jannekeleber

[jannekeleber]

Clusterbommetjes van liefde

Mediumschap. Steeds meer mensen staan ervoor open. Dus: het zit in de lift. Zou je zeggen.

Die lift is alleen geen recht opgaande lift. Want hoe raar het ook mag klinken, een eeuw geleden was het niveau van mediumschap veel hoger. Misschien niet van alle toen werkende mediums – daar heb ik geen zicht op. Maar als ik de boeken van de Groten van Toen lees, dan sta ik versteld van hoe goed ze toen waren. Hoe precies hun bewijs van gene zijde was, en hoe breed hun mogelijkheden. Mentaal mediumschap (wat ik doe), maar ook verschillende vormen van trance bijvoorbeeld, zoals tekenen in trance, trance-speaking en trance-healing. Zo had je in Engeland Estelle Roberts (1889-1970) die volle zalen trok en haar publiek verbijsterde. Maar ook in Nederland waren er een paar, zoals mevrouw Mulder-Schalekamp (1906-1975), die in haar boeken schrijft over demonstratie-avonden die ze hield voor 1200 mensen, soms wel 14 avonden achtereen!

Het zette mij aan het denken. Hoe kan het dat we nu niet zo goed meer zijn als toen? Ik sprak erover met collega’s, die er ook mee zaten. En ik vroeg ernaar bij docenten in Engeland en hoorde theorieën over ‘te gehaast leven’ en ‘mensen hebben geen geduld meer om zich te ontwikkelen’ en ‘de storende werking van mobiele telefoons etc.’ En op de een of andere manier had ik het gevoel: dat is niet het hele verhaal. De spirituele wereld is te intelligent en te sterk om zich daardoor tegen te laten houden in hun wens om een brug te bouwen tussen de beide werelden. Want dat is wat ik voel wat er gebeurt. Nog altijd.

Ik las de boeken van mevrouw Mulder-Schalekamp. Die voor een groot deel gaan over haar samenwerking met haar gids Emed. Een samenwerking die duidelijk heel nauw is, net zoals die tussen Estelle Roberts en haar gids Red Cloud. Ook zoiets om jaloers op te zijn. En toen las ik ergens een zin waar mijn oog op bleef hangen: ‘Zonder Emed ben ik niets. Zonder hem kan ik niet werken.’

Dat gaf me een inzicht. Er is iets veranderd. In deze tijden, werken mediums nog steeds nauw samen met hun gidsen, maar niet zoals toen. Wij werken ‘meer zelfstandig’ om het zo maar te zeggen. De Spirituele Wereld hoeft minder energie in ons te investeren. En ja, dat maakt uit, want ze hebben daar hun handen vol aan ons. Daarnaast: we zijn nu met meer. Ik kan u zo een lijst geven met namen van mediums die goed en betrouwbaar en professioneel zijn. En zo werken wij nu met velen vanaf deze kant mee aan ‘het bouwen van de brug’.

Ik lanceerde deze theorie van de ontwikkeling van het mediumschap afgelopen weekend, tijdens een Save Your Soul-weekend op Texel. En iemand reageerde met: “O, dus eerst gooiden ze met gewone bommen en nu met clusterbommen.” We moesten erg lachen, maar eigenlijk klopt het wel.

En dus moeten wij, mediums van 2017, ons niet schamen voor ons huidige niveau. Natuurlijk: we blijven werken aan steeds beter en steeds scherper. Maar we mogen ook trots zijn op ons werk. Clusterbommetjes van liefde… ik doe het ervoor.

[jannekeleber]

Heel precies

Heeeeeeeel goed luisteren. En heeeeeeeel goed kijken. Dat is wat een medium moet doen. Maar helaas, maar al te vaak…

Het gaat om een contact met haar man. En J. heeft er alle vertrouwen in dat hij door zal komen. Dat doet hij ook, met goed bewijs dat J. herkent. Dus het loopt lekker. Totdat we bij een boek komen.

“Hij laat me een bruin boek zien, met een ezelsoor. Kan het zijn dat hij een boek nog niet uit had?” (Mijn interpretatie. Ik weet ook waarom: bij een ander consult klopte het wel.) J. denkt na en schudt haar hoofd. “Hij had wel net het dagboek van zijn vader gepubliceerd”, zegt ze. “En dat was inderdaad bruin….” “O, misschien bedoelt hij dat dan”, zeg ik. En daar verzaak ik. Want ik voel dat hij dat helemaal niet bedoelt. Wat heeft dat ezelsoor er anders mee te maken? En zo laat ik het erbij. En dreigt dit ‘een los eindje’ te worden.

Gelukkig voor mij, blijkt J. het onderzoekende type te zijn, zo blijkt uit een mail die ze me later stuurt. Thuis is ze in de boekenkast gedoken. Daarin vond ze inderdaad een bruin boek mèt een ezelsoor. Het bleek een boek van Willem Glaudemans, getiteld: Boek van het Eeuwige Leven. Ze sloeg de pagina open bij het ezelsoor. De woorden:

‘Er is geen dood. Het laatste mysterie is geen mysterie…’

Heeeeeel goed luisteren en kijken, dat moeten we doen. Want ze willen het ons juist zo heeeeeeel precies vertellen…

[jannekeleber]

Alles wat vliegt leeft eigenlijk tussen 2 werelden in.

En daarom, precies daarom, laten gevleugelde dieren zich ook sturen, als boodschappers vanuit de andere wereld. Als boodschappers van overledenen. Of als hulpbronnen wanneer we vragen hebben, of moeilijkheden. Punt is: je moet het wel kunnen en willen zien.

W. is zo iemand. Zij is een cursiste en ze vertelde tijdens een cursusavond van de cursus Ontdek & Train je Intuïtie over iets wat haar de week ervoor was overkomen. “Ik liep op straat en zag een vrouw ergens naar kijken. Iets achter een heg. Ik liep langs en keek ook. Er zat een roodborstje, op de grond. Ik hou van roodborstjes. Ze trekken vaak mijn aandacht en dan kijk ik er even naar. Zo keken we even samen. Toen ik weer door wilde lopen, zei de vrouw. “Wat leuk, dat iemand anders dat ook heeft, het kijken naar roodborstjes.”

“En zo raakten we aan de praat, over van alles en nog wat. Wat bleek: zij zocht eigenlijk een coach. Een wandelcoach. En ik… had net de dag ervoor ‘gevraagd’ aan boven of ik een klant op mijn pad mocht krijgen. En ook wat voor type coaching nou eigenlijk het meest geschikt is voor mij om te gaan geven. We hebben telefoonnummers uitgewisseld. En op dat moment, zat dat roodborstje ineens op straat, tussen ons in.”

Je kunt het makkelijk over het hoofd zien. Je kunt het toeval noemen. Maar zij zag het anders. En daarmee had ze niet alleen een klant en een antwoord gekregen, maar ook een magisch mooie ervaring

[jannekeleber]

De kennis verspreiden...

De uitgever van mijn boek Dooie Boel stopte ermee. En zo kreeg ik een vraag: Wil je de resterende exemplaren overnemen? Anders gaan ze in de ramsj.

Het was eigenlijk geen keus, want Dooie Boel is mijn kindje en kindjes doe je niet in de ramsj. En dus kocht ik de resterende boeken op en heb ik nu een kelder vol met dozen. En toen dacht ik: help, wat nu?!

Ik had geluk, want ik kreeg een andere uitgever op mijn pad: Stella de Jager. Zij is zowel uitgever als medium in opleiding en reageerde meteen enthousiast op mijn vraag of ze me wilde helpen. “Ik geloof heel erg in je boek”, zei ze. “Het is nuchter en helder en leuk en het is heel erg waar.” Dat raakte me. Want ik geloof ook in het boek, maar ik vind het tegelijkertijd lastig om zoveel vertrouwen te hebben in iets wat ik zelf gecreëerd heb. Dus om dit te horen van iemand uit het vak…

Het deed me weer nadenken over waarom ik Dooie Boel ook alweer geschreven heb. Ik was vroeger schrijver / redacteur. En ik werd – door omstandigheden – medium. En toen ik eenmaal een praktijk had, merkte ik hoeveel behoefte er is aan kennis over dit ongrijpbare vak. Hoeveel misverstanden er zijn! Dat de ‘doden met rust gelaten moeten worden’. Dat we ‘geesten oproepen’. Dat dat gevaarlijk is! Zoveel oordelen en zoveel angsten, allemaal door een gebrek aan kennis. Ik dacht: ik moet de kennis die ik heb verspreiden. Aan de hand van verhalen uit de praktijk, waarin ik uitleg geef over dit werk. Kennis ook over de spirituele wereld. Over hoe mooi, hoe magisch en tegelijkertijd normaal en natuurlijk, in plaats van paranormaal en bovennatuurlijk. (Geloof ik namelijk niet in.) Over hoe iedereen spiritueel is en een enorm potentieel heeft op dat vlak. En ook over hoe gewoon ik ben en hoe kwetsbaar. Hoe zoekend en verwonderd en falend ook. Kortom: een helder, nuchter, luchtig, leuk en eerlijk boek om te lachen en te huilen. Dat is Dooie Boel geworden.

Binnen Stella’s uitgeverij (S2-Uitgevers) is het de schrijver zelf die de boeken aan de man brengt en geeft zij adviezen hoe je dat kunt doen. Een van de tips die zij gaf was: benader je netwerk. Mensen die spiritueel geïnteresseerd zijn, hebben vaak moeite om daarover te praten met hun omgeving. Jouw boek is daar een perfect bruggetje voor. Want het legt goed uit en is niet zweverig.

Oke, spannend, maar goed, daar gaan we: 

Lief netwerk. Lieve mensen,

Ken je of ben je iemand die interesse heeft in mijn boek? Wil je het cadeau doen aan jezelf of een ander? Dat kan!

- Verkrijgbaar via bol.com - of via deze site: www.jannekeleber.nl (klik op boek cover). In het laatste geval krijg je hem met een mooie, persoonlijke, geïnspireerde boodschap! Kosten: € 15,- (+ verzendkosten)

En vind je het leuk om een stapeltje te ontvangen en te verkopen aan je eigen netwerk? Dat kan ook. Je krijgt de boeken (minimaal 5) gratis thuisgestuurd en krijgt 20% van de opbrengst zelf!

Stuur me een mail en dan laat ik je weten hoe en wat.

[jannekeleber]

Voor een mooi en vervuld leven

Ik hoorde het gisteren nog zeggen door 3 leerkrachten in mijn lesgroep: “Het onderwijs-systeem van nu past niet meer bij de kinderen van nu.” Ook niet zo raar, want het systeem is meer dan 100 jaar oud. Het vraagt om vervanging.

De thuiszittende pipo is een voorbeeld van iemand die niet meer in het onderwijssysteem past. Op de vraag hoe het dan wel moet, heeft iedereen een ander antwoord. Zo vindt de pipo dat we leven in een wereld waarin alles op te zoeken is, en dat de nadruk dus minder zou moeten liggen op het uit je hoofd leren van informatie en meer op ‘dingen zelf ontdekken op basis van je eigen talenten en interesses.’ Oke, snap ik.

Persoonlijk zou ik graag zien dat kinderen, behalve over de wereld om hen heen, ook iets leren over zichzelf. Over wie ze zijn. En wat ze zijn. Mensen zijn geen machines die alleen de tafel van 9 en de hoofdsteden van Europa kunnen leren. Mensen zijn zielen en onze kernkwaliteiten en diepste verlangens, liggen op dat vlak. Als ze kun kwaliteiten en verlangens kennen, kunnen ze een vervuld leven leiden. Dat leren kennen kan via vertellen, meditatie en intuïtie-oefeningen.

Ooit, op de lagere school, mocht de pipo in de klas een middag verzorgen over intuïtie. Hij had zo vaak gepraat over het werk van zijn moeder, dat de juf (heel open minded!) er wel wat meer van wilde weten. De pipo had een plan. Hij maakte zes gesloten envelopjes met een plaatje erin dat hij uit een tijdschrift had geknipt. Een olifant, een blauwe zee, een race-auto.… Samen oefenden we een korte meditatie die hij vooraf kon doen met alle kinderen en daarna splitste de klas zich op in groepjes. Om de beurt mochten ze, met de ogen dicht, een envelopje in hun handen nemen en zeggen wat ze ‘voelden’, of ‘zagen’, kortom: ontvingen via de intuïtieve weg. Daarna gingen de envelopjes open.

Ik weet nog hoe gespannen ik was die middag, want hoe zou dit uitpakken? Maar de pipo kwam dolenthousiast thuis. “Ze vonden het geweldig! Iedereen heeft wel iets gezien. En juf deed ook mee en die zag de Bahama’s en het bleek dat zij het plaatje van de Staatsloterij had!” Kortom: het was een topmiddag met veel lachen en leren. En laatst kwam ik een moeder tegen die vertelde dat haar zoon het er nog wel eens over had.

Het hoeft geen vak te zijn. Een blokje is genoeg. Maar geef ze in elk geval de kans om het te leren: Wie ze zijn en wat ze zijn. Zo belangrijk voor een mooi en vervuld leven.

[jannekeleber]

Een soort van rebus

Losse eindjes. Ieder consult heeft ze wel. En daar moet je als medium mee leren leven. Behalve soms…

E. komt regelmatig op consult. Hij noemt het zijn ‘spirituele apk’. “En we zien wel wie er langskomt”, is zijn credo. Zo ook vandaag.

Tot zijn en mijn grote plezier is degene die dit keer langskomt zijn vader. Het is de eerste keer in al die jaren dat ik hem bij me voel. En hij blijkt behoorlijk duidelijk te communiceren. Over zijn liefde voor tuinieren, bijvoorbeeld, iets wat zijn zoon E. van hem heeft over-geërfd. Ze kunnen er samen even over praten.

Dan ineens word ik me bewust van muziek. Het is niet dat ik het hoor; ik moet er aan denken. Aan de liefde voor muziek. En het gekke is dat ik ook poezen zie. E. schudt zijn hoofd. Zijn vader had niets met muziek. En hij had ook geen poezen. Ik zoek nog naar een eventuele andere betekenis, maar ik kom er niet uit. En omdat het gevaar bestaat dat ik in mijn hoofd schiet en vastloop, besluit ik het los te laten. Een los eindje dus. Altijd jammer, maar ieder consult heeft er wel een paar. Het kan komen door de afstemming, door onzekerheid, door wat voor omstandigheid dan ook. In elk geval: het wordt niet duidelijk en dat moet ik accepteren.

E. gaat toch tevreden weg. Er is veel wel herkend en het was voor hem bijzonder om na al die jaren even contact te hebben met zijn vader. Na afloop voel ik altijd even na. Hoe is het gegaan? Ik kom uit op een 7.

Gisteren een mail van E. “Ik zat van de week Andere Tijden te kijken op tv. En het ging over een band: de Cats. Toen schoot het me te binnen: dat was echt de enige muziek die mijn vader wel leuk vond. Dus het klopte toch: muziek en poezen… Grappig he.”

Ja, heel grappig. En heel leerzaam. Het is een soort rebus en je moet hem optellen: muziek + poezen = Cats.

[jannekeleber]

Eerst zien of eerst geloven

Eerst zien, dan geloven. Dat zeggen we vaak. Klinkt logisch, maar… soms werkt zo niet.

“Sommige dingen moet je eerst geloven, om ze vervolgens pas te kunnen zien”, hoorde ik een collega een keer zeggen tegen een klant. Het was op zo’n spirituele beurs en ik zag hoe die klant dit duidelijk onzin vond. Maar mij raakten de woorden wel. Dat kwam doordat ik er ervaring mee had.

Tijdens mijn opleiding tot en ontwikkeling als medium heb ik veel geworsteld met mijn sceptische houding. (Waar ik overigens ook nog steeds het goede van inzie). Meerdere malen heb ik op een punt gestaan waarop ik voelde: nu moet ik mezelf over een geloofsdrempel heen zetten. Zoniet, dan loop ik hier vast. Het spirituele is niet waarneembaar met onze aardse zintuigen en daarom bestaat het voor veel mensen ook niet. Wil je je ontwikkelen in het spirituele, dan houdt dat in dat je niet zozeer je aardse zintuigen traint, maar meer je intuïtie en je gevoeligheid. En als je daarvoor kiest, ga je ineens andere dingen zien en meemaken.

Gisteren kreeg ik een mailtje van N., die mijn boek Dooie Boel aan het lezen is. Zij mailde mij de volgende ervaring . (Ik heb toestemming om dit te vertellen). (En o ja, de opa die in het verhaal voorkomt, is overleden.)

N.: Gisteren had ik heel veel last van mijn 'hoofd'. Ik ervoer heel veel spanning en er leek geen einde aan te komen. Na een willekeurig hoofdstuk in je boek gelezen te hebben, sloot ik mijn ogen en vroeg me af wat er voor nodig was om te ontspannen, en… daar was opa! En niet zomaar opa, hij trok ook nog allemaal gekke bekken. Genoeg om me te laten lachen! Even daarna trok ik mijn jas aan om met de hond te gaan wandelen en tot mijn grote verbazing fietst er een man voorbij die aan het fluiten is, en het klinkt als opa's fluitje! Het is zijn melodietje! De man heb ik tot het einde van de straat horen fluiten en dat maakte me zo gelukkig! Ik heb opa daarna hardop bedankt voor dit mooie moment.

Nu ben ik net in jouw boek aangekomen bij de oefening met de boei in de zee. Je moet dan proberen te zien wat er in die boei zit en wat zag ik? Een beer. De tranen schoten me in mijn ogen, want die beer staat voor mij voor een knuffel en de behoefte aan een knuffel is inderdaad groter dan gedacht.

Ik stond nooit open voor dit soort dingen omdat ik altijd heel bang ben geweest voor 'dingen die er niet zijn', hoewel ik weet dat ze er wel zijn. Het voelt alsof ik er meer voor open sta nu, en dat voelt heel goed. Ik hoop mezelf meer te kunnen ontwikkelen hierin, ooit.

Lieve N.: Ik heb je al persoonlijk teruggemaild, maar ook nog even via deze weg: wat super dit. Je hebt het zelf gedaan. Dit is het begin van je spirituele ontwikkeling. Je hebt, door erover te lezen, een deurtje in jezelf geopend naar een wereld die we niet zien. En daardoor kun je nu ook nieuwe dingen gaan zien en… ben je meer bereikbaar geworden. Je bent een levend voorbeeld van waar dit stukje over gaat. Dank voor dit mooie voorbeeld.

De kracht van geloven is enorm en wordt vaak onderschat. Maar op een dag ga je geloven. En dan zul je zien…

[jannekeleber]

Woorden bepalen...

Er is altijd een laatste consult van het jaar. Zo ook in 2016. En om een of andere reden, heeft dat altijd iets speciaals.

Ik wilde kaarten trekken van tevoren. Maar toen dacht ik: ik trek er maar eentje. Een kerstkaart uit de hemel, gestuurd door de overleden dierbare van de volgende cliënt.

De cliënte was N. en ze kwam voor haar overleden broer, met wie ze heel close was. Dus: ze mist hem. Terwijl ze hem zijn rust aan de andere kant ook wel gunt, want het was geen makkelijk leven geweest. Vooral de laatste jaren, zat het hem niet mee…

Die beelden bleef hij me laten zien. En toen voelde het alsof hij een bril afzette en een andere bril weer op. Het duurde even voordat ik begreep wat hij daarmee bedoelde. “Kan het zijn dat hij de laatste jaren vooral heel negatief was?”, vroeg ik. “Ja, zeker”, zei N. Ik voelde hoe haar broer nu graag iets over de kaart wilde gaan zeggen. “Klopt het ook dat jij zelf bezig bent nieuwe dingen op te starten in deze fase?” “Ja, dat klopt”, antwoordde N.

Toen legde ik de kaart neer.

“Hij is er in de andere wereld achter gekomen dat hij veel te negatief is geweest. En dat dat niet alleen zijn wereldbeeld heeft versomberd, maar dat het ook negatieve gevolgen heeft gehad voor hoe de dingen verliepen in zijn leven. Daar heeft hij spijt van. Dit, hier op de kaart, is zijn nieuwe inzicht. Het is in alle gevallen – en vooral als je iets nieuws start – van groot belang dat je dat met een positieve instelling doet. Omdat, zoals het hier ook staat ( ik wees op de kaart): ‘Words determine your outcome’. De woorden en gedachten waarmee je dingen in de wereld zaait, zijn niet vrijblijvend. Ze hebben groot effect op de uiteindelijke oogst. Dus alsjeblieft, zaai met een positieve instelling. Het zijn van die magische wetten waarvan we niet weten hoe ze werken, maar hij weet inmiddels wel dát het zo werkt. Dus daarom wil hij dit nieuw verworven inzicht met je delen.”

 Het raakte haar diep, zag ik. En mij eigenlijk ook. En later, toen het jaar wisselde, en iedereen elkaar via apps en sms en facebook en mail en live het allerbeste wenste, klonk het ineens heel anders. Minder plat. Meer magisch. Het zijn woorden. Ze hebben kracht. Laten het positieve krachten zijn. Ik wens u een heel, heel, heel gelukkig, gezond, warm en positief jaar!

[jannekeleber]

Handdoek in de ring

Tijdens mijn opleiding in het mediumschap, viel ineens het woord ‘gidsen’. Moeilijk begrip, vond ik. Moeilijk te bevatten. Je ziet ze niet, je hoort ze niet en je kunt hun bestaan niet bewijzen. Dus ik besloot het onderwerp maar een beetje te negeren.

Het lastige was dat het onderwerp gidsen steeds maar bleef terugkeren. Iedereen leek zijn gidsen te kennen. En vaak waren het indianen. Ook dat nog. Het cliché van het wijze opperhoofd dat sprak vanuit de andere wereld tegen ons, in Nederland. Ja, vast. Ik vond het moeilijk te verteren.   Ik moest mijn mening wel iets bijstellen toen ik las over indianen-gidsen in boeken die ik serieus nam. Boeken over grote mediums als Estelle Roberts, die samen bleek te werken met de indianengids Red Cloud. En de boeken van Silver Birch. Hier ontstond een kleine worsteling. Oke, indianen-gidsen bestonden dus. Maar even voor de duidelijkheid: niet bij mij.

Ik heb veel geworsteld met het onderwerp gidsen. En daarna, toen ik er niet meer helemaal onderuit kon, met de gidsen zelf. En ondertussen hebben ze vast ook heel veel met mij geworsteld. Ik, het onwillige medium.

Uiteindelijk accepteerde ik hun rol in mijn leven. Maar: nadrukkelijk zonder naam en gezicht en etniciteit. Ik hoor hun inspiratie, voel hun hulp, ben dankbaar voor hun aanwezigheid en wijze lessen. En zo vond ik het genoeg.

Ondertussen geef ik zo’n 10 jaar consulten en lessen. En mensen vragen mij vaak over hun gidsen. En willen soms weten: wat is het voor type? Waar komt-ie vandaan? En dan zeg ik: dat moet je zelf uitzoeken. Kijk maar wat je raakt. Naar welke cultuur je trekt. Welke kunst, muziek, scènes in films iets met je doen wat je niet kunt verklaren. Daar zit het.

Dat ikzelf veel heb met films waarin de indianen-cultuur een grote rol speelt, negeer ik ondertussen. Dat mijn favoriete filmscène er een is uit Dances with Wolves, komt door Kevin Costner. Dat ik een favoriete cd heb met indianen-muziek, noem ik toeval. En dat ik in meditaties regelmatig beelden zie van indianen-rituelen zijn verzinsels. Dat snapt u natuurlijk wel.

Zondag zag ik de film Down to Earth. In de opening groot in beeld: een indiaan. Ik keek. En tranen stroomden. Zonder een snik, zonder een geluid. Alleen maar tranen als stille wateren van onbekende oorsprong.

En toen, eindelijk, dacht ik: laat ik er nou maar mee ophouden, met  dat stomme verzet. Ik gooi de handdoek in de ring. Hij is er. Het is een indiaan. Gewoon accepteren.

[jannekeleber]

Buiten gierde de storm om de herberg. Binnen zaten we warm en droog. Save Your Soul-weekend, Texel.

Het was een klein, maar super-fijn gezelschap van heel uiteenlopende vrouwen. Met super-uiteenlopende achtergronden en toch 1 zelfde interesse: spirituele ontwikkeling. Behalve daarmee werken, een heel weekend lang, hadden we er ook gesprekken over. Want we zien en zagen het niet alleen als een interessant onderwerp, maar ook als een belangrijk iets voor een prettiger wereld. Klinkt misschien grappig of hoogdravend, maar dat is nou eenmaal onze kijk.

Waarom? Nou, als mensen zich realiseren dat er leven is na de dood (waar mediumschap om draait), dan krijgt het leven ineens een andere betekenis. Minder vrijblijvend. Minder ‘na mij de zondvloed’. Meer ‘we zijn hier met een reden, met een doel.’ En dat doel strekt meestal verder dan alleen iets voor jezelf. De hoogste doelen gaan nou eenmaal om geven, helpen, inspireren, motiveren, innoveren, bijdragen aan welke vooruitgang dan ook. Dat is liefde, niet alleen voor onszelf, maar voor de wereld en de medemens. Daar draait uiteindelijk alles om. Dus ja, we zaten daar met een klein groepje. Maar wel met een mooi doel. En hoe ver we dat doel ooit zouden kunnen bereiken, nou ja, dat zouden we wel zien.

Buiten werd de storm steeds heviger. De wind gierde en slagregens zorgden voor lekkage bij de ramen. Gastvrouw Esther legde een dweil neer en checkte op haar mobiel hoe de storm zich ontwikkelde. “Het ergste moet nog komen en de boot gaat uit de vaart.” Wow! We fantaseerden van de mogelijkheid dat we niet van het eiland af zouden kunnen.

Ik keek door het raam en zag iets bewegen op de dijk. Iets wits. Het bleek een ballonnetje, dat met een touwtje verstrikt zat aan een struik. Het sloeg hard heen en weer in de wind. “Volgens staat daar een boodschap op voor ons”, zei ik, een beetje in mezelf. Ik weet ook niet hoe ik daar bij kwam. “O echt!”, zei M., die het gehoord had. “Ik ga kijken!” En voordat ik het wist, had ze haar jas aan en trok de deur open. De wind sloeg hard naar binnen en de deur ging met moeite weer dicht. Daar rende M., capuchon op haar hoofd, door de regen naar de dijk. Na een paar minuten kwam ze drijfnat terug.

“Weet je wat erop staat!”, riep ze opgetogen. “Nou?!” “Join the revolution!”

Hahaha. Join the revolution. Zie je wel. We zaten daar niet alleen te dromen van een betere wereld. Er zijn er meer! Terwijl wij daar, in die knusse herberg, en petite commitée zaten te praten over een betere wereld en ons daar, al ontwikkelend, ook voor inzetten, gebeurt het elders ook! O yes, we shall join the revolution…

[jannekeleber]

Op ons kompas dat intuïtie heet

Gekleurde linten. Daar werk ik graag mee. Omdat de betekenissen van kleur eindeloos zijn. Tenminste, als je het goed aanpakt.

Ik laat cliënten die een consult willen mbt zichzelf graag gekleurde linten trekken. En de kleuren leiden me dan naar wat er met die persoon aan de hand is en naar inzichten die kunnen leiden tot de oplossing. Dat gaat intuïtief en dat is totaal ongrijpbaar en onverklaarbaar. Maar intuïtie + kleur is een gouden combinatie en intuïtief is hoe het moet gaan.

Nou zijn er boeken vol met ‘betekenissen van kleur’. En ik heb er niks op tegen, sterker nog: ik heb er een paar, maar je moet oppassen dat je die betekenissen niet uit je hoofd gaat zitten leren, want dan ga je weer over op het Hoofd en dat is iets heel anders dan Intuïtie.

Het verschil tussen die 2 zag ik deze week weer eens. Cliënte S. trok een diep donkerblauw lint. En meteen nam mijn Hoofd het voortouw met zo’n houding van: ‘Laat mij dat varkentje maar even wassen. Ik weet toevallig alles van donkerblauw.’ Het Hoofd weet dat een van de betekenissen van blauw is: communicatie. Het is een kleur die je veel ziet bij mensen met praatberoepen. En wanneer dat blauw dichttrekt en dus donkerder wordt, kan dat juist duiden op een communicatieprobleem. Dus zei het hoofd vol zelfvertrouwen tegen S.: “Je hebt een communicatieprobleem met iemand.” “Nou”, zei S., “niet dat ik weet.”

Het Hoofd zocht en probeerde nog wat in die hoek, maar het klopte gewoon niet. En toen, met een veel zachter stemmetje, zei Intuïtie: ‘Mag ik het eens proberen?’ Intuïtie vóelde in het donkerblauw. En voelde de diepte ervan. Maar niet op een prettige manier. Het was een diepte die beangstigde, zoals de trekkende kracht van een diepe, donkerblauwe zee. Die trekkende kracht gaf me het gevoel van de angst voor verlies. Verlies van wat?, vroeg ik. En Intuïtie liet nu zien: van helderheid. Angst voor het donker. Voor de somberte. Voor de diepte van een depressie. Ik zei het, veel voorzichtiger dit keer: “Kun je herkennen dat je bang bent voor een depressie?”

Tranen in de ogen van S. “Ja. Altijd. Het zit in de familie. En in deze fase van mijn leven verlamt het me.”

Zou het Hoofd het bij het rechte eind hebben gehad, dan had-ie zich op de borst geslagen: ‘Goed he, van mij.’ Zo niet Intuïtie, die zoveel meer weet, maar ook zoveel bescheidener is.

Omdat-ie verbonden is met Het Hoge. Het Al-Wetende. En dat maakt nederig.

De wereld zou er zo anders uitzien als we meer zouden varen op ons kompas dat intuïtie heet…

[jannekeleber]

Dat we überhaupt nog twijfelen

Gisteravond. Oefencirkel mediumschap. In mijn praktijk.

We waren maar met z’n vieren. Eigenlijk een beetje te weinig, maar ik dacht: we laten hem toch doorgaan, want ook in kleine groepjes kunnen grote dingen gebeuren.

Dus wij eerst een stukje film gekeken over James van Praagh, een Amerikaans medium. En toen mediteren en daarna zelf aan de slag. Om de beurt een contact maken met mensen die overleden zijn, vooral om te zien wat de spirit ons wilde leren deze avond.

L. was de derde die zich open stelde. Ze voelde een blonde vrouw die jong was overleden na een leven vol pijnlijkheden die steeds erger werden. Scherpe informatie die werd herkend door M. L. bouwde het contact heel mooi op. Vertelde echt het verhaal van dat leven van de vrouw, helemaal tot haar dood.

“Ze heeft er zelf een eind aan gemaakt.” “Klopt”, zei M. Een heftig moment, ook zeker voor een medium. Je voelt het toch, op een bepaalde manier. Het is anders dan andere vormen van overlijden.

“Janneke, hoe kan dit?!”, riep L. op dat moment vertwijfeld uit. “Dit is nu al de 3e keer in korte tijd dat ik bij het oefenen, in deze groep en in een andere, een contact met zelfdoding krijg!” Drie keer achter elkaar, dat is wel heel opvallend. Maar gek genoeg viel het antwoord me meteen in: “Ik denk dat de spirituele wereld je helpt hierin te oefenen omdat je er binnenkort mee te maken krijgt in het echt, bij een betaald consult. Dat weten ze nu al. En ze weten hoe belangrijk dat moment zal zijn.”

Toen sloeg L. de handen voor haar mond. “Dat is waar!”, zei ze. “Er komt binnenkort een vrouw van wie de dochter zichzelf om het leven heeft gebracht. Dat had ze al van tevoren verteld toen ze de afspraak maakte!”

Het werd even heel stil. Stil van bewondering. Ze helpen ons. En ze weten het gewoon. Ze weten alles. En ze weten het precies.

Dat we überhaupt nog twijfelen. We zouden het nooit meer moeten doen.

[jannekeleber]

Sommige Dingen Voltrekken zich gewoon

Ik was altijd een grote gelover in wilskracht. Op wilskracht kon je alles bereiken! Maar zo zie ik het niet meer. Het is niet zo dat ik er helemaal niet meer in geloof. Maar ik leerde ook Andere Krachten kennen.

Zo was er een droom Ik zou schrijver worden. Van boeken.

Ik schreef een boek, een kinderboek. Met plezier, ja ook, maar ook op wilskracht, want ik Wilde het echt. Toen moest ik een uitgever vinden. Het lukte, na allerlei gedoe en omzwervingen en met heel veel moeite, maar: lange leve de wilskracht. Eenmaal binnen bij de uitgever, kwam er nieuw gedoe, over illustraties, geld, wanneer en hoe uitgeven… Het hele manuscript lag jaren op de plank! Maar dan kenden ze Janneke’s wilskracht nog niet. Dus dreigend met een rechtszaak kwam het er uiteindelijk toch. Ja hoor, het kinderboek kwam er.

Tot op die zondagochtend, een belletje van zwager W.: “De loods waar jouw boeken in liggen opgeslagen, is hier niet ver vandaan. Hij staat in brand.”

Ik moest even gaan zitten. Het was op dat punt dat ik iets begon te beseffen. Ja, ík wilde wel dat dat boek er zou komen. Maar het leek erop dat iets anders het niet wilde. Dat er ook nog andere krachten aan het woord waren.

Dat inzicht zette mijn leven behoorlijk op zijn kop. Hoe diende het leven dan geleefd te worden? Passief, afwachtend? Dan maar geen initiatief meer tonen? Het antwoord kwam van het leven zelf.

Want hoe anders verliep het mediumschapsverhaal. Een cursus intuïtieve ontwikkeling volgen, dat leek me leuk. Van het een, kwam het ander, tot een volledige mediumschaps-opleiding aan toe. Lang dacht ik: dan doe ik af en toe een consultje in de avonduren, maar het liep helemaal anders. Ik raakte mijn redacteurswerk kwijt, vond een praktijkruimte, had het ene geluk na het andere en inmiddels heb ik een goedlopende praktijk. En een boek, over mediumschap. Dat dit keer vanzelf ontstond. Ik schreef een serie stukken en iemand zei: zal ik er een boek van maken? Ik dacht: Hu?!!!

Ging dit alles zonder wilskracht? Nee, niet zonder. Maar in eerste instantie op gevoel. En pas daarna, met mate, met de kracht van de wil.

Grote les geleerd van het leven: Er zijn ook nog andere krachten. Sommige Dingen Voltrekken zich gewoon.

[jannekeleber]

Say my name...

‘Say my name, say my name…’ Dat liedje, van Beyoncé, was waar ik vandaag mee wakker werd. Tip voor iedereen: als je wakker wordt met een liedje, let goed op de tekst!

Kijk, liedjes kunnen natuurlijk blijven hangen in je hoofd. Als je ze op de radio hebt gehoord, of in de supermarkt. Maar dat is iets anders dan er wakker mee worden. Ik zie dat vaak als een teken, van boven.

Het kan een advies zijn, van ‘je helpers’. Of van je eigen intuïtie. Het kan het antwoord zijn op een vraag, of een tip voor de dag. En bij mijn heeft het vaak te maken met een belangrijk moment in een van de consulten van die dag. Dus vanmorgen noteerden we ergens van binnen: er is vandaag iets met Say my name…

Eigenlijk vergat ik dat hele liedje ook weer. En kwam het pas weer naar boven toen ik me aan het voorbereiden was op het eerste consult. Ik trok wat kaarten, omdat die me vaak een beetje een richting geven. En een daarvan was een kaart met een engel erop en heel groot zijn naam: Michael. En hop: daar was het liedje weer: Say my name, say my name. Ik dacht: dan zal ik die naam straks zeker moeten zeggen. Maar, lieve lezertjes, dat was het hoofd. En het hoofd begrijpt veel, maar niet van mediumschap.

Het consult begon. Het liep meteen wel lekker. Christien was typisch zo’n cliënte die al op dezelfde golflengte zat als ik en dat werkte prettig. Alleen zit er ook een gevaar in zo’n consult, namelijk dat het te makkelijk wordt. Te veel inkoppen, zeg maar. Te weinig wauw. Dat voelde ik ook tegen het eind. Er moest nog iets gebeuren. En daar was het liedje weer: Say my name, say my name. Alleen dit keer was het mijn intuïtie die wist wat ermee moest gebeuren. En wist ik dat niet ik de naam moest zeggen, maar zij!

Het hele gesprek was over haar bedrijf gegaan en nu moest ik het ineens over een hele andere boeg gooien. Geheel tegen mijn hoofd in, vroeg ik het: “Klopt het dat je je ooit met engelen hebt bezig gehouden?” Ze keek me verbaasd aan, maar reageerde positief. “Ja, dat heb ik zeker”, zei ze. “Grappig dat je dat vraagt.” “Ook met bepaalde engelen?”, viste ik verder. “Ja, met aardsengelen’, zei ze. “En vooral met…” Ze aarzelde. Het lag op het puntje van mijn tong, maar ik zei het niet. In mijn hoofd klonk het liedje: ‘Say my name, say my name…’ “Met Michael”, zei ze toen.

Het voelde als een magisch moment. Ik pakte de kaart en legde hem neer. “Hij lag al op je te wachten”, zei ik. “En hij wilde dat je z’n naam weer eens zei.” Ze keek naar de kaart, alsof ze naar de foto van een oude geliefde keek. “Goh”, zei ze ontdaan. “Mag ik daar een foto van maken?”

Pas later besefte ik dat het zeggen van een naam kan werken als een pincode. En dat er in dit geval met die pincode weer iets ‘aangezet’ moest worden. Michael was een beetje te ver naar de achtergrond gezakt en wilde weer meer plek in haar leven innemen. Daarvoor had hij precies dat nodig: dat ze zijn naam weer eens zei. En het was mijn taak om dat te laten gebeuren. En dat was me ’s ochtends al duidelijk gemaakt.

Briljant. Geniaal. Beyoncé  moest eens weten…

[jannekeleber]

[jannekeleber]

In het nu

“Mag ik je even wat vragen?”, zeg ik tegen de patat. Hij zit naast me in de auto en is heel druk bezig op zijn telefoon met Pokémon Go.

“Als je heel even kunt wachten… ik ben net een ei aan het uitbroeden”, is zijn antwoord. Gevolgd door gejuich. Uit het ei blijkt iets heel goeds gekomen te zijn. Dan richt de patat zich tot mij. “Wat wilde je vragen?” “Ik vroeg me af of je al denkt aan de middelbare school. Die begint over 2 weken.” “Nee”, zegt de patat beslist. “Daar denk ik niet over na.” Stilte. “Dat doe ik nooit”, legt hij dan uit. “Nadenken over dingen die er nog niet zijn. Net zoals dat ik nooit denk over dingen die al geweest zijn. Ik vind dat… hoe moet ik het zeggen… Raar of zo. Omdat het niet Nu is. En daarom vind ik het ook niet echt. En daarom denk ik er nooit over na. Je moet alleen nadenken over dingen die echt zijn, vind ik.”

Je hebt mensen met Grote Namen die veel boeken hebben geschreven over dit soort onderwerpen. En die er lezingen over houden voor grote zalen, waarvan dvd’s worden gemaakt die wereldwijd worden verkocht. En ik heb er niets op tegen. Sterker nog: ik ben best fan van iemand als Eckhart Tolle. En ik probeer ook zeker te leven op die manier, hoe moeilijk het ook is, want ik denk dat het klopt. Het is alleen zo mooi dat naast mij, zonder er ooit een boek over gelezen te hebben, een verkondiger zit van precies hetzelfde gedachtengoed, wat hij misschien nog wel helderder kan uitleggen.

Blijf in het Nu. Het is het enige echte. De rest zijn bedenksels. Geen aandacht waard.

Was getekend, de patat.

[jannekeleber]

4 Handen

Wanneer: gisteravond. Wat: demonstratie mediumschap Waar: Harmonia Arnhem

De avond liep goed. Collega Ilse en ik hadden ieder 3 contacten met overledenen  gemaakt voor de zaal. Die werden goed herkend en de informatie was helder en specifiek. Ik zag dat we nog 10 minuutjes hadden tot de pauze en ik stelde voor: zullen we een duo-link doen? Ilse was er meteen voor in.

Bij een duo-link willen we eigenlijk laten zien wat je kunt wanneer je als ziel bevrijd bent uit de ‘doos’ die je aardse vorm eigenlijk is. Als je verlost bent van die beperkende vorm en helemaal vrij en blij kunt zijn wat je eigenlijk bent: een ziel. En ziel die van alles kan. Zoals bijvoorbeeld: via 2 mediums tegelijk communiceren.

Ilse begon. Met nogal een gedurfd statement: “Ik voel een jonge vrouw die plots is overleden. Ik voel een ramp. De MH 17.” Zo, dat was nog eens een opening. Ik schrok wel. Er zat een man of 40 in de zaal. Hoe groot was de kans dat er een nabestaande van de MH17 tussen zat?

Nou komt het: er gingen handen omhoog. NIet 1, 2 of 3, maar 4 handen! Ik dacht: die kennen elkaar zeker en dan gaat het om dezelfde overledene. Maar dat bleek niet het geval. En er was nog wat: 3 van de 4 zaten naast elkaar! En de 4e zat er schuin voor. “U kent elkaar echt niet?”, vroeg ik. “Nee”, zeiden ze. “Dit is toeval.” Het werd even heel raar stil.

We gaven meer informatie door van de jonge vrouw, die bij 1 van de 4 bleek te horen. Maar ondertussen draaide in mij alles op volle toeren. Wij wilden de intelligentie van de spirituele wereld laten zien via die duo-link. Maar wat de spirituele wereld ons in plaats daarvan liet zien, was nog vele malen intelligenter. Deze mensen waren vanavond naar deze zaal gekomen en ze hadden het gevoel dat ze zomaar ergens waren gaan zitten. Niet wetend dat ze omringd waren door lotgenoten. Dat wilde de s.w. even laten zien. Ja, je hebt een vrije wil als mens. Maar er is ook nog een liefdevolle kracht die ons kan sturen. In dit geval in de richting van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.

Iedereen was met stomheid geslagen. Inclusief Ilse en ik. Op de terugweg, rijdend door de warme, donkere nacht met bliksemflitsen aan de hemel, hadden we het er nog over. Hadden wij nu een demonstratie mediumschap aan het publiek gegeven? Of had de s.w. aan de hele zaal iets heel moois gedemonstreerd?