kw-red-n-blue-blog-blog - Tumblr blog

kw-red-n-blue-blog-blog · 10 years ago

Text

"ไม่เคยมีความแน่นอนในความรัก" คำพูดนี้ยังเป็นคำพูดอมตะเสมอตราบใดที่โลกยังหมุนให้ชีวิตของคนเราไปพบเจอเรื่องราวต่าง ๆ มากมายอยู่ทุกวัน ความเปลี่ยนแปลงก็จะกลายเป็นเรื่องธรรมดาที่ธรรมชาติมอบไว้ ให้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกได้พบเจอ

หลังจากที่อ่านประโยคนี้จบผมก็ปิดหนังสือแล้ววางลงไว้บนโต๊ะอย่างเดิมก่อนที่จะล้มตัวลงนอนยังโซฟาที่ตั้งอยู่ข้างๆกัน ผมหลับตาแล้วนึกถึงประโยคนั้น นั่นสินะทุกสิ่งทุกอย่างในโลกล้วนแล้วมีการเปลี่ยนแปลงทั้งนั้นมันขึ้นอยู่ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีหรือแย่ลง ความรักของผมก็เช่นกันจากที่เคยรักกันหวานซึ้งแต่บัดนี้มันกลับจืดจางลงไปเรื่อยๆ ผมพยายามที่จะประคับประคองความรักของเราไว้ให้ยาวนานแต่สุดท้ายมันก็เหมือนเดิมแล้วมาจบตรงที่เราต้อง ‘เลิกกัน’

ผมเพิ่งรู้ว่าการที่เราบอกเลิกใครสักคนทั้งๆที่ยังรักอยู่มันเจ็บขนาดไหน รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองต้องเจ็บแต่ก็ต้องพูดออกไปเพราะผมก็ไม่อาจจะทนอยู่กับความรักแบบนี้อีกต่อไป เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ผมกับพี่คุณเลิกกัน ตอนนี้ผมอยู่ที่คอนโดของพี่ซีวอนแรกๆผมก็ยังทำใจไม่ได้ ผมร้องไห้ทุกวันเพราะคิดถึงวันเวลาเก่าๆที่เราเคยมีร่วมกัน คิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆของพี่คุณแต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

ครืน ครืน

เสียงฟ้าร้องดังลั่นทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันที ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่จะเดินไปยังหน้าต่างกระจกบานใส มือเล็กแหวกผ้าม่านสีเหลืองอ่อนออกจากกัน ผมมองไปยังข้างนอกหน้าต่างที่ตอนนี้ฝนเริ่มตั้งเค้าแล้ว คาดว่าอีกไม่นานฝนคงเทลงมาอย่างหนัก หลังจากนั้นไม่นานฝนก็เทกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก

ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงได้แล้วฝนก็ยังเทลงมาอย่างไม่ลืมหูแล้วตาแล้วไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่าก็ดังอย่างต่อเนื่องแล้วมิหนำซ้ำไฟก็ยังมาดับอีกด้วยมันทำให้ผมกลัวเข้าไปอีก ผมไม่ชอบบรรยากาศตอนฝนตกเลยจริงๆมันทำให้ผมรู้สึกเหงาและอ้างว้างเหลือเกินและที่สำคัญผมเป็นคนที่กลัวความมืดมาก ตอนนี้ผมอยู่บนเตียงนอนพร้อมทั้งกอดเจ้าตุ๊กตาหมูกระต่ายที่พี่คุณเป็นคนซื้อให้ ถ้าตอนนี้มีพี่คุณอยู่ใกล้ๆผมก็คงไม่ต้องมากลัวอะไรแบบนี้

“พี่คุณผมกลัว” ผมบอกพี่คุณในคืนที่ฝนตกหนักก่อนที่จะกอดพี่คุณแน่นเพราะความกลัว

“มีพี่อยู่ทั้งคนอูยองไม่ต้องกลัวนะ” พี่คุณพูดขึ้นพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก ริมฝีปากหนากดจูบที่ขมับทั้งสองข้างของผมเป็นเชิงปลอบโยนแล้วกล่อมให้ผมหลับไป ผมยังจำวันนั้นได้ดีผมรู้สึกว่าเวลาอยู่ใกล้พี่คุณแล้วผมรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

Rrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ของผมที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอนดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังเคลิ้มหลับอยู่ ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมารับสายอย่างเสียไม่ได้

“ฮัลโหลครับพี่มินจุน”

“อูยองนายเป็นไงบ้าง สบายดีมั๊ย ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ” คนในสายพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ พี่มินจุนเป็นพี่รหัสของผมสมัยเรียนมหาลัย เราสองคนสนิทกันมากผมรักพี่มินจุนเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเลยล่ะ

“ผมสบายดีฮะ คิดถึงพี่มินจุนเหมือนกัน”

“อยู่คนเดียวเหงามั๊ยอูยอง”

“ไม่เหงาเท่าไหร่หรอกฮะ ผมอยู่คนเดียวได้” ผมเหงามาก ผมไม่อยากอยู่คนเดียวแต่จะให้ตอบไปแบบนั้นก็คงไม่ได้ ผมกลัวพี่มินจุนจะไม่สบายใจเพราะพี่ผมคนนี้เป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อยเสมอ

“อูยองแค่นี้ก่อนนะฉันมีธุระที่ต้องทำ วันเสาร์นี้ฉันจะไปเยี่ยมนายนะแล้วเจอกัน”

หลังจากวางสายจากพี่มินจุนแล้วผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ผมควรจะชินได้แล้วกับการที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ ผมเปลี่ยนเบอร์ใหม่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่จะมีแค่พี่มินจุนกับพี่ซีวอนเท่านั้นที่รู้เบอร์ของผม ผมไม่อยากให้พี่คุณรู้ว่าผมอยู่ที่ไหนแต่ผมยังจะหวังอะไรไ��้อีกล่ะวันนั้นที่ผมเดินออกจากห้องไปเขาไม่แม้แต่จะรั้งผมไว้เลยสักนิด ผมคิดว่ามันคงจะดีสำหรับพี่คุณแล้วแหละที่คนงี่เง่าอย่างผมได้ออกจากชีวิตเขาไปเสียที

ผมหันไปมองนาฬิกาเรือนหรูที่แขวนอยู่บนฝาผนังบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่ม เวลานี้ผมควรจะอาบน้ำได้แล้วเมื่อคิดได้เช่นนั้นผมจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ จัดการทำธุระส่วนตัวอยู่ครึ่งชั่วโมงก่อนจะออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวที่พาดบ่าไว้จัดการนำผ้าไปตากไว้ที่ระเบียงแล้วเดินตรงไปยังชั้นวางหนังสือที่ตั้งอยู่มุมห้อง ผมเลือกหนังสือสักสองสามเล่มเพื่อไปอ่านแก้เบื่อพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสมุดไดอารี่ปกสีเหลืองอ่อน ผมหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมาดูอย่างชั่งใจว่าจะเปิดอ่านดีไหม

ผมทรุดตัวนั่งลงบนพื้นข้างๆชั้นวางหนังสือ สมุดไดอารี่เล่มนี้ผมได้เริ่มเขียนเมื่อตอนผมอยู่ปีสอง ผมได้เขียนบันทึกเรื่องราวประ��ำวันต่างๆของผมที่อยากจะเก็บไว้ในความทรงจำ อาจจะมีทั้งเรื่องสุขบ้าง ทุกข์บ้างแตกต่างกันไปในแต่ละวัน ผมหยิบหนังสือขึ้นมาก่อนจะค่อยๆเปิดอ่านทีละหน้า

17 มกราคม 2010

สวัสดีไดอารี่ที่รัก

2 notes · View notes