migalexc-blog - Tumblr blog

[migalexc-blog]

Late to expect Earlier to be surprised

Minsan magugulat ka nalang kung gano kagaling magpatakbo ng buhay ang buhay mo. Mga bagay na nangyayare nalang bigla bigla sayo ng hindi mo inaasahan. Pakiramdam ko ganun talaga kasaya mabuhay eh, kasi madalas mangyare yung mga bagay na hindi mo talaga expect. Lalo na sa pag-ibig. Hindi naman parati hawak mo yung script ng buhay mo. Mas madalas pa yung mga plot twist na minsan gusto mo pero minsan ayaw mo din. Taon taon siguro nakakaranas ka nalang ng mga ganyang bagay. Minsan masaya, minsan malungkot. Pero yung plot twist ng taon ko yung pinaka matindi sa lahat. Nakaramdam ako ng lungkot, pighati, saya, excitement, lahat na siguro ng matitinding adjective na mababasa mo sa dictionary, kaya eto muna tayo sa 2018.

2018

Sinira nito utak ko eh. Para bang ayaw ka ng bigyan ng chance na magbago or iimprove sarili mo. Kaso bilang isang Miguel Alex Cunanan, nagawan ko ng paraan ang lahat. Muntik nakong bumagsak sa ilang subjects ko dahil sabay sabay ang lahat. Di ko nabigyan ng oras ang pag-aaral. Plus may mga problema ako sa sarili ko sa health (na isang bagay na hindi ko naman dapat sabihin dito kaya let’s hide it). Mga problemang pag-ibig at kaibigan. Sige let’s hash it out.

Nung 3rd year 1st sem and 2nd sem ko ang naging pinaka mahirap na part ng college ko. Kasi syempre sabi nga nila, “the hardest part of college is the year before 4th year and graduating”. Totoo nga naman yon kasi totoong nasira ang ulo ko. Sabay sabay ang mga videos na kailangang ipass na ako lahat ang nag eedit. Gumagawa ako ng scripts for those and nag-aaral para sa mga quizzes and major exams. Kaya talagang nasiraan ako ng bait. Having this problem, sumasabay pa yung health ko which really made me push myself to unknown limits. Akala ko I have enough problems in my hands. Kaya ko naman lagpasan tong mga to since I’ve been polished from raw steel to a fine coin (the reference tho) pero sumabay pa ang lovelife. I did not expect everything. Lalo na yung samin ng ex ko. Di ko siya sinisisi. We just had a huge misunderstanding at sobrang naka apekto saming dalawa. Nagbitaw ng masasakit na salita hanggang sa nahirapan na kaming ayusin yon, including myself. I was literally in pieces. Para bang buhangin nako sa sobrang pino. Again, being me ang bilis ko lang nakarecover (I don’t really know around that time pero sure nako ngayon). Actually hindi na to part ng 3rd year ko, nasingit lang. 4th year days na to

Being alone with everything that I feel medyo hindi ko alam kanino ako sasandal. Sumandal ako sa isang taong sira din ang sarili kaya most of the time tinetend ko siya sa scars and battles niya, leaving alone my feeling and state. As in at war ako outside and inside myself, nawalan nako ng time sa “inside”. I kept on fighting for someone else where in fact I should have been fighting for myself. Nakalimutan kong mahalin sarili ko para mahalin yung iba. Kasi feeling ko mas kailangan nila ako kesa kailanganin ko sarili ko. Surprisingly enough, yung mga kaibigan ko for 4 years hindi talaga ako kilala holistically. Pero I trust them enough para maging kaibigan ko sila for that long. Mahal ko sila, pero I set boundaries na feeling ko nakasama samin at sakin. Sobrang rough ng 3rd year ko as in sa lahat ng aspects. Pero walang nakaalam at nakarinig kasi hindi ako nag reklamo about it. I just stepped ahead and not looking back. Kasi wala namang mag tetend sakin kundi sarili ko and what lies ahead. I was scared. I was fighting an unknown battle from outside and within my self. Di ko naman dinedeny na sinubukan nila akong tulungan. They did, pero most of the time it reverts back to themselves. Para lang akong tangang nag share tapos after nun sakanila babalik. Sobrang rough diba? Nagwwonder parin ako pano ko nalalagpasan every problem I face.

Surprisingly enough again 4th year nako. I stepped outside of hell and said “hello” to another chapter of life. Gradwaiting na talaga ako. Last sem ko nalang sa academe and then internship na!! New faces syempre nameet namin yung mga 1st years from the K12 program. Ang tagal naming hinintay na magka juniors kami. Ultimate pangarap namin yung mag alaga ng mga juniors talaga. Tapos nagulat ulit ako! Kasi on the spot, ako ang naging editor-in-chief ng publication namin sa college. It is called the Lifeline and nafeel ko ang huge responsibility. Pero kaya naman! So syempre first step is to recruit members. Nameet ko na yung mga first years from different majors. May mga nakuha ako from MT and NU, pero halos lahat ng members ko from MT nag quit kasi priorities daw. Pero nag stay yung mga members ko from NU. We all became good friends with them hanggang sa ayun, family na din turing namin sakanila as me the father of them all. Mahal ko mga kids ko. Tapos one time nameet ko tong isang maliit na girl from NU na classmates ng mga anak ko. Di pa siya member ng pub ko (eventually she became one). So far di pa ako nagreveal ng names no? So yung pangalan ng maliit na girl na to is Thea. Maliit talaga siya, tapos cute, tapos ang ganda ng eyes niya. Nagdream ako one time ng typical girl ko pero yung sumusulpot lagi sakin si Shizuku Mizutani. Anime character na pinapantasya ko. Tapos nung nakita ko si Thea nakita ko si Shizuku sakanya kaya nasabi ko sa sarili ko na, “siya yung typical na babaeng iggirlfriend ko”. Ayun, hindi ko naman masyadong inentertain kasi wala naman talaga siya sa priorities ko that time. So expected na minsan okay naman ang life saatin. We are happy, we enjoy things. We go and have fun with fun people pero syempre minsan nagiging shit din. Naging shit ako around this time din. Tapos nakakagulat nanaman, si Thea yung nandun. We share stories. We shared pain. We shared happiness. Hanggang sa ayun she really became a good friend. In a split second bigla niyakong nakilala, higit pa sa pagkakakilala sakin ng mga kaibigan ko. Eventually naging someone siya na ittreasure ko for life. A friend like her is so rare, why not keep her. Kaya ayun I decided to keep her. Tapos hindi ko expect na magiging higit pa dun ang lahat. Dumating yung time na nahulog na yung loob ko sakanya. Totally. Parang from 0 to 100 real quick. I was able to tell myself that I’ve fallen in love with her. Kaya nag evolve siya from the person I want to keep to a person I really want to love and keep and I don’t to lose her forever. Hoping na sana gusto rin niyako (you’ll know soon). So ayun, 4th year 1st sem really ended fair enough. Medyo masakit na medyo masaya. I met new persons na may unique personalities. I met Thea. I love them all. About sa health ko? Hmm, let’s just leave it with the words, “I am better now”.

So 2nd semester came. Naghihintay nalang at mag iintern sa isang government hospital malapit saamin. Supposedly outside the province ako kaso I chose this facility kasi feeling ko mag iimprove ako drastically since this facility has been known to be so toxic in dragon level (one punch man reference). Dragon level yung ultimate level ng danger don. Iniimagine ko yung mangyayare sakin dun nung di pako pumapasok. Feeling ko mawawasak ako physically and mentally. May something new sakin. Nag uusap na kami ni Thea. I mean on the level na araw araw na kaming nag uusap. Yung pag di ko siya kausap parang may something wrong sa araw ko? Kumbaga sa isang araw, I wake up, cook breakfast, prepare for work, work, eat, go home, rest, watch anime/kdrama, play games, sleep, wake up again, naging I wake up, message Thea tell her good morning, cook breakfast, prepare for work, tell Thea I’m going to work, go to work, work, tell Thea what I’m working on and how I’ve been and how she’s doing in school, go home, tell her I got home and tell her to take care whilst going home, so on la la la. Naging ganon na? Nasama na siya sa routine ko na pang araw araw. Around this time alam ko di parin niya alam na mahal ko siya in the level na I want to keep her for myself. So ayun, sinabi ko sakanya na yun gusto ko. Pero nabasted ako. Manliligaw lang yun na indirect. Hindi ko alam talaga pano sabihin yun. So nabasted nga ako, kinabukasan biglang pumayag ang ate niyo. Nagulat nalang ako. Yun yung risk na tinake niya na hindi niya normally ittake kaya mas lalo ko siyang inadmire. I’ve fallen in love all over again. Back to square one nanaman feelings ko sakanya. Since then everyday laging nagrereset yung pagmamahal ko sakanya. Parang everyday I wake up, the fresher it gets. So ayun, wala namang bago sa lahat ng nangyari sa buhay ko except sa nag iintern nako, and minamahal ako ng isang extraordinary and loving girl. Naturally ginigive back ko ng double yung binibigay niya sakin kaya I’m proud to say na “I’m lucky I’m in love with someone like her”. Sinalubong ko rin yung Christmas and New Year with her. So naturally again, siya yung naging matinding plot twist ng 2018 and ang best start ng aking 2019. Gusto kong ispend yung mga susunod ko pang holidays and new years kasama siya. Basically I want to be with her for the rest of my life. Ay oo nga pala, naging kami nung November 24. I think that was a month or two after nung inask ko siya kung pwede ako manligaw, inask ko kung pwede ko na ba siya maging girlfriend officially. Umoo ang ate niyo so.... Oo sige girlfriend ko na siya. Proud ako. Promise, sobrang proud.

2019

January 27, 2019 (9:02PM) nakarating na rin ako sa part ng 2019 ko kasi natigil ako sa pagttype dahil umalis kami kanina para kumain sa MQ. 2 months na kami ni Chi. Same same, everyday I wake up the fresher it gets. I love her more than I loved her yesterday the other day a month ago and a sem ago. I am doing good, never been better in my life. Appreciating things and still practicing an optimist point of view of life. This time around pinapractice ko naman na maging normal lang and wag mag expect too much sa tao. Just learning to appreciate and always being kind. O dito nalang tayo? Sa susunod na taon naman. You’ll be seeing more of my writings niyan. Writer’s POV back next year! (or you’ll never know)

[migalexc-blog]