drinkteaseesky-blog

[drinkteaseesky-blog]

บ้านปรานีมะรอบที่สอง

อินเดียรอบสอง (2561) บ้านปรานีมะรอบที่สอง

ตั้งใจไป Darjeeling เพื่อจะไปเยี่ยมอามะ คุณแม่ชาวเนปาลี ไปพักบ้านหลังน้อยกลางหุบเขา ครัวดินหลังเก่า ที่ทำให้เรารู้สึกหลงรักวิถีชีวิตง่ายงามของอามะ

ครั้งนี้ในครัวมีตู้เย็นแล้ว ให้ห้องนอนปาซิลมีเครื่องซักผ้า แต่ไฟฟ้าก็ยังติดๆดับๆ น้ำก็ยังมาๆไปๆเหมือนเดิม ตกดึก ฟ้ามืด ก็ยังต้องหิ้วตะเกียงน้ำมันไปห้องน้ำเช่นเคย

วิถีชีวิตอามะยังคงเรียบง่ายน่ารัก (เวลาทำอะไรอามะจะยิ้มๆแล้วพูดแฮนเม��ๆ) อามะยังคงใจเย็น ใจดี ยิ้มง่าย และตลก ครั้งนี้ เราจะจบประโยคคุยว่า ทิคกาเช่ กันแทบทุกบท55 (ทิคกาเช่ = โอเคะ )

แม้โทรศัพท์ข้าจะตกส้วมพังที่บ้านนี้ แต่ใจยังสบายได้อยู่... ไม่รู้สึกเดือดร้อน (อาจจะเสียดายอยู่บ้างก็เต๊อะ) อามะ บอกว่า อามะเสียใจที่โทรศัพท์ติงติงพัง อามะ รู้สึกขอโทษ เราบอกอามะว่า ด้อนวอรี่บีแฮปปี้น้า เพราะหนูอ่านนี่ไง SILENCE the power of quiet in a world full of noise หลวงปู่ติช นัท ฮัน คงอยากให้หนูได้ silence จริงๆ 🙂 (หนังสือที่พกไปอ่าน)

ปรานีมาส่งรูปมาให้... เลยรู้สึก คิดถึง

Don't ask why because the sky is so high . ( ประโยคที่อามะชอบพูดเมื่อเจอกันครั้งแรกห้าปีก่อน )

[drinkteaseesky-blog]

ฉากฉากฉาก

จู่ๆช่วงเวลาตอนที่นอนรอไฟ  เกือบๆยี่สิบชั่วโมงที่วราณสีก็ผุบมาเป็นฉากๆ 

ตั้งแต่เดินงงหาที่นั่งพักในห้องโดยสารพัดลม ผู้คนแออัดและอากาศร้อนระอุ ตอนนั้นโชคดีมีหนุ่มนักศึกษาอินเดีย ขยับก้นให้ว่างกระเป๋าเป้ใบเท่าควาย มีที่ว่างพอหย่อนก้นลงนั่งและได้อาบน้ำในห้องน้ำที่มีเพียงขันและก๊อกน้ำ โชคดีของเราโชคร้ายของคนต่อคิวหลังๆ พออาบเสร็จไม่เท่าไหร่น้ำก็หยุดไหลเฉ๊ย 

วินาทีที่ทำได้แค่รอ.. รอแบบไม่รู้อนาคตใดๆทั้งสิ้นว่ารถไฟจะมาเมื่อไหร่ นั่งมองคนทะเลาะกันเรื่องแย่งรูชา��แบต หนุ่มๆอินเดียชวนกินจาปาตีในปิ่นโต หยิบผ้าขึ้นมาปัก... ดีดี้เดินมามองว่าทำไรอะ หนุ่มๆก็ถามว่าทำไรอะ แค่ปีกผ้าก็ได้เพื่อนคุยเว่ยเฮ่ย 

ตอนนั้นพี่มดกำลังไม่สบาย ยิ่งอากาศร้อน คนเยอะ ในสภาพห้องที่ผู้คนเบียดเสียด เวลาผ่านไปจนผู้คนข้างๆทยอยไปขึ้นรถไฟกลับบ้าน แต่เราก็ยังรอต่อไปไม่รู้เมื่อไหร่ เดินไปข้างนอกหาที่พักก็เต็ม ที่ไม่เต็มราคาก็สูงลิ่วซื้อตั๋วเครีองบินได้ อากาศอบอ้าวเต็มทีจนต้องออกมาข้างนอก อือออ สภาพ! ยังติดตา ลานกว้างหน้าสถานี ไม่มีหลังคา รถวิ่งไปมา เพียงมีเหล็กเตี้ยๆคั่นบังไว้ ผู้คนนอนกันเต็มลานแทบจะไม่มีที่ให้แทรกตัวเดิน เราปูผ้าแล้วนอนอมฝุ่นในอากาศกลางแสงจันทร์ มองดูผู้คน เปิดกระเป๋าเป้ หยิบผ้าคลี่ปู แล้วนอน ง่ายมากธรรมดามาก ดูเป็นวิถีที่เขายอมรับแต่โดยดีหรือมันไม่มีทางเลือกอื่นกันแน่ เรานอนหลับๆ ตื่นๆ ... เพื่อดูจอยักษ์กับหมายเลขขบวนรถไฟที่เราต้องโดยสารไปกัลกาตา จากเที่ยงคืน เป็นตีสาม ตีห้า ผลัดไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่... 

เช้ามืดผู้คนเริ่มเก็บข้าวเก็บของ แยกย้ายกันไป ยามเช้ามีสินค้าฮอตฮิตคือ กิ่งสะเดา เดินขายว่อน จ่ายห้ารูปีได้มาสามอัน กัดๆ ถูๆ ที่ฟัน (คนขายและคนซื้อข้างๆสอน) ไม่ต้องมียาสีฟันหรือน้ำบ้วนปากให้วุ่นวาย 

เราสองยังนั่งงงๆ ในดงแขกบางตา จนมีดาด้าคนนึงเดินมาบอก เรียกเพื่อนเธอให้ลุกเถอะและระวังกระเป๋าด้วย... เราแบกสังขารและวิญญาณลอยๆ ขึ้นมาห้องผู้โดยสารอีกครั้ง พี่มดไม่สบายแทบไม่มีเสียงจะพูดอะไรออกมา โชคดีมากที่ตอนนั้นเจอดีดี้หน้าดุมีอาวุธประจำกายคือไม้เรียว เดินผ่านมาแล้วพาเราไปพักในห้องVIPมันเป็นห้องแอร์  ถึงสวรรค์แล้ว เรานอนกองกับพื้นไปสักพัก มีดาด้าถือไม้ถูพื้นมองประมานหลีกหน่อยกำลังจะทำความสะอาด เราลุกหลีกให้ ดาด้าใช้สายตามองอีกรอบ บอกเพื่อนเธอด้วยเซ่! เวลานั้นเราเซ็งมาก ถูกไม้ถูพื้นขัดความสุข พอได้อาบน้ำชำระความล้าและฝุ่นความสุขก็กลับคืนมาได้ง่ายดายเหลือเชื่อ แค่ได้อาบน้ำเนี่ยะนะ ห้องนั้นถือเป็นห้องชาตพลัง เรากลับมานั่งคุยกับคนข้างๆได้อีกครั้ง จนถึงเวลาขบวนน่าจะมาถึงเกือบๆเที่ยง เราก็โบกมือลาห้องวีไอพีนั้น 

มาเจอกับสภาพความเป็นจริงที่ยังกะนรกแตก วิ่งหอบกระเป๋าขึ้นบันไดเปลี่ยนเพทฟอร์มไปมา ขบวนรถไฟและเวลายังไม่แน่นอน!! มันเหนื่อยมากตรงแบกเป้วิ่งขึ้นลงบันไดสะพานลอย เปลี่ยนแพทฟอร์มฝั่งกระนู้นมาฝั่งกระนี้! เรานึกถึงฉากในหนังบอลลีวูดเพลงมา ท่าเต้นมา วิ่งหลบไปมา เออและแม่งไม่รู้ห่าอะไรเลย (เราสองคนไม่ได้ซื้อซิมไม่มีเนตติดตัว) (สอบถาม จนท แล้วแต่เขาไม่เหลียวแลหรือ จนท เองก็งงกับระบบ) จนเจอนักท่องเที่ยวชาวเกาหลีตั๋วขบวนรถเดียวกัน เขามีเนตเชคเวลาได้เจ๋งมาก เทคโนโลยีมันดีงี้นี่เองแกร แถมเมื่อคืนนี้เขาบอกได้โรงแรม ลากกระเป๋าด้วย ไม่ต้องวิ่งไปมา ไม่ต้องถามเจ้าหน้าที่ที่บอกข้อมูลไม่ตรงกันสักราย จะบ้าตาย! 

พอรถไฟมา มันเหมือนผึ้งแตกรัง ไม่สนใจใครข้างๆ สายตาจับจ้องเลขโบกี้ที่ตรงกับตั๋ว แล้ววิ่ง! เบียดตัวขึ้นไป เพื่อไปเจอว่า...  ใครมานั่งที่กูวะ!!! ไหนที่นั่งช้านนนน!!! ณ ตรงนั้น ดาด้าดีดี้แทบไม่สปีคอิงลิช มีดาด้าคนนึงที่ขึ้นมาพร้อมกันพูดได้แค่คนเดียว เขาเลยบอกดีดี้สาหรี่ชมพูแปร๋นว่า... นางพูดฮินดีไม่ได้ นางเป็นชาวต่างชาติ นางมีตั๋วและนี่ก็ที่นั่งนาง... เราจึงได้นั่งลง แล้วมองดูผู้คนหลายชีวิตที่ยัดอยู่ในตู้สี่เหลี่ยม ที่นอนสามชั้นถูกนั่งชั้นละสามคน อื้มมมม เอาผ้ามาออกมานั่งปัก ดีดี้ชอบมากขอไปดูเวียนกันครบแก็งแม่บ้าน... เด็กที่นั่งแนวขวางอึแตกด้วย วุ่นวายพ่อแม่วัยรุ่นไม่พอ วุ่นวายไปถึงตายาย คนอื่นก็ขำ สนุกดีมีสีสันพิลึก... 

ผ่านไปสองสามชั่วโมง ถึงสถานีนึงคนลงเยอะมาก มีหนุ่มคนนึงถามว่า อยากถึงไปข้างบนมั้ย? ยูจะได้สลีป... วินาทีนั้นลังเลแต่นอนก็ดี ย้ายสัมมะโนครัวมาชั้นสาม ให้หนุ่มคนนั้นส่งเป้มาไว้ชั้นสามด้วย จัดท่านอนให้เป๊ะ เป้ใบเล็กมีของสำคัญหนุนหัวนอน เป้ใบใหญ่ไว้ปลายเท้าใช้ขสองข้างพาดไว้ ผ้าอเนกประสงค์ผืนบางสำคัญมาก โคตรๆๆๆๆสำคัญ คลุมหัวมาถึงเข่า หลับได้หลับดี หลับจนมาถึงจุดหมายปลายทาง... หมดเรี่ยวแรง อยากสลบท่าเดียว สลบคาสถานีรถไฟ

รอต่ออีกขบวนเพื่อไปศานตินิเกตัน... ชีวิตที่ผ่านรถไฟอินเดีย อินเดียสอนว่า 

ทู้กคนอย่ามาคาดหวังอะไรจากกรู้ และการเดินทางจนจนมันก็ให้อะไรมากมาย เช่น การเป็นลมครั้กแรกในชีวิตจ้า 

ยอมมั้ย ยอมแล้วจ้า ไปอีกมั้ย ไปอีกแน่นอนจ้า ฮาฮ่า อัชชะ!

อินเดียเหนือจริง!

[drinkteaseesky-blog]

แก้วกระดาษ

บรรดา ขนมอบ สีละมุนละไม แก้วกระดาษ กาแฟในแก้วเซรามิก ความง่ายงามในการตกแต่งร้าน ทำให้เรารู้สึกสบายใจตามไปด้วยจริงๆ

มีนา 58

[drinkteaseesky-blog]

ถามไพ่เรื่องสิว

ปี 59

" พี่นุ่นติงอยากถามไพ่เรื่องสิว " ไพ่บอก ปัญหาน่าจะมาจากภายใน

ติงติง : พี่ป๊อปดูหน้าติงสิ พี่ป๊อป : เราว่ามันเยอะขึ้นนะ ลองสายธรรมชาติก็แล้ว สายจิตใจก็แล้วทำไมมันไม่ดีขึ้น ... เราว่ามาสายเจ้ากรรมนายเวรแล้วมะ ?

พูดจากใจจริงว่า ���คตรขอบคุณสิว แย่งกันเห่อในช่วงที่เราไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรนอกจากงานวิจัยจบ ไม่มีเวลามานั่งห่วงสวย เป็นช่วงที่ช่างแม่งกูอยากไปให้พ้นกับการเรียน และตั้งใจว่าถ้าเรียนจบเมื่อไหร่จะดีท็อกซ์ทั้งจิตใจและร่างกาย ช่วงนั้นเวลาไปไหนมาไหน ทั้งคนรู้จักและไม่รู้จักก็จะทัก บางคนถึงกับขนาดบอกว่า ขอโทษนะ มันขนลุก จะโกรธก็โกรธเขาไม่ลง มันเป็นความจริงขนาดตัวเราเองยังขนลุก 5555 เวลานอนหลับเลือดจะเปอะหมอน มันเป็นขนาดนั้นจริงๆ สิวเห่อ อับเสบ หน้าบวมเหมือนจะแตกให้ได้เล๊ย แต่ ...บางทีก็คิดนะขนาดสิวขนาดนี้ ยังสวยอยู่เลย 55555555 ...พอเรื่องเรียนคลี่คลายเราก็มีเวลามาส่องกระจกมากขึ้น ใจตอนนั้นก็อยากหาย แต่วิธีที่อยากทำให้หายนี่สิ ยังไงดี? ...เราเลือกสายธรรมชาติ หยุดยากินทาทุกอย่าง สเตรงสเตรอยด์ อะปล่อยให้ขึ้นไป... เราเริ่มใช้วิถีชีวิตแบบนาฬิกาชีวิต นอนก่อนสี่ทุ่ม ตื่นแต่เช้ามาทักทายพระอาทิตย์ โยคะทุกเย็นได้เห็นท้องฟ้าพาสเทลและดวงจันทร์

เรื่องอาหารเรางดเนื้อสัตว์หมู ไก่มาพักนึงก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว ...ตั้งแต่เกิดมาจำความได้คือเรายี้เรื่องผักมาก ไม่กินผักแม้แต่อย่างเดียว ไม่กินผักมันต้องคู่กับอาการท้องผูก ...เราเริ่มหัดกินแครอทตอนปี58 และผักนิ่มๆง่ายๆแค่นั้น แต่ช่วงที่เราเครียดเรื่องเรียนเราประชดทุกอย่าง เครียดๆก็ขอมะเขือเทศเพื่อนกิน กลับกลายว่าชอบมะเขือเทศสดๆซะงั้น ตอนนี้กินผักอย่างหลากหลาย เปิดใจหัดกินผักแปลกๆมากขึ้น เป็นเรื่องสนุกกับการทำความรู้จักผักไปแล้ว...

เราไปดีท็อกซ์จิตใจที่หมู่บ้านพลัม ตัดสินใจหลังจากอ่านหนังสือบรรทัดสั้นๆจบลง จิตใจก็เริ่มมองในแง่ดีมากขึ้น ธรรมชาติรอบข้างก็มีส่วนช่วยบำบัดทางใจ หลวงพี่และเพื่อนๆก็น่ารัก เป็นสถานที่ที่มอบความรักให้เรา ทำให้ไม่ยึดติดและคิดพะวงแค่เรื่องหน้าตา เ ราได้ฟังเสียงระฆังและอยู่กับปัจจุบัน อย่างที่เขาว่าเป็นช่วงเวลากลับมาสู่บ้านที่แท้จริง...

ดีท็อกซ์ร่างกายกับหมอเขียวที่มุกดาหาร ไปกับไข่มุก วัน���รกก็ร้องจะกลับละ อาหารปรุงแค่เกลืออย่างเดียวกับน้ำย่านางทุกมื้อ ป้าป้าก็ชวนสวนก้นอยู่นั่น (บอกด้วยว่าจะมาเป็นกำลังใจให้หน้าห้องน้ำ ต๊ายๆ) พอผ่านมาวันนึงก็เห้ยเหลืออีกสี่วันเอง จากที่ตั้งใจก็กลายเป็นจำใจ มาทั้งทีก็ลองทุกอย่างรวมถึง ฉี่ทาหน้า... รู้สึกได้เลยว่าร่างกายดีขึ้น เบามากขึ้น เย็นมากขึ้น อาจจะเพราะอาหารฤทธิ์เย็นที่ดับความร้อนภายในร่างกาย อากาศดีจากสิ่งแวดล้อมสีเขียว พอกหน้าไปนอนฟังธรรมะไป (คารวะหมอเขียวท่าเดียว) แป๊ปๆก็หมดห้าวันในการบำบัดแล้ว... สาธุ ขากลับถึงเมืองรีบโซ้ยมาม่ากันทันที โหยหาผงชูรส :X

(เราล้างหน้าด้วยผงถั่วเขียวอย่างเดียว เพราะอ่านจากหนังสือธรรมชาติบำบัดของหมอจาคอป)

ปี 60 หน้าค่อยๆดีขึ้นตามวันเวลา มาถึงวันนี้... ก็ยังทิ้งรอยสนามรบไว้ให้ตะเตือนไต55555 เลือกสายนี้ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป

ขอบคุณเหตุการณ์นี้ ที่เข้ามาในจังหวะกำลังพอเหมาะกับช่วงชีวิต เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เรากลับมามองดูวิถีชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง มันรู้สึกเหมือนได้รักตัวเองอย่างจริงๆจังๆครั้งแรกในชีวิต : ) ไปๆมาๆ ประเด็นไม่ได้อยู่เรื่องสิวแล้วมั้ง มันเป็นสิ่งที่เกี่ยวเนื่องกับวิถีชีวิตและจิตใจ จะดำรงชีวิตด้วยวิถีแบบไหน มันมีทางเลือกให้เราเลือกทดลอง จะเข้าคลินิกหาหมอ เข้าคอร์สราคาแพง เครื่องมือการแพทย์สุดล้ำเรียกชื่อยากๆ มันก็เลือกได้...

เราแค่สงสารตับ ไต ที่ต้องรับสารพิษจากยาเม็ด ไม่อยากฉีดสิว ยาเคมีบนหนังหน้า ทำให้ระบบภูมิคุ้มกันมันดูแลตัวเองไม่ได้ ง่ายๆ แค่ปล่อย~ ให้ธรรมชาติรักษาเยียวยาทั้งภายนอกและภายใน ปล. เราไม่ได้ผิวขาวใสเป็นยองใยเด้อ หน้าคล้ำกรำแดดจากการตากแดดอยู่กับดินกินกับดิน พูดคุยกับต้นไม้และท้องฟ้าไปเรื่อย เพราะฉะนั้น เราจะไม่เปรียบเทียบกับสาวๆพิมพ์นิยมเด้อ เรื่องนั้นน้องต๊อแต๊ ขอบายกลับไปโบกสีบ้านดิน

ช่วงแรกแรก ทำไงได้ ยิ้มให้ตัวเองไ��

ตอนอยู่หมู่บ้านพลัม

แฮร่ อาบน้ำ พอกหน้า

จริงๆตัวดำกร่ำแดดจากการทำบ้านดิน แต่ได้แสงบนดาดฟ้าช่วย ได้ขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนแล้วแกร๊

[drinkteaseesky-blog]

คลุกวงใน

อยู่ที่นี่แล้วลืมไปเลยว่ามีเฟซบุ๊ก ได้รื้อฟื้นทักษะไหว้แล้วฉี่ตามพุ่มหญ้า ตื่นแต่เช้าตามเสียงไก่และแสงอาทิตย์ ก่อฝืนต้มชานานาชนิด อืมพอทมาจากอินดงอินเดียก็มีนะจ๊ะนายจ๋า ฝึกเลเวลการเป็นแม่บ้าน หุงหาอาหาร (ซึ่งกูเลเวลศูนย์) ทำแพนเค้กสูตรลับรัสเซีย ร้องเพลงทำบ้านดินหรือจะฟังเรกเก้ แล้วเต้นไปด้วยขนดินไปด้วยแบบพี่อิง นุ่งโจมอกแล้วช่วยกันถูหลังออนเซน แว๊นไปเชยชมอาทิตย์อัสดงก่อนไปจ่ายตลาดยามเย็น ฟังเพลงพี่ชิแล้วพันตุงชนเผ่า ย้อมผ้าดินนั่งชันเข่าปักผ้า นั่งหน้ามันยางเห็ดกับฟักทองหน้าเตาถ่านละจิ้มด้วยซีอิ๊วโนชูรส นอนดูดาวนั่งรอบกองไฟเผามันผลัดกันเปิดเพลงในดวงใจ อะๆเข้านอนในเต๊นท์อุ่นๆละห่มผ้าให้โยเกิร์ต...

23 ธันวา 58

[drinkteaseesky-blog]

short note ของตะปู

อยู่บ้านตึก มีดาดฟ้า ผูกพันธ์กับท้องฟ้า ท้องฟ้า = ธรรมชาติ

เดินผ่านลุงสง่า รู้สึกโดนกอด ต้นไม้ = เพื่อน

"ไม่กล้าเดินไปบอกเขาว่าเขาทำเราเสียใจ" แต่กล้าไปบอกว่าเข้าทำให้เราเสียใจ ด้วยความรู้สึกไม่เกลียด

"เธอลอยคว้างท่ามกลางหมู่ดาว"

..... บัดทัดสุดท้ายเราใส่เอง ที่เหลือคือที่แกพูดแล้วเราชอบคำ เลยจดไว้

พอเห็นแบบนี้ก็นึกถึงวันวินเธอว์ คนอื่นๆครึกครื้นท่ามกลางเสียงเพลง ฉันกลับมานอนบ้านในป่าคนเดียว แล้วรู้สึกทำไมช่างเดียวดาวขนาดนี้นะ ออกมานอนเปิดเพลง the moon song ซ้ำๆ นอนมองท้องฟ้า หมู่ดาว มันอย่างนั้น วันนั้นก็เป็นอีกวัน ที่รู้ตัวว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยวสักหน่อย มองไปใกล้ๆก็เจอต้นไม้เต็มไปหมด แหงนมองฟ้าก็ได้สบตากับเพื่อนๆ เลยขอบคุณตะปูไปว่า

“จริงๆเราก็มีเพื่อนเป็นดวงดาวด้วยนะ” : )

[drinkteaseesky-blog]

with love and nature

เพื่อนๆบอกว่าให้เอาสิ่งของของตัวเองฝังลงไป แล้วอีกสิบปีถัดไปจะมาเปิดพร้อมกัน

ฉันจะเอาคืนวันที่ผ่านมา ทุกๆความทรงจำที่มีค่า วันแรกที่เหยียบย่ำดิน วันที่มือสัมผั��ดิน วันที่มีเสียงหัวเราะ วันที่นอนหนาวกับโยเกิร์ต ตื่นแต่หัวรุ่งจุดฟืนต้มชา กลางคืนนอนหนาวดูดาวบนฟ้า วันที่ร้องไห้และได้พูดคุยอย่างเปิดใจ วันที่โยคะแล้วรู้สึกถึงความปล่อย วันที่นั่งรอบกงไฟ ผลัดกันเปิดเพลงในดวงใจ วันที่มอบอ้อมกอดแสนอบอุ่น

สิ่งสำคัญที่มีค่าสำหรับฉัน คือทุกๆความทรงจำ ฉันและเธอรวมเป็นเรา

สถานที่แห่งความรักและธรรมชาติ ที่ที่ทำให้รู้สึกถึงความเชื่อมโยง กอด

มกรา 60

[drinkteaseesky-blog]

คุ๊กกี้เคล้าความสุข

คุ๊กกี้สมุนไพรทำให้ง่วงนอน เวลาที่ล่วงเลยทำให้ง่วงนอน ง่วงนอนก็นอน ล้างหน้า แปรงฟัน เดินมานอนที่เต๊นท์ เจอพระจันทร์สว่าง สวย มองกันเหมือนได้บอกรักผ่านดวงตา

จากง่วงๆ ไม่อยากฟังดนตรีท่ามกลางผู้คน เสียงดนตรี ลอยมาไกลๆกลับไพเราะน่าฟัง อวยพรเพื่อนเต๊นท์ข้างๆ และบอกตัวเองว่า “ขอให้มีความรักที่ดี”

เคลิ้มหลับ เคล้าความสุข

14 กุมภา 60

[drinkteaseesky-blog]

ความเรียบง่ายไร้กาลเวลา

“การจะใส่ใจต่อจิตวิญญาณ จำเป็นที่เราจะต้องมีตาและมีหูรู้ว่า เรากำลังอยู่ที่ไหน และอยู่อย่างไร”

“จงแสวงหาแล้วเจ้าจะค้นพบ...จงเปิดใจ”

“ปลูกผักกินเอง ทำอาหารเอง ศิลปะงานบ้าน งานครัว มาเป็นเครื่องชุบชูชีวิตจิตใจ”

“ความละมุนละไมของความธรรมดาๆ”

[drinkteaseesky-blog]

เดิน

พี่วิน :  ไปไหนน้อง ตต : ไปสวนโมกข์ค่ะ พี่วิน : ปะ (เดินจะพาไปที่รถ) ตต : เห้ย เดี๋ยว เท่าไหร่พี่? พี่วิน : สี่สิบ ตต : ไม่เป็นไร เดี๋ยวหนูเดินไปเอง พี่วิน : มันไกลนะ ... เดินเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ถึง พอมีเวลาได้เดิน เลยได้พบเจออะไรมากกว่านั่งรถ ได้เก็บใบไม้ที่หล่นลงพื้น วันนั้นตกใจมาก เพราะเดิน จึงได้เจอพี่ขวัญซึ่งเดินเหมือนกัน ต่างคนต่างงง เหนื่อยท่วมตัวกันทั้งสองคน แต่ก็ได้กอดกันเบาเบา ยิ้มอย่างพออกพอใจ เพราะเดิน ช้าช้า จึงได้พบเรื่องราวน่ารัก

ถ้าไม่รีบ เราค่อยๆเดินไปด้วยกันมั้ย 7 มีนา 60

[drinkteaseesky-blog]

ค่อยค่อย

ไม่ต้องไขว้คว้าชื่อเสียง ไม่ต้องพยายามเด่นดัง ไม่ต้องให้ใครมารู้จักมากมาย แค่ได้ทำในสิ่งที่รักและมีคุณค่าต่อพลังงานจักรวาล เรียบง่ายแบบนั้น น่ารักจัง

60 กุมภา 25

[drinkteaseesky-blog]

บ้าสมบัติ

เราก็เป็นคนนึง ยามเห็นเสื้อผ้าที่ถูกใจแล้วมือกระตุก สุดท้ายก็เป๋าแบนอยู่เรื่อย จนพักหลังเริ่มเหนื่อยๆ กับเสื้อผ้าเซลล์ทุกซี่ซั่น เซ็งกับการไหลไปตามระบบทุนนิยมเอื่อยๆ บวกกับเริ่มตระหนักถึงปัญญาสิ่งแวดล้อมและแรงงานฝีมือ เราบอกตัวเองว่าต้องลด ละ เลิก พยายามหักห้ามใจ ชอปปิงพวกเสื้อผ้าสมบัติบ้า (ซึ่งผลก็ได้บ้าง ล้มเหลวบ้าง แต่ก็ลดอยู่นะ)

หลายปีมาแล้วเคยดูสารคดีเรื่อง no impact man คือเขาจะอนุญาติให้ตัวเอง ซื้อได้แค่เสื้อผ้ามือสอง แต่เราเป็นพวกชอบhandicraft ชอบผ้าสีธรรมชาติ ชอบผ้าทอ ชอบเพราะมันมีเรื่องราว และปัญหาก็น้อยกว่า สบายใจมากกว่า ได้อุดหนุนคนเล็กๆ ที่สร้างสรรค์ด้วยมือและหัวใจ

ส่วนเรื่องอื่นๆอีกมากมาย จริงๆก็พยายามทำเท่าที่ได้ก่อน พกขวดน้ำประจำใจติดตัว บางทีมีกล่องข้าวไว้ก็อุ่นใจ เวลาไปซื้อของก็ใช้กระเป๋าผ้า ปฏิเสธถุงพลาสติกและหลอด เก็บขวด เก็บกล่อง เก็บถุงไว้รียูส หลบเลี่ยงอาหารที่ใส่โฟม อย่าไปหนับหนุน คิดว่า���งทำไปเรื่อยๆ

เรื่อยๆเท่าที่ทำแล้วสบายใจ สบายโลก

ต่อไป... ก็มีความฝันอย่างนึงนะ หนูอยากปั่นจักรยานไปทำงานจ้า : )

ลุงสง่าจ๊ะ

                                                                                                     p’ Taan’s photo

[drinkteaseesky-blog]

เห้ย

ขานั่งรถไฟจากเชียงใหม่ลงมากรุงเทพฯ มีคุณแม่คนนึงที่นั่งเยื้ยงๆทักทาย คุณแม่มากับลูกชาย มากันแค่สองคน ฉันยิ้มทักทายตามมารยาท มองน้องแล้วถาม น้องกี่ขวบคะเนี่ย น้าบอกว่า น้องแปดขวบ น้องเป็น ดาวน์ซินโดรม น้องคุยเก่ง พูดเป็นภาษาของน้อง ใช้มือป้องปาก ทำเสียงแปลกๆ

จู่ๆ น้าก็บอกว่า น้าฝากน้องหน่อยนะ จะเข้าห้องน้ำ มานั่งกับน้องแป๊ปนึง น้ากลัวน้องวิ่งลงไปข้างล่าง ...หะ คะ ค่ะ... (แอบกังวลใจ) แล้วให้หนูดูยังไงคะ ถ้าน้องวิ่ง ก็กั้นเอาไว้ ช่วยดูหน่อยนะ...

นั่งตรงข้ามกับน้อง ฟังน้องคุย ในใจขอ...เป็นเด็กดีน้า อย่าวิ่งน้า ชวนน้องดูรถไฟเวลาน้องตั้งท่า แล้ว จู่ๆน้องก็ลุกขึ้น ทำท่าจะไป... และเห้ย... น้องโผเข้ามากอด เห้ยยยย... ไม่ทันตั้งตัว แต่...ดีจัง

60 กุมภา 22 ขบวน 52

[drinkteaseesky-blog]

Exploring Colors Workshop, be sure to wear some flowers in your hair

คางามิถามว่า จิตวิญญาณคุณเป็นสีอะไร จู่ๆสีน้ำตาลก็ปิ๊งแว๊บมาในหัว...

คางามิพาพวกเราเดินรอบงานเทศกาล เพื่อชมสีสันความงดงามของดอกไม้ คางามิชอบสีม่วงเป็นพิเศษ ส่วนเราก็หยิบแต่โทนน้ำตาลแซมขาว วันนั้นเป็นอีกวันที่ได้รู้สึกเพลิดเพลินกับสิ่งเล็กๆนี้ พอท่านชายคางามิบอกให้เอามาครีเอทแซมที่ผม ก็ยิ่งสนุกไปใหญ่ ไม่รู้จะเรียกว่าเพี้ยนๆหรือหวานๆ... แต่มั่นใจได้ว่าดอกไม้และสีน้ำตาลก็ยังคงทำให้เรารู้สึกอบอุ่นหัวใจ

หลังจากจบเวิคชอป วันรุ่งต่อมาสองสาวชาวญี่ปุ่นก็ชวนกัน เก็บดอกไม้ใบหญ้ามาตกแต่งที่สเตจเล็ก บังเอิญป๊ะกันทักทายกันที่กระจกในห้องน้ำอีกรอบ แล้วเห็นสาวๆกำลังเอาใบไผ่มาทำเป็นหางนกยูงที่ผม ติงก็เลยไปหยิบมาติดบ้างเล็กๆเรียบๆ be sure to wear some flowers in your hair o-> หัวเราะกัน สนุก คาวาอิ๊ (ในห้องน้ำญเวลามีคนมาส่องกระจกข้างๆ จะต้องยิ้มทักแล้วพูดแบบเวอร์ๆว่า wow, you're beautiful) โคตรน่ารักเล๊ย

60 กุมภา Shambhala In Your Heart

[drinkteaseesky-blog]

คุยคุ้ยคุย

คืนนี้คุยกับพี่พีทเรื่องขยะ มลพิษ เรื่อยๆมาจนถึงเรื่องการสื่อสารกับเด็ก เราเล่าว่า หลานเราเคยแกะซองไอติม แล้วทิ้งลงพื้นมันตรงนั้นเลย เราเห็นแล้วบอกว่าให้เก็บไปทิ้ง หลานฟังแต่ไม่ยอมทำตาม คำสั่งมันคู่กับการต่อต้านอยู่แล้ว สุดท้าย เราเปลี่ยนโทนน้ำเสียง บอกดีๆว่า เก็บไปทิ้งถังขยะกันนะ ทิ้งลงพื้นมันไม่ดีใช่มั้ย ถ้ารู้ว่า ไม่ดีเราจะทำทำไม เนอะ... หลานเดินมาเก็บอย่างง่ายดาย

พี่พีทก็เล่าเรื่องที่เคยเจอ เรื่องการสื่อสารอย่างประณีประนอม อย่างสันติประมาณนั้นมั้ง พี่พีทบอกว่าให้บอกความรู้สึกของเรา บอกเหตุผล และร้องขอ (บางครั้งวิธีนี้อาจทำให้เด็กบางคนร้องไห้)

เมื่อเด็กอยู่ใกล้ชิดใครก็จะเลียนแบบพฤติกรรมของคนนั้น โดยเฉพาะพ่อกับแม่ คนที่ชิดใกล้

"อย่าตะโกนบอกเด็กว่าใจเย็น" 60 มีนา 2

[drinkteaseesky-blog]

ลอง

วันนี้ฉันลอง ตัดเสื้อ เราเลือกเสื้อกะเหรี่ยง เพราะ ขั้นตอนน่าจะซับซ้อนน้อย เหมาะกับคนซ่อนเงื่อนไม่เป็น หึหึ ลุงคนสอนเป็นเพื่อนแม่ ก่อนอื่น ลุงร่างแบบในกระดาษก่อน แล้ววัดขนาดความยาวความกว้างคอ แขน ลุงใช้ชอล์กขีดเส้น แล้วตัดฉึบฉับ เอาไปซิกเซกกั้นหลุดรุ่ยให้เสร็จ ลุงก็เอามาประกอบ แล้วแนะนำสอนเย็บ ขอบคุณลุง บอกเดี๋ยวเย็บเสร็จจะใส่มาอวด

... คิดไปคิดมา นอกจากเย็บปะปักนี่กูทำเองขั้นตอนไหนวะ 60 มีนา 2

[drinkteaseesky-blog]

โป๊ะ

ศรีหงอกพาไปไม่ถึงดวงดาว เราเลยต้องพาไปฝากเลี้ยงกับพี่ยามที่กรมทาง แล้วชวนกันว่าจะโบกรถไปเสมอดาว ยืนรอรถข้างทางยังไม่ทันจะยกมือ ก็มีรถกระบะออกมาจากประตูตะโกนเรียก น้อง…เดี๋ยวพี่ไปส่ง

ดอยเสมอดาว ผู้คนมากมายมาบอกรักเสมอดาว ควันคลุ้ง กลิ่นโชย เสียงเอะอะและหมูกระทะหน้าเต้นท์ เปิดเซเรน่าและสิรินยาขับกล่อม ท้องฟ้ายังสวยแต่ใจฉันกลับเศร้า อาจเพราะมาม่าไม่สุกและดันวินเธอร์วันเที่ยว การมากางเต้นท์ที่เที่ยวครั้งแรกๆในชีวิต จบลงด้วยโบกรถกลับไปดูศรีหงอก แล้ว…เสือกเคาะลงผิดที่

ค่อยๆขี���ข้ามเขา เพื่อจะพาศรีหงอกนั่งเรือข้ามฟาก ที่หมู่บ้านประมง เราแวะเข้าไปดูอุทยานเผื่อวิวดีได้นอนเล่น ดันได้เห็นภาพวิถีชีวิตที่น่ารักสมใจอยาก คุณป้าพายเรือ มีหมายืนจ๊องอกผายไหล่ผึ่งประจำหน้าเรือ เป็นภาพที่ทำให้ยิ้มขึ้นมาในรอบวันสองวัน เข็นศรีหงอกกำลังจะจ่ายตังค์ให้โป๊ะ กลับชวนกันออกไปหาที่กางเต้นท์อีกที ตรงจุดชมวิวแต่กลับเป็นทำเ��ไร้ผู้คนวอแว ได้กินอาหารมื้อหรูบนแพคาราโอเกะชั้นสอง แกงป่านี่เป็นน้ำรึป่าวครับ? …แกงก็ต้องเป็นน้ำสิ(ไม่น่าถามจริงๆ) ตกเย็นเดินชมวิถีชีวิตของคนเหนือเขื่อน เด็กนักเรียนวิ่งหอบของพะรุงพะรังเข้าบ้านแพริมน้ำ บางคนวิ่งหิ้วปิ่นโตเข้าใส่ร้านขนม คุณป้าขับเรือมากินเบียร์ลีโอเสร็จ จับจ่ายข้าวของกลับบ้านอีกฝั่ง คุณยายแจวเรือลำเล็กตะโกน เอ๊ยยย พรุ่งนี้จะทำหนมกล้วยยย…

พระอาทิตย์กำลังตกดินคนทำงานพากันขับเรือกลับบ้าน บ้านแทบทุกครัวเรือนจะมีเด็กตัวน้อยตัวจ้อย หลังพระอาทิตย์ตกดิน ฟ้าเริ่มมืด คนในครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากัน

วิถีชีวิตที่เรียบง่าย ธรรมดา น่ารัก ทำให้ฉันรักช่วงเวลาที่ได้อยู่ตรงนั้น

“อยู่กับสายน้ำ ใจต้องเย็น”

60 มกรา