flowerofophelia

[flowerofophelia]

Kendimi köşeye sıkıştırılmış hissediyorum.etrafımda ne hissettğini algılayamadığım bi adam.onu bu hale ben mi getirdim yoksa hamurunda bu var mıydı?o kadar öfkeli ki.kendi kafasının içinde sürekli savaş halinde.asla kabul etmiyo.ne desem ona ulaşamıyorum.kendi yaşantıma diken üstünde devam ediyorum onun içn ne kadar çok çabaladığımı sanki bi tek o görmüyo.bi yardım al diyorum ben konuşmaya çalışıyorum onu yargıladımı sanıyo.halbuki onu anladığımı yanında olduğumu hissetsin diye çırpınıyorum.yine de çıkamıyo kafasının içinden.öfkeleniyo bana mı kendine mi o kadar muallakta kalıyosun ki tavrını anlatamadığında sen de yargılanıyosun.onu anlayamamakla yargılanıyosun. En çok ben istiyorum halbuki onu anlamayı. Kendimce anladığımı düşünüyorum bi adım atayım diyorum çıldırıyo.ayrıntılara hiç tahammülü yok. Boş geliyo bütün konuşmalarım. Ben onun karşısında kapasitesiz,alık gibi duruyorum sanırım ki bana öyle şeyler söylüyoki sanki ben ne yaparsam yapayım anlayamazmışım benim aklımdan noksanlığım yüzünden üzülüyo bana bağırdığı için. Sanki otistik bi çocuğa üzülür gibi. Ya da ben öyle yorumluyorum. Bu hep böyle ama bi şeyler söylüyo ben ağzımı açonca kızıyo açmayınca anlamamakla yargılıyo beni gerçekten köşeye sıkıştım. Gerçekten befes alamıyorum artık. Ölmekten bahsediyo o kadar korkuyorum ki. Sanki sonsuz bi negatifliğe boğuluyo ve onu ne yapsam ordan çekip çıkaramıyorum. Çok ama çok yoruldum kaçıp gidecek bi yerim yok olsa da aklım onda kalbim onun için eriyo. Onu ne kadar sevdiğimi düşünüyorum hep. Sanki o benim için aynı şeyleri hissedemiyomuş gibi de geliyo aylardır. Çok sevgisiz çok çaresiz hissediyorum. Annemi aramak geliyo içimden de kime neyi anlatıcam. Beni anlayabilcek mi? Artık bir tane bile arkadaşım kalmadı ayrıca. İnsanlar kendi hayatlarında zaten kendi dertleriyle uğraşıyolar kime dert yansan sana ortak oluyomus gibi görünsede aslında seninle empati yapmayı istemese hakkıdır.bi insanın seninle kenarından köşesinden empati yapabilmesini ortak yaralarınız sağlar o kadar.. onun dışında yalnızsın. Seni hayatının vazgeçilmez bi parçası yapmayı isteyen biri varsa o anlar belki seni. O da yanlış anlar

[flowerofophelia]

Eskiden mynette site açardım.bi oyunun içinde kendi hayalürünüm karakterleri giydirip tasarlayıp sonra onları paintte bi mekana yerlestirip hikayeler yazardım. Ziyaretçilerin yorum yapması için bi bölüm vardı. Hiç kimse beni farketmezdi tabii eminim sitemi ziyaret eden olmamıştır bile.ilkokuldaydım ama sitemi kimseyle paylaşamazdım.öylece dünyanın öbür ucundan birileri beni görüp wow diyecekmiş gibi hayaller kurardım. Tabii kimse yorum bırakmazdı hatta sitenin sayacına bakıp sadece kendimin bu sayfayı ziyaret ettiğini görüp on dkya bir sayfayı yenilerdim.gelen giden olmayınca kuzenime ve onun yakın arkadaşına nispet yapabilmek için anonim olarak bi sürü yorumlar yazdım. Onlar inanmışlar mıdır bilmem ama ben az daha inanıyordum.ne bileyim işte.hep birilerini arayıp dururdum kocaman internette.sapıklara darastladım tabii küçücük yaşta internette sansürsüz geziyosun. Sonra bi chat sitesine rastladım insanlar anonim şekilde avatarları var ve online konuşuyolar. Chat sürekli akıyo..ben de hemen nick oluşturup daldım konuşmaya. Özel odalara sapıklar düşüyo tabii.normal insanlar da çokk büyükler çocuk olduğumu anlasalar benle muhatap olmazlar.kendimi 23yaşlarında tanıttığımı hatırlıyorum. Kaç yaşındaydım hatırlamıyorum..ama çok yalnızdım.insan hiç mi değişmez….

[flowerofophelia]

Kendimi çok yalnız hissediyorum.sevgilime bile keşke burda olsan şuan çok mutsuzum yazamıyorum.arkadaşlarıma yazamıyorum.güçsüz görübmek istemiyorum daha fazla.ama öyleyim ne yazık ki.günlerim, zamanım çoğunlukla boş geçiyo.evet bişilerle oyalanıyorum ama o kadar.ne kendi ayaklarım üstünde durabilmek için bişi yapıyorum ne de hayatımda beni taşıyan insana teşekkür ediyorum. Ben önümdeki on yıl içinde neden yaşamam gerektiğini bile tam olarak açıklayamıyorum.bir tek sorumluluğum var o da köpeğim.onu o kadar küçükken bulduk ki çok bağlandım.sanırım onu da bırakırsam kendimi bi daha insan yerine koymam. Sürekli yalan söylediğim bi ailem var.hayatım hakkında detay vermemek için bitirdiğim sohbetlerim var.yarım yanalak bi karakterim var,neşeli mi mutsuz mu dengesiz mi hiç tarif edemiyorum. Bildiğim tek şey çok ama çok yorulduğum.çok yüklü olduğum.sırtımda ağır bişiler taşıyorum kimse göremiyo.görseler de kimin umrunda olur ki?üstelik ben müsaade etmem görmelerine.kendimden sürekli drama yaptığım için nefret ediyorum.kendimden nefret ediyorum.gerçekten kötü bi insanım ve bunu hep gizlemeye çalışıyorum.gizleyebiliyorum hatta.içimden gelenler aklımdan geçenler.geçmişte yaptıklarım..üzdüğüm aptal yerine koyduğum kendi çıkarlarım için arkadaşlık kurduğum insanları düşünüyorum.dönüp kendime bakıyorum sonra.onlar kuş olup uçmuş.hayatları akıyo ve mutlu olmuşlar. Ben? Ben kalmışım.bazen köpeğimin bile beni sevmediğini düşünüyorum.halbuki ben onun nefesini duyunca bile içimdeki boşluk hissi yerini sıcak bi duyguya bırakıyo. İçim çok boş.çok soğuk rutubetli gibi. Hiç dışarı çıkmıyorum.leonun kaka saatleri dışında.o beni bi şeylere mecbur ediyo kimi zaman pozitif şeylere de vesile oluyo.onun sayesinde ayaktayım. Kendimi o kadar tutuyorum ki..bıraksam bir an boşluğuma gelse..hayatım ellerimden kayacakmış gibi.sanki bütün ipleri koparıp kırıp kafayı sonsuza kadar koşacakmışım gibi..sonra gidecek bi yer hedeflemeden sadece koşacakmışım gibi.hatta kaybolsam beni arayan olur mu emin değilim. Eminim bana çok kızarlar. Belki üzülen de olur.ama biliyorum ki hayatlarından bi şey eksiltmemiş olurum. Çok güçsüzüm.öyle hissediyorum.hatta böyle fiziksel bişi gibi.bubları yazarken biri okur da benimle dalga geçer diye çok korkuyorum. İçimden sadece ağlamak ağladıkça durmak durdukça ağlamak geliyo. Keşke bana nerden baslamam gerektiğini gösteren biri olsa.sırtımı sıvazlasa.birlikte yapıcaz dese. Mutsuzken bana somurttuğum için kızıp gitmese.beni kucaklasa. Hiç değilse yanımda olduğunu hissedebilsem.çok yalnızım. Bazen o kazada ölseydim ne olurdu diye düşünüyorum.olan ölmüş olmama rağmen yine bana olurdu.

[flowerofophelia]

Hiç arkadaşım yok.evet yok aslında.bir iki isim var biraz konuşabildiğim onun dışında bi şeyleri kuruyo olabilirim.kendimi anlayamıyorum.kendime karşı dürüst olmak benim için aksi çok zor olan bi şey.yani adlında birilerine yalanlar söylemek durumunda kaldıysam (ki yalan ancak mecbur kalınırsa sığınılan bişi gibi) o durum beni içten içe kemiriyo.gerçekten sürekli kaynayan bi suyun içinde haşlanmayı bekliyomuşum gibi bi his.bunu durduramıyorum. Dürüst olduğumda ise gerçek beni tanıyanların itici bulacaklarını düşünüp kabuğuma çekiliyorum.bakın denemiyorum bile. Deneme evresine gelmek bence çok önemli bi adım olurdu.ama ben pek yapamıyorum onu.işte çözümü bilip korkuğun için adım atamamak durumu.tam hergün tam olarak bunu yaşıyorum.bu sebeple sosyal olmayı seven fakat fazla gürültü ve kalabalığı kaldıramayan bi tip oldum çıktım. Bi sürü tanımadığı insanla bir araya gelip tanışıp bişiler paylaşıp üstüne bi de eğlenmek isteyen ama bundan çok da çekinen bi zihnin içinde hapsolmuş gibi hissediyorum. Bi arkadaş arıyorum..benimle almayacak olsa da o elbiseyi denerken sıkılmayan ya da aklı fikri kendi görüşünde olmayan birini.ben nasıl onunla onun isteği aktiviteyi yaparken tüm odağımı ona çeviriyosam o da bana çevirebilmeli,anlaşabilmeliyiz yani.değer vermeliyiz. Öyle biri vardı.ama artık yok. Nedeni yine benim

[flowerofophelia]

Bi de psikolojik siddet mi yoksa çok sevip değer vermek ve bunun sonucunda yıpranmak ve kayıtsız kalmak mı.kendimi adla istemememe rağmen anne gibi hissediyorum.hatta iki çocuk annesi hem fiziksel hem mental olarak o kadar yoruluyorum ki.çaresizlik mii yoksa hoşgörü mü bi türlü anlayamıyorum kendimi.tek bildiğim çok kıymet verdiğim çok değer verdiğim bağ kurduğum. Başka bi şey düşünecek halimin kalmaması. Kaçacak yerimin olmaması ve sıkışmışlık hissi.her hareketimin sorgulanması dahası bi sebep sonuc iliskisine bağlanması.yaptıklarımın önünü sonunu düşünmek.düşünmek ve düşünmek. aslında onu bile etraflıca düşünememek.düşünmeye bile vaktin ve gücünün kalmaması.stres,yaşanmamış gibi davranmak,üstünü örtmek,alttan almak,iki bebeğin arkasını topla onlara karşı anlayışlı ol onların nazını çek. Benim bi şey bekleme gibi bi lüksüm olamaz tabii… çünkü bu gemi sayemde ilerliyo bu bi gerçek. Kimse beni kaybetmekten korkmuyo çünkü. Bi an için kaybeder miyim diye düşünmüyo. Hatta konuşabileceğim kimse yok. Zaten neyi,hangisini kime anlatayım?nasıl anlatayım.kimse bu kadar üzgün ağlak negatif biriyle konuşup modunu düşürmek istemez.şahsen ben istemezdim.herkesin kendine has dertleri var.herkes belli bi dönem geçiriyordur. Şimdi ben kime neyi anlatayım.üstelik yıllardır nasılsın bile dememişim kimseye.demişimdir o kadar da moron değilim ama ne bileyim.dert anlatmak için de diyologa girilmezmis gibi geliyo..uyusam ve biraz rüya görsem ya ben :) kendine çok iyi bakıyosun, öpüyosun

[flowerofophelia]

Bazı duygulara fazlaca saplantılıyım.başka türlüsünü bilmiyorum sanırım.bazı figürler var hayatımda yine düşünmekten kendimi alamadığım.bazı şiirler var kendimden bişiler bulduğum.bazı şarkılar var tabiiki olmazsa olmazım.bazı görüntüler var.bazı mekanlar.bazı anlar. Bi tepe bi gece açık bi havada yıldızlar,rüzgar da var biraz. Sıcak bi duygu var.ilk kez gelmiş başıma. O kadar etkilenmişim ki bi daha aynısı olmamış. Aslında çok büyük bi mesele olmamasına rağmen kalbimi delip geçen bi sızı kaldı o tarihlerden.zaman zaman kendini hatırlatıyo.olmadık saatlerde olmadık yerlerde.bu şey benden çok şey çalıyo.yıpratıyo bile olabilir.mümkün olsa anılarımı şuracıkta sildirip yeniden başlardım hayata.simdilik pek mümkün gözükmüyo. acı çekmeme rağmen büyük haz duyduğum başka bişi yok sanırım

[flowerofophelia]

Nasıl göründüğümü hatırlıyo musun? Nasıl baktığımı? Nasıl güldüğümü,somurttuğumu…ben hatırlayamıyorum bazı anları.yasadığım duyguyu hatırlıyorum biraz derinlerde bi yerde. Ya sen? Bilmem,hiç zannetmiyorum. Hakkımda neyi biliyosun mesela? Beni en çok ne üzer? Çok üşür müyüm? Doğum günüm ne zamandı?

Yalnız değilim ama yalnız hissediyorum.kıymetsiz.anlaşılamamış hissediyorum.hayatımın ilk kez bu döneminde sabahlara kadar uyuyamayıp boğazımda bi düğümle gözümde akmakla akmamak arasında aşırı kararsız kalmış bi yaşla,oturuyorum işte.düşünüyorum. Kurtulabilir miyim bu durumdan bilmiyorum. En kısa zamanda bitmesi dileğiyle

[flowerofophelia]

Bi başka dünyada yalnız ben kafa yoruyomuşum gibi değerlendirilen dünya görüşüm de psikopat seviyesindeki azılı suç işlemiş veya işlemeye yatkın insanları rehabilite etme fikrim. Evet bu yönde çok çalışma var fakat hiçbiri etkili değil diyebilirim.tabii benim araştırıp öğrendiğim kadarıyla. Ben psikolojiye çok önem veren biri olarak bu alandaki çalışmaların bazıları o kadar baştan savmaymış gibi geliyoki.çünkü tü kaka diyip damgalamak daha kolay ve biz onu yapıyoruz. Seri katiller sadomazosist kimlikler çocuk ve kadın tecavüzcüleri,insanları kaçırıp yılarca alıkoyanlar.işkence yapanlar.vb.. tüm bu profiller araştırılmaya çok mahkum konular bence. Bu tip olayların önüne be yazık ki müebbet hapis cezaları zamanında gelen adalet kararları falan geçemiyo. Bu yüzden bu insanların şayet yakalandıklarında hatta tespit edildiklerinde çok ciddi bi inceleme sürecinden geçmeleri gerekiyo. Şimdi,bilmem kaç kişiyi öldürmüş kadınların kafalarını koparıp onları cinsel dürtülerini tatmin etme aracı olarak kullanmaktan çekinmeyen ve bunu büyük bi titizlikle planlayarak yapan adamı ben niye rehabilite edeyim? sorusunu duyar gibiyim. Evet işte tam da bu kafayı sorgulamak gerekiyo bence. Böyle olayların daha çabuk önüne geçebilmek için bu profillerin hayata kazandırılması veya son çare olarak müebbet hapis yatmaları taraftarıyım. Çünkü biz bugün bilimin geldiği noktada biliyoruz ki insan ırkı içgüdüsel hareket etmiyo,doğada tecavüzün ve sadece öldürmek istediği için öldürmenin örnekleri ne kadar çok olsa da insan ırkı baskılanmış ve belli kurallara sığdırılmış maymundan evrilmiş bi canlı aslında.biz insan olduğumuz için bu güdülerin kaybolması veya yokolması mümkün değil. Bu profiller ya psikolojik sebeplerden ya da doğuştan cellat olarak hayattaki yerlerini alıyorlar. Kaldı k bi çoğu ağır eziyet ve işkence görmüş çocuklardan evrilmiş canavarlara dönüşüyorlar. Kimse onların ne yaşadığını daha önce önemsemediği gibi ölümler veya yaşadığı zararı başkalarına yaşatmaya başladıktan sonra da önemsemiyorlar. Çünkü o insanı canavar olarak etiketlemek daha kolay. Kimse derinlerde yatan o dönüşüme sebep olan şeyi sormuyor. Sormak bu işi yapan psikopat niteliklere sahip insanı güzellemek olarak algılanıyor. psikopatlık biyolojik olarak bi takım beyin fonksiyonlarının eksik ya da yanlış çalışması sonucu insan eylemlerinin yüzde yüzünü etkileyen bi hastalık. Bu ve bunun gibi şeylerin tedavisine odaklanmaktansa o insanı iyi ihtimalle bi hücreye tıkmak daha hızlı bi çözüm gibi görünebilir.bence hiçbir şeyi çözmüyor. Bu durum o beyne sahip bi insanı ıslah etmeyebilir. Islah etmek de bi noktada sindirmek gibi bişi. Ez başını.. diğer türlüsü zor çünkü.objektif olamıyoruz. Tabiiki kurbanlar konusunda haklı hiçbir açıklaması olamaz. Ama bu insanlara kulakvermek gerekiyo bence. İşlerin bu noktaya gelmesindeki gerçek payları ne önce onu çözmek gerekiyo. Bilmiyorum insanlar her zaman çok acımasız geliyo bana. Sanki dünyada belli bi düzen varmış her şey çok yolundaymış gibi inanlardan normal kalmalarını beklyoruz. Kimse kafayı sıyırıp gezemez sokakta. Sanki her şey çok normal kuşlar uçuyo,bizim deli de sokakta karşısına çıkan belli tip ve yaştaki,hatta belli bi gelir düzeyindeki kadınları pıçaklayıp öldürüyo. Ve bunu ince ince düşünüp planlayıp yapıyo artık nasıl bi öfke. Belki haz belki intikam duygusu, belki bi trans hali. Biz tüm bunları sormuyoruz bile. Neden soralım ki canavar işte. Küçücük cocuğu öldürebiliyo veya savunmasız bi kadını veya adamı. Şöyle anlaşılmasın,tamam ben bu çocukları kadınları öldürüyorum da sorun bi niye” şeklinde bişiden bahsetmiyorum bunun hiçbi izahı olamaz zaten. Ben diyorum ki iş bu noktaya nasıl hangi sebeplerle ve ne zaman geldi. Bunu bi soralım lütfen.tşk…

[flowerofophelia]

Leoyla gezerken bi bebek gördük.bizimki çok sever oyuncak zannetmiş bile olabilir.yürüyen minicik bişi geliyo karşıdan çünkü. Nazikçe kokladı. Bebek tabii cevresinde olup bitene aşırı saf duygularla baktığı için gülücük patlattı. Arkadan gereksiz saçma bi teyze çıktı geldi,bebeğin hiçbi şeyi olmuyo. Babası yanında elini tutuyo. Kadın gelmiş salak salak yorum yapıyo hiçbişideb korkmuyo falan diyo. Köpeklerden korkulması gerektiğini aşıladığının farkında değil. Gel de delirme ya.sana ne amk der gibi zıpladı bizimki kadının üstüne.(şaka şaka heyecanlandı sadece) tabii bizim teyze bastı çığlığı. Sanki yedi hayvan seni. Bebeğe saldırmadı bana saldırıyo diyo bi de. Ayyyyyyy çıldırcam. Be saldırması amk?! Ben neciyim burda? Ettiği lafın nereye hittiğini bilmiyo bu insanlar ya deli olcam. Ulan köpek seni anlayamayacağına göre bana ediyosun lafı.bomboşş konuştular yine delirttiler beni durduk yere. Lan ben tutuyorum ya kayışını hayvanın. Zaten büyük boy ırk da değil hayır ne yapabilir? Sahibiyle geziyo ya hayvan başı boş olup bişiyi tehdit olarak algılayıp paçana yapışmış değil ya… insanlar bilmedikleri gibi uyduruyolar da… durduk yere koşup gelip seni mi ısırcak bu hayvan. Of böyle insanların normal hayatta zorba karakterler olduğunu düşünüyorum. Sen tehdit oluşturmazsan karşındaki sana neden durduk yere zarat vermeye kalkasın? Üstelik insan kadar zekaya sahip değil bu canlılar,belli bi içgüdüyle yaşıyorlar.dolayısıyla gözünün üstünde kaşın var diye gelip olay çıkarmaya kalkmıyoruz. Bazen o kadar dünya sadece insanların çevresinde dönüyomuş gibi davranıyoruz ki…bu gaddarlık bu bilmeyip yakıştırmak niye? Böyle anlarda bi tane patlatasım geliyo bu tiplere. Kendileri yetmiyomuş gibi bi de kirli zihinlerini başkalarına aşılıyolar.çocuklarına böyle öğretiyolar. Geçen gezerken küçük çocuğun biri babasının elinden tutmuş aa köpek,ama ısırır demi baba diyo o da onaylıyo. Ay kafayı yicem.siz ve sizin gibi insanlar yaşadıkça bu dünyada 80yıl gibi kısacık bi sürede evrimleşen fil de olur soyu tükenen panda da.buzullar da erir fok balıkları da yalnız kalır. Ne bu yüzeysellik ya bu ülkedeki. Bi ben mi yiyorum ya kafayı böyle tipleri görünce? Çocuklar koşup geliyo sevmeye hayvanı annesi babası ay dur gitme aman sevme aman yaklaşma.. bazen arınma gecesi düzenlensin istiyorum önce bu parazitlerden kurtulmayı hedefliyorum.

[flowerofophelia]

İşte böylee.bakalım yarın kimlere ve nelere bileneceğim. İnsanlardan nefffret etmeme rağmen onların acılarını kalbimin derinliklerinde hissediyorum.öyleki sırf bu yüzden sevmediğim beni çok üzmüş insanlara karşı bile teoride ne kadar kızsam da pratikte asla kin besleyemiyorum. Sanki insanların yaptığı bana karşı een ufak bi adım içimi ısıtıyo beni heveslendiriyo.çocuk gibi.bu omurgasızlık mıdır acaba?yok o baska bişi. Neyse.kafamın içinden yazdıklarımı okuyan biri var o beni çok yargılıyo. Çekindiğim tek kişi o. yazarken bile stres olmayı başarıyorum.bana iyi gelmesi gerekiyodu bunun.her neyse çokkkk sinirliyim diyesim geliyo hep.sanki ben bi duygu olsam inside outdaki öfke olabilirim böyle gözümden alev çıkcak sanki. saat de sabahın körü.umarım uyku düzenimi düzeltebilirim.kafamın içinde sürekli konuşup beni uyumayan biri var.yordu beni

[flowerofophelia]

Yine de yaşadıklarımı biri gördün de ah canım diyip bağrına basmak istesin ben de büyük bi gururla yok artık daha neler diyip elimin tersiyle itivereyim istiyorum.birileri beni sevsin sevsin ama ben sevmeyeyim kırmadan geri çevireyim ama onlar yine de sevsin istiyorum.birileri benim için çabalasın ve benim farketmemi sağlasın istiyorum. Ve ben yine böbürlenerek sanki karşıdaki dağları yaratan benmişim gibi var ya diki ağzına büyük gelen her şeyi ben yaptım tayfa kocaman kocaman adamlar…hah işte o olmak istiyorum. Öyle insanlar asla acı çekmezmiş gibi geliyor bana. Bırak acı çekmeyi acıyı idrak edebilecek kapasiteleri yoktur çünkü. Hayatı çok kolay zannederler. Her bokun şakasını yaparlar. Ciddiyetsiz sürekli gülen bok bok adamlar. Gereksiz iri yarı tipler. Bi bok bilmeyen kafaları anca ticarete çıkar ilişkilerine çalışan,para kazanan adamlar. Kocaman kocaman böyle.refah içinde haketmedikleri kadar mutlu yaşarlar. Şanslıdırlar. Sadece onlar bunu farketmez. Bazılarının aksine anneleri onların sırtlarını dayayabilecekleri kadar güçlü olabilir. Yine de çocuğu bombok bi insan olmuş. Şeyi hayal ederim hep keşke benim annem olsa. Malı mülkü olmasın çocuğu için çabalasın yeter. Babalar bi siktirsin gitsin zaten onlara hiç saygım yok. Henüz saygı duyabileceğim bi babayla karşılaşmadım.

[flowerofophelia]

Çok sevgisiz hissediyorum.geçmişe dönüp baktığımda on dakika önceki halimden utanabiliyorum. Ve bir daha açmamak üzere kapattığım konular kafamda dönmeye başlıyo.neden bir gün sormadın?sormadınız? Halbuki çok uğraşmıştım sonumun trajik olmaması için.nasıl farketmediniz.farkında olmadan oynadığım oyunların konuları sınırlıydı. Ama annemin gözü babamdan baskasını görmez aklı fikri zikri babam ve ona olan aşkı özlemi bekleyişi.. kafanda sandalye kıran adama olan bu aşk neyin eseri?sobanın demir maşasını rastgele bi yere vurduğunda çıkan kıvılcımı kazımışım hafızama.silemiyorum.bugün beni ben yapan şeyin rol modelinin annem olmasina inanamıyorum.ama gerçek bu. Kendi ayaklarımın üzerinde duramıyorum,halbuki benim annem 22yıl istikrarlı bi şekilde çalıştığı yerden emekli olmuş bi kadın.benim ihtiyacım olmasına rağmen en ufak bi adım atamamam niye? Kendi ayakları üzerinde durabilecekken beni alıp çıkıp gidebilecekken o evde kalacak kadar hasta bi aklın eseri midir diye düşünmeden edemiyorum.belki bu şekilde hayatta kaldı.hayatta kaldık. Her gün.ama he gün o kadar eziyetti ki benim için. Hala bi şeyden korktuysam altıma kaçırıyorum. çocuk ruhuma,bedenime yapılan eziyetin sahnelerini o ana dönüp yaşıyorum. Hala anlatsam çaresi yokmuş gibi kimse inanıp arka çıkmaz diye kiselere paylaşamadığım o anlara dair hislerim var. Hepsi ilk günki gibi taze.yaşanmışlıklar, eziyetler işkenceler bütün bunlar yaşanırken ben hayatta kalma mücadelesi vermişim ancak şimdi olduğum pozisyonda tüm bunları idrak edebiliyorum.görüyorum ki ben çocukken de celladıma sempati duymuşum.tıpkı simdiki iliskilerimde insanların kulu kölesiymişim gibi hissetmeme sebep olan o şeyi kazımış benim karakterime.işin kötüsü ne kadar düşünürsem düşüneyim bu lanetten kurtulamıyo olmam. Sanki ancak biri bana öyle sıkı sarılıp saçımı okşayıp her şey geçti artık güvendesin derse tüm yaralarımı iyileşecekmiş gibi.hatta ondan da şüpheliyim.sanki bu ağlamaklı bu boğazımda düğümlenen şey,bugün beni ben yapan şeylerden rahatsızlık duymamla da ilgili.kendimi bi türlü affedemediğim gerçeği var.neden ötürü bilmiyorum bile.öyle spesifik bişi de değil her halimden nefret ediyorum aslında kısacası.bu kadar mutsuz olmaktan bu kadar mağdur olmaktan.ezik olmaktan. Sanki içimde büyüyen göklre sığmayan bi öfke var herkese ve her şeye karşı.bi taraftan da sevmeye şartlamışım gibi kendimi.illa birilerini hayallerimde büyütüp kalbimde bi yerlere saklamışım gibi. Yaşattığı sıkıntı küçük düşürme ,aşağılama vb. Bi sürü şeyi hiç yaşanmamış gibi büyük bi aşkla hala rüyalarıma zincir atan o adamı neden bü kadar yücelttiğimi çözebilmiş değilim.bi kaç teorim var tabii.geçmişte yaşadığım dramın aynısı.eziyet eden uzun oylu dev gibi bi adam.ve yaşadığı stres karsısında boyun eğen küçücük bi kız.hatta öyleki çok uzun yıllar hayranlık zannettiğim şey şeytanice bi aklın bana yaşattığı şeymiş. Bi çok çabalayıp hatırlayamadığım anılar var orlarda film kopmuş belli ama hatırlayıp daha çok öfkelenmek için çeşitli varyasyonlarını kafamda kurmadan edemiyorum. Sanki bi acıyla yaşamak bildiğim tek yolmuş gibi. Anlatsam kimse anlamazdı.kimse kucaklamazdı beni. Ben tüm bunları sevilmek için yaptım.benim aklımdaki şey sevilmekti.zorbalığa uğramadan olabildiğince. Hala sevilmeyi bekliyorum. Sanki kimsenin hiçbi şeyin gözünde beni sevdiğine dair bi işaret göremiyorum.sanki herkes birey olmayı başarmış kendi için yaşıyomuş da bi ben çocuk gibi sadece sevilmeyi kucaklanmayı bekliyormuşum gibi hissediyorum.bu durum beni çok ama çok öfkelendiriyo.o kadar öfkeleniyorum ki kafamda gözümün dönüp, sanki o mağdur ezik çocuk ben değilmişim,bu hikayenin celladı benmişim gibi çeşitli senaryolar canlandırıyorum.bazen o kadar öfkeleniyorum ki heyecandan nefes almayı unuttuğum oluyo.sanki bi trans hali.ve beni rahatlattığını düşünmüyorum sadece daha çok dolmama sebep oluyo. O kadar çok şey yazdımki eminim bok gibi anlattım ama olsun konuştuğum şey duvar nasıl olsa

[flowerofophelia]

Onun dışında toksik bişi yaşıyorum.tarifsiz.anne sevgisi gibi ama değil.birinin sımsıkı sarılmasına o kadar ihtiyacım vardı ki. Olmayacak bişi bu.annemin gözlerinde öyle bi duygu göremiyorum ya da öyle bi bilinç.seni anlıyorum demedi hiçbir zaman.bir an bile anladığını,varlığını kanatlarını hissetmedim diyebilirim.tek bir an.belki bu kadar acının üstesinden nasıl gelinir bi fikrim olurdu o zaman

[flowerofophelia]

köşeye sıkıltırılmış hissediyorum.tanıdık bildik birilerinin görüp telkinlerde bulunmasından uzak bi yer burası.2021de tumblr indirmek benim için bundan daha fazla bi anlam taşımıyo.

[flowerofophelia]

Sadece kendim için yazıyorum