manolyakokulusokak - Tumblr blog

[manolyakokulusokak]

Çıkmaz bir sokakta bir başına kalmış... Yanlız bırakılmış, yorulmuş zamanla tükenmiş.

Şimdi ayağa kalkması lazım yıkılsa belli etmemeli, dik durmalı bu savaşta galip gelmeli.

[manolyakokulusokak]

Yorulmuştu,aklında ve kalbinde bir savaş başlamıştı. Nasıl unutmalıydı bir yanı unut diyor diğer yanı ise umutla dolu unutma diyor ama ne yazık ki unutmalıydı. Yokse bu sevgi onu bitirecekti, zor hemde çok zor lakin bunu yapmalı, bir psikopat gibi takıntılı hareketlerden kaçınmalıydı, daha fazla bu dibi görünmeyen kuyudam çıkmalı, kendi olmaydı.

[manolyakokulusokak]

Karar vermişti, o eski haline dönecekti, zaten çok geç bile kalmıştı bu kararı almak için, kimseye yer yoktu bu yeni hayatında, o temiz bir sayfa açmadı, yeni bir defter aldı.

[manolyakokulusokak]

Yıkılmıştı... beklemiyordu, en yakınım dediği kişiler ne zaman bırakacaklardı onu yaralamayı, yarı yolda bırakılmaya alışmıştı ama o, o farklı sanmıştı. Ah şu sanmalar yok mu en çok da o yakıyor ya canları.... Sanmıştı sanmıştı ki o da diğerleri gibi yapmaz, insanoğlu işte kendinden başkasını düşünmez....

[manolyakokulusokak]

Yorulmuştu, her şey artık ona yük olmaya başlamıştı, aslında hep böyleydi fakat o daha yeni fark ediyordu. İçi çamurlarla kaplı bir çukurda manâsızca kurtulmaya çalışıyordu, ne kadar debelenirse o kadar çok çamura bulanıyordu, yorulmuştu her şey o kadar manâsızlaşmış herkes o kadar uzakdı artık onun için. Değermiydi bunca şeye, katlanmalımıydı, dayanamıyordu artık. Yaşı küçük fakat ruhu, 90 yaşına merdiven dayamış insanlar kadardı. Ne yapmalıydı, akışına nasıl bırakıyordu bu insanlar, çünkü o bunu yapamıyordu.

[manolyakokulusokak]

Ağır ağır yürüyordum kaldırımda başım öne eğik, kaldırım taşlarıyla konuşuyordum, evet yanlış duymadınız, kaldırım taşlarıyla! konuşuyordum, onlarda ne hikayeler var bir bilseniz. Kimilerinin o kaldırımlarda oturup ağladığını, kimilerinin çaresizlikle üzerlerinde uyuduklarını, kimilerinin ise şen kahkahalarını anlatırlar bana. İnsanların ne kadar çaresiz ve zavallı varlıklar olduklarını gösterirler kimi zaman.. Kaldırım taşları.

[manolyakokulusokak]

Sevdim hiç sevmemiş gibi..

[manolyakokulusokak]

Gitmek... Aklımda sadece bu var gitmek uzaklara herkesten ve herşeyden uzağa, gittim sandım koptum sandım olmadı, sahi ne yapmalı, gitmek istiyorum uzaklara çok uzaklara.

[manolyakokulusokak]

Ne yapmalıyım, ne düşünmeliyim, kime güvenmeliyim... Kafam çok dolu bu aralar,uçurum kıyısında kendini rüzgara bırakmış gibiyim, ama hayır öyle değilim öyle olsaydım eğer özgür olurdu ruhum,bir kuş kadar hafif olurdum... Ama değilim, ölmeyi arzulayan bir ruh'um var..Uçurumdan atınca ruhum gökyüzüne özgürce uçacakmış gibi.... Korkak değilim ama korkağım.... Yoruldum bunaldım bıktım tükendim.. Neyden kimden.

Kalabalık içinde görmemezlikten değil görünüp de görünmemek mevzu... Varsın ama yoksun işte

Ruhum da bir pranga.. Kırılmıyor lanet zincir

[manolyakokulusokak]

Yitik bitik bir kalp..

[manolyakokulusokak]

Bekledim, hep yaptığım gibi, içimdeki bitmek bilmez ümidin peşine takılıp bekledim.. Belki dedim belki o da seviyordur, sevmiştir. Sahi sevdin mi? Beni!

[manolyakokulusokak]

Oysa ne çok sevmiştim seni, öyle saf, öyle derinden, öyle çaresiz..

[manolyakokulusokak]

Dönüyormuş, evine ailesine geliyormuş, arkasında bıraktığı enkazdan bir haber, Dönüyormuş buralara, oysa daha yeni yeni avutuyordum gönlümü, ya da avuttuğumu sanıyordum kendimi...Görmeden, hissetmeden, bilmeden sevmek.

Yanlışlıkla oldu sevgilim, bilmeden sevdi aptal kalbim seni, sadece bir fotoğraf karesinde görüpte vuruldu kahve gözlerine, ah! Benim aptal zavallı saf kalbim, dedim ya Bilmeden sevdim...

[manolyakokulusokak]

Bende bir aşk var, onu hep yanlış kalplere bıraktım...

[manolyakokulusokak]

İstemek yetmedi, özlemekle kaldık..