denkgelirzelbet

[denkgelirzelbet]

denizi olmayan bir şehirde nasıl boğulur insan

[denkgelirzelbet]

Bu yükü sen mi sırtladın, yoksa üzerine mi devrildi? Burası çok mühim.

[denkgelirzelbet]

Ev her zaman dört duvar değildi, ev bazen insanlardı

[denkgelirzelbet]

Senin teninden önce duvarların var

[denkgelirzelbet]

Bir gecede değişen hayatlar, geri dönülemez düzenler ve geri dönemeyen insanlar. Enkazda kalanlar ve tüm şehrin enkazını omuzlarında taşıyanlar.

Bu gece sönen sadece ışıklar değil, yıkılan sadece şehirler değil; hayatlar, umutlar, gözlerdeki ışıklardı.

Her yara sarılmazmış, zaman ilaç olamıyormuş bazen, mevsimlerden bağımsızmış şehirlerin sıcaklığı, saniyeler dönebiliyormuş saatlere enkazın başında tek bir ses uğruna beklerken.

Yarım kalmışlıklarımız vardı. Yürünmesi gereken yollarımız, alınması gereken gönüllerimiz, sarılmamız gereken insanlar, yaşamamız gereken anılarımız vardı.

Acı biriktirdik, özlem biriktirdik, sözler biriktirdik, sarılmalar biriktirdik,

Bazı yollardan son defa geçtik, en sevdiklerimize son defa sarıldık, son defa göz göze geldik; bazılarımız son defa daldı uykusuna, yarın için planlar yaptık habersizce.

Bazı alarmlar bir daha çalmadı, bazı kapılar bir daha açılmadı ve ısınmadı bazı bedenler.

Saatler ilerledi belki ama biz aynı gecede durdurduk zamanı.

06/02 04.17'

[denkgelirzelbet]

Gir kanıma ben zaten sarhoşum

[denkgelirzelbet]

"Işıklarım yanardı"

[denkgelirzelbet]

Neresi benim yerim bilmiyorum. Nereye gitmeliyim , neresi benim evim bilmiyorum. Sanki herkesin bir yeri varmış herkes sığabilmiş şu dünyaya da bir ben sığamamışım. Herkes kendi yolunu bulup devam etmişte bir ben ait olduğum yeri bulamamışım gibi...

[denkgelirzelbet]

Biz konuşup halledemediklerimizi sarılıp halledemeyiz,

[denkgelirzelbet]

bu kullanıcı yorgun ama hedefleri var

[denkgelirzelbet]

Aklımda nedensiz her an

[denkgelirzelbet]

"İçinden geliyorsa

Tutup öpsene beni. "

[denkgelirzelbet]

Anılarımı gömdüm ben enkazlara, çocukluğumu gömdüm. Yaşanmamış ihtimallerimi, kırgınlıklarımı, sevinçlerimi, hislerimi gömdüm ben. Sokaklarım yıkıldı benim. Umutlarım, geleceğim, dostlarım, anılarım, çocukluğum yıkıldılar sanki üzerime birer birer. Sonra gökyüzünün bile rengi değişti. Her sabah sevdiğim bahçedeki siyah kedi bile bir daha gelmedi. Sokağın başında her defasında korkuğum o köpeğin bile gözlerinde umutsuzluk vardı sanki. Her sabah penceremden içeriye sızan güneş, enkazımdan yansıyordu sanki içime içime. Sokaklarım yıkıldı benim. Yürüdüğüm yollar değişti, baktığım her eksikliği hatıramda kalanlarla tamamlamaya çalıştım ben. Şehrimle eksildim, sokaklarımla yıkıldım, anılarımla enkazlardan çıkamadım ben. Ve o geceden sonra bir daha sokaklarım evime çıkmadı benim.

[denkgelirzelbet]

"Çok uzak bir şehirde beklendiğini bilerek. "

[denkgelirzelbet]

Sana ev diye bakmak

[denkgelirzelbet]

Sıcak bir ten evet ama o sen değilsen yarım kalırım seni hissedemezsem

[denkgelirzelbet]

Ben bile katlanamıyorken kendime, o beni yaralarımdan öptü.