empty-inside

[empty-inside]

Η μονη σταθερή αναφορά στη ζωη μου είναι οι ρομαντικές κομεντί που έβλεπα μικρός. Οι Τεσσερις γάμοι και μια κηδεία, το Notting Hill, το Love Actually, το Groundhog Day, η Αμελί και πολλές άλλες ταινίες μου υπέδειξαν την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αγαπηθώ κινηματογραφικά.

Φυσικά η πραγματικότητα με διέψευσε.

Ένας έρωτας έγινε ο καλύτερος μου φίλος, ένας άλλος με απέρριψε πρώτα στην Αθήνα και μετά στο Λονδίνο και ένας άλλος με χώρισε πριν προλάβω να του πω ότι τον αγάπησα. Το στομάχι μου πόνεσε, έκανα εξετάσεις, ξεκίνησα ψυχανάλυση, επαναπροσδιόρισα τη σχέση μου με τους γονείς μου, κάπνισα και άκουσα Dusty Springfield, Χάρις Αλεξίου, Leonard Cohen, Φοίβο Δεληβοριά, Jacques Brel, Αρλέτα και Κόρε Ύδρο.

Κάποια στιγμή μερικές τυχαίες συμπτώσεις ανέσυραν τις παλιές ταινίες που αγαπούσα και άρχισα να τρέχω πάλι, όπως ήξερα. Σαν τους ήρωες στην τρίτη πράξη της ρομαντικής κομεντί που πάνε στο αεροδρόμιο να προλάβουν τον έρωτα της ζωή τους. Έτρεξα και έφτασα μέχρι το συντριβάνι της Φοντάνα ντι Τρέβι αλλά έμεινα εκεί με ένα δαχτυλίδι στο χέρι να κοιτάζω το κενό και να ακούω μόνο το νερό που έτρεχε σε ανακύκλωση.

Έβαλα ξανά τις μουσικές μου, πήρα αγκαλιά τη γάτα μου, κρύφτηκα κάτω από την κουβέρτα και κάθισα εκεί να βλέπω την ταινία της ζωή μου να παίζει στο repeat με άκομψο χαοτικό μοντάζ και ελλειμματική αφήγηση.

Κάτω από αυτή την κουβέρτα όμως μαζί με την άκομψη ταινία θυμήθηκα και κάτι άλλο που μου έμαθε η ψυχανάλυση. Τις δυνατότητες και τους περιορισμούς. Τις δικές μου αλλά και των άλλων.

Λίγο μετά τα 40 είμαι πια όλα αυτά που έγινα επειδή τόλμησα όσο και όπου μπορούσα να πάω. Και όσο και όπου μπορούσαν να πάνε και οι συνοδοιπόροι μου. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία τελικά.

Τώρα μπορώ να ξαναβάλω πάλι τα παπούτσια μου.

[empty-inside]

(Αν)επικαιρότητα

Χτες για κάποιο λόγο το βράδυ δεν είχα καμιά δουλειά να κάνω. Δεν είχα τίποτα να γράψω, τίποτα να σκεφτώ, τίποτα να κανονίσω. Κάτι τέτοιες μέρες δεν είναι πολύ συχνές στην εποχή μας. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθώ κι εγώ να γεμίζω την καθημερινότητα μου με πράγματα και καταστάσεις για να ικανοποιήσω τις ματαιοδοξίες μου. Χτες όμως κάθισα σπίτι μόνος και έβλεπα χαζά βιντ��άκια στο YouTube, άκουγα μουσική, αγκάλιασα μια κουβέρτα και απόλαυσα την απραξία μου. Χωρίς κρασί, χωρίς προσπάθεια, χωρίς καμιά ανάγκη να ενημερωθώ για το τι συμβαίνει στον κόσμο και χωρίς να με νοιάζει τι θα κάνω μετά. Καθώς το έκανα αναρωτήθηκα πόσο ανεπίκαιρος είμαι. Πόσο όλος ο δυτικός πολιτισμός καταδικάζει όλες αυτές τις στιγμές απόλαυσης των εαυτών μας. Πόσο μας εξαναγκάζει να ζούμε την είδηση, τη σειρά που βλέπουν όλοι, το τελευταίο instagram story, την ταινία που βραβεύτηκε κάπου και άλλα τέτοια "σημαντικά".

Οι μουσικές που άκουσα είχαν να κάνουν με την παιδική μου ηλικία, τραγούδια που με έπλασαν και διαμόρφωσαν την αισθητική μου και τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Καθώς τα άκουγα όλα αυτά θυμήθηκα πως ένιωσα την πρώτη ��ορά που άκουσα τον Freddie Mercury. Έναν άνθρωπο που, μέσα στην ασφυκτική κοινωνία της Μυτιλήνης που μεγάλωσα, μου έδωσε ελπίδα. Δεν έβαλα ένα από τα μεγάλα hit που εξέφραζαν τον εφηβικό μου θυμό για τον κόσμο ούτε καν την ψυχαναλυτική "ασυναρτησία" του Bohemian Rhapsody. Έβαλα το Love Of My Life από το Live Aid του 1986. Μια φωνή και μια κιθάρα.

Όταν το άκουγα μικρός έλεγε για μια αγάπη μου δεν ήξερα, μπορούσα μόνο να τη φανταστώ. Τώρα που έχω έναν άνθρωπο κοντά μου, ακόμα κι αν έλειπε χτες, ο Freddie μου τον θύμισε.

Μπορεί οι κυνικοί να έχουν δίκιο. Μπορεί όλοι μόνοι μας να πορευόμαστε σ' αυτή τη ζωή και μάλλον μόνοι μας να πεθαίνουμε. Αλλά μερικές φορές ενδιάμεσα μπορεί να είμαστε για λίγο τυχεροί. Τότε το Love Of My Life χωρίς να συνδέεται με κανένα τρόπο με την καθημερινότητα μας, είναι συγκλονιστικά επίκαιρο.

[empty-inside]

Όταν ήμουν μικρός διάβαζα ένα τηλεοπτικό περιοδικό, το TV showtime. Μ' άρεσε επειδή σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τηλεπεριοδικά έδινε έμφαση στον κινηματογράφο. Δίπλα σε κάθε ταινία είχε εικονίδια θυμάμαι με τα στοιχεία που αποτελούν την ταινία όπως σινεφίλ, δράση, αίμα, αίσθημα, γέλιο κλπ. Εκεί είχα ανακαλύψει μια ταινία που ερχόταν από τις ΗΠΑ, από ένα δημιουργό που ��εν ήξερα πολύ καλά. Έπαιρνα βέβαια το Περιοδικό Σινεμά αλλά εκεί αν η ταινία δεν ήταν φεστιβαλική ήταν συνήθως κατάπτυστη και ντροπή σου άμα σ' αρέσει κιόλας.

Σ' αυτό το περιοδικό όμως είχα διαβάσει για το Scream. Για το πόσο καλό είναι, πόσο καλές κριτικές έχει πάρει, πόση επιτυχία έχει κάνει, πόσο αναβιώνει ένα είδος που είχε μείνει πίσω στα 80's. Εκείνη την εποχή στη Μυτιλήνη δεν υπήρχε χειμερινό σινεμά και έτσι η μόνη μου ελπίδα ήταν να τη δω σε κασέτα από το αγαπημένο μου βιντεοκλάμπ. Ήξερα περίπου πότε θα κυκλοφορήσει αλλά δεν ήμουν και σίγουρος. Ασαφή όλα τα χρόνια χωρίς ίντερνετ!

Πήγα λοιπόν μια μέρα στο βιντεοκλάμπ ορεξάτος για να νοικιάσω ταινία, και βλέπω στην είσοδο τοιχοκολλημένη τη αφίσα με τη Drew Barrymore! Δεν το πίστευα, λέω αποκλείεται, θα το έχουν νοικιάσει όλοι, δεν θα υπάρχει κανένα, θα πρέπει να κάνω κράτηση.

Μπαίνω μέσα και το ζητάω από την ξανθιά υπάλληλο. Μου λέει ναι το έχω! Είχα ενθουσιαστεί! Παίρνω την κασέτα και πάω τρέχοντας σχεδόν στο σπίτι. Την ανοίγω και ήταν μέσα στη ζελατίνα, δεν το είχε νοικιάσει κανείς, ήμουν ο πρώτος.

Μαζί με τη μάνα μου και τον αδερφό μου βάζουμε να το δούμε. Από την πρώτη σκηνή που θεωρείται ακόμα και τώρα υπόδειγμα σεναριακό και σκηνοθετικό με είχε κερδίσει. Καθώς το βλέπαμε τα στοιχήματα έδιναν και έπαιρναν για το ποιος είναι ο δολοφόνος. Πατούσαμε pause 4-5 φορές για να το αναλύσουμε. Όλη αυτή η meta ατμόσφαιρα, ο σχολιασμός της ταινίας μέσα στην ταινία, οι αμέτρητες αναφορές, ο σχολιασμός ενός ολόκληρου είδους, η καταγραφή των κανόνων του και η ταυτόχρονη ανατροπή τους με έκαναν να τη θεωρώ ακόμα και σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα που συνέβησαν ποτέ στην παιδική μου ηλικία.

Κι ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια έχει μια πολύ σημαντική θέση στην καρδία μου. Κι αν βρεθεί κανένας μπλαζέ σινεφίλ που θα μου πει ότι δεν είναι και τόσο σπουδαία όσο νομίζω θα τον αγνοήσω. Είναι σπουδαία επειδή την είδα εγώ, τότε, έτσι. Και όσοι δεν το καταλαβαίνουν δεν πειράζει.

[empty-inside]

7 χρόνια πριν. Ήμουν παιδί τότε και είχα πάει στο Rockwave. Τότε που σήμαινε ακόμα κάτι το φεστιβάλ. Το lineup περιλάμβανε και τους Gogol Bordello. Θυμάμαι να εκστασιάζομαι ακούγοντας τους. Να εκφράζω τη μετεφηβική μου οργή διονυσιακά, απολαμβάνοντας τη μουσική. Χτυπιόμουν για το νησί που είχα αφήσει πίσω, για τα χρόνια που έρχονταν, για την ανεξαρτησία μου, για τη σεξουαλικότητα μου και για τους φίλους μου.

7 χρόνια μετά η μετεφηβική οργή έχει δώσει τη θέση της σε ένα γραφείο στο Λονδίνο, σε μια “κανονική ζωή” με λιγότερες εκρήξεις. Και τότε το BBC Radio 6 διάλεξε να παίξει (έτσι από το πουθενά) το Start Wearing Purple των Gogol Bordello. Διαχειριζόμουν κάτι στη βάση δεδομένων όταν οι πρώτες νότες απελευθέρωσαν στον οργανισμό μου τις ενδορφίνες αυτής της παλιάς συναυλίας. Κοίταξα τα ρούχα μου. Φορούσα ένα μοβ φούτερ.

[empty-inside]

Ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στη μέση του πουθενά

[empty-inside]

Μυτιλήνη γεμάτη φαντάσματα

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No1

Κάθε μέρα ένα ρομπότ. Ένα ρομπότ από το κινηματογράφο ή την τηλεόραση μας.

Είμαστε όλοι ρομπότ. Και προσπαθούμε να παρεκκλίνουμε πάντα από το λειτουργικό μας.

Γι' αυτό το νούμερο 1 είναι Damon Albarn και το αριστούργημα του Everyday Robots.

Ένα album που ξεφεύγει από τα όρια όλων των blogovision του κόσμου.

Το νούμερο 1 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

Timber Timbre - Hot Dreams

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No2

Τέλειωσαν; Τι; Γιατί; Δεν το δέχομαι. Να το μετανιώσουν. Τους έχουμε χορέψει. Έχουμε κλάψει με ηλεκτρονικά δάκρυα. Έχουν προσφέρει πολλά στη μουσική. Και είχαν και τόσο ιδανικό τέλος... 

Αργυρό μετάλλιο στους Royksoop για το The Inevitable end.

Το νούμερο 2 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

Damon Albarn - Everyday Robots

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014

Η κάπως άσχετη εικόνα που περιλαμβάνεται σε κάθε post υποδεικνύει το νούμερο 1.

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No3

Το αργυρό μετάλλιο μου από τη φετινή blogovision θα το δώσω σε μια εξαιρετική κυρία που αγαπάω χρόνια. Έβγαλε ένα από της καλύτερα της album. Το στόλισε με έντονα φωνητικά, ηχητική συνέπεια και όλα αυτά χωρίς να είναι απρόσιτο στο ευρύ κοινό.

Στο βάθρο η St. Vincent.

Το νούμερο 3 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

Temples - Sun Structures

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014

Η κάπως άσχετη εικόνα που περιλαμβάνεται σε κάθε post υποδεικνύει το νούμερο 1.

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No4

Όταν η εφηβική μου οργή, που δεν έχει εγκαταλείψει πλήρως, μου χτυπάει πάλι την πόρτα ξέρω ότι πρέπει να ακούσω συγκεκριμένα συγκροτήματα. Δυνατά. Με κλειστά μάτια. Και να εκτονωθώ. 

Φέτος αυτό συνέβη με τους Cloud Nothings και το Here and Nowhere Else.

Το νούμερο 4 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

Ty Segall - Manipulator

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014

Η κάπως άσχετη εικόνα που περιλαμβάνεται σε κάθε post υποδεικνύει το νούμερο 1.

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No5

Ευτυχώς που έχουμε και φίλους να μας προτείνουν μουσική και να μην περιοριζόμαστε στα δικά μας ακούσματα. Ένας απ' αυτούς μου πρότεινε ένα album τύπου for my consideration λίγο πριν ξεκινήσει η blogovision. Ομολογώ δεν το περίμενα. Τόσο έντονες ονειρικές εικόνες. Τόσο στοιχειωτικές μελωδίες. Ευτυχώς! Είναι οι Timber Timbre με το album τους Hot Dreams

Το νούμερο 5 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

Jamie T - Carry on the Grudge

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014 Η κάπως άσχετη εικόνα που περιλαμβάνεται σε κάθε post υποδεικνύει το νούμερο 1.

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No6

Ότι και να έβγαζε θα τον έβαζα στη δεκάδα γιατί του έχω αδυναμία επειδή είναι ευαίσθητος και κλαψιάρης. Αυτό του το album είναι τόσο ευάλωτο όσο πρέπει, έχει τους πιο ακριβείς στίχους και και είναι δραματικά πολύπλοκο.

Ο λόγος για τον Perfume Genius που φέτος νιώθει Too Bright

Το νούμερο 6 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

Aphex Twin - Syro

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014 Η κάπως άσχετη εικόνα που περιλαμβάνεται σε κάθε post υποδεικνύει το νούμερο 1.

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No7

Αυτή η κυρία σχεδόν δεν θα έπρεπε να είναι στη δεκάδα. Το προηγούμενο album της ήταν κα��ύτερο από αυτό. Αυτό όμως το άκουσα πολλές φορές. μπορεί να μην έβγαλε άπειρο hit όπως το I folow rivers αλλά έβαλε βαθιά στη θλίψη της.

Είναι η Lykke Li και το I Never Learn

Το νούμερο 7 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

Wild Beasts - Present Tense

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014 Η κάπως άσχετη εικόνα που περιλαμβάνεται σε κάθε post υποδεικνύει το νούμερο 1.

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No8

Στο νούμερο 8 μια τραγουδίστρια που δεν μου είχε γεμίσει το μάτι. Ακόμα και τώρα υπάρχουν στιγμές που η μουσική της μπορεί να με εκνευρίσει. Όταν όμως δεν με εκνευρίζει, την αγαπώ. Γιατί έχει βρόμικο ρυθμό και δεν μπορώ να της αντισταθώ. 

Είναι η Azealia Banks με το Broke With Expensive Taste

Το νούμερο 8 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

And you Will Know Us By The Trail of Dead - IX

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014 Η κάπως άσχετη εικόνα που περιλαμβάνεται σε κάθε post υποδεικνύει το νούμερο 1.

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No9

Ήρθε η ώρα για την καλύτερη φετινή συναυλία που έχασα. Ενός συγκροτήματος με τόσο χαρισματικό frontman που παρασέρνει με την κίνηση και τη φωνή του, σπαράζει και νιώθει τον κάθε στίχο.

Μιλάω για τους Future Islands και το Singles.

Το νούμερο 9 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

TV on the Radio - Seeds

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014 Η κάπως άσχετη εικόνα που περιλαμβάνεται σε κάθε post υποδεικνύει το νούμερο 1.

[empty-inside]

Blogovision 2014 - No10

Μπαίνοντας στη δεκάδα συναντάμε το πιο ατμοσφαιρικό album μέχρι τώρα. Ένα album που κάνει χημεία με το μυαλό και ακούγεται είτε προσεκτικά είτε το backround.

Είναι το Lost in a Dream των The war On Drugs

Το νούμερο 10 του guest μου BernardBlack είναι το εξής 

Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy

Δείτε όλα τα προηγούμενα #blogovision2014 Η κάπως άσχετη εικόνα που περιλαμβάνεται σε κάθε post υποδεικνύει το νούμερο 1.