hkufashion-blog

[hkufashion-blog]

INTIMACY 2.0

Dezeen Screen: beware of getting excited or embarrassed when wearing one of these dresses, as an increased heart rate will cause it to become transparent. Created by Dutch designers Studio Roosegaarde and Anouk Wipprecht, the clothing is made from leather and electrically-sensitive foils that become opaque or transparent according to alterations in voltage. The Intimacy 2.0 garments are a follow-up to the first collection of Intimacy dresses, which become see-through when approached. Here's a couple of extra details from the designers:INTIMACY 2.0 features Studio Roosegaarde’s new, wearable dresses composed of leather and smart e-foils which are perfect to wear on the red carpet.

In response to the heartbeat of each person, INTIMACY 2.0 becomes more or less transparent.

[hkufashion-blog]

Maison the FAUX

Dit Nederlandse duo werd onlangs uitgeroepen tot het modetalent van 2016 zet zich op een humoristische manier af tegen de oppervlakkige en paradoxale mode-industrie.

Ze vergroten clichés uit en gaan tegen verouderde tradities en regels van het systeem in. Ook showen zij, net als steeds meer jonge ontwerpers, hun collectie maar 2 keer per jaar in plaats van 4 keer. Dit gaat in tegen het fast fashion systeem dat designers dwingt om steeds sneller hun collecties te ontwerpen en presenteren. Ze bevragen de waarde van vakmanschap in de mode en hun ontwerpen zijn ‘genderless.’ Dit zijn de beelden van hun laatste twee collecties.

[hkufashion-blog]

STUDIO XO

The series comprising two dresses, made of photoluminescent thread and eye tracking technology, is activated by spectators' gaze. A photograph is said to be “spoiled” by blinking eyes – here however, the concept of presence and of disappearance are questioned, as the experience of chiaroscuro (clarity/obscurity) is achieved through an unfixed gaze.

[hkufashion-blog]

Digital Artifacts by Bart Hess

Iemand die bekend staat om zijn unieke visie op mode en de maatschappij, is de Nederlandse mode- ontwerper, vormgever en installatie kunstenaar Bart Hess.

Voor zijn vooruitstrevende kunst experimenteert ook Hess met de meest ongebruikelijke materialen: Hij gebruikte onder andere al tandenstokers, ballonnen, graspollen, schuim, spijkers en glas. Net als Margiela zoekt Hess dus nieuwe toepassingen voor bestaande materialen. Ook Hess werkt veel met vervreemding en vervorming van het lichaam. Zijn ontwerpen doen vaak erotisch en enigszins schokkend aan. Hess: ‘Ik begeef me steeds op een hellend vlak, tussen schoonheid en walging of horror.’ (P. Fimmano, 2014)

Bart Hess studeerde aan de Design Academy in Eindhoven, waar hij nu zijn studio heeft. Zijn ontwerpen zoekt de ontwerper eigenlijk altijd bij het menselijk lichaam. Hij wil het vervormen, vervreemden of verfraaien met materialen die nog maar weinig met textiel te maken hebben. Bijna al zijn ontwerpen ontstaan eigenlijk vanuit zijn fascinatie voor het menselijk lichaam - met name de huid - en hoe bijzonder en complex de werking ervan is.

‘Ik ben altijd geïnspireerd door huid, haar en rimpels. Deze worden vaak weg gefotoshopt, als negatief bestempeld. Ik vraag me af waarom. Maar ook vraag ik me af of ik het zelf wel mooi vind, of prettig om naar te kijken.

Door deze persoonlijke afweging fascineert het me steeds opnieuw.’ - Bart Hess

In zijn werk probeert Hess de natuur en technologie, mens en materiaal, te laten versmelten. De ontwerper is van mening dat het, om te overleven, noodzakelijk is om te veranderen en technologie te omarmen.

Ook deze innovatieve designer is op jonge leeftijd al erg succesvol. Hess heeft in zijn carriere al meerdere grote opdrachten binnengehaald. Zo bedekte hij Lady Gaga in slijm voor haar videoclip ‘Born This Way.’ Verder werkte hij al samen met grote namen als Lucy McRae, Lady Gaga, Iris van Herpen en Nick Knight.

Tot voor kort richtte de ontwerper zich nog vooral op het filmen van zijn (vaak vergankelijke) ontwerpen. Nu is Hess een andere weg in geslagen: hij is zich gaan verdiepen in electronica en verwerkt dit in zijn textiel. Daarnaast werkt hij ook aan de toekomst. Een van zijn laatste werken, Digital Artifacts werd genomineerd voor de tentoonstelling Dream Out Loud, in het Stedelijk Museum. De tentoonstelling stond in het teken van Social Design; Design dat een nieuwe visie of een oplossing verbeeld voor een maatschappelijk probleem.

[hkufashion-blog]

Tradition versus Innovation: Martin Margiela

Mode (en kunst in het algemeen) heeft in de geschiedenis op verschillende manieren laten zien een platform voor vernieuwing te zijn. Een ontwerper die hierin een groot aandeel heeft gehad is de Belgische mode-ontwerper Martin Margiela.

Na zijn afstuderen van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, ging hij aan de slag als een ontwerp-assistent voor Jean Paul Gaultier. Hij was een erg bekwaam ontwerper en wordt vaak gezien als zevende lid van de ‘Antwerpse Zes’ (zes wereldberoemde mode ontwerpers uit Antwerpen). Deze designers zijn allen traditioneel geschoold en hun ontwerpen stonden bekend om hun kwaliteit en vakmanschap.

ANONIMITEIT. Toch was de ontwerper alles behalve traditioneel. Hij begon zijn eigen label, Maison Martin Margiela, in een periode dat de modehuizen net begonnen te begrijpen wat een krachtig middel branding was. Toch draaide het bij MMM alleen om de kunst zelf en niet om wie het droeg. Merken, logo’s en dergelijke werden niet of nauwelijks gebruikt, labels waren blanco, modellen droegen maskers en zelfs de ‘Margiela himself’ bleef uit beeld; Hij gaf geen interviews aan de pers en verscheen nooit na zijn shows om een applaus te ontvangen. Deze anonimiteit werd het trademark van het label.

ANTI-FASHION. Dit is niet het enige waarin de ontwerper vernieuwd was. Margiela wordt gezien als de uitvinder van de term “anti-fashion.” Volgens Margiela kon alles mode zijn. Zo gebruikte hij al eens waszakken, oude sieraden en lakens in zijn collectie. Zijn benadering van modeshows was niet minder ongebruikelijk: De presentatie van zijn collecties deed hij op ondenkbare locaties: Bovenop eettafels, in een verlaten metrohal of zelfs in het trappenhuis van een ingestort herenhuis.

Ook werkte hij veel met overdreven proporties of produceerde zijn collectie met low budget stoffen. Wanneer hij zijn kleding al afwerkte was zijn manier van stikken zo opvallend dat het bijna leek op een fabricagefout. Hij experimenteerde veel met vervreemdende vormen en materialen die nog nooit gebruikt waren voor kleding. Maar zijn ontwerpen waren gemaakt met een uitzonderlijke kundigheid, en bezaten een unieke visie van stijl en schoonheid. Het hergebruiken van oude voorwerpen en materialen in zijn collectie wordt tegenwoordig ‘upcycling’ genoemd. Een goed voorbeeld hiervan is de duvet-coat (dekbedjas), de Margiela in 1999 ontwierp. De jas is gemaakt van een ganzendonzen dekbed. Het werd een van de beroemdste en meest kenmerkende ontwerpen van het modehuis. Toch besloot Margiela geen modeshow te houden voor de collectie met de jas. Dit deed het modemerk vaker, als tegenreactie op het modesysteem, dat steeds meer draaide om het verdienen van geld en steeds minder om de mode als kunstvorm. In plaats daarvan nodigde het modehuis verschillende potentiele kopers uit om een film, geregisseerd door de designer zelf, te komen bekijken. Hierin waren modellen te zien die kleding en accessoires uit de collectie droegen. Hierdoor zijn er tot op heden maar weinig beelden van deze collectie beschikbaar.

Margiela stopte zelf in 2009 met ontwerpen, maar zijn modehuis bestaat nog altijd. Zijn creatieve team nam het voor hem over, maar een opvolger liet lang op zich wachten. Sinds kort neemt John Galliano het stokje van Margiela over.  Ondanks dat Margiela zelf de modewereld verlaten heeft, hebben zijn innovatieve ontwerpen nog altijd invloed op de mode van vandaag.

[hkufashion-blog]

The Next Black

The Next Black is een documentaire die gaat over de toekomst van de Fashion ndustrie. Innovatieve ideëen, zoals een chipje in de kleding van Adidas die lichaamsinspanning opmeet, komen langs. Ook het bedrijf Biocouture wordt voorgesteld. Biocouture richt zich alleen maar op organische stoffen. Biocouture produceert met bacteriën.

Het atelier van Studio XO is veel bezig met de speling tussen traditioneel en vernieuwend. In de documentaire zie je dat aan de ene kant van het atelier de ‘traditionele’ machines staan en aan de andere kant 3D-printers. Studio XO maakt het lijntje tussen de ‘tradionele’ en ‘vernieuwde’ manier van produceren heel erg dun.

[hkufashion-blog]

Immaterialalicious

Vier keer per jaar organiseert Pakhuis de Zwijger een avond genaamd Future Series. Voor de 7de editie pakken ze groot uit: Naast de gebruikelijke presentatie - ditmaal rond het thema van de mode en identiteit in het post-digitale tijdperk - zal er worden afgesloten met een futuristische catwalk show.

Het is een regenachtige vrijdagavond in Amsterdam. De roodgloeiende letters van Pakhuis de Zwijger zijn al van ver te zien. Wanneer ik de grote zaal van het pand binnenloop zie ik dat de zaal goed gevuld is en loop snel naar een lege stoel aan de rand van het gangpad. Al snel worden de lichten gedimd en komt een donkere vrouw met een fluoriserend roze kapsel het podium op lopen. Ik herken haar: De presentatrice is een bekend modeblogger. In het Engels verteld ze hoe de avond zou verlopen en introduceert ze de verschillende sprekers van de avond.

Tijdens de presentatie wordt er vanuit creatief, humanitair en ecologisch perspectief gekeken naar ontwikkelingen in onze toekomst, die van mode en van het digitale tijdperk. Mode is een reflectie van onze samenleving. Daarnaast dient kleding vaak als onderdeel van iemands identiteit. Via social media delen wij informatie met onze omgeving. Wat we doen, hoe wel ons voelen, wat voor kleding wij dragen en ook wie wij zijn. Onze identiteit versmelt steeds meer en steeds sneller met het internet. Ondertussen is de snelheid waarmee onze ‘Post Digital Culture’ tegenwoordig beelden produceert en verstuurt, niet meer bij te houden. We kunnen onze online identiteit iedere seconde vernieuwen en, hoewel we het zelf nauwelijks kunnen bijbenen, verwachten we van de kledingindustrie wel altijd de ‘mode van de dag.’

De definitie van identiteit is veranderd. In de huidige Westerse maatschappij is identiteit flexibel en vormeloos geworden. Sociale structuur op basis van bijvoorbeeld religie of klasse, bestaat nauwelijks meer. Je wordt niet langer geboren met een identiteit, maar bepaalt zelf wie je bent. Mode is tegelijkertijd genoodzaakt te veranderen. Het Fast-Fashion systeem gaat ten koste van de aarde. De tegenbeweging, Slow Fashion, gaat terug in de tijd. Er is een derde optie: Het omarmen van digitale tijdperk, de tijd van snelheid en grenzeloze mogelijkheden.

Waar commerciële merken vaak nog een geidealiseerde identiteit verkopen, hebben artistieke labels deze laten samensmelten met de virtuele wereld, een wereld die ruimte biedt voor illusie en fictie. Het menselijk lichaam wordt behandeld als materiaal: het kan worden geknipt, geplakt, vervormd, en in iedere denkbare vorm getransformeerd. De opkomst van de Fashion Film en Show Studio laten al een meer immateriële vorm van mode zien waar de grenzen van realiteit en fictie steeds meer vervagen.

Vanuit dit idee het platform Fashion Immaterialicious werd ontwikkeld. Dit platform richt zich niet op het vinden van oplossingen, het creëren van bewustzijn of een ideaalbeeld van mode in de toekomst. Het platform stimuleert juist het vragen naar en experimenteren met ideeën over online en offline mode en identiteit. Door middel van onderzoeksprojecten en co- creatie tussen verschillende disciplines proberen zij mogelijke toekomstscenario’s te schetsen over hoe de verhoudingen tussen het immateriële (online), het materiële (offline) en de mode zich zullen ontwikkelen. Fashion Immaterialicious verkent die ‘interactie’ tussen het tastbare en het virtuele. Hoe creëer je interactie tussen materiële en immateriële mode, en hun verhouding tot het menselijk lichaam.

De presentatie eindigt, zoals aangekondigd, met een modeshow van het futuristische label. Zes fashion designers en zes digital creatives formuleren en visualiseren samen een mogelijk toekomstscenario: Een digitale, interdisciplinaire modeshow. Iedere designer representeert de identiteit van zijn/haar label middels een model. De kleding die het model draagt is door middel van sensoren verbonden met de grote schermen achter haar. De vormen op het scherm reageren op de bewegingen van het model. Digitale mode, offline mode en de bewegingen van het lichaam zijn één geworden.

Immaterialicious zoekt naar nieuwe verbindingen tussen mode, psyche en technologie. Daarmee wordt kunst ook een medium voor wetenschappelijke experimenten, en vormt het mogelijk de basis voor nieuwe ideeën en ontwikkelingen in de toekomst.

[hkufashion-blog]

EXPOSITIE DONNA VERHEIJDEN X L.I.M.A. & GLAMCULT & DE SCHOOL, AMSTERDAM

Voor de tweede editie van Tijdgenoten is de Amsterdamse club De School een samenwerking aangegaan met GlamCult, LIMA en de Nederlandse installatie-kunstenares en grafisch vormgever; Donna Verheijden.

De industriële setting van De School was vanavond omgetoverd tot een platform voor like-minded creatives: Tijdgenoten. Naast de vier video installaties, op een groot scherm gepresenteerd in de verschillende ruimtes van de club, is er live muziek en zijn er ontwerpen van verschillende fashion designers te bewonderen.

Het overkoepelde thema van de avond bevraagt onze identiteit en de hoedanigheid waarin we worden beïnvloed door de media. Dit betrekt onder andere al het leed dat wij dagelijks in het nieuws te zien krijgen, de visuele overbelasting van onze beeldcultuur, de gemaakte realiteit van hedendaagse massa-media en het gebruik van data om onze verlangens te beïnvloeden.

‘All The World’s a Stage - Ways of Seeing 2013’ is een videoinstallatie die laat zien hoe alles om ons heen - films, advertenties, literatuur, politiek - in zekere zin in scene wordt gezet. In onze gemaakte realiteit is alles ontworpen en gepresenteerd om ons te verleiden. Deze video geeft een hele eigen en nieuw perspectief om naar de wereld te kijken. We doen allemaal mee aan deze consumptiemaatschappij. Confronterend.

“A machine-gun can support shoes,” Een quote die bij mij wel binnenkomt. Er wordt door Westerse landen veel geld verdiend aan het verkopen van wapens aan landen die in oorlog zijn. Maar op die manier houden we die oorlog juist in stand. Het zet me aan het denken. Zelf ben ook ik trotse eigenaar van een iPhone, en met mij miljoenen anderen. De grondstoffen die nodig zijn om zo’n apparaat te maken, worden in derde wereldlanden door kleine jongetjes uit gevaarlijke mijnen gehaald. Is dat het waard? De video roept meer vragen op: Wat is echt en wat niet? Wat vind ik interessant, wat is mooi? En waarom dan? Donna Verheijden probeert ons eraan te helpen herinneren dat we niet alles voor waarheid aan moeten nemen.

Land of Desire – Happy is the New Black het nieuwste werk van de kunstenares. Hier komt het onderwerp identiteit meer aan bod. Ze laat zien hoe de marketingafdelingen van grote bedrijven behoeftes van mensen vastleggen in meta-databestanden en daarmee onze behoeftes en uiteindelijk ook onze identiteit kunnen beïnvloeden. Hoe kunnen we nog weten wat we willen en wie we zijn als bedrijven exact in kunnen spelen op onze behoeften?

Naast alle confronterende beelden zijn er performances te zien van fashion designers Sophie Hardeman, Rushemy Botter van Das Leben am Haverkamp. Verschillende modellen lopen in opvallende creaties door de ruimten. Kleding is natuurlijk een groot onderdeel van onze identiteit. Met mijn kledingstijl probeer ik uit te dragen wie ik ben, mezelf te onderscheiden van de massa. De creaties zijn alles behalve onopvallend. De designers hebben gebruik gemaakt van vervreemdende vormen, felle kleuren en drukke prints.

Ze laten zien dat de crisis van onze visuele cultuur niet alleen negatief hoeft te zijn. Alles wat we zien, horen, ruiken is onderdeel van onze identiteit. Onze indentiteit is vloeibaar: Hij kan voortdurend veranderen. Iedere performance laat op een eigen manier zijn visie op de problematiek van de hedendaagse samenleving zien, en waarschuwt ons om kritisch te blijven kijken naar onszelf. de maatschappij en de media.

[hkufashion-blog]

Mode is passé

Dries van Noten is één van de bekendste Belgische modeontwerpers van dit moment. Hij werd geboren in Antwerpen waar zijn ouders in de textielhandel zaten. In 1981 studeerde hij op 24 jarige leeftijd af op de afdeling Mode van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen, een klassieke opleiding. Samen met onder andere vijf andere studenten (Marina Yee, Ann Demeulemeester, Dirk Bikkembergs, Dirk van Saene en Walter van Beirendonck), die nagenoeg in hetzelfde jaar afstudeerden, werden ze als snel bekend als de Antwerpse Zes en trokken internationale interesse.

Dit heeft Dries van Noten’s hoofd echter nooit op hol gebracht. Hij is inmiddels zo populair dat hij overal ter wereld winkels zou kunnen openen. Van Noten wil dit niet. Hij wil alleen winkels op mooie, bijzondere plekken, gerund door enthousiaste, betrokken mensen. Van Noten is bescheiden en wil zijn kleding niet aan de mensen opdringen. Zo doet hij bijvoorbeeld ook niet aan reclame, geeft hij weinig interviews en verkoopt niet of nauwelijks op internet.

Die bescheidenheid zie je ook terug in zijn collecties. Daar waar andere grote bekende ontwerpers tijdens hun shows vaak schreeuwerige, ondraagbare kleding showen, houdt Van Noten het rustig en ingetogen wat betreft de kleding. Hij maakt telkens de vergelijking met een bakker. Die bakt zijn broden ook om te verkopen. Mode is volgens de Vlaming passé. Tegenwoordig hoef je, als je dat niet wilt, geen kort rokje te dragen omdat het de trend is. Iedereen doet wat hij of zij fijn vindt. Mode is geen dictaat, opgelegd door de ontwerper, kleding moet je eigen maken. 

Er komt bij Van Noten een traditionele manier van  denken wat betreft mode en de wereld daar omheen naar voren. Hij ziet mode niet als kunst, maar als een vakmanschap. Hij investeert ontzettend veel in de ontwikkeling van zijn stoffen. Maar niet per se de ontwikkeling van nieuwe methoden maar in kwaliteit en eigenheid. Zo wordt bijna al zijn borduurwerk in India gemaakt. Verantwoord natuurlijk en op de oude traditionele manier. Een aantal van deze borduursters werken al meer dan twintig jaar voor hem. Hij heeft ontzettend veel respect voor dit soort traditie en zegt hier eindeloos veel inspiratie uit te halen. Daarnaast haalt hij veel inspiratie uit de oude uniformen van verschillende krijgsmachten, zijn achtertuin en zijn archief.

Al met al kunnen we stellen van Dries van Noten een ontwerper van de traditionele school is.  Zijn mode is Vlaams, ingetogen, chique, niet sexy maar elegant met weinig ruimte technologie en de ellende die het met zich meeneemt.

Chrisrik. (2016). Modeontwerper : Dries van Noten. Geraadpleegd van https://tallsay.com/page/4294973529/modeontwerper-dries-van-noten 

Van Rossum, M. (2014, 6 maart). Kunst inspireert Dries Van Noten. Geraadpleegd van https://www.nrc.nl/nieuws/2014/03/06/kunst-inspireert-dries-van-noten-1352288-a690784 

Telefonisch gesprek medewerker Dries van Noten.

[hkufashion-blog]

Het Fashion Technology Lab: Energized Fashion

Het project Energized Fashion van het Fashion Technology Lab is gericht op de combinatie van techniek en esthetiek. De hoofdvraag: Hoe kunnen elektronica en mode samen worden gebracht is erg actueel. De populariteit van smart wearables lijkt namelijk alleen maar toe te nemen en er wordt over veelvuldig over geschreven en gesproken in de media. Sensoren worden steeds kleiner en er is technologisch steeds meer mogelijk, waardoor de integratie van technologie en mode mogelijk is. Kan de manier van berichtgeving over dit onderwerp de populariteit (mede) bepalen? En kunnen we met deze informatie ook de populariteit van smart fashion vergrootten? Kunnen we mode ontwerpen waar de technologie bijdraagt aan de esthetische waarde van het kleding stuk?

Hoe kunnen elektronica en mode samen worden gebracht volgens het Fashion Technology Lab? Media analyse Het moderne mode-discourse omvat vele verschillende aspecten van de samenleving. Het gaat niet alleen over mooie, elegante of hippe kleding. Het gaat ook over duurzame materialen, over productieomstandigheden, over fashion voor bijzondere groepen mensen (kleding voor de militairen en atleten, ontwerpen voor mensen met een fysieke beperking enz.) en nog veel meer. Hirschman en Thompson (1997) geven aan dat “mass media vehicles sort reality into meaningful social categories that provide a frame of reference from which consumers interpret their daily lives” (p.44). In Framing Fashion onderzochten wij hoe maatschappelijk relevante kwesties worden gepresenteerd in de Nederlandse media. In dit project zullen we gebruik maken van dezelfde onderzoeksmethode om het effect van media-uitingen rondom smart wearables en smart fashion in kaart te brengen. De centrale onderzoeksvraag van dit deelproject luidt: Wat is het beeld van smart fashion onder consumenten en volgens de media? Met behulp van inhoudsanalyse en fenomenologische interviews die we samen met studenten Media en Entertainment Management zullen uitvoeren, kunnen we op systematische wijze het beeld rondom smart fashion onderzoeken. Op basis van het onderzoek kunnen we op de latere termijn de hypothese formuleren betreft de vraag Welke effecten hebben media-uitingen rondom smart wearables en smart fashion op de beeldvorming,  de kennis en de houding van het publiek?

Het fenomenologisch interview wordt gebruikt om de visie van de consument te bestuderen (de methode is gericht op het verzamelen van de ervaring, gedachten en belevenis van de respondent). Dit onderdeel van het onderzoek zal worden uitgevoerd door studenten International Media and Entertainment Management (IMEM) tijdens de course “Research 2.1”. De studenten zullen allereerst achtergrondinformatie over het onderwerp bestuderen (deskresearch); op basis daarvan worden de selectie van de respondenten en de vragenlijsten gemaakt. De volgende stap betreft de afname en de analyse van de interviews.

Amsterdam Creative Industries. (z.j.). Energized Fashion. Geraadpleegd van http://www.amsterdamcreativeindustries.com/project/energized-fashion

[hkufashion-blog]

Het Fashion Technology Lab: wat doen ze?

De modeindustrie vraagt om vernieuwing. De kledingindustrie is verre van duurzaam en consumenten verruilen de winkelstraat voor webshops. Tegelijkertijd wordt technologie steeds toegankelijker en reikt de beleving van mode tegenwoordig verder dan alleen catwalkshows. Het Fashion Technology Lab is de brug tussen het onderwijs, onderzoek en het bedrijfsleven en geeft deze verschillende actoren de mogelijkheid om te kunnen experimenteren en hun vakgebied te innoveren.

Het Fashion Tech Lab verkent het veld van virtueel ontwerpen, de mogelijkheden waarop technologie in kleding verwerkt kan worden en hoe technologie ingezet kan worden in de mode retail. Dit wordt gedaan in 3 thema's: smart fashion, virtual fashion en retail technology. Onder deze thema's worden een of meerdere projecten worden uitgevoerd door mensen met verschillende achtergronden zoals industrieel ontwerp, bewegingswetenschappen, cross-media studies, communicatie, journalistiek, mode & design, mode & management, mode & branding, game design en ICT. 

Het Fashion Technology Lab werkt onder andere met een 3D scanner, verschillende CAD/CAM programma's, virtual reality tools zoals de Oculus Rift en bewegingsregistratie systemen zoals perception neuron.

Amsterdam Creative Industries. (z.j.). Fashion Technology Lab. Geraadpleegd van http://www.amsterdamcreativeindustries.com/lab/fashion-technology-lab

[hkufashion-blog]

Iris van Herpen

Iris van Herpen, 32, is een Nederlands modeontwerpster die bekend staat om haar vooruitstrevende collecties. Ze ontwerpt verrassende creaties die een combinatie zijn tussen traditioneel vakmanschap en innovatieve technologie. Aan de ene kant gaat Van Herpen traditioneel te werk, omdat ze in sommige gevallen haar creaties met de hand vervaardigd, maar ze neigt toch wel meer naar de vernieuwende kant. Iris van Herpen was een van de eerste modeontwerpsters die gebruik maakte van 3D printers om een collectie te vervaardigen en in dat opzicht is ze heel erg vernieuwend.

Iris van Herpen werkt dus veel met technologie, maar dit is niet direct haar inspiratiebron. Ze ziet technologie namelijk als een tool om haar ideeën om te zetten in fysieke creaties. Waar ze dan wel haar inspiratie vandaan haalt verschilt, zo vind ze alle vormen van kunst heel interessant, net zoals architectuur, wetenschap en het menselijk lichaam. Al deze inspiratiebronnen vertaald ze dan weer naar haar collecties. In haar collecties is vrijwel altijd wel een rode draad te vinden. Zo maakt ze vaak gebruik van onverwachte materialen en contrasterende texturen. Het is dan ook niet zo gek dat de creaties van Iris van Herpen wat exclusiever zijn dan andere collecties van haar collega’s. De collecties van Van Herpen bestaan niet alleen uit kledingstukken, maar ze kunnen net zo goed vergeleken worden met echte kunstwerken. Dit komt goed naar voren als er gekeken wordt naar de personen die de stukken ook daadwerkelijk dragen. Zo zijn bijvoorbeeld Lady Gaga en Beyonce al eens gespot in de creaties van Iris van Herpen.

Keer op keer zet Iris van Herpen weer een collectie neer waar menig publiek van staat te kijken. Ze blijft namelijk steeds weer innoveren en ze heeft ook heel duidelijk bewezen dat technologie, zoals een 3D printer, goed samen gaat met de modewereld.

Brumback, K. (2015, 6 november). Dutch fashion designer melds the traditional and high-tech. Geraadpleegd van www.sandiegouniontribune.com/sdut-dutch-fashion-designer-melds-the-traditional-and-2015nov06-story.html

[hkufashion-blog]

Van een jas naar een tent

Als reactie op de groeiende stroom van Syrische vluchtelingen besloot Angela Luna onder andere een jas te ontwerpen die binnen een oogwenk kan worden omgeturnd tot een tent en andersom.