itsgrazyam-blog

[itsgrazyam-blog]

Moeder en vrouw van...

In mijn vorige blog ‘druk leven’, schreef ik over ons drukke leven. Dankbaar voor alle lieve mensen om ons heen, maar oh oh wat is het soms druk. Als papa en mama probeer je alle ballen hoog te houden. Dat is soms best moeilijk. Zeker als je je realiseert dat je naast papa en mama ook man en vrouw bent! 

Rijdende trein… Ik zeg altijd tegen Har ‘het lijkt wel of we in een rijdende trein zitten’. Die trein die gaat maar door en door en door. Ik vergeet soms gewoon te eten, laat staan dat ik door heb dat ik naast mama ook vrouw ben van. Als je je eerste kindje krijgt, is alles heel bijzonder en zit je op een aparte wolk. Ik noem de wolk niet roze of blauw. Daar heb ik echt een aversie tegen. Daar komt ook nog een blog over ;). Ik heb geen blauwe wolk gekend, maar natuurlijk waren wij dankbaar en ontzettend blij met onze mooie lieve Seb en later met onze lieve Mats. 1 Kindje is druk, maar als ze toen verteld hadden hoe druk het is met 2 kindjes, dan had ik mij toch iets beter voorbereid. Maar goed, terug naar mijn punt. Een rijdende trein. Doordat je in die rijdende trein zit en maar doorgaat, vergeet je elkaar soms. Ik wist van tevoren dat een huwelijk hard werken is, maar dat het soms zoveel energie kost, ook dat heeft niemand mij verteld. ;)

Niet alleen papa en mama… Als de kindjes nog klein zijn, is het druk. Maar hoe ouder ze worden, hoe meer activiteiten er zijn en hoe groter hun sociale omgeving wordt. Dit is oprecht heel erg genieten. Maar naast je werk, slapeloze nachten, opvoeden en ons sociale leven is het druk. Overdag ren je van hot naar her en als je eindelijk tijd hebt om even samen een gesprek te voeren, lig je te snurken op de bank. In de tijd dat we ouder-kind therapie deden met Mats, vergde dit veel energie van ons beiden. Je doet er alles aan om balans en rust te krijgen in het gezin en ook rust en balans voor ons mannetje. Zo vergeet je eigenlijk een belangrijk onderdeel, namelijk elkaar! We zijn niet alleen papa en mama, maar ook man en vrouw. 

Leven toen leven nu… Mats is gek op foto’s kijken. Hij wilde het album van onze huwelijksreis graag weer zien. Samen bekeken we de foto’s en ineens zag ik weer Harald. In plaats van de papa van mijn kinderen. Thuis hebben we het alleen nog maar over: hoe laat is dat feestje van Seb, heb jij de autorekening al betaald, wanneer was er ook al weer spelletjesochtend, breng jij morgen de kids naar school, hoe laat ben jij donderdag thuis, regel jij even de reservering voor het feestje, haal jij Seb op van voetbal, hier liggen de zwemspullen klaar en zo kan ik nog wel even door gaan. Vroeger gingen we uit eten, borreltje hier, filmpje daar en kenden we weinig zorgen. 

Er even tussenuit…  Nu we een gezin zijn doen we dat veel te weinig. Ik zou het gezinsleven voor geen goud willen missen, maar wat ik wel graag wil delen: vergeet elkaar niet! Het is zo belangrijk om elkaar te blijven zien. Af en toe weer even man en vrouw zijn, lekker uiteten, filmpje pakken of samen een weekendje weg. In het begin deden we dit veel te weinig. Ik snap nu waarom. Doordat je in een rijdende trein zit, vliegt de tijd voorbij en vergeet je elkaar soms. Over twee weken gaan we saampjes een paar dagen naar Londen. Daar kijk ik enorm naar uit. Even samen bijpraten, niet opvoeden en geen zorgen of de scheenbeschermers in de tas zitten of dat we op tijd in het zwembad zitten. Misschien kunnen we saampjes weer eens in een zwembad duiken… ;p

Liefs,GrazyAm

[itsgrazyam-blog]

Ik ben een spons!

Als ik de boys van de BSO ophaal zegt de juf weleens: “Nou hij was vandaag wel erg druk.” Ik loop dan met een kriebel in mijn buik naar buiten en denk meteen: “Hè, wat doe ik toch verkeerd??”

Alles komt binnen… Ja, de titel zegt het al: ik ben een spons! Alles wat mensen zeggen of vinden zuig ik op en blijft heel lang in mijn gedachten. Ik raak volledig uit balans en het maakt mij onzeker. Hoe zouden ze het bedoelen? Is het echt zo? Wat kan ik eraan doen? Maar denken: ach, het zegt iets over de ander, ik ben wie ik ben, dat komt niet in mij op. “Hee, heb je een nieuwe broek?” “Ja, gister gekocht” “Oké…”  De raderen gaan draaien, oké…OKÉ?!?!? Vindt ze hem dan niet leuk? Zit hij niet goed? Is het een lelijke broek? Ik zal niet denken: boeiend wat de ander ervan vindt, ik vind het een leuke broek. In mijn allereerste blog ‘Aandacht of ben ik mijzelf’ schreef ik al over wat bepaalde opmerkingen van mensen met mij doen. Toch blijft het steeds een vicieuze cirkel waar ik in zit. Ik ben op zoek hoe ik dit kan omzetten en opmerkingen van mensen minder kan laten binnenkomen. 

Voelt het comfortabel… Laatst zei iemand tegen mij: “Maar Am, je hebt dit al best lang. Het lijkt wel of je je bij dit gevoel ook comfortabel voelt”. Comfortabel, comfortabel, ik dacht echt: …. Nou misschien kan ik beter maar niet opschrijven wat ik toen dacht! Samengevat: ik was not amused. Op de terugweg naar huis spookte deze zin steeds door mijn hoofd. Zou het zo zijn, dat het ook misschien wel een veilige manier van reageren en denken is? Dat ik hiermee dan steeds van mensen bevestiging krijg dat het niet zo is? Ik heb die bevestiging blijkbaar nodig. Oh nee bah! Heb mijn gedachten meteen uitgezet en de radio harder. Nee dit klopt niet! 

Of misschien toch wel… Hè, verdorie! Het blijft toch hangen. Ik hoor steeds dezelfde zin in mijn hoofd. Ken je dat, super irritant toch? En nu? Heb toch mijn gedachten weer aangezet en ben er over na gaan denken. Bevestiging is voor mij heel belangrijk. Als ik deze niet krijg, word ik onzeker. Dus zo’n situatie met die broek, dan word ik onzeker. Vervolgens vraag ik aan die persoon: “Vind je hem niet leuk dan?” (Lichtelijk geïrriteerd.) Waarop de persoon zegt: “Hoezo, nee heel leuk!” Pfff nou zeg dat dan, DENK ik dan. Maar als ik het zo opschrijf en erover nadenk: hoezo moet die persoon dat zeggen? Trouwens, ik dwing de persoon nu ook om te zeggen dat het heel leuk is! Natuurlijk gaat diegene nu niet meer zeggen dat ik eigenlijk op een zeekoe lijk. Nee, die kijkt wel uit. Mijn ogen en de ondertoon in mijn stem zeggen genoeg. Trut!

Leerproces… In vriendschappen, in mijn rol als moeder en in mijn relatie merk ik dat als er iets gezegd wordt over mij, ik mij dat altijd erg aantrek. Dat is voor MIJ vermoeiend en frustrerend, maar zeker ook voor de ANDER. Ik kreeg laatst een tip van iemand: vang de opmerkingen figuurlijk op, heb je er niks aan, maak er een prop van en gooi het in de vuilnisbak. Klinkt mooi, maar nu nog ‘even’ toepassen. Dus: zie je mij een tijdje diep nadenken en reageer ik niet direct, dan ben ik net een slam-dunk aan het maken met die opmerking van je! 

Schijt, meer zelfvertrouwen, minder onzekerheid en volle prullenbakken ;) 

Liefs, GrazyAm 

[itsgrazyam-blog]

Mijn zoektocht naar een hartsvriendin

Misschien minder herkenbaar dan de voorgaande blogs, maar hierbij weer een kijkje in mijn leven. Het gaat over vroeger, maar ik koppel hem ook zeker terug naar het hier en nu. Dat is waar het omgaat en waar de focus op ligt. 

Vroeger... Ik ben opgegroeid in Papendrecht. Doordat ik al snel naar De Bongerd (zie blog LWWO Ben ik dan dom?) ging, zat ik niet met buurtkindjes op school. Na de Bongerd ging ik naar de Lage Waard. Veel kinderen uit mijn buurt gingen naar de Willem, de andere middelbare school van Papendrecht. Op de Lage Waard had ik wel vriendinnetjes, maar niet echt hartsvriendinnetjes. Omdat ik veel van sport wisselde, (ik ben niet zo’n ster in sporten) had ik wel vriendinnen, maar van korte duur en wisselde veel. In mijn pubertijd werkte ik in onze plaatselijke kroeg/restaurant de Veerstoep. Daar heb ik veel vriendinnetjes leren kennen, die ik nu nog steeds ken. Je zou zeggen, dan zijn dat toch je hartsvriendinnen. Dat heb ik wel altijd heel graag gewild. Zo heb ik het ook heel lang gezien, maar… die meiden kenden elkaar al jaren. Vanaf de basisschool, naar de middelbare school en dat schept een bijzondere band. Een band waar ik heel jaloers op was. 

Waarom jaloers? Als je elkaar zo goed kent, deel je alles met elkaar. Je deelt verhalen van vroeger, je hoeft elkaar maar aan te kijken en de ander snapt wat je bedoelt en je hebt altijd iemand om je heen die je kan bellen. Ohhh, hoe vaak gebeurde het niet dat we aan de bar zaten met de meiden en dat het over ��vroeger’ ging. Jeetje, wat hadden ze een lol! Nu ben ik niet verlegen dus lulde gewoon mee, maar had vaak geen idee waar het over ging. Maakte mij dat jaloers? Nee, ik was jaloers op de manier hoe ‘hartsvriendinnen’ met elkaar om gingen. Je zegt alles tegen elkaar, jij bent de eerste die belangrijke informatie te horen krijgt, je hebt samen een kettinkje, tattoo of vriendschap armbandjes. Je deelt samen wat, wat andere niet hebben. Dat is toch mooi? Dáár was ik jaloers op! 

Later… Hoe ouder ik werd, hoe moeilijker ik het vond. Of je elkaar nou 5, 10 of 20 jaar kent, hartsvriendinnen daar komt niemand tussen. Dat is ook zo mooi aan hartsvriendinnen. De vriendin die je als getuige vraagt, de vriendin die je ’s morgens opbelt en vertelt dat je net een zwangerschapstest hebt gedaan, de vriendin die je opbelt en zegt dat je het even niet meer weet, de vriendin die ’s morgens je jurk dicht knoopt voordat je gaat trouwen of de vriendin die aan je vraagt: “gaat het wel?” zodat je in huilen uitbarst. Ik weet zeker dat veel mensen dit zullen herkennen. Wat een bofkont ben je dan, met zo’n vriendin.

Ik heb wel hartsvriendinnen... Tijdens het schrijven voel ik mijn buik rond gaan. Heel lang was dit een gevoelig onderwerp. Ik was jaloers op goede vriendinnen om mij heen, voelde mij altijd buiten gesloten en heel erg alleen. “Alleen???” zegt Harald dan verbaasd tegen mij: “Hé word eens wakker, kijk eens om je heen. Je hebt heel veel mensen die van je houden.” Ja, maar niet één hartsvriendin, hoor ik mijzelf zeggen. “Maar Am, jij had toch een vriendin als getuige, jij had toch iemand die je jurk dicht knoopte, je had 7 vriendinnen bij je tijdens het uitzoeken van je jurk, je hebt toch mensen die je belt als je je kut voelt, jouw vriendinnen wisten eerder de naam van onze kinderen dan ik?” En zo kon hij nog wel even door gaan. Maar dat was het nou juist Har: “Ik heb wel hartsvriendinnen” Ik hou van ze allemaal, maar IK ben niet HUN hartsvriendin. Ik word nooit gebeld als iemand het moeilijk heeft, ik knoop geen jurk dicht op haar belangrijke dag, ik word nooit als eerste gebeld als iemand een zwangerschapstest gedaan heeft, ik ben nog nooit gevraagd als getuige en zo kon ik nog wel even door gaan. Elke keer als ik dit benoemde werd ik heel verdrietig en voelde ik mij heel eenzaam. 

Ik ben geen kind meer, ik ben volwassen! Vanuit een kind positie reageer je inderdaad zo. Ik heb niet, ik wil niet, ik kan niet, maar vanuit mijn volwassen positie reageer ik zo: “kijk naar wat je wel hebt, focus je daar op”. Ja, dit is wel een themaatje in mijn leven hè ;) Als kind was ik altijd op zoek naar een hartsvriendin, maar als volwassene zie ik dat een hartsvriendin niet per definitie belangrijk is. Belangrijk is dat je lieve mensen om je heen hebt die er voor je zijn in goede en slechte tijden. Ja, het klinkt cliché, maar zo is het wel. Het leuke is dat sinds ik mijn zoektocht naar een ‘hartsvriendin’ heb gestaakt, ik open sta voor nieuwe mensen. Dat heeft ruimte gegeven voor nieuwe vriendschappen en die koester ik! 

Grow up Am! Hartsvriendinnen is zo 2016!

Liefs, GrazyAm

[itsgrazyam-blog]

Bek vol tanden...

Ik haal de kids op van de crèche, komt de juf naar mij toe. "Ja, we hadden net een watergevecht, maar Seb gaf aan dat hij niet nat mag worden. Dan worden zijn kleren vies." HUH?!? Waar haalt hij dat nou weer vandaan, denk ik. Ik loop naar Seb toe en vraag aan hem: "Seb, waarom doe je niet gewoon mee met het watergevecht?" "Nou, jij zegt altijd dat je gek wordt van de was, dus ik dacht, ik blijf schoon." Schaam, schaam, schaam. Ze zeggen ook alles hè!

Schaam, schaam schaam... Een tijdje geleden had ik een babyborrel. We liepen naar buiten en een vriendin van mij bedankt de eigenaar voor de goede zorgen. "Bedankt hè Kees!" Waarop Mats zegt: "Mafkees?!?" SERIEUS! Ik voel de warmte opkomen. Ik word niet snel rood, maar nu werd ik zo rood als een kreeft. Met het schaamrood op de kaken, loop ik op Mats af. Met een grijns op zijn gezicht kijkt hij mij aan. "Wat?!?" "Wat, Mats, dat zeg je niet tegen die meneer!" Mats kijkt mij aan of hij water ziet branden. Hij denkt vast, jeetje mam stel je niet aan, het is toch maar een grapje!Ja inderdaad, het is ook vast een grapje, maar ik loop erachter als moeder. Vaak zie ik de  afkeurende blikken wel. Ik mis ze echt niet. Deze mafkees grap was nog best te waarderen, maar het kan nog veel gekker. Wacht maar af... 

Grijp je in? Maar wat doe je in zo'n situatie? Grijp je in? Laat je het gaan? We hebben ooit een lezing gehad op het kinderdagverblijf. Dat kinderen onbevangen en zorgeloos geboren worden, maar door wat wij ze leren en vertellen worden ze soms beperkt in hun manier van reageren. Kinderen zijn heel erg open. Fijn en leuk, maar als ze tegen een wat stevige mevrouw zeggen "zo, u bent dik", vinden we het toch minder fijn en leuk. Je reageert, nou ja ik reageer, dan vrij kort en bondig door Mats bij mij te roepen en hem te vertellen dat wat hij zegt echt niet kan. Niet altijd pedagogisch juist, maar ja ik schrik me rot als hij zoiets zegt. Op het moment dat ik Mats hier op aanspreek, vooral ook op de toon, dan zal hij het niet snel nog een keer doen. Doordat ik hem corrigeer, komt er een soort omhulsel om dit stukje gedrag heen en gaat hij zijn gedrag aanpassen. Het wordt steeds minder zorgeloos en onbevangen. Tijdens de lezing legde de dame dit uit doormiddel van Matroeskja poppetjes. Je bent als baby heel klein en je wordt steeds groter. Doordat je als kind wordt gecorrigeerd komt er steeds een omhulsel bij en leer je dat sommige dingen niet kunnen en mogen.

Maar dat wil ik ook niet... Ik wil juist niet dat de onbevangenheid van Mats of Seb weggaat. Ik wil juist dat ze hun gevoelens, gedachtes en emoties uiten. We moeten ze alleen leren wel een goed moment uit te kiezen. Niet in de supermarkt alsjeblieft tussen al die mensen die afkeurend naar mij en mijn krijsende kind kijken. Niet midden in het pretpark, bij de kassa of op het schoolplein. Doe dit thuis, als de ramen en deuren dicht zijn en niemand ons kan horen en zien. Please! Helaas snappen mijn kinderen dit nog niet helemaal. Het gebeurt juist in de supermarkt. "Mama, ik moet poepen" Juist bij de kassa. "Mama, zijn dat die (tantons) tampons die bij jou altijd rood zijn?" Of bij de juf, "ja, we zijn te laat. Papa en mama hadden ruzie." Grrrrrrr SERIEUS? Ja, heerlijk zo onbevangen en eerlijk, maar ik sta met een bek vol tanden. 

Ben zelf gelukkig heel gesloten... Als ik er later 's avonds over nadenk, realiseer ik me op wie de mannen lijken. Ja ja jullie hadden het al eerder door, maar soms is het moeilijk om bepaalde eigenschappen toe te geven en al helemaal als je kinderen deze eigenschappen overnemen. Mijn kids schamen zich niet zo snel. Seb laat gerust een scheet in een winkel en zegt dan: "Oeps, sorry, ik heb een scheet gelaten." KEIHARD! Of dat Mats zegt, als we achter een wat oudere meneer lopen en haast hebben, "Pfff, slome!" Ze denken er niet bij na. Ze zijn direct en flappen eruit wat in ze opkomt. Mmmmm, heel herkenbaar. Ben zelf ook zo. Ze hebben het dus niet van een vreemde. “Sorry Har, het kan zo ietsjes gaan stinken...;)”

Liefs, GrazyAm

[itsgrazyam-blog]

Druk leven, ken je dat?

School is uit, snel een boterham eten, want om 14.00 moeten we naar het zwembad. De boodschappen heb ik ervoor gedaan. Nog even snel beneden stofzuigen, boven heb ik vanmorgen al gedaan na het sporten. Even een wasdraaien, de wc en dan snel om 13.50 naar het zwembad, snel omkleden en dan een uur kijken naar die lieve zwemmende aapjes. Klaar, hup hup snel door naar de voetbal. Tussendoor rijd ik naar huis om te koken. Na het eten snel douchen en naar bed..... Pfff wat een dag en dan schrijf ik nog niet eens op hoeveel appjes ik beantwoord heb op een dag. 

Druk druk druk.... Dit is iets wat ik regelmatig in een appje zet. Druk druk druk, oh vergeten een datum te sturen, oh wanneer hadden we nou afgesproken, oh ik had nog willen appen dat... De kalender staat elk weekend bomvol. Mijn ouders zeggen wel eens: “Jullie hebben het altijd zo druk.” Niet alleen mijn ouders trouwens, mensen om ons heen hoor ik dit ook vaak genoeg zeggen. Doordeweeks is het een drukke boel, maar deze drukke boel gaat bij ons in het weekend gewoon door. Na een drukke schoolweek met voetbaltraining, zwemles en afspraken, hebben we vaak in het weekend een voetbalwedstrijd en veel verjaardagen, etentjes of gaan we gezellig bij iemand op bezoek. Ja dat is inderdaad druk. Druk, maar zo dankbaar!  

Druk, maar zo dankbaar! Oké oké een druk bestaan, maar zou ik het willen missen? Voor geen goud! Ik ben niet graag alleen, sterker nog: ik vind het heerlijk met mensen om mij heen. In de maand september geven we altijd een groot feest. Seb, Mats en ik zijn vlak na elkaar jarig. Dit vieren we altijd met zijn drieën. Op deze dag realiseer ik mij altijd hoe gelukkig ik ben. Ik geniet deze dag volop van al onze vrienden en familie bij elkaar. Ik loop als een kip zonder kop rond, maar reken maar dat ik geniet. Ik kijk het hele jaar uit naar deze dag en vind het altijd super jammer als mensen afzeggen. Is natuurlijk helemaal prima, maar ik heb je graag om mij heen. No hard feelings als je er niet bent, maar nogmaals liever wel;) Op deze dag realiseer ik mij ook dat ik zo dankbaar ben met zulke lieve mensen, dat ik ons drukke sociale leven helemaal niet erg vind. Ik kan daar geen genoeg aandacht en energie in blijven steken. In moeilijke momenten in ons leven waren deze mensen er ook en dat hebben wij zo gewaardeerd. Dit sociale leven houden we zo!

Is een druk leven dan erg? Is een druk leven erg? Nee, maar.... is een druk leven erg als je daarnaast erg perfectionistisch bent? Perfecte moeder, perfecte vrouw, perfecte dochter, perfecte collega, perfecte huisvrouw, perf.... ja kan nog wel even doorgaan, maar het feit blijft dat zolang ik alles perfect wil doen ik iets van mijzelf vraag wat niet haalbaar is. Misschien maakt dat het ‘drukke’ leven soms ook ingewikkeld. Als je mijn intro leest, lees je tussen de drukte door dat ik ook nog even wil dat het huis schoon is, de was is gedaan en dat ik niemand vergeet terug te appen. Als student waren mijn verslagen nooit goed. Ik weet nog goed dat ik tegen mijn ID College mama zei: "Dit verslag heb ik echt verknald!" Waarop ze terugzei: "Vind je het goed als ik dit niet geloof, dit zeg je altijd en dan is het cijfer een 8!" Hmmm daar legde ze de vinger op de zere plek. 

Balans.. Van ons sociale leven geniet ik enorm! Ik kan het alleen slecht combineren met mijn perfectionisme. Misschien kan ik daar meer balans in vinden. Dan valt de drukte misschien ook wel mee. Jaaa, je kan veel over mij zeggen, maar aan zelfinzicht ontbreekt het niet. De erkenning is er, nu nog doen. Ik kan wel zeggen, als ik kijk naar 2 jaar geleden doe ik het al veel beter. Ik laat echt wel eens een wasmand staan, dweil minder regelmatig of sla het stofzuigen een dag over, maar we zijn er nog niet. Opgeruimd en schoon is belangrijk, maar de balans vinden is nog belangrijker. Ik lees vaak in blogs van andere mama's of bij opvoedtips, dat je beter een vies huis kunt hebben en een leuke mama bent, dan een schoonhuis en een minder leuke mama. Ik ben hard op weg, maar ben er nog niet! 

Liefs, GrazyAm

[itsgrazyam-blog]

Happy Meal

De ellende begint al op woensdagmiddag. Dat is de dag dat ik moet koken. Elke woensdagmiddag denk ik, zullen we gewoon makkelijk doen? Dan proef ik de Big Mac al in mijn mond. Iedereen om mij heen weet het al, ik maak er ook zeker geen geheim van, maar mijn lievelingseten is McDonald’s. Ik geef het vijf sterren! 

Koken, ik haat het! Koken ik haat het, echt! Het begint al bij de boodschappen. Dáár gaat het al mis. Wat heb ik dan nodig? Huh, wat is dat dan? Ik doe nooit de boodschappen, je begrijpt straks waarom. Oregano? Wat? Peterselie? Vers of zit het dan in een potje? Likeur? Zou het ook zonder kunnen? Best duur zo’n fles (ja dan let ik ineens op de centen!) Na een uur in de winkel gelopen te hebben, loop ik naar de kassa. Ik schrik mij het apezuur om wat ik moet afrekenen. Serieus 56 euro?! Daar had ik een leuk jurkje van kunnen kopen! Chagrijnig loop ik naar huis. Ik leg de ingrediënten op het aanrecht en ga met zweet in mijn bilnaad aan de slag.

Wat gebeurt er dan… Een poosje geleden had een vriendin super lekkere wraps voor ons gemaakt. Ik dacht, dat kan ik ook. Wraps, hu…mm mus wat? Nou ja, ik op zoek in de winkel en daar kreeg ik een plastic bakje met soort groene drab mee. Ach het zal wel lekker smaken. Kip en wat groente… Nou dat klinkt niet ingewikkeld toch? Op weg naar huis, twijfel ik toch of ik de juiste hummus heb. Dat van mijn vriendin was echt niet groen. Nou ja. Zal wel. Thuis aangekomen, aan de slag. Het ging al mis bij de kip. Mijn vriendin die ondertussen was binnen gekomen, kijkt over mijn schouder mee en zegt: “Am die kip moet je bakken, dit is meer koken.” Geërgerd gooi ik wat water weg en de moed zakt mij al in de schoenen. Oké, ik motiveer mijzelf en ga door. Mijn vriendin zegt: “Is dat wel de goede hummus?” Grrr dat dacht ik al. Al kokend bel ik mijn andere vriendin op. “Welke hummus had jij nou? Die groene? Groene? Nee het is de pikante hummus, die is oranje…. Oranje, serieus?” Terug naar de winkel. Niet blij, kan je je wel indenken. Eenmaal terug met de juiste hummus, is de kip nog steeds wit. Ik smeer de brrr groene hummus over de wraps. Kom ik erachter dat de wraps veel te groot zijn. Ik laat het. Ik snij de groente, wat overigens goed gaat. Pfieuw en stop alles in de te grote wrap. Heb ik ook nog eens te weinig kip…

Dussss... Misschien heb je nu al enig idee hoe het koken gaat bij mij. Ik ben in staat om spaghettisaus helemaal klaar te hebben, de kinderen te roepen en er dan achter te komen dat ik nog spaghetti moet koken. Ik kan groente stomen en op het moment dat de pieper gaat, moeten de rundervinken nog 10 minuten, HUH! Waar gaat het mis? Ach een makkelijke prak gaat mij best lukken, maar de rest…. Niet aan mij besteed. Ik snap de volgorde niet, herken de ingrediënten niet en kan niet time-managen. 

Wil je nog komen eten? Culinair eten? Nee dat kan je beter niet bij mij doen. Simpele gerechten lukt mij best, maar vaak als vriendinnen komen eten, koken zij. Waar ben je wel goed in? Oh, ik ben een goede gastvrouw. Eten genoeg. Nee niet voor het diner, maar meer voor erna. Dat is ook heel belangrijk. Als er mensen komen eten, heb ik een hekel aan afscheid nemen. Ik vind het zo gezellig als er mensen over de vloer komen. Ik blijf je dan voeren totdat je niet meer kan. We starten met een toetje. Gewoon zelf gekocht bij de Albert Heijn. Magnums, Ice Mars, lekkere vla met smaakjes en onze favoriet: vanillevla met pure hagelslag. Daarna krijg je koffie, lekkere cappuccino of thee. Daar krijg je M&M’s, reep chocola en koekjes bij. Daarna komt de wijn en chipjes & toastjes en dat vul ik net zolang aan tot iedereen overvol zit. Als ik door krijg dat de eerste weg wil, gooi ik al mijn charmes in de strijd en probeer ik de tijd nog wat te rekken met nog wat extra snacks. Trouwens, tussendoor zorg ik dat alles in de vaatwasser staat, tafel schoongeveegd is en de placemats met Detol zijn gepoetst. Ja dat doe ik gewoon tussendoor. Ik heb dus zeker kwaliteiten, maar koken…… Daar ben ik heel slecht in en ik heb er ook echt een hekel aan. Geef mij maar een Big Mac supersize, twee frietsaus en een cola. Mmm heerlijk! Eet smakelijk! Kom je eten, verwacht dus niks ingewikkelds, maar je hebt gegarandeerd een Happy Meal.

Liefs, GrazyAm 

[itsgrazyam-blog]

Ik ben de draad soms kwijt

"Au, je doet mij pijn" "ik stond hier als eerst" en dan zie ik een reclame bord omgaan en een medewerker van de AH naar twee jongens lopen. Het liefst wil ik tegen de cassiere zeggen: "Wie zijn die jongens?" Wie die jongens zijn? Ze zijn van mij. Ik ben soms de draad kwijt. Waar is het begonnen en waar kan ik het eindigen.

Ruzie ruzie ruzie... Ruzie ruzie en nog eens ruzie en het maakt niet uit waar. In de supermarkt, in de winkel, op het plein, in de badkamer, in het park, in het pretpark of op de bank! De een kijkt de ander aan, de een heeft wat, wat de ander toevallig ook wil, de een wil op die stoel, de een wil op de stoel waar de ander al op zit. Grrrrrrrrrr!!!! Ik ben soms echt de draad kwijt. Waar is het begonnen en waar kan ik het eindigen!!!! 

Loslaten... Iedereen zegt "probeer het los te laten, bemoei je er niet mee, laat ze het zelf uitvechten en kijk wat er dan gebeurt." Het is inderdaad beter om het los te laten, maar omdat het op het moment zoveel gebeurt, triggert alleen al een heel klein woordje of zinnetje. Ik ga sneller ademhalen, mijn tanden gaan op elkaar en ik loop harder dan normaal richting de boys. Ik schreeuw, kijk heel boos en dan komt er een preek uit, die verre van pedagogisch verantwoord is. Achteraf baal ik, want ik weet donders goed hoe het wel moet. 

Hoe moet het wel... Een positief leefklimaat is voor kinderen natuurlijk het beste. Dat kom ik overal op Internet tegen als ik in Google intik: ruziënde broers. Als ik het lees, begrijp ik precies wat ze bedoelen. "Ja, zo ga ik het aanpakken" denk ik dan nadat ik het hele internet heb doorgespit en alle tips heb opgeschreven of gekopieerd heb. Zo gaan we het doen. Ik bespreek het met Har en samen gaan we ervoor. En inderdaad het werkt. Een dag, soms een week of heel soms anderhalve week, maar daarna zitten we weer in hetzelfde patroon. De boys maken ruzie. Ik ben het zat en je begrijpt het wel, er volgt iets van een preek die niet pedagogisch verantwoord is. Ja, ja, ik weet ook wel dat het stom is. Maar blijkbaar is patronen doorbreken moeilijker dan je denkt. Ook al eens van een coach gehoord

En nu... Ik praat er veel over met mensen in mijn omgeving. Gelukkig hoor ik veel herkenning. Wat is dat toch heerlijk als mensen het herkennen. Niet dat ik dit soort situaties anderen ook gun, maar ik ben dus niet de enige. "Zucht" Al denk ik wel dat het ook goed is dat de kinderen weer naar school gaan. Toch? Iets met rust en regelmaat! Vroeger moest ik altijd heel hard lachen als ouders zeiden dat ze dit toch het belangrijkste vonden. Ik noemde ze zeikerds.... Nu noem ik ze helden! Ze hadden gelijk! Rust en regelmaat doet wonderen!

Liefs, GrazyAm

Tip: ik kwam laatst op Facebook Rian Meddens tegen. Ze geeft duidelijke tips om op te voeden. Leest makkelijk en ze vertelt wat je vooral wel moet doen en niet zoals de meeste vertellen wat je niet moet doen! Ze heet op Facebook psychogoed.

[itsgrazyam-blog]

Luister dan...

Omgangskunde belangrijk? Ik volg al een tijdje de Blogs van Tommie in de zorg. Jeetje wat een eerlijke, open en mooie verhalen over zijn werk als verpleegkundige. Doordat ik les geef aan verpleegkundigen vind ik zijn verhalen extra interessant. Zeker omdat studenten in het eerste jaar verpleegkunde mijn vak niet zo boeiend (in de taal van mijn studenten) vinden. Terwijl in de zorg omgangskunde heel belangrijk is, snappen veel studenten dit nog niet. Niet alleen studenten overigens;) Ik ga zijn Blogs dan ook zeker toepassen in mijn lessen. Ik heb zelf ervaren hoe erg het is als artsen en verpleegkundigen deze kennis niet beheersen, of deze kennis niet altijd toepassen. 

Mijn ervaring... Vaak had ik er mensen over horen praten, maar zelf nooit echt heel erg last van gehad. Totdat mijn kleine man op een dag helemaal onder de rode bultjes zat. Ja dan ga je naar de dokter, en wat is het dan toch soms lastig om in de medische wereld begrip en erkenning te krijgen. Je moet met harde bewijzen komen om serieus genomen te worden. 

In het begin dachten we dat het waterpokken waren. Ook de dokter, die een soort schuim voorschreef, dacht dat onze kleine man waterpokken had. Met het voorgeschreven schuim smeerden we hem elke dag in, maar het werd niet minder. Sterker nog, het werd alleen maar erger. Opnieuw naar de dokter. “Nee, het zijn echt waterpokken.” Weer verder met verkoelende schuim smeren, maar na een week was er nog niks veranderd. Zelf natuurlijk allang gegoogeld en steeds weer kwam ik op eczeem uit. Na lang zeuren en doordrammen bij de dokter mochten we naar de dermatoloog in Gouda. Diagnose: eczeem! Hoe komt hij eraan? Geen idee. Wat doen we eraan? Geen idee. De dermatoloog kwam met hormoonzalf en nog een andere vette zalf voor heftige aanvallen. Met een lading crèmes op zak gingen we terug naar huis. Op dag 2 schreeuwde Seb het uit van de pijn! Elke keer als we de tube voor heftige aanvallen gebruikten ging hij gillen. Hij had zo’n pijn! Ik ben de dag daarna terug gegaan naar de dermatoloog. Wat zeg ik?! Ik heb geëist dat ze een plekje vrij maakten en ben er uiteindelijk met spoed tussen gepropt. Uiteindelijk toch nog 1,5 uur moeten wachten, maar nadat we aan de beurt waren had deze man ons niks te vertellen. Zijn antwoord was: “Smeer maar weer de standaard hormoonzalf erop en ik zie u over vier weken terug!” Bij de balie sneerde hij tegen zijn assistent: "Noemen jullie dit spoed?" Daar sta je dan als moeder. Een kind met eczeem, schreeuwend van de pijn als er zalf op wordt gesmeerd, kermend van de jeuk als er niks aan wordt gedaan en mama geen idee wat ze moest doen. Hoe nu verder? Eén ding wist ik wel, ik wilde een andere dermatoloog! Wat een lul! 

Weken gaan voorbij... De weken gingen voorbij en we bleven maar trouw smeren. Ons kleine mannetje bleef maar jeuken, huilen, was hangerig, want het eczeem kostte hem veel energie. Hij sliep onrustig en elke ochtend zat zijn bed onder het bloed van het jeuken. Arm kereltje! We bleven op en neer rijden naar het ziekenhuis. Smeren met hormoonzalf en omdat hij zich ' s nachts helemaal open krabde kregen we een synthetisch pak mee. Synthetisch? Het was afschuwelijk! Hij had het nog geen minuut aan en zweette als een otter! Daarna kregen we een katoenen pak. Dat was beter, maar nog steeds zat hij ' s nachts helemaal ingepakt, katoen of niet, het was nog steeds geen pretje! Naar mate de weken vorderden werd het eczeem iets minder, maar weg was het niet. Elk bezoek ging hetzelfde. "Hoe gaat het nu?" "Ja, hij heeft echt veel jeuk en krabt het steeds open." De antwoorden waren ook steeds hetzelfde "uhmmm ja ja ja" "uhmm eens even kijken" "ja ja blijven smeren, dan zie ik jullie over 4 weken weer."

Nu is het genoeg! Na anderhalf jaar was ik het zat. Ik heb foto's gemaakt van het bedje van Seb. Daar schrok de dermatoloog van. Ze heeft ons na dat bezoek meteen doorgestuurd naar het Utrecht Medisch Centrum. Daar zijn we fantastisch geholpen. Smeren? Je moet niet zomaar smeren. Daar hebben we schema's voor. Ze hebben ons uitgelegd wat hormoonzalf nou eigenlijk is, wat voor een effect het smeren heeft. Maar wat dit ziekenhuis en vooral deze artsen heel goed begrepen was dat ze BEGRIP en ERKENNING moeten geven. Mijn verdriet, angst en machteloosheid om het eczeem van Seb mocht er zijn. We zijn een halfjaar lang in behandeling geweest en dat was niet voor Seb zijn eczeem, want dat hadden we na twee maanden onder controle. Ik had het nodig! Het was voor mij een bevestiging, het gaf vertrouwen, en ik kreeg begrip en erkenning van de artsen om te accepteren dat Seb eczeem heeft. Misschien was het ook wel om de voorgaande maanden te verwerken.

Hoe is het nu? Nu vier jaar later heeft ons mannetje nog steeds eczeem, maar we hebben het onder controle. Door de goede tips, uitleg en geduld van de artsen in het UMC. Daarnaast gebruik ik de crèmes van Oh Lief om zijn huidje vet te houden. Dit product komt uit Zuid-Afrika en de basis voor deze crèmes is gemaakt van biologische olijfolie en bijenwas. Deze basis wordt gecombineerd met de bijzondere eigenschappen van andere natuurlijke en biologische ingrediënten. De producten bevatten geen chemicaliën, geurstoffen, minerale olie, parabenen, kunstmatige kleurstoffen of notenolie. Echt een aanrader!

Wij hebben in de tijd dat Seb klein was veel te maken gehad met ziekenhuizen, artsen en verpleegkundigen. Sommige zijn zo begripvol, lief en behulpzaam, andere bot, onduidelijk en arrogant! Dat creëert zoveel onveiligheid en wantrouwen! Soms hoeven ze alleen maar even te benoemen dat ze in de gaten hebben dat je je zorgen maakt over je kind. En dat dit begrijpelijk is. Dat is de helft van het proces. Samen sta je dan sterk met hetzelfde doel: het kindje beter maken! 

Aan ouders geef ik de tip, houd vol, geef niet op en laat je niet met een kluitje het riet in sturen. Volg je moedergevoel, dat klopt altijd! 

Ik wil nog even benadrukken dat ik niet iedereen over één kam wil scheren, er zijn echt fantastische verpleegkundigen en artsen, maar ik wil toch mijn ervaring graag delen. Laat de artsen die dit niet doen achter hun oren krabben en de artsen en verpleegkundigen die dit helemaal snappen zichzelf een schouderklopje geven. Zoals bijvoorbeeld Tommie en nog vele anderen!

Liefs, GrazyAm 

Meer informatie over Oh Lief producten op www.ohlief.nl

[itsgrazyam-blog]

Zakgeld

Bijsmaak.com, Tantebaggy.nl, Fabienne chapot.nl, HM.com, Zara.com en nog vele andere zijn de sites waar ik regelmatig op kijk. Met de nadruk op KIJK. Eerlijk: 'oke oke elke dag' Ik durf niet eens te schrijven hoeveel ik kijk per dag naar DIE ene tas, sneaker, jas of trui. Altijd kort daarna als ik het gekocht heb, denk ik nu is het genoeg, nu heb ik alles.... Nee hoor dan zie ik iemand op straat met gave sneakers of jas, zie reclame op facebook van een toffe trui  of ik zie het product voorbij komen in mijn scherm (niet eens de site zelf), maar reclame die mij doet verleiden naar die ene tas, sneaker of jas. Want overal op elke site kom ik dat product weer tegen. Het is toch niet genoeg en omdat ik er steeds mee geconfronteerd word, kan ik er eigenlijk ook niks aan doen. Toch?

Dit kan zo niet langer... Hierboven schrijf ik dat ik kijk naar sites. Dat was een paar maanden geleden wel anders. Ik keek niet naar sites, ik keek niet in de winkel, ik kocht. Ik kocht heul veul! Harald vroeg mij weleens: "Am moet je niet nog tanken" Tanken? " "Am de boodschappen portemonee is leeg" Leeg? Maar nog steeds ging er geen lampje branden. Ik kocht vrolijk verder. Totdat......Harald spaart altijd heel goed. Vele van jullie klinkt dit bekend in de oren. Harald heeft altijd 'potjes'. Spaarpotjes. Potje voor vakantie, potje voor verjaardagen, potje voor wintersport, potje voor auto etc. Dat autopotje, daar wil ik het even over hebben. Daar stond, jullie lezen het goed “stond”, 2.224,- op. Ik weet het nog precies. Elke keer als mijn geld op was, de 1e van de maand, dan pakte ik het geld van dat autopotje. "Harald wist dat wel" benoemde dit ook, maar ik beloofde hem altijd alles terug te betalen. Hoor het mijzelf zeggen: "betaal het heus terug hoor, tot de laatste cent". Nou jullie voelen hem waarschijnlijk aankomen. Nee het potje was nog niet leeg. Echt niet. 400,- is niet leeg. Harald was het niet echt eens met deze analyse. Waarop hij ook zei: " dit kan zo niet langer"

Wil ik dit? Of ik het wilde of niet? Ik had geen keus. Als ik zo door zou gaan, hadden we geen potjes meer, maar schulden. Aan de bak dus. Als eerste heb ik mijn ING app eraf gehaald. Makkelijk geld overmaken is er niet meer bij. De HM en Zara app verwijderd, geen volle boodschappenmandjes meer;) (deed soms ook wel de mandjes helemaal vol en dan verwijderde ik alles weer, hahaha moet er zelf om lachen. Soort schijnshoppen). Oke dwaal weer af. Waar was ik. Nadat ik de apps verwijderd had, zijn Harald en ik gaan opschrijven wat mijn uitgaven waren en wat ik over zou houden. Oftewel bewust worden, wat moet je betalen en wat hou je over voor leuke dingen. Pffff dat salaris vliegt de deur uit en dan heb ik nog niks leuks. KAK. Maar goed. Dan bleef er nog een bedrag over van 50 euro . Ook wel gezegd dat is mijn zakgeld.

Opgelost... Dat bedrag wat ik overhoud, 50 euro krijg ik elke woensdag op mijn rekening. Dus, zakgeld elke week en geen apps meer. Daarnaast stort Harald elke week 70,- op mijn rekening voor de benzine. Je zal denken nu is het opgelost, mmmm wel als je je aan je zakgeld houdt. Niet als je de week ervoor je zakgeld opmaakt en dat doet van je benzine geld. Ja sorry, maar ik ben een vrouw en zie elke dag nieuwe en leuke dingen. Ik heb een clutch nodig, ik heb alleen maar grote tassen. Ik heb zwarte schoenen nodig onder die zwarte skinny en een regenjas, het weer is toch bagger. En als ik het dan niet koop, is hij weg als ik het kan kopen. Dusss. Oke oke ik weet zelf ook wel dat dit een smoes is, om het te kunnen kopen. Hebben hebben hebben. 

Wat heb je wel... Laatst in Ibiza werden mijn ogen geopend. Ik hoor je denken, ja ja. Harald en ik waren een avond heel gezellig naar Las Dalias geweest. Super leuke markt met alleen maar leuke kraampjes. Ge wel dig. Maar..... Ondanks de leuke aankopen, kon ik niet die ene slippers kopen van Emonk. Ik zat te mopperen in de auto over deze slippers. Harald was verdacht stil. 's avonds komen we aan in het huisje, kindjes op bed en ik nog steeds in mopper stand. En ineens draait Harald zich om, grote ogen en hij zegt: "Am verdomme kan je nu alleen maar mopperen over wat je niet hebt" Ik zal de rest van de inhoud jullie besparen en ik zeg dit niet om mijn man naar beneden te halen. Juist niet! Het was de vinger op de zere plek. Ik reageerde niet meteen, rustig en respectvol terug. Ik werd gek! Later nadat ik was afgekoeld en zijn woorden nog eens afspeelde in mijn hoofd, realiseerde ik mij dat hij gelijk heeft! Am kijk eens wat je hebt. Zijn die slippers dan zo belangrijk? Kom op zeg. Geniet van je aankopen en waardeer wat je net wel hebt kunnen kopen. Ik zeg vaak tegen mijn kinderen: " kijk eens wat je wel hebt" En wat doe ik zelf. Schaam! Al herken ik dan wel dat mijn gedrag niet goed is. Het was een wijze les. Is het morgen meteen anders, nee, maar ik ben nu wel bewust van mijn gedrag en wat het bij anderen teweeg kan brengen. Dat is het niet waard! 

Ons gezin, dat is wat ik heb en dat is goud daar kan geen sneaker, jas, trui of tas tegenop! 

I know, I know!

Liefs, GrazyAm!