ma-athan - Tumblr blog

[ma-athan]

#olathapanekala

[ma-athan]

#κάθε βράδυ και για καλό

αλζο, μανταφακα

The 30th της billie eilish και επισήμως και του μπαμπά μου. Πολύ ωραίο, λυπητερό όπως όλα. Μόνο αυτά μαρέσουν. 

Αυτοκαταστροφή. Ξανά βάλ΄το να το ακούσω απ΄την αρχή.

Τα βράδια είναι δύσκολα. Πρέπει να αποδεχτείς πως αυτό ήταν, game’s over. πέσε για ύπνο. 

Δε σταματάει να λειτουργεί όμως ο εγκεφαλός μου. Κι εγώ δε μπορώ να κοιμηθώ. Δεν έχω χρόνο, πρέπει να σκεφτώ. Κάτι θα έχω ξεχάσει μέσ΄ τη μέρα. 

Αλλά νυστάζω, πολύ. Και νιώθω το σώμα μου να πάλλεται, βουβά. Σα την καταπλακωμένη φλέβα. Αλλά παραμένει ζωντανή, όπως κι εγώ.

Μερικές φορές ελπίζω τα πράγματα να γίνουν πιο απλά. 

Δε θέλω αμφιβολίες και φλιπεράκια.

Ανούσιες ευγένειες και ψεύτο.... παραλείψεις της πραγματικότητας.

Μεγάλωσα.

Όνειρα ξεχασμένα. 

[ma-athan]

#στο γιατρό, με τα δόντια

Τις τελευταίες μέρες ζωγραφίζω ασταμάτητα. 

Κάποιες φορές, χρειάζεται να δημιουργείς και κάτι για εσένα.

Κάπως έτσι, σπρώχνω πέρα τον υπολογιστή και ανοίγω το μπλόκ. Κοιτούσα τριγύρω όλα όσα έχω φτιάξει, κι αναρωτιόμουν τι μαρέσει, ή τι άλλο θα μπορούσα επιτέλους να κάνω. 

Σημαντικές ερωτήσεις να θέσεις! Έτσι δεν είναι; 

Κι’ αυτό με προβληματίζει γενικά κι’ αόριστα. 

Σιγά-σιγά συνειδητοποιώ. Έτσι θέλω να πιστεύω έστω. Μαρέσουν οι νυχούλες και οι δοντούλες, όπως είπε η μαμά μου. Οι περισσότεροι τα θεωρούν αηδιαστικά, τρομακτικά. Εμένα όμως με ενδιαφέρουν. Τα παρατηρώ. Τα φοβάμαι. Δε ξέρεις τι μπορεί να πάθουν, ή να σου κάνουν. 

Αυτό ισχύει για τα πάντα. 

[ma-athan]

#όνειρο

κι όντως συνέβη.

Ήξερα ότι κάτι κακό θα συμβεί, όταν ξύπνησα το πρωί κλαίγοντας.

Έβλεπα πως έπρεπε να αποφασίσω εαν θα ταξιδέψω ή όχι. 

Τι να σήμαινε αυτό; 

Το ότι μου έτρωγε τα νύχια ένας ξένος, θα έπρεπε να με τρομάζει; 

Λες η συνάντηση με εκείνον να πάει έτσι ακριβώς όπως την ονειρεύτηκα; 

Και συν όλ΄αυτά, το πρώτο πράγμα που βλέπω, είναι η πριγκίπισσα από το κωλοχανείο, να με κοιτάζει, ως ένα φριχτό τέρας, με μεγάλη μύτη και ανύπαρκτο σώμα.

Μου πήρε λίγα λεπτά να συνειδητοποιήσω, αλλά δε μπορούσα να τη δω αλλιώς. 

[ma-athan]

#επακόλουθα

τέλος, θα ήθελα να προσθέσω τα εξής.

Μέσω αυτού του μαθήματος ανακάλυψα πως μαρέσει να γράφω τις χαοτικές μου σκέψεις, γνωρίζοντας ότι θα τις διαβάσουν κι άλλοι. Κάθε φορά που καταγράφω τα λόγια μου, δε πιστεύω πως κανείς επισκέπτεται αυτό το προφίλ. Είναι απρόσωπος ο ψηφιακός κόσμος. Όμως μπορεί και κάποιος, κάποτε, να τα διαβάσει. Δε με πειράζει. Αισθάνομαι πως περισσότερες είναι οι πιθανότητες να ταυτιστεί, με ένα δύο πράγματα, παρά να ενοχληθεί με το ότι εκτινάσσομαι από το ένα θέμα στο άλλο. Το έχω αυτό, μου το λένε. Δε με ενοχλεί, δεν είναι κακό. Στα σημαντικά μπορείτε να έχετε τη προσοχή μου. Ήθελα να προσθέσω κάποιες φωτογραφίες-κολλάζ, που έφτιαξα κατά τη διάρκεια του εξαμήνου, σε διαφορετικές φάσεις, με διαφορετικά συναισθήματα τη κάθε μία. Ένιωσα πως μπορώ να συνδυάσω το σχεδιασμό με την εικόνα. Πλέον οι φωτογραφίες μου αποκτούν περισσότερο χρώμα, μιας και συνηθίζω όλα να τα μαυρίζω. Θα συνεχίσω λοιπόν να χρωματίζω όπως και όποτε μπορώ.

anthokosmos

[ma-athan]

#ψηφιακή συλλογική χαρτογράφηση

έλειπα, μα έχω κι εδώ διάφορα να πω.

Αρχικά, έχω πολλές απορίες για το πως δημιουργήθηκαν αυτές οι εικόνες. Στην αρχή, λες και δεν έχω καμία επαφή με την τεχνολογία, αναρωτήθηκα για το πως ζωγράφιζε ο ένας πάνω στον άλλον. Δεν έπεσε το σύστημα; Επιπλέον τα χρώματα, οι κινήσεις, τα μοτίβα, από που προήλθαν; Σα να βλέπω πρώτη φορά τέχνη ένιωσα. Με την οποία τέχνη, δεν έχω και τόση επαφή. Σπανίως κυκλοφορώ στα μουσεία παρατηρώντας ξακουστούς πίνακες ζωγραφικής. Εαν όμως βρεθώ έξω από μικρά στούντιο έκθεσης, έχω περιέργεια να δω. Συνήθως εκεί βρίσκω αγαπημένα. Μαρέσουν τα περίεργα. Δε με ενδιαφέρει για το πόσο γνωστά είναι. Καλύτερα να μη τα ξέρει κανείς. Μόνο εγώ. Και να τα τοποθετήσω στο μπάνιο, ή τη κουζίνα μου. Εκεί συνηθίζω, για να ομορφύνω αυτούς τους σχεδόν άσχημους, στα μάτια, μου χώρους. Όσο τα κοιτάζω περισσότερο, καταλαβαίνω. Ανακαλύπτω και καινούριες φιγούρες που δεν έβλεπα πριν. Κρίμα που δεν συμμετείχα. Ακόμα κι έτσι όμως, θα το κολλούσα πάνω από τη τουαλέτα μου. 

[ma-athan]

#του άλλου

και χάος. πολύ χάος.

Αυτά είναι τα έργα της Ελένης και της Ντίας. Το Ντία βγαίνει από το Αρχοντία, όχι από το Διαμαντία. Η Ντία πιθανόν να μου κρατάει μούτρα, αλλά ούτε κι εκείνη ξέρει να γράφει το όνομά μου σωστά. Όλα έχουν σημασία. Με ενοχλεί όταν οι φίλοι μου γράφουν λάθος το όνομά μου. Με δύο λάμδα, όχι ένα! Μαρέσει να κλαίω, αλλά δεν είναι αρκετό αυτό το λάθος για να κλάψω. Είναι συναίσθημα, και χάος. Πολύ χάος. Όπως όλα δηλαδή. Στη παρουσίαση των block, ταυτίστηκα με πολλούς και πολλά. Άντεξα όμως να γράψω για δύο. Ίσως είναι και πολλά, αλλά δεν ήθελα να επιλέξω. Μπορώ να γράψω για όλους όταν είμαι ήρεμη. Μέσω του μαθήματος συνειδητοποίησα επανειλημμένα, πόσο διαφορετικό είναι το έσω και το έξω ενός ανθρώπου. Κινήσεις ατόμων, που ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θα σχεδιάζονταν έτσι και λόγια που θα καταγράφονταν με αυτόν τον τρόπο. Είναι μπέρδεμα; Είναι μέσα, και το μέσα δεν αλλάζει. Με τα σχέδια της Ντίας ένιωσα αυτή τη φρίκη που πολλές φορές βιώνω. Είναι στεναχώρια; Είναι θυμός; Άλλες μπερδεμένες, σκοτεινές και δυσδιάβατες. Κάπου χρώματα και κάπου όχι. Μαρέσει το χάος. Η Ελένη από την άλλη, με ηρεμεί κάπως. Δεν είναι ήρεμη όμως σε αυτά που περιγράφει. “Δύσκολο αρκετά. Δε δουλεύει κάτι.”. Μάλλον προβληματίζεται σαν κι εμένα. Έφτιαγάν οι άλλοι; Λες; Κάποιες διαδρομές θέλω να τις θυμάμαι, άλλες αναρωτιέμαι γιατί τις φέρνω στον νου μου, με εκνευρίζω σε αυτό. Αλλά και ποιός να είναι ο πλανήτης μας άραγε; Το μυαλό μας είναι, οι αναμνήσεις μας. Γι’ αυτό ίσως πρέπει να αρχίσω να συμφιλιώνομαι με όλα. 

[ma-athan]

#περιπατητικές χαρτογραφήσεις

φούξια νήματα μπλεγμένα σαν εμένα.

Όχι μόνο έφτασα στο μάθημα μία ώρα μετά, αλλά εντέλει ήταν σαν να μην πήγα ποτέ. Εκείνη τη μέρα τη θυμάμαι σαν εχθές. Έφτασα στην αυλή της σχολής κι όλοι καθόντουσαν εκεί, περικυκλωμένοι απ΄ αυτά τα φούξια νήματα. Τι ωραίο χρώμα. Ξαφνιάστηκα πολλές φορές με το πόσα πολλά ήταν και πόσο περίπλοκα είχαν πλεχθεί. Τα διαπέρασα και κάθισα σε μία σκιά να παλέψω για τα έργα μου. Αλλά δε κατάφερα να παράξω τίποτα, πέρα από ένα, ελλιπές και σχεδόν λάθος σχέδιο. Δεν είχα καταλάβει τι έπρεπε να κάνω, και κανείς άλλος για να μου εξηγήσει. Δεν ήμουν και στη καλύτερη διάθεση. Είχα έρθει στεναχωρημένη και αποπροσανατολισμένη. “Όχι, δεν είμαι καλά”, έπρεπε να πω στον ανθόκοσμο όταν με ρώτησε εαν ήμουν εντάξει. Αλλά δεν είπα την αλήθεια. Είναι σχεδόν τραγικό, το πόσες φορές μπορεί κανείς να απουσιάζει έμμεσα ή άμεσα, από κάτι που του αρέσει, λόγω της ψυχολογίας του. Είναι τραγικό πόσο έντονα επηρεαζόμαστε. Επηρεάζομαι. Εαν θα μπορούσα να πάω το χρόνο πίσω, θα το άλλαζα αυτό. Γιατί δεν άξιζε. Είναι βέβαια κι άδικο να κρίνω τι άξιζε και τι όχι, μετά από τόσο καιρό. Πρέπει να λαμβάνω υπόψιν μου τις καταστάσεις. Ναι, και το ξεχνάω. Γίνεται να μη ξανά στεναχωρηθώ ποτέ; Ποτέ.

[ma-athan]

#εκ των έσω/ εκ των έξω

έλειπα σ' αυτό το μάθημα, άρα πρέπει να φέρω το μάθημα στο σπίτι μου, μία μέρα πριν την εξεταστική.

Από τα μέσα προς τα έξω, ή από τα έξω προς τα μέσα; Κάτι σαν το “η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό τη κότα;”. Άλυτες, μυστήριες ερωτήσεις, στις οποίες ποτέ δε κατάφερα να καταλήξω. Μη το βλέπετε μονόπλευρα, δεν είναι απλά ερωτήματα. Απευθύνονται σε όλα και σε τίποτα ταυτόχρονα. Στη ζωγραφική, εγώ, πάντα τα μπερδεύω όλα. Μία απ’ έξω, μία από μέσα. Μία εδώ, μία στο παρακάτω σχέδιο, που ξανά παραμέλησα πριν δέκα λεπτά. Μάλλον τη στρατηγική αυτή τη χρησιμοποιώ γενικά. Αλλά εντάξει, κάθε φορά τα ίδια λέω, με έχετε μάθει. Είναι που δεν έχω κατασταλάξει. Πάντα όμως, όλα αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Δε πρόκειται κάτι να μείνει μόνο του μακριά. Τα φέρνω κοντά, θέλουν δε θέλουν. Τα χρώματα και οι μορφές πρέπει να ενώνονται μεταξύ τους. Γιατί σε ποιόν αρέσουν καταστάσεις που δεν βρήκαν ποτέ ένα σημείο ταύτισης; Με κάνει να νιώθω ελλιπής. Δεν ανακουφίζομαι. Τα “εκ των έσω/ εκ των έξω”, με παρότρυναν να ζωγραφίσω ξανά αυτό που ξέρω καλύτερα, “αγκαλιές”. Αυθαίρετες μορφές που ορίζονται από ένα, όχι και τόσο αυστηρό όριο, αλλά σίγουρα δε μπορούν να δραπετεύσουν. 

[ma-athan]

#σχεδιάζω για να σχεδιάζω

το μάθημα στο οποίο δεν πρόσεξα καθόλου.

Με ένα χαρτί που κάλυπτε σχεδόν έξι μεγάλα τραπέζια, να ξεδιπλώνεται χωρίς καμία παρέμβαση, μπροστά σε όλους. Αυτό θυμάμαι. Θυμάμαι επίσης ισπανικά, πολλά ισπανικά. Δε καταλάβαινα τίποτα, περίμεναν να καταλάβω; Κάποιες φορές τα ισπανικά μαρέσουν, άλλες μα πόσο μου την σπάνε! Ωστόσο, όπως είπα και πριν, δε πρόσεχα και πολύ για να σπαστώ. Είχα πιάσει μία συζήτηση με μία φίλη. Πολύ ενδιαφέρουσα θα ήταν εντέλει. Μιλούσαμε για σχέσεις, όλες τις σχέσεις. Ιδίως τις δικές μας όμως. Αναζητούσαμε ομοιότητες. Βρήκαμε πολλές, θα έλεγε κανείς. Πιστεύω πολλοί συμμετείχαν σε αυτό το διάλογο. Όχι άμεσα. Αλλά εκφραζόμασταν πολύ ελεύθερα, σα να λέγαμε τι θα φάμε μετά ένα πράγμα. Εγώ, άμα ήμουν ο άλλος, θα ήθελα να ακούσω, να ταυτιστώ;! Οι σχέσεις είναι περίεργες, τα πράγματα είναι δύσκολα. Είμαι υπέρ της συζήτησης. Εαν περισσότεροι ανοίγονταν, ίσως να μην ήταν τόσο περίεργα τελικά. Η μυστικοπάθεια ειναι ξεπερασμένη θαρρώ, ντεμοντέ. Έπειτα αρχίσαμε να ζωγραφίσουμε κάπως διστακτικά, μιας και δε ξέραμε ακριβώς τι γινόταν. Κλιμακωτά όμως, τα σχέδιά μας άρχισαν να καλύπτονται από χρώματα. Πήραμε τα πινέλα, κι αδειάζοντας χρώματα επάνω στο χαρτί, ανακατεύαμε και πασαλείβαμε, γελώντας. Καταφέραμε ακόμα και να σκίσουμε το χαρτί. Αλλά εντέλει, αρκεί που εμείς γελάσαμε.

[ma-athan]

#τυφλό σχέδιο

κλείσε τα μάτια, πες μου τι βλέπεις.

Είναι δύσκολο να σχεδιάζεις με κλειστά τα μάτια σου. Όπως δύσκολο θα ήταν να κάνεις και οτιδήποτε άλλο, χωρίς αυτά. Αλλά το να μη κοιτάς τη διαδικασία, σε αποτρέπει από το να προδιαγράφεις το μέλλον. Το να βυθιστώ στο σκοτάδι, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, ήταν εύκολο. Το κάνω συχνά-πυκνά έτσι κι αλλιώς. Θαρρώ πως νύσταζα και λίγο. Έκλεισα το βλέμμα μου, κι άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Όλα, τα πάντα, εκτός από το μάθημα. Και η αλήθεια είναι πως δε θα μπορούσα να το κάνω εάν δεν αποσυντονιζόμουν. Ωστόσο έπρεπε να επιλέγω συνειδητά τα χρώματα που χρησιμοποιούσα, οπότε ξυπνούσα λίγο εδώ-λίγο εκεί. Και να η πραγματικότητα. Δεν είσαι εκεί που ονειρευόσουν, δεν είσαι με εκείνους που ήθελες, ούτε ακούς αυτά που θα σου άρεσε. Κλείσε πάλι τα μάτια, γύρνα στο όνειρο σου. Κι έτσι κάνεις, ξανά και ξανά. Εκεί αρχίσα να αισθάνομαι λίγο περίεργα. Αλλά λογικό, αφού είμαι περίεργη. Τα χείλη μου δεν ήταν τόσο χαλαρωμένα όσο ήταν πριν, σα να μην ήξερα πως να τα τοποθετήσω το ένα πάνω στο άλλο. Και τα μάτια μου, προσπαθούσαν επανειλημμένα να ανοίξουν. Οι σκέψεις μου αποσυντονίστηκαν και όλα αυτά τα ωραία που περνούσαν από το μυαλό μου, μπλέχθηκαν, με την αναστάτωση αυτή. Σε αυτό το σημείο έρχεται η τρίτη μεγάλη σκέψη, να βάλει στη θέση τους τις άλλες δύο. Σταμάτα να σκέφτεσαι τόσο πολυ ναούμε.

[ma-athan]

#χαρτογραφήσεις

το πολύχρωμο παιδί.

Χαρτογράφηση για εμένα, σημαίνει μελέτη, ένωση και προδιαγραφή. Κάποτε, κάποιος, χαρτογράφησε τις ελιές στο σώμα μου. Κάποτε, κάποιος, χαρτογράφησε το γενεαλογικό μου δέντρο. Χαρτογράφηση κάνω στη σχολή, προσπαθώ και στη ζωή μου. Είναι θαρρώ δύσκολο, όταν έχεις ελλιπείς πληροφορίες. Όμως το χρειάζεται κανείς συχνά αυτό. Λίγο πολύ να καταλάβει που στέκεται, τι έχει κάνει, τι προβλέπεται για το μέλλον. Χαρτογραφείς κάτι για να θυμάσαι, αυτό που δε θέλεις να ξεχάσεις. Συναισθήματα, εμπειρίες, ανθρώπους. Χαρτογραφείς, για να ξανά βρείς τον δρόμο. Σε ένα μέρος που είναι σημαντικό, ή μία σκέψη που πιστεύεις πως πρέπει να υπάρχει πάντα στο μυαλό σου. Χαρτογραφείς, γιατί η μνήμη μονάχα, μπορεί να σε απατήσει. Κι αν δεν είναι ψέμα, ό,τι δεν αντικρίζεις συχνά, εύκολα ξεθωριάζει. Ως εγώ, δε μπορώ να θυμηθώ, όσο κι αν προσπαθώ, μέρη και χώρους που θέλω να χαρτογραφήσω. Συνήθως ανάγκη, αποτελεί κάποιο πρόσωπο, μία μυρωδιά, μία αίσθηση. Το σώμα δηλαδή. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει και τίποτα άλλο, μάλλον. 

[ma-athan]

#εθνογραφικά σχέδια

μία τελετή ταφής για όλ’ αυτά. ποια; 

Τα λουλούδια που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή τη σύνθεση, αποτελούν λουλούδια που είχα συλλέξει τα τελευταία χρόνια. Ήταν τοποθετημένα και ολίγον τι, ξεχασμένα μέσα σε ένα βάζο, ξεραμένα και κοκαλομένα. Δε ξέρω εάν ήταν δυστυχισμένα, θέλω να πιστεύω πως όχι. Αλλά δε τους έδινα και σημασία. Ήταν ένα τριαντάφυλλο, ένα κλωνάρι από θάμνο μπορντούρας και μία μανγκόλια. Όλα είχαν τη δική τους ιστορία. Ή έστω έτσι θέλω να θυμάμαι, για να επέλεξα να τα κρατήσω δηλαδή. Ωστόσο η απόφαση μου να τα διαμελίσω, και να τα κολλήσω σε ένα κομμάτι χαρτί, αποδεικνύει το αντίθετο. Κι αυτό επειδή δε το σκέφτηκα καθόλου. Ήταν σα να μην έχω καμία άλλη επιλογή. Αισθάνομαι πως ζω μία λούπα. Κάπως έτσι αντιδράω και χειρίζομαι πολλές φορές τη ζωή μου. Η αξία που δίνω σε κάτι, μπορεί εύκολα να στραπατσαριστεί, κι εγώ εύκολα να πανικοβληθώ και να τα διαμελίσω όλα, νιώθοντας σα να μην υπάρχει καμία απολύτως λύση. 

[ma-athan]

#απραξία

όταν βαριέμαι, 

είτε δε κάνω τίποτε, 

είτε κάνω κάτι.

τίποτα ενδιάμεσο.

Η αποτύπωση της βαρεμάρας, ήταν μάλλον κάτι, όχι και τόσο βαρετό. Ίσως όταν βαριέσαι να παράγεις κάτι περισσότερο ενδιαφέρον. Η απώλεια προσπάθειας και επιμονής στο να γίνει κάτι τέλειο, το κάνει συνήθως ιδιαίτερο. Ή έστω ιδιαίτερο, για τα μάτια ορισμένων. Εγώ σπάνια βαριέμαι πραγματικά. Γιατί κι όταν βαριέσαι, έχεις συναισθήματα. Βαριέμαι γιατί αυτό που κάνω στο παρόν, δε με καλύπτει. Θέλω κάτι πιο ζωντανό. Ή βαριέμαι γιατί είμαι λυπημένη, δε με καλύπτει τίποτα. Άρα εντέλει, βαριέμαι; Ίσως να μην ερμηνεύω σωστά τη λέξη βαρεμάρα, ίσως από την άλλη να μη μπορώ να αισθανθώ αυτό το κενό που προϋποθέτει. Αλλά ακόμα κι όταν αισθάνομαι το κενό, δε νιώθω να βαριέμαι. Δεν είμαι σίγουρη ότι εμπιστεύομαι τη λέξη αυτή. Ωστόσο όταν καλούμαι να βαρεθώ και να μην κάνω απολύτως τίποτα, είναι η μόνη στιγμή που πραγματικά θα κάνω τα πάντα. Ακόμαι κι όταν πιστεύεις πως δεν σκέφτεσαι, σκέφτεσαι ότι δε σκέφτεσαι. Κάπως έτσι θεωρώ, ότι κατά βάθος η διαδικασία της απραξίας, δεν ήταν παρά ένα κόλπο ώστε να φανερώσουν όλοι, αυτό που πραγματικά αισθάνονται. 

[ma-athan]

#εξατμισμένα ίχνη

στο ημερολόγιο του νερού,

δεν υπήρχε σωστό ή λάθος.

το αποτέλεσμα “αργεί” να εμφανιστεί.

συνεπώς, ό,τι έκανες, έκανες.

το χαρτί λιώνει, τσαλακώνει, όπως η διαθεσή μου.

είναι περίεργο.

όλοι γράφουν ποιητικά αλλά εγώ δε ξέρω καν τι να πω.

η Αλεξάνδρα μου λέει τι να πω, εγώ δε ξέρω τι να σκεφτώ.

αφήνω το σημείωμα αυτό, 

για τους τυχερούς που θα διαβάσουν το μπλόκ μου.

Παρακαλώ.

Τέλος πάντων, τα μελλοντικά σχέδια είναι πάντα κάπως αφερέγγυα. Όσο και να θες, καμία φορά ο χρόνος φέρνει τα πράγματα ανάποδα. Δε μπορείς να βασίζεσαι σε αυτά. Είναι θα έλεγε κανείς, κάπως επιπόλαιο. Στα εξατμισμένα ίχνη, επιβεβαιώνεσαι ότι ό,τι αφήνεις, σε αφήνει. Κι όποτε προσπάθησα να το κάνω να παραμείνει, κινδύνευσε να καταστραφεί εντελώς. Δε γίνεται να το ζορίζεις. Πιστεύω, πως εάν αξίζει να διατηρηθεί, θα βρεί τον τρόπο του. Το ίδιο πιστεύω και για την πραγματική ζωή. Η μήπως τόση ώρα μιλούσα ήδη γι’αυτήν; Ίσως ναι, ίσως κι όχι. Ναι, όχι, ναι, όχι. Πάντως, έχω να πω, πως τα υγρά μου σχέδια δεν επέζησαν, όπως κι άλλα σχέδια μου δηλαδή. 

[ma-athan]

#αισθήσεις

το σημερινό θέμα του μαθήματος ήταν υπέρ μου.

εκμεταλλεύτηκα όλα αυτά τα τρόφιμα που δε θα έτρωγα ποτέ.

και καθώς πολλά ακόμα σαπίζουν σταδιακά στο ψυγείο μου, 

εγώ γράφω εδώ. 

μαρέσει πολύ να μαγειρεύω, αλλά αυτή η μαγειρική είναι καλύτερη.

Πως γίνεται κάθε φορά να σαπίζει κάτι στο ψυγείο μου; Δε τρώω αρκετά, ή αγοράζω παρά πάνω από όσα χρειάζομαι; Η αλήθεια είναι πως συνηθίζω να πιστεύω, λανθασμένα, πως έχω φάει αρκετά. Στον απολογισμό όμως μετ΄έπειτα, τα νούμερα δε βγαίνουν σωστά. Παρόλ΄ αυτά, τη κοιλιά μου τη νιώθω φουσκωμένη και την όρεξη μου πεσμένη. Στο μάθημα όταν μας ζητήθηκε να φέρουμε τρόφιμα, στην αρχή σκέφτηκα πως θα πάνε χαμένα. Αλλά το να πετάγονται στα σκουπίδια, είναι μεγαλύτερη απώλεια. Νιώθω σα να λέω τα ίδια και τα ίδια τώρα. Πρέπει να βρω κάτι πιο βαθύ να αναλύσω, να φανεί λες και λέω όντως κάτι σημαντικό. Τι γίνεται όμως εαν δεν έχω κάτι να πω; Πρέπει αναγκαστικά να το κάνω; Βασικά ναι, έχω. Θυμάμαι το μάθημα πολύ χαρακτηριστικά. Με επισκέφθηκε κάποιος. Τα νύχια μου και τα δάχτυλά μου είχαν γεμίσει χρώματα και ζουμιά από τα φρούτα. Μου προκαλούταν μία ανησυχία κάθε φορά που ζουλούσα ένα. Τι θα γίνει εαν τώρα τιναχθούν όλα πάνω μου;

[ma-athan]

#ξε-γράφοντας// στα όρια της γραφής

σήμερα στο μάθημα δυσκολεύτηκα να συγκεντρωθώ.

μάλλον φταίει που κάνω άσχημα γράμματα. 

ωστόσο, μετά από δύο σελίδες γράψιμο και ξύσιμο, απέκτησα διάθεση.

έγραψα πολλά, με ταχύτητα φωτός.

έγραψα για το πόσο πεινάω και διψάω, για ζωή; ίσως. 

μετά ζωγράφισα και μουτζούρωσα.

πέρασα καλά.

μετά παρουσιάσαμε στα παράθυρα τα σχέδιά μας.

όλοι μαζί; ναι όλοι μαζί. 

η λέξη και το σχέδιο όντως ενώνονται, μιλάω όταν σχεδιάζω και σχεδιάζω 

όταν γράφω. 

Δε συνηθίζω να γράφω τις σκέψεις μου, παρόλο που έχω γράψει πολλές από αυτές, κατά διαστήματα. Αισθάνομαι πως πρέπει να κατανεμηθούν με σωστό και ειλικρινές τρόπο, σαν κάποιος να επρόκειτο να τις διαβάσει. Κάτι τέτοιο ωστόσο, αμφιβάλλω εάν θα με έκανε ευτυχισμένη, ή εκτεθειμένη. Ακόμα κι ενώ γνωρίζω κατά βάθος, ότι κανείς δε θα το κάνει, αισθάνομαι άβολα. Ήταν και είναι, εξίσου άβολο να γράφω τις σκέψεις μου κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Το άγχος ότι κάποιος παρακολουθεί. Κάποιος κρίνει. Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχω αποφασίσει εαν εντέλει θέλω κάποιος να τα διαβάσει, και γι’αυτό τα καταγράφω, ή είναι κάτι που έχω ανάγκη για εμένα. Δε ξέρω που καταλήγει. Όπως και τίποτα άλλο, η αλήθεια είναι.