linniesbewogenleven-blog

[linniesbewogenleven-blog]

Hoofdstuk 5.7

Vrienden en enkele familieleden heb ik een geboortekaartje gestuurd. Veel familieleden van mijn moeders kant dus niet, want daar had ik geen of nauwelijks contact mee. Wel stuurde ik een geboortekaartje naar een nicht van mijn moeder uit Utrecht, met haar kon ik het altijd heel goed vinden. Van iedereen kreeg ik hele lieve en leuke kaartjes toegestuurd voor de geboorte van onze jongen. Van de…

[linniesbewogenleven-blog]

Hoofdstuk 5.6

Het is 11 februari 2000 vroeg in de ochtend, als we onderweg zijn naar het rode kruis ziekenhuis in Beverwijk. In de auto had mijn vriend al een dekzeiltje gelegd, zodat niet de hele auto onder het bloed kwam te zitten. Onderweg belde mijn vriend naar mijn vader, om te zeggen dat we op weg waren naar het ziekenhuis. Mijn vader gaf aan dat ze op gingen schieten, en zo snel mogelijk naar Beverwijk…

[linniesbewogenleven-blog]

Hoofdstuk 5.5

Sorry, voor de lange onderbreking. Het gaat mij allemaal niet in mijn koude kleren zitten. Alles komt opnieuw boven, en ik heb daar enorm veel moeite mee. Vandaar dat ik even een pauze heb genomen. Ik moet het allemaal nog steeds een plek geven, en dat is enorm lastig……

  Dat ik bang was voor de gevolgen van haar medicatie al 2 dagen niet ingenomen te hebben was niet zo gek. Want mijn moeder was…

[linniesbewogenleven-blog]

Hoofdstuk 5.4

We raakten aan de praat en waren blij elkaar weer te zien. Ik merkte hoe hij naar mij keek en een enorme lach kwam er op zij gezicht. Hij vond dat ik er heel goed en stralend uit zag. En voelde zelfs even over mijn groeiende buik heen. Ik vroeg hem waar of zijn vriendin was. Hij gaf aan dat de relatie erg moeizaam ging en dat het al over was. We hebben enkele keren afgesproken om bij café Dam…

[linniesbewogenleven-blog]

Hoofdstuk 5.3

Het was het weekend dat ik naar mijn moeder zou gaan en haar dus zou vertellen over mijn zwangerschap. Mijn moeder was dus zoals ik al dacht, helemaal in de wolken en begon te huilen. En vond dat ik er heel goed over na moest denken, want ook zij gaf aan dat ik spijt zou gaan krijgen. Haar gevraagd of ze het verder nog niet wilden vertellen, want tenslotte had ik niet zo heel veel meer met de…

[linniesbewogenleven-blog]

Hoofdstuk 5.2

Yeah! Mijn vader komt eindelijk vrij! Best vreemd als je al enige jaren je vader niet om je heen hebt, terwijl dat wel zo hoort te zijn. Wat heb ik naar deze dag uitgekeken! In de middag kon hij opgehaald worden vanaf Schiphol. Eindelijk weg uit de parkhurst prison op Isle of wight! En wat was het eigenlijk toch ook gek dat hij thuis kwam. Alles was anders voor hem en ook al veel dingen waren…

[linniesbewogenleven-blog]

[linniesbewogenleven-blog]

Hoofdstuk 5.1

Waar moest ik heen? Mijn droom lag in duigen. Dacht dat ik het allemaal voor elkaar had in mijn toch wel moeilijke leventje. De afstand tussen mijn moeder en mij was voor mij beter. Ik dacht dat ik een leuke en lieve vriend had. Jaren gedroomd van een eigen café en die had ik nu, maar mijn wederhelft ging vreemd. Wat moest ik doen? Ik kon in Almelo blijven en daar zelf een eigen leven beginnen,…

[linniesbewogenleven-blog]

Mijn eerste blog

Vandaag 24 augustus 2017 begin ik aan het schrijven van mijn allereerste blog. Ik ga zoveel mogelijk blogs schrijven om mijn leven met jullie te delen. Heel lang terug ben ik begonnen aan mijn boek, welke nog steeds niet af is…. Nu start ik een site met blogs over het boek wat ik aan het schrijven ben. Voor mij is het goed omdat ik dan alles van mij af kan schrijven. Dit advies kreeg ik dan ook enkele jaren geleden van mijn behandeld arts. En ook wil ik met mijn blogs mensen bereiken die net als ik heel veel hebben meegemaakt, en laten zien dat hoe zwaar het ook allemaal lijkt te zijn, je toch op een dag de draad weer op weet te pakken en door kan gaan met het leven wat je graag wilt leven……

[linniesbewogenleven-blog]

Voorwoord

Op het moment dat ik voor het eerst aan het schrijven van mijn boek begon, was ik 25 jaar jong.

Al veel eerder ben ik begonnen met schrijven van kladjes, maar telkens kon ik de kracht niet vinden om aan mijn boek te gaan beginnen. Maar wilde dit wel heel graag. Op mijn 25ste ben ik op een punt in mijn leven gekomen, dat ik door moet zetten!!! En begon mijn boek te schrijven……. Het is een goede vorm van verwerken.

Met het schrijven van dat boek wilde ik de mensen bereiken die net als ik toen, het onbegrip aan alle kanten ondervinden. Ik wil een steun zijn voor de mensen die ook een moeilijk leven achter de rug hebben, of daar nog midden in zitten. Mijn boek komt er hopelijk ooit eens, maar voor nu ga ik de stukken daaruit halen en blogs schrijven. Tenslotte zitten we nu in het digitale tijdperk….

Mensen wil ik bereiken die niet snappen hoe het is om uit een gezin te komen met veel uiteenlopende problemen. Te leven met een moeder die lijdt aan een bipolaire stoornis (manisch depressief). Personen die ook nog eens verkeerd oordelen over zaken betreffende bipolaire stoornis. Te leven met verslavingen van gokken tot aan drugs.  Een broer te hebben die heel veel op zijn kerfstok heeft, en van alles heeft uitgevreten. En zoals later zal blijken lijdt aan borderline. Een vader die enige tijd vast komt te zitten in het Buitenland ivm cocaïne smokkel. Politie die mij niet begrijpt en die niets kunnen doen, enkel wanneer het weer eens uit de hand liep. Ze konden er niets mee werd er keer op keer gezegd. Waarom moet er altijd eerst iets gebeuren voor ze kunnen ingrijpen?? Hoe hulpverleners hier mee te maken kregen, en hoe ik tegen hulpverleners aan ben gaan kijken in de loop der jaren.

Je kunt tegenwoordig de televisie niet meer aanzetten of er is wel een familiedrama aan de hand. Een ieder die daar zijn oordelen over heeft. En laten we wel zijn, die heb ik ook altijd wel gehad, maar kijk nu vaak anders tegen zaken aan. Hulpverleners die verkeerd hebben gehandeld.

Echte namen van familieleden, vrienden etc. zal ik niet gebruiken in mijn blogs. Aan het einde van de laatste blog, zal u begrijpen waarom…..??

Voor hen die steun zoeken. Voor bekenden die het beter gaan begrijpen. Probeer ik op deze manier een steentje bij te dragen. Ik weet zelf immers maar al te goed hoe het is om te leven met traumatische gebeurtenissen. Wat een drama's ik keer op keer te verduren kreeg. En telkens met mijn rug tegen de muur stond.

Mijn moeder is in september 2005 overleden, door de gevolgen van een ruzie met mijn broer. Ik heb voor en na haar overlijden verschrikkelijke dingen moeten mee maken. Na het overlijden van mijn vader, tevens mijn grootste steun en toeverlaat, vond ik de kracht weer om verder te gaan met schrijven…………….!! Het is niet makkelijk, want telkens haal ik dingen op die ik liever zou doen vergeten. Dit is echter niet mogelijk, omdat ze op mijn netvlies gebrand staan. Maar ik heb een gezin, en moet ook door met mijn leven. Mijn gezin is mijn overleving. Alle aantekeningen die ik heb gemaakt in al die jaren, alle aangiftes en bewijzen tot en met nu mijn 47 jarige leeftijd zorgen ervoor dat ik mijn blogs kan schrijven en dat mijn boek hopelijk ooit af komt. Ik heb er heel lang mee gelopen of ik het naar buiten zou brengen? Dit in blogs of een boekvorm. Mijn broer zal namelijk niet blij zijn als hij dit onder ogen krijgt. Toch kies ik er voor het wel te doen…… hij heeft namelijk al te lang mijn leven beheerst…..

Ik ben dus Linda, ja dit is mijn echte naam en ik ben geboren en getogen in Heemskerk. Dit is mijn echte geboorte- en woonplaats.  Ik ben op dit moment gelukkig getrouwd en heb 2 heerlijke jongens. Onze jongens zijn nu 17 en 14 jaar. Mijn man is een topper van een vent, die voor tweehonderd procent achter mij staat, en ook zeker wil dat mijn boek een keer afkomt. Hij zegt ook steeds:  "dit kunnen de kinderen later dan lezen, tenslotte is het jou levensverhaal van al jou ellende die jij hebt mee moeten maken, en waar ik ook helaas een deel van heb mee gemaakt".

Ik kom uit een gezin met een jonger broertje die ik altijd Arie noemde. Hij is 3,5 jaar jonger dan ik ben. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 15 jaar was. Ik ben toen door een hel gegaan, maar ben er na een lange periode boven op gekomen. Mijn ouders zijn zeventien en een half jaar getrouwd geweest. Mijn vader kon het op den duur niet meer opbrengen om voor mijn moeder te zorgen. Ik was boos op hem, maar vele jaren later begreep ik hem wel. En begon ik meerdere dingen beter te begrijpen. Mijn vader trok toen bij zijn veel jongere vriendin in.

Mijn moeder had last van manisch depressieve buien oftewel een bipolaire stoornis. Het is mijn vader vroeger altijd verweten, en maar wijzen dat het zijn schuld was. Hij zou haar gek maken. Maar toch bleef mijn vader bij mijn moeder tot ik de leeftijd van 15 jaar had. Toen ging hij van mijn moeder scheiden. In die scheiding is mijn moeder ook weer terug gevallen, en heeft een langdurige opname gehad van ruim ern jaar. Na meerdere opnames werd het mij wel duidelijk dat het niet aan mijn vader lag. Ik kreeg na de scheiding toen ook de schuld, en werd er naar mij gewezen. Mijn moeder overlijdt in 2005 door toedoen van mijn broertje. Zelfs toen is het mij verweten door mijn jongste tante, dat ik hier ook mee te maken zou hebben. Dit heb ik haar tot nu toe niet kunnen vergeven, en zal dit ook zeker nooit gaan doen!

Mijn broertje die een heleboel problemen veroorzaakt door zijn drugsgebruik. Net als mijn moeder gokte hij heel veel. Op jonge leeftijd kreeg ik nauwelijks professionele hulp. Van het kastje naar de muur gestuurd worden, zal voor velen herkenbaar zijn. Mijn vader overlijdt in 2011 aan kanker. Ik heb tot de dag van vandaag nog steeds geen contact met mijn broer, en heb hier ook geen behoefte meer aan. Hier is teveel voor gebeurt!

Ik heb door dit alles, op latere leeftijd professionele hulp gezocht. Ik zat volledig vast en wilde niet zo niet verder gaan. Ik huilde veel en er kwam niets meer uit mijn handen. Bij PsyQ is door mijn behandelaar, bij mij complexe PTSS geconstateerd ( post traumatisch stress syndroom). Geregeld loop ik nog tegen een muur van onbegrip op en gebeuren er dingen die ik moeilijk kan loslaten. Dit heeft allemaal te maken met mijn verleden en mijn PTSS.

In 2010 is het mij allemaal te veel geworden. De man met de grote hamer ben ik toen goed tegen gekomen, en uiteindelijk na enkele jaren heel erg langzaam uit die diepe put gekomen. Ik werkte toen voor justitie. Mijn droombaan als wachtcommandant in de gevangenis ben ik helaas kwijt. Er was toen  nog een lange weg voor mij te gaan, en van mijn ptss zal ik niet afkomen. Dit schrijven is ook een onderdeel van mijn trauma's verwerken. Het zal nooit helemaal verdwijnen, maar ik hoop er op den duur beter mee over weg te kunnen gaan. Hopen dat mijn korte lontje wat langer gaat worden, en ik de kracht vind om niet telkens als er iets gebeurt, zover terug te zakken, zodat ik eigenlijk weer van voor af aan kan beginnen. Ik uiteindelijk emotioneel wat sterker zal worden.

In mijn blogs komen schokkende gebeurtenissen voor. Maar helaas ben ik genoodzaakt om ook dit te schrijven, om het één en ander te begrijpen.

Wat ik bereikt hebt en waar ik nu sta daar ben ik trots op! Vele hadden al lang de handdoek in de ring gegooid en zich aan een boom opgehangen. Dit werd letterlijk tegen mij gezegt door een arts. Het is voor mij niet altijd makkelijk geweest, maar ik ben supertrots op de vrouw die ik nu ben ondanks de wonden die ik elke dag met mij mee draag........

[linniesbewogenleven-blog]

Mijn eerste blog

Vandaag 24 augustus 2017 begin ik aan het schrijven van mijn allereerste blog. Ik ga zoveel mogelijk blogs schrijven om mijn leven met jullie te delen. Heel lang terug ben ik begonnen aan mijn boek, welke nog steeds niet af is.... Nu start ik een site met blogs over het boek wat ik aan het schrijven ben. Voor mij is het goed omdat ik dan alles van mij af kan schrijven. Dit advies kreeg ik dan ook enkele jaren geleden van mijn behandeld arts. En ook wil ik met mijn blogs mensen bereiken die net als ik heel veel hebben meegemaakt, en laten zien dat hoe zwaar het ook allemaal lijkt te zijn, je toch op een dag de draad weer op weet te pakken en door kan gaan met het leven wat je graag wilt leven......