jozienwijkhuijs-blog

[jozienwijkhuijs-blog]

Jossu II

We rijden naar een moeras en C. ligt met haar hoofd half op mijn hand te slapen. Ze snurkt zachtjes. Het Franse meisje dat de hele week al chagrijnig om 23 uur naar bed gaat heeft ineens de geest, nu we met minder zijn, en praat de hele autorit. Over uilen, vissen, mieren, planten. Over vrienden die hun voeten op het dashboard leggen tijdens een road trip, ook al zijn ze zelf dokter en weten ze dat je gebit een legpuzzel wordt als je in zo’n houding een ongeluk krijgt.

Mijn hoofd begint weer met zoeken naar ontsnappingsroutes. In januari, Spanje, Frankrijk, het maakt niet zoveel uit. Als we het moeras inlopen, benoem ik mijn voetstappen om die gedachten af te schudden. Links, rechts, links, rechts. 

Als je één zeldzame orchidee ziet, zie je er ineens honderd, zegt P, terwijl hij er twee aanwijst. Bovenop het uitkijkpunt tekenen we het gastenboek met zelfverzonnen namen, het duurt lang omdat het Ikea-potlood dat erbij ligt gebroken is. P. leest eruit voor, er staat dat anderen ook niet altijd elanden zagen.

Als je één mogelijke uitweg ziet, zie je er ineens honderd. Maar eerst moet je nog de houten loopplanken volgen, het moeras door.

[jozienwijkhuijs-blog]

Jossu I

‘s Nachts, als het eindelijk enigszins donker is, draait een vleermuis achtjes vlakbij de rand van het meer, naast de steiger. P. kijkt ernaar en zegt, op de maat van de bochten die het beestje maakt: ‘infinity, infinity, infinity’. Ik volg zijn blik, zie niets en loop de sauna in. Als ik er weer uitkom, ga ik per ongeluk in het midden van de achtjes staan. De vleermuis fladdert verward om me heen, probeert zonder me te raken zijn weg te vervolgen. Verwilderd kijk ik op en ik kijk P. recht in het grijnzende gezicht. ‘Infinity, infini-Jossu, infinity’, zegt hij.

Als mijn vrienden het meer inlopen zien ze eruit als wandelende rooksignalen. Ik spring meestal pas voorover als het water mijn billen en tegelijk mijn vingertoppen raakt. Als ik bovenkom is er even helemaal niets. Alleen ik, de kou en de meeuwen. Een week is te kort om de hele wereld achter te laten. Binnen twee uur zit je in Helsinki. Daar doe je niets aan.

Het gesprek stopt nooit. Niet als we zwemmen, niet als we douchen, niet als we hout hakken. Oneindigheid, oneindigheid, oneindigheid.

[jozienwijkhuijs-blog]

Letter to Fiction

- Visited a conference about Post-truth Fiction last week and learned a lot about writing, people, myself, and - surprisingly- asteroids. This was a letter to fiction, in which you had to introduce a value from another field to fiction. Let us all be silent for a moment.

[jozienwijkhuijs-blog]

Na Florida

Vannacht liep ik naar huis. Onderweg kraste ik 'Really?' in het ijs op de voorruit van een auto. Het ging niet gemakkelijk, het ijs was keihard. Ik moest steeds op mn handschoen blazen en dan kon ik één lijntje trekken. Toen het af was, heb ik er even naar staan staren voor ik verder liep.

[jozienwijkhuijs-blog]

Mijn hoogbejaarde kat Schoffie lag te slapen op het voeteneind van mijn bed. Dat is haar hoofdactiviteit, naast het likken van een poster aan de koelkastdeur. Ik draaide me om, zodat ik met mijn hoofd bij haar kwam te liggen en las verder. Ik deed mijn best om stemmetjes te doen, op mijn intonatie te letten en mijn Engelse uitspraak te perfectioneren.

Mijn TIP ‘Lees je kat voor’ op hard//hoofd. 

[jozienwijkhuijs-blog]

Civilized sightseeing safe travel

Reisadvies op bord bij Chinese Muur

[jozienwijkhuijs-blog]

Men kijkt slechts aandachtig, wie waar dan ook wél heen gaat.

[jozienwijkhuijs-blog]

'Helden kunnen niet zonder schurken en rampen. Zij parasiteren erop. Willen de mensen een prettig, comfortabel leven leiden - en wilt u dat? - dan zullen de mensen - en dan zult u - afstand moeten doen van de mogelijkheid op een goede, of eigenlijk een kwade dag, te veranderen in een held. Nietwaar...? He....? Wriemelen met z'n allen, dat is het enige wat erop zit.'

Wouter Godijn - Hoe ik een beroemde Nederlander werd

[jozienwijkhuijs-blog]

Ik zat laatst naast een lijzig meisje. Zo’n meisje dat traagheid met mysterie verwart en daarom uiterst hangerig haar eigen gezicht bekijkt in het donkere treinraam. Ik hoor dan altijd de stem van Lana del Rey in mijn hoofd. Niet zozeer haar liedjes. Haar stem.

[jozienwijkhuijs-blog]

Oh man. Oh man, oh man. Parijs heeft het nooit zo gedaan voor mij. Het schoonspoelen van gootjes in de straat heeft toch iets decadents, zult u beamen. Maar dan dit. Ik ben blij dat ik tegenwoordig een auto heb. 

[jozienwijkhuijs-blog]

Gisteren na een x aantal biertjes een gelukzalige Bart Smout een aantal schouderklopjes gegeven. Overdag is hij mijn collega, ‘s avonds een dichter mét bijpassend pak en bundelpresentatie. Noem me bevooroordeeld, maar ik vind het geweldig. Koop dat boek.

[jozienwijkhuijs-blog]

Ontsnappen In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere baan. In de kooi van het fotoalbum, van de liefde. In de kunstkooi, in de kooi van het weten: Sta op, grijp de tralies, haal de diepste adem en scheur je hart uiteen.

Ik ben onlangs verhuisd en op de gangen en in de kamers van mijn huisgenoten hangen allerlei oude posters en briefjes waar mijn huisgenoten allang niet meer op lijken te letten. Zo hangt er een poster met 'net niet verschenen boeken' van Gummbah ('Met een rugzak vol porno dwars door Aken'), een briefje met de tekst 'Goedemorgen, u leeft nog' en een poster met dit gedicht van Anna Enquist.

Het zinnetje 'in de kooi van het fotoalbum' was wat me het meest trof bij de eerste lezing. Heel mijn familie maakt al sinds ik me kan herinneren nét geen fotoalbum van dingen. Vakantiekiekjes, foto's van dikke baby's, een ietwat verstorend plaatje van mijn vader op mijn broers scooter: allemaal ligt het in een la te wachten op mijn moeders pensioen. Grappig om daar op deze manier aan herinnerd te worden. 

[jozienwijkhuijs-blog]

Wat een sensatieslag Nederland-Mexico Huntelaar, Huntelaar Vol op zijn schoen! Dankzij louis en hardgoudenpikwissels Worden we fluitend alsnog kampioen!

Martijn Neggers schrijft tijdens het WK op zijn blog iedere dag een ollekebolleke, onder de noemer Nederland Voetballand. Zelfs de titel klopt. Ook plaatst hij bijdrages van anderen door. Mijn WK-liefde beperkt zich normaliter tot een enkele 'hup!' tijdens een wedstrijd van Nederland, maar als sport aanzet geeft tot mooie gedichtjes, ben ik om. Volgende wedstrijd scandeer ik het woord 'hardgoudenpikwissels'. 

[jozienwijkhuijs-blog]

Al die boten samen zijn een ontroerend traag ballet van dromen van elders waar het net zo slecht zal zijn als hier maar in elk geval niet hier.

Ilja Leonard Pfeijffer - La Superba Ik heb de neiging om boeken hoger aan te slaan zodra ik de schrijver ervan heb geïnterviewd. Waarvan akte.  Zelfs als we die bewondering-door-ontmoeting-factor even wegdenken, is Ilja Leonard Pfeijffers La Suberba een roman die ik bijna gemist had en nooit had willen missen. Ook al verliezen zijn zinnen soms bijna ieder contact met de werkelijkheid, het is een boek dat een aantal keer pijnlijk raak is. Nog vaker zijn de wendingen zo origineel dat je jezelf afvraagt waarom je daar nooit eerder aan die kant van de menselijkheid gedacht hebt. Lees het, geen excuses. 

[jozienwijkhuijs-blog]

Ik heb vorige week een mooi interview mogen doen met Lila Azam Zanganeh, schrijfster van het boek The Enchanted: Nabokov and Happiness. Normaal zou ik wat moeite hebben met haar bijna naïef positieve houding tegenover alles dat met literatuur en kunst en mooie dingen (ja, 'dingen') te maken heeft, maar ze houdt in ieder geval de literaire moraal hoog. En dat is soms best nodig.  "I think if I had stayed in Paris, I would have written for French people. Literature has to tell a story that someone in Nigeria as well as in Oregon could understand."

[jozienwijkhuijs-blog]

My very photogenic mother died in a freak accident (picnic, lightning) when I was three...

Vladimir Nabokov - Lolita Vandaag gehoord dat ik binnenkort Lila Azam Zanganeh ga interviewen, onder andere over Nabokov. Deed me denken aan dit artikel, over het gebruik van leestekens in de literatuur. Het eerste voorbeeld dat wordt aangehaald is deze van Nabokov en Kathryn Schulz (boekrecensent van New York magazine) heeft er het volgende over te zeggen:  The sentence goes on — for 84 more words, eleven commas, one colon, one semicolon, and another set of parentheses. But the reader, like Humbert Humbert’s unlucky mother, stops dead. Nabokov is a daredevil writer, and often a florid one, but what he shows off here is unbestable economy. Like the lightning inside it, this parenthetical aside is swift, staggering, and brilliant. It is also Lolita (and Humbert) in miniature: terrific panache containing terrible darkness.

[jozienwijkhuijs-blog]

Het gerucht verspreidt zich over het feest. Het lelijkste schilderij ter wereld! Het lelijkste schilderij ter wereld!

Joubert Pignon - 'Het lelijkste schilderij ter wereld', lees hier het hele verhaal. Zaterdag erg om moeten lachen op het Nijmeegs boekenfeest.