duygusunudurumunabozdurmayanlar

[duygusunudurumunabozdurmayanlar]

Nedensiz..

Bazen insan gözünün önünde gelişenleri fark etmez. Ya da etse de üzerine düşmez, görmezden gelir. Uzun zamandır fark ettiğim bir şey vardı. Düzeltmem gereken ama fırsat bulamadığım için (ya da bahane bulduğum için) bir türlü düzeltemediğim bir şey. Bugün o şey patlak verdi. Hayatımda var olmasından çok hoşlandığım, ilk göz ağrım canım muhabbet kuşumu kaybettim. Sırt ve popo kısmında şişlik vardı. Bunu fark etmiştim. Veterinere götürmem gerekirdi. Olması gereken doğru şey buydu. Yapmadım. Sürekli zamanın içinde yarıştığım bir acelem vardı. Hala var. Görmezden geldim. Bugün bardağın son damlasını koydum. Taştı o bardak. Gözümün önünde canı yanarak öldü. Bunun pişmanlığını dindirebilir miyim? Zamanı geri alıp onu doktora götürebilir miyim? Yapamam. Çıkarmam gereken dersler mi var? Böyle bir olaydan sonra ne önemi var? Özür dilerim Bulut, demek insan sevdiğine böyle zarar verirmiş.

[duygusunudurumunabozdurmayanlar]

[duygusunudurumunabozdurmayanlar]

[duygusunudurumunabozdurmayanlar]

Hisler

Uzun zamandır Tumblr da yoktum (yıllar kadar). Yeni bir hesap ile döndüm. Dönmeme karar vermemi sağlayan tek bir şey oldu aslında. Hislerim.

Bazen insan boğulacak gibi olur ya hani arkadaşlar, kalbi böyle genişler genişlemeye devam eder şaşarsınız daha ne kadar böyle şişecek diye. Siz de bilemezsiniz. Tam öyle bir dönemden geçiyorum. Sanki almam gerekenden fazla nefes alarak başkasının hakkını da kullanıyormuşum gibi düşündüren bir dönem. Normalde kötü şeylerde de iyi şeylerde de bunu bir seviyeye kadar inancıma çeker üstesinden gelmeye çalışırdım, ta ki bu zamana kadar. Ama öyle bir dönemdeyim ki bu dönem inancım ile bile üstesinden gelmeye çalışırken sık sık tepetaklak oluyorum. Koşuyorum koşuyorum soluksuz kalıyorum her soluksuz kaldığımda daha çok nefes çekiyorum. Her çektiğimde kalbim daha da genişliyor. Bazen dersiniz yeter olmuyor daha ne kadar zorlayacağım, neyim ben insan değil miyim? Sanırım bu sorgulamalarım bile ortadan kalktı artık. Duygularım durumuma yenik düştü. Kalbim kolaylıkla kırılan bir porselenden plastik bir meyveye dönüştü. Bense bu süreci yalnızca izledim. Her şeyin üzerinden gelmem için her zaman yanımda olan birkaç güzel insan bu ömrü ve yolu çekilir kılıyor. Onun dışında gerçekten varlık sorgulanıyor. Bu zamanlar sık sık yapıyorum size de sorayım, sahi neden varız ya da gerçekten var mıyız bu hayatta?