jeroenbastiaankok-blog

[jeroenbastiaankok-blog]

Bangkok

Bangkok de stad waar je alles kan laten koken, braden of laten grillen waar je bij staat. De plek waar je ervoor moet kiezen om al het geluid te negeren – behalve het onorthodoxe geschreeuw van alle hoeren, taxi-chauffeurs en straatverkopers. Als je even niet oplet word je als een schaap over de weide geleid naar de afgrond.

Met de skytrain ben ik aangekomen bij mijn hotel in Bangkok, ik kijk naar boven en zie dat de lucht al een zonnebril heeft opgezet. Omdat ik nog niet heb gegeten ga ik langs de weg aan een bar zitten en bestel pad thai en een Chang (bier). Ik neem mijn eerste slok en zie een man met aan zijn hand een thaise-gelukspop lopen. Hij is gekleed in een beige korte broek met een zwarte riem waarmee hij zijn broek hoog heeft opgetrokken. Daarboven heeft hij zijn shirt met horizontale strepen in zijn broek gestopt. Op zijn achterhoofd zit geen haar en lijkt het op een plek waar zijn moeder hem vroeger vaak heeft geslagen. Aan zijn hand heeft hij een schitterend meisje waaraan je gelijk kan zien dat ze eigenlijk al in bed had moeten liggen. Terwijl dit duo uit het zicht verdwijnt komt er een volgend stel aangelopen. Ze geven elkaar een afscheidskus en de man vertrekt naar links en de vrouw naar rechts. Nog geen 20 meter verderop houdt de vrouw een andere man aan en geeft hem direct een kus op de mond. Ze begint een geanimeerd gesprek waar de man nog weifelend is. De vrouwelijke bediende brengt mijn eten en ik kan niet wachten om mijn tanden in dit gerecht te zetten. Terwijl ik mijn eerste hap neem zie ik dat de man die net de vrouw op straat gedag kuste nu weer terug loopt met een andere vrouw richting het stel dat nog steeds staat te praten. Ze lopen langs elkaar heen alsof ze elkaar geen afscheidskus gaven. Dit laat me voelen als een lege speeltuin bij een school in de zomervakantie. Sommige mensen moeten opgesloten worden in een kelder waar ze heel de dag erotische films kunnen kijken; als ze dan alsnog op vakantie willen laat ze dan gedwongen een buitenlandse documentaire zien. Dan hoeven ze ook niet te doen of te voelen. De lucht lijkt inmiddels op een donkere brij van materie dat vaag verlicht wordt door sterren. Ik zit langs een weg waar een keur van mensen langs mij heen trekt als een onherkenbaar theater. Ik ben beland op Khao san road en bestel een halve liter Chang en ondertussen is de eerste verkoper van insecten al langs geweest voor een praatje dat ik beleefd weigerde. Dan begint de jongen die een tafel naast mij zit in het Engels tegen mij te praten. Ik vertel hem dat het mijn eerste avond in Bangkok is en vraag waar ik het beste heen kan gaan. Aan zijn accent hoor ik dat hij Nederlands is dus ik vraag waar hij vandaan komt. Hij vertelt dat hij uit Utrecht komt en ik vertel hem dat ik ook uit Utrecht kom. Ik stel hem nog een paar vragen over Bangkok en Thailand. De vragen die ik stel bevallen hem niet want hij raakt steeds minder geïnteresseerd. Ineens staat hij op en vertelt me dat hij in het buitenland geen Nederlands wil praten maar Engels. Ik kijk hem aan met een blik van een dode vis en ben blij dat hij al opstaat want anders had ik het gedaan. Ik vertel hem dat ik zijn drankje wel betaal en hij verdwijnt in de mensenmassa. Hij is het type backpacker dat het liefste geen Nederlanders tegenkomt in het buitenland. Als je met hem aan het praten bent en hij weet dat je niet Nederlands bent vraagt hij of je je paspoort tevoorschijn kan halen zodat hij deze tegen sensueel tegen die van hem kan wrijven.

Na mijn zesde Chang begint al het neonlicht te vervagen en vraag ik aan straatverkopers of ik een schorpioen en een krekel mag eten. Ik besef me dat ik dit moment wil vast leggen en vraag aan een lady-boy die toevallig langsloopt of hij een foto wil maken van dit moment. Voordat hij de foto kan maken loop ik weg en hou een tuk-tuk aan om naar mijn hotel te gaan. Ik denk dat ik de verkeerde plek verteld heb aan de chauffeur want ik word heel ergens anders afgezet. Daarom vraag ik aan een hoer of ze mij de weg wijst naar mijn hotel met het visitekaartje dat ik uit voorzorg meenam maar voor het gemak niet gaf aan de chauffeur… Terwijl de thaise hoer mij wegbrengt ontmoeten we een blond meisje die besluit met mij mee te gaan naar mijn hotel voor bier…

De volgende ochtend word ik wakker met een barstende koppijn, zonder telefoon maar met minimaal tien gebakken schorpioenen in mijn tas en een slapend blond meisje naast me. Ik kijk haar aan en haal moeizaam wat water uit de koelkast. Ze komt overeind en ik zie dat ze een shirt van mij aanheeft, het valt over haar lichaam als een soort van nachtjapon. Ze lacht blij en pakt mijn flesje water en neemt een kleine slok. Ze staat bijna springend op en mijn shirt valt net over haar billen. Ze loopt speels naar de douche en zegt “Jij hebt nog wat goed te maken jongeman.” Ik besef me dat Bangkok een speeltuin is voor volwassenen en ik volg haar de douche in.

[jeroenbastiaankok-blog]

Amsterdam

De zon staat zo hoog aan de hemel dat de schaduw van de boom waar ik voorsta net voor mijn voeten valt. Door de zonnestralen veranderen de bladeren van groen naar geel en ik hef mijn glas witbier naar de boom alsof ik een oude bekende groet. Het is 16:00 en ik giet alcohol naar binnen alsof ik een leeg zwembad zo snel mogelijk wil vullen. Vandaag vier ik een afscheidsfeest van mijn werk bij Hannekes Boom in Amsterdam. Bij bedrijfsfeesten waar de alcohol gratis is zie je altijd het beste wie zijn werk het meeste haat. Zo had ik in de eerste week van mijn werk een borrel waar ik projectiel kotste achter een boom, voor de ingang van het cafe dit kunstje herhaalde en uiteindelijk in slaap viel op schoot van een collega.

Op het dakterras worden de eerste drie borden met nacho’s gebracht terwijl de zonnestralen zich in mijn huid boren en ik mijn verkoeling zoek met bier. Iedereen krijgt als hij of zij aankomt een drankje naar keuze en al snel komt mijn afscheid speech: “Jeroen, we weten eigenlijk niet wat voor werk je deed, maar we weten wel wat je deed als we een borrel hadden. Hier zijn je je cadeaus.” Ik kreeg een backpack, een boekenbon, een roze virbrator en een fotocollage waar ik op alle foto’s in een minder normale staat ben. Na deze formaliteit gingen we snel over tot de orde van de dag, zoveel mogelijk drinken op de kosten van het bedrijf.  Na mijn vierde biertje struikelde ik over een tree van de trap en vond een collega dat het tijd was voor andere dingen dan alcohol. Ik gaf hem 50,- en had binnen een uur een klein envelopje in mijn hand met een grote “M” erop, ik nam een likje en liep naar de boom waar ik eerder voor stond. De schaduw was verdwenen en de koele duisternis likte gretig aan mijn huid. Inmiddels is Ramon een vriend van mij ook beland bij Hannekes Boom en besluiten we naar de Jimmy Whoo te lopen. Ramon en ik staan voor de Jimmy Whoo en krijgen een discussie. “Dit is de Jimmy Whoo” zeg ik. “Nee Jeroen, dit is niet de Jimmy Whoo.” “Wel, kom we gaan naar binnen.” Inmiddels sta ik al bijna binnen bij de Jimmy Whoo en vraagt de bewaker of hij in mijn tas zou mogen kijken. Ik geef hem mijn tas en het eerste wat hij eruit pakt is de roze vibrator. “Ik wil niet weten wat u hiermee doet meneer” zegt hij. “Nou, er is mij verteld dat dit de Lamborghini is onder de vibrators. Als u goed kijkt ziet u dat er zelfs meerdere versnellingen op zitten en als bonus een soort uitsteeksel waar ik niet zeker van ben of dit voor de anus of de clitoris is. Maar ik denk dat het voor beide gebruikt kan worden” “Gaat u alsjeblieft naar binnen, wat u in uw vrije tijd doet hoef ik niet te weten.”

Ik betaal twee maal 15,- euro entree, geef mijn tas af en terwijl ik naar binnen loop staat Ramon me al met een glimlach op te wachten. “Dit is niet de Jimmy Whoo” zegt hij. “Nee, dit is de Chicago Social club, dat zei ik net tegen je. ” Hij kijkt me aan en schudt met een glimlach en zegt: “Heb je de muziek al gehoord?” “Ja, disco…” zeg ik. Disco is het gehandicapte neefje dat ze eigenlijk bij geboorte af hadden moeten maken. Ik ben ook niet boos op de bedenker van disco, maar wel op de persoon die erbij was toen het gemaakt werd. Als jouw gehandicapte neefje springend naar je toe komt met een beetje kwijl uit zijn mond, dan geef je hem een knuffel veeg je zijn gezicht af en leg je hem in bed. Je laat je neefje niet bewust over je heen poepen en vertelt dan dat het goed is wat hij doet.

Dus verlieten we de Chicago social club en besloten naar de Disco Dolly te gaan.

Daar aangekomen neem ik nog een likje uit het envelopje en voel ik een tinteling in mijn nek, alles voelt als aardbeien en honing. Ik bestel nog een paar bier voor Ramon en mezelf en terwijl ik hem dit geef loopt er een meisje langs. Onmiddellijk spat ik uiteen in miljoen bijen en wil ik haar overdekken in honing en op haar wonen. Ik wil met haar de wereld over reizen op een vliegende aardbei door wolken van slagroom en suiker. Ik besluit nog een biertje te halen en terwijl ik aan de bar sta kijk ik naar de jongen die erachter staat. Er is niets mis met de barman, maar ik wil een barman die direct uit een film komt gelopen. Een barman waar je het gezicht nooit van vergeet, omdat het een beest van een vent is waarvan je weet dat hij alles heeft gezien. Een gebroken, overwerkte man met kolenschoppen als handen. Zijn huid is lichtgrijs en zijn gezicht is een storm die op het punt staat om uit te barsten. Hij heeft een stem als dat van een beer en zijn naam is Moenis. Hij zou me vertellen dat ik genoeg gedronken heb en een taxi voor me bestellen, ik zou het accepteren. Echter in de echte wereld is het nooit genoeg, ik krijg mijn biertje en als ik omdraai staat het meisje van net naast me…

[jeroenbastiaankok-blog]

Tokyo

Het is een koele avond halverwege april in Japan, het weer is ongeveer hetzelfde als in Nederland en ik ben één glas alcohol verwijderd van een delirium. Mijn vingers sidderen als ik hieraan denk en bestel een Highball whisky. Verdwalen met alcohol doe je uiteindelijk alleen. Ik begin in een shotjes-bar dat de naam Geronimo draagt. Het is een bar in Roppongi Tokyo waar je omgerekend voor 150,- een gouden plakkaat aan de muur kan verdienen, gemeten met bier in Tokyo zijn dit ongeveer 15 flesjes bier. Het is een bruine bar met twee kleine barretjes erin. Dit is omdat er een soort van dansverbod is in cafés en je zo dus altijd optisch aan een bar staat (staan mag wel). Dit is voor mij geen probleem want ik dans niet, en zo is er op deze wijze altijd alcohol in de buurt. Een avond zonder alcohol is als een lantaarn zonder licht. Na het vierde biertje is het ongeveer half twaalf en besluit de jongen waar ik mee ben in een vlaag van waanzin (vriendin) dat hij wil slapen. Omdat ik ook op dezelfde matrassen slaap, begrijp ik deze logica niet. Ter vergelijking; zoek in de herfst een grote oude boom bij het asfalt. Ga op het asfalt liggen en je ligt op hetzelfde matras als in een goedkoop hostel in Tokyo –misschien heb je geluk en lig nog je op een paar verdorde bladeren. 

Hij wil naar huis, zijn argument is dat de laatste metro rond twaalf uur gaat en de eerste pas weer rond vijf uur rijdt. Ik kijk hem aan “Weet jij wel wie Geronimo was?” “Nee, dat wil ik ook niet weten” Zegt hij. “Geronimo was een Apache opperhoofd in het gebied dat ze nu Nieuw Mexico noemen. Denk jij dat Geronimo het zou accepteren als iemand van zijn stam niet zou meeroken met de vredespijp. Kijk eens om je heen, al die grootheden die hier in dit café een nederige plek op de muur hebben verdiend. Ik ben van plan hier geschiedenis te schrijven, jij toch ook?” “Nee.” Ik geef hem een knuffel en wens hem geluk op de grond. Na vijf shotjes in Geronimo beland in een hostessbar waar ik de eerdergenoemde Highball whisky bestel. Ik ben hier gebracht door een Roemeen die oprecht geïnteresseerd was in mijn leven. Normaal loop ik altijd alle proppers, praatjesmakers en hosselaars voorbij, maar deze Roemeen raakte mijn hart door mijn arm beet te pakken en te zeggen “alcohol and girls, very cheap”. Hier viel geen speld tussen te krijgen. Ik vertel hem iets over mijn trots... Hij vertelt mij, “you need to lose your pride first” en wenkt dat ik hem moet volgen.  Inmiddels zit ik op een kitscherige bank in de hostessbar terwijl er drie meter van mij vandaan een vrouw een dans doet dat zo uit een Disney-film lijkt te komen. Ik kijk om me heen en zie dat er nog meer mannen zitten met een vrouw, nu komt er ook een vrouw naast mij zitten. Ze is niet schitterend, niet afzichtelijk eigenlijk ze staat gelijk aan de avond die ik nu beleef. Ze vertelt me dat ze uit Roemenië  komt. Ik vraag aan haar of ze de vrouw is van de Roemeen die buiten aan het werk is. Ze verzekert mij dat ze geen man heeft en ondertussen wordt mijn drankje gebracht. Ik moet direct afrekenen. Pak mijn portemonnee en pak mijn credit card. Een japanner neemt deze aan en buigt zo vaak dat ik hierdoor bijna een hernia oploop. Als ik aan mijn drankje begin komt de japanner terug met de vraag of er een code op de credit card zit. “Dat klopt”, denk ik -vroeg me al af wat hij met deze kaart wilde. In gebrekkig Engels legt hij uit dat ik toch echt geld nodig heb om hier te kunnen zitten... Hij begeleid mij met 15 buigingen (waardoor mijn hernia bijna weer opspeelt) naar een 7eleven waar ik mijn credit card wel kan gebruiken en trek ongeveer 150 euro uit de muur. Als ik terug kom in het etablissement kom ik achter de reden van de vele buigingen. Ik betaal niet voor een enkele highball whisky, maar ik geef een rondje omdat ik op een gong geslagen heb bij binnenkomst en een enkele traan rolt er over mijn wang terwijl ik drankjes geef aan mensen die ik niet ken. Ik wil wegvallen in een eeuwige slaap tot een prinses me wakker komt kussen en ergens met haar in een kasteel wonen waar de zon altijd schijnt. Ik kijk op, zie een japanner met scheve tanden en bestel een dubbele whisky. Zo sta ik aan de bar met een highball whisky en een dubbele whisky en vraagt de Roemeense vrouw of dat drankje voor haar is. Het is tijd om te gaan. Op het moment dat ik buitensta, vliegen de aasgieren weer om mij heen, zo ook de mannelijke Roemeen en ik besluit hem de highball whisky te geven. Ik mag hem wel -ondanks dat hij iets van me moet. Ik gok dat hij een paar jaar ouder is, rond de dertig. Er is iets met hem dat me laat voelen dat ik hem al heel mijn leven ken. Sla met hem de whisky achterover en word dronken en groggy wakker in de metro, mijn horloge laat zien dat het inmiddels 77:0000 is. Kom op, herinner je wat je deed... ik was in een club waar ze op elke verdieping andere muziek draaide. De muziek herinner ik me niet, weet nog wel dat mijn broek in een volle lift afzakte omdat mijn riem al een tijdje kapot is. In de lift zei ik iets in het Nederlands waar geen enkele Japanner op reageerde terwijl mijn broek bij mijn enkels hing. Gelukkig stond ik in een ligt bedekt met spiegels en zag ik dat alles er nog netjes aan zat.

De metro beweegt als een sissende slang door de tunnels en ik heb duister vermoeden dat mijn leven een verloren zaak is, dat ik een acteur ben in een zinloos script. Een idealisme dat drinken in Tokyo beter is dan ergens anders en het verborgen gevoel van een onvermijdelijke rekening morgenochtend. In de metro zit een groepje japanners verkleed als hun favoriete anime karakter, de rest van de mensen draagt een grijs pak. Mijn hoofd bonst bij elke stop van de metro en ik zie dat ik een overstap heb bij Ueno. Ik heb gehoord dat daar een schitterend park zit, daar een stuk lopen zal me goed doen. Ik loop als een oude man met een longziekte richting het park en in de verte zie ik de oude sterke bomen tevoorschijn komen. Wandel over een rechte weg langs ontelbaar bloesembomen en ik besef me dat ik in Japan mijn trots verlopen ben. Ga op een bankje zitten en kijk naar de bloeiende bloesem en de vogels, zingend en spelend in een vijver. Er komt een vrouw naast me zitten en vertelt me dat er meer dan duizend bloesembomen staan in Ueno park. Dat er in dit park ook de oudste dierentuin van Japan zit. Ze vertelt ook een aantal dingen die alleen als een gegrom binnen komen en besluit haar de richting van de dierentuin te vragen. Ik sleep mezelf naar de dierentuin toe, betaal de entree, loop een stuk en val tegen een bank in slaap. Als ik wakker word staart een groep japanners me aan, maken foto’s en fluisteren onverstaanbare dingen tegen elkaar. Ik lig namelijk niet tegen een bankje maar tegen het glas waar de gorilla’s achter zitten. Niet dat het de gorilla’s iets uitmaakt, zij zien wel vaker een beest dat slaapt.

Tokyo is hetzelfde als een avond drinken, je weet nooit waar je beland, maar als je verdwaald is het uiteindelijk misschien wel schitterend.