Herşeyin üstesinden geliyor insan, Ama asla unutmuyor, Unutuyormuş gibi yapıyor. Bazı şeyler o kadar acı veriyor ki insana, Ağrıyan kalbini söküp atası geliyor. Nefesinin kesilmesini hiç istemiyor. Ayaklarının yerden çekilmesini hiç sevmiyor. En önemlisi WC kendini kitleyip ağlamak çok zoruna gidiyor insanın. Değer veriyorsun, Aldığın tek şey şaha kalkmış bir göt. Dinecek bu çağlayan? Diner mi gerçekten gözyaşlarım? Geçicek mi be? Geçer mi bu günler? Yazık Ulan Yazık, Boktan insanlar için güzel gençliğimiz ellerimiz arasından kayıp gitti.
Senin hayallerin toz pembe, Benim gözlerimin altı mor. Seni mavi dolu yıllar bekler, Beni bir ip, belki bir jilet belkide kilyosda bir uçurum. Sen maviye aşıksın, Ben siyaha. Sen her gece uyursun, Ben uyumam. Unutma, unutamıyanlar uyumaz. Kalbin rengarenk bir cennet bahçesidir, Benimki mezarlık. Sen guzelsin, Benim ellerim bile çirkin. Sen sensin işte, Ben boktan bir çare.
Aşk her zerreni yangın misali sardığı zaman; Kalbinin duvarlar yıkılacak, Seni paramparça eden aynaları tuzla buz olacak, İçindeki yangın kül olup yok olacak. Ve bu duyguyu sana ben yaşatamayacağim ya, en çok o acıtıyor.
Sezen Aksu'nun Seni kimler aldı şarkısını ağlarken dinlersinde, o "seni kimler aldı "cumledindeki "seni" inşallah canından çok sevdiğin bir olusun ki, benim gibi paramparça oluduğunda, anlarsın belki.