leesdossier-rieke
Leesdossier
27 posts
Rieke
Don't wanna be here? Send us removal request.
leesdossier-rieke · 8 years ago
Text
De Donkere Kamer van Damokles: een moderne tragedie
“– Dorbeck weet alles. Zoek Dorbeck. Dorbeck moet ergens zijn. Dorbeck weet alles. - Maar Osenwoudt... - Dorbeck moet gevonden worden.”
HET BOEK De Donkere Kamer van Damokles, van W.F. Hermans, is een goed voorbeeld van een tragedie. Het volgt het verhaal van Osenwoudt en hoe hij handelt tijdens de oorlog. Hij is een typische tragische held omdat hij verwikkeld raakt in een reeks gebeurtenissen, waardoor hij zijn treurige lot niet kan ontlopen. Zijn hamartia is zijn volledig vertrouwen in andere mensen (in dit geval Dorbeck), wat ook te zien is aan het boven gegeven citaat.
In het verloop van het verhaal gebeuren er een aantal dingen die van belang zijn in de ontwikkeling van Osenwoudt en zijn uiteindelijke ondergang. Ten eerste zijn ontmoeting met Dorbeck. Dorbeck vraagt hem om een rolletje foto’s te ontwikkelen en hem een nieuw pak te geven. Osenwoudt verheerlijkt Dorbeck en doet zonder vragen wat hem wordt opgedragen. Als de foto’s mislukken koopt hij zelf een camera en gaat foto’s maken. Daarna blijft Dorbeck hem opdrachten geven en raakt hij betrokken bij het verzet. Hij blijft doorgaan zelfs als de opdrachten zo mogelijk nog minder onschuldig worden en uiteindelijk gaat hij zelfs mensen neerschieten. “Een week lang dacht hij bijna voortdurend aan Dorbeck en hij hoopte dat hij iets van hem zou horen. Maar Dorbeck kwam niet, er kwamen ook geen boodschappen of brieven. Er verscheen evenmin een woord over de geschiedenis in de kranten. Hoe hij ook nadacht over middelen met Dorbeck in contact te komen, hij kon niet bedenken dat hem veilig genoeg scheen om het te proberen.” Vervolgens hoort hij drie jaar lang niets meer van Dorbeck, tot hij op een zekere dag weer een rolletje foto’s krijgt om af te leveren bij een postbus. Enkele dagen later komt er een Engels meisje bij hem langs, Elly Sprenkelbach Meijer. Ze vraagt hem om hulp en geeft hem een van de foto’s die hij aan Dorbeck had gestuurd. Toen hij terug naar huis keerde ontdekte hij dat zijn vrouw en moeder waren gearresteerd. De omkering is als hij een nep persoonsbewijs krijgt op naam van Filip van Druten.
Vanaf dat moment raakt Osenwoudt nog nauwer betrokken bij het verzet en op gegeven moment wordt hij opgepakt. Hij wordt overhoord omdat men denkt dat hij Dorbeck zelf is omdat ze sprekend op elkaar lijken. Als hij door zijn verwondingen naar het ziekenhuis wordt gebracht, wordt hij door onbekenden bevrijd. Als hij zijn vriendin na zijn bevrijding uit het ziekenhuis weer ziet laat hij zich uit over zijn gevoelens over Dorbeck; "Ik heb nooit geweten, dat ik het mislukte exemplaar was tot ik Dorbeck ontmoette." Later die nacht wordt hij weer opgepakt en vervolgens bevrijdt door Ebernuss die denkt dat hij Dorbeck is. Tot het eind van de oorlog blijft hij de bevelen van Dorbeck opvolgen. Dan gaat hij naar het bevrijde gebied en wordt daar door de Nederlandse strijdmacht gearresteerd. Hij weet geen overtuigend bewijs te produceren dat hij geen landverrader is. Dorbeck is onvindbaar, Jagtman en Moorlag zijn dood, Mirjam (zijn vriendin) is in Israël. Hij had nog een foto gemaakt samen met Dorbeck, maar die blijkt mislukt te zijn. Hij benadrukt nogmaals dat Dorbeck alle antwoorden heeft. “Ga Dorbeck zoeken zeg ik, Dorbeck weet alles. Alles zeg ik. Ikzelf ben niets zonder Dorbeck, ik kom er rond voor uit. Dorbeck is alles.” Tenslotte rent hij radeloos naar buiten, roepend voor Dorbeck. Als hij bij het prikkeldraad komt wordt hij neergeschoten. De pater probeert zijn leven te redden maar is hiertoe niet in staat. Het verhaal eindigt noodlottig, Osenwoudt is dood en Dorbeck blijft onvindbaar.
Het laatste kenmerk van een tragedie waaraan De Donkere Kamer van Damokles voldoet is de uiteindelijke catharsis. Volgens de interpretatie van Bernays verwijst het begrip ‘catharsis’ naar een ‘zuivering van psychisch leed’. Door de hevige emoties die de tragedie bij de toeschouwers oproept worden hun overtollige emoties afgevoerd. In zijn uitleg van een tragedie, heeft Aristoteles het over vrees. De vrees dat ons hetzelfde zal overkomen als de hoofdpersoon. Toch is dit niet de soort catharsis die W.F. Hermans aan zijn boeken toeschrijft. Hij heeft het eerder over een komische catharsis. Hierbij kunnen lezers vaak hun lachen niet inhouden als ze lezen over de uitbundige overmaat aan ellende waar de hoofdpersoon aan onderworpen wordt. “Zoals de tragische catharsis berust op een zuivering van de door de tragedie opgewekte vrees en medelijden, gaat het bij de komische catharsis om een zuivering van de gevoelens van hoon en overmoed. [...] Waar de tragische held medelijden opwekt omdat hij in zijn moedige strijd onevenredig wordt gestraft, daar wordt het komische karakter vanwege het hem aangedane leed juist geridiculiseerd en vernederd.”(BRON: Jos de Mul 2012) Dit is de soort catharsis die je terugvindt in De Donkere Kamer van Damokles.
Samenvattend, De Donkere Kamer van Damokles is een goed voorbeeld van een tragedie, omdat de hoofdpersoon een reeks gebeurtenissen ondergaat waardoor zijn uiteindelijke noodlot onomkeerbaar en onvermijdelijk wordt. Ook is er sprake van een uiteindelijke catharsis, hoewel deze meer lijkt op een komische catharsis dan de klassieke catharsis die Aristoteles beschrijft.
“- Dorbeck, alweer Dorbeck! - Dorbeck weet hoe alles precies gegaan is.”
0 notes
leesdossier-rieke · 8 years ago
Text
Joe Speedboot
“De bomen op de begraafplaats trommelden met houten vingers op de achterkant van mijn huis.”
Ik ga even de tijd nemen om mijn onpopulaire mening te delen. Ik vond Joe Speedboot van Tommy Wieringa namelijk een zeer slecht boek. Naar aanleiding van de kreten "geweldig!" "Mooi!" en "fantastisch" in de vele recensies van dit boek (zie ook: http://www.volkskrant.nl/recensies/joe-speedboot-een-meteoriet-dondert-het-dorp-binnen~a329429/) had ik besloten het te gaan lezen, en wat viel dat tegen. 
Het lijkt alsof de schrijver aan alle regels en verwachtingen wilde voldoen: uitgebalanceerde zinnen, het boek in drie delen verdelen, beeldspraak:
"De knalpijpen glansden als bazuinen, de wereld leek te verschroeien in allesverzengend lawaai wanneer de jongens het gaspedaal intrapten met de koppeling in, alleen om te laten weten dat ze bestonden, zodat níemand daaraan zou twijfelen, want wat niet weerkaatst, bestaat niet."
Met zulke juwelen verwacht je ook wat van het verhaal. En toch stelde de verhaallijn en vertelwijze mij teleur: geen snelle doorloop, saaie en lange anekdotes, eindeloze beschrijvingen. Wat in het begin charmant was begon al gauw te vervelen.Het boek kon mijn aandacht niet vasthouden.
Het verhaal gaat over Fransje, die wakker wordt uit een coma en hoort dat er een nieuwe jongen in Lomark (het bedachte plaatsje waar het verhaal zich afspeelt) is komen wonen: Joe Speedboot. Fransje wil heel graag vrienden worden met Joe, en de rest van het boek gaat hoe ze vrienden worden, met een paar korte uitstapjes naar gebeurtenissen in het leven van Fransje. Jammer genoeg kon ik vanwege de schrijfstijl me compleet niet inleven in Fransje en in zijn leven. Ik vond het verhaal echt niet meeslepend. Toen ik halverwege even het boek weglegde en mij afvroeg wat er nou eigenlijk was gebeurd kwam ik tot de conclusie dat het eindige mogelijke antwoord daarop 'vrij weinig' is. 
Ik vind dat dit boek zeer tegen viel, en ik heb me er maar me moeite doorheen kunnen worstelen. Ik ben het dan ook zeker niet eens met alle recenten die vol overtuiging dit boek de hemel in prijzen. Mijn mening: het is het lezen niet waard!
Tumblr media
0 notes
leesdossier-rieke · 8 years ago
Photo
Tumblr media
Dit is onze uitwerking van de ME opdracht, een initial voor Lord of The Rings, van J.R.R. Tolkien
1 note · View note
leesdossier-rieke · 8 years ago
Video
vimeo
Boektrailer Dorsvloer vol Confetti
0 notes
leesdossier-rieke · 8 years ago
Text
Balansverslag
Ik heb het afgelopen jaar weer 150 boeken gelezen. Mijn manier van lezen is niet echt veranderd ten opzichte van vorig jaar, ik lees alleen iets langzamer om de stof wat beter op te nemen. Ik heb niet echt een favoriet onderwerp/genre. Wel heb ik dit jaar steeds een paar boeken over een bepaald onderwerp gelezen om ze te vergelijken. Bijvoorbeeld: My Heart And Other Black Holes, Me Before You, Thirteen Reasons Why, en Playlist for the Dead, die alle vier gaan over de gevolgen van zelfmoord en het schuldgevoel waar de familie en vrienden mee blijft zitten.
Ik wil komend jaar alle boeken voor mijn Engelse literatuurlijst herlezen, en verder zie ik wel welke boeken ik nog meer lees.
  Dit zijn een paar highlights uit de boeken die ik dit jaar heb gelezen:
1. Me Before You, van Jojo Moyes. Dit boek gaat over een man die door een ongeluk geparalyseerd is. Omdat hij niks meer kan doen zonder hulp, probeert hij zelfmoord te plegen. Het verhaal gaat over een meisje dat gaat proberen hem van gedachte te laten veranderen.
2. Me and Earl and the Dying Girl, van Jesse Andrews. Dit gaat over een meisje met leukemie. Een jongen, Greg, krijgt van zijn moeder de opdracht om tijd met haar door te brengen. Hij en zijn beste vriend Earl, besluiten een film over haar te maken en ontdekken zo hoe egoïstisch ze eigenlijk zijn.
3. World Without End, van Ken Follett. Een verhaal over een klooster in Engeland, en het opkomen van nieuwe ideeën over medicijnen, architectuur, recht, en wetenschap.
Als je nog iets zoekt om te lezen raad ik deze boeken zeker aan.
1 note · View note
leesdossier-rieke · 9 years ago
Text
Cel
'U heeft contact gezocht met mij. Niet andersom.'
Ze bleef naast de tafel staan en zei niets. Ze begon me te irriteren. Als ze informeel met mij wilde praten, zonder dat de commissie het wist, dan verwachtte ik ook wat terug. Informeel praten is handelen, dat is de onuitgesproken afspraak. Zij probeerde onder die afspraak uit te komen.
Het boek Cel van Charles van Tex gaat over Michael Bellichter. Zijn identiteit is gestolen en hij wordt gearresteerd door de politie. Ook zitten er vreemde mannen achter hem aan, die hem proberen te vermoorden. Deze detective vond ik slecht om twee redenen.
Cel is een detective, dus je zou denken dat het boek eindigt met de zaak opgelost en Michael die weer vrolijk thuis zit. Dat was jammer genoeg niet het geval. Het boek had geen goede conclusie, en ik bleef met vragen zitten lang nadat ik het boek uithad. Door dit open einde was het hele verhaal voor mij een beetje verpest. Het is altijd fijn als een detective een conclusie heeft en dit boek had dat niet.
Ten tweede werd ik al na 30 pagina’s moe van het lezen. Het bleef maar in een rondje gaan: nar het politiebureau, ondervraagd, weer vrij, proberen een dader te vinden, en weer naar het politiebureau. Dit werd al snel langdradig, omdat het leek alsof je steeds dezelfde pagina’s herlas, met elke keer maar een kleine verandering. Het is een verhaal dat je in de helft van de pagina’s ook had kunnen vertellen, en ik denk dat het boek dan ook nog veel beter zou zijn geweest.
 Kortom, ik vond dit een slecht boek omdat het een open einde had, en omdat het langdradig was. Dit boek zou ik niet snel nog een keer lezen.
'Ik zoek informatie over het ongeluk', zei ze. 'Over wat de heer Hoogeman is overkomen.' 
'Dat is niet wat u schreef. U vroeg mij of ik wilde praten en dan verwacht ik dat u dat ook doet.'
0 notes
leesdossier-rieke · 9 years ago
Text
Balansverslag
Dit afgelopen jaar heb ik ongeveer 150 boeken gelezen, van verschillende genres, en in verschillende talen.
Ik heb dit jaar voor het eerst boeken gelezen over andere geloven voornamelijk het jodendom en de Islam. Bijvoorbeeld The Green Bicycle  I Am Malala: The Girl Who Stood Up for Education and Was Shot by the Taliban, The White Tiger, en The Romance Reader  Dit vond ik allemaal wel leuke boeken, omdat ze een heel ander wereldbeeld beschrijven. Het is erg intrigerend hoe sommige mensen hun eigen geloof, of het geloof van hun familie zien.
Mijn manier van lezen is niet echt veranderd. Ik lees nog steeds voornamelijk om me te amuseren, en als ik er iets van leer is dat mooi meegenomen. De soort boeken die ik het leukste vind is nog steeds fantasie, boeken in die genre herlees ik ook, andere boeken eigenlijk niet.
Dit jaar heb ik ook voor het eerst horror gelezen. Dit was wel interessant. Voorheen las ik eigenlijk nooit horror omdat ik geen zin had om te lezen over hoe iemand stierf, maar toen ik een boek tegenkwam waarin (bijna) niemand stierf ben ik het maar gaan lezen, en tot mijn grote verbazing was het een best goed boek.
“Do you know why bookworms find it so difficult to pick their favorite book? It’s because we find little pieces of ourselves scattered throughout so many of the stories we read. Combine the stories and you figure out the person. One person isn’t just one story. It’s all of them.”
Ik heb niet één favoriet boek. Daarvoor zijn er te veel boeken. Wel zijn er enkele boeken die ik gewoon extra leuk vindt, omdat ze grappig zijn, of omdat de een magische wereld hebben die je meesleept.
Ik had me voorgenomen om de CincyLibrary reading challenge te doen. Die heb ik nog niet helemaal af, maar het geeft me wel de kans om boeken te lezen die ik normaal niet zo snel zou kiezen. Een van de boeken van de challenge is bijvoorbeeld een kookboek, of een reisgids. Ik zou er nooit opkomen om dat zonder reden te gaan lezen.
Komend jaar wil ik gewoon doorgaan met van alles en nog wat lezen. Ook wil ik de classics die ik nog niet heb gelezen, of waarvan ik de verhaallijn ben vergeten, (her)lezen. Ook komen er de komende maanden nog enkele boeken uit van een serie die ik nu aan het lezen ben, dus daar kijk ik wel naar uit.
0 notes
leesdossier-rieke · 9 years ago
Link
21 notes · View notes
leesdossier-rieke · 9 years ago
Text
Nooit Meer Slapen
“verder is zijn gezicht precies zo als ik het gezien heb in zijn slaap: onbegrijpelijk oud en moe, gerimpeld als de schors van een eik. Maar dit is geen slapen. Dit is nooit meer slapen”.
Het boek Nooit meer Slapen is geschreven door W.F. Hermans. Hij heeft met dit boek de Vijverbergprijs en de P.C. Hooft prijs gewonnen en weigerde ze allebei aan te nemen.  De titel Nooit Meer Slapen verwijst deels naar de locatie waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt: Noorwegen. Daar gaat in de zomer de zon nooit onder. Nooit meer slapen verwijst ook naar het bovenstaand citaat. Ik heb dit boek gelezen omdat ik Lange Dagen van Pia de Jong heb gelezen en ik geïnteresseerd was in de verschillen en overeenkomsten tussen de twee boeken.
De hoofdpersoon, Alfred Issendorf is 25 jaar en onlangs afgestudeerd als geoloog. Hij gaat naar Finland om te bewijzen dat de kraters daar niet allenmaal door ij zijn gemaakt, maar door meteorieten. Vanaf het eerst moment lijkt de tocht gedoemd te mislukken. Hij spreekt geen Noors en veel van de noren die hij tegenkomt spreken niet genoeg Engels om een gesprek te kunnen voeren. De luchtfoto’s die hem beloofd waren zijn spoorloos verdwenen en hij word onophoudelijk getreiterd door muggen. Hij begint te twijfelen aan zijn kans on te slagen. 
Tijdens het lezen zijn een paar dingen mij opgevallen. Het verhaal word chronologisch verteld in het Ik-perspectief dus de lezer komt alles tegelijk met Alfred te weten. Dit vind ik leuk omdat het je aanmoedigt om door te blijven lezen. Het boek is niet heel spannend omdat je eigenlijk van het begin al weet dat de expeditie zal mislukken. Maar dit maakt het niet minder leuk om te lezen. Het is zo pessimistisch dat het bijna komisch is. Ik vond het een goed boek omdat de locatie goed beschreven was, er interessante personages zijn, en er veel symboliek wordt gebruikt.
Als eerste bespreek ik de locatie.  Nooit Meer Slapen speelt zich af tijdens een ontdekkingsreis in Noorwegen en Finland. De beeldende beschrijving van het landschaap zorg ervoor dat je je goed kan inleven in het verhaal. De muggen en steekvliegen, gebrek aan begroeiing, de ene berg na de anderen, en bijna geen mensen. Eindeloze regen en onvoldoende materiaal. Die beschrijving van de omgeving doet de hele expeditie nog uitzichtlozer lijken.
 Als tweede bespreek ik de personages. Alfred is een zogenaamde round character. Hij is kritisch, onhandig, pessimistisch, hij heeft faalangst en is bang om bedrogen te worden. Een voorbeeld hiervan is als hun groep opsplits en Alfred en Arne achterblijven, Alfred speculeert over waarom ze weg zijn gegaan. “ik ben bang. Zelfs als ik van die rotswand te pletter zou vallen, morsdood, zou ik mij na mijn dood nog doodschamen. De kruk der krukken, de klungel uit de lage modderlanden. Qvigstad en Mikkelsen hebben hun geduld ermee verloren. Hij veroorzaakt te veel tijdverlies Arne is te beleefd om iets te laten merken, maar hij denkt: Was ik maar alleen. Ik zou vlugger opschieten. Ik zou mijn aandacht beter bij mijn werk kunnen houden. Ik zou niet hoeven sjouwen voor twee.’’ Die eigenschappen worden uitvergroot doordat de andere personages tegenovergestelden eigenschappen hebben. Een van de andere personages is Arne, zijn vriend en reisgenoot. Hij is een flat character maar speelt wel een kritieke rol in het verhaal. Hij is erg loyaal, geduldig, vriendelijk, heeft een goede conditie, kortom alle eigenschapen die Alfred zou willen hebben. Het is dan ook geen wonder als hun persoonlijkheden uiteindelijk botsen en Alfred zijn eigen weg gaat. Andere personages zijn Mikkelsen, en Qvigstad die met Alfred en Arne mee reizen. Ook zij hebben eigenschappen die Alfred zou willen hebben. Professor Nummedal is nog een voorbeeld van een flat character. Hij zou Alfred moeten helpen, maar verteld alleen maar verhalen, waar Alfred niks aan heeft en werkt hem zelfs tegen. Ik vind deze personages erg goed bedacht omdat ze goed in de sfeer van het verhaal passen en ze bijdragen aan de interessante ontwikkelingen van het verhaal.
Als derde bespreek ik de symboliek. Er word veel symboliek gebruikt. Bijvoorbeeld stenen. Er komen steeds stenen voor, om de weg te markeren, om plaatsen te markeren, als symbool van een last die gedragen word. Plaatsnamen als Wittgenstein, Livingstone, Flintstone. Een steen is van aards materiaal, het tegenovergestelde van een meteoriet. Het symboliseert dat Alfred op zoek naar iets onbereikbaars is. Ook zijn veel van de namen afgeleid uit de mythologie. Alfred vergelijkt zichzelf met Aenaes, omdat hij zijn vader op de rug droeg. Sibbelee kan of naar Cybele, een Grikese godin die word vereerd in de vorm van een zwarte  meteoriet, verwijzen, of naar de Romeinse profetes Sybille, die Aeneas de opdracht gaf om een gouden twijg te zoeken. Alfred’s moeder heet Anglaia, wat verwijst naar een andere Griekse godin. Hermans verwijst ook een paar keer naar andere mythologische wezens, bijvoorbeeld uit de Germaanse mythologie. 
 Kortom Nooit Meer Slapen is een interessant boek met beeldende beschrijvingen en veel symboliek. Ik raad dit boek aan, omdat het de tijd en energie zeker waard is.
 "Alle succesvolle auteurs hebben hun publiek gevleid; niet hun slechte humeur op hun lezers losgelaten, zoals ik."
-W. F. Hermans
0 notes
leesdossier-rieke · 9 years ago
Text
Aan Het Einde van de Middag
“Toen hij de deur voorzichtig opende, sprong er een enorme rat uit, onmiddellijk achterna gezeten door een hond. Van wie die was, weet ik niet.”
Aan het einde van de Middag is geschreven door J. Vredenbregt. Het is een verhaal en gaat over rubber- en koffieplantages in Nederlands-Indië. Het verhaal wordt in de ik-persoon verteld. Aan het begin van het boek arriveert de ik-persoon op Kali Musang, een rubberplantage. Daar brengt hij lange tijd als opzichter door voordat hij door Nederlands-Indië gaat reizen om rapport uit te brengen over andere ondernemingen waar het niet zo goed loopt. Tegen het einde van de roman wordt het de Nederlanders in Indonesië te warm onder de voeten en vertrekken ze naar andere landen. Net voordat hij weggaat voorspelt een Chinees Orakelboek dat de ik-persoon nog een keer terug zal komen naar Kali Musang. 
Achtereenvolgens ga ik de volgende aspecten bespreken: de complexiteit, de informatie en de spanningsopbouw. 
Complex
Het is een complex boek. Met complex bedoel ik niet dat het verhaal moeilijk te volgen is. Met mijn gelimiteerde kennis over Nederlands-Indië kon ik alleen niet alles wat er verteld werd direct begrijpen. Er kwamen namelijk Indonesische en Madurese woorden in voor en de rangen werden ook met andere woorden aangeduid. (Bijvoorbeeld camat: het districtshoofd.) Ook wist ik niets over de gebruiken in Indonesië en leek het voor mij al snel alsof ik iets incorrect had gelezen of gewoon niet had begrepen omdat het zo wonderbaarlijk klonk. Jaco Vredenbregt had de tegenwoordigheid van geest om achterin een index te zetten met uitleg en vertalingen van die woorden in het Indonesisch en Madurees wat het begrijpen van die woorden veel makkelijker maakt.
Informerend
De roman gaat over plantages in Nederlands-Indië. Er wordt veel informatie gegeven over hoe de plantages bestuurd werden en over de plaatselijke bevolking en wat zij van die ‘vreemde’ Nederlanders vonden. Er wordt een duidelijk en realistisch beeld gegeven over hoe het echt was op de plantages. De opzichter liet bijvoorbeeld de tukang pijit komen om hem te masseren. De tukang pijit was een oudere plaatselijke vrouw die haar geld verdiende met masseren maar omdat de planters weinig geld hadden was ze arm. Dit is een beeldende beschrijving waardoor de lezer meteen begrijpt hoe dat ging, en wat voor soort mensen dat beroep uitoefende. Ook wordt er verteld over de voodoo die op verschillende plaatsen waar de ik-persoon langs reist wordt uitgeoefend en de angst van de rest van de bevolking daarvoor. Het is zeer informerend om te lezen hoe dit gebeurde en waardoor die angst ontstond.
Spanning
Er is weinig spanning. Het verhaal loopt maar door, zonder dat er iets bijzonder indrukwekkends gebeurt. Aan het einde van het boek is er een kleine opbouw van spanning als de planters in opstand komen, maar dit wordt snel en zonder moeite opgelost. Iets anders wat het minder spannend maakt is dat je aan het begin van het boek het einde eigenlijk al weet. Als je ooit eerder iets hebt gelezen
over Nederlands-Indië weet je dat het een paar jaar na de oorlog zelfstandig werd, en dat toen alle Nederlanders weg moesten. 
De Indonesische en Madurese woorden vergroten de charme van de roman, en Jacob Vredenbregt kan met recht zeggen dat hij een uitstekende roman over Nederlands-Indië heeft geschreven, die het lezen zeker waard is. 
“Het leek alsof er niets veranderd was, maar dat was schijn. Samsuddin en Mohammed vertelden over de jaren die achter hen lagen. Het waren verhalen over onderlinge strijd, honger en dood.”
0 notes
leesdossier-rieke · 9 years ago
Text
Cel
Voor mijn volgende recensie ga ik de detective "Cel" van Charles den Tex lezen.
Tumblr media
1 note · View note
leesdossier-rieke · 9 years ago
Photo
Tumblr media
M. Nijhoff
1 note · View note
leesdossier-rieke · 9 years ago
Text
Vinexvrouwen
Op de kaft van de roman Vinexvrouwen staat een plaatje van een vrouw die staat te strijken met een glas wodka in haar hand. Ik wilde het verhaal achter deze vertoning wel weten dus heb ik de novelle geleend en vervolgens in een ruk uitgelezen. Deze nieuwe novelle van El Bezaz gaat over haar leven in een Vinex-wijk. Ze had zich voorgenomen om blanke Nederlanders uit Vinex wijken in deze novelle een beetje te discrimeneren en dat doet ze op een vermakelijke manier. Toen ik de kaft had bekeken, verwachtte ik dat het een fantasie verhaal was over een huisvrouw. Ik was dan ook blij verast toen dit niet zo bleek te zijn. De novelle overtrof mijn verwachtingen. Achtereenvolgens komen in deze recensie de volgende aspecten aan bod: de schrijfstijl en de belangrijkste thema’s.
Allereerst, de schrijfstijl. El Bezaz schrijft met veel humor. “Je zou bijna vergeten dat de schrijfster een periode van bedreigingen heeft doorgemaakt die in een zware depressie heeft geresulteerd.” Aldus Sylvain Ephimenco (Trouw, 12-1-2010). Een voorbeeld van die doge humor is als El Bezaz samen met haar man bij het consultatiebureau is en ze zich aan hem ergert. “Ik heb veel gelezen over huiselijk geweld, maar we waren niet thuis, dus juridisch gezien zou ik hem een flinke klap kunnen geven.” Ook speelt ze in op de vooroordelen van Nederlanders ten opzichte van Marokkanen. Zo vertelt ze over een keer dat ze naar de bioscoop ging en een groep jongeren die achter haar zat, weigerde stil te blijven. ‘Luister, tuig! Ik ben een Marokkaan met heel veel neven in de buurt. Eén telefoontje en binnen vijf minuten staan ze jullie hier op te wachten.
Er worden in deze novelle veel verschillende thema’s besproken. Een voorbeeld daarvan is racisme. “Hiervan klinkt wel iets door in een scène waarin de schrijfster op straat in Amsterdam door een jonge Marokkaanse man wordt aangeklampt die folders uitdeelt. Daarin, legt hij uit, zit de sleutel om de islamitische overheersing spoedig te realiseren: ’Wij gaan dit land overnemen. Precies waar die hypocriete autochtonen bang voor zijn. We gaan alles overnemen. Wij worden de baas hier’ “Sylvain Ephimenco (Trouw 12-1-2010). Ze verteld met verbazing over het racisme van de blanke Nederlanders in haar wijk maar ook van haar eigen racisme als er nieuwe mensen in de wijk komen wonen.              ‘Het zijn Polen. Poolse gastarbeiders. Hiernaast. Kun je het geloven? Polen! Die criminele zatlappen en herrieschoppers, hier naast ons. De wijk gaat eraan. Nu kunnen wij ons huis niet eens meer fatsoenlijk verkopen. Wie wil er nou naast een Pool wonen? (…) In gedachten verzonken liep ik over straat en kwam tot de conclusie dat ik helemaal niets van mensen begrijp. Ik begrijp niks van Turken, Marokkanen, Surinamers en Nederlanders. Ik begrijp niets van Nederland. Ik ben bang dat ik me altijd allochtoon zal blijven voelen. Maar ja, om eerlijk te zijn ben ik eigenlijk ook wel blij dat ik geen Poolse buren krijg.”
Het is wel een interessant idee dat niet alleen sommige autochtonen Nederlanders zich bedreigt voelen door gastarbeiders, maar ook sommige allochtone Nederlanders. Dit is niet gelijk wat je verwacht omdat in onze samenleving men alle allochtonen over een kam scheert.
Dit boek is zeker aan te raden. Het is erg grappig en heel leuk om te lezen. Er komen veel thema’s in voor en je zult het heus niet altijd met de schrijfster eens zijn, maar zoals Naima El Bezaz in haar boek ook benadrukt, je mag je eigen mening hebben, ook al is die anders dan die van de buren. Ik heb in ieder geval een beeld gekregen van het leven van de vrouw met een glas wodka in haar hand die op de kaft staat.
Tumblr media
1 note · View note
leesdossier-rieke · 10 years ago
Text
Opstel Poëzie
Sonnet 18
Poëzie is een manier om gevoelens te uiten of een verhaal te vertellen. Er zijn veel verschillende soorten. Ik vind sonnetten het leukst om te lezen. Vooral die van William Shakespeare. Van al zijn sonnetten vind ik sonnet 18 het leukste. Sonnetten 1-17 dringen erop aan om kinderen te krijgen zodat jou schoonheid weerspiegeld zal zijn in je kinderen, maar de ‘geliefede’ waarop sonnet 18 is gericht wilt geen kinderen, dus vereeuwigd Shakespeare hem met een gedicht.
 Het thema van sonnet 18 is de vergankelijkheid van aardse schoonheid en de eeuwigheid van poëzie. In het sonnet vergelijkt Shakespeare zijn geliefde met het zomerseizoen en beweerd hij dat zijn geliefde mooier is. In de eerste vier regels van het sonnet verteld Shakespeare over alle nadelen van de zomer en daarna zegt hij dat de schoonheid van zijn geliefde vanwege dit gedicht niet zal verwelken.
Sonnet 18 is geschreven volgens het typische rijmschema van Shakespeare. Het rijmschema is ABABCDCDEFEF GG. In totaal zijn er 14 regels, en elke regel heeft jambische pentameter, dat betekend dat elke regel 10 lettergrepen heeft die verdeelt zijn in 5 jamben (paren) waarbij bij elk paar de klemtoon ligt op de tweede lettergreep. 
Sonnet 18
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate. Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date. Sometime too hot the eye of heaven shines, And often is his gold complexion dimmed, And every fair from fair sometime declines, By chance or nature's changing course untrimmed; But thy eternal summer shall not fade Nor lose possession of that fair thou ow'st, Nor shall death brag thou wander'st in his shade When in eternal lines to time thou grow'st.
So long as men can breathe or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. William Shakespeare
1 note · View note
leesdossier-rieke · 10 years ago
Text
Sonnet
De wolf en de zeven geitjes
Wat een honger heeft de wolf Hij gaat op zoek naar eten Natuurlijk heeft hij geen zin in maiskolf  Geitjes wil hij vreten
Toen ging hij jagen met zijn vriend Rudolf Die zou vast wel een goede plek weten Maar hij woont aan de andere kant van de Mexicaanse Golf Dus een korte reis kon de wolf vergeten
Eenmaal bij Rudolf thuis Zag ik, ze gingen op pad Naar het dichtsbijzijnde huis
Daar woonde geen muis Maar zag ik zeven geitjes met een kat Helaas, het huis zat dicht, als een kluis
Als eerst klopten ze op de deur Maar de geitjes lieten hen niet binnen Ze zeiden: jullie voeten hebben een te donkere kleur Dus ze moesten een nieuw plan verzinnen
Ze volgden de heerlijke geur Want de wolf dacht: laten we bij de bakker beginnen De wolf was een goede acteur Dus ze kregen een zak meel van linnen
Ik hoorde ze trekken en de zak scheurde open Het meel dwarrelde eruit en ze bedekten hun voeten ermee, toen gingen ze weer naar de geitjes lopen
Maar, net als ik, waren de geitjes weggekropen Dus hadden Rudolf en de wolf die dag geen diner En daarmee was mijn verhaaltje afgelopen
0 notes
leesdossier-rieke · 10 years ago
Text
Imitatie gedicht
Dieren op de boerderij
Lieve geitjes, stoere hanen, kippen groen en wit en blauw. Ja, de boer kan op zijn dieren echt zo trots zijn als een pauw. 
'Boe!' Roepen de konijntjes Uit hun bloempot naar de koe. Maar die moet heus niet schrikken Want een koe zegt ook vaak 'Boe!'
(Fiep Westendorp)
Dieren in de natuur
Lieve uilen, stoere leeuwen, Papegaaien groen en wit en blauw.  Ja, de natuur kan met haar dieren Echt zo blij zijn als met een pauw. 
'Koekoek!' Zegt de koekoek Tegen het vogeltje in de klok. Maar die komt niet tevoorschijn  En de klok die zegt 'tik, tok!'
0 notes
leesdossier-rieke · 10 years ago
Text
De Literaire Kring
De suikerpot valt van tafel. Dat is de eerste zin van het boek De literaire kring van Marjolijn Februari. Vanaf daar wordt je meegenomen door het leven van Teresa Pellikaan, een 30-jarige vrouw die samen met haar echtgenoot John nog steeds woont in het kleine dorpje waar ze is opgegroeid. John is lid van een literaire kring in het dorp die ooit opgericht is door Teresa’s vader, Randolf Pellikaan, die er vast van overtuigt is dat ‘vroeg of laat elk mens met een verantwoordelijksheidsgevoel lid wordt van een lieraire kring.’ Nadat de suikerpot is gevallen en tot overmaat van ramp ook haar mobieltje tegen de muur kapot is geslagen komt ze Victor tegen, een vroegere klasgenoot, die haar verteld dat Ruth Ackerman die ook bij hen in de kas zat en internationale bestseller heeft geschreven. Teresa leest het boek en vind het erg leuk maar als ze de literaire kring voorstelt om het te gaan lezen, reageert iedereen opvallend afwijzend. Samen met Victor komt Teresa erachter wat ze er zo lang geleden is gebeurd met de familie Akkerman en wat literaire kringen daarmee te maken had.Ik vind wel een oke boek omdat de personages goed zijn beschreven en het interessant is maar ik vind de ontknooping wel wat zwak.
De personnages zijn erg goed beschreven. Iedereen heeft een eigen mening en die worden vermakelijk beschreven. Een van de interessantste personages is John Vos, de echtgenoot van Teresa. Hij word erg geloofwaardig neergezet.
Het is interessant omdat het veel over de politiek gaat en het draait om een waargebeurd verhaal: het glycerineschandaal in de jaren '90, waarbij 80 Haitiaanse kinderen overleden door een vergiftigd bestanddeel in een hoestdrank, dat was geleverd door een Nederlands bedrijf. Je leert veel over die gebeurtenis. Veel personages houden maatschapppij-kritische betogen en het gaat veel over de weldenkende klasse in Nederland die ‘veel zegt maar weinig doet.’ Halverwege De literaire kring discussieert John met zijn vrouw Teresa over zijn eis dat boeken een politieke lading moeten hebben. ‘Die hele zogenaamde wereldpolitiek is een excuus’, werpt Teresa tegen; ‘een dekmantel voor mensen zonder enige invloed of beslissingsbevoegdheid om dagenlang over dingen te praten waar ze toch niks aan kunnen veranderen, zodat ze het niet hoeven te hebben over de dingen waar ze wél iets aan kunnen veranderen.’ In een recensie in het NRC dagblad staat: 'Februari’s routine als columniste, haar vermogen om vrijzwevend te verwijzen naar de actualiteit en de culturele traditie, schemert door in de dialogen en gedachtensprongen van het half dozijn handelende personages – of het nu gaat over Nederland dat voor zijn gevoel van volwassenheid afhankelijk is van ‘geïmporteerde misdaad, geïmporteerde conflicten, geïmporteerde geloofsovertuigingen’, of over de dilemma’s van de betrokken consument. Af en toe lijkt het alsof je een razend knap aan elkaar gesneden bundel met columns zit te lezen.'
De ontknooping vind ik erg zwak. Het hele verhaal leid toe naar het moment dat het geheim word onthuld maar als dat moment eindelijk is aangekomen is ontbreekt de spectaculairiteit. Teresa en Victor komen er wel achter waarom de literaire kring zo tegen het boek van Ruth Ackerman is maar tegen die tijd is de verassing weg. Op literatuur forum word geschreven: Wat mij zo opvalt aan het eind van het boek, is dat er eigenlijk niks met de conclusies van het onderzoek wordt gedaan. Het boek is klaar op het moment dat het echt zou kunnen gaan knallen. De confrontatie tussen een aantal hoofdpersonen blijft uit. Juist deze ontknoping had mij erg interessant geleken.
 Kortom, het is een interessant boek met leuke personnages maar het einde valt een beetje tegen. Het boek eindigt met Ruth Ackerman die een lezing komt houden in het dorp ‘Opgelucht begon het publiek, dat bang was geweest voor de ernst van de avond te lachen- de lach rolde een paar tellen lang geweldig door de kerk. En het was precies die lach die de journalisten op de eerste rij feilloos herkende als een warm bad waarin de jonge schrijfster eindelijk thuiskwam na het grote internationale succes van haar hartverovende debuut.’
1 note · View note