Don't wanna be here? Send us removal request.
Text
Here Comes the Rainy Season
ฉันขอยืมสายตาเธอทำความรู้จัก กับฤดูความรักที่จวนร่วง...ลา ฉันขอยืมหัวใจเธออ่าน ฤดูกาลของหยาดน้ำตา
ตามเส้นทางเยี่ยมเยือนเหย้า นานเนาเดือนปีที่แก่ชรา คลับคล้ายคลับคลาจะเคยคุ้น แสงแดดอ่อนอุ่น ก่องประกายปรารถนา ทุ่งรวงทองชายฝั่งทะเลสาบ อาบสีส้มทองกวาว ณ ทิวทุ่งนา หอมกรุ่นรวงข้าวแก่ในอากาศ ว่าวสีขาวในภาพวาดฟ้าสีฟ้า ว่าวสีขาวในภาพวาดฟ้าสีฟ้า ฉันขอยืมหูเธอ"เงี่ยใจ"ฟัง เสียงความรักดังกล่อมยามสนธยา โอบกอดฉันอีกสักครั้งได้ไหม ก่อนฤดูดอกไม้ร่วงโรยรา โอบกอดฉันอีกสักครั้งได้ไหม ก่อนฉันโบกโบยไปกับเข็มนาฬิกา โอบกอดฉันอีกสักครั้ง..จะได้ไหม ก่อนฤดูดอกไม้ ร่วงโรยรา... พิบูลศักดิ์ ละครพล
0 notes
Photo
สิบฤดูกว่าๆ คือระยะเวลาที่อาจจะทำให้ใครคนหนึ่งเรียนรู้อะไรในชีวิตไม่มากก็น้อย
บางทีมันคือการรอ แต่เสียใจชีวิตเราสั้นเกินไปที่จะรอใครสักคนได้ขนาดนั้นหลายคนบอก ให้ไปเริ่มกับสิ่งใหม่ดูจะง่ายกว่า
การรอไม่ใช่การหยุดนิ่ง
ท่วงทำนองบทเพลงล้วนมีจังหวะ ธีร์ ไชยเดชบอกเค้าไม่ใช่นักดนตรีที่เก่งอะไร เค้ารอแค่ one perfect note and one perfect time
นาทีเสียงเพลงและความรักของการรอมาบรรเลงเป็นคืนนี้ ผมนั่งรอที่เดิมต่อไปพร้อมเสียงร้องที่คุ้นเคย กับฤดูถัดไปที่กำลังจะเข้ามาด้วยใจที่ไม่เหมือนเดิม
0 notes
Photo
0 notes
Quote
ใช้ชีวิตและความมุ่งมั่นเพื่อเข้าใจความรู้สึกคนอื่นมาตลอด น่าเสียดาย กลับลืมให้คนอื่นมาเข้าใจความรู้สึกของตัวเราเองด้วยเช่นกัน
0 notes
Text
ผลิบาน
ฉันตื่นเช้าเพื่อมาแอบดูดอกไม้ที่ฉันปลูกไว้ รดไม้ ใส่ปุ๋ยคอยดูแลเอาใจใส่ และปกป้องจากอันตรายต่างๆเสมอ ฉับนับวันขีดปฏิทินเฝ้ารอวันที่ดอกไม้จะผลิบาน
ฉันดีใจวันนี้ดอกไม้สวยงาม… แม้หนามแหลมคมจะทิ่มแทงฉันในบางครั้ง แม้ฉันไม่อาจรู้ว่าดอกนั้นคือดอกอะไร
ดอกไม้ดอกนี้ฉันไม่ได้ปลูกไว้เพื่อให้ใคร และดอกไม้นั้นอาจจะไม่ได้มีไว้เพื่อฉันด้วยเช่นกัน
1 note
·
View note
Quote
ยิ่งคุณพยายามทำให้ทุกคนมีความสุขมากเท่าไร สุดท้ายคุณจะไม่เหลือใครเลย
2 notes
·
View notes
Quote
สุดท้ายแล้วตัวเราก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรไปเลยแม้แต่น้อย... ผิดพลาดกับเรื่องเดิมเดิม (59) Days
0 notes
Text
บรรยายกาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนเกิดขึ้นภายนอกกระจกใสต่อหน้าผม เมฆก้อนสีเทานวลดูดีพอดีคำถ้าคว้ามันมากินได้คงขมขมเล็กน้อยติดปลายลิ้นลอยสลับไปมากับยอดตึก
ฤดูฝนมาถึงแล้วและมันก็กำลังทำหน้าที่ของมันอย่างขมักเขม่นหนักหน่วงเหมือนกับจะเป็นการสั่งลาครั้งสุดท้าย
ฝากเป็นรอยแผลทิ้งไว้ให้ยามเมื่อเราคิดถึงกันในครั้งหน้า
เพียงแต่เวลานี้ตัวผมออกอาการอาลัยกับสิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นก่อนเวลา
แปลกใจ
เรานั่งรออยู่ในห้องที่เงียบงันเพื่อเงี่ยหูฟังเสียงการมาของใครสักคนและเมื่อใครคนนั้นเข้ามาแล้วแทนที่จะดีใจในการมาถึงมีความสุขกับมันลืมเรื่องทุกข์ต่างต่าง
แต่ทำไมเรากลับนึกถึงเวลาที่ต้องจากกันเสียมากกว่า?
0 notes