icimizdekiiseytan

[icimizdekiiseytan]

"bir an evvel vaktin geçmesini istediği besbelliydi. halbuki ben, ne kadar saçma olursa olsun, yan yana bulunduğumuz zamanın durup kalmasını, asla bitmemesini temenni ediyordum." /136

[icimizdekiiseytan]

"hayatımı başka bir insana vakfetmiş olmanın nihayetsiz saadetini duyuyordum." /132

[icimizdekiiseytan]

"seni seviyorum... deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum..." /132

[icimizdekiiseytan]

"her şey kendiliğinden bu yolu almıştı ve ben sadece tabi oluyordum. içimde hiçbir arzu yoktu." /130

[icimizdekiiseytan]

"bu anda ona ait bütün işler bitmiş olacağına göre, benim yeryüzünde bulunuşum kadar gülünç, sebepsiz bir şey olamazdı." /126

[icimizdekiiseytan]

"bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş. gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim." /124

[icimizdekiiseytan]

"düşüncelerim hep onun etrafında dönüp dolaşıyordu." /121

[icimizdekiiseytan]

"şimdi, geldiği kadar sebepsiz ve ani, çekilip gidiyordu. fakat benim için bundan sonra eski uykuya dönmek imkanı yoktu. yaşadığım müddetçe türlü türlü yerler gezecek, dilini bildiğim ve bilmediğim insanlarla tanışacak ve her yerde, herkeste onu, maria puder'i, yani kürk mantolu madonna'yı arayacaktım. onu bulamayacağımı daha şimdiden biliyordum. fakat aramamak elimde olmayacaktı. beni, bütün ömrümce bir meçhulü, mevcut olmayan bir şeyi aramaya mahkum ediyordu. bunu yapmamalıydı..." /119

[icimizdekiiseytan]

"onun bana böyle yapmaya ne hakkı vardı? senelerden beri, boşluğunu apaçık görmeden, şöyle bir ömür sürmüş, insanlardan kaçsam bile, bunu tabiatımın acayipliğine vermiş, sürüklenip gitmiştim, fakat beni memnun edecek hayat hakkında da bir fikrim yoktu. yalnızlığımı hissediyor ve üzülüyordum fakat bundan kurtulmanın mümkün olabileceğini umuyordum. maria, daha doğrusu onun tablosu karşıma çıktığı vakit, bu haldeydim. o beni birdenbire sessiz ve karanlık dünyamdan ay��rmış, ışığa ve sahiden yaşamaya götürmüştü. bir ruhum bulunduğunu ancak o zaman fark etmiştim." /118

[icimizdekiiseytan]

"mevcut olmayan bir şeye malik olalım derken mevcut olanları kaybettik..." /116

[icimizdekiiseytan]

"nasıl oluyor da bir insan diğer bir insanı bu kadar çok mesut edebiliyor?.. insanın içinde ne müthiş kuvvetlerin saklı olması lazım!" /108

[icimizdekiiseytan]

"insanlar ancak muayyen bir vakte kadar birbirlerine sokulabilirler." /89

[icimizdekiiseytan]

"bu kadar büyük bir saadetin böyle kolayca gelivermesi tabii değildi." /84

[icimizdekiiseytan]

"bir kitabı okurken geçen iki saatin ömrümün bir çok senelerinden daha dolu, daha ehemmiyetli olduğunu fark edince insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım." /82

[icimizdekiiseytan]

"o zamana kadar bütün insanlardan esirgediğim alaka, hiç kimseye karşı tam manasıyla duymadığım sevgi sanki hep birikmiş ve muazzam bir kütle halinde şimdi bu kadına karşı meydana çıkmıştı." /81

[icimizdekiiseytan]

" zaten küçüklüğümden beri saadeti israf etmekten korkar, bir kısmını ilerisi için saklamak isterdim. bu hal gerçi birçok fırsatları kaçırmama sebep olurdu fakat fazlasını isteyerek talihimi ürkütmekten her zaman çekinirdim." /69

[icimizdekiiseytan]

"dünyada bana hiçbir şey, tabiattan melül bir insanın zorla gülmeye çalışması kadar acı gelmemiştir." /67