goyaspaint

[goyaspaint]

Seviyor? Sevmiyor? Ellerimi çevirip atıyorum duran parmaklarımı bir mayıs günü yolar gibi papatya yaprağını çiçek tacıyla dilek dilemek için tıraşım, saçlarım kır saçlarımı açıklasın Yılların gümüşü çınlasın, bırak satırlarla utanmaz duyarsızlık artık gelmeyecek bana, umut ediyor, inanıyorum..!

[goyaspaint]

Elleri var özgürlüğün, Gözleri, ayakları; Silmek için kanlı teri, Bakmak için yarınlara, Eşitliğe doğru giden

[goyaspaint]

Rengini dünyaya ilk defa sunan

Adsız bir çiçek gibi parlıyorsa gözlerim Sevgilim

Bana ‘sen bir şairsin’ dediğin zaman.

Yalnız sana yazıyorum bu şiiri

İstersen bir şiir gibi okuma

Çünkü her yıl yeniden yazacağım onu Soğuklar başlayınca havalanıp

Millerce yol katettikten sonra

Güneyi tadan bir kuşun sevinciyle.

Ve yazmış olacağım bir de

Her dönemde her çağda

Sevdanın kendine özgü diliyle.

[goyaspaint]

[goyaspaint]

MAVİ, MAVİYDİ GÖKYÜZÜ

Mavi, maviydi gökyüzü

Bulutlar beyaz, beyazdı

Boşluğu ve üzüntüsü

İçinde ne garip yazdı...

Garip, güzel, sonra mahzun

Işıkla yağmur beraber,

Bir türkü ki gamlı, uzun,

Ve sen gülünce açan güller,

Beyaz, beyazdı bulutlar,

Gölgeler buğulu, derin;

Ah o hiç dinmeyen rüzgâr

Ve uykusu çiçeklerin.

Mor aydınlıkta bir çınar

Veya kestane dibinde;

Mahmur süzülen bakışlar

İkindi saatlerinde...

Birden gülümseyen yüzün

Sabahların aynasında

Ve beni çıldırtan hüzün

İki bakış arasında.

Ahmet Hamdi TANPINAR

[goyaspaint]

"Sen say ki yerin dibine geçti geçmeyesi sevdam Ve ben seni sevdiğim zaman bu şehre yağmurlar yağdı Yani ben seni sevdiğim zaman Ayrılık kurşun kadar ağır gülüşün kadar felaketiydi yaşamanın Yine de Bir adın kalmalı geriye Bütün kırılmış şeylerin nihayetinde Aynaların ardında sır Yalnızlığın peşinde kuvvet Evet nihayet, bir adın kalmalı geriye Bir de o kahreden gurbet Beni affet kaybetmek için erken Sevmek için çok geç"

Ahmet Hamdi Tanpınar

[goyaspaint]

[goyaspaint]

"demek ki beni hiç tanımamışsın, benim sevince nasıl sevebileceğimi hiç bilmiyorsun, çünkü yanlışın var. Senin varlığının her zerresi benim için kendi varlığım kadar değerlidir. Hasta da olsan, sakat da olsan yine seni severim. Aklın benim hazinemdir. Hasta olsa yine benim hazinem olarak kalacaktır. Sen çıldırsan seni deli gömleğiyle değil, kollarımla tutarım ben. Kollarını bağlasam da iplerin arasına sevgim dolanır."

[goyaspaint]

[goyaspaint]

[goyaspaint]

Sevi

Ben senin en çok sesini sevdim

Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi

Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren

Bana her zaman dost, her zaman sevgili

Ben senin en çok ellerini sevdim

Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak

Nice güzellikler gördüm yeryüzünde

En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak

Ben senin en çok gözlerini sevdim

Kâh çocukça mavi, kâh inadına yeşil

Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar

Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil

Ben senin en çok gülüşünü sevdim

Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran

Unutturur bana birden acıları, güçlükleri

Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman

Ben senin en çok davranışlarını sevdim

Güçsüze merhametini, zalime direnişini

Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında

Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim

Tüm çocuklara kanat geren anneliğini

Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada

Sensin, her şeyin üstünde tutan sevdiğini

Ben senin en çok bana yansımanı sevdim

Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni

Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim

Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni...

(Ümit Yaşar Oğuzcan)

[goyaspaint]

“Ne affedilmez biliyor musun? Asla affedilmeyecek eylemlerimiz neler, biliyor musun? Kimsenin görmedikleri. Tanrının bile görmedikleri. Failler işledikleri suçları kendilerinden ve başkalarından kelimelerle gizliyor. Kurbanlarına adlar veriyorlar. Onları yaftalıyorlar. Öykülerini tekrarlayıp duruyorlar. İblis kelimelerle çalışıyor. Başka bir şeye ihtiyacı yok. Kelimeler dilin, ağzın, ses tellerinin masumane faaliyetleri. İnsanlar konuşarak iblisleşiyor. Kelimeler ve sayılar, işledikleri cürümleri gizliyor, ki o cürümler unutulsun. Unutulan, affedilmiş demektir. Zihne nakşolan affetmez. Tanrım, bizi affetme. Bizi affedilmez kıl ki, asla unutmayalım.”

— Francisco Goya

[goyaspaint]

[goyaspaint]

"İşte bunun üzerine aklım, cennete cehenneme ait şimdiye kadar bana öğretilen düşünceleri kavramak için ilk defa ciddi bir hamle yaptı, ilk defa sersemleyip afallayarak durakladı. İlk defa arkasına, önüne, yanlarına, yukarıya, aşağıya doğru baktı; dipsiz, sonsuz bir boşlukta olduğunu farketti. Tutunabileceği tek nokta o anda bulunduğu noktaydı : şimdiki zaman. Geri kalanı şekilsiz bulutlardan; dipsiz, uçsuz bucaksız boşluklardan ibaretti. Bu boşluğun başlangıcında kendimi kaybederek düşme düşüncesinden içim ürperdi.

(Jane Eyre / Charlotte Bronte)

[goyaspaint]

https://link.medium.com/YSevs5iNtcb