im-iphigenia

[im-iphigenia]

[im-iphigenia]

Mutsuzum,

Hayatım elimden kayıp gidiyor.

Mutsuzum,

Bunu durduramıyorum.

Mutsuzum,

Kendimi ifade edemiyorum.

Mutsuzum,

Kalbim kırılıyor ama anlamıyorlar.

[im-iphigenia]

Çok garip. Her şey çok garip. Her an ölebiliriz ama çok normal bir durum bu.

Kalp kırıklıklarım, kızgınlıklarım, öfkem, mutluluğum.. Hepsi bir anda yok olabilir.

Hala boş bir şekilde yaşamaya devam ediyorum.

Sorumluluklarımdan kaçıyorum.

Hayattan nefret ediyorum.

İnsanlar, yaptıkları..

Hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum.

Yaptıklarını görmezden gelip yüzlerine gülüyorum.

Yaşattıklarım için özür dilerim demesini istiyorum.

Birinin çıkıp, yaşadıkların için üzgünüm demesini bekliyorum. O gelmeyecek kişiyi.

Artık o kişi kimse.

Gün geçtikçe içime kapanıyorum. Dünyadan soyutlanıyorum.

Nefret ettiklerim ile yaşamak zorundayım.

Kendime saygım yok.

İnsanlara umursamadığımı söylediğim şeyleri kafama o kadar çok takıyorum ki.

Keşke kendime karşı dürüst olabilsem.

[im-iphigenia]

kendimi çok kötü hissediyorum sınavların stresi de var. insanlar ölüyor, global bir tehdit içindeyiz ve çocukları-gençleri yüz yüze sınav olmak için okula gönderiyorlar ama gidene kadar ne olacağını düşünmüyorlar. bende okula toplu taşıma kullanarak gidenlerdenim ve dolu yani insanlar sıkış tıkış oluyor engellenemez bir şey. içinde taşıyıcı konumlarda olanlar var ne yaparsak yapalım illaki olabilir. bakıyorum bugünki tabloya 11.187 vaka var gençleri dışarıya çıkarıyorsunuz şimdi ne olacak okula gidene kadar hepsinin nasıl yollarla gittiğini bilmiyorsunuz. öğrenci okula taşıyıcı olarak girebilir, ateşi olmaz aletde de herhangi bir belirti göstermez, arkadaşlarıyla konuşur kalem silgi alışverişi olabilir. olasılıklar var dün taşıyıcı bir öğrencinin oturduğu sıraya yarın başka bir öğrenci otursa.

sınav için yarın okula gideceğim okula giderken ve gelirken beni virüsten koruyabilen şey ne? sırf öğrencileri sınav yapmak için okula gönderirken nasıl emin olabiliyorsunuz virüs bulaşmadan eve gelebileceklerine. virüsün stresi varken birde sınavdaki notumu düşünmek ve çalışmak beni daha fazla strese sokuyor. ruh halim çöktü.

bilmiyorum kelimelerle anlatamıyorum, kafamın içindekileri kimseye gösteremiyorum. anlatmak istediğim çok şey var ama kelimem yok.

[im-iphigenia]

bu dönem en fazla dört haftalık canlı derse girmişimdir. hiçbir konuyu anlamadım, matematikden hiçbir şey anlamadım. her şey karıştı. dönem başında da girmedim derslere.

en kötüsü ne peki şarkı dinlerken yaptığım bu aptallıklarımla baş başa kalıyorum. düşüncelerim gün yüzüne çıkıyor. kendimle ilgili nefret ettiğim şeylerle karşılaşıyorum. kalbimde sızı var aptalsın, şu üç haftalık tatilde ne öğrenip çalışabilirsin ki diyor. sonra kendime bakıyorum ben ne yapıyorum diyemiyorum çünkü daha son dakikaya gelemedim, tüm umutlarım tükenmedi bu kendimle ilgili en nefret ettiğim şey bu. son dakikaya kadar hiçbir şey yapmıyorum, yine sınavlar ertelenir diyorum. böyle devam edersem olacak geleceğe bakıyorum başarılı bir okulda okuyorum şu an, ama ben bu kadar başarılı bir okul istememiştim. lise sınavına o kadar çalışıp sonra oradaki notla değil normalde ne anladığımla başarabileceğim bir okul olsun istemiştim. şimdi ineklerle aynı okuldayım. kendimi beş yıl sonra göremiyorum, göreceğim şeyden korkuyorum. 

sorumluluk almaktan korkuyorum.

geceleri beşe kadar dizi, film veya sosyal medyada geşiriyorum, öğlen bir iki gibi kalkıyorum ama bunu istememiştim iradem çok zayıf alarmı gözümü bile açmadan otomatik olarak kapatıyorum. çok değil en fazla iki sene önce annemin gözünde başarılı bir kızdım şimdi sadece tembel biri olarak duruyorum. kendimden nefret ediyorum.

kimseye kendimi açamıyorum. okul dışında arkadaşlarım yok onlara da arkadaş denilebilecekse. babamın işi yüzünden bir iki senede bir şehir değiştiriyoduk. düzenli bir arkadalışlığım olmadı. başka şehirlere gidince diğer arkadaşlarımla iletişimi kesiyorum nedenini bilmiyorum. kendimi insanlardan soyutluyorum yalnızlığın beni koruyacağını biliyorum. 

insanlar sırtımdan bıçaklıyorlar ama tekrar güveniyorum sonra tekrar bıçaklıyorlar.

geçmişimde her kişi bende farklı birini görüyor, benden bir parça ama beni göremiyorlar. beni tanımıyorlar. ailem bile beni tanımıyor. insanlara görmek istedikleri kişileri veriyorum. ve bunlar nedense şarkı dinlerken, manzaraya bakarken ortaya çıkıyor.

[im-iphigenia]

‘ Moi je m'appelle mademoiselle noir Et comme vous pouvez le voir Je ne souris, ni ris, ni vis." Et c'est tout ce qu'elle a dit. ’

-peppina/mademoiselle noir 

[im-iphigenia]

manzara fotoğrafları bana korkutucu gelir. sakindirler, umut dolu ve kaygısız. gerçek hayattan bizi koparırlar bir süreliğine. büyülenirsiniz bakarken. ben bunlardan korkuyorum çünkü kaygılanmam gereken bir geleceğim var. almam gereken sorumluluklar, umursamam gereken kişiler. ben manzaraları, gün batımlarını severim ama aynı zamanda korkarım.

[im-iphigenia]

[im-iphigenia]

nmlrc pvkçfıb, zrğzr şijrbrgrkpüb. nrazv pmum smfzaü nvfv çlıfpıb

a-13