kruml - Tumblr blog

kruml · 11 years ago

Text

Blog: liftwedstrijd Route du Soleil

EINDHOVEN - In zeven dagen liftend naar Barcelona. Dat is de uitdaging die 1.300 jongeren deze week aangaan. Vanuit Eindhoven (dit jaar voor het eerst ook een startplaats), Brussel, Leuven, Antwerpen en Gent vertrokken maandagmorgen 8 juli de lifters met een vooruitzicht van 1.500 kilometer. Pricilla Molle uit Eindhoven is één van de deelnemers en zij blogt deze week voor de ED-website over dit evenement.

Dinsdag 16 juli, 00.30 uur

Hoor hier Freddie Mercury: BARCELONAAAAA! We zijn er! De eindstreep is behaald en de winnaars van de reeks Eindhoven/Brussel zijn bekend. Iedereen is veilig binnen.

Voor ons was de laatste dag eigenlijk niet zo spannend. Op de camping bij Figueres hadden we de nacht van te voren bij een Nederlands gezin geregeld dat iemand ons de snelweg op kon helpen. En met ons bedoel ik drie teams. Dat ging lekker vlot. We werden bij Girona afgezet en vanuit daar hadden Ralph en ik alweer snel een lift naar Barcelona. Aangezien we niet in de finale zaten en ook niet de eerste zouden zijn, besloten we gewoon de metro te pakken, een broodje en koffie op place de Catalunya te nemen en daarna de bus naar de camping. Het is vakantie toch? Ik denk dat het besef nog moet komen over wat we allemaal gedaan hebben de afgelopen dagen. 1500 kilometer liften is niet niks en toch is de hele reeks veilig gearriveerd.

Ook in de finale is er helaas geen Nederlands team in de top 3 geëindigd. Het driekoppige Vlaamse meisjesteam Stichting Fabiola is er met de overwinning vandoor gegaan. De andere reeksen volgen de komende dagen.

De week is zo ontzettend snel gegaan dat ik niet meer weet hoe ik het samen moet vatten. Op de meeste starts na, is het liften super gegaan. Als je eenmaal op de snelweg zit, gaat het prima. We hebben niemand meegemaakt bij wie we ons niet op ons gemak voelden. Wat dat betreft moet je ook niet al teveel aantrekken van de vele horrorverhalen. Als je iemand aan kan spreken en recht in de ogen kijkt en voelt dat het goed is, dan kan je gewoon mee rijden.

Niet alleen het liften was ontzettend gaaf, maar ook de tussenstops waar iedereen samen kwam. Het waren mooie idillische plekken zoals een fort, een kasteel en een prachtige stad als Avignon. Plekken die je misschien zelf niet zo snel uitkiest om heen te gaan. En als je daar eenmaal was, kwamen natuurlijk alle verhalen los van iedereen die onderweg wat had meegemaakt. Dat zorgde voor een groepsgevoel zonder dat het dwingend werd. Iedereen wordt geaccepteerd.

En natuurlijk de gezonde competitie tussen de Belgen en de Nederlanders. Het was de eerste keer dat er een groep Hollanders meedeed. Voor de Belgen misschien even wennen, maar uiteindelijk ging het prima samen. Er zijn een hoop vooroordelen weg gehaald en ieders vocabulaire is uitgebreid. Een tentharing is een piket, poepen is vrijen en 'Mo'ke kanje do lien' is West-Vlaams voor 'morgen kan je dood liggen' oftewel YOLO. Wat de hele reis ook wel weer een beetje samenvat.

De uiteindelijke finale is 3 augustus in Antwerpen. Daar strijden de finalisten van alle reeksen voor die felbegeerde wereldreis. Tot dan nog tijd genoeg om alles even te laten bezinken en herinneringen met elkaar te delen. Volgend jaar gaan we zeker weer mee en dan hoop ik dat de groep Nederlanders wat groter wordt zodat we al die Belgen kunnen laten zien dat we net zulke grote avonturiers, bier drinkers en feestgangers zijn zoals zij.

Zondag 14 juli, 14.30 uur

Team Kruimel en Baardaap arriveren in Barcelona! Zondagavond vindt er een eindfeest plaats op de eindbestemming en maandag volgt een afsluitende bijdrage aan deze blog.

Zaterdag 13 juli, 23.00 uur

Vandaag was denk ik wel de zwaarste etappe van de week. Ze noemen hem niet voor niks de 'Koninginnenrit'. Vanuit de mooie stad Avignon moesten we de grens over naar Sant Pere Pescador, een klein kustplaatsje bij Figueres. Maar net als voorgaande dagen was het moeilijk om te starten vanuit het centrum. Op een gegeven moment had ik ook een kleine inzinking vanwege te weinig slaap en geen vooruitgang.

Na veel rondjes lopen wilde een meisje ons eindelijk de stad uit helpen richting Nîmes. Vanuit daar weer snel door met 2 studenten naar Béziers en daarna met een Fransman naar Perpignan. Ware het niet dat het vandaag zwarte zaterdag is en er o-ver-al file staat. De route national was onze enige alternatief. Drie uur later arriveerde we dan eindelijk bij de tolweg voor de grens. Bleek dat we weer niet de enigen waren natuurlijk. Zelfs lifters buitens Route du Soleil stonden daar. Maar ook twee mede-deelnemers en met hen hadden we afgesproken om iets met z'n vieren te regelen. Na een uur lukte dat. Snel de grens over naar Figueres. Maar in Spanje houdt de taalvoorsprong van de Belgen en ons steenkolen-Frans echt helemaal op. Handen en voetenwerk is het enige wat we nu nog over hebben. Geen idee hoe je dan moet uitleggen hoe je op de ring terecht komt en via een knooppunt de goede richting opgaat naar het eindpunt. We waren ook nog eens bij drie andere deelnemers gedropt. Stonden we daar met zeven mensen.

Toch maar een taxi bellen dan maar? Levert strafpunten op, maar dat maakte toch niks meer uit. In ons beste Frans/Spaans een taxi proberen te bellen, maar dat ging ook niet. We praatten totaal langs elkaar af. Dachten we.

Twee minuten nadat de telefoon opgehangen was, kwam er opeens een busje aanrijden. De jonge rastajongen die erin zat zwaaide naar ons en riep dat hij ons wel wilde brengen. Totaal verbijsterd keken we hem aan. Huh? Was dit de taxi? "No, it's free!", zei hij. Oké. Bij het noemen van de camping wist hij ook precies waar hij heen moest. Alleen op datzelfde moment kwam er een taxi aanrijden. Bleek de centrale ons wel begrepen te hebben. Oeps. We zijn snel ingestapt bij de rastajongen en doorgereden.

Hoe bizar het ook kan gaan, we zijn nu op de een na laatste stop. Team Kruimel en Baardaap zit niet in de halve finale, maar onze Helmondse vrienden de Fun Chicks wel. Céline en Margo strijden zondag voor de plek in de finale en die felbegeerde wereldreis. Uiteraard gaan we ze aanmoedigen. Wie weet wint er toch een Nederlands team van al die Belgen.

Donderdag 11 juli

Na een fijne rustdag aan het meer, zijn we vandaag weer verder zuidwaarts gegaan. Een korte rit vandaag dus ook een kort verslag. Vanuit het kleine dorpje Valaurie moesten we weer op de snelweg zien te raken richting Avignon. Dat is maar 83 km en goed te doen. Mits je die snelweg op komt natuurlijk. We hebben bijna twee uur aan de rotonde gestaan. Niemand moest de goede kant op. De zon brandde bijna door de kartonnen bordjes heen. Charles, de organisator, zag dat veel lifters moeite hadden met weg komen en verzon een list. Knettergek als ie is, ging hij midden op de rotonde staan met z'n busje en kwam er paniekerig uit. "Accident, accident!" riep hij. Niemand kon er meer langs. Alle auto's moesten wel stoppen en zo veroorzaakte Charles een lange file. Wij renden meteen op de chauffeurs af. Na een paar keer vragen wilde een zakenman ons wel meenemen naar Avignon en met een beetje proppen kon er ook nog een and team mee. Hoppa! Weg waren we. Voor de tol van Avignon werden we weer afgezet en op dat zelfde moment kwam een andere auto aanrijden die ons meteen weer verder bracht naar de camping. Nu zijn we dus in Avignon. Een snelle rit, maar de koninginnerit staat op ons te wachten morgen en dat kan spannend worden voor de finale!

Woensdag 10 juli

Wie zegt dat liften gevaarlijk, moeilijk en vermoeiend is, heeft het goed mis. Vandaag zijn we vanuit Mâcon weer binnen twee liften in Valaurie aangekomen. Een dorpje tussen Valence en Avignon. Het moeilijkste is om vanuit een dorp of stad weer op de snelweg te komen. Helemaal als je niet de enige bent die dat wil. Vandaag stonden we dan ook weer met 20 mensen voor de oprit naar de A6. Na een uur vrolijk zwaaien met bordjes en duimen stopte er opeens een man die ons naar de tolplek bij Lyon afzette. Maar niet voordat twee Amsterdammers ook mochten instappen. Dus volgepakt in de auto de snel weg op. Aangekomen bij de tol stonden er weer volop teams naar auto's te zwaaien. Ik vraag me soms echt wat passerende automobilisten wel niet moeten denken. Maar goed. Weer onze tactiek ingezet. Niet alleen met je bordje staan, maar ook mensen aanspreken. Voor de ingang van de tol brutaal op auto's geklopt, maar dat werkte niet helemaal. Totdat er opeens een grote lege tourbus aan kwam rijden. De chauffeur zag ons bordje met Avignon erop en deed meteen de deur open. "Kom er maar in!" Vol ongeloof stapten we die grote lege bus in. Thierry, de chauffeur, kwam net terug van een tour met Japanners en was op weg naar huis. Hij woont in de buurt bij Cannes en kwam precies langs onze stopplaats. Hoeveel geluk kan een mens hebben? Onderweg vertelde hij vol trots over zijn werk, zijn Japanse vrouw, sushi, sashimi en James Bond. Na een uur passeerde we weer een tolweg en daar stonden twee Belgische deelneemsters te liften. Die pasten er ook wel bij. Een van hen sprak goed Frans en hield Thierry gezellig aan de praat. Zo reden we comfortabel richting Valaurie. Bij de afslag wilde Thierry ons eigenlijk eruit zetten, maar toen we daar reden stond er nog een team. De Fun Chicks uit Helmond en Mierlo. Zij zeiden dat het moeilijk was om vanaf daar nog het dorp in te rijden. Thierry hoorde dat en bedacht zich meteen. "Ach, dat kleine stukje rij ik jullie ook nog wel even heen," zei hij. Et voilà! Voor de deur afgezet met drie teams tegelijk. Zo makkelijk kan het soms gaan. Morgen is het een rustdag en gaan we veel proeven afleggen. Wie dat wint krijgt een wildcard voor de finale.

Dinsdag 9 juli, 19.09 uur

Wat maandag zo vreselijk slecht ging, ging vandaag (dinsdag) zo verschrikkelijk goed. Vanuit Nancy zijn we met twee liften in Mâcon aangekomen. Nouja, eigenlijk drie, maar de eerste tellen we niet mee. Vanuit het fort bij Nancy werden we naar place Stanislas in het centrum gebracht. Een van de mooiste pleinen die ik ooit heb gezien. Gouden pilaren, massieve beelden en triomfbogen omringden ons. Lang konden we er niet blijven, want de etappebladeren werden uitgedeeld en we kregen te horen dat de volgende stop Mâcon was. Driehonderd kilometer verderop. De moed werd verzameld en we gingen weer verder. Maar hoe kom je uit het centrum nou weer op de snelweg met zo'n 150 lifters? Dat was de grootste uitdaging. Na veel rondvraag zijn we in de richting van de snelweg gelopen. Ondertussen zag een oudere vrouw dat we de snelweg op moesten en zij was zo aardig om ons daar dichterbij te brengen. Maar we waren niet de enige uiteraard. Voor de oprit stonden ongeveer twintig teams met bordjes te zwaaien. Dat moet er heel maf uit hebben gezien. Wij zijn door naar achteren gelopen bij het stoplicht in de hoop dat we stoppende auto's konden aanhouden. Na anderhalf uur lukte dat. Een aardige Franse vrouw wilden ons wel bij de rustplaats nabij Toul afzetten. Maar daar aangekomen waren we weer niet de enige natuurlijk. Over de hele parkeerplaats zag je grote backpacks met bordjes lopen. We zetten onze tactiek weer in. Gewoon mensen aanspreken en dan vooral Nederlanders natuurlijk. Een vrouw met dochtertje liep voorbij. Wij legden ons verhaal uit en de vrouw, Rolinka, twijfelde eerst, want ze zou heel haar achterbank moeten leeg maken. We kregen het nog te horen zei ze. Prima, we wachten af. Na een wc en lunchstop liep opeens het dochtertje, Anetine, op ons af. "Willen jullie nog mee?" Vroeg ze heel lief. "Heel graag!" Riepen we verrast. Rolinka had heel de achterbank vrijgemaakt en wij mochten mee richting Lyon. Rolinka en Anetine (9) uit Dronten zijn op weg naar opa en oma in de Ardèche en Anetine vond het spannend om mensen mee te nemen. Ze had haar moeder daarvoor over gehaald. Super lief! In de luxe Seat reden we de echte Route du Soleil af. Rolinka was al de hele dag aan het rijden en wilde niet meer dan 200 km nog afleggen. Wij vonden dat allang prima natuurlijk. Maar toen ze van ons hoorde dat we naar Mâcon moesten, kwam het idee in haar op om daar ook een camping te zoeken. Kon ze ons meteen voor chateau de Solarnay afzetten. Onze camping. We geloofden onze oren niet. We hoefden gewoon niks meer te doen vandaag! En aangezien we genoeg plek over hebben op de camping, hebben we aangeboden om gewoon op onze camping te slapen. Dat leek ze wel gezellig en nu staat hun tent er ook. Zodoende zit ik hier in de zon voor de tent. De band is zich klaar aan het maken en het belooft weer een korte, maar gezellige nacht te worden. Morgen wordt de reis vervolgd.

Dinsdag 9 juli, 1.50 uur Wat. Een. Dag. En dat was pas de eerste. De start vanuit Eindhoven ging verrassend snel. Vanuit Eindhoven kregen we heel snel een lift richting Maastricht. Daar werden we bij een tankstation afgezet op een grote parkeerplaats, maar we waren blijkbaar niet de enige. Vijf andere teams zochten ook een lift richting Luxemburg of nog verder. Dus dat werd vechten om een auto. Dachten we ... Dat viel gelukkig alleszins mee. Ralph en ik zijn maar gewoon wat mensen aan gaan spreken op de parkeerplaats. Helaas zaten veel mensen al helemaal volgepakt voor de vakantie. Daar konden wij niet meer bij. Totdat we een goedlachse man langs de weg zagen staan. We vroegen hem waar hij naar op weg was. "Hoezo?" Vroeg hij. "Jullie willen zeker met die grote bus mee?" Bus? Welke bus? Bleek dat er een paar meter verderop een luxe Chevrolet-bus stond waar nog aardig wat plek in over was. De man, Bill bleek hij te heten, leek het wel gezellig om wat mensen mee te nemen. Maar dat moest wel even overlegd worden. Zijn vrouw, Els, leek in eerste niet heel enthousiast, maar na kort overleg ging ze toch overstag. We mochten mee. En hoe! Ze gingen ook nog nog eens de goede kant op. Onze eerste stop is namelijk Neuves Maisons dichtbij Nancy en zij moesten naar een camping dichtbij Metz. Dat is de stad voor Nancy. Een vliegende start kan je dit wel noemen. In de heerlijke bus met zachtlederen stoelen reden we gezellig met Bill en Els uit Meijel langs de uitgestrekte velden, bergen die steeds hoger werden en prachtige bossen. Het vakantiegevoel kwam langzaam naar boven. In plaats van dwars door Luxemburg, reden we langs de grens van het kleine staatje door Duitsland. Die Duitse autowegen zijn toch veel meer 'Grüntlich' zei Bill. En dat klopt. Zonder problemen reden we richting Metz. Nou ja, problemen. We hadden te vroeg gejuicht. Bill en Els wilden ons op de splitsing van hun campingplaats en Metz afzetten. Ontzettend lief van ze. Een tankstation is meestal wel een goede plek om dan verder te gaan, maar en daar komt ie: dat tankstation kwam maar niet. Ergens in een dorpje bij Thionville reden we rondjes en rondjes en rondjes. Niks te vinden. Totdat plotsklaps rode lichtjes op het dashboard begonnen te branden en te piepen. Wat bleek? De motor was oververhit. De monteur werd gebeld, water bijgevuld, wachten, motor laten afkoelen, maar nee. Niks hielp. We durfden niet verder met de auto. En daar sta je dan. Met de twee liefste mensen die je kan voorstellen tijdens een liftreis in 'the middle of nowhere'. Vanaf hier moesten we het toch echt weer bij andere mensen proberen. Bill en Els pakten de fiets naar hun camping die 5 km verderop lag. Wij liepen terug naar de plaatselijke supermarkt. Uiteindelijk heeft het 1,5 uur geduurd voordat we weer op de snelweg richting Metz zaten. Vanaf daar moesten we écht liften. Met de duim omhoog. Je weet wel. Eerste auto: 2 kilometer verder. Tweede auto: 10 kilometer verder. Derde auto: 15 kilometer verder. Beetje bij beetje kwamen we vooruit, maar ideaal was het uiteraard niet. Het heeft drie uur geduurd voordat we eindelijk door de stad Metz waren. Gelukkig zat het enthousiasme er nog in. Dansend en springend stonden we langs de weg met een bordje NANCY. Een vrolijke Franse Algerijn stopte. Hij woont in Nancy! Mooi. Met hem rijden we mee. Maar Nancy was nog niet de stopplaats. Nee, dat is Neuves Maisons, een dorpje verder. De vrolijke man hoorde ons verhaal over de wedstrijd en vond het zo tof en idioot tegelijk - 'plus tard!' - dat hij ons niet in Nancy, maar voor Neuves Maisons afzette. Maar Neuves Maisons is geen Nuenen. Je loopt niet zomaar de dorpskern binnen. Toch moesten we wel verder. Al was het te voet. Bij elke auto die voorbij kwam, en dat waren er niet veel, staken we onze duim op. Iedereen reed keihard voorbij. Wij liepen verder. In de bocht naar beneden kwam een bestelbusje aanrijden. Wij de duimen omhoog en hij twijfelde, reed langzamer en stopte. Aha! Laatste lift. "Eglise, eglise," riepen wij. We moesten namelijk naar de grote kerk waar de bus klaar stond voor het laatste stukje naar het fort waar we overnachten. De man snapte ons 'Jip en Janneke Frans' en hij reed rechtstreeks naar de kerk. 21.15 uur 's avonds was het inmiddels. De bus zou tot 21.00 uur rijden. We knepen in elkaars hand. Reden de hoek om richting de kerktoren en daar ... daar stond een deel van de andere teams én een bus. Dag 1 is overleefd!

0 notes