dazsosas-blog

[dazsosas-blog]

kahverengi gozleri var ama gokyuzu gibi bakiyor.

[dazsosas-blog]

Duygularinin hukumdar olmasina izin verme, yoksa bu sehre hep yagmurlar yagar.

[dazsosas-blog]

Hayat, sonunda olumun oldugunu bile bile yasamakti; mum sayilarini bile bile arttirmakti, sonunda bir hayal kirikligi olmasina ragmen…

[dazsosas-blog]

Butun dusunceleri bir kalemin ucuna sigdirabilirdiniz muhurlu dudaklar yerine.

[dazsosas-blog]

Karanlik miydi bizim korktugumuz, yoksa ortaya cikan gozyaslarimiz mi?

[dazsosas-blog]

Doktor, bana bir pamuk ver. Ruhumun yaralarina basmak icin. Pansuman getir, kendi kanim olmayan bir pansuman getir.

[dazsosas-blog]

Gercek hayat o kadar mukemmel olsaydi kimse hayal kurmazdi.

[dazsosas-blog]

Kendimden nefret etmiyorum, insanlarin bana giydirdikleri kiliflardan nefret ediyorum.

[dazsosas-blog]

Cok duygusal olanlara kizmayin, onlar duygularini yasamayi bilenlerdir.

[dazsosas-blog]

Kucuk seylere bile buyuk anlamlar yuklenebilir. Bir kar kuresinin kirilmasi sizin icin bir daginiklik olsa da bazi kisiler icin onu veren el kiymetlidir. Eger o kar kuresini kirarsa her bir cam kiriginde kendi huznu onlara gulumser.

[dazsosas-blog]

Askimiz gunes ve ay kadar imkansizdi. Ay surekli gunesi yakalamaya calisirdi, ona ulasamayacagini bilse bile. Ne kadar uzun sure olursa olsun. Ancak ay, gunesin umrunda degildi.

[dazsosas-blog]

Insanlari hissettikleri yuzunden yargilayamazsiniz.

[dazsosas-blog]

Ölümün Haykırışı

Ayrılığın bir bıçak kadar keskin.

Yok oluşun kadar ani.

Bir evren kadar fani.

Huzurun kadar sakin.

Sen gittikten sonra,

Bu şehre karanlıklar çöktü.

Ben bittikten sonra,

İnsanlığın yüzü güldü.

Biz öldükten sonra,

Tanrı bizi gördü.

İkimiz de aynı anda ellerimizi açtık.

Seninki şeffaf, benimki berraktı.

Ben daha senin elini tutamazken

Sen ölüme kucak açmıştın

[dazsosas-blog]

———

Bazen kuslar goc vaktinin geldigini anlar.

Kalpteki sizi, kanattaki aci, bastaki agri.

Yureginde farkli seyler vardir.

Disari yansitamaz bunlari, bilir yargilanacagini.

Birisi duygulari yuzunden yargilanir miydi?

Yargilaniyordu.

———

Kus sabah erken kalkar ve buyuk bir karar verir.

Gidecektir buralardan.

Ancak sadece bu diyardan degil, evrenden de, dunyadan da, hayattan da gocecektir.

———

Kalbinde firtinalar kopuyordur dunyadakinden siddetli.

Depremler oluyordur 10'dan yuksegi.

Seller oluyordur dalgalarla yuzeli.

———

Beynindeki celâli dizginlemek zordur.

Bedenine hukmedecek bir sukûn yoktur.

Duygular kendilerini tasvip etmezmis.

Gozlerin efsunlugu kalbe yarar etmezmis.

———

Akan gozyasini kanadiyla siler ve koyulasmis tuylerine bakar.

"Hak etmedim" der kendince.

Bir not yazar en yakin arkadasi tilkiye.

Anlatir ona kalbindeki hafakani,

Doker murekkebe gozyaslarini.

———

Cikar bir gokdelenin tepesine, herkes onu seyrediyor,

Onun saclari esliginde bir ruzgar esiyor.

Akildaki buyuk kararlılık,

Ayaklardaki guclu tutarlilik

———

Atar kendini oradan asagi,

Acmaz beyaz kanatlarini.

Bir cokusun oykusudur bu,

Koprunun diger tarafindan kalali

———

Gunes dogmaya utanir,

Ay batmaya

Meltem esmeye utanir,

Yagmur yagmaya

Cemreler cikmaz o bahar

Buyuk bir yikilis.

Evren duser o zaman

Buyuk bir kirilis.

———

[dazsosas-blog]

Bazen agiz, insanin yardimcisi olmaz. Yazarak insan kendini ifade eder. Kalbinden gecenleri yaziya dokerek kendini avutur. Bir insanin ancak gizlice yazdiklarini okuyarak kalbinde firtinalarin siddetligini anlayabilirsiniz. Onlar size bu durumu yansitmazlar, iclerine atarlar. Kendi kendilerini ruhlarinin bileklerini keserler ama kan akmaz, akmadigi icin bilinmez, bilinmedigi icin fark edilmez ve fark edilmedigi icin umursanmaz. Herkes bazen bize mutlu gorunur. Cunku duygulari yerine mimiklerini degistirmek daha kolay gelir onlara. Baskasinin uzulmesini istemezler, kendi iclerindeki okyanusta kendi baslarina bogulmayi dilerler. Baska kimseden gormediginiz sevgiyi gosterebilirler size, orada aslinda kendilerini avuturlar. Ben sevmeyi biliyorum derler ama sevilmenin tadini hic bilmeden yasarlar. Kendilerini sevicek birinin olmadigini dusunurler cunku olaylar onlarda travma olur, korkarlar. Oyle insanlarin yazdiklarini okudugunuzda sok olursunuz, “Hani mutluydu?” dersiniz kendi kendinize. Aslinda sirlarla dolu bi hapishanenin icindedir o. Kendi zihninde hapis kalmistir. En nefret ettigi kisiyle, kendisiyle basbasadir.

Hayatlari boyunca kandirilmislardir. Canim dedikleri kisiler tarafindan canlari yanmistir. Kendi olarak gordugu kisilerden gercek sahteligi gorurler. Boylece duygulari degisir, kendileri degisir, dusunce yapisi degisir. Bambaska biri olurlar. Artik ne severler ne de sevilirler. Cunku bilirler ki, kimi kendinden cok sevseler, o gunun sabahinda insanlar ozlu vedalarini eder.

Bu olaylar onlara ders olmaz. Kimse bundan ders cikaramaz. Bir dahakine daha dikkatli olacagim denmez, Yapmayacagim derler. Bir daha ayni duygulari beslemeyecegim derler. Ancak gun gelir, kalp beynin manzarasini kapatir.

Bos durmayi severler. Sadece duvara, bosluga bakarak saatler gecirirler. Guzel anilari, olum aninda gozlerinin onunden akip gecen bir film seridi misali beyinlerinden akip gecer. Kimseyi duymazlar o sirada.

Belki gercekten sevilselerdi, konu farkli olurdu bilmiyorum. Ama adalet diye adlandirdiklari sey bu. Yasamayi en cok hak edenleri intihara surukleyecek kadar acimasizlar. Seytanlarla dolu olan dunyada tek melekler onlarken, teker teker dusuyorlar. Kanatlarini koparip evlerine sus diye asiyorlar. O kanatlarin aslinda kendilerini kurtardiklarini fark edemiyorlar.

[dazsosas-blog]

Zaman durmuş gibiydi. Akmaya devam etse bile ben hep aynı günde takılı kalmıştım.

[dazsosas-blog]

Kalbim kırık. Parçalar her nefes aldığımda canımı acıtıyor.