hersenspinsels-net-blog

[hersenspinsels-net-blog]

Geldzorgen

"Het lijkt wel of ik te weinig geld verdien", zei mijn vriend tegen me. "Aan het eind van de maand houd ik haast niets over. Het is alsof er een afvoerputje in mijn bankrekening zit waar mijn salaris in verdwijnt."

"Tja, een vakantie naar Peru, hogere maandlasten, dure autoreparaties en steeds maar weer verhuizen kost natuurlijk geld", grapte ik. "Bovendien heb je toch een hoop geld uitgegeven aan muziekspullen. Die nieuwe gitaren verschijnen niet zomaar in je muziekstudio. Om nog maar te zwijgen over je vriendin die de afgelopen tijd zo lui was om maar drie dagen te werken, waardoor jij haar moest onderhouden."

"Maar ik moet nu echt geld over gaan houden. Die muziekopleiding gaat zichzelf tenslotte niet betalen. En de verkoop van mijn gitaren levert niet voldoende geld op", hij streelt liefkozend over zijn nieuwe sea foam green guitar. Net gekocht, een koopje natuurlijk. Hij zou nog eerder zijn rechterarm afhakken dan al zijn gitaren verkopen.

"Ik kan wat meer geld bijdragen aan de gezamenlijke lasten. Tenslotte ga ik nu wat meer werken. Aangezien ik met minder vrije tijd ook minder geld uitgeef, zou ik dus nog wat over moeten houden. En we kunnen minder uitstapjes organiseren en onze kroegentochten beperken tot speciale gelegenheden."

"Ja, en als we dan het op vakantie gaan uitstellen tot ik mijn opleiding heb afgerond, dan moet ik wel een heel end komen. Bovendien kunnen we toch geen weekendjes weg als ik elke zaterdag les heb."

Ik zuchtte diep. Ik had me net zo verheugd op een weekje vakantie naar de zon. Vooral met dat nattige,druilerige winterweer van de afgelopen maanden. Het lijkt wel of de winter vergeten is dat ie ijzig koud hoort te zijn, met sneeuwpoppen en dergelijke malligheden. Misschien kan ik een zonnelamp aanschaffen. O nee, we moesten minder geld uitgeven.

Het voelt wel gek. Hoewel ik nooit gigantische bedragen uitgeef, moet ik echt oppassen met die kleine uitgaven. Ik koop normaliter wat ik wil zonder dat ik me afvraag of ik het wel kan betalen. Nu overweeg ik elke mogelijke aankoop. Ik heb een checklist voor mezelf gemaakt voordat ik tot aankoop mag overgaan.

Kan het goedkoper?

Kan ik dit geld beter aan iets anders uitgeven?

Wil ik het wel echt hebben?

Kan iets wat ik al heb dezelfde functie vervullen?

Ken ik iemand van wie ik dit kan lenen?

Heb ik het écht nodig? Wil ik dit écht doen?

Ben ik daadwerkelijk gelukkiger als ik hier geld aan heb uitgegeven?

Het jammere is wel dat een deel van mijn huidige uitgaven deze checklist niet doorstaat. Belasting betalen bijvoorbeeld, daar word ik niet gelukkiger van. En het kan vast ook wel goedkoper. Autoreparaties maken me ook niet gelukkiger en ik heb een fiets. Maar naar Limburg of Drenthe rijden zonder auto is wel lastig. Ook zou mijn huurwoning best goedkoper kunnen, maar ik wil liever niet weer met mijn (echt wel lieve) vriend op 50 vierkante meter wonen. En zo blijkt dus dat je eigenlijk maar weinig geld kunt besparen, tenzij je bereidt bent om grote veranderingen door te voeren. Misschien wordt het tijd om mijn baas om een loonsverhoging te vragen?

[hersenspinsels-net-blog]

We leven in een virtual reality!

Als zelfstandig ondernemer is het belangrijk om jezelf te promoten. Als klanten niet weten dat je bestaat, kunnen ze je tenslotte geen werk aanbieden. Het belangrijkste middel om jezelf te laten zien is vandaag de dag social media. We posten met zijn allen elke dag miljarden berichten op het wereldwijde web. Originele of overgenomen foto's en gedachtes vliegen het internet over. Al die informatie moet ook door anderen worden gelezen. Des te meer likes of retweets een bericht krijgt, des te blijer worden we vanbinnen. Een virtueel duimpje omhoog van een totaal onbekend persoon geeft soms meer energie dan een complimentje van een goede vriend. En dat is ook niet zo gek, want we onderhouden de meeste contacten tegenwoordig virtueel. We kunnen nog geen paar uur zonder even op onze telefoon te kijken of we al een nieuw appje binnen hebben!

Ook ik ontkom niet aan de social media hype. Eerst was het Facebook, daarna LinkedIn en nu is daar ook nog Tumblr bij gekomen. Als ik op een van die kanalen een bericht post, check ik gelijk of anderen nog iets interessants gepost hebben. Dat is >90% van de tijd niet het geval. Toch bezoek ik elke keer dat ik eventjes niets te doen heb weer de sociale kanalen. Eventjes de mail controleren, op Facebook een bericht van mijn vriendin liken of op Tumblr lachen om een grappig filmpje. Het is verschrikkelijk verslavingsgevoelig. En ik ben bang dat ook ik verslaafd ben geraakt.

Al die kanalen zijn zo ontworpen dat ik er zoveel mogelijk tijd wil doorbrengen. Want mijn tijd levert hen advertentie-inkomsten op. Als zelfstandig ondernemer snap ik dat niets gratis is. Sociale media mogen ook best wat geld aan me verdienen. Ik gebruik het tenslotte ook om mezelf te laten zien. Maar de sociale kanalen zijn ondertussen veranderd in marketingmonsters waar ik naar binnen word gezogen. Het is lastig om de verleiding te weerstaan om eventjes te kijken. Het dopaminecentrum in mijn hersenen snakt naar de beloning die vrijkomt bij een nieuwe comment of share.

De tekstschrijver in me vindt het prettig dat we zoveel tijd online doorbrengen. Voor al die websites en sociale media schrijf ik namelijk artikelen en blogs. Want niet iedereen kan die teksten zelf schrijven (hoewel ze er wel vaak hun eigen naam bij plakken).

Als fysiotherapeut zie ik echter steeds vaker mensen met klachten aan nek en schouders, omdat ze te lang op hun smartphone zitten te staren. Bovendien is elke minuut die we in de virtuele realiteit leven, een moment dat we minder met onze eigen omgeving bezig zijn. Terwijl de wereld om ons heen zo prachtig is. Dan kun je gelijk de auto's zien aankomen, die je zo platrijden als je als smartphonevoetganger even niet oplet.

Dus, lieve lezer, ik ben heel blij dat je mijn blog leest. Maar denk eraan dat je niet in een virtuele wereld leeft. De echte wereld bevindt zich buiten je smartphone, niet erin!

[hersenspinsels-net-blog]

Fysiotherapie verandert, fysiotherapeuten moeten mee veranderen. Maar waar gaan we naartoe?