internetmag - Tumblr blog

internetmag · 8 years ago

Text

Kunst + wetenschap =...

Artikel

Robin Valster FA2A

Bij kunst denkt men toch vaak aan de gekke “artiest”, met een siggaret in de mond, werkend aan een “meesterwerk”, maanden lang, dag in dag uit. Vaak spendeerd hij al zijn vermogen aan materialen, drank en tabak; vandaar draagt hij een nogal sjofel uiterlijk. Hij drinkt, hij droomt, denkt en leeft dan op! Er heeft zich een nieuw vraagstuk voor gedaan of een nieuw gevoel maakt zich van hem meester: “Dit wordt ‘m, dit gaan we doen!”. Sterker nog er mòet wat mee gedaan worden. Dramatisch met de armen zwaaiend gaat hij ervandoor, bezoek of geen bezoek, weer of geen weer. Om vervolgens opzoek te gaan naar een nieuwe inspiratiebron, een nieuwe muse.

Bij wetenschap, waar denken wij dan aan? Is het niet gekke professor, gedreven door zijn vragen en onderzoeken. Van binnen naar buiten rennend: “Oh dat bloempje hier! Oh hoe zit de sterrenhemel in elkaar”. Tot hij verstoord wordt door her geluid van een ontploffing die van ver te horen is, er blijkt een experiment te zijn ontploft. En daar gaat hij om te redden wat er nog te redden valt. Dat mislukte experiment blijkt dan toch niet mislukt te zijn, want “wat een interactie tussen glas en vuur vind daar plaats!”. Een levend bewijs van een eeuwenoude formule; eureka!

Natuurlijk is dit erg overdreven en wordt hier gespeeld met een cliché. Toch leidt deze wel tot een paar vergelijkenissen die we tussen kunst en wetenschap kunnen trekken, zo groot zijn de verschillen namelijk niet!

Beiden (nu hebben we het over een individuele kunstenaar en een individuele wetenschapper) doen onderzoek naar alles wat maar te onderzoeken valt: astronomie, biologie, anatomie, de gedragingen van een mens tot aan die van een kleine bacterie, de maatschappij, spychologie, sociologie, neurologie, werkelijk alles kan een inspiratie bron voor zowel de kunstenaar

z’n werk, dus ontwikkeling, als voor de wetenschapper z’n onderzoek en dus ontwikkeling, zijn.

De wereld wordt door hen bevraagd en uitgeplozen. En beiden willen dit links dan wel rechtsom met de wereld delen. Bewust dan wel onbewust. Ook kan het elkaar soms overlappen. Zo moeten er voor onderzoeken in het lab hele precieze tekeningen worden gemaakt om zo onderzoeken vast te leggen. Anderzijds maken kunstenaars daarintegen weer gebruik van de mogelijkheden die de technologie nu te bieden heeft of voelen een drang te reageren op nieuwe wetenschappelijke experimenten. Cornelia Hesse Honegger (hedendaagse Duitse kunstenares) bijvoorbeeld, zij was voor lange tijd onderdeel van een zoologisch instituut in Leipzich. Daar werd onderzoek gedaan naar kerncentrales en de gevolgen die de radio-actieve stoffen voor de nabije en ver afgelegen omgeving kan hebben. Buiten het onderzoeken doormiddel van observaties der radioactievestoffen maakte zij zeer precieze tekeningen van insecten. Vaak raken die door de giftige stoffen misvormd. Deze misvormingen vergrootte Honegger uit en zo werden onderzoeken vastgelegd. Het interessante is dat deze werken nu ook in musea ten toon worden gesteld. Nog steeds kunnen we haar zien als een wetenschapper al heeft zij ontslag genomen bij het lab en is Hesse nu als kunstenares aan de slag gegaan. Nog steeds observeerd ze met een wetenschappelijke kijk de misvormingen van de insecten (met name wantsen) en legt die ook vast. Maar haar positie tegenover de wetenschap is veranderd, ze vormd nu een spiegel voor de laberatoria en instituten. Door haar mede mens bewust(er) te maken van de consequencies die kerncentrales hebben voor zelfs de kleinste wezentjes.

Treehugger. 550x370

Chernobyl. 316x465

We zouden Cornelia Hesse Honegger kunnen beschouwen als het voorbeeld van de dunne lijn tussen kunst en wetenschap. Een ander voorbeeld vinden we tijdens de hoog Renaissance (15de en 16de eeuw). Leonardo Da vinci. De Humanis Universalis die werkelijk alles kon en onderzocht. Dat deed hij op een op een bijna wetenschappelijke manier. Toch was hij kunstenaar en geen wetenschapper al heeft hij wel veel voor de wetenschap betekend. Vele uitvindingen staan op zijn naam, waaronder het kanon, de katapult, vliegmachiene, zappelin, luchtballon en nog vele andere machines die pas veel later (rond de 19de eeuw) werden gerealiseerd. Hij heeft wat betreft de kennis over de anatomie van het menselijk lichaam enorm veel betekend. Maar hij werkte niet met formules of al bestaande kennis zoals wetenschappers dat doen. Wel deed hij onderzoek en leidde ook autopsies om zo meer te weten te komen. Het was niet zijn omgeving, de wereld die hem tot het onderzoeken dreef. Da vinci vergaarde zijn kennis door eindeloos te observeren en hij geloofde door een voorwerp van binnen en van buiten te tekenen, keer op keer opnieuw, het leerde te begrijpen. En dat was in zekere zin ook zo. Wat hem in mijn opinie meer kunstenaar dan wetenschapper maakt is dat hij zich vooral liet leiden door zijn eigen nieuwschierigheid en verbeelding. Die verbeelding maakte dat hij ideeën kreeg die hij vervolgens ging onderzoeken en na aanleiding daarvan kon uitwerken tot uitvoerbare plannen. De bouwtekeningen, anatomische studies, schilderijen, tekeningen en zijn manusscript zijn het gevolg van zijn drang tot het onderzoeken.

Anatomische studies van het menselijk lichaam

Bouwtekeningen: katapult, tank, kanon

Een wetenschapper zou eerder zijn verbeelding beperken tot dat waar de wereld behoefte aan heeft. Maar Da Vinci’s intentie was niet om ziektes te genezen of iets dergelijks. Het was bedoeld om zijn honger naar kennis te sussen, zijn nieuwschierigheid te bevredigen. Er is dan ook een verschil in wat voor een rol kunstenaars en wetenschappers nu hebben en hoe dat vroeger was. Die twee gingen in de Renaissance en met de komst van het humanisme hand in hand, beiden maakte een enorme groei door. Vòòr de Renaissance had de kerk het voor het zeggen, wat leidde tot onderdrukking op het gebied van ontdekken. Alles wat in de bijbel stond was waar en als daar stond dat de aarde het centrum was van het universum was het niet de bedoeling dat je zou beweren dat dat niet zo was (denk aan Copernicus, Italiaanse astronooom rond de Renaissance) en als je dat kon onderbouwen werd je dat al helemaal niet in dank afgenomen. Hoe Godlievend je ook was, je zou als ketter zijn beschouwd en worden vervolgd. Met de komst van het humanisme was de kerk niet verdwenen maar de mens werd als gelijke gezien van God. Dat maakte dat er meer vrijheid kwam en kennis mocht worden vergaard. Gelukkig voor Da Vinci. Maar ook voor Dürer, de Duitse kunstenaar en alleskunner. Hij vond veel uit over het perspectief door het gebruik van een nieuw fenomeen in die tijd; Camera Obscura (lees hier meer over op pag. 9) en heeft ook veel betekend voor het Humanisme. In de middeleeuwen warden kunstenaars gezien als “anonieme” wertuigen, die werk maakten om enkel en alleen God te verheerlijken. Dürer laat in zijn latere zelfportretten (periode:1498-1500) zien dat dit veranderd is door zichzelf frontal op de voorgrond te zetten in, voor die tijd, zeer modieuze kledij. Mens en God zijn gelijk. Dat was de tijdsgeest en Dürer kan gezien worden als de mascotte.

Zelfportret, (1498), Dürer

Al met al, heeft de Renaissance veel voor dit onderwerp betekend aangezien we zonder de komst van het humansime en de vrijheid in kunst en wetenschap misschien nog steeds wel zouden geloven dat de aarde het centrum was en da nook nog ‘s plat! En waren kunstenaars misschien nog steeds anoniem en Godlievend. Misschien probeerden we mensen die leden aan migraine alsnog te genezen door een gaatje in het hoofd te boren en er stenen uit te laten vallen. Een morbide vorm van het heden zie ik voor me.

----

Bij Honegger zien we dat de intentie waarmee iets gemaakt is maakt hoe het “werk” bekeken wordt. Want ook bij het lab schilderde zij net zo nauwkeurig misvormde insecten na als nu ze kunstenares is. Alleen nu liggen ze niet in een lab maar hangen in een museum.

Maar er zijn meer verschillen buiten de intensie tussen kunst en wetenschap. Kunst wordt gemaakt uit eigen interesse, het is een manier om de wereld te snappen en ook toe te eigenen. Je zou kunnen zeggen dat het maken van kunst als een soort filter werkt, gebaseerd op interpretaties, associaties, vragen die leiden tot onderzoek. Ook is het een drang, als kunstenaar wil je iets. De uitkomst daarintegen hoeft niet een absolute waarheid te zijn. Het is als het ware een stelling en het onderzoek kan al genoeg zijn. Dus al met al is de intentie bij kunst subjectief. Bij wetenschap is dit gedeelte echter anders. Alles wordt bevraagd, onderzocht, uitgeplozen, geconstateerd maar tot een bepaalde hoogte. Het gaat uiteindelijk toch om een eindresultaat: de ontwikkeling van een medicijn, het ontdekken van leven op een andere planeet, de groei van het spuugbeestje op de Bahama’s tot aan een nieuwe efficiëntere manier van tandenpoetsen. Het is niet persoonlijk, het is bedoelt voor de wereld. In tegenstelling tot kunst is wetenschap objectief. Er wordt gedacht vanuit formules en vanuit een bepaald doel. Voor de kunstenaar ligt het doel niet direct op tafel. Zoals eerder geschreven gaat het meer om een persoonlijk onderzoek, een lens.

Da Vinci en Cornelia Hesse, beiden afkomstig uit andere tijden, (Cornelia is een hedendaagse kunstenares) zijn voorbeelden van kunstenaars met een wetenschappelijke benadering. Maar hoe zit het met samenwerkingen? Hoe breng je kunstenaars en wetenschappers samen? Wat hebben ze aan elkaar te bieden?

500 jaar v. Chr. Leefde de filosoof Plato. Hij bedacht de Grot Theorie waarin het verhaal verteld wordt (bij wijze van uitleg) waarin vijf gevangenen vast zitten in een grot gedurende hun hele leven. Nooit hebben zij de buiten wereld gezien zoals wij die zien, wel zagen ze schaduwen die gecreëerd werden door een vuur. De schaduwen waren die van deze wereld, de grotwanden voorzag hen van vervormde geluiden òòk afkomstig uit onze wereld. Op een dag wordt een van deze gevangenen vrij gelaten, versteld staat hij van de wereld en snel rent hij terug naar zijn vrienden om over zijn nieuwe bevindingen te vertellen. Zij zijn laaiend en denken dat hij gek is geworden. Met hem loopt het dan ook niet goed af.

Dit is een methafoor, bedacht door Plato om uit te leggen hoe wij hier leven. Volgens hem leven wij zoals de gevangenen in de grot en zien, horen, ervaren alleen kopieën van de ideeën wereld, de echte wereld. Stel je nu voor dat een vakman een vaas maakt, hij maakt dan een kopie van het idee (het echte idee) van een vaas. Wat als je die vaas na schilderd? Dan maak je een kopie van een kopie van het (echte) idee van een vaas. Een tamelijk nutteloze bezigheid volgens Plato. Hij beschouwde kunst dan ook als iets stompzinnigs en hij maakte het onnodig in de maatschappij. Tijdelijk is kunst toen verdwenen. Wetenschap was er nog steeds. Maar het betekende een periode van stilstant in de ontwikkeling van de mens. Er viel weinig te ontdekken omdat er niet meer werd geëxperimenteerd, hierdoor werd er maar weinig kennis vergaard. Wat vervolgens een droge periode veroorzaakte wat betreft nieuwigheden in de wereld. Vroeger stond kennis dan ook alleen voor weten, meer te weten komen betekende experimenteren en dat ws iets wat overgelaten bleek aan de kunstenaars.

Zo werkte kunst en wetenschap vòòr Plato samen.

Maar ook na Plato. Kunst en wetenschap liggen, zo blijkt, minder ver uit elkaar dan in eerste instantie gedacht. Sterker nog, vroeger (+/- 500 v. chr tot +/- 17de eeuw) was een kunstenaar ook wetenschapper en een wetenschapper was meestal ook een kunstenaar. Met het oog van “nu” zeggen we dat Da Vinci een kunstenaar was. Maar naar mijn inziens was het verschil er toen niet zo. Zoals het rondom Plato geschrevene, kunst en wetenschap ging hand in hand. Wetenschappers waren net zoals we van kunstenaars denken tegendraads. Copernicus (Renaissance) de Italiaanse wetenschapper en astronoom geloofde ook niet wat hem tot dan to geleerd werd. De aarde was niet het centrum, de zon was het centrum en de aarde draaide daaromheen. Toen hij deze ontdekking met de wereld deelde werd hem dat niet in dank afgenomen en zo waren er meer, veel meer wetenschappers van toen die de kunstenaars van nu hadden kunnen zijn. Net zoals toen Plato het voor het zeggen had, is er op een zeker punt een scheiding gekomen tussen kunst en wetenschap.Rond de Renaissance werd ook de Camera Obscura ontdekt (in Chinese geschriften werd hier al 500 jaar v.chr over geschreven).

Camera Obscura is een donkere ruimte met aan èèn kant een gaatje (later ook wel “lens” genoemd). Dat wat zich buiten de donkere ruimte en achter het gaatje bevindt wordt door het gaatje in de donkere ruimte geprojecteerd. Deze techniek werd door vele schilders uit de Renaissance gehanteerd waaronder Carravagio en Leonardo Da Vinci. In die tijd heeft het de wetenschap geleerd over het centraal perspectief. Wat betekend: een perspectief vanuit èèn standpunt waargenomen. De Camera Obscura gaf handvaten voor de komst, al is dat eeuwen later, van de camera. Uitgevonden door verschillende wis en wetenschappers uit verschillende wereld delen. Da Vinci had al eerder geschreven in zijn manusscript over de camera, ook de arabische wis-en natuurwetenschapper Abu Ali al-Hasan ibn al-Haytham schreef over het ontwikkelen van een camera en zo waren er nog veel meer. Wie de eerste modernere camera heeft ontdekt is onduidelijk al was het rond de 19de eeuw. De ontdekking hiervan heeft zowel voor kunstenaars als voor wetenschappers veel betekend. Wetenschappers gaf het de mogelijkheid om zonsverduisteringen (iets wat je met het blote oog niet kunt zien) vast te leggen en zo beter te kunnen onderzoeken. En voor kunstenaars betekende het een spannende periode. De realiteit kon met èèn klik worden vastgelegd en het maken van portretten werd overbodig. Kunst kwam op deze manier los te staan van “productie” en werd een losstaand iets. Een omslag. Misschien onstond toen wel de oorsprong van de kunst zoals wij die nu hanteren. En wie weet begon kunst toen ook een andere weg in te gaan dan de wetenschap.

Eerste portret foto: Robert Cornelius (1836)

En voor een lange tijd is dat zo gebleven. Kunst en wetenschap als twee lossen werelden. De kunst anzich werd een wereld dat keer op keer op zichzelf reageerde, op zichzelf en ook een beetje de wereld. Realisme. Imperialisme, kubisme, modernisme, eclectieque, pop art, dada/fluxus etc. Stroom na stroom werd geproduceerd. Aan de andere kant was de wetenschap gehuld in reisjes naar de maan, leven ontdekken ergens anders dan op de aarde, snellere auto’s, atoombommen en andere oorlogsattributen (waar weer op gereageerd werd door de kunstwereld), medicijnen. Er ontstonden meer verschillende soorten van wetenschap. Waaronder alle kennis verdeelt werd. Biologische/zoologische instituten, technologische instituten, astronomische instituten etc. Dat loopt enorm uit èèn. Ook omdat wetenschap zich vaak ten dienste stelt van een land of organisatie. (denk aan de wetloop om de maan tussen Amerika en Rusland tijdens de jaren 60). Anders dan kunstenaars is de positie van de wetenschapper in sommige gevallen niet vrij.Want het gaat bij hen niet om het individu.

Tegenwoordig worden kunst en wetenschap weer met elkaar herenigd. Daar lijkt behoefte aan te zijn. En dat is niet zo gek als je je bedenkt dat die twee ooit hand in hand gingen. Wetenschap in dienst van kunst is nog iets redelijk nieuws al zijn er wel al samenwerkingen te vinden die hiermee aan de slag zijn gegaan. Zo is er bijvoorbeeld Toxic Art, dit is een samenwerking tussen John Sabraw (kunstenaar en professor) en Dr. Guy Riefler (profesor) die samen een systeem hebben bedacht om pigmenten uit giftige metaalstoffen (die door de rivieren van Ohio’s verlaten mijnen stromen) te destileren. Daar wordt dan verf van gemaakt wat vervolgens door Sabraw wordt gebruikt om schilderijen mee te maken.

John Sabraw: Toxic Art

Hier gaat het dus vooral om een samenwerking waarin wetenschap wordt ingezet voor de kunst. Maar er hangt ook een licht streven naar een betere wereld in de lucht. Dit is tot nu toe dan ook vaak de beweegrede voor een samenwerking.

Zo is ook Adi Hoesle (hedendagse Duitse kunstenaar) te werk gegaan. Hij bedacht een machine die beelden opneemt direct vanuit de hersenen en vertolkt doormiddel val talloze draadjes naar een scherm. In samenwerking met wetenschappers en technici begint dit project tot een realiteit te verworden. De bedoeling hiervan is om mensen met een lichamelijke beperking een kans te geven zich via beeld te uitten. Hier biedt een kunstenaar iets nieuws naar de wetenschap toe. Hij is een perfect voorbeeld van hoe de samenwerking tussen kunst en wetenschap maakt dat er mooie dingen gebeuren. Dat brengt ons naar een ander verschil tussen kunst en wetenschap. Wetenschap is momenteel niet erg bezig met gevoel en emotie Buiten de nodige onderzoeken om, stefend men op het doel af en is in die zin rechtlijnig. Voor een deel gaat het met kunst ook die kant op, alles wordt steeds futuristischer omdat de toekomst en wat dat zal brengen èèn van de grootste vraagstukken van het moment is. Wat gebeurd er wanneer we robots kunnen gaan inzetten voor onze huishoudens, wanneer we zowel het innerlijk als uiterlijk van kinderen kunnen gaan bepalen, wanneer we ons kunnen teleporteren, wanneer we alles via schermen kunnen regelen, wanneer we elkaar niet meer nodig hebben, wanneer we op vakantie kunnen gaan naar Mars? Het is allemaal niet zo erg ver weg van nu maar hoe het zal zijn, dat kunnen we ons alleem maar afvragen. De kunst kan hier o.a wat aan veranderen of ons in ieder geval bewuster maken. In de kern staat het ook voor de emmotie, menselijkheid. Dat komt omdat het veel individueler gericht is en vaak een manier van uitten belichaamd. Het is minder gericht op een groot doel en dat maakt vrij. Die vrijheid brengt dagdromen, ideeën en gevoelens die ook voor de wetenschap veel kunnen betekenen omdat zij deze dingen over het hoofd kunnen zien.

Adi Hoesle: Brainpainting

Ook Suzanne Lee (mode ontwerpster, New York) houdt zich bezig met een bewustere wereld. Doormiddel van biologische experimenten heeft zij een kledinglijn ontwikkeld die bestaat uit stoffen gemaakt van microbiële cellulose (miljoenen samengeperste bacterieën) die tot lappen verworden in een bad van groene thee. Hier komen geen schadelijke stoffen aan te pas.

Suzanne Lee’s BIO COUTURE

Natuurlijk wordt wetenschap o.a op technisch gebied ook op andere manieren ingezet door kunstenaars. Jordan Wolfson is daar een goed voorbeeld van. Nu we in de wetenschap zo ver zijn gekomen met het kopieëren van mensfiguren maakt hij daar gebruik van door hele absurde installaties te bouwen (laten bouwen) waarin de menselijke robots een grote rol spelen. In coloured sculpture zien we een jongens-achtig figuurtje geketend aan kettingen dansen en vervolgens ruw omhoog en omlaag geslingerd worden. Een ander werk betreft een vrouwfiguur met een heksenmasker dat danst voor een spiegel terwijl zij een gedicht opzegt. Hier wordt wetenschap/technologie ingezet voor kunst, voor een idee, zonder dat het per direct ook nuttig hoeft te zijn voor de wereld. Natuurlijk, zoals eerder beschreven, worden ontdekkingen vanuit de wetenschap vaak ingezet in de kunst, denk aan 3D-printers, robots, machines, internet, computers, smartphones. Als ze niet letterlijk in een werk verwerkt worden dan kunnen ze als inspiratiebron worden ingezet. Maar de interactie tussen kunst en wetenschap komt hier niet helemaal tot zijn recht.

Maar in mijn opinie werken kunst en wetenschap vooral goed samen als het gaat om een verbeterpuntje in de samenleving, in de wereld. En dat is denk ik ook altijd zo geweest. Op de momenten dat deze twee gescheiden te werk gaan staat de maatschappij ergens stil. Nu mist de maatschappij een minder materialistische insteek. Door alle nieuwe ontdekkingen, uitvindingen etc. raast de wereld aan zichzelf voorbij en geraakt de menselijkheid soms op de achtergrond. We gaan vooruit op het gebied van de luxe maar door wetenschap en kunst samen te brengen komt er meer gevoel in al die ontdekkingen. Ik stel me zo voor dat net als Cornelia Hesse Honegger, je als kunstenaar als spiegel kunt dienen tijdens een brainstorm.

Of dat je net als Adi Hoesle de aandacht voor een nieuwe raket kunt verplaatsen naar hersenschilderen voor lichamelijk gehandicapten. Nee, we hoeven niet gearmd en al fluitend in een aardbeienveld rond te huppelen (bij wijze van een verschrikkelijke idylle) en dit laatste voorbeeld is misschien ietwat overdreven maar bewuster een nieuwe ontdekking ingaan en zo bijzonderheden weer een kans geven, daar geloof ik wel in. Net als de geest en het lijf in balans moeten zijn voor een gelukkig leven, kunnen we het ook zien met unst en wetenschap. Dit artikel zou in eerste instantie zijn gegaan over hoe kunst wetenschap zou kunnen beïnvloeden maar uiteindelijk bleek dat niet van toepassing. Veel interessanter vond ik het te onderzoeken hoe het verleden tussen deze twee in elkaar steekt, hoe de verhouding nu is, wat ze voor elkaar kunnen betekenen en waarom. Bij wijze van afsluiter: ik denk dat kunst en wetenschap in samenwerking best de Leonardo Da Vinci van nu kunnen vormen.

0 notes

internetmag · 8 years ago

Text

De achilleshiel van Post-internet art.

Wanneer ik post-internet art zie denk ik bij mezelf, waarom is dit toch niet zo groot geworden als ik had verwacht toen ik er voor het eerst over hoorde. Na lang nadenken kwam ik bij de zwakke punt van internet art en digital art over het algemeen. Het is digitaal en heeft geen fysiek origineel. Als ik een digitale tekening zou maken dan betekent dat dat het op mijn computer staat en zodra ik het op het internet kan iedereen er mee doen wat ik wil. Dit heeft natuurlijk meerdere nadelen. Niemand hoeft het te kopen en verkopen word ook lastig want iedereen zou het kunnen kopieren. En als mensen het moeten kopen om het te kunnen downloaden houd niks ze ervan tegen om het dan alsnog zelf te verspreiden. Ook galerijen hebben er moeite mee, want het is niet fysiek. Er zijn tegenwoordig galerijen voor dit soort kunst, maar waarom zou je naar een galerie gaan als je het op het internet ziet. Er is namelijk niet heel veel verschil behalve het fysiek gaan naar een galerie en dan met mensen erover praten. Maar als ik een fysiek schilderij maak dan heb je een fysiek origineel en kunnen mensen alleen foto’s van het werk bemachtigen in plaats van het werk zelf.

Toen fotografie kwam werd het direct als kunstvorm toegepast, waarom is dat niet direct het geval voor internet art? Waarschijnlijk komt dat omdat fotografie heel veel dingen te doen had met de tweedimensionale kunst die toen al bestond. Het had direct de associaties van kunst gekregen en hoewel niet iedereen er blij mee was werd het direct gebruikt en geaccepteerd in de kunstwereld. Hoewel internet art dus wel voor een deel in de kunstwereld terecht kwam er werd geaccepteerd is er nog niet een sterk genoeg waardering geweest voor de gemiddelde mens om het ook te gaan zien. Misschien komt dit omdat de context waarin het is geplaatst niet genoeg aanduidt. Als ik een post-internet kunstwerk zou zien op het internet zonder dat erbij stond dat het kunst was en het volledig digitaal was, zou ik niet kunnen zeggen dat het kunst was. Er word zoveel geupload en gedeelt op het internet dat we soms vergeten wat wat wil zijn. Als voorbeeld een kunstwerk van de kunstenaar Rafaël Roozendaal:

Jello time

2007

http://www.jellotime.com/

Ik weet dat dit een kunstwerk is want ik ken de maker. Daarom zou je dit als kunstwerk zien. De meeste mensen, waaronder ik, kunnen dit niet herkennen als iets anders dan:

Eel slap

http://eelslap.com/

Een fysiek werk heeft soms dezelfde problemen, bijvoorbeeld ready-mades, maar dan worden ze in een omgeving als een galerie gepresenteerd. Een van rafaels werken zit in een internetlijst van weird and funny sites.

http://inktank.fi/the-17-most-wonderfully-weird-websites-on-the-internet/

Dus tenzij je via de kunstenaar op de website bent gekomen kun je dus niet weten of het een serieus kunstwerk is of niet. Ook is er een probleem met als iets als een kunstwerk staat omschreven. Je hebt kunst websites als deviantart waar dus alle afbeeldingen kunst is maar tegelijkertijd word het niet zo gezien doordat er op die website geen curator het werk selecteert en alles erop gezet kan worden. Ook heb je sites genaamd internet galleries waar je op internet de werken van kunstenaars kan bekijken, maar tegelijkertijd heeft dit direct een andere indruk. Je weet namelijk niet hoe die site is gemaakt, of er echt werken te koop zijn en of er echt een curator mee bezig is geweest die heeft gekeken naar de kunstwerken. Er zijn zeker uitzonderingen. Tegenwoordig hebben vele galerijen een website waar belachelijk veel informatie word gedeelt ook voor digitale kunst. Bijvoorbeeld de neue galerie in new york die een site heeft over de kunstenaars die er geëxposeerd zijn en welke werken je daar nu kan bewonderen. Toch is hier het volgende probleem. Deze kunst heeft de potentie om buiten de fysieke galerijen te werken en zelf zijn werk te promoten en verspreiden. Maar zonder enige naam neemt niemand je in een rare plek als het internet je serieus. Nu tegenwoordig alleen de vakmanschap niks meer zegt over of het een kunstwerk is, maar de kunstwereld dat bepaalt kan je bijna geen kunst meer buiten die wereld maken. De vakmanschap zoals de mens tegenwoordig nog gewend is zoals schilderkunst is allemaal fysiek en digitale vaardigheden worden vaak onderschat. Je zou zelfs kunnen beweren dat internet juist fysieke werken versterkt.

Voor post-internet art moet de kunstwereld het niet alleen accepteren en promoten, maar het moet ook door de mensen daardoor geassocieerd worden met kunst voordat ze geïnteresseerd zijn. Dus het ontwijken van de kunstwereld wordt lastiger dan gedacht omdat mensen heel makkelijk beïnvloedbaar zijn door wat mensen met kennis op het bepaalde gebied erover beweren.

0 notes