Text
"We vinden het steeds moeilijker om samenhang, duurzaamheid en connectie met de wereld rondom ons te bereiken. Relaties met anderen zijn fragiel. Spullen zijn gemaakt om te gebruiken en weg te gooien. De werkelijkheid wordt ervaren als een onstabiele omgeving vol flikkerende beelden.”
0 notes
Text
0 notes
Text
0 notes
Text
0 notes
Text
0 notes
Text
0 notes
Text
“Je hebt je bubbel nodig, maar de wanden moeten poreus zijn”, aldus Engbersen. Sociologen noemen dat bonding and bridging. “Om je staande te houden moet je onderdeel zijn van een groep op wie je lijkt, qua sociale klasse en levensstijl. Maar bridging is nodig zodat alle groepen vooruitkomen in het leven, ook de kwetsbaren.”
De Morgen - 24 okteber 2024
0 notes
Text
0 notes
Text
Gelukkig geven introverte mensen weinig om populariteit. Ze hebben hooguit last van misverstanden. Dat ze verlegen zouden zijn, terwijl ze hooguit meer naar binnen gekeerd zijn en geen aandacht zoeken. Dat ze geen persoonlijkheid zouden hebben terwijl ze nadenken voor ze iets zeggen. Dat ze mak en gedwee zouden zijn, terwijl ze vooral goed kunnen luisteren. Dat ze saai zouden zijn, terwijl ze zich net overgeven aan datgene waarmee ze bezig zijn. Dat ze kil en berekend zouden zijn, terwijl ze gewoon hun emoties liever voor zichzelf en hun inner circle houden.
Bieke Purnelle in De Standaard - 10 juli 2024
0 notes
Text
Maar alles begint bij onszelf uitdagen opnieuw contact te maken met de natuur. Veel aan onze moderne wereld lijkt ontworpen om onze geest af te stompen, ons af te scheiden van de natuurlijke wereld, ons ervan te overtuigen dat wat ons zal helpen overleven meer consumptie is.
We kunnen deze temmende conditionering beéindigen. Als je zelfs maar een paar minuten per dag besteedt aan het observeren van wilde dieren, ongeacht waar je woont, kom je niet alleen op intellectueel niveau in contact met het concept biodiversiteit, maar ook op emotioneel niveau.
Hoe vreemd is het dat één onnozele primatensoort zichzelf kan zien als gescheiden van al diegenen met wie hij deze wereld deelt? Wat zou er kunnen gebeuren als we weer zouden gaan beseffen dat we deel uitmaken van de natuurlijke wereld, en dat besef en de nederigheid die daaraan ontspruit als leidraad zouden hanteren bij elke keuze die we maken?
© The New York Times
0 notes
Text
Ik vind hier echt warme, zonnige mensen. Ze maken je spontaan blij, zijn zorgend en ruimdenkend. Ze zijn allemaal zo verschillend en net daardoor zo boeiend. Er bestaat geen ‘anders-zijn’, omdat er ook geen ‘normaal’ is. Iedereen is zo hard zichzelf, draagt wat die wil en doet wat die wil. Dat geeft soms rare taferelen, maar het is zo geruststellend om te weten dat je niet constant beoordeeld wordt of commentaar krijgt.
(vrij naar Mauro Michielsen in De Standaard 18 april 2024)
0 notes
Text
Mensen zijn betekenismachines: voortdurend zijn ze op zoek naar een verklaring voor wat er in hun omgeving gebeurt. Probleem is dat ze ook ongeduldig zijn. Als zo’n verklaring niet meteen voorhanden is, kunnen ze daar moeilijk mee overweg. Die afwezigheid is een ondraaglijke gedachte. Het blijkt moeilijk om deze impasse te laten bestaan. Liever beroepen mensen zich op geheimzinnige entiteiten – vaak bovennatuurlijk, maar lang niet altijd – dan dat ze erkennen dat er voorlopig geen verklaring is. Toch moeten we in zulke gevallen ons oordeel durven op te schorten.
0 notes
Text
0 notes