dileksigarasi

[dileksigarasi]

[dileksigarasi]

[dileksigarasi]

Bilim "Bu aşk değil" diyor. Alışkın olduğun duyguyu gözünden tanıdın çektin hayatına diyor. Ona inanmalı ve bilinen yollardan dönüp daha once yürümediğim bir yol çizmeliyim.

Ama bugün bütün yol boyunca seni düşündüm. Gördügüm insanlari sana benzettim. Kalbime baktım, nasıl paramparça, nasıl acı içinde. Her şeyi aklımda baştan sona tekrar yaşadım. Adımlarım yavaşladı. Kollarımı bağladım. Kendime sarıldım. Yalnızlık tokat gibi çarptı yüzüme. Bir annenin dizinde, bir dostun omzunda ağlamak istedim. Olmadı. Buralardan uzaklara gitmek istedim. Olmadı. Eve gelip yorganı başıma çektim. Sadece uyudum, uyudum, uyudum...

[dileksigarasi]

[dileksigarasi]

İlaçlar düşüncelerinizi değiştiremez

[dileksigarasi]

Bir insana baktığınızda depresif olup olmadığını anlayabilir misiniz? Genelde belli semptomlar var ve kolaylıkla farkedilebilir. Öz bakımı azalmış, dikkatı kolayca dağılan, üzgün, yavaşlamış. Baktığınız zaman 'bir derdi var belli ki' dersiniz. Yıllarca süren ve bazen yataktan bile kalkamadığım bazen de kalkıp kendimle büyük bir savaşa girerek günlük işlerimi yapabildiğim ama hiçbir zaman içten gülerek geçirmediğim o yıkıcı hastalık. Artık iyileşme umudum azaldı. Diyorum ki kimsenin farketmediği bir depresyona evrilsin. Dışardan bakan insanlar bir şeyi yok mutlu desin. Bilseler ne olacak hatta ne oldu? Ben yine kendi savaşımı kendim verdim. Depresyon etiketi de promosyonu. Yine savaşacağım belki kazanırım belki de bu boşluk eninde sonunda beni yutar. Bilmiyorum.

Eğer başka bir hastalığım olsaydı, kanser olsaydım ya da hayatımı bu denli etkileyecek başka bir şey; o zaman savaşım toplum tarafından onaylanabilirdi. Cesaretim, gücüm insanlara ilham verirdi. Ama depresyon öyle değil. İnsanlarla paylaştığınızda yaftalanmak dışında elinize bir şey geçmiyor. Ve vicdansız tepkilerden dolayı artık sahte tavırlar sergiliyorsunuz. Mutluymuş, iyiymiş, hayatta kötü bir şey yaşamamış gibi gülmeye çabalıyorsunuz. Belki de benim gibi ilaçlarınızı bırakıyorsunuz. Depresyonu inkar etmeye başlıyorsunuz. Ben böyle yapmayacağım. Yine kabulleneceğim gerçeklerimi. Kendimi iyi hissetmek için, iyi olmak için her şeyi yapacağım. Hedeflerimden, hayallerimden vazgeçmeyeceğim. Çok çalışacağım. Ama dışarıdan bakıldığında her şey yolunda görünecek ve hiç kimse canımı acıtamayacak. Güçlü görününce insanlarla daha az savaşa giriyorsunuz. Benim tek savaşım kendimle olacak. Sorun ettiğim tek şeyse depresyondayken makyaj yapmak o kadar zor ki!

[dileksigarasi]

Metaforik Uzay Boşluğunda Ben

Düşünceler yüzünden beynimin error verdi��i günlerden herkese selamlar. Hayatında daima pozitif bir ruh halinde olan ve hayatındaki sorunlarla baş etme kabiliyetine güvenen insanlar bile korona döneminde kendi içine dönmek zorunda kaldı ve çoğu iç dünyasında karşılaştığı hiçbir şeyden hoşlanmadı. Her insan için daima pusuda yatan anksiyete, depresyon, sosyal fobi gibi sorunlar bir yerden çıkıp varlığını hissettirmek için sebepler aradı. Bir de benim gibi en büyük kabusu kendi içine dönmek olanlar var. Ruh halimin dışardan da pek parlak görünmediğinin farkındayım. Ama içim daha beter. Travmalarla dolu bir bilinçaltı ve seneler geçse de tanımlayamadığım, ulaşamadığım bilinçdışı. Teknik kelimelerin fazlasıyla kafa karıştırıcı olduğunun farkındayım. 

Üniversitedeyken bir hocam ne kadar çok bilirsek kendi hayatımızda sorunlarımızı çözerken o bilgileri de aynı derecede kullanabileceğimizi söylemişti. Terapinin ya da hayatta bir mentora sahip olmanın bile güçlü maddi imkanlar gerektirmesi kendi kendimin her şeyi olmaya zorladı beni. Çok araştırdım, çok öğrendim. Ama uygulamaya gelince... Ya yanlış şekilde uyguluyorum ya da farkındalığımın gelişmesi için daha fazla bilgiye ve zamana ihtiyacım var. Sadece kesin olan bir şey var ki hayatımdan hiç ama hiç memnun değilim. Bir yerde hayatımın değişmesini istiyorum. Bu hayatta bir farklılık yaratmak bir işe yaramak istiyorum. Bu hayatta bir amacım, yaşamamın bir anlamı olsun istiyorum. Eskiden beri uyguladığım bazı yöntemleri uyguladım. Bir kağıda hayatımda beni mutsuz eden şeyleri, karşısına da şu anki imkanlarımla bu durumu değiştirmek için neler yapabileceğimi yazdım. İşe yarar bir yöntem ama yapmayı planladığınız şeyleri uygulamaya koyamazsanız insanı kemiren bir kısır döngüye dönüşüyor. Belki de bazı hedeflerim için şuanda her şeyi unutup akışına bırakmalıyım. Bu hedefler arasında en önemlisi yeme bozukluğum ve sigara. Duygusal yeme... Biliyorum ki yediğim yemek değil; öfkem, depresyonum, travmalarım, pişmanlıklarım, kısıtlanmış ve ihmal edilmiş çocukluğum. Ne çok dalga geçilir, capsler yapılırdı. "çocukluğunuza inelim"!!! İnelim ama tekrar çıkabilecek miyim? Çıktığımda yeni beni sevebilecek miyim ya da "küçük ben" için her şey daha mı iyi olacak. Bazen o küçük, masum kız çocuğunu evlat edinmek istiyorum. Yeniden büyütmek, hak ettiği her şeyi vermek, sevmek, inanmak... Biliyorum ki o zaman her şey çok güzel olurdu.

[dileksigarasi]

[dileksigarasi]

Bütün şehri gören balkonumda saatlerce sigara içmiştim. Hiçbir zaman mutlu olmadığım o boş kalabalığa bakıp "Eğer onu göreceğimi bilsem bütün sokakları dolaşırdım.." demiştim.

[dileksigarasi]

ÖYLE YIKMA

“Öyle yıkma kendini, Öyle mahzun, öyle garip… Nerede olursan ol, İçerde, dışarda, derste, sırada, Yürü üstüne üstüne, Tükür yüzüne celladın, Fırsatçının, fesatçının, hayının… Dayan kitap ile Dayan iş ile. Tırnak ile, diş ile, Umut ile, sevda ile, düş ile Dayan rüsva etme beni. “      

AHMET ARİF 

[dileksigarasi]

Eski Aşklar vs. Yeni Ben

“Terk etmedi sevdan beni, Aç kaldım, susuz kaldım, Hayın, karanlıktı gece, Can garip, can suskun, Can paramparça... Ve ellerim kelepçede, Tütünsüz, uykusuz kaldım, Terk etmedi sevdan beni...” - Ahmet Arif -

Aşkı bu kadar güzel ifade eden insanları kıskanıyorum. Bu dizeleri yazdıracak aşka sahip olmalarını da kıskanıyorum. Karşılıksız ya da değil... Eğer sevda yeterince büyükse zaten ikinci bir kişi olmadan da yaşanabilir. Benim içinse durum biraz farklı. Aşka, o hastalıklı ve bir o kadar da iyileştirici duyguya eskisi kadar saygı duymamam beni üzüyor. Sevmeyi bilen bir kalp sonunda kendini sevmenin en doğru karar olduğuna inandı. Zaman ne gösterir bilinmez ama yalnız kalmayı bilen, bunu dert etmeyen, kendiyle mutlu, kendine yeten bir kadın olmak belki de kendinden geçercesine sevip şarkılar şiirler yazmaktan daha hayat kurtarıcı. Çünkü aşk yavaş bir ölüm hali. En güzel tarafıysa sonunda o ölümden dönüp yeniden doğmak ve başka bir insan olmak. Gelişimin en şiirsel olanı bu şekilde oluyor bence. Ben de böyle geliştim, değiştim. Merak ettiğim şeyse bu burada bitti mi yoksa aşkın ateşinde daha fazla yanmam mı gerekiyor; gelecekte bir gün ummadığım bir yerde ummadığım bir zamanda....Tıpkı öncekiler gibi ama daha bilgece!

[dileksigarasi]

sıkılıyorum, daralıyorum, isyan ediyorum isyan!!!

[dileksigarasi]

Depresyon vs. Diyet

Diyet iyi bir dosttur. Enerjinizi artırır. Daha hafif hissetmeye başlarsınız. İştahınız artmaya, yaptığınız yemekleri beğenmeye başlarsınız. Aynaya baktığınızda kaybettiğiniz iki kilo bile olsa “oluyor bu iş ya” gibi cümleler kurarsınız. Cildiniz ışıldar. Bir şeyler başarıyorum hissine kapılırsınız. Kendinize olan saygınız artar. Bunların hepsini diyet yapar. Sonra depresyon girer aralık bulduğu kapıdan ve sadece bir cümleyle her şeyin başa dönmesine sebep olur; “Geçmişteki tüm denemeler gibi bütün bu çabalarına değmeyecek”. Sonra yine koşup aynaya bakarsınız ve solgun yüzünüz, iştahsızlığınız, halsizliğiniz sizden teslim olmanızı bekliyordur. Evet... Uzun süren bütün diyet yolculuklarında bu durum kırılma noktalarından sadece biridir. Sizce de adil mi?

[dileksigarasi]

[dileksigarasi]

Bazı şeyleri yaşayacağımı bilseydim kendimi daha farklı yetiştirirdim

[dileksigarasi]

HİSSİZLİK

Acılar içinde kıvranmak mı, mutluluktan bulutların üstüne çıkmak mı, yoksa 'normal' bir insanı altüst edebilecek iyi kötü her şeye boşluğa bakar gibi bakmak mı? Ne yazık ki üçüncü seçenek benim ruh halimin tarifi. Belki de düşünme yetimi kaybettim ve bu yüzden bir duygu da hissedemiyorum. Mantıklı olmaya çalışıyorum. Düşün, düşün, düşün!.. Bu durum çok mu kötü? Ya da bu olay beni havalara mı uçurmalıydı? Bu söze kızmalı mıyım, ya da sevinmeli? 'Normal' bir insanın tepkisi ne olurdu? Benim tepkim ucu bucağı olmayan bir sonsuzluğa bakar gibi öylece kalmak oluyor son zamanlarda. Bunun psikolojideki anlamını da biliyorum, kendimi anlama çabamda okuduğum onlarca kitaptan. Bu devreleri yakmak! Beynin artık dinlenmek istemesi kendini nadasa alması. Yanlış kararlar, yanlış duygular, yanlış seçimler, son birkaç senede yanlış olan her şey ve sonrasında beynin kötüye kullanımına verdiği tepki: Tepkisizlik! Acı çekmekten iyi midir kötü mü? Bunu göremiyorum. Zaten kalbim, mantığım çoktan kör oldu. Düşünmek de işe yaramıyor, bir yere varamıyorum. Sanki içimde birden fazla kişi var ve hepsi de farklı bir düşünceye, duyguya sahip. Hangisi benim ya da hangisi olsam hayatta daha 'normal' olurum bilmiyorum.

[dileksigarasi]

"Eski güzel günleri özlemeyi bırakın, yeni kötü zamanlarla başlayın işe." Bertolt Brecht