historiabroni-blog

[historiabroni-blog]

AK47 - najsłynniejszy karabin Michaiła Kalashnikova

O karabinku AK47 świat usłyszał po II wojnie światowej. Stworzyli go radzieccy konstruktorzy. Swój początek miał jeszcze podczas II wojną światową, kiedy to pracowano nad wdrożeniem karabinu AS-44. Konstruował go pewien instruktor, który był jednak chory na białaczkę. W związku z tym otrzymał do pomocy solidnego asystenta, którym okazał się Michaił Kałasznikow. Ten rozpoczął od zmniejszenia masy broni, karabin był samopowtarzalny oraz automatyczny, dzięki czemu jego obsługa miała nie być dla żołnierzy żadnym problemem.

Jak to wszystko się potoczyło?

W trakcie II wojny światowej specjalna komisja odrzuciła projekt Kałasznikowa oraz jego współpracownika, ponieważ inne parametry karabinu były niedopuszczalne. W 1946 rozpisano jednak nowy konkurs na karabin dla piechoty, który miał być wyposażony w naboje pośrednie. W szranki stanął Michaił Kałasznikow. Konstruktor przeszedł pierwszy etap konkursu, a na samym końcu otrzymał wyróżnienie. Dzięki temu został skierowany do pracy w nowoczesnym parku maszynowym na terenie Kowrowa.

Kałasznikow otrzymał do dyspozycji wykwalifikowany zespół roboczy, aby dopracować swój karabinek, pomagał mu m.in. Aleksander Zajcew. Pierwotnie karabinek otrzymał nazwę AK-46, jednak próby zaczęły się dopiero w 1947 roku. Uznano jednak, że sprzęt nie spełnia podstawowych wymagań i projekt odrzucono. Pozwolono jednak na wcielenie do niego poprawek. Zajcew zaproponował jednak stworzenie zupełnie innego karabinka, na co chętnie przystał Kałasznikow. Tym samym komisja otrzymała do oceny karabinek AK-47 z oznaczeniem fabrycznym KB-P-580. Mógł on strzelać zupełnie nową amunicją, a już w 1948 roku zamówiono pierwszą partię nowych karabinków od Kałasznikowa. Jego karabinek wygrał organizowany konkurs bezdyskusyjnie. Karabinek przechodził testy w jednostkach wojskowych. W 1949 roku postanowiono uruchomić jego masową produkcję, chociaż na terenie ZSRR miano problem z jego ostateczną nazwą. W armii radzieckiej był on znany po prostu jako karabinek AK.

Karabinek pozwalał na odprowadzanie gazów przy pomocy bocznego otworu, który znajdował się w lufie. Znajdowała się w nim solidna komora zamkowa, opory ryglowe, mechanizm powrotny, zespół odrzutowy czy też wyrzutnik łusek. Lufa składała się z części prowadzącej i komory nabojowej. Żołnierze mogli też korzystać z muszki i pierścienia oporowego, które były zamontowane bezpośrednio na lufie.

[historiabroni-blog]

Krótka historia broni białej

Broń biała to  broń służąca do walki wręcz. Była przez wieki bardzo popularna, ale obecnie w wojsku wyparła ją broń palna. Rzadko już w oddziałach specjalnych stosuje się noże czy bagnety. Broń biała dzisiaj pełni więc rolę sportową i paradną. Broń białą podzielić można na broń sieczną (szable itd.), obuchową (maczugi) i drzewcową (np. kopie). Niekiedy w przypadku broni siecznej wyróżnia się dodatkowo broń kłującą (szpady), kłująco-sieczną (rapier) i obuchowo-sieczną (czekan).

Broń obuchowo-sieczna to broń obuchowa przeznaczona do zadawania miażdżących cięć. To wszelkiego rodzaju topory i siekiery bojowe, a także berdysze czy czekany. Taka broń popularna była w starożytności i średniowieczu. W wieku XVIII całkowicie wyszła z użycia wojskowego. Broń drzewcowa to broń, w przypadku której żelezieć znajduje się na drzewcu o znacznej długości. Jeśli długość drzewca jest krótsza, mówi się o broni obuchowej. Broń drzewcowa była wykorzystywana od czasów starożytnych. Dzisiaj pełni rolę raczej paradną. Wspomniana już broń obuchowa służy co zadawania ciosów i miażdżących cięć. Broń sieczna służy do zadawania cięć i wykorzystywana była już w epoce brązu. Do wieku XVIII różne jej odmiany stanowiły podstawowy oręż wojowników, rycerzy czy żołnierzy na całym świecie. Broń tę używano jeszcze niekiedy w czasie II wojny światowej. Obecnie, za wyjątkiem bagnetów i noży, jest to broń sportowa i honorowa.

Broń sieczna może być prosta lub zakrzywiona. Miewa różnorodne kształty i szerokości. Wyróżnia się tutaj broń jednosieczną, obosieczną i kłującą. To różnego rodzaju miecze, szpady, sztylety, rapiery, pałasze, kordelasy, noże, maczety, katany, szable, bułaty, bagnety czy tasaki.

Broń biała odgrywała kluczową rolę do końca średniowiecza. Wówczas pojawiła się broń palna. W okresie średniowiecznym dominowała germańska broń biała - miecze, siekiery, włócznie, noże, broń Słowian  w postaci włócznie, broń Merowingów i Karolingów - włócznie i miecze, a także broń z okresu wypraw krzyżowych. Potem broń biała, w szczególności obuchowa i drzewcowa zaczęła zanikać.

[historiabroni-blog]

Krótka historia broni palnej

Początki rozwoju brani palnej są powiązane między innymi z wynalezieniem czarnego prochu w Chinach już w wieku XI. Niedługo po tym osiągnięciu zostało on wykorzystany w sposób militarny. Za czasów panowania dynastii Song, powszechnie wykorzystywany do wyrobu bomb, prostych granatów oraz min. To właśnie wtedy została także stworzona pierwsza broń palna oraz rakietowa.

Prototyp broni palnej

Za prototyp broni palnej możemy uznać lancę ognistą pochodzącą z X wieku, w skład której wchodził pojemnik z prochem wraz z niedużymi pociskami, który był umieszczany na kiju. Po podpaleniu tej broni, mogliśmy z niej korzystać, jako z miotacza ognia, gdyż raziła ona przeciwników sporymi płomieniami oraz gorącym pociskami.

Eruptor

Charakteryzował się metalową lufą oraz dobrze dopasowanym pociskiem. Był w stanie strzelić nawet na odległość kilkuset metrów. Większa wytrzymałość luf, a także ich wygładzenie sprawiło, że była to naprawdę potężna broń. Mimo tego, że od czasów jego wynalezienia minęły setki lat, to zasada działania broni palnej do dzisiaj jest praktycznie taka sama.

Pierwsze rodzaje broni palnej

Były to bardzo prymitywne sprzęty, cechowały się swoją metalową rurą, która była zamknięta z jednej strony. Z tylnej części każdej brani znajdował się tak zwany otwór zapałowy. To właśnie przez tę dziurę wsypywano konkretną ilość prochu, którą następnie ubijano. Kolejnym krokiem było umieszczenie pocisku w samej lufie. Oczywiście, aby doszło do strzału konieczny, był również ogień. Doprowadzony do przez otwór zapałowy za pomocą rozgrzanych metalowych prętów czy żarzących się kawałków drewna. W późniejszych latach zaczęto również używać krzemienia, a jeszcze później nadszedł czas na tak zwany zapłon chemiczny.

Broń palna w Europie

Pierwsze odnotowane wykorzystanie broni palnej miało miejsce w roku 1331 w czasie oblężenia miasta Cividale we Włoszech. Siedem lat później, czyli w 1338 roku broń palna została użyta w Anglii, rok później we Francji, a w Polsce do takiej sytuacji doszło w mniej więcej połowie XVI wieku.