maespils

[maespils]

Ready for an ice Cold weekend? #maes #ice

[maespils]

Kick off! #dejeugd #maesmusiccargo #kortrijk #maes

[maespils]

Soundcheck for tonight! Last #maesmusiccargo concert #kortrijk #maes

[maespils]

Absynthe Minded & Maes Music Cargo = Fireworks!

[maespils]

Gezellig #wasbar #antwerpen #maes

[maespils]

Already visited #wasbar #antwerpen ? You should :)

[maespils]

Our #maesmusic reporter Steven Vekemans meest #compactdiskdummies at #maesmusiccargo concerts last friday! #latergram

[maespils]

Congrats to our backstage winners at #fetewallo this saturday ;) #maes #maesmusiccargo #latergram

[maespils]

La musique belge à l’honneur à Crammerock

Crammerock se veut un festival pour un public majoritairement local, dans un cadre convivial  et avec animations diverses. Le terrain du festival affiche complet, les festivaliers se baladent en nombre, et se tapent la causette. Comme nous n’aimons pas tellement les gens qui papotent pendant les concerts, nous nous rendons vite au chapiteau, où la foule attend déjà « The Happy ». On annonce le groupe dans le dialecte savoureux west-flandrien: « 4 mecs fabuleux et une belle gonzesse dans une salopette, avec une barbe …. Et voici les 4 frontwomen et le backing man qui montent sur scène, en affichant des grands sourires. Des sourires qu’ils ne quitteront plus de tout le concert. Le public se régale et se tortille les hanches, malgré l’heure peu avancée. Il serait insensé de vouloir comparer les quatre femmes, mais la voix claire comme de l’eau de roche de Charlotte Caluwaerts nous donne la chair de poule lorsqu’elle chante « Miracles And Wonders », un des plus beau morceaux du set . Et n’oublions pas le formidable solo de batterie par Isolde Lasoen pendant « Life ». Elle martèle sa batterie sans vergogne, tout en ‘caressant’ la guitare de Reintje avec ses baguettes. Après ça, et sous un soleil éclatant, nous nous sentons très Happy, même sans avoir bu une chope ou deux !

C’est pourtant en sirotant une délicieuse Maes Radler que nous découvrons, sous le petit chapiteau, la révélation de la journée: Maya’s Moving Castle. Ce groupe gantois joue un set de qualité. Anne-Sophie Claeys est une autre belle voix féminine qui va certainement se faire un nom sur la scène musicale belge. Et ce n’est pas fini les gâteries, car Roland et Mauro ont invité Reena Riot (fille de Fons Sijmons, le bassiste du groupe The Scabs qui est récemment décédé). On la prendrait presque pour la sœur cadette de Trixie Whitley. Ah, quelle voix !

Vers huit heures – le ventre bien rempli – nous bifurquons vers le grand chapiteau pour le concert de The Scabs. C’est sans conteste, même après 30 ans sur scène, les rockers diestois savent encore mettre le feu au poudre. Au milieu du set, le groupe entame ‘Hard Times’, pour finir en beauté avec ‘Nothing on My Radio’. La foule en réclame encore et malgré le planning minuté, il y a heureusement encore assez de temps pour jouer un bis : “Matchbox Car’. Le concert terminé, c’est la ruée depuis la Main North à la Main South pour l’artiste suivant.  C’est d’ailleurs un concept plutôt astucieux, cette alternance entre les deux scènes. Pendant que les Scabs jouent sur la Main North, DAAN s’installe déjà et fait ses balances sur la Main South. Ainsi, le public ne doit jamais patienter plus de 10 minutes entre deux concerts.

  Isolde Lasoen fait sa deuxième apparition, cette fois ci en compagnie de quatre musiciens et frontman Daan Stuyven. Ce dernier semble avoir un petit pépin avec sa guitare, mais très vite, tout s’arrange et l’intro de ‘Irrelevant’ sort des enceintes. Suit ‘Everglades’, le premier single de son dernier album ‘Le Franc Belge’ qui est accueilli avec enthousiasme. La setlist est un mix bien équilibré de titres nouveaux et anciens. Depuis les premières notes de la chanson Icon, le public s’extasie. On fait la fête, tant devant que sur la scène. Un exemple ? Pendant ‘La Crise’, chanson d’inspiration grecque, Daan se met à lancer des assiettes en plastique dans l’air. Une ancienne tradition grecque qui marque l’enthousiasme de l’artiste … A Stekene, le groupe joue presque tous les titres issus de l’album ‘Le Franc Belge’. Même si vers la fin, Daan a réservé du temps pour quelques morceaux moins récents. Sur les tons de ‘Victory’, beaucoup d’index et de majeurs levés autour de nous. Le titre final est annoncé comme une chanson traditionnelle suédoise. Ce n’est pas vraiment une surprise quand le groupe entame ‘Swedish Designer Drugs’ . En bis, ils jouent ‘The Player’. En guise d’intro, Daan joue un pur et beau solo de guitare acoustique. Une marée de mains se lève. Le chanteur veut encore remercier son public, mais les rythmes de ‘Housewife’ couvrent sa voix. Le chapiteau, plein à craquer, s’enflamme. Nous avons entendu dire que Daan n’a pas voulu parler à la presse, mais ce concert était une réponse musicale claire à toute question que les journalistes auraient pu poser. Il est venu, a vu et a vaincu.

  Nous quittons Daan, contents mais assoiffés. Tous ces gens qui dansent, le corps en sueur, ont fait monter la température dans le chapiteau. Nous sortons pour nous oxygéner et pour boire une bonne Maes rafraîchissante. Puis, c’est le tour à Arno, dernier artiste belge à jouer live au festival. Après une intro prolongée, il arrive sur scène en courant, sous les acclamations du public. Durant une heure, sa voix rocailleuse se fraye un chemin à travers une setlist dynamique. Des classiques comme « Vive ma liberté », et « Je veux nager », mais aussi les tubes incontournables de sa période chez TC-Matic : ‘Putain Putain’ et « Oh La La ». Dans le chapiteau, la nostalgie devient palpable. Un monument flamand pour une journée festivalière où la musique belge était à l’honneur. 

Aaike Geusens

Official Maes Music Reporter

[maespils]

Thanks Compact Disk Dummies for the vibes @ Maes Music Cargo!

[maespils]

Compact Disk Dummies @ Maes Music Cargo! Party is on!

[maespils]

België boven op Crammerock!

België boven op Crammerock

  Crammerock wil vooral een gezellig festival zijn met veel randanimatie en veel lokale bevolking. Het liep dan ook tjokvol genoeglijk kletsende mensen op het uitverkochte terrein. Wij zijn niet zo gek op kwebbelende medemensen tijdens concerten, dus trokken we al snel richting grote tent om tussen de muziekliefhebbers te staan wachten op ‘The Happy’. Ze werden aangekondigd in sappig West-Vlaams als “4 top……muzikanten en een prente in een salopette met ‘n board”, waardoor de vier frontvrouwen en de backingman breed glimlachend op het podium verschenen. En die glimlach zou het hele concert niet verdwijnen. Ook niet bij het publiek trouwens, dat op het nog vroege uur al heupwiegend stond te genieten van de frisse Happy muziek. Het zou misdadig zijn de vier vrouwen met elkaar te proberen vergelijken, maar als we toch één pluim mogen geven: de loepzuivere stem van Charlotte Caluwaerts bezorgde ons kippenvel tijdens ‘Miracles And Wonders’, één van de vele hoogtepuntjes uit de set. Vermeldenswaardig is ook de heerlijke drumsolo van Isolde Lasoen tijdens ‘Life’, waarbij ze niet alleen haar drumstel geselde, maar ook de gitaar van Reintje met haar drumstokjes ‘streelde’. De zon straalde, wij waren vol ‘Happyness’ en we hadden nog niet eens veel gedronken. 



  Onder het genot van een lekkere Maes Radler deden we trouwens de ontdekking van de dag in de kleine tent: Maya’s Moving Castle. Deze Gentse band zette een sterke set neer en met frontvrouw Anne-Sophie Claeys leerden we de zoveelste mooie vrouwenstem in de Belgische muziekscène kennen! We werden trouwens nog verder verwend met heerlijke vrouwenstemmen. Roland en Mauro hadden namelijk Reena Riot meegebracht (u weet wel: dochter van de pas overleden Scabs-bassist Fons Sijmons). Ze had ook het zusje van Trixie Whitley kunnen zijn! Wat een stem!



  Tegen een uur of acht begaven we ons - ondertussen met een gevulde maag - terug richting grote tent voor ‘The Scabs’. Het was al snel duidelijk dat de mannen uit Diest, na dertig jaar op de planken, nog steeds niet uitgerockt zijn. Halverwege de set was het tijd om ‘Hard Times’ aan te snijden. Het volledige - in leeftijd sterk variërende - publiek zong uit volle borst mee. We werden uitgezwaaid met ‘Nothing on My Radio’. De massa liet duidelijk merken dat ze meer wilden en ondanks het strakke tijdschema was er gelukkig nog ruimte voor ‘Matchbox Car’ als bisnummer. Daarna verplaatste het publiek zich terug van Main North naar Main South voor het volgende concert. Knap concept trouwens, waarbij met twee podia gewerkt wordt: terwijl The Scabs speelden op Main North, was DAAN al het materiaal aan het klaar zetten en aan het soundchecken op Main South. Op die manier moet het publiek nooit langer dan 10 minuten wachten op een concert.

  Isolde Lasoen trad voor een tweede keer aan, ditmaal in het gezelschap van vier mannelijke bandleden en frontman Daan Stuyven. Even leek er een probleem met Daan’s gitaar te zijn, maar gelukkig weerklonk al snel de intro van ‘Irrelevant’ door de boxen. Het daaropvolgende ‘Everglades’ - de eerste single uit zijn jongste CD ‘Le Franc Belge’ - werd vrijwel meteen enthousiast onthaald. De setlist was een ideale mix tussen nieuwe nummers en ouder werk. Al vanaf het eerste akkoord van ‘Icon’ - een Am voor de geeks - bijvoorbeeld, was het publiek extatisch. De sfeer was trouwens constant uitgelaten, niet alleen voor maar ook op het podium. Dat werd bij het Grieks getinte ‘La Crise’ bevestigd door Daan die met plastieken borden rondgooide. Een oude, Griekse traditie waarmee een muzikant zijn enthousiasme uitdrukt. Stekene werd op nagenoeg het volledige ‘Le Franc Belge’ getrakteerd. Al was er op het einde nog wat ruimte voor enkele ‘oudjes’. Op de tonen van ‘Victory’ werden de wijs- en middelvinger lustig de lucht in gestoken. Het aangekondigde laatste nummer zou een ouderwets, Zweeds liedje zijn. Vanzelfsprekend dat ‘Swedish Designer Drugs’ volgde. Bissen deed de band met ‘The Player’ waarbij Daan alleen en akoestisch op gitaar inzette. De tent veranderde al snel in een zee van meezwaaiende handen. Daan wou het publiek nog bedanken, maar het gedreun van ‘Housewife’ overstemde hem al. De overvolle tent ontplofte. Daan wou naar het schijnt niet met de pers praten, maar dit concert was een duidelijk, muzikaal antwoord op eender welke vraag een journalist maar in gedachten kon hebben. Hij kwam, zag en overwon. Victory!

  We hadden achteraf niet alleen een vol-Daan gevoel, maar ook een kurkdroge keel. Al die dansende zwetende lijven hadden voor een broeierig warme tent gezorgd. Na het halen van een frisse neus en een verfrissende Maes begon Arno, als laatste Belgische live act, eraan. Na een lang uitgesponnen intro kwam hij onder luid applaus het podium opgelopen. De Oostendse zanger bromde zich een uur lang een weg doorheen zijn levendige setlist. Eigen klassiekers als ‘Vive ma Liberté’ en ‘Je Veux Nager’, alsook TC Matic-hits ‘Putain Putain’ en ‘Oh La La’ mochten natuurlijk niet ontbreken. De tent werd overspoeld door een gevoel van nostalgie. Een Vlaams monument op een festivaldag waarop Belgische muziek primeerde. 

Aaike Geusens

Official Maes Music Reporter

[maespils]

Sean Paul hiphoppin' tha place at #crammerock ! #maes

[maespils]

#wolfpack making noise at #crammerock #maes

[maespils]

Maes Music Cargo & Suarez = perfect match!

[maespils]

Suarez started on Maes Music Cargo @ Tournai!

[maespils]

SX at #crammerock ! Relax & enjoy #maes