Text
0 notes
Text
“Je hebt je bubbel nodig, maar de wanden moeten poreus zijn”, aldus Engbersen. Sociologen noemen dat bonding and bridging. “Om je staande te houden moet je onderdeel zijn van een groep op wie je lijkt, qua sociale klasse en levensstijl. Maar bridging is nodig zodat alle groepen vooruitkomen in het leven, ook de kwetsbaren.”
De Morgen - 24 okteber 2024
0 notes
Text
0 notes
Text
Gelukkig geven introverte mensen weinig om populariteit. Ze hebben hooguit last van misverstanden. Dat ze verlegen zouden zijn, terwijl ze hooguit meer naar binnen gekeerd zijn en geen aandacht zoeken. Dat ze geen persoonlijkheid zouden hebben terwijl ze nadenken voor ze iets zeggen. Dat ze mak en gedwee zouden zijn, terwijl ze vooral goed kunnen luisteren. Dat ze saai zouden zijn, terwijl ze zich net overgeven aan datgene waarmee ze bezig zijn. Dat ze kil en berekend zouden zijn, terwijl ze gewoon hun emoties liever voor zichzelf en hun inner circle houden.
Bieke Purnelle in De Standaard - 10 juli 2024
0 notes
Text
Maar alles begint bij onszelf uitdagen opnieuw contact te maken met de natuur. Veel aan onze moderne wereld lijkt ontworpen om onze geest af te stompen, ons af te scheiden van de natuurlijke wereld, ons ervan te overtuigen dat wat ons zal helpen overleven meer consumptie is.
We kunnen deze temmende conditionering beéindigen. Als je zelfs maar een paar minuten per dag besteedt aan het observeren van wilde dieren, ongeacht waar je woont, kom je niet alleen op intellectueel niveau in contact met het concept biodiversiteit, maar ook op emotioneel niveau.
Hoe vreemd is het dat één onnozele primatensoort zichzelf kan zien als gescheiden van al diegenen met wie hij deze wereld deelt? Wat zou er kunnen gebeuren als we weer zouden gaan beseffen dat we deel uitmaken van de natuurlijke wereld, en dat besef en de nederigheid die daaraan ontspruit als leidraad zouden hanteren bij elke keuze die we maken?
© The New York Times
0 notes
Text
Ik vind hier echt warme, zonnige mensen. Ze maken je spontaan blij, zijn zorgend en ruimdenkend. Ze zijn allemaal zo verschillend en net daardoor zo boeiend. Er bestaat geen ‘anders-zijn’, omdat er ook geen ‘normaal’ is. Iedereen is zo hard zichzelf, draagt wat die wil en doet wat die wil. Dat geeft soms rare taferelen, maar het is zo geruststellend om te weten dat je niet constant beoordeeld wordt of commentaar krijgt.
(vrij naar Mauro Michielsen in De Standaard 18 april 2024)
0 notes
Text
Mensen zijn betekenismachines: voortdurend zijn ze op zoek naar een verklaring voor wat er in hun omgeving gebeurt. Probleem is dat ze ook ongeduldig zijn. Als zo’n verklaring niet meteen voorhanden is, kunnen ze daar moeilijk mee overweg. Die afwezigheid is een ondraaglijke gedachte. Het blijkt moeilijk om deze impasse te laten bestaan. Liever beroepen mensen zich op geheimzinnige entiteiten – vaak bovennatuurlijk, maar lang niet altijd – dan dat ze erkennen dat er voorlopig geen verklaring is. Toch moeten we in zulke gevallen ons oordeel durven op te schorten.
0 notes
Text
0 notes
Text
Veel discussies over milieu en gezondheid gaan over causaliteit: dat de ene variabele de (uitsluitende) oorzaak van de andere variabele is. En dat die andere niet voorkomt zonder die ene. Maar causaliteit wordt vaak misbegrepen
Het misverstand is vooral dat men causaliteit op individueel niveau én als een een-op-eenrelatie tussen oorzaak en gevolg ziet.
Als je causaliteit op een welbepaalde manier formuleert, zal er nooit ‘causaal bewijs’ zijn. Terwijl er zoveel samenhang is, zoveel feiten en slachtoffers zijn.
Helaas wordt in veel milieu- en gezondheidsdossiers het voorzorgsbeginsel niet toegepast. In plaats daarvan keren sommigen het beginsel om: zolang er geen causaliteit bewezen is, is er geen probleem
( Pieter Leroy in De Morgen, 2/03/2024.)
0 notes
Text
Het goede doen, het is altijd eenvoudiger in tijden van vrede. Maar nu worden we dagelijks geconfronteerd met gruwelijke beelden uit Gaza of Oekraine, en onheilstijdingen over onze eigen toekomst. ‘Maar ik probeer me wel af te vragen waar ik deel vanuit maak wanneer ik iets wel of niet doe. Wat betékent het?’ Ik dronk mijn koffie, nam een douche, keek mezelf in de spiegel aan, dacht aan de achttienjarige versies van onszelf. Zouden ze teleurgesteld zijn als ze konden zien wie ze geworden zijn?
Ivo Victoria in "De Morgen" 15-02-24
0 notes
Text
Ulrike Herrmann: "Als je zegt: je kunt alleen ideeën bedenken waarvoor bij een meerderheid draagvlak bestaat, dan hoef je ze niet meer te bedenken, want ze worden al door een meerderheid gedeeld.
In het maatschappelijk debat heb je ook mensen nodig die zich afvragen of het wel mogelijk is wat de meerderheid wil.”
0 notes
Text
Natalia Ginsburg : titelessay in "De kleine deugden"
We moeten kinderen, niet de kleine, maar de grote deugden onderwijzen.
“Geen spaarzaamheid, maar vrijgevigheid en desinteresse in geld; geen voorzichtigheid, maar moed en minachting voor gevaar; geen diplomatie, maar naastenliefde en zelfopoffering; geen streven naar succes, maar streven naar zijn en weten.”
Wat we onze kinderen vooral moeten leren, is liefde voor het leven."
0 notes
Text
0 notes
Text
"Een van mijn wensen voor 2024 is dat we niet elke groep, persoon of gebeurtenis reduceren tot één oorzaak of eigenschap. Ik snap het verlangen naar simpele verklaringen, maar de wereld wordt niet eenduidiger alleen omdat jij dat wilt. Maar ik maak me geen illusies: dit wordt weer een moeilijk jaar... Misschien heeft het ook met identiteit te maken: mensen vinden het belangrijker om trouw te blijven aan hun ideologische positie dan om een situatie echt te doorgronden, in al haar complexiteit."
(NRC, 31/12/2023)
0 notes