detiengrijswaarden-blog

[detiengrijswaarden-blog]

Gepost door Steven

Foto van Wim Bosch die zijn foto gepost heeft in de hall Fame op de website Belgiumdigital. Elke week selecteren ze hieruit de mooiste foto.

Wat zie ik?

Een jong vogeltje die met een vlieg gevoed wordt door zijn mama of papa. Ze staan beiden op prikkeldraad

Hoe is het gefotografeerd?

De foto is volgens mij genomen met een telelens en laag diafragma. Daar hij vogels fotografeert zal hij ook een hoge sluitertijd gehanteerd hebben. Door het laag diafragma en waarschijnlijk ook een een grote afstand tot de achtergrond heeft hij er voor gezorgd dat de achtergrond mooi egaal is.

Als duidelijk beeldend element heeft hij gebruik gemaakt van ruimte en perspectief, lijnen, scherpte/onscherpte.

Wat voel of denk ik?

Verbintenis: De voorbije maand hebben we mogen genieten van 2 merels die hun nestje in onze haag hebben gebouwd. Ze hebben er 4 kleine mereltjes in grootgebracht. Ik wou er de voorbije zondag zelf een foto van maken maar ze waren waarschijnlijk de dag er voor het nest uit gevlogen.

[detiengrijswaarden-blog]

Gepost door: Jennifer Bron: National Geographic  Fotograaf: Jorge Gamboa Wat zie ik Op het eerste zicht zue ik een berg, een ijsberg in de zee. De berg is gefotografeerd vanuit het water. De ijsberg zit een stuk boven water. Maar het grootste stuk zit onder water. Maar op tweede zicht zie ik een plastic zak. Die in de zee drijft. Hoe is de foto gemaakt Het is een cover foto van National Geographic juninummer. Het draait voornamelijk rond het onderwerp van plasticvervuiling, en het beeld - gecreëerd door Jorge Gamboa - geeft die problematiek treffend weer. Wat boven het water een ijsberg lijkt te zijn, blijkt uiteindelijk een plastic zak. “Briljant en deprimerend tegelijk”, oordelen heel wat mensen op sociale media. Wat voel ik bij deze foto Een dubbel gevoel. Ik vindt het een mooi beeld maar ook een triest beeld

[detiengrijswaarden-blog]

Gepost door: Jennifer Bron: HLN fotograaf: Wilhelm Brasse  Wat zie ik Een heel bang jong meisje waarvan de haren zijn afgeknipt. Met de tranen op haar wangen. Een zwart-wit portret die later is ingekleurd. Hoe is de foto gemaakt Naar schatting 1,1 miljoen mensen, voornamelijk joden, lieten het leven in het concentratiekamp van Auschwitz. Veel verhalen verdwenen samen met de slachtoffers in de vergetelheid, maar dankzij artieste Marina Amaral worden enkele slachtoffers weer tot leven gewekt. Amaral kleurde verschillende portretten van gevangenen in. Haar project ‘Faces of Auschwitz’ ontroert de hele wereld. De fotograaf Wilhelm Brasse was fotograaf in Auschwitz en ook een gevangene. Hij moest elke gevangene portretteren die toe kwam in Auschwitz. Eerst 2 foto's van langs voor en op zij. En dan nog 1 foto die een (naturelle) look moet geven. Wilhelm heeft rond 50.000 portretten gemaakt. Hij had het heel moeilijk met de manier waarop de mensen werden behandeld maar kon niets doen want dat zou zijn eigen doodvonnis betekend hebben. Het meisje op de foto is Czeslawa Kwoka. Ze was 14 jaar oud als ze Auschwitz binnen kwan en één van 230.000 minderjarigen die gevangen zaten. Zij werd in 1943 geëxecuteerd met een dodelijke injectie in het hart. Wat vvoel Ik Mijn hart gaat sneller slaan bij die foto's. Door boos en emotionele gevoelens. Waarom straat dit in onze geschiedenis. Het had nooit mogen gebeuren

[detiengrijswaarden-blog]

Gepost door Steven

Foto van Bart Heirweg uit zijn Portfolio

Wat zie ik?

Ik zie op de achtergrond bergen die gespiegeld worden in het water. Een klein beetje mist op het water en peddel bootjes die op het droge liggen. Deze liggen op een houten constructie. Rode bomen aan de rechter kant en groene aan de linker kant. Sneeuw op de toppen van de bergen.

Hoe is het gefotografeerd?

De foto is genomen aan het Patricia Lake in het Jasper National Park Canada. Naar waarschijnlijkheid zal de foto gemaakt zijn op statief met een langere sluitertijd daar de wolken een klein beetje minder scherp zijn en er geen rimpels op het water te bespeuren zijn. Hij zal een heel hoog diafragma gebruikt hebben daar de foto van begin tot einde scherp is. Hij heeft er voor gezorgd dat hij een kleurrijke situatie heeft om te fotograferen zo dat er zowel vooraan als achteraan iets gebeurd. Daar er nog wat mist op het water aanwezig zal hij deze foto bij opkomende zon gemaakt hebben. 

Als duidelijk beeldend element heeft hij gebruik gemaakt van voorgrond/achtergrond waardoor hij ruimtelijkheid creëert. Compositie 1/3-2/3.

Wat voel of denk ik?

Bij deze foto voel ik rust en zou deze zeker in mijn kamer kunnen ophangen om er uren naar te kijken. Ik zie er mezelf op vissen waardoor dit echt een foto is waarvan ik kan genieten.

[detiengrijswaarden-blog]

gepost  door Luc 

 Dirk Braeckman

wat zie ik?

vage contouren van gordijnen , een paar benen., een bed....

hoe is de foto genomen?

Dirk Braeckman heeft een gelaagd en donker oeuvre. Hij fotografeert analoog om dit daarna digitaal om te zetten. . Vaak kaatst de flits van de camera af op het oppervlak van het onderwerp, op de textuur van de muren, gordijnen, tapijten, posters.

Hierna maakt hij dan zilvergelatineprints  in grijstinten op barietpapier . Dit verklaart de onzuiverheden die aanwezig zijn. Zeer tactiel, zeer fragiel.

Fragmenten van zijn foto’s worden uitvergroot en nemen de allure van een stilleven aan. Zo komt hij tot een essentieel beeld door de vage omtrekken van het uitvergrote detail.

De beelden zijn suggestief en vertellen een persoonlijk verhaal

wat voel ik?

Niet direct emotie, maar betrokkenheid. Dit is allemaal zeer sterk bewerkt.

Daarom geeft hij zijn werken ook nooit een titel, alleen data en  nummers.

Het geeft een gevoel van gelaagdheid zoals bij een schilderij. Sommige delen zijn ook bewust onder of bovenbelicht

[detiengrijswaarden-blog]

Cairo Bats 

Gepost door Jo 

Eerst een korte toelichting.  Cairo Bats is een Egyptisch fotografencollectief waarvan de leden allen vrouwen zijn. Het islamitisch karakter van dit land maakt fotograferen niet bepaald evident en vrouwen met een camera lopen heel wat risico’s. Deze groep heeft zijn toevlucht genomen tot de daken van de huizenblokken van Cairo. Ze evolueren op die manier in een schemerzone tussen publieke en private ruimte. Hun fotografie ontleent zowel kenmerken van de straatfotografie als die van een geïmproviseerd schouwspel. De tegenstellingen tussen aanwezig of afwezig zijn, zichtbaar of onzichtbaar zijn en privaat versus publieksruimte zijn kernelementen in de reeks waarvan deze foto’s deel uitmaken. 

Wat je op de foto’s ziet, speelt zich af op de daken. De ene keer overdag, de andere keer ‘s nachts.  Op de foto overdag zie je een wirwar van kabels en schotelantennes en hier en daar een in het zwart geklede vrouw waarvan het gezicht nooit zichtbaar is. Het duurde even voor ik merkte dat wat ik eerst als de aanwezigheid van andere figuren gewaar geworden was, eigenlijk losse schoenen en kledingstukken waren. Ze stellen de leden voor die op dat ogenblik niet aanwezig konden zijn. Links zie je de zee of een havengeul. Erboven een staalblauwe hemel.  De foto ‘s nachts toont dezelfde warboel, tegen de achtergrond van een schemerende avondhemel. In het donker vallen drie felverlichte zones onmiddellijk op. Deze zones omkaderen telkens een of meerdere vrouwen. Ze zijn helemaal anders gekleed en lijkten ontspannen. Van één ervan zie je zelfs het weliswaar overbelichte gezicht. 

Wat kan je hier technisch over zeggen?  Ik vermeldde al eerder de tegenstellingen die als het ware de ademhaling in het hele oeuvre van deze groep vormt.  De eerste foto is op het middaguur genomen. Je ziet nauwelijks schaduw en het licht is hard. Geen enkele poging om het ergens te temperen. De zwarte kleur van de kleding en schoenen is duidelijk intentioneel en levert een scherp contrast met de omgeving. De horizon ligt in het midden. Niet echt conventioneel, maar dan rijst de vraag. Is de horizon bepaald door de rij antennes of door de einder? Een sterk beeldelement is het perspectief van het dakterras en opstelling van de menselijke figuren.  De tweede foto is donker. Toch is dit donker van een heel andere aard dan het licht in de eerste foto. Er zijn details merkbaar waardoor je het decor onmiddellijk herkent. Het bouwsel op het dak is op de hoek gefotografeerd en de lijnen die ervan uitgaan komen in een soort omgekeerd perspectief naar je toe. De lichtnissen vormen een driehoek. Enkel de middelste figuur is rechtstreeks verlicht van linksonder. Bij de twee andere zie je fel tegenlicht achter de figuren. Het licht dat links en rechts langs de grond strijkt zorgt voor een mild invulflits effect waardoor details als kleding en vage gezichten toch nog te zien zijn. Het strijklicht laat detail op de grond zien en geeft diepte aan wat anders een “platte” foto zou geweest zijn. 

Het is niet de eerste keer dat foto’s pas meer dimensie gaan krijgen als je achtergrond informatie krijgt en je opnieuw begint te kijken in plaats van gewoon te zien. De sociale situatie van deze mensen staat in schril contrast met wat we hier kennen en met de vrijheden van hun mannelijke soortgenoten. De contrasten tussen de foto’s onderling (dag-nacht, kleding, lichtbronnen etc...) en binnen de foto’s ademen dit allemaal uit. Een mengsel van hunkering naar vrijheid en het zoeken naar een eigen geborgen wereld die even anders is. De contrasten in de foto overdag staan voor de harde realiteit beneden in de straat, in het openbaar. De vrouwen zijn er anoniem of slechts symbolisch aanwezig. Voor hen is de dag ongenadig.  Het hoeft geen betoog dat het tweede beeld helemaal anders is. De rust en intimiteit die ervan uitgaat, illustreert hoe het dak en de nacht een toevlucht zijn waar zelfuitdrukking wel kan en je vrij je plaats kiest. De groep noemt zich niet voor niets “Cairo Bats”. Vleermuizen vliegen uit bij het vallen van de avond. Feeëriek is de scene echter helemaal niet. In het donker vooraan sluimert de jungle van kabels en antennes die op de eerste foto te zien is. Antennes en kabels die een wereldbeeld verspreiden dat voor hen geen plaats biedt.  Beklemming en bewondering wisselden af met kwaadheid en hoop naarmate ik vorderde in het bespreken van deze foto’s. Een vluchtige blik zou misschien alleen het commentaar “leuk” ontlokt hebben. 

Jo

[detiengrijswaarden-blog]

Gepost door Sven

Fotografe Robin Broderick

Titel: The knock of beïng

Uit The 5 Block project

 Wat zie ik?

Een knalrode zitbank in een verlaten metrostation.

Hoe is de foto genomen?

De foto is symmetrisch opgebouwd en er is een vrij groot kleurcontrast tussen de bank en de omgeving. Er is gewerkt met een grote scherptediepte maar er zit toch een bepaalde oneindigheid in. De voorgrond is feller belicht dan de achtergrond, waar ook voor een bepaald diepte effect zorgt.

Wat voel of denk ik?

Ik vind dit een mooie, rustgevende foto omwille van de kleuren en de symmetrie.

[detiengrijswaarden-blog]

Gepost door Sven

Foto van Sylvie Bonne

Wat zie ik?

Op ’t eerste zicht wist ik niet goed wat het was. Het heeft iets van een gezicht. Pas na enkele seconden nadien merkte ik dat het een microscoop is.

Hoe is de foto genomen?

Het is een close-up met een hele kleine scherptediepte. Enkel het bovenste deel van de microscoop is scherp. Er werd gewerkt met zachte en warme kleuren in een gesloten kader en met een groot contrast. Het onderwerp staat centraal in beeld wat een zekere symmetrie en  rust geeft.

Welk gevoel heb ik hierbij?

Door de warme en zachte kleuren geeft de foto me een positief gevoel.

[detiengrijswaarden-blog]

Gepost door Els

Foto van Hans Vink uit de reeks “Modellen aan zee”

Wat zie ik?

Ik zie een vrouw in een witte jurk die aan het poetsen is aan de vloedlijn van de zee. Ze zit op haar knieën in het water, er staat een metalen emmer naast haar. De lucht is bewolkt, er is op dat moment geen zon. Je ziet de weerspiegeling van de vrouw in het water.

Hoe is het gefotografeerd?

De foto’s van de reeks zijn gemaakt op het Noordwijkse strand en duinen (NL). De zee is elke keer anders en daarom zo interessant.Hans Vink vindt het fascinerend om met mensen te werken, maar er moet wel een verhaal rond deze mensen plaatsvinden. De ideeën voor de foto’s ontstaan vaak spontaan. De beelden moeten voor zichzelf gaan spreken door een afwijkende setting en kleurgebruik. De modellen kijken nooit in de camera, ze lachen nooit en als er meerdere modellen zijn, kijken ze elkaar nooit aan. De beelden zijn confronterend, contrasterend en beeldend.

Er is weinig kleur in dit beeld. Als beeldend element heeft hij gebruik gemaakt van lijnen en diepte en een asymmetrische compositie. Het natuurlijk licht komt recht van boven het model, waardoor er geen schaduw is, maar wel een mooie reflectie in het water.

Wat voel of denk ik?

Ik vind dit een mooi, maar ook wel grappig beeld.

[detiengrijswaarden-blog]

Gepost door Els

Foto van de Duitse fotografe Candida Höfer. Hij is door de World Photography Organisation (WPO) uitgeroepen tot winnaar van de Outstanding Contribution to Photography Award.

Wat zie ik?

Ik zie een heel grote ruimte, allicht de centrale hal van een enorme bibliotheek. Je ziet zowel de vloer als de balkons op de eerste verdieping als het plafond met bogen.  Aan de zijkanten zie je ook de zeer grote kasten (rekken) vol boeken. Op de begane grond zie je kijkkasten en afsluitingen. Er staan ook een heleboel borstbeelden op sokkels. Op het einde van de grote hal zijn deuren. Er staan geen mensen op de foto.

Hoe is het gefotografeerd?

Candida Höfer staat bekend om haar zeer nauwkeurige techniek. Haar werk is internationaal erkend en richt zich op kleurrijke grootformaatfotografie. Haar krachtige beelden van grote lege ruimtes maken deel uit van belangrijke collecties en hangen in verschillende musea over de hele wereld.

Deze foto werd gemaakt op de eerste verdieping waardoor je een volledig beeld krijgt over de volledige hal. Hij is genomen met natuurlijk licht dat van zowel rechts als  links komt, waarschijnlijk grote ramen aan weerszijden van het gebouw. Hij heeft een grote scherptediepte, een mooie perspectief en je ziet ook heel veel lijnen.

Wat denk ik?

Ik vind het een zeer mooie foto. Het geeft je direct een wauw-gevoel over de grootsheid van deze ruimte. De kleuren zijn zacht en mooi. Het is een foto waarvan je denkt: dat wil ik wel eens in het echt zien.

[detiengrijswaarden-blog]

Foto van Stephan Vanfleteren

Geplaatst door Els

Wat zie ik?

Ik zie een donker kleurige man, lang haar, ontbloot bovenlichaam. Hij staat tegen een surfboard met zijn buik, omarmd de surfboard en kijkt opzij. Hij kijkt niet naar de camera, je ziet zijn gezicht in profiel. De achtergrond is effen, donkerder bovenaan dan onderaan. Het licht komt van vooraan.

Hoe is het gefotografeerd?

Het is een portret uit het boek “Surf Tribe” van Stephan Vanfleteren. Hij maakte portretten van surfers van over de hele wereld. Het portret is buiten gemaakt met natuurlijk licht (in de schaduw). Mr Vanfleteren maakt gebruik van een achtergrond. Hij fotografeert digitaal, met een Hasselblad camera. De foto’s zijn allemaal zwart/wit en zeer scherp. Het onderwerp staat mooi in het midden van een verticale foto.

Wat voel of denk ik?

Ik vind deze foto zeer mooi. Je voelt bijna de liefde van die man voor het surfen als je naar de foto kijkt. Ook de andere foto’s van uit ‘Surf Tribe’ vind ik zeer mooi. Ze worden heel groot tentoongesteld en bij het binnenkomen heb je een wauw- gevoel. Stephan Vanfleteren heeft (op de nocturne in Knokke) bij elke foto min of meer het verhaal van zijn onderwerpen verteld en iedereen hing aan zijn lippen, ik ook. Het was zeer boeiend.

[detiengrijswaarden-blog]

Gepost door Jo 

Foto van Kris De Smedt.  De afbeelding komt uit een mode editie van het blad “Le Vif - L’Express” en is reclame voor een vrij duur juwelenmerk.  Kris De smedt is ondermeer modefotograaf en studeerde af aan het KASK te Gent.  Meer gegevens vind je op onderstaande link.  http://krisdesmedt.com/info  

De kwaliteit van de scan is niet zoals ik die zou gewild hebben en een image search op Google leverde jammer genoeg geen betere versie.  Merk op dat de wazigheid in de foto opzettelijk is en niet veroorzaakt werd door de scan. 

Wat is er te zien?  Op de originele versie vallen vooral de roze tint en het wazige van dit portret op.  Het hoofd van het model is van onderen uit gefotografeerd. Ze kijkt naar de camera en houdt haar linkerhand tegen de hals aan waarbij ring en oorbellen duidelijk in het vizier komen. Ze is qua gelaatstint vrij bleek gemaquilleerd met sterk contrasterende elementen rond de ogen en op de mond. 

Hoe gemaakt en met welke elementen?  Ik vermeldde al dat de camera vanuit een vrij scherpe hoek onder het model gepositioneerd werd. De foto is met tegenlicht of tegen een witte achtergrond genomen. De belichting lijkt me van wat hoger dan het model te komen en is vrij diffuus. Wat te merken is aan de afwezigheid van enige harde slagschaduw.  Scherpstelling is logischerwijs gericht op de ring en rechter oorbel. In het zelfde scherpte-gebied zit het rechteroog en een deel van het haar.  Het wazig effect in het beeld is niet alleen door de beperkte scherptediepte veroorzaakt.  De fotograaf heeft blijkbaar gebruik gemaakt van een filter. Het is me niet duidelijk of dat op de camera zelf of nadien in de postprocessing gebeurd is. Mijn indruk is dat het van een filter op de lens zelf komt. Een bijkomend en allicht gewenst effect is dat de juwelen meer gaan “sprankelen”. Op het origineel is dit beter te zien.  Beeldelementen die me opvallen zijn de aanwezigheid van convergerende schuine lijnen zoals die van de linkerarm, de kin en de ogen die de blik van de kijker naar de juwelen gidsen. Om het geheel niet te flets te laten overkomen, is gekozen voor uitgesproken contrasten door de keuze van het model (donker haar en ogen) en een contrasterende make up waarbij de lippen uitgesproken donker gekleurd zijn. De lijn van de mond loopt overigens mee in dezelfde eerder aangehaalde convergentie. 

Wat dit me doet?  Deze foto geeft een indruk van ongenaakbaarheid door het letterlijk uit de hoogte kijken van het model. De juwelen en de make up creëren een beeld van exclusiviteit. Die ongenaakbaarheid en exclusiviteit worden minder hard gemaakt door het waas dat erover hangt dat een dromerige sfeer creëert en net dat beetje begeerlijkheid en aantrekking teweegbrengt.    Het is een symboliek die we in de (exclusieve) juwelensector frequent terugzien Een symboliek waarbij sieraden als het ware de verpersoonlijking zijn van exclusiviteit, verheven esthetiek en een geïdealiseerd zelfbeeld.  Over deze foto is nagedacht en technisch vind ik het resultaat prachtig.  Subjectief komt het beeld me, als man, wat te koel en bevreemdend over, maar misschien denkt een vrouwelijke kijker daar anders over. Dat mijn aandacht getrokken werd, bewijst dat de fotograaf zijn doel heeft bereikt. 

[detiengrijswaarden-blog]

Bron: Natuurfotografie Rollin Verlinde

Vilda ;foto en videoproducties

Geplaatst door Marleen

Wat zie ik?

Een uil in een boomstam rechtkijkend in de lens

Achtergrond is wazig waarschijnlijk in een bos

Hoe is het in beeld gebracht?

Uil en boom staan in de rechterhelft van het beeld

Belichting komt van links en waarschijnlijk is het avondlicht

Wat denk en voel ik?

Een warm beeld, kleuren, herfstperiode

Je wordt aangetrokken door de ogen van de uil

Deze foto is gemaakt voor natuurpunt 

Het is een bosuil

[detiengrijswaarden-blog]

Geplaatst door Marleen

Bron : boredpanda.com

Fotograaf:René Maltête

Wat zie ik?

Een gezin dat wandelt op een dijk van planken, rechts het strand met tentjes, links een galerij. Verder lopen er nog andere mensen op de dijk.

Horizontale strepen ,vertikale strepen, ze hebben zich gemengd om tot ruitjes over te gaan bij het kind.

Zwart wit foto

De weg loopt in het midden van het beeld

De personen zijn scherp, de achtergrond onscherp

Hoe is het in het beeld gebracht?

Beeldelementen: lijnen in de kledij, de dijk en de galerij

Zon komt lichtjes van opzij, schaduw achter de personen

René Maltête brengt humoristische straatfotografie

Tijdens de jaren 1950 en ‘60, straatfotografie was net begonnen als een kunstvorm. Frans fotograaf René Maltête gaf de stroming een duw met zijn spontane en humoristische scènes. In 1951 verhuisde Maltête naar Parijs op 21-jarige leeftijd. Drie jaar later kocht hij een Semflex 6 × 6 camera in de hoop op een serieuze fotografische loopbaan. Zijn grote doorbraak kwam echter met een serie foto's die iets minder ernstig waren. Hij werd bekend om zijn scènes van het leven op straat met ironisch humor. Zo toonde hij hoe de grappigste dingen in het leven gebeuren vaak gewoon een kwestie van goede timing zijn. Hoewel René Maltête helaas heengegaan is in 2000, wordt zijn werk nog steeds gepubliceerd en geprezen.

Wat denk en voel ik ?

Toen ik de eerste foto’s op Facebook zag trok de humor in de foto mij direct aan.

Is het toeval de streepjes en ruitjes

[detiengrijswaarden-blog]

Provence – Elliot Erwitt

5/5 geplaatst door Thalia

Bron: De grootste fotografen

Wat zie ik?

Een asfaltweg met in het midden onderbroken lijnen. De weg wordt omrand met aan weerszijden een rij bomen.

Op de rechterzijde van de weg is er een man te zien op de fiets. Hij draagt een witte t-shirt, donkere broek, gesloten schoenen en een ‘frans hoedje’ (alpinopet). Achterop de fiets zit een kind met een gelijkaardige tenue wit t-shirt, korte donkere broek, alpinopet en witte sandalen. De twee alpinopetjes wijzen elk een andere richting uit.

Terwijl de man wegrijdt uit het beeld kijkt het kind achterom. Het kind heeft de man voor hem vast rond de middel. Achter het kind hangen 2 stokbroden vastgebonden.

De fiets lijkt wat aan de kleine kant voor de volwassen man, hij raakt bijna de grond met zijn tenen. Eveneens merk je dat hij zijn benen niet voldoende kan strekken om gemakkelijk en vlot te fietsen.

Het hoofd en de rechter schouder van de man lijnt af met de rij bomen.

Naast het achterwiel van de fiets ligt een steen.

Het is een zwart-wit foto, met weinig korrel. De lucht is licht van kleur, met weinig schakeringen. De bomen zorgen ervoor dat de lucht tot een lijn gereduceerd wordt. Tussen de rechterbomen kun je ook nog een deel van de lucht zien.

Hoe is de foto gemaakt?

De foto is geënsceneerd, het is een foto in opdracht van een Frans toeristenbureau. Een reclamefoto die doet denken aan straatfotografie. Ik heb eerst de foto geanalyseerd alvorens er over te lezen en ik dacht in de eerste instantie dat het over gewone straatfotografie ging.

Hij werkt met een grote scherptediepte, de steen en het duo op de fiets met de stokbroden is scherp. De voorgrond en achtergrond zijn onscherp. De steen was een hulpmiddel om de scherpstelling te regelen.

Hij werkt met natuurlijk licht, alles ziet er evengoed verlicht uit. Eveneens kunnen we afleiden dat het licht van rechts kwam, er is een lichte schaduw aan de linkerkant van de fiets. Op een wolkenloze dag, dit kan evengoed een droge winterdag zijn.

Het beeld is assymetrisch, toch voelt het eerder symmetrisch aan. De fiets lijkt gecentreerd maar zit er een tikkeltje naast. De weg is niet gelijk in beeld.

De weg met de omranding van de bomen werken als een gidslijn/kijkrichting door het beeld. Ook de omranding van de bomen tenopzichte van de lucht geeft diezelfde kijkrichting aan voor de kijker.

Ik vermoed dat Elliot Erwitt op ooghoogte van het kind heeft gefotografeerd. Waardoor de blik van het kind ‘centraal ‘in de foto gezien wordt.

Wat denk/voel ik?

De foto zorgt voor een grappige toets. Het kind die achterop zit en achter zich kijkt met die 2 stokbroden. ‘Voor elk een stokbrood’, roept leuke herinneringen op.

De man op de fiets doet me vol nostalgie denken aan mijn grootvader die op de camping rondfietst. Hij deed dit op een gelijkaardige manier, een manier die ik associeerde met de rijstijl van een oudere man.

Na wat te lezen over de fotograaf ben ik eveneens diep onder de indruk van zijn oeuvre. Het is een veelzijdige fotograaf. Hij werkte zowel voor reclamebureaus als voor andere grote tijdschriften van zijn tijd. Eveneens was hij lid van Magnum die dan weer een gans andere reeks beelden met zich meebrachten. Hij was ook 3 jaar lang voorzitter van Magnum.

‘Foto’s kun je overal vinden. Je hoeft dingen alleen maar op te merken en te organiseren. Je moet letten op je omgevening en belangstellingen hebben voor mensen en de menselijke komedie’, is een quote die me eerder een samenvatting van zijn manier van werken leek. Hij vindt in heel wat situaties een bepaalde humor terug die hij kan weerspiegelen in zijn foto’s.

Hij heeft nog heel wat andere foto’s die ook zeker de moeite waard zijn om te bekijken, dus bekijk zijn werk zeker eens!

[detiengrijswaarden-blog]

Model Samuel – Ewa Cwikla

4/5 geplaatst door Thalia

Bron: Focus, maart 2018

Mijn excuses voor de slechte scankwaliteit. Het papier van het tijdschrift vooroorzaakt dit. Dit was de beste versie, de kronkels in het beeld dus best negeren.

Wat zie ik?

Een jongen met rood haar, rozige wangen Hij staat zijlings en kijkt naar de fotografe. De ene helft van het gezicht vangt meer licht op.

Hij draagt een witte kraag, ‘kantachtig’. Een wollen trui, donker van kleur met 2 grote blinkende knopen. Een donkere broek maakt het plaatje af.

De jongen draagt een kader met roodachtige vlinders in. Hij heeft deze met beide handen vast langs zijn lichaam houdend.

De foto lijkt in het eerste opzicht scherp, maar bij nader onderzoek bleek dit niet het geval. De handen van de jongen zijn scherp, zijn gezicht maar hetgeen voor zijn handen en achter zijn gezicht is het niet scherp meer (kraag, schouder en haar). Ervoor is het kader die net iets verder naar voor komt niet meer scherp.

De achtergrond is wat donker. Tevens is de ganse foto wat aan de donkere kant.

Hoe is de foto gemaakt?

Uiteraard is het een geënsceneerde foto, gemaakt in een studio. Het is een portretfoto, die doet denken aan schilderkunst, Victoriaanse fotografie. Het is een dromerig beeld.

Ik vermoed dat ze meerdere lichtbronnen gebruikt heeft. Vooraan een snoot op het kader van de vlinders, is precies een cirkel van licht. Ik denk dat ze eveneens een softbox of dergelijke gebruikt heeft van links bovenaf. De knopen weerspiegelen licht die van bovenaf komt, het haar licht nog wat op, de handen vangen bovenaan nog licht. Het kader wordt tevens donkerder naar rechts toe. Links is een lichter beeld te zien dan rechts. Het licht wordt ‘Rembrandt-licht’ genoemd.

Ze gebruikt Photoshop voor nabewerking, maar het licht moet op de originele foto al goed zitten.

In nabewerking heeft de fotografe wellicht verzadiging toegepast. Het enige kleur die overduidelijk zichtbaar blijft is het rode van het haar, de wangen en de vlinders. Toch heeft de foto een blauw-groene gloed, dit is een van haar kenmerken (een preset zelf ontworpen in Photoshop). Aan de randen van de foto is ook te merken dat er een vignettering toegepast is.

De fotografe werkt met een Nikon D800 camera, de lens die haar voorkeur heeft is een 85mm (F1,4).

Wat denk/voel ik?

Het haar en de ogen waren het eerste dat me opviel. Heb niet meteen een bepaald gevoel dat te beschrijven valt. Alleen dat het beeld me niet meer losliet door die ogen en het haar. Misschien een rare fetisj voor rood haar … , wie weet.

Haar manier van kijken naar omgang van modellen is ook een mooi idee. Modellen moet zich thuis voelen, er gebeurd meer dan enkel mooie foto’s nemen. De modellen krijgen zelfvertrouwen, doorheen het proces. Hoewel ze dit belangrijk vindt voor haar modellen ontbreekt bij haar ook in momenten dat beetje zelfvertrouwen. Ik denk ook dat het ergens logisch is dat je je grenzen wilt verleggen en daar toch ook bang voor bent om net die grenzen te verleggen.

[detiengrijswaarden-blog]

Monte Carlo, 1983 – Helmut Newton

3/5 geplaatst door Thalia

Bron: De grootste fotografen

Wat zie ik?

Een enkel, een voet in een hoge hak. De hoge hak is maat 39 en heeft een stempel op de zool. De schoen eindigt in een punt d.m.v. een witte boord net boven de hiel. De rest van de schoen is zwart. Het been dus tevens de voet is gehuld in een zwarte panty. Het been is wat naar achter gebogen, de plooitjes boven de hiel veronderstellen dat.

De top van de schoen is niet scherp, de hiel en de hak zijn wel scherp.

De ondergrond is een wit tapijt. De achtergrond lijkt te verdwijnen door verlies van scherpte.

Hoe is de foto gemaakt?

Het beeld is gemaakt in een studio. Dit kan ik afleiden door de andere beelden die ik reeds zag, datzelfde tapijt kwam geregeld terug.

Hij werkt met een grote scherptediepte, vooraan scherp tot net voorbij de helft van de schoen en daarna is het onscherp.

De lichtbron bevond zich aan de linkerzijkant/boven/vooraan de voet, er is rechts een slagschaduw.

Zijn stijl doet mij denken aan de ‘nieuwe zakelijkheid’. Een emotieloze weergave van een vrouw, het abstraheren van een persoon tot een vormelijkheid.

Wat denk/voel ik?

Dit is wellicht niet het eerste beeld dat men oproept bij de naam Helmut Newton. Toch is het een beeld dat bij zijn andere werken kan geplaatst worden. Heel wat van zijn werken zijn eerder sensueel getint, toch het gekende werk, ook dit beeld heeft iets sensueels. Hoewel hij ook straatfotografie maakte, waar helemaal geen naaktheid of seksualiteit vanuit straalde.

Dit beeld vond ik een sprekender beeld dan de vele andere werken. Naaktheid weet me niet zodanig te choqueren maar het wist me ook niet te boeien. Hoewel een simpele foto van een voet in een sierlijke schoen dit wel deed. De verbeelding die men nog kan laten werken is veel plezanter dan de rauwe naaktheid die hij anders weergeeft.

Een simpele opstelling waar over nagedacht is, het beeld klopt voor mij.