współczesne i historyczne głosy inspirujących je postaw twórczych i teoretycznych. Wendelien van Oldenborgh przesłała projekt struktury architektonicznej dla video Bete & Deise, który jest interpretacją twórczości modernistycznej architektki Liny Bo Bardi, a Céline Condorelli wariację na temat swoich projektów Kompozycje przestrzenne 3-10, dla których punktem wyjścia były ekspozytory Władysława Strzemińskiego. Céline Condorelli pracuje na przecięciu architektury i sztuk wizualnych. Jej praktyka koncentruje się na architekturze rozumianej jako struktura wspierająca i interfejs. To pierwsze pojęcie dotyczy obszaru, w którym jako struktury wspierające sztukę mogą znaleźć się mechanizmy finansowe i instytucje oraz architektura wystaw czy też design. Użycie pojęcia „interfejs” natomiast dotyczy roli kontekstu przestrzennego w mediacji dzieł sztuki i rekonfiguracji ich znaczenia. Artystka rozwija dzięki tej metodologii krytyczne modele tworzenia wystaw i przestrzeni publicznej. Wendelien van Oldenborgh pracuje głównie w medium filmu rozumianym jako przestrzeń społeczna. Scenariusze jej filmów tworzone są oparciu o zaaranżowane przez artystkę spotkania rozgrywające się w miejscach uruchamiających pamięć politycznych i historycznych sprzeczności. Ostateczna forma filmu rozwija się w improwizacji i współudziale protagonistek i protagonistów. Obrazy filmowe artystki mają wyraźny materialny wymiar i prezentowane są często w zaprojektowanych przez nią strukturach, które programują i eksponują akt patrzenia.

Kompletna praca do pobrania. Wendelien van Oldenborgh and Céline Condorelli, A conversation interrupted by drawings, 2020

The work of Wendelien van Oldenborgh and Céline Condorelli is a result of the ongoing conversation  between both artists in connection with their preparations for the exhibition at the Neoplastic Room of the Muzeum Sztuki in Łodź planned for 2021. The subjects of their talks are the ethics of exhibition, design of exhibition spaces as social places and the revision of modernist art policies. Their exchange includes design drawings that usually stay back from the visible part of their practice as well as the voices representing contemporary and historical trends and opinions of artists and writers that have inspired them. Wendelien van Oldenborgh has decided to present a design of an architectural structure for her video Bete & Deise. This project is an interpretation of the works of the modernist female architect Lina Bo Bardi. Céline Condorelli has submitted a variation on her Spatial Compositions 3-10 projects, which were stimulated by Władysław Strzemiński's displays. Céline Condorelli works at the intersection of architecture and visual arts. Her work focuses on architecture understood as a support structure and interface. The first term concerns the area in which financial mechanisms and institutions, as well as exhibition architecture or design could be perceived as the very structures supporting art. The term "interface" relates to the role of spatial context in the mediation of works of art and the reconfiguration of their meaning. Thanks to this methodology, the artist develops critical models for designing exhibitions and public spaces. The medium which Wendelien van Oldenborgh mainly works in is film understood as a social space. The scripts of her films are based on meetings arranged by the artist and taking place in places which reawaken the memories of conflicting political and historical events. The ultimate form of the film develops as a result of improvisation with the participation of her protagonists. The van Oldenborgh’s films have a clear material dimension and are often presented within  the designed by her space-structures, which program and expose the act of watching.

Download the complete work.

[muzeumsztukilodz]

[muzeumsztukilodz]

Anna Nowicka

Anna Nowicka, Wędrówka #21, dźwięk/głos, 2020

Głos Anny Nowickiej prowadzi nas przez wewnętrzny krajobraz ciała, wyobraźni i pragnień. Przewodnikiem jest również nasz własny oddech, który wyznacza rytm pojawiania się kolejnych obrazów. Choreografia słowa i głosu podąża trajektorią naszej uważności tworząc wewnętrzne mapy, mogące stanowić punkty odniesienia w trudnych momentach.

Anna Nowicka jest choreografką, współpracuje z The School of Images dr Catherine Shainberg (zgłębiając metodę „otwierania snów”) i rozwija pracę ze snami u Bonnie Buckner (w oparciu o praktykę Saphire®) tworząc autorską praktykę choreograficzną bazującą na pracy ze snami, wyobraźnią i ucieleśnioną uważnością.

Anna Nowicka, Wander # 21, sound/voice, 2020

Anna Nowicka’s voice guides us through the inner landscape of the body, imagination, and desires. We are also guided by our own breath which dictates the rhythm of subsequent images. The choreography of word and voice follows the trajectory of our attention drawing inner maps that may become points of reference in difficult moments.

Anna Nowicka is a choreographer, an active practitioner at the School of Images founded by Dr Catherine Shainberg (exploring the ‘dream opening’ method), and she is unfolding her dreamwork studies in intensive exchanges with Bonnie Buckner (based on the Saphire® practice) creating her choreographic practice based on working with dreams, imagination, and embodied attention.  

annanowicka.com

[muzeumsztukilodz]

Alessandro Bosetti

Alessandro Bosetti, Seria z pracowni, partytury graficzne. Marsylia, Maj 2020, pliki jpg 1. Spójrz do środka. 2. Posłuchaj uważnie nagranego utworu muzycznego. 3. Pospiesz się, zrób coś. A potem znów czekaj, czekaj. 4. Oddychaj. 5. Wyobraź sobie, że Thelonious Monk napisał utwór zatytułowany Niagara. Zrekonstruuj ten utwór. 6.7.8. Żadnych luster na zewnątrz (perkusja). 9. Pozwól komuś innemu napisać twój utwór. Kryzys zdrowia przyniósł nowe instrukcje bezpieczeństwa, które wzbogaciły regulacje życia codziennego. Bosetti traktuje je jako inną formę partytury, która jest wykonywana przez duże zespoły społeczeństw na całym świecie. Jego pracownia staje się centrum tych dyskretnych działań. Hałaśliwa ulica za drzwiami katalizuje nowe instrukcje, które testują granice między autonomiczną sferą kreatywności i środowiskiem. Alessandro Bosetti, Atelier Series, Visual scores. Marseille, May 2020, jpg files 1. Look inside. 2. Listen attentively to a piece of recorded music. 3. Hurry up, do something. And then, again, wait, wait. 4. Breath. 5. Imagine that Thelonious Monk wrote a piece called “Niagara”. Reconstruct the piece. 6.7.8. No mirrors outside (percussion). 9. Let somebody else write your piece. The health crisis resulted in the introduction of new safety instructions that were added to the regulations of everyday life. Bosetti treats them as another form of a score that is being performed by large ensembles of societies around the world. The studio of the artist becomes the center of discrete activities. A noisy street outside the door catalyzes new instructions that test the borders between the autonomous zone of creativity and the environment.

[muzeumsztukilodz]

[muzeumsztukilodz]

Monika Zawadzki

Monika Zawadzki, Całun, 2017/20, Projekt rzeźby Jak działają neurony lustrzane i empatia w warunkach wzmożonej komunikacji cyfrowej? Co robi psychice ludzkiej technologia umożliwiająca patrzenie na ekranie na cudze cierpienie i śmierć w dowolnym miejscu świata? Całun, Moniki Zawadzki zadaje te pytania przy pomocy syntetycznych znaków wiążących w nierozerwalny splot oczy z układającą się na kształt łez tkaniną. Podobnie jak w innych pracach artystki, emocje, energia, ożywiona i nieożywiona materia, połączone są tu w ponadindywidualną sieć oddziaływania i wymiany.

Monika Zawadzki, Shroud, 2017/20, Sculpture project How do mirror neurons and empathy work in the conditions of increased digital communication? If, thanks to technology, we can watch on our screens somebody’s suffering or death in any part of the world, how does it affect our psyche?  In her Shroud, Monika Zawadzki, with the help of synthetic signs binding the eyes with a tear-shaped fabric, asks similar questions. Like in the artist's other works, emotions, energy, animate and inanimate matter are connected here in a supra-individual network of impact and exchange.

monikazawadzki.pl

[muzeumsztukilodz]

[muzeumsztukilodz]

Alicja Rogalska

Alicja Rogalska, Obietnica

Zużyta rękawica ochronna migrującej pracownicy sektora rolnego, media mieszane, levitation module. Wideo – cyfrowy plik .mov, 35", zapętlony.

Obietnica, swego rodzaju mikro-pomnik, przypomina nam, że wyzwolenie od pracy poprzez automatyzację nie nastąpi samoczynnie, lecz trzeba będzie o nie walczyć. Tytuł odnosi się do niespełnionych jeszcze obietnic automatyzacji w odniesieniu do ciężkiej pracy fizycznej – w tym przypadku w sektorze rolnym – wykonywanej głównie przez pracowników migrujących, których praca jest często tańsza i bardziej efektywna niż używanie maszyn lub robotów. Odcięta dłoń odnosi się także do faktu niewidzialności pracy fizycznej. Ta niewidoczność została tymczasowo zniesiona, gdy podczas pandemii Covid-19 tysiące pracownic i pracowników zostało przewiezionych z Europy Wschodniej na Zachód, pomimo wysokiego zagrożenia dla ich zdrowia, w celu zbierania owoców i warzyw, które w przeciwnym razie zgniłyby na polach.

Alicja Rogalska, The Promise

A worn-out protective glove from a migrant agricultural worker, mixed media, levitation module. Video - digital mov file, 35", looped.

The Promise, a micro-monument of a kind, reminds us that liberation from work through automation will not happen inadvertently, but will have to be fought for. The title of the video refers to the yet unfulfilled promises of automation in relation to hard physical labour -  in this case in the agricultural sector - performed mostly by migrant workers, whose labour is often cheaper and more effective than using machines or robots. The detached hand also pertains to the invisibility of manual labour. This invisibility was temporarily lifted when during the Covid19 pandemic lockdown thousands of workers were flown from Eastern to Western Europe, despite the high risk to their health, in order to harvest fruits and vegetables that would otherwise rot in the fields.

www.alicjarogalska.com

[muzeumsztukilodz]

Jadwiga Sawicka

Jadwiga Sawicka, Nowe książki, 2020, fot. cyfrowa, fot. Marek Horwat 1. Nowe książki / Jasne przestrzenie 2. Nowe książki / Plaga much 3. Nowe książki / Widzi demona 4. Nowe książki / Zaczyna pić

Nie wiemy jakie opowieści kryją w sobie książki, za którymi ukrywa się twarz artystki. Tytuły z ręcznie namalowanych okładek nie nawiązują do ich treści. Jadwiga Sawicka w swojej twórczości rozszczelnia znaczenia słów, rejestr intymny miesza się z publicznym, niełatwe emocję wysączają się ze zdawałoby się najbardziej oczywistych sformułowań. W tym cyklu zdjęć dodatkowo widzimy inną dwoistość - czy fizyczne działanie - czytanie, wpisane w kontekst otoczenia, jest równoczesnym chowaniem się, ucieczką w fikcje czy też próbą oswojenia chaosu rzeczywistości? 


Jadwiga Sawicka, New Books, 2020, digital photo, phot. Marek Horwat 1. New books / Bright spaces 2. New books / Plague of flies 3. New books / Sees the demon 4. New books / Starts drinking   We don’t know what stories are hidden inside the books that cover the artist’s face. The titles on the hand-painted covers do not refer to their content. In her work, Jadwiga Sawicka breaks open the meaning of words and mixes the intimate and public registers. Uneasy emotions seep out of the most obvious phrases. In this series of photographs, we also see a different duality: is the physical activity – reading –inscribed in the context of its environment, is it simultaneously hiding, an escape into fiction or an attempt to tame the chaos of reality?

jadwigasawicka.pl

[muzeumsztukilodz]

[muzeumsztukilodz]

[muzeumsztukilodz]

Oskar Dawicki

Oskar Dawicki, Praca = dokumentacja wyobraźni, 2020, fotografia cyfrowa

Oskar Dawicki, który wielokrotnie komentował mechanizmy ekonomiczne świata sztuki, zwraca naszą uwagę na wartość pracy twórczej i status materialny artystek i artystów - kwestie szczególnie istotne w obliczu spowodowanego pandemią kryzysu. Gest ten rzuca także światło na finansowe zaplecze kultury on-line, stawiając pytanie o wynagrodzenia autorów i autorek dzieł, które codziennie pojawiają się w przestrzeni Internetu.

Oskar Dawicki, Work = documentation of imagination, 2020, digital photography

Oskar Dawicki, who has repeatedly commented on the economic mechanisms of the art world, draws our attention to the value of creative labour and the material status of artists - issues particularly relevant in the face of the pandemic crisis. This gesture also sheds light on the financing of online culture, raising the question of payment for authors whose works appear online daily.

[muzeumsztukilodz]

Elżbieta Jabłońska

Elżbieta Jabłońska, Halo, 2010/2020, film

Film Halo powstał w Dolinie Dolnej Wisły, na wysokości 788 km rzeki, nieopodal siedliska Elżbiety Jabłońskiej. Jest pocztówką ze stanu zanurzenia w nadwiślane środowisko i doświadczenia czasoprzestrzeni, w której wydarzeniami są nieustanne zmiany światłocienia, kształtu chmur, pęknięcie kry czy pojawienie się śniegu. Machając do nas, artystka próbuje nawiązać kontakt ze światem, któremu umykają  takie doznania.   Elżbieta Jabłońska podejmuje w swojej twórczości kwestie sfeminizowanej pracy opiekuńczej, wykluczeń społecznych, realizuje wspólnotowe działania ekologiczne, takie jak np. Nieużytki sztuki promujące miejskie ogrodnictwo we współpracy z instytucjami sztuki, jest inicjatorką nadwiślanych rezydencji artystycznych W88.  

Elżbieta Jabłońska, Halo, 2010/2020, film

The film Halo was made in the Lower Vistula Valley, at an altitude of 788 km of the river, near the dwelling of Elżbieta Jabłońska. It is a postcard from the state of immersion in the Vistula River environment and the space-time experiences, in which the events are constantly changing impressions of chiaroscuro, cloud shapes, cracks on the ice floes or a sudden appearance of snow. By waving at us, the artist tries to make contact with those of us whom such sensations escape.   In her oeuvre, Elżbieta Jabłońska addresses the issues of feminized care work, social exclusion, and engages herself in community ecological activities, such as, e.g., Nieużytki sztuki  (Art Wastes) promoting urban gardening, which she does in cooperation with art institutions. She is the initiator of the W88 Vistula artistic residencies.