greenfu-blog

[greenfu-blog]

Mind-Bug, Min_MAP

[greenfu-blog]

Mind-Bug, Mind_MAP

[greenfu-blog]

Mor Deniz ve Ot

Sahile yaklaşınca bir şeylerin farklı olduğunu anladım. Denizi daha önce hiç böyle görmemiştim. Dalgalar kıyıya yosunları ve otları yığarken gökyüzü de maviden mora dönüyordu.

[greenfu-blog]

Merhumun Kolu Koptu

   Kapkaranlık, buz gibi bir kış gecesiydi. İlahi güneşin doğmasına çok az kalmıştı. Birazdan yüce tanrı gelecek ve her yer güneşin ışığı ile aydınlanacaktı. Bizlere yemekler ve hediyeler getirecekti. Karnım o kadar acıkmıştı ki... Beklediğim, hayal ettiğim, umut ettiğim tek şey buydu. Mutfakta yiyecek hiçbir şey kalmamıştı. İçinde yaşadığımız sistem her gün bir dostumu ellerinden alırken, dört ayaklı şeytanların vahşi ruhlarından kaçmaktan çok yoruldum. Belki inanmayacaksınız ama daha geçen hafta bir parça ekmek için İsmet’in kolu koptu. 

   Onu kan kaybından kaybettik. Haşmetli yaratıkların arasında yaşam zordu ve yapacak bir şey yoktu. İlahi güneşe sığınarak yaşıyorduk. Bu umut bizi hayata bağlıyordu. Fakat İsmet'in yasını tutmaya vaktimiz yoktu. Tek yaptığımız dua etmekti. Tanrımıza şükürler olsun gelip bizi kurtaracak ve hediyelere boğacaktı. 

   Sonunda o an gelmişti. Tanrımız artık karşımızdaydı. İlahi güneş doğmaya başlamıştı. Büyük bir heyecanla bize vereceği hediyeleri bekliyorduk. Güneş doğduğunda suratındaki kızgın ifade daha da belirginleşiyordu. Galiba verdikleri için şükür etmediğimizi anlamıştı ve bizi büyük gazabıyla cezalandıracaktı. 

   Ona mecbur olmaktan nefret ediyorum. Sırf kendi daha büyük diye bizleri hakir görüyor, dünyanın tüm güzelliklerine sahip olup paylaşmayı bilmeyecek kadar, bencil bir yaratık. Kapımın dışından tıkırtılar ve tıslamalar gelmeye başladı. Saklanacak bir yer yok, sonuna kadar savaşmalıyım. Çocuklarım�� benden aldığı için intikamımı almalıyım. 

   Sabrımın taşmasıyla bizi bu açlıkla sınayan küstahı görmek ve ona karşı çıkmak istedim. Artık kaybedecek hiçbir şeyim yoktu. Bir korkak olarak ondan gelecekleri beklemektense, acılarımla ölmeyi tercih ederdim. Karşısına çıktığım an devasa vücudu ve o kulakları tırmalayan çığlığı ile beni vazgeçiremedi ama o an üstüme gelen zehirli gaz bulutuyla yavaş yavaş kalp atışım yavaşladı, kuyruğumu ve ayaklarımı hissetmemeye başladım. Son gördüğüm şey arkada kalanların korkulu bakışları olsa da sevdiklerimin beni o zalim tanrının olmadığı bir diyarda beklediğini biliyordum... 

[greenfu-blog]

Portal

    Geçitten çıktığımda ensemde yeni bir göz olduğunu fark ettim. Oysa sadece düşürdüğüm tavla zarlarını arıyordum. Karanlık maddeden oyun zarı yapılamayacağını söyleyip iddiayı kaybetmiştim. Lanet deve kuşları bilimde çok ilerlemişlerdi ama hiç biri peşimden gelecek kadar cesur değildi. Bunu bilmek bir yandan beni mutlu ediyordu çünkü iddiayı kaybetmenin en kötü yanı kaybettikten sonra ki muhabbetlerdir. Hele ki sizinle dalga geçenler kelimenin tam anlamıyla kuş beyinlilerse.. Deve kuşları uğradıkları mutasyondan sonra yıllar içinde insan ırkının içine karışmış hatta devlet kuracak duruma gelmiş olsalar bile benim gözümde halen geveze ve edepsizler. 

[greenfu-blog]

İnsan

İnsan hiç bilmez mi; kendine olanı, ardından gitmez mi; aklında olanın İnsan hiç sormaz mı; neden bu karmaşa                                                            Sonuna kadar, has-bel kader yaşıyorum hayatı

Ki ben inanmazdım hiç; kaderin varlığına                                                            Beni inandıramazlardı inanmak istemediğim hiç bir sona                              Ki ben anlamazdım hiç, insanların hırsını                                                    Bilemezdim hislerini neler istediğini

Ah şu insanların Ah şu insanların Ah şu insanların

Her biri kalmak ister özgür ancak kimse olmaz üzgün                                      Çünkü korkuturlar, sürgün ederek konuşanları

Toplum dönüşür bir canavara; sen ona dahil değilsen                                      Eminim Nuh olurdu alabora Dostum kaderine eğilse

Güveni yok hiç, soranı çok ama yolumda bir çok engel var daha              Açılır her kapı aşılır elbet diyorum                                                                      Diyorum koşuyorum her dert, yıkılıyor üstüme                                              

Aklımdan geçen çok                                                                                    Elimden gelen bu keşke şansım olsa                                                          Ağlamasa bir daha hiç bir çocuk, şu koca dünya da

Derdi bitmez ya kini bitmez hiç nefret bulaşıcı nesilden nesile                        Kimse bilmez hatırlamaz ama neydi acaba sebepleri

İnsanların, ah şu insanların, ah şu insanların

[greenfu-blog]

Yol

Kendime gelemiyorum, önümü göremiyorum Hayaller kuramıyorum, aklım karışıyor

Hangi yoldan gitmeli Güzel olan her şey riskli mi Bu toplum benden boyun eğip Teslim olmamı bekliyor

Ya da; deliriyorum beliriyorum Güneşli bir günde tek bulut gibi Güveniyorum dua ediyorum

Tanrıma halen tek bir umut için

Uçup giderken ben, ne olur affet beni Susuz dudaklarla uçsuz bucaklara

Herkes benden bir şeyler bekliyor - Ama deme öyle bak herkes senin iyiliğini istiyor peki ya hayallerim onlar ne olacak deyince ben diyorlar ki: - “Hayal dediğin nedir ki evlat hayaller karnını doyurmuyor”

Ben aç kalmayı tercih edersem buna kim engel olur - İnsandan engel olmaz vicdanın asıl soru Nasıl olur, ben bu kadar eminken kendimden - Bu denli korkuyorsan gelme kal yerinde

dediler. Hakaret sandım kimi zaman hırslandım, kıskandım daha ileri aydınlık ben karanlığıma saklandım

Tövbemi bozar gibi Delirmiş ihtiyar bir yazar gibi Peşinden koşar gibi Zamanla tümüyle uzaklaştım

Ama şimdi görüyorum Başarmayı istiyorum Yeniden hayata dönüyorum Ne kadar zor olsa da;

Uçup giderken ben ne olur affet beni Susuz dudaklarla uçsuz bucaklara

[greenfu-blog]

Sorun Degil

Kızıl kızıl gözlerimin içine bak Ne kadar tuhaf bir muhabbet aşk Yine beni bulur ama unuturum Tüm dertleri sorun değil

Deyip yaslarsan eğer kafanı göğsüme Bir umut bir bakış hayallerim Boyun eğip beklerim sen gittiğinde Yine git gide daralıyor yerim

Benim gördüklerimi gör Benim duyduklarımı duy Benim bildiklerimi bil Ki anla nedir sebeplerim

Küçük bir adamken ben başladı ikilemler serüvenler Hayatım git gide yavaşladı, bayılanlar delirenler Dudaklarım kurudukça, gözlerim açılıyor Saatlerle planlananlar neden hiç uyuşmuyor

Düşünceler çığ gibi ondan bu kadar sessizim Duyarlarsa yıkılırlar üstüme fark edip Düşünce ben bilirim ki kalkmak zor değil Bekleyen biri varsa her şeye sabredip

Sorar durur ama unuturum Arar durur ama unuturum Yine beni bulur ama unuturum Tüm dertleri sorun değil

Kaderimi yazmayı isterdim Katıp içine tüm renkleri Ruh olup uçmak gibi Kırmak şu kepenkleri

Karşılıklı kininizden uzaklaşıyorum artık Ne olur uzak durun benden Babil’in köpekleri

Sorar durur ama unuturum Arar durur ama unuturum Yine beni bulur ama unuturum Tüm dertleri sorun değil

[greenfu-blog]

Efendi

Geze geze geldim buraya sonunu görünce bezdim belki Yine de dur ve dayan derdim çok tükendim sonbaharlar Vurdu gönlümü aldı öcünü Yıllarım halen kovalıyor hakkını

Penceremde bir kuş öttü; onu hiç göremedim Bakmak kadar kolay değil, her hecem de söyledim

Tersine ilerledim hep, dünya asla dönmedi Rastafaryan bir düşteydim, yaktığım ateş sönmedi

Yandım bittim bitime doğru zor yetiştim hayata Hayat öğretiyormuş ki; “zor yetişti her insan”

En kolay gözüken bile doluysa ya tuzakla Tur atlamak zorlaşınca sınırlardan uzaklaştım

Bu sefer rahat vermez Babil’in köpekleri İstemeden esir düşmüş, alt düzey askerleriyle Çoban çoktan doymuş fakat, hiç doyar mı gözleri Yiyin efendiler yiyin, biz dinleriz sizleri

Doldurana kadar kulaklarımızı Dolduralım biraz daha kadehlerinizi !

[greenfu-blog]

Gerçek

Gözlerini açtığında, tertemiz bembeyaz bir sayfa Yeni bir hayatta, emekleyerek başlar koşmaya

Her insan farklıdır, zannettiğimden çok karmaşık Her insan haklıdır, kendisi için pek çok zaman

Belli bir yaşa gelirsin, verirler seni okullara Zamanla delirirsin, cesetleri dipsiz çukurlara

Sıkıştırıp adına sınıf derler buna göz yumar ebeveynler Güzel insanlar temiz beyinler tek bir yanlışla kirlenir mi

Aç artık lazım gözlerini kalbinde başlar asıl eğitim Ezberleyemedim sayıları, hadi asın kesin hadi ezin geçin

Dalga geçtiğiniz her şeyi aldım sırtladım üstüme Biliyorum gerçeği, biliyorum gerçeği

Büyüdükçe fark edersin; sana anlatılanlar, yalanlar Öğrendikçe sabredersin, kaçmamak için bul yalanlar

Dayanırsan kaybedersin, “paradoks” dolu hayatlar Doğru adımı atabilir misin, doğru adama tapabilir misin

Koştun düştün kalktın, boştun doldun taştın Tattın aşkın şarabından, büyüdün büyük adam oldun

Para kazandın genç adamdın, hayallerini bir kenara bırakıp Hazırlandın hazırlandın hep; bitmek bilmez sınavlara

Biliyorum gerçeği, dostum ben hayallerimleyim Biliyorum gerçeği, gerçek değil hayallerdeyim

[greenfu-blog]

Sınıf

Bir sınıfın içindeyim binlercesinden biri                        Karanlık bir koridor bir hoca bin öğrenci

O anlatır bizler dinler Biz anlarız, onlar bilmez Kimseler bilmesin Yoldan çıkın, yol dolu ;

Kin ve de nefret ,lanet siyaset Ya biyad et ya da öl

İnan ama sakın sorgulama Fethet ya da böl

Herkes darlar herkes suçlar Herkes gelir üstüne Sen sen ol hep sen kal en çok senken güzelsin Ben telden öteye geçemedim ben ki belki vazgeçer biterim Eğilme hiç bir derdin önünde dertler dermandır, -kimi zaman- Sen ki evrenler önüne serilensin ne olur artık kendine gel Tüm hayatın koca döngüde sade tozlu bir anı

Aklımdan zorum var kafamda sorunlar Düşsem de yorulmam sular hiç durulmaz Korkma saklanma sonlardan kaçılmaz Sonunu düşünen kahraman olamaz

Duy; “insan sevince vardır” Bil ki; “insan severse insandır” Haram mı sevap mı helal mi günah mı Gerçek mi yalan mı sordum durdum Tamam mı devam mı sonunda ne vardı Dünya dertlerı unutturdu Azap mı cefa mı sabır ve sefa mı Soru mu cevap mı bilemiyorum Elimde kalan mı aklımda olan mı İçimde yanan mı konuşturdu beni

Kurtul yargılardan ancak o zaman özgürsün Fark et her insanın zihninde evren farklı Vazgeç yalanlarından ancak o zaman özgürsün Sabret sabrın en güzel örneği kainattır

[greenfu-blog]

SERDENGEÇTİ

Evladım;

Ben bir insanım. Bir kadın, bir eş, bir evlat ve bir anneyim.

Senden çok uzaklardan değil, farklı kandan değil, farklı türden değilim. Başka bir zamandan ama başka bir boyuttan değilim.

Görüyorum, biliyorum ve anlıyorum seni. Neler hissettiğini, neler düşündüğünü, nasıl vazgeçtiğini.

Ben senden yıllar önce yaşadım. Çok olmasa da uzun zaman önce. İnsanların ve insanlığın farklı olduğu yıllarda, farklı olduğu zamanlarda. Gözlerim çok şey gördü, kulaklarım çok şey duydu. Öyle ki ruhum çok yoruldu. Eşimi kaybettim, oğlumu kaybettim, kendimi kaybettim.

Hayatımın en zorlu savaşıydı. Onlar başaramayacağıma emindi çünkü kendi kadınları asla başaramazdı. Her biri farklı olduğumuzu ve farklı olduğumuz için zayıf olduğumuzu düşünüyordu çünkü kendi kadınları buna inanmış ve zayıf düşmüştü. Bizleri düşman olarak görmek bile onlar için ayıptı, komikti hatta öyle ki diğer insanların onlarla dalga geçmesi için bir sebepti. Kocam öldükten sonra bizlere hükmetmeye çalıştılar. İzin vermedim, boyum eğmedim. Oğlumu, canımı, evladımı ellerimden aldılar, vazgeçmedim. Şaşırdılar, "Bir kadın bu" dediler, "Bir kadına mı yenileceğiz?" Duruma böyle bakmalarına asla şaşırmadım. Daha önce kulağıma gelmişti, öyle ki onlarda; kadınlar yalnız çocuk bakarmış, yemek yaparmış. Sesleri çıkmazmış hatta kadınların. Bazı "hak" ları varmış ve bu "hak" lar erkeklerin cümlelerinden, onların kararlarından oluşurmuş. Ne giyeceklerinden ne yiyeceklerine, ne yapıp nereye gideceklerine kadar erkekler karar verirmiş. Durum böyle olunca da milletleri kölelikle körelmişte körelmiş.

Bizi de böyle gördüklerini fark ettiğim zaman üzülmedim kızım. Öyle ki bu benim en büyük sınavım, en büyük silahımdı. Onlar bizi kendi kadınları gibi köle zannettiler ama köle olmak kadın olmakla değil boyun eğmekle olurdu. Vazgeçmekle olurdu tembellik ve miskinlikle olurdu. Yalnız, kendi hayalleri olmayan ve başkalarına minnet edenler köle olurdu. Bizler böyle değildik. Onların savaşçı dediği erkeklerden daha erken at binmeye, ok atmaya, kılıç kalkan kuşanıp cenk etmeye başladık. Bizim hak davamız olmazdı çünkü her birimiz insandık, bunu bilirdik ve eşittik. Hep çalıştık, asla usanmadık. Pes etmedik. Hiç kimseye yük olmadık. Kendi yükümüz kendi omzumuzda olduğundan yumruğumuz hep pek oldu. Kendimiz avlandık, kendimiz savaştık. Daha iyi yay çekmek için göğsümüzü kestik ama asla pişman olmadık. Gölgede kalıp yok olmaktansa kendi emeğimizle var olmayı yeğledik. Onlar bunun farkında değildi ve bu bizim avantajımızdı.

O an gelip meydana dizildiğimiz de tek gördüğüm aşağılayıcı bakışlar ve kibir dolu çehreleri ile yüz binlerce askerdi. Karşılarında birçok kadın olduğu için dalga geçiyorlardı. Gülüyorlar hatta kılıçları kınlarına sokup çıplak elle savaşacaklarını ima eden hareketler yapıyorlardı. Kahkahalar ve küfürler yavaşa azaldı ve aralarından sözcüleri ileri atıldı. Atıyla beraber bize yaklaştı ve konuşmaya başladı;

"Ey Türkler, Yüce Kralımız Kyros yaptığınız terbiyesizlikleri ve itaatsizlikleri görmezden gelerek size son bir şans veriyor. Ya teslim olup yüce kralımız karşısında diz çökerseniz ya da sadece kanınızı içmekle kalmaz, kadınlarınızı da..."

Sözcünün cümlesinin noktası gırtlağına saplanan ok oldu. Sözcünün attan düşmesiyle gökyüzünün oklarla kaplanması bir oldu. Kılıç kalkan sesleri kulakları sağır ederken düşman askerlerin yaşadıkları korku gözlerinden okunuyordu. Öyle ki dün dalga geçtikleri kadınlar bugün onlara kan kusturuyordu. Kyros oğlumun katiliydi. Kölelerin efendisi, ordusunun komutanıydı. Karılarının beyi ve ülkesinin kralıydı. Güçlü bir erkek ama güçsüz bir insandı. Çok geçmeden onu savaş meydanında ölen atının altından can havliyle çıkmaya çalışırken gördüm. Göz göze geldiğimiz o an sanki tüm savaş durdu, tüm sesler, tüm arbede son buldu. Son cümlesini ve nasıl yalvaracağını merak ediyor olsam da gözlerini görmem bana yetti. Tanrı şahidim ki hiçbir hemcinsinden öyle korkamazdı. Hissettiği son duygu o korku oldu. Öldükten sonra cansız bedenini kaldırdım ve kafasını kan dolu bir tuluma yatırdım. Öyle ki oğlumu öldürdüğü zaman onu, asla doyamadığı, kana doyuracağıma söz vermiştim. Persler bu olaydan sonra bir daha asla topraklarımıza ve bizlere yanaşmadı.

Adım Tomris. Tomris Hatun, Alp Er Tunga’nın torunu, İskitler Hakanı, dünyanın ilk kadın lideri, ilk hükümdarı.

Ey kızım eğer savaşmazsan köle olursun, milletin ölür. Vazgeçersen kaybedersin. Yalnız sözle kervan yürümez. Kimselerin seni bir yerlere çıkarmasına izin verme, başkasının çıkardığı yerden inemez, düşersin. Kendine güvenesin, kendine inanasın ki kendine saygın olsun. Kendine saygın ne kadarsa sana duyulan saygı o kadar olacaktır. Korkma, üzülme, vazgeçme, pes etme. ,

Öyle ki muhtaç olduğun kudret damarlarında ki asil kanda mevcuttur.