jiminiethicket

[jiminiethicket]

why the fuck was it listed as episode 4. why did they advertise the leak. why was lara pulver credited. why did they mention a “real version”. what was the groundbreaking television history. what was the insane wish fulfillment. who is sherlock “in love” with. why include the elephants. why say romantic entanglement would complete sherlock as a person. what the fuck is going on.

[jiminiethicket]

That was the worst hour and a half of my LIFE

[jiminiethicket]

[jiminiethicket]

Chris Wolstenholme is an actual angel, that has blessed us with his presence.

[jiminiethicket]

“I think as musicians, and for Matt as a songwriter, you need to feel like you’re doing something new. […] For each album we’ve made, we’ve achieved something different. Of course, we do care what the fans think. We want the fans to love what we do… at the same time we have to make music we feel is challenging to ourselves.” — Chris Wolstenholme (x) Happy Birthday, Chris! 🎉

[jiminiethicket]

Happy Birthday Beast have a nice one 😊

[jiminiethicket]

Και όταν σας λείπουν οι άνθρωποι να το ανοίγετε το ρημάδι και να το λέτε.

Ότι κι αν έχει γίνει. (via georgedhmhtriou)

[jiminiethicket]

Tom, Ed and Elliot in Northwest Greece to support Oxfam’s Stand As One campaign for people forced to flee their homes.

Oxfam GB

[jiminiethicket]

studio version of bohemian rhapsody cover by panic! at the disco.

[jiminiethicket]

Ποια Βερσατσέλλα μου λες τώρα...

Ένας Μαθιός ξέρει τι περάσαμε το προηγούμενο Σάββατο. (Πού ‘ναι ρε Γκίνη το κείμενο για το Ιτζέκτ που έλεγες; Άκυρο για τώρα φιλαράκι, αν θυμάσαι καλά, όλοι μας ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον “Θα πας στους Muse;”) Φτάσαμε στην Πλατεία Νερού κατά τις 11 και κάτι. Οι δύο μεγάλες ομπρέλες τις εισόδου είχαν γεμίσει (την μία την φάγαμε στο κεφάλι κάποια στιγμή), και ο ήλιος μας τιμωρούσε με “Sunburns”. (σ’αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ευρυδίκη για το εξτρά αντηλιακό.)

Κατά την αναμονή στην είσοδο, έβλεπες θαυμαστές να ετοιμάζουν πλακάτ για το συγκρότημα, να συζητούν για τις αναμνήσεις τους στο fandom, να κάνουν προβλέψεις για την setlist και να τραγουδούν ελληνικά τραγούδια *γκχγκχ* προσαρμοσμένα στους Muse.  Οι πόρτες άνοιξαν λίγα λεπτά μετά τις 15:00. Ο καθένας έκανε το ταχύτερο εκατοστάρι που μπορούσε. Πραγματικά, όταν ήταν σα να μας κυνηγούν τα ντρόνια.. ή καλύτερα, πιο κοντά στην πραγματικότητα, ήταν σαν τους ανθρώπους που έτρεχαν στο videoclip του “Unsustainable” μέσα στο δάσος (καθώς και πριν τον συναυλιακό χώρο υπήρχε μία αλάνα με δεντράκια). Ένα πράγμα που με στεναχώρησε ήταν λόγω της μανούβρας στην είσοδο και του αγώνα ταχύτητας που ακολούθησε, η παρέα μου χωρίστηκε στα 3 (τελικά δεν υπάρχει ευτυχία), αν και θα έπρεπε να χαίρομαι που βρισκόμουν στη θέση που ήθελα να ήμουν. Επίσης μέσα στον χώρο η αναμονή ήταν πολύωρη, διότι (δεν ξέρουμε αν φταίει η Darlin ή η παραγωγή) έγινε καθυστέρηση στο soundcheck της εκκεντρικής (απ’τα lidl) καλλιτέχνιδας, και έτσι το πρόγραμμα ξεκίνησε μισή ώρα αργότερα.  Δύο λίτρα νερό, κατά τις 8 είχαν φύγει. Κάποιοι φιλέσπλαχνοι διασώστες-σεκιούριτι έριχναν νερό με το λάστιχο στο κοινό, για να αποφύγουν τα κρούσματα λιποθυμιών που είχαν ξεκινήσει από νωρίς το απόγευμα. Αφού μας είχαν κουράσει λίγο οι U.N.K.L.E με τα τελευταία τους τραγούδια, περιμέναμε πως και πως το headlining act (που λέμε και στο χωριό μου). Ακούμε από τον ασύρματο ενός σεκιουριτά “Δέκα και είκοσι θα βγουν οι Muse”. Τελικά βγήκαν 22:30. Εκεί τα είδα όλα φίλοι μου. Ενώ είχα κανονίσει με την διπλανή μου να φωνάξουμε “Aye Sir” στην εισαγωγή, στα τελευταία “Aye Sir”, όταν αντίκρισα το αγαπημένο μου συγκρότημα στα μάτια μετά από 6 χρόνια συνεχούς μιουζοκαψίματος, έπαθα εσωτερική μιουζομανία. Δηλαδή είχαν λυγίσει τα γόνατά μου, τα μάτια μου είχαν γίνει σαν τις Powerpuff Girls και δάγκωνα την γροθιά μου για να μην δακρύσω. Συνέβαινε. ΠΩ ΡΕ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ. ΗΤΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΙ. 

Στο “Psycho” μιλάμε χτυπηθήκαμε όλοι άγρια. Στο “Plug In Baby” πανζουρλισμός. Και στο “Hysteria” (και να έχω τον Bellamy ακριβώς μπροστά μου). Αλλά εκεί που τα είδαμε όλα ήταν όταν έπαιξαν το “Butterflies & Hurricanes” και αμέσως μετά στο “Bliss”. Μία λογική εξήγηση ήταν η αντάμωση μετά από περίπου μία δεκαετία με το ελληνικό κοινό, και έπρεπε να παιχτεί ένα “Best Of”. Αλλά και πάλι, είναι ανεξήγητο. Στο “Bliss” δεν ένιωθα τα πόδια μου, ήταν σα να πετούσα. Στο “Isolated System”, απολαύσαμε τον Dominic Howard και τα κρουστά του, και τον Morgan Nicholls στα synthesizers. Θυμάμαι να φωνάζω με πεθαμένη-πια φωνή “Dom you rock, man” και “Morgaaaaan”. Περιττό να σας πω, ότι την εποχή αυτή ο Dom βρίσκεται στα καλύτερά του.

Στη μεριά μου, έβλεπα στο backstage τον Wolstenbeast, (ή Wolstengod, Wolstendad), τον Chris, να έχει σκάσει από τη ζέστη, να χαμογελάει και να δροσίζεται καθώς έπινε ένα χαλαρό ποτάκι. Λογικό μετά το “Isolated” να ακολουθήσει το “The Handler”, ένα τραγούδι με πολύ νόημα (και γι’αυτό θυσιάστηκε το “Reapers” το οποίο περίμενα σαν και πως για να κάνω Wolstenheadbang). Στο “Supermassive Black Hole” αρκετά άτομα στο κοινό ένιωσαν το sexy vibe του ρυθμού, λικνίστηκαν και τραγούδησαν το “oooh-glaciers metling in the dead of night and the superstars-you set my soul alight” (έτσι αυτολεξεί).

Επόμενο κομμάτι, το “Munich Jam”, καθώς ο Bellamy ξεκουράζεται για το entertaining μέρος της βραδιάς (βλ. παρακάτω), με τους Howard-Wolstenholme να δίνουν πόνο. Το σημείο που με πέθανε ήταν όταν το κλείσιμο έγινε σε πιο γρήγορο ρυθμό, και ο Dominic έπαιζε τα πιο εντυπωσιακά τρίηχα που είχα ακούσει στη ζωή μου. Στην επιστροφή του Matt, παίχτηκαν “Madness”, “Dead Inside” και “Starlight” στη σειρά, τα ��ποία έχουν χρονολογική σειρά όσον αφορά την προσωπική ζωή του Μαθιού, (”Μadness” για την Hudson, “Dead Inside” για τον χωρισμό και “Starlight” για την παρευρισκόμενη στο Φάληρο Elle [εντάξει, το “Starlight” το έχει αφιερώσει σε όλες τις κοπέλες του]). Να αναφερθεί ότι στο Starlight, πέρα από το μαζικό ρυθμικό χτύπημα των χεριών, είδα άτομα να δακρύζουν, κάτι εξαιρετικά συγκινητικό. Το να είσαι χρόνια μιούζερ λοιπόν, σημαίνει ότι από τον ήχο της κιθάρας και μόνο καταλαβαίνεις πιο κομμάτι θα ακολουθήσει. Ε, όταν ακούσαμε τον βαρύ και ελαφρώς παραμορφωμένο της κιθάρας, ένα κομμάτι ήρθε στο μυαλό. Το “Τime Is Running Out”, που εισαγωγή του αποτελούσε ένας jazz αυτοσχεδιασμός του συγκροτήματος για τον οποίο δεν ήμουν ενήμερη, και με εξέπληξε αρκετά. Αναμενόμενα ήταν επίσης τα “Hullaballoons” που αναπηδούσαν στο κοινό, κατά τη διάρκεια του κομματιού. (κάποια κλώτσησαν στο κοινό ο Matt και ο Chris, κάποιο έριξε κάτω το μικρόφωνο του Chris και ενώ το κοινό αντέδρασε με παγωμένη έκφραση, ο αγαπημένος μπασίστας χαμογέλασε). Κατά τη διάρκεια του χωροδιακού “Drones”, η φίλη που καθόταν δίπλα μου τα είχε φτύσει από την αφυδάτωση, και είχα ανησυχήσει γι’αυτό, μέχρι που δεν άντεχα να την βλέπω σε τέτοια κατάσταση και στο επόμενο κομμάτι φώναξα τον διασώστη να την μαζέψει. Στο “Globalist” θυμάμαι να φωνάζω “Ησυχία” σ’αυτούς που ξεκινούσαν να ζητωκραυγάζουν (εντάξει, που να με ακούσουν τόσα άτομα, η προσπάθεια μετράει), γιατί ο ήχος του σφυρίγματος δεν ήταν καθαρός (καλά, γενικότερα η ηχητική ήταν λίγο γτπ). Ρωτήθηκα επίσης: “Ποιό τραγούδι είναι αυτό”, αλλά το δικαιολόγησα, γιατί δεν είναι και από τα πολύ γνωστά τους. Ένας φίλος μου είπε κατά την επιστροφή στο αεροδρόμιο: “Καλά τι άκυρο το Globalist, δεν το ήξερε κανένας”, και απάντησα “Δεν πειράζει, αρέσει στο συγκρότημα και είναι καλό κομμάτι”. Ενόσω ανησυχούσα για την φίλη, στο “Uprising”, βρέθηκε η πλειονότητα του κοινού (πάνω από 30.000 άτομα) να έχει την γροθιά ψηλά και τον Bellamy να μας αφήνει να τραγουδήσουμε το ρεφρέν με όση δύναμη μπορούσαμε. Στο “Mercy” ενώ ακολούθησε το show με τα κομφετί, δεν βρήκα κάτι το τρομερό. Όλοι μας περιμέναμε επίμονα το “Knights Of Cydonia”. Μία άσχετη διπλανή μου που ήξερε μόνο 5 τραγούδια έ��ιασε την φυσαρμόνικα και τα είχα πάρει στο κρανίο απ’τις τσιρίδες της, (και φυσικά θα την είχα πάρει εγώ αν δεν είχα αφαιρέσει το βλέμμα μου από την ανησυχία). Ε δεν άντεξα άλλο, άφησα την θέση μου και πήγα προς τα πίσω. Εκεί συνάντησα την πρώτη μιουζερπαρέα μου, τα άτομα στα οποία οφείλω τη ζωή μου, διότι με βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές της εφηβείας. Φωνάξαμε το “No one’s gonna take me alive…”, και χορέψαμε σα να μην υπήρχε αύριο τα τελευταία ριφφς. 

Η εμφάνιση κράτησε λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα. Ε, τόσο κρατάει η φεστιβαλική εμφάνιση, δες και το σετ στο Glastonbury. Βέβαια θα θέλαμε κι άλλο. Μόνους τους όμως, χωρίς πολύωρες αναμονές και τέτοια. Δεν λες όμως πάλι καλά που τους είδαμε;  “We’ll come back soon” φώναξε το Μαθιουλίνι στο τέλος. Από το στόμα σου και στο αυτί σου, Μπελλαμή. Κανονίστε. Πάντως, η αλήθεια να λέγεται. Το καταχάρηκαν οι Μιουζ.  Extras: Μου φάνηκαν αρκετά γλυκούληδες οι μάνατζερ του συγκροτήματος, ο Glen Rowe και ο Dominic Anderson. Δεν θα ξεχάσω τον υπεύθυνο video και μόνιμο ακόλουθο των Muse, Tom Kirk, που έτρεχε νευριασμένος στην παραγωγή λόγω της κακής ποιότητας των μεγάλων οθονών. Επίσης, την εμφάνισή τους την ανέλαβε εξ ολοκλήρου η τεχνική ομάδα του συγκροτήματος, πάνω στη σκηνή ήταν όλα δικά τους, από τα μόνιτορς και τις πένες μέχρι τα 6 νερά. Οπότε, ποια βερσατέλλα μου λές τώρα βρε Νικολίνα, εδώ μιλάμε για ολόκληρη αναγέννηση, αφού έζησα ένα όνειρο & μία εμπειρία Ζωής. Μακάρι να είχα μία μηχανή του χρόνου, να ζήσω ακόμα πιο “pwoperly” εκείνες τις στιγμές. Σήμερα π.χ. είμαι ηλικίας 3 ημερών μετά MUSE. Έτσι θα υπολογίσω την ηλικία μου από εδώ και στο εξής.

[jiminiethicket]

Ejekt Festival, Athens - 8/7/16

photos by Thodoris Markou

[jiminiethicket]

@wolstenhoe

[jiminiethicket]

my life is like a muse music video because i have no idea what’s fucking happening

[jiminiethicket]

After finals.

[jiminiethicket]

how is holland roden even real

[jiminiethicket]

Madcool Festival, Madrid - 16/6/16

photos:  Samantha López 

[jiminiethicket]