frederikenannenaarcanada

[frederikenannenaarcanada]

dag 20: whale watching

Bij het schrijven van deze post zijn we ondertussen al weer drie weken thuis. Op onze laatste dag in Canada hebben we via onze Airbnb hosts fietsen gehuurd om Victoria te verkennen, een van canada’s meest fietsvriendelijke steden. Op advies van onze verhuurders fietsten we richting de zee, waarbij het uitzicht al direct prachtig was.

De kustlijn van Victoria is vol bochten, glooiingen en grotere heuvels. De route leidde ons door prachtige (villa)wijken, parken en gelukkig genoeg stops om even uit te rusten van het vele klimmen en een slokje water te nemen.

We lunchten bij een Starbucks en besloten een kleine shortcut te nemen via de Universiteit van Victoria. Daar moesten we echter zo'n steile berg op dat we allebei van onze fiets moesten stappen om boven te komen. Deze weg had ook geen apart fietspad, dus alle auto’s reden met flinke snelheid langs je af.

Midden door de stad ligt een speciaal aangelegd fietspad en deze reden we uit tot de haven. Tussendoor zijn we nog op een bankje in een prachtig stadspark gaan zitten. We moesten nog een stukje door, maar het zadel begon redelijk pijn te doen. Eenmaal in het stadscentrum konden we alleen maar denken aan hoe we het snelste weer bij de Airbnb konden komen.

In de middag hebben we alvast wat inpak-voorbereidingen getroffen, want we moesten de volgende dag op tijd weg. Om half 5 stapten we in de auto richting Fisherman’s Wharf waar ons laatste en een van onze grootste avonturen van de reis plaats zou gaan vinden: een sunset whale watching Tour.

Na het inchecken kregen we samen met alle andere toeristen instructies en de benodigde kledij voor onze reis op zee: enorme jassen, handschoenen, mutsen en een regenbroek. Geen van dit alles zou een overbodige luxe blijken, want de vaart was alles behalve rustig.

Na uitleg van onze kapitein, een echte zeevaarder die al over de geheel wereld was geweest, begon dit grote avontuur. Eerst rustig de haven uit, maar zodra we op zee waren ging de boot op volle snelheid en kwam ook de koude harde wind, golven en spetters onze kant op.

Na ongeveer 20 minuten stopten we en zagen we een groep orka’s in een baai waar huizen uitkeken op zee. Deze mensen zagen dus regelmatig orka’s in hun verlengde achtertuin, hoe gaaf! Na een tijdje raakten we deze groep kwijt en het duurde best lang voor we een volgende groep gevonden hadden. Ondertussen waren we in de wateren van Amerika beland, dus zijn we ook nog een klein beetje in de USA geweest.

De terugweg was ruig. Het water gutste over de rand van de boot over en op ons heen, gelukkig konden we de waterdichte dekens gebruiken als een schild. Het was een stuk kouder geworden, omdat de zon onder aan het gaan was. Een prachtig gezicht, maar samen met het ziltige water en de toenemende golven (een boot heeft geen schokdempers) zijn we terugweg heel stil geweest onder het dekentje.

Bij terugkomst waren we ook helemaal kapot en zijn we na het bekertje warme chocomelk snel in de auto gestapt om te gaan douchen en de rest van de avond rustig op de bank te chillen en te genieten van onze laatste avond.

De volgende ochtend verliep de reis naar het vliegveld voorspoedig. De ferrytocht naar het vaste land was prachtig en we genoten nog een laatste keer van de overweldigende natuur van Canada. We hebben een prachtige reis gehad, veel indrukken opgedaan, gekke dingen meegemaakt, een paar tegenslagen gehad, maar Canada heeft onze harten gestolen! Een reis om nooit meer te vergeten!

[frederikenannenaarcanada]

dag 19: gigantische bomen

Het was wederom een zware nacht. Frederik had iets beter geslapen, Anne een stuk slechter. Vroeg in de ochtend werden we wakker van de regendruppels die op de tent tikten. Regen!? Daar hadden we niet op gerekend. Aangezien we geen koffie en ontbijt hadden en daarnaast moe en koud hebben we onze spullen gepakt en eerste rit met de watertaxi naar het vaste land genomen. Het eiland was prachtig, maar de kampeerterreinen zwaar.

We aten een ontbijt, en dronken vooral goede koffie, bij Tuff Bean waar Google ons wist te vertellen dat we 4,5 uur moesten rijden richting onze laatste stop: Victoria. Dit zou dezelfde weg over het eiland zijn als twee dagen geleden, nu hadden we wel tijd de tijd om wat extra stops te maken lang s deze Pacific Rim Hwy. Om 4 uur konden we inchecken in ons appartement in Victoria en daar wilden we ook lekker op tijd zijn.

De weg zelfs was ook nu prachtig om te rijden. We maakten een korte stop bij de Gaint Cedar trail, waar we langs het water en enorme cederbomen even de benen strekten met een korte wandeling. Het water was ook hier weer kraakhelder en de bomen groot in diameters. Soms waren er formaties van meerdere bomen bij elkaar waardoor ze nog groter leken.

In Port Alberni gingen we langs Tim Horton voor een koffie, die zeer nodig was en een heerlijke muffin. De muffins in Canada zijn lekker, maar ze kunnen niet tippen aan de Amerikaanse. Even verderop stonden de Campers en auto's alweer langs de weg geparkeerd en besloten wij ook te stoppen bij Cathedral Grove. Deze toeristische highlight was een bos met enorme en oude bomen, sommige waren zelfs wel 300 jaar oud.

Het was een kleine wandeling waar iemand blijkbaar ook ineens een blik kleine kinderen had open getrokken. Zij werden door hun ouders bij de enorme bomen gesitueerd voor een mooi vakantiekiekje. Niet alle kinderen vonden dat even leuk óf volgden de instructies goed op, tot ongenoegen van de ouders uiteraard.

Aangezien we deze dag niet veel zouden doen besloten wij ook een kleine fotoshoot te houden. Het bos werd trouwens volledig in de natuurlijke staat gelaten, afgezien van de paden en het begaanbaar houden daarvan. Dit leverde veel mooie plaatjes op, ook omdat de lichtinval via al die grote bomen iets mysterieus had.

Om iets over vier reden we voor het blauwe huis van Elly en Frank in een pittoreske woonwijk in het zuiden van Victoria. Zij waren niet thuis, maar we hadden de code van het appartement beneden gekregen. Het eerste wat we deden was onze backpack's omkeren en alles wassen. Ook was de warme douche zeer welkom en voelden we ons weer iets frisser na die koude nachten op de camping.

De rest van de middag hebben we lekker niets gedaan en plannen gemaakt voor morgen. In de huishandleiding stond dat we via onze hosts fietsen konden huren en dit leek ons een makkelijke manier om de stad te verkennen. Morgenvroeg zouden we dit verder regelen met ze. In de avond gingen we in de buurt eten bij Buddy's Kitchen. Bij ieder restaurant waar we aten hebben we de IPA bieren geprobeerd en onze conclusie is dat ze in Canada toch wel erg goed zijn in het maken van dit bier. Beiden dronken we ons 650ml fles 'fat tug' met genoegen leeg. Dit zou onze laatste avondmaaltijd in een restaurant in Canada worden voor deze trip.

[frederikenannenaarcanada]

dag 18: vuurtoren en kampvuur

Kamperen klonk leuk toen we het boekten en we hadden het ook al vaker gedaan. Leuk voor de afwisseling. Onze eerste nacht was koud, intens koud. Frederik had hierdoor vrijwel niet geslapen en maakte van de gelegenheid gebruik om vroeg te gaan vissen in de zee. Eerst over het strand en daarna over de rotsen om bij een stuk te komen waar hij goed kon staan. Na een tijdje had hij beet en ving hij zijn eerst zalm ooit.

Om 9.45 uur namen we de watertaxi naar Tofino om daar bij een bakkerij te ontbijten. Na deze nacht waren we eigenlijk allebei erg gebroken en we besloten om met de auto naar Ucluelet te rijden om daar een makkelijke wandeling te maken langs de zee en een vuurtoren. Onderweg zouden we misschien ook wat stops kunnen maken.

Aangekomen bij de parkeerplaats bleek het een populaire wandeling te zijn bij andere toeristen, waarschijnlijk om dezelfde redenen dat wij deze wandeling uitgekozen hadden. Wederom een goed aangelegd pad met mooi uitkijkjes naar het water en kleinere omliggende eilanden. Ook hier lag veel Kelp in het water en zagen we het ook onder water staan. De selfie is vandaag extra mooi, want Frederik had dus geen zonnebril. Tegen de zon inkijken is dan een uitdaging ;).

Het was ondertussen heerlijk weer, een strak blauwe lucht met een paar kleine wolkjes. Heerlijk wandelweer. Bij de vuurtoren hebben we nog even, ondanks dat het eigenlijk niet mocht, over de omliggende rotsen geklommen. Wederom vond Anne dit erg spannend. Wat een watje is het toch.

Na de wandeling gingen we weer terug richting Tofino. De watertaxi is leuk, maar aangezien hij op gezette tijden, vier keer per dag, vertrekt drukt dat wel op de dagplanning. We wilden graag de middag op het eiland vertoeven. Er was daar eigenlijk ook een mooie wandeling, de Lone Cone, naar de berg op het eiland waar ook de camping naar vernoemd was. We hadden gelezen dat deze nogal intensief was en het leek ons beter om in de middag rustig aan te doen. Dit betekende dat Frederik tot boven zijn knieën in de zee ging staan om te vissen en Anne op een bankje op het strand ging liggen om te lezen. In het dorp hadden we nog pizza en bier gehaald (en een nieuwe zonnebril voor Frederik), zodat we niet hoefden te koken in de keuken. Een goede keuze. Tijdens de zonsondergang ging Frederik nog even naar het strand om prachtige foto’s te schieten. Daar op de rotsen rechts, voor de bomen, vind hij zijn eerste zal.

De camping is trouwens afgezet met hekken. Er zijn ooit in het verleden koeien bij een boer ontsnapt en deze hebben zich gevormd tot een wilde kudde die op het eiland rondloopt. De hekken moeten deze koeien tegenhouden, maar net als het schoonmaken weten mensen hier ook niet hoe hekken dicht gaan. Nu is het personeel daar zelf trouwens ook debet aan. Dit heeft dus als resultaat dat er regelmatig koeien stonden te grazen tussen de tenten. Ze stond er in de ochtend al een te grazen aan de overkant van de weg en ook vandaag moest het stukje gras rondom onze tent er aan geloven. Prachtig om te zien hoe de campingbaas de koe steeds weer naar de andere kant van het hek dirigeert door geluid te maken en stenen te gooien. 

Andere gasten hadden op het strand een vuurtje gemaakt, hier was geen fireban. We besloten, ondanks dat we kapot waren, even bij het vuur te gaan zitten. Scott zat daar op zijn gitaar liedjes te spelen voor zo’n tien jonge campingbezoekers. Wij gingen er bij zitten en dronken onze resterende biertjes. Aan het eind van de avond liepen we met een aantal andere bezoekers het strand op. Gisteren waren en lichtgevende algen op het strand, vanavond minder, maar ook vandaag zagen we ze. De sterrenhemel was prachtig en vol, compleet met satelieten en vallende sterren. Heerlijk als er geen lichtvervuiling is. Met dit beeld in ons hoofd liepen we weer naar de tent voor een iets koudere, maar niet minder zware nacht.

[frederikenannenaarcanada]

dag 17: Race tegen de klok

Allebei wilden we liever niet op staan. We hadden heerlijk geslapen en in de wetenschap dat we de komende twee nachten op een camping in een tent zouden liggen wilden we waarschijnlijk het gevoel van een bed, zo een die je helemaal opslokt als je er in gaat liggen, zo lang mogelijk behouden.

Uiteindelijk moesten we er toch aan geloven. We hadden van Shelagh, de Airbnb host, zelfgebakken koekjes gekregen. Er zaten ook ontbijtgranen (fruit loops) in, dus wij vonden dat een goed excuus om deze als ontbijt te eten. We besloten om onderweg te stoppen bij de Horn Lake Caves om de openbare grotten daar te bekijken en om 15.30 uur de watertaxi richting onze camping op Meares Island te halen. Deze ging maar vier keer op een dag, dus op deze manier hadden we nog genoeg tijd om het eiland te verkennen.

Eigenlijk hadden we voor de grotten maar 45 minuten, maar omdat het zo gaaf was hebben we er iets langer over gedaan. De planning was iets uitgelopen en we snelden ons dan ook terug naar de auto. Op de camping moesten we zelf koken waarvoor we nog boodschappen wilden halen, onze spullen moesten uiteraard mee en goed ingepakt worden en ook de parkeerplek zoeken en het inchecken moest allemaal gebeuren voor 15.30 uur. Het rijden zelf: 3 uur. Het tijdstip van vertrek bij de grotten:12.15 uur.

In theorie zou het moeten lukken, maar er gaat over het eiland maar 1 weg naar de andere kant (Tofino en Ucluelet). Deze grotendeels eenbaansweg bevat veel bochten en toeristisch verkeer, zoals campers en Aziaten die op de vreemdste plekken stoppen. Voeg daar nog wat (logging) trucks aan toe en je hebt het perfecte recept voor uitloop en vertraging. Veel inhaalmanoeuvres en een record shopping-spree door Wallmart hebben er voor gezorgd dat we onze auto om 15.07 parkeerden in Tofino. We made it!

Nog onder de indruk van het stressvolle ritje en wennend aan de koudere temperatuur konden we even uitrusten tijdens het ritje met de watertaxi. Eenmaal aan land werden we op een pick-up truck met aanhanger en bankjes meegenomen naar de camping. Aldaar kregen we een tent toegewezen, maar daar paste Frederik niet in. Het was ook geen vierpersoons tent zoals geboekt, veel kleiner. Ze begrepen ons probleem, gaven toen pas aan dat het een 'spare' tent was, maar we kregen wel de 'spare-spare' tent. Gelukkig was deze voor zes personen én had luchtbedjes. Wij waren al iets blijer. Helaas bleek dat we geen kussens kregen, iets met vocht en snel weggooien blahblah, dus dat werd slapen op een opgevouwen trui. Prima.

Na deze kleine teleurstellingen besloten we het prachtige eiland te verkennen, want de natuur loog er niet om. Een wandeling op het strand was heerlijk en we hebben ons verbaasd over het zeewier, Kelp, wat op het strand lag. Het waren lange kabels, nog opgezet en gevuld met water en aan de knop het zeewier. Frederik legde uit hoe deze planten onder water bossen maakte en Anne zei: "oh, zijn dat niet die planten waar Harry Potter tussendoor zwemt in de Goblet of Fire?" Nerd! Maar ja, die dus.

Na onze wandeling op het strand liepen we richting het meer. Frederik nam uiteraard zijn visspullen mee. Voorde camping af waren werd hij aangesproken door Scott. We bleken zijn professionele visapparatuur al gespot te hebben op het strand en Frederik mocht wel wat van hem lenen. Scott was een beetje vreemd, hij was een regular op de camping en had er eerder zelfs een keer drie maanden gezeten. Het was een fijne plek vanwege de aardstralen, maar...Scott was zeer vrijgevig en Frederik mocht zijn vliegvishengel lenen. Daar was hij op de steiger van het meer dus flink zoet mee. Helaas niets gevangen, maar wel iets achtergelaten. Zijn zonnebril zal altijd in dit meertje liggen. Extreem klote!

We hadden hotdogs gehaald bij Wallmart voor die avond. De keuken was op zijn zachts gezegd studentikoos. Alle vier de koelkasten waren vol en niet altijd fris, sommige pitten deden het niet, je mocht alles gebruiken zo lang je het maar schoon maakte. Niet veel mensen daar weten blijkbaar hoe schoonmaken werkt. Daarnaast was het een kleine sauna daarbinnen. Snel de worstjes warm maken dus en richting de tent om ze op te eten. Dit terwijl wij zelf als een smakelijk hapje dienden voor de enorme zwerm muggen. Na de heerlijke avondmaaltijd en ons biertje kropen we snel onder de dekens in de ijskoude tent, voor wat een lange nacht zou worden.

[frederikenannenaarcanada]

dag 16: Sky to sea

Dit was onze laatste nacht op het vaste land van Canada. Vanmiddag gaan we namelijk met de Ferry naar Vancouver Island om daar onze resterende dagen te spenderen. De weg die we daarvoor moesten nemen heet de Sea to Sky highway, maar wij rijden hem andersom en gaan dus vanuit de bergen richting de zee.

Onderweg passeerden we de gelijknamige gondel en besloten om hier ook een ritje naar boven te maken. Dit zou een mooie onderbreking zijn van het rijden. Tijdens de rit naar boven zagen we vanuit de gondel hoe mensen te voet, via de rotsen, de berg beklommen. Bij ons zaten twee mannen die elkaar vertelden over de spannende tochten die ze al gemaakt hadden en die ze, gezien hun uitrusting, ook nu zouden maken. Voor ons zou het allemaal minder spannend worden.

Eenmaal boven bleek het een erg nieuw aangelegd park, met een prachtig uitzichtpunt over de rivier en de industrie beneden. De wolken die via de berg omhoog dreven gaven dit plaatje een magisch effect. Ook was er een hangbrug. De Aziaten vonden dit erg spannend, maar om eerlijk te zijn stelde deze niets voor vergeleken met de meeste hangbruggen in Costa Rica. Zelfs Anne verblikte of verbloosde niet. We hebben een korte wandeling gemaakt via het aangelegde pad, met een kleine detour die iets spannender was en ons via de rotsen naar het uitzicht op het meer en het bovenstation van de gondel bracht.

Na een heerlijke lunch onder het genot van Eftelingmuziek en het prachtige uitzicht vonden we het tijd om onze reis te vervolgen. We probeerden de Aziatische groepen zo veel mogelijk te vermijden, maar toen er gevraagd werd of er nog een groep van twee in de rij stond en wij onze hand opstaken zaten we toch met een hele Aziatische familie voor 5 minuten opgesloten in een kleine gondel. Dat was al een attractie op zich.

Eenmaal om half 3 aangekomen bij de haven kwamen we er al snel achter dat het druk was. Vanuit onze ferry-ervaring in Scandinavië gingen we er vanuit dat ook deze pond regelmatig zou varen. De jongen van het tickethok haalde ons uit deze droom, want om 14.45 uur vertelde hij ons: "you'll probably be on the 5.20 one." Onze hoofden moeten verbaasd hebben gekeken, want hij vroeg er achteraan: "to Nanaimo, right?" Dat werd dus even - lang - wachten.

Het woord 'probably' in zijn zin gaf ons nog een stille hoop dat we een pond eerder zouden hebben, vooral omdat we al in 'wachtrijen' geplaatst werden. Na een korte verkenningstocht van Frederik bleek dit niet het geval. Na wat John Mayer geluisterd te hebben in de auto en Anne weer een paar hoofdstukken verder was in haar boek besloten we via de brug naar Horseshoe Bay Village te gaan. Daar was niet veel te doen, maar hebben we op een bankje voor de Starbucks nog een ice tea en frappucino gedronken, en gebruik gemaakt van de WiFi uiteraard.

Eenmaal op de pond gingen we direct naar het bovendek waar de kapitein de melding gaf dat de luchthoorn die het vertrek uit de haven zou aankondigen erg luid was. Oren dicht dus! De wind op zo'n pond liegt er niet om en het is altijd lastig staan blijven op het bovendek. Samen met alle andere kinderen genoten wij er van om onze haren, lijf, jassen en ontspannen mond door die wind te laten bewegen. Ook mooi was dat we vanaf het water nog een prachtig uitzicht hadden op Vancouver en alle schepen die daarvoor lagen.

We aten een burger en wandelden nog wat rond op het benedendek tot het tijd was om naar de auto te gaan en onze reis voort te zetten. Rond 8 uur kwamen we aan bij onze mini-chalet in Errington. Het plan was om in de ochtend vroeg richting Campbell River te vertrekken voor een wildlife tocht met een boot. Helaas bleken alle tochten al volgeboekt en dit was een lichte teleurstelling. Maar...het bed was super comfortabel én nu konden we ten minste uitslapen. In de ochtend zouden we wel beslissen wat we  die dag gingen doen. Na een welverdiend biertje lagen we om half 10 al in het heerlijke bed. Als we die toch eens mee konden nemen...

[frederikenannenaarcanada]

dag 15: van waterval naar bubbelbad

Vandaag stond er een lekkere, rustige dag op de planning. Dit was maar goed ook, want we waren beiden nog moe van het wildernis- en roadtripavontuur van de afgelopen twee dagen. Na een lekker zelfgemaakt ontbijt hebben we de tijd genomen om de blog bij te werken en de dag rustig te starten.

Rond de middag stapten we in de auto richting Whistler. Het ski-dorp is vooral bekend van de Olympische en Paralympische spelen van 2010. Daarvoor zijn namelijk de - momenteel iets minder - besneeuwde bergtoppen van het dorp gebruikt. We parkeerden de auto op een van de vijf enorme parkeerplaatsen aan het rand van het centrum. Het leek daardoor wel alsof we naar de Efteling gingen. Eenmaal in het autovrije centrum deed de bebouwing en opzet van het dorp inderdaad erg attractiepark-achting aan en ook bleek er veel vermaak op de straten te zijn. Zo kon je in een windturbine stappen om geld te vangen of hoelahoepen met 19 andere toeristen.

We hebben hier niet aan meegedaan, maar nog wel een paar prachtige unieke plaatjes geschoten. Vooral de foto met de Olympische ringen heeft verder niemand. Misschien alleen de mensen waar Anne voorgeschoten was, maar we vermoeden van niet. Voor de lunch haalden we een gevulde 'pie' bij peaked pies, een mega klein tentje met weinig zitplek. We besloten de pies to go mee te nemen en op te eten in het parkje bij de bibliotheek. We bestelden de pies uiteraard peaked: een pie met daarop een grote schep puree, een iets kleinere schep gepureerde erwtjes en daaroverheen een grote schep jus. Als to go kreeg je dit mee in een groot kartonnen hamburgerdoosje. Wij vonden het een briljant concept en super lekker!

Na de stevige lunch reden we terug richting Pemberton en besloten onderweg een wandeling to maken bij Nairn Falls. Een prachtige wandeling naast een rivier richting een bijzondere waterval. Het water van de waterval stroomde namelijk vanuit het 'basin' via een ondergrondse tunnel de rivier in. Hierdoor leek het van bovenaf alsof het water geen kant op kon. Onze alternatieve route, van het gebaande pad af, om dichtbij bij de rivier te komen heeft wederom prachtige plekjes en foto's opgeleverd.

De rest van de middag heeft Anne op bed gelegen, die was helemaal op, en heeft Frederik de rivier naast onze Airbnb verkend. Daar maakte hij een praatje met een man die bij het water, samen met zijn twee honden, een biertje zat te drinken. Hij wist zelf niet veel van vissen, maar zijn beste vriend wist de beste plekjes. Toevallig lag er in onze accommodatie informatie over vissen met die vriend en wisten wij ook hoeveel hij er voor vroeg om je die beste plekjes te laten zien...en dat was niet niks.

In de avond hebben we toch nog wat energie bij elkaar weten te rapen voor het avondeten. Bij Mile One, een soort snackbar waar ze alleen maar comfort food serveerden, hebben we eindelijk de befaamde Canadese poutine gegeten (een soort frietje speciaal met kaas en jus) en een heerlijke mac & cheese. Om bij terugkomst nog een lekker ontspannende dip in de jacuzzi te nemen.

[frederikenannenaarcanada]

dag 14: Moving on up

De betere nachtrust hebben we gelukkig gehad. We waren iets meer gewend aan de nachtelijke geluiden van het bos en Frederik heeft niet van bed gewisseld midden in de nacht. We hebben dan ook voor het eerst op de vakantie een wekker gezet, want Marjorie kwam ons, zoals ook gisteren, om 8 uur onze breakfast burrito's brengen. Warme scrambled eggs met kaas verpakt in een burrito met een klein bakje salsa die we er zelf nog bij konden doen.

De koffie was sterk en viel Frederik zwaar, zo zwaar dat het hem tijdens het drinken in zijn bovenrug schoot. Een kwaaltje wat hem helaas wel vaker overkomt. De remedie die we nu aangehouden hebben is twee paracetamol, op bed liggen en het beantwoorden van trivial pursuit vragen. Tot we iets hoorden buiten, het gekraak van takken. Dat moest een groot dier zijn.

Voorzichtig stapten we naar buiten en keken vanaf de bovenreling in de richting van het geluid. De stappen kwamen steeds dichterbij en op een gegeven moment zagen we diverse takken op en neer gaan, alsof het dier er iets af wilde schudden. Dit was een beer, 100% zeker. In stilte en met enige spanning hebben we gewacht tot hij dichterbij kwam, maar helaas verdween hij ongezien weer verder de bossen in.

Het was ondertussen al bijna lunchtijd en we hadden besloten naar Tim Hortons te gaan in Kamloops om te checken of onze route naar Permberton/ Whistler niet afgesloten was vanwege de wildfires. Een naastgelegen weg wel (hwy 97), maar onze weg (hwy 99) niet. Wij zijn trouwens fan van Tim Hortons. Ze hebben er prima eten en hele goede koffie. Deze was op dit moment alleen bijna volledig bezet met middelbare Aziatische scholieren. We zijn redelijk goed in het ontwijken van bussen met Aziaten, maar deze had ons tuk. Hij stond een stukje verderop, bij een andere fastfoodketen geparkeerd.

Wij waren allang blij dat de weg niet was afgesloten, want dit was een 'scenic' route en zouden we een deel van de gold rush trail rijden. Een route met veel historie en mooi uitzicht dus. Toen we vanuit het open deel van hwy 97 richting hwy 99 wilden afslaan stond er politie. De beste man gaf ons instructies om 'in line' te wachten om in groepjes van een paar auto's over de weg begeleid te worden. Vol overtuiging sloegen we de weg in om onder de indruk van de velen brandweerwagens en het vuur dat we langs de weg zagen een aantal oranje pionnen te passeren. Een grote fout...

...ineens reed er een politie met zwaailichten achter ons. Niet direct wetende wat te doen reed Anne rustig verder, maar hij haalde niet in. Dan maar naar de kant. De agent kwam naast ons staan en keek niet heel blij. We deden het raampje open en hij vroeg streng en geïrriteerd: "what were the instructies given to you?!" Dikke vette oops! Blijkbaar moesten we niet in de rij gaan staan (we vroegen ons al af waar die rij bleef), maar waren wij de eerste in de rij en hadden we voor de rij pionnen moeten wachten. Na diverse keer excuses en dat we die instructies niet op die manier hadden begrepen moesten we hem volgen. We werden nu als enige auto door de politie, inclusief zwaailicht, geëscorteerd. Al snel kwam er ook een achter ons rijden. Je kunt de stress van Anne wel voorstellen!!

Uiteindelijk voegden we ons bij meer auto's, maar deze rit leek oneindig lang te duren. Gelukkig mochten we bij het einde van de afzetting gewoon door rijden, net als alle anderen. We zijn tijdens onze gehele reis al diverse keren gecomplimenteerd op ons accentloze Engels, maar we hebben toch besloten om in dit soort situaties met een extreem Nederlands accent Engels te praten. Lijkt ons beter.

Eenmaal uit de firezone, niet geheel uit de rook, en achter de politie vandaan begon onze scenic route pas echt. We gingen weer hoger de bergen in, met kleinere wegen, haarspeldbochten, tussen de naaldbomen en langs een prachtige rivier. Heerlijk om te rijden en super om te zien.  Tussendoor stopten we nog bij Joffrey Lake voor wederom een prachtig plaatje. Waarna we snel verder gingen naar onze bestemming.

Onze accommodatie was in vrijwel alle opzichten het tegenovergestelde van onze hut in Chase, zeker wel een aantal klassen hoger. Ondanks dat er in Chase alle voorzieningen waren, konden de drupjes van de 'douche' echt geen shampoo uitwassen. Het eerste wat we in het grote ruime appartement deden was dan ook het stof van ons afdouchen. We namen zelfs de moeite om wat kleren te strijken. Heerlijk, eindelijk weer als 'onszelf' richting het goed aangeschreven Thais restaurant hier in de buurt.

[frederikenannenaarcanada]

dag 13: Gone Country

Yes! We hebben de nacht overleefd. Geen beren die onze cabin, die we alleen afsloten met een hordeur, in kwamen om naar eten te speuren. Maar of zoiets überhaupt gebeurt weet je niet van tevoren. Dus slapen kwam er niet echt van. Bovendien was het bed te klein voor Frederiks lange poten. Hij deed nog een poging op de slaapbank, maar dat was helemaal een ramp.

Het was dus een brakke ochtend en we gingen samen met de zon op. Ook het moment waarop de vogels al flink in de weer waren dus er viel wel wat te zien. Er zaten veel spechten en spechtachtigen (sapsuckers) in dit bos dus er werd flink geroffeld en getrommeld om ons heen. We genoten van een welkom kopje koffie terwijl het zonnetje net tussen de bomen doorkwam om ons van licht en warmte te voorzien.

We maakten een plan voor de dag. Er is niet heel veel te zien en te doen in de omgeving van Chase, dus onze opties waren beperkt. Marjorie vertelde ons de dag ervoor dat er een mooi meertje in de buurt lag, Pillar Lake, daar was het niet toeristisch en kon je met een bootje het meer op. Iets verderop lag een plaatsje Falkland, ze beschreef het al een Ghost Town, waar we naderhand iets zouden kunnen eten. We besloten dat dit het plan werd, maar eerst ging Frederik nog even een dutje doen om wat slaap in te halen.

We fristen ons op met de beperkte faciliteiten in de cabin en stapten in de auto. Onderweg naar Chase en ook in de dagen daarvoor luisterden we regelmatig naar Country muziek op de Canadese radio. Vaak was dit de enige zender die te vinden was. Op de een of andere manier paste die muziek ook wel perfect bij de plek waar we op dit moment waren, dus je gaat er een beetje van houden. Het recept voor een countrysong is eenvoudig, het gaat altijd over girls, trucks, dirtroads, beer of John Deere. Of een combinatie van de vijf. Gooi er een selectie aan rijmwoorden op bovenstaande tegenaan en zing het met een Southern American accent en voor je het weet heb je een hit.

Deze ingrediënten zijn waarschijnlijk ook de belangrijkste voor het eenvoudige bestaan op het Canadese platte land (alhoewel het land verre van plat is hier). Je krijgt al snel de associatie met het Amerikaanse Deep South, met de hillbillies en rednecks. Dat soort volk heeft natuurlijk ook een Canadese variant, en laten we die nu juist treffen op onze volgende stop, Pillar Lake.

Bij Pillar Lake was een "resort", tussen aanhalingstekens want het was eigenlijk een rijtje met blokhutten en stacaravans langs de kant van het water. Hier kwam het Canadese plattelandsvolk om een weekendje te relaxen of om hun vakantietrailer te betrekken. Bij de receptie stond een graatmager gerimpeld vrouwtje met een zakdoek om haar hoofd gebonden. Ze hielp ons met onze vraag om een boot te huren. We hadden de keuze voor een kano, een aluminium boot met motor of een 'pontoon' met motor.

We wisten niet zo goed wat dat laatste was, maar Marjorie had dat woord ook al uitgesproken dus we besloten voor de pontoon te gaan. Dave, een van de vaste gasten op het resort ging ons even laten zien hoe het ding werkte. Veel meer 'country' dan dit ging het niet worden. De pontoon bleek een vierkant vlot van triplex met een paar vergeelde tuinstoelen en een enorme buitenboordmotor. Wat ook wel nodig was want om dit vierkante gevaarte voort te duwen in het water had je flink wat power nodig.

Dave deed dit kennelijk vaker want in een veel te hoog tempo liet hij ons zien hoe de motor werkte. Wij wisten het daarna eigenlijk niet, maar voor we het wisten was Dave alweer vertrokken en zaten wij in de tuinstoelen en probeerden we het lompe vlot uit de haven te manoeuvreren. Het ging eigenlijk best goed, en er was nog best wat vaart te maken met die forse motor. Dat Dave het vaker deed bleek ook toen we hem later op het water tegenkwamen met zijn eigen vlot. Een soort uitgebouwde versie van de onze, met extra tuinstoelen en een hutje met een dak. Het was een bijzonder gezicht. Dit is voor boten wat de pick-up truck voor auto's is, extreem 'country'.

We voeren de hele middag wat rond op het meer. Het was heel relaxed. Het was een prachtig meer, helaas wel weer erg rokerig, dus het uitzicht viel wat tegen. Anne heeft lekker gelezen, Frederik ving nog een paar forelletjes. De zon, die wat gefilterd werd door de rook deed zijn werk. Na afloop hadden we allebei bruine benen, al moet bij de eerstvolgende fatsoenlijke douche nog blijken of dat echt door de zon komt of dat we gewoon vies zijn.

Bij het inleveren van de boot ontmoetten we de eigenaresse bij de receptie. Ze zat te praten met een oudere man, ook een gast van het resort die hier met zijn gezin was. We raakten aan de praat en vertelden dat we uit Nederland kwamen. Dat was kennelijk verrassend want aan ons accent was het niet te horen. De oude man bleek ook wat woorden Nederlands te spreken, hij had daar 50 jaar geleden gewoond. Op de vraag of hij daar ook geboren was antwoordde hij met nee, want hij was geboren in Mexico, van een Zwitserse vader en een Duitse moeder, tja...

We reden door naar Falkland, het was nog te vroeg om te dineren dus kochten we er wat boodschappen en reden we door naar Kamloops. Daar zat een Wendy's en Anne had een Frosty craving, dus dat was de flinke omrit wel waard. We aten daar ook, old fashion hamburgers, tussen de senioren. Ook fijn om weer even internet te hebben. We reden terug naar onze cabin in Chase met een hopelijk wat betere nachtrust in het vooruitzicht.

[frederikenannenaarcanada]

dag 12: Into The Wild

"That's unusual" zei onze raftgids toen we vertelden dat het plaatsje Chase onze volgende bestemming zou worden. Tja, de meeste toeristen die hij treft zullen zeggen dat ze vanuit daar richting Jasper of Kelowna gaan. Onderdeel van het standaard "toeristenrondje". En beiden bestemmingen die wij al gehad hebben. 'Unusual' dus, maar daarom doen we het juist, even weg van al het toerisme en even de andere kant van Canada zien.

Het was een relatief korte reis naar Chase, nog geen drie uur. En we konden pas laat inchecken in onze volgende accommodatie. Wel een vroege checkout in Clearwater dus moesten we de tijd nog even volmaken. Beginnen met een ontbijtje dus, en als je ontbijt in Canada, dan moet je minimaal 1 keer naar Tim Hortons. Het beste te beschrijven als het verstoten kind van Starbucks en MacDonalds.

Een goede Tim Hortons ziet er van buiten altijd uit alsof het gesloten is, donkere ramen, een onopvallende entree. Niet bepaald uitnodigend, maar onze eerste kennismaking met Tim was in Vancouver en toen liepen er alleen fentanyl zombies naar binnen, dus dat was voor het imago ook al niet best. In Clearwater had je in plaats van junkies bejaarden en toeristen, dat konden we wel handelen. Wat we wel wisten is dat Tim Hortons bekend stond om goede koffie, geen opsmuk, gewoon lekkere filterkoffie, en dat klopt! Die koffie ging gepaard met een bagel en hashbrowns, een soort rösti. Prima ontbijtje, wel vet, maar ook vet goedkoop.

Na het ontbijt gingen we nog Wells Gray Park in. We hadden van het park nog niet veel gezien buiten de rivier om. Helaas viel er ook niet veel te hiken want vanwege het extreme brandgevaar waren alle wandelroutes afgesloten. Wel konden we nog het hoogtepunt van het park bekijken, de op 4 na hoogste waterval van Canada, Helmcken Falls. Het pad om dichtbij te komen was gesloten maar de waterval was van afstand ook indrukwekkend. Jammergenoeg wel gehuld in een wolk van witte rook.

We reden verder het park in opzoek naar een plekje om een broodje te eten. Anne zat achter het stuur en deed wat ongetwijfeld een keer tijdens onze reis ging gebeuren, ze reed een eekhoorntje plat. We hadden onderweg al een boel platte eekhoorntjes gezien en het leek wel alsof ze in dit park massaal suïcidaal waren. Anne was een beetje overstuur, Frederik was vooral blij dat het geen Wapiti was.

We kwamen uit bij Baileys Chute. Een stroomversnelling van de Clearwater River waar duidelijk te zien was hoeveel kracht er in de rivier zat. Frederik wierp hier ook nog zijn hengel uit en wat hem betreft had het bezoekje nog wel wat langer mogen duren want het vissen in de stroomversnelling was spectaculair. Het stikte van de forel in de luwte van de stroming en ze sprongen als hongerige wolven op het aas. Frederik ving er vier maar was zonder dat hij het doorhad zelf ook een prooi en was gelijk ook vier flinke muggenbulten rijker. Worth it!

Het was tijd om te gaan rijden richting Chase. Geen hele interessante route en jammergenoeg werd het onderweg ook steeds rokeriger. Zo heftig als tijdens deze rit hadden we de rook nog niet gehad. Op plekken was het zicht zo slecht dat je bijna mistlichten zou willen voeren. Je merkte het ook aan longen en ogen dat het hier heftiger was en op de radio kwamen spotjes over het helpen van bosbrandslachtoffers. Je kunt er niets aan doen, maar het drukt we een stempel op je vakantie.

Chase is een heel klein dorp, echt een beetje smalltown Canada. Hier wonen vooral arbeiders en boeren, het heeft een paar restaurants, een supermarkt en een kerk. Wij gingen hier naartoe omdat onze Airbnb juist net even anders was. Een houten cabin op palen, midden in de bossen. Een soort kruising tussen een boomhut en een joert. Het ligt op een enorm stuk land dat beheerd wordt door Marjorie en haar man. Wat ze hier precies doen mag Joost weten, maar ze verhuurt een aantal cabins en heeft schapen en een quad.

We parkeren onze auto langs de onverharde toegangsweg, we mogen niet verder want het zand verderop is te droog en te los om op te rijden. We moeten dus nog een paar minuten lopen naar de hut. Voordat we uitstappen komt Marjorie al aan gereden op haar quad. Voordat we de kans krijgen om onze tassen te pakken laat ze ons haar Bearspray zien. Wij hebben er straks ook een bij de hut en we krijgen direct instructies. Het stikt hier namelijk van de beren, zoveel als er nu rondlopen heeft ze in 14 jaar nog nooit meegemaakt. En ohja, er lopen ook nog wat cougars op het terrein.

De toon is gezet, en ze praat geen onzin, op het 100 meter lange pad naar onze hut liggen twee flinke hopen berenstront. Van twee dagen geleden lijkt het. Marjorie laat ons de geluiden horen die ze maakt om de beren te laten weten dat ze er is. Ze zet ons af bij de cabin, laat ons onze eigen bearspray zien en dan gaat ze weer. Ze komt later nog terug want ze moet ook nog andere gasten ontvangen. Daar staan we dus, met bearspray in de hand, midden in het bos en het gevoel dat er overal beren of cougars uit de bosjes kunnen springen. Vanwege de droogte hoor je alles ritselen, een eekhoorn klinkt al snel als iets veel groters. Dit is heel gaaf, maar ook freaking spannend.

We legden onze spullen in de cabin en zochten uit hoe alles in elkaar zat. De cabin bestaat uit twee verdiepingen. De begane grond is deels open, met een kleine veranda en een open keuken, zonder kastjes natuurlijk, want etenswaren bewaren op de begane grond is niet slim. Ook de badkamer met een geïmproviseerde douche en een toilet wat alleen voor 'number 1' bedoeld is. Het toilet voor number 2 staat iets verderop in een apart huisje en dat is de inmiddels vertrouwde beerput. De eerste verdieping bereik je via een trap die buitenom loopt en dit is de woon en slaaplaag. Hier staan wat kasten, meubels, een kachel en een klein bed.

Als Marjorie terugkomt legt ze nog even uit hoe alles werkt. Ze heeft een goede babbel en vertelt over andere gasten die de fout maakten om de koelbox buiten te laten staan. Ze geeft ook veel tips over de omgeving en de faciliteiten in de buurt. Het ontbijt voor morgen komt ze brengen, breakfast burrito's.

Het is etenstijd dus we stappen in de auto en rijden naar Chase. Er zijn niet veel restaurants maar eentje leek ons wel bijzonder en werd op internet ook aangeraden. U-Thi Sushi & Grill, want van alle restaurants die je kunt bedenken in zo'n dorp zit er natuurlijk ook iets Aziatisch. Bij aankomst weten we al dat dit een bijzondere ervaring gaat worden. We stappen het restaurant binnen dat lijkt op de lobby van een oud hotel. Er staat klassieke muziek op, een pianoconcert van Rachmaninov. We zijn de enige gasten en nog net op tijd voordat de keuken sluit. We bestellen teveel waaronder een gefrituurde California roll die hier "the crazy boy roll" heet. De sushi is extreem goed, en die crazy boy mogen ze in Nederland ook direct op de kaart zetten. Met volle buikjes reden we terug de bossen in, het was inmiddels bijna donker, tijd voor de eerste nacht in de wildernis.

[frederikenannenaarcanada]

dag 11: Riverside adventures

Deze dag stond geheel in het teken van de machtige Clearwater River die vlak voor ons verblijf langs stroomde. Het is een bijzonder gezicht, je gooit 's ochtends de deur open en je ziet een soort geribbelde groen/blauwe glasplaat langzaam aan je voorbij gaan. Heerlijk om naar te staren met een kop koffie of een glas wijn. Maar voor Frederik ziet het er vooral uit als een perfecte rivier om in te vissen.

Dus na de koffie ging hij direct met zijn hengel richting het water. Op de plek waar wij toegang hebben tot het water is de rivier breed en voor helft ondiep, tot ongeveer kniehoogte. Dat maakt het een uitdagend stuk om te bevissen, zonder een eind te rivier in te waden kom je niet op de goede plekken. Gelukkig hadden we waterschoenen meegenomen en kon Frederik met enige moeite over de gladde rivierkeien het water in lopen.

Na een klein half uurtje was het raak. De lichte spinner werd met volle snelheid tegen de stroom in binnengehaald waardoor de aanbeet nauwelijks voelbaar was, maar hij zat er toch echt aan. Een prachtige regenboogforel van een goede 30 centimeter! En daarmee ook de eerste forel die Frederik ooit ving. Helaas geen foto, want in de stroming staan, een hengel vasthouden, vis onthaken en dan ook nog een foto maken was iets teveel gevraagd.

In de middag gingen we allebei richting het water. De eigenaren van de Airbnb waar we verbleven hadden namelijk niet voor niets dit mooie plekje aan het water, ze hebben ook een bedrijfje dat kano, kayak en rafting trips faciliteert, River Adventures. Wij gingen raften op de Clearwater River.

Met een gemengde groep van Duitsers, Fransen en wij als Nederlanders gingen we, 7 volwassenen en 4 kids onder leiding van Robert (de eigenaar) de rivier op. We hesen ons in een wetsuit, want de rivier mocht dan warmer zijn dan normaal, met 15 graden nog behoorlijk fris. Na een hobbelige rit met een busje richting de rivier was het even flink sjouwen om de boot in het water te krijgen. Voordat we de boot in stapten moesten we eerst even kennismaken met het water. Wat zoveel betekende als; spring van deze rots af en ga kopje onder. Daarna was iedereen in ieder geval wakker en alert tijdens de veiligheidsinstructies.

De tocht ging rap van start, na een paar honderd meter oefenen gingen we direct de eerste stroomversnelling in. Die eerste ging niet helemaal volgens plan want onze gids donderde uit de boot, ook voor hem even wennen kennelijk. De verschillende 'rapids' met namen als "The Green Monster" en "Buckaroo" volgden elkaar snel op. Maar het pittigste stuk zat het vooral aan het begin van de twee uur durende tocht. Na een half uurtje werd de rivier al wat mak en dat was toch een kleine tegenvaller. Onze gids had wel humor, en hij speelde veel spelletjes met de kinderen. Hij had ook veel kennis van de rivier en de natuur en liet ons berenholen zien en vertelde over de levenscyclus van de zalm.

Tijdens het makke stuk was er voldoende gelegenheid om af en toe de boot te verlaten en een stukje te zwemmen of je drijvend mee te laten voeren door de stroming. Anne zocht regelmatig de verkoeling op, Frederik vond het prima toeven in het zonnetje en bleef lekker op de boot. Maar ook hij moest eraan geloven toen de gids het mooi geweest vond en Frederik met een flauwe smoes mee het water in sleurde, vond ie leuk joh...

Tegen het eind van de trip kregen we nog wat goede tips van Robert. Over waar Frederik het best kon gaan vissen en waar we nog een goede maaltijd konden scoren. Die tips werden natuurlijk braaf opgevolgd en na het raften reden we met de auto naar het begin van de River Trail, een wandelpad die helemaal langs de rivier afloopt die we net bevaren hadden. De vis liet zich niet zien maar de prachtige rivier leende zich ook nog voor een mooi dronevluchtje dus toch resultaat.

We aten in een bijzondere diner, de Wells Gray Inn. Bijzonder omdat dit precies het soort restaurant is dat je uit Amerikaanse films kent. Oud, bruin en met van die treincoupé zetels. Naast een boel toeristen, want daar kun je in Clearwater met geen mogelijkheid omheen, zaten er ook Canadese locals, echte arbeiders met vuile handen en oude kleren. Het eten was eenvoudig maar goed, en uiterst betaalbaar. Een van de specialiteiten; lokaal gevangen forel. Geen raadsel op wiens bord die te vinden was.

[frederikenannenaarcanada]

Even een zoethoudertje voor dag 11. We gaan twee dagen “offline”, geen wifi bij de volgende Airbnb. Dus geniet nog even van deze beelden van de Clearwater River.

[frederikenannenaarcanada]

dag 10: Clearwater here we come

De dag begon goed met een zelfgemaakt ontbijtje in onze cabin. Wie het bedenkt om een rookmelder op de plek te monteren waar normaal gesproken een afzuigkap zit mag wat ons betreft direct ontslagen worden. We waren vanaf dat moment in ieder geval wel extra wakker!

Vandaag duurde de rit 4 uur en zouden we weer van tijdzone wisselen. Al een paar dagen passeerden we een meer waar alle toeristen langs de weg parkeerden om een stuk het water in te lopen. Het meer was namelijk zo ondiep dat je naar het midden kon lopen met het water nog onder je knieën. Ook wij stopten deze ochtend om wat foto's te maken. We moesten daarvoor wel eerst de kou trotseren, want het water kwam duidelijk vanuit de bergen en was zo fris dat onze enkels pijn deden. Na een korte fotoshoot stapten we weer in de auto voor onze verdere rit.

Net voor we het Jasper National Park uitreden stonden er weer een aantal auto's stil naast de weg. Dit bekende dat er wildlife te zien was. Tot onze vreugd stond er een elk in de berm te grazen, ofwel een Wapiti in het Nederlands (hier is wat Google-werk aan te pas gekomen). De rest van de rit was minder spannend, maar uiteraard reden we weer door prachtige natuur. Deze werd langzaam anders dan de bergen van de Rockies die we gewend waren. Minder hoge bergen, meer landbouw en meer bossen. Het mooie is dat veel wegen langs water lopen en je dus vaak prachtige meren of rivieren ziet vanaf de weg. Aangezien we weer naar het zuiden reden nam ook de rook weer een klein beetje toe.

Voor lunch hadden we in de ochtend bij de supermarkt in Jasper al pindakaas en jam gehaald voor de klassieke peanut butter & jelly sandwich, die we zittend in de schaduw op een muurtje bij een van de schaarse rest area's langs hwy 5 hebben gesmeerd en opgegeten. Het blijft een bijzondere, maar zeker ook lekkere, combinatie.

Aangekomen in Clearwater zijn we gestopt bij het informatiecentrum van Wells Gray Provincial park waar het meisje ons vertelde dat alle wandelpaden sinds 2 dagen gesloten waren vanwege de wildfires. Alles was zo droog dat het minste of geringste het park in vlammen kon zetten en dat wilden ze graag voorkomen. Een kleine tegenvaller, maar het was toch al niet ons plan om in dit park grote wandelingen te maken.

We konden pas om 4 uur terecht bij onze Airbnb en besloten daarom nog een bezoekje te brengen aan de Spahats Falls in het park. Gelukkig was de buslading Aziaten net op hun terugweg en konden we in alle rust een klein wandelingetje maken naar het uitzichtpunt. De waterval had een vrije val en de omliggende stijle rotswanden waren ook erg indrukwekkend.

Om 4 uur exact kwamen we op onze bestemming aan. Een prachtige benedenwoning aan de Clearwater river. De eigenaresse en haar hond begroette ons. Nadat we alle spullen een plekje hadden gegeven kon Frederik het niet laten om direct zijn hengel uit te gooien. Een prachtige rivier, lekker warm water, maar helaas nog geen vis aan de haak geslagen.

In de avond besloten we naar Hops 'n Hogs te gaan, een barbecuerestaurant, op aanraden van een collega van Anne. Blijkbaar een zeer populair restaurant bij alle andere Nederlanders die hier ook verblijven. Frederik spotte nog een semi-celebrity: Bram Bakker, een bekende psychiater die ook veel op TV te zien is. Het eten was er trouwens heerlijk en wat is cornbread toch lekker, vooral in combinatie met goede pulled pork.

Dit was eigenlijk de dag geweest dat we papa en Miranda hadden ontmoet om verhalen uit te wisselen. Helaas ging hun reis dit jaar niet door, maar we hebben een beetje extra aan jullie gedacht.

[frederikenannenaarcanada]

dag 9: wat je van beren leren kan

"You are in bear country" staat overal in Canada langs de weg en bij parkeerplaatsen aangegeven. Alles hier lijkt te draaien om het correct omgaan met de aanwezigheid van beren. Van het advies om een 'berenbel' (een soort uit de kluiten gewassen kattenbel) te dragen tijdens het wandelen tot spotjes op de radio over 'bearspray, and knowing how to use it'.

Afval moet zorgvuldig weggegooid worden in beerbestendige afvalcontainers en op het achterlaten van voedselresten in parken staan forse boetes. Dit allemaal om te voorkomen dat beren gewend raken aan menselijk voedsel en daardoor overlast en dreiging veroorzaken. Precies het probleem waar Roemenië nu mee te kampen heeft. Daar kunnen ze dus nog wat leren van de Canadezen.

Ondanks alle 'bear aware' campagnes hadden wij nog steeds geen beer gezien, en na een week in de wildernis begon de twijfel toe te slaan of we überhaupt nog een beer zouden treffen. Maar vandaag gingen we weer Jasper in dus er was nog hoop.

De eerste stop van vandaag zou niet veel bijdragen aan onze berenquest. We gingen namelijk naar grote hoogte met de Jasper Skytram. Via het dorpje Jasper, waar we stopten voor boodschappen, reden we naar het startpunt van de Skytram. Onderweg waren we onder de indruk van de vele, enorme goederentreinen die door het gebied rijden. Een poging om de wagons van een trein te tellen stokte bij 120, en dat was nog lang niet het eind. Later, vanaf grote hoogte zagen we hoe lang de treinen echt waren.

We hadden online een tijdstip gereserveerd voor de Skytram, heel fijn want daardoor hoefden we niet te wachten en konden we direct instappen. Het ritje naar boven duurde 7,5 minuten en het uitzicht over de vallei werd steeds mooier. Bij aankomst besloten we om de Summit Trail te lopen, met een paar omweggetjes om de grootste toeristenmassa te vermijden. Een wandeling die normaal 2,4 km is werd dus iets langer. Lijkt een peulenschil, maar op 2.263 meter hoogte nog eens 200 meter stijl de berg op klimmen is met de ijle lucht een flinke uitdaging.

Voor Anne was de uitdaging nog iets groter. De stijle hellingen en de losse ondergrond waren niet bevorderlijk voor haar hoogtevrees. Ze heeft het grootste deel van de route gelopen met spaghettibeentjes. Het was mooi om te zien hoe corpulente Amerikanen al puffend en hijgend op teenslippers de helling probeerden te bedwingen. We hebben onderweg terug nog een aantal mensen gemotiveerd om nog even door te zetten. Het uitzicht op de top was de klim namelijk meer dan waard.

Bovenop de berg liepen veel kleine grondeekhoorns en marmotten. Frederik heeft, in Annes ogen, nog een paar halsbrekende toeren uitgehaald om er een paar op de foto te zetten. We besloten nog een stukje verder te lopen naar Indian Ridge om daar onze bagel lunch te nuttigen en nog even van het uitzicht te genieten.

Met zere knieën van de afdaling gingen we met de gondel weer naar beneden. We reden via Maligne Canyon door naar Maligne Lake. Bij de canyon was het nog meer dalen en klimmen dus we deden een kort rondje om een paar bruggetjes over de kloof te belopen en de waterval te zien. De verfrissende spray van de waterval zorgde behalve voor de nodige verkoeling ook voor een dicht begroeid bos en dat leverde mooie plaatjes op.

De rit naar Maligne Lake was nog best een stukje, we reden eerst langs Medicine Lake af, een meer dat fungeert als een soort grote badkuip, die vol staat in de zomer en leegloopt in de winter. Het meer was omringd door oneindig veel afgebrande bomen, duidelijk het resultaat van een bosbrand van een (paar) jaar geleden. Onderweg in Canada moet je goed opletten op stilstaand verkeer, zodra er auto's langs de weg staan is er vaak iets te zien, een mooi uitzicht of een dier langs de weg. Net voorbij Medicine Lake stond ook een klein groepje auto's stil, er liep iets in de berm.

Yes! Onze eerste beerencounter was een feit. Geen beste foto, want het moest allemaal snel en de beer liep gewoon door en het andere verkeer blokkeerde natuurlijk het shot. Maar toch, hij staat erop! Toch bijzonder dat er ondanks de vele waarschuwingen alsnog mensen zijn die uit de auto stappen om dichterbij te komen.  En iets in je hoopt dan dat die mensen nog even op hun flikker krijgen, maar de beer trok zich er niets van aan en verdween weer in de bossen.

Maligne Lake was prachtig en groot, we liepen een klein stukje langs het water af en stopten nog even om te lezen en te vissen. De zon ging al zakken dus het was tijd om terug te gaan. Op de terugweg resulteerde dit in een paar mooie plaatjes.

We aten bij een slecht en veel te duur restaurant in Jasper (Olive Bistro, doe het niet), en reden in het donker terug naar ons chalet. Frederik moest nog even flink op de rem voor een overstekend hert en dat leverde net genoeg adrenaline op om de rest van de route veilig en alert af te leggen.

[frederikenannenaarcanada]

dag 8: The Columbia Icefields Parkway

Een nieuwe reisdag, en wat voor één! Vandaag rijden we de beroemde Columbia Icefields Parkway. De route die National Parks Banff en Jasper met elkaar verbindt. Dwars door de Rockies, van bergtop naar bergtop en alle meren en gletsjers daar tussenin.

Na een wederom gebroken nacht in een kleinere tipi worden we deze ochtend moeizaam wakker. En de spierpijn van de zware wandeling en het paardrijden van gisteren wordt er dankzij het beroerde bed niet beter op. Toch kruipen we met goede zin en een koffie to go achter het stuur. We weten namelijk dat we vandaag misschien wel het mooiste stukje van Canada gaan zien.

De rook is gelukkig nergens meer te zien en de regen die voorspeld was blijft ook uit. De wolkjes die we nog zien zullen het vooral goed doen op de foto. Vlak voordat we in Banff aan de route beginnen pakken we nog een stevig Subway ontbijt mee. Er is nog een kleine twijfel over de resterende benzine vs het aantal kilometers zonder tankstation, maar de auto zegt ons dat het haalbaar is.

Anne heeft vooraf een aantal stops uitgedacht. En goede balans tussen snelweg en wandelpad. De route laat zich vergelijken met het verloop van een film. Het begint rustig, met de voortzetting van het gebied waaraan je al gewend bent geraakt. En dan wordt het langzaam steeds interessanter, de bergen worden hoger, de meren steeds blauwer. Op de weg ook steeds drukker, je merkt dat er iets staat te gebeuren. En dan kom je, net zoals in de film, bij “the point of no return”. Voor ons was dat Peyto lake, de eerste stop.

Bij het oprijden van de parkeerplaats valt al gelijk op dat het hier anders is dan we tot nu toe gewend waren. Voornamelijk heel veel drukker. We zeggen tegen onszelf dat dat waarschijnlijk komt doordat we op een zaterdag de route rijden. Zodra we, na toch een dikke twee uur zitten, uit de auto stappen, worden we ook weer geconfronteerd met de inmiddels nog wat verder toegenomen spierpijn. Om Peyto lake te bekijken moet je nog een stukje de berg op wandelen, en met de ijle lucht op deze hoogte is dat een flinke uitdaging.

Het uitzicht daarentegen was het afzien meer dan waard. Een strak blauw meer tegen ruwe bergwanden dat alle meren die we tot nu toe zagen deed verbleken. Het genieten was helaas wel van korte duur want na 5 minuten werden we overspoeld door een verse buslading Chinezen die 1 voor 1, precies op ons plekje op de foto moesten.

Daarmee was ook de toon voor de rest van de route gezet. We wilden best nog wat mooie plekken zien, maar het moest niet teveel moeite kosten en we wilden de Chinezen zoveel mogelijk vermijden.

We reden door naar stop 2, een plek met een toilet waar we niet voor in de rij hoefden te staan. Onderweg kwamen we langs veel plekken met bijzondere namen. Frederik dacht dat de persoon die de Canadese plaatsnamen bedacht een chronische verkoudheid zou moeten hebben. Watchoo, Kananaskis, Banff, Saskatchewan… Namen die zich heerlijk in een goede nies laten klinken.

We stopten bij een beerput bij de Saskatchewan River Crossing. Wat ongetwijfeld hoog in de ranglijst moet staan van gore toiletten op magisch mooie plekken.

Verderop de route gaat Banff over in Jasper. Je merkt dat de film zijn climax nadert. In Jasper worden de bergen nog iets ruiger, de vlaktes nog wijdser. We komen ook steeds hoger en zien meer sneeuw.

Onze volgende stop ligt bij de climax. Het moment van de film waarop de titel uitgesproken wordt. We kwamen aan bij de naamgever van de route, The Colombian Icefields. Een prachtige bergpartij bedekt met gigantische gletsjers. Tevens de scheidslijn tussen de staten Alberta en British Columbia. Dit punt ligt zo centraal dat het smeltwater van de gletsjers in zowel de Stille als de Atlantische oceaan terecht komt.

Dit was vanzelfsprekend ook de meest toeristische attractie op de route. We bezochten het ‘Discovery Centre’ maar alleen voor een snelle snack, want het was extreem druk. De enige plek waar wij nog meer Aziaten gaan zien dan hier zal in Azië zelf zijn.

Hierna hadden wij het ook wel een beetje gehad. We stopten nog bij een aardig watervalletje en reden nog wat andere sites voorbij omdat we niet goed opletten. Frederik klaagde over het gebrek aan 'wildlife’. Het boekje zei “als je deze route rijdt zonder wildlife te zien doe je iets verkeerd”. Wij deden dus iets verkeerd, tot het moment dat Anne, die achter het stuur zat, ineens zweerde dat ze een beer langs de weg zag. Het verkeer achter ons remde, dus het zou kunnen, maar 'no pics, no proof’, dus het enige wat Anne er aan over hield was een teleurgesteld vriendje.

We waren aan het eind van de rit en kwamen aan bij ons overpriced chalet voor de komende twee nachten. Gegeten bij de paar maanden geleden geopende bier brouwerij naast de cabins. Weer terug in de “bewoonde” wereld, maar vooral weer in een fatsoenlijk bed.

[frederikenannenaarcanada]

dag 7: te voet en te paard door de Rockies

Na een stormachtige nacht in de tipi, waar we de lap stof die als 'deur' diende moesten barricaderen om dicht te houden vanwege de wind, aten we buiten onze muffin en dronken we onze enorme koppen koffie. Het was frisser en er waren wolken, maar dat vonden we helemaal niet erg. De rook was door de storm namelijk weg en eindelijk konden we ver weg kijken naar de prachtige omgeving!

Op advies van het meisje bij de Traiding Post (receptie en winkel van de camping) reden we richting het zuiden naar het Upper Kananaskis Lake. Een prachtig meer met verschillende wandelmogelijkheden. Een van de wandelingen was ons geadviseerd, een 3,7 km hike naar een prachtig meer. We hadden ons niet gerealiseerd dat dit meer tussen bergtoppen zou liggen en het een 3,7 km klim zou zijn, maar dit was het wel, een uur lang klimmen! We waren trouwens niet de enige, want deze wandeling was drukker dan onze wandeling bij Lake Louise. En ook veel mooier trouwens...

Eenmaal boven was het de verzuurde kuiten en liters zweet namelijk meer dan waar. Wat was dit een idyllisch gelegen meer! Zo kalm als een spiegeltje en prachtig tussen groen en besneeuwde bergtoppen in. Het was er ook een stuk kouder dan het meer beneden. We hadden onze geïmproviseerde lunch van granola bars en een appel gegeten en Frederik kon het niet laten zijn hengel uit te gooien. Helaas niets gevangen.

De terugweg naar beneden ging een stuk sneller, zo snel dat Frederik ook nog even zijn hengel in het meer beneden uitgooide. De man aan de overkant had wel beet, maar Frederik helaas niet. We moesten daarna snel terug naar de auto, want we moesten nog 1,5 uur rijden naar Banff voor ons geplande avontuur van vandaag, een cowboy cookout diner.

Om half 5 exact meldden we ons bij de Banff Trial Rider ranch. We moesten enkele voorwaarden tekenen en daarna konden we onze cap uitzoeken. Met de andere toeristen uit de groep verdeelden we ons over de bakrand waar de medewerkers ons onze paarden kwamen brengen. Yep, voor wie het nog niet begrepen had, we gingen paardrijden door Banff! Frederik kreeg Blue, met een soortgelijke grijs-blauwe kleur en Anne kreeg Painter, een mooie lichtbruine ruin, toegewezen.

De gehele rit hebben we in stap, in een rijtje gereden, op zich voorspelbaar. En de rit ging langs een prachtige rivier af naar het diner toe. Dit was iets anders dan we verwacht hadden. Diverse groepen werden hier namelijk gecombineerd, maar de steak smaakte ons zeker! Daarnaast hebben we ook al wat informatie over Australië gekregen van onze 18-jarige gids die daar vandaan kwam.

De terugweg was iets uitdagender voor de paarden, en dus ook voor ons, want we gingen een berg op naar een uitzicht over het landschap. We vonden het allebei heel gaaf om weer een keer op een paard gezeten te hebben. Ondanks dat we vies waren van het stof en pijn hadden door het zadel (2 uur is toch best lang na jarenlang niet rijden) zijn we nog even het stadje in gegaan. Banff is heel toeristisch, ligt super mooi tussen de bergen en heeft wederom een wintersportsfeer.

We hebben nog heerlijke biertje en freaking pittige chicken wings gegeten bij de Banff Ave Brewing co. voor we richting tipi gingen. Vanwege de wissel van tipi moesten we bij aankomst het bed nog opmaken, maar eigenlijk wilden we allebei na deze dag in een heerlijk en super zacht hotelbed ploffen. Onze lijven waren kapot!

------------ Side note: in Canada zijn de parken niet aangesloten op het riool. Logisch als je er over nadenkt, maar dat brengt toilet-technische uitdagingen met zich mee. Je zit letterlijk in een gat te poepen, waar iedere (voornamelijk Aziatische) toerist ook zijn behoefte heeft gedaan, en dat is even....wennen zeg maar... We hebben nog geen beer gezien, maar dus als wel diverse beerputten.

[frederikenannenaarcanada]

dag 6: Lake Louise

Vandaag stond een lange rit voor de boeg, bijna 5 uur, en dan zijn de wandelingen die we willen maken niet meegerekend. Van ons ontbijt konden we ook nog wat boterhammen maken voor de lunch en om 10 uur zaten we in de auto. Op weg naar de Rockies. Tijdens de rit had Frederik meerdere malen het gevoel in Need for Speed 3 te zitten vanwege de bergwegen, boomstam-trucks en bruggen langs de bergwand af.

De eerste stop was maar een half uur rijden in het Mount Revelstoke National Park. Daar was een wandeling, Skunk Cabbage, over wetlands via een boardwalk. We hoopten er wat dieren te zien en gelukkig zagen we inderdaad een klein kikkertje. We waren stiekem toch het meest onder de indruk van de stokoude Duitse hotel-bus met voorin zitplaatsen en achterin, een stuk hoger ook, allemaal kleine raampjes voor de slaapplekken. Harry Potter!

We reden verder richting het Glacier National Park en stopten voor de tweede wandeling. Helaas was deze wandeling, ook een boardwalk, naar het uitzicht afgesloten. Jammer! In het park waren veel werkzaamheden en ook stond langs de weg dat er 'fires in the area - do not report' waren. Dit was ook te merken in de lucht, want we zagen erg weinig van de bergen. Daar baalden we flink van.

Een van de meest toeristische trekpleisters en meest gefotografeerde meer van de wereld, Lake Louise, was onze volgende stop. De Lonely Planet had ons al gewaarschuwd voor drukte en inderdaad leken alle toeristen hier samen te komen. Het meer was prachtig en vooral het beeld als je aan komt lopen is geweldig. Het enorme Disney-achtige hotel moet je dan wel even wegdenken.

We besloten de drukte achter ons te willen laten en niet de populaire wandeling te maken, maar naar de Fairmont viewpoint te wandelen. Daar liep je door de bossen, voornamelijk omhoog, naar een prachtig uitkijkpunt op het meer (en het hotel). Hier had je inderdaad het gevoel een kleine beetje aan de hordes toeristen te kunnen ontsnappen.

Moiraine Lake zou onze volgende stop zijn geweest, maar er stond dat daar de parkeerplaats vol was en dus zijn we doorgereden. Voor ons gevoel hadden we vandaag flink wat pech. Daarnaast bleken we van tijdzone te zijn veranderd waardoor het ineens een uur later was en daarmee hadden we geen rekening gehouden. Om die twee redenen hebben we besloten om Moraine Lake nu niet te bezoeken.

Op de weg naar Kananaskis reden we langs Banff en Canmore af, alles nog steeds onder een dikke laag rook. Bij de camping, Sundance Lodges, checkten we in voor onze tipi en kregen we uitgebreide instructies over hoe we met ons eten om moesten gaan vanwege de beren. Dit maakte het kamperen wel extra spannend. We besloten alles wat we niet nodig hadden in de auto te laten, want ook sterk ruikende douchegel  (etc.) komen ze blijkbaar op af. Sowieso moeten we morgen van Tipi wisselen, dus is dit net zo handig.

Achter de camping is een klein riviertje en Frederik wilde kijken of hij daar kon vissen met een kleine wandeling als resultaat. Het hoogtepunt van de wandeling was een bever die voorbij zwom. Eerst dachten we dat het een grote vis was, omdat hij onder water zwom. Zodra het koppie boven kwam was het duidelijk. De bergen lagen er ondanks de rook mooi bij, dus daar genoten we ook van. Blijkbaar zijn in deze omgeving ook de beelden voor Brokeback Mountain opgenomen. Visplekken waren er eigenlijk niet, omdat het water zo laag staat vanwege de droogte.

Op de camping is verder niet veel, ook geen wifi, dus besloten we naar Kananaskis Village te gaan. Dit bleek een soort hoteldorpje wat duidelijk voor het wintersportseizoen aangelegd is, maar ook nu had het zijn charme (en wifi). We besloten om buiten te eten en tijdens het eten van onze pasta's kwamen de asdeeltjes naar beneden dwarrelen. Het zou voor Canada én voor ons toch wel fijn zijn als het eens zou gaan regenen. Let op: dit zegt iemand die de komende twee nachten in een tent slaapt. Dan is de nood hoog.

[frederikenannenaarcanada]

dag 5: richting Revelstoke

Na een heerlijk onbijtje in de Airbnb hebben we rustig onze spullen ingepakt en uit proberen te vogelen waarom de creditcard het niet meer deed, limiet bereikt. Logischerwijs kan dit niet, maar vanaf nu zullen we met cash moeten betalen. Het briefgeld hier is geen papier, maar plastic. Ook zit er een doorschijnend stukje in wat maakt dat het er vreemd uit ziet en aanvoelt. De rit vandaag is kort, maar 3 uurtjes rijden tot onze volgende bestemming.

De rit was wederom prachtig, langs meren, rivieren, door dorpjes en af en toe een vreemde toeristische attractie. Cabin Log - where dreams are made. We zijn er niet gestopt, maar hebben gelachen om de levende geiten die over de toegangspoort liepen waar je met de auto onderdoor moest.

Uiteindelijk kwamen we aan bij het Mount Revelstoke National Park en reden we over de Meadows in the Sky Parkway naar boven. We werden bij de toegangspoort al gewaarschuwd voor een beer met jonkies en onderweg stonden er borden dat we op marmotten en reptielen moesten letten. Als in: pas op dat je ze niet dood rijdt. Helaas hebben we geen van allen gezien. Vanuit de parkeerplaats kon je te voet naar de summit van de berg. Er was nog steeds veel rook, maar gelukkig bevatte het uitzicht ook een aantal bergen die dichtbij genoeg waren om te aanschouwen. 

Vanuit de summit kon je kleine wandelingen maken. Het was er prachtig met veel verschillende kleuren bloemen, kleine watertjes en mooie wandelpaden, het leek wel een aangelegde tuin. 

Eenmaal beneden zijn we gaan tanken en hebben we -eindelijk- lunch gehaald bij een supermarkt voor richting ons chalet gingen. We hebben de gehele tijd langs het water gereden, een prachtig groot meer om uiteindelijk een bord te zien met onze naam er op. Het was een schattig huisje, warm door de zon die er de hele dag op had gestaan. In de koelkast vonden we een heerlijk uitgebreid ontbijt voor morgenvroeg.

Frederik had bij Wallmart een hengel gekocht en wilde die maar al te graag even uitgooien. Dit bleek een kleine teleurstelling, want hij mocht nergens bij het water komen. En waar het wel mocht kon hij niet goed vissen. Jammer! We zijn daarna doorgereden naar het stadje om Mexicaanse burrito’s, taco en een tortilliaschotel te eten met een lekker lokaal gebrouwen biertje er bij uiteraard.

In de avond heeft Frederik nog gevlogen met de drone. Dit was heel tof, want de meeste rook was ondertussen weg. Helaas vonden de muggen Frederik nogal tof, dus die zat na de vlucht helemaal onder de bulten. Tijd om het bed in te duiken.