daphnemar - Tumblr blog

[daphnemar]

12_Συλλογικές χαρτογραφήσεις

Σήμερα το μάθημα ήταν διαδικτυακό. Επιχειρήσαμε όλοι μαζί να φτιάξουμε ένα χάρτη. Η πρώτη προσπάθεια δεν πιστεύω ότι είναι και πολύ πετυχημένη καθώς δύσκολα διακρίνεις μονοπάτια στα οποία μπορείς να περιπλανηθείς και σημεία που μπορείς να ξεκινήσεις και να τελειώσεις. Ίσως όλος αυτός ο πανζουρλισμός να οφείλεται και στην ανωνυμία που σου εξασφαλίζει η οθόνη του υπολογιστή και σου αφήνει τα περιθώρια να πράττεις πιο αλαζονικά ίσως, από ότι θα έκανες συνήθως. Η δεύτερη προσπάθεια, όμως , είναι γεμάτη στάσεις στις οποίες σου δημιουργείται η ανάγκη να κατέβεις και να περιηγηθείς.

[daphnemar]

10_Περιπατητικές χαρτογραφήσεις

Άργησα και σήμερα να έρθω στο μάθημα. Τους βλέπω όλους έξω να παίζουν με μία ροζ κλωστή . Πάω να ρωτήσω τι γίνεται. Μπλέκομαι. Εκνευρίζομαι. Συνεχίζω προσπαθώντας να φανώ ψύχραιμη. Παίρνω και εγώ ένα κομμάτι της κλωστής και προσπαθώ να το περιπλέξω . Κάνω κύκλους γύρω από ένα κορμό δέντρου και το κομμ��τι που περισσεύει το δένω σε ένα κλαράκι. Ακολουθώ από περιέργεια και την υπόλοιπη κλωστή να δω που καταλήγει. Πηδάω. Σκύβω. Ξαναπηδάω. Ξανασκύβω. Αποσυντονίζομαι από τις ομιλίες κάποιων και απομακρύνομαι από το στόχο μου. Αναρωτιούνται τι κάνουμε. Ούτε εγώ είναι η αλήθεια έχω πολυκαταλάβει αλλά παρότι έχω κάνει αυτή τη διαδρομή έξω από τη σχολή εκατομμύρια φορές, σήμερα έμοιαζε διαφορετική. Σαν να δημιουργήθηκαν καινούργια μονοπάτια. Σαν να οργανωνόταν διαφορετικά ο χώρος. Από μια στιγμή και μετά η πρόσβαση στα παγκάκια μπροστά από την είσοδο της σχολή είχε γίνει σχεδόν αδύνατη. Το μέρος που αποτελούσε την πιο γρήγορη και εύκολη λύση για να κάτσεις μόλις βγεις από τη σχολή, ήταν πλέον δυσκολοπρόσητο. Μου έκανε εντύπωση που μια απλή κλωστή ανάλογα με το ύψος με το οποίο τοποθετούνταν μπορούσε να επηρεάσει τόσο πολύ τη διαδρομή των περαστικών. Νέες διαδρομές. Νέες περιπλανήσεις.

[daphnemar]

9_Χαρτογραφήσεις

Χάρτης συναισθημάτων και εμπειριών. Αγχώνομαι στην ιδέα ότι πρέπει να εκθέσω όλα τα συναισθήματα που έχω βιώσει. Διασκορπισμένα νησιά σε μια θάλασσα εμπειριών. Έντεκα στον αριθμό. Τουλάχιστον τόσα εγώ μπορώ να μου αναγνωρίσω και να παραδεχτώ. Φόβος, θλίψη, στεναχώρια, χαρά, έκπληξη, έρωτας, υπερηφάνεια, ντροπή, θάρρος, μοναξιά, άγχος. Όσο περισσότερο τα σκέφτομαι, τόσο πιο αφαιρετική γίνεται και η αποτύπωση τους. Κλείνω τα μάτια. Αφήνω το χέρι να καθοδηγηθεί από το συναίσθημα και όχι από το τελικό οπτικό αποτέλεσμα. Παύει πλέον να είναι χειρονομία κατασκευής και γίνεται χειρονομία διείσδυσης. Δημιουργούνται ολότητες που έχουν το δικό τους ρυθμό, τις δικές τους αρμονίες. Μου φαίνεται γοητευτική αυτή η αυτόματη γραφή αλλά και ταυτόχρονα κάπως επικίνδυνη. Είναι ωραίο να βουτάς στον ψυχισμό σου και να αφήνεις να ξεχυθούν τα συναισθήματα μέσω των δακτύλων αλλά και ταυτόχρονα τρομακτικό. Τρομακτικό μήπως χαθώ, μήπως πνιγώ στο ποταμό των συνθηκών που πιέζω να θυμηθώ για να καταφέρω να αποτυπώσω.  Παραδίνομαι στη μαγική δύναμη της αυθόρμητης χειρονομίας προσπαθώντας όμως να διατηρήσω τον έλεγχο. Αυτή η διαλλακτική ανάμεσα στο σκίτσο και σε μένα , αυτό που το σκίτσο δείχνει και αυτό που εγώ θέλω να φανεί μοιάζει να παίρνει εντελώς διαφορετική μορφή όταν αποφασίζω να σχεδιάσω με ανοιχτά τα μάτια.

[daphnemar]

8_Εθνογραφικά σχέδια

Το σημερινό μάθημα ξεκίνησε διαφορετικά από όλα τα υπόλοιπα. Άργησα να έρθω. Ήταν όλοι έξω. Μάζευαν φυτά. Είχα καιρό να αγγίξω τους βλαστούς των λουλουδιών. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Πίστευα ότι υποκύπτω σε μια ενοχική απόλαυση. Λαχταρούσα να έρθω σε απόλυτη επαφή με αυτό που ονομάζουμε φύση αλλά ταυτόχρονα ένιωθα ότι  εκμεταλλεύομαι την ευθραυστότητα της. Δεν μάζεψα πολλά λουλούδια. Μόνο δύο, τρία φυλλαράκια. Αποφάσισα να εμπνευστώ περισσότερο από τα χρώματα και τα αρώματα που μου πρόσφερε η σημερινή μας βόλτα. Ξεκινάω διστακτικά με κάποια μοτίβα. Προσπαθώ να θυμηθώ τις εντάσεις των μυρωδιών της γης. Ζουλάω το φύλλο στο χαρτί. Το χρησιμοποιώ ως πενάκι για το μελάνι. Αρχίζει να αλλάζει μορφή, να γίνεται πιο ευάλωτο. Προσπαθώ να μπλέξω την έμβια ύλη που κρατώ με τα συμβατικά υλικά που έχω στη κασετίνα μου. Όλη η αίθουσα πλημμυρίζεται από τη μυρωδιά του γρασιδιού. Απλώνεται ένας τεράστιος πάπυρος μπροστά μας . Όλοι πέφτουν με τα μούτρα να δώσουν το δικό τους στίγμα πάνω στο τεράστιο χαρτί. Γέλια. Σπρωξίματα. Σχέδια το ένα πάνω στο άλλο. Οι περισσότεροι σχεδιάζουν με χρώματα. Η μυρωδιά του πατημένου γρασιδιού συνεχίζει να υπάρχει στην ατμόσφαιρα.

[daphnemar]

7_Απραξία

Χαζά σκιτσάκια που δεν απαιτούν καμία απολύτως σκέψη. Μόνο χρόνο. Αβίαστες κινήσεις του χεριού πάνω στο χαρτί.  Επανάληψη. Η ίδια κίνηση. Το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Το μόνο που αλλάζει είναι η ταχύτητα. Χειρονομίες επιβραδυμένες. Χειρονομίες σπαστικές. Ένα σημείο, μια ατελείωτη γραμμή. Βαρέθηκα. Το βίντεο συνεχίζει να παίζει στο backround. Παύση. Σήμερα μόνο μολύβι. Προσπαθώ να σπάσω τη μίζερη σιωπή με κάποιες απότομες χαράξεις πάνω στο χαρτί. Γραμμές. Κι άλλες γραμμές. Και ξανά γραμμές. Στην αρχή ήταν πιο καμπυλωτές. Όσο περνάει η ώρα γίνονται και περισσότερο απότομες, σχεδόν αυταρχικές. Αφαιρούμαι. Πεινάω. Παρατηρώ τους γύρω μου. Όλοι κινούνται με αργές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Έχουν όλοι το ίδιο αχανές βλέμμα. Χαράζω και πάλι το χαρτί. Πατάω πιο πολύ το μολύβι για να αλλάξει πάχος η γραμμή. Γρατζουνάω το χαρτί σαν κατάδικος που μετράει τις μέρες στο κελί. Η ώρα δεν περνάει. Σχεδόν παραδίνομαι στον ώμο της διπλανής . Κοιτάω αυτούς περνάνε απέξω. Θα ήθελα και εγώ να είμαι έξω. Βαρέθηκα. Βαριέμαι. Το βίντεο συνεχίζει να ακούγεται. Οι διπλανοί μου αρχίζουν σιγά σιγά να φεύγουν. Επιτέλους η μπάρα από το βίντεο ολοκληρώνεται και πέφτουν τίτλοι τέλους.

[daphnemar]

6_Αισθήσεις- Γεύση

Έμβια ύλη. Έχω μια υποχρέωση απέναντί της. Οφείλω να αποφασίσω είτε αν θα τη σεβαστώ, είτε αν θα την κατακρεουργήσω. Η πρώτη επιλογή δεν με εμπνέει και πολύ καθώς με περιορίζει στα όρια της παρατήρησης, του ελεύθερου σχεδίου που τελικά δεν είναι και τόσο ελεύθερο. Είμαι λίγο συγκρατημένη στην αρχή. Διστάζω να χαλάσω το σχήμα της φράουλας που κρατάω, φοβούμενη μήπως πάψει μετά να είναι φράουλα. Μετατρέπεται σε σφραγίδα. Θέλω να γίνει και πάλι φράουλα. Θυμώνω που δεν μου έκανε τη χάρη να παραμείνει στην αρχική της ιδιότητα και την ζουλάω πάνω στο χαρτί. Αναδύεται η μυρωδιά της πατημένης φράουλας. Τα χέρια μου γίνονται πλέον ένα με τη σάρκα του φρούτου. Θέλω κι άλλα φρούτα. Κι άλλες μυρωδιές. Κι άλλα ζουμιά. Μου έχει ξανασυμβεί αυτή η ανέμελη επαφή με το φαγητό. Δεν ήταν πάντοτε ευχάριστη ωστόσο. Το φαγητό που δεν μου άρεσε όσο και αν του άλλαζα μορφή, όσο και αν το περιεργαζόμουν συνέχιζε να μην μαρέσει. Αυτό που κάνω όμως τώρα μ’αρέσει. Μου θυμίζει τότε που ζωγράφιζα με το φαγητό πάνω στο τραπέζι. Ανάγλυφες ιστορίες, με χρώματα και αρώματα. Όσφρηση. Καινούργια αίσθηση. Ίσως η αγαπημένη μου μέχρι στιγμής. Τα χέρια μου έχουν αρχίσει να κολλάνε. Πάω να τα πλύνω.

[daphnemar]

5_Εξατμισμένα ίχνη

Σχέδια μόνο με νερό. Διαφάνεια ή μήπως και όχι; Ότι γράφω, ότι σχεδιάζω μετά από λίγο σβήνεται. Ματαιότητα. Γιατί; Μετα από λίγο δεν θα υπάρχει. Τι έχω να κρύψω; Ρίχνω νερό και παρατηρώ τη μεταβολή του χαρτιού. Όσο περνάει η ώρα γίνεται πιο ευάλωτο. Πιο εύθραυστο. Χάνει τον χαρακτήρα του. Αποκτά τα στοιχεία των επιφανειών που το τοποθετώ. Χαραγματιές που μοιάζουν με παράθυρα. Γυαλάδες που σε τυφλώνουν. Αόρατα ραβασάκια. Σημάδια που δεν είναι ανεξίτηλα. Σημεία στο χαρτί σαν αστέρια. Τόσες  εφήμερες υφές και ιδιότητες . Τίποτα μόνιμο. Ένας καμβάς συνεχώς καινούργιος και μη. Αμέτρητες ευκαιρίες να δημιουργήσεις κάτι διαφορετικό από το προηγούμενο. Μια συνεχόμενη μεταβολή χωρίς όμως επιστροφή.  

[daphnemar]

4_Το διάγραμμα ως καταστροφή

Πετάω μπογιά στο χαρτί. Τη πασαλίβω. Ελπίζω στο να βγει κάτι. Δεν θέλω να υποκύψω στο αποτέλεσμα της όρασης. Προσπαθώ να κάνω ένα διάγραμμα του εαυτού μου. Μεταφέρομαι έξω από εμένα και προσπαθώ να με παρατηρήσω ως τρίτο άτομο. Ανησυχώ μήπως αυτό που σχεδιάζω είναι πολύ υποκειμενικό. Μήπως τις ανασφάλειες που νιώθω μπορέσουν να τις δουν κι άλλοι. Συνεχίζω. Σχηματίζονται μορφές. Δεν ξέρω με τι μοιάζουν. Ιδιόμορφα πλάσματα εμφανίζονται στο χαρτί. Ίσως κάπως έτσι μοιάζει η αύρα που κουβαλάει ο καθένας μας, η ενέργεια που έχει. Βέβαια δεν πολύ πιστεύω σε αυτά. Άλλα άμα πίστευα, φαντάζομαι πως μοιάζουν με κάτι τέτοιο. Και αν η ενέργεια μοιάζει κάπως έτσι, τι γίνεται με τη ψυχή; Μπορεί και αυτή να αποτυπωθεί; Περίεργο συναίσθημα να βλέπεις τη ψυχή σου στο χαρτί. Μήπως με αυτά που λέω αν τα διαβάσει κάποιος θα με θεωρήσει τρελή; Είναι και αυτό μια πιθανότητα. Ρίχνω πάλι χρώμα. Παίρνω το σφουγγάρι. Καινούργιες υφές. Νέες πιθανότητες. Εισβάλλω στο έργο χρησιμοποιώντας μαύρο μελάνι. Νέες αλλαγές. Καινούργια αβεβαιότητα. Μια εμπειρία χάους. Ένα ατύχημα που δεν οφείλεται και τόσο στη τύχη. Ήταν επιλογή. Μια τυχαία επιλογή. Ακατανόητη χειρονομία. Μπορεί να ήταν και καταστροφική, μπορεί και όχι. Υπάρχουν πιθανότητες.

[daphnemar]

3_Στα όρια της γραφής

Δεν γράφω τίποτα. Δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν έγραφα και ποτέ κάποιου είδους ημερολόγιο. Είχα προσπαθήσει αλλά δεν μου έβγαινε. Προτιμούσα να λέω αυτά που μπορώ να πω και να σχεδιάζω αυτά που δεν μπορώ να πω. Ωστόσο αν γράψω πράγματα που δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι; Πλάκα θα έχει. Κάνω σχήματα. Σχήματα που αποτελούν δημιούργημα του δικού μου αλφάβητου. Μόνο εγώ μπορώ να το αποκωδικοποιήσω. Μπορώ να γράψω ιστορίες κι γεγονότα μου θα ξέρω μόνο εγώ. Για κάτσε. Μοιάζουν με κατόψεις. Ναι ναι. Όλο το χαρτί είναι ένας χάρτης. Μια κάτοψη ενός χωριού. Βαρέθηκα. Θα γράψω ένα κονσέρτο. Όχι ότι έχω ιδέα από μουσική, αλλά δεν έχει σημασία. Το δικό μου πεντάγραμμο δεν θα έχει νότες. Θα έχει μόνο σημεία. Και δεν είναι γραμμένο για να το παίζουν όργανα. Εγώ ας πούμε θα το παίξω με το μολύβι μου. Εσύ μπορείς να το παίξει με το μαρκαδόρο σου ή με το στυλό ή με το κάρβουνο. Ολόκληρη ορχήστρα. Θα γράψω ένα δικό μου μουσικό κομμάτι. Δεν θα έχει μόνο σημεία. Δεν τος σκέφτομαι και πολύ. Απλά θέλω να έχει μια συνοχή ο ήχος που παράγω. Εντάσεις. Χρώματα. Μήπως να κλείσω πάλι τα μάτια; Γράφω. Σβήνω. Και πάλι το ίδιο.

[daphnemar]

2_Εκ των έξω εκ των έσω

Εκ των έξω και εκ των έσω. Το έξω φαντάζομαι είναι ο περιβάλλοντας χώρος. Οπότε ακούω τους ήχους γύρω μου. Έστω ότι το χαρτί είναι το τραπέζι που καθόμαστε όλοι. Οι ήχοι μου είναι λίγο, πολύ γνωστοί. Μόνο η ένταση αλλάζει ανα διαστήματα. Ομιλίες. Καρέκλες που κουνιούνται. Γέλια. Χτυπήματα και συρσίματα στο χαρτί. Νιώθω ότι παίρνω λίγη πληροφορία από όλους. Κουράστηκα. Θα μεταφερθώ στα εκ των έσω. Είναι δύσκολο να αποτυπώσεις το συναίσθημα στο χαρτί. Προτιμώ στη φάση αυτή να κλείσω τα μάτια μου. Θα αφήσω το συναίσθημα να αποτυπωθεί από μόνο του. Ξαφνικά το χέρι λειτουργεί χωρίς να σκεφτώ. Σκέφτομαι, αισθάνομαι, πράττω. Δεν ισχύει πλέον αυτή η σειρά. Σήμερα πρώτα αισθάνομαι, μετά πράττω και μετά σκέφτομαι. Μπερδεύτηκα. Ανοίγω τα μάτια. Σχεδιάζω παράλληλες γραμμές, μήπως και καταφέρω να ηρεμήσω. Λειτουργεί μέχρι κάποιο βαθμό. Βάζω και λίγο νερό στο χαρτί. Το αφήνω να κυλήσει. Πρώτη φορά παρατηρώ πόσο αργά κυλάει μια σταγόνα. Ψέματα. Μου αρέσει να παρατηρώ και τις σταγόνες τις βροχής όταν πέφτουν στα τζάμια. Αλλά τότε δεν ελέγχω που θα πάνε. Πηγαίνουν είτε όπου τις πάει η βαρύτητα, είτε όπου τις πάει ο άνεμος. Σήμερα μπορούσα εγώ να ελέγξω που θα πάνε.

[daphnemar]

1_τυφλό σχέδιο 

 Παράξενο αίσθημα να μην ελέγχεις που βρίσκεσαι. Χάνεσαι. Πανικοβάλλεσαι. Είναι ωραίο αυτό που σχεδιάζω ή είναι κάτι αστείο; Κι αν  βγω έξω από το χαρτί; Θα βάλω το χέρι μου ως όριο και δεν θα βγω. Και αν δεν είναι συμμετρικό αυτό που κάνω; Θα τοποθετήσω το κάρβουνο και κανένα στυλό και θα γίνει συμμετρικό. Ανοίγω τα μάτια μου για λίγο στα κλεφτά. Αυτό που έχω κάνει δεν είναι ούτε μέσα στα όρια, ούτε συμμετρικό. Παραιτούμαι. Αυτή τη φορά απλά θα κλείσω τα μάτια μου και θα σκεφτώ κάτι. Και υπόσχομαι να μην τα ξανά ανοίξω. Θα σχεδιάσω τις σκέψεις μου. Και χαζομάρα να είναι ποιος θα το δει; Υποτίθεται όλοι έχουμε κλειστά τα μάτια. Ακούω τη διπλανή. Οριακά προσπαθεί να λιώσει το κάρβουνο. Θα το κάνω και εγώ. Γελάει. Θα έχει πλάκα υποθέτω. Πράγματι. Τα χέρια μου τα νιώθω να λερώνονται. Δεν με νοιάζει όμως. Το χαρτί παύει να έχει υφή . Είναι σαν να σχεδιάζω στην άμμο και όχι σε χαρτί. Κάτι μου θυμίζει αυτή η διαδικασία. Κάπου, κάποτε την είχα ξανακάνει. Πρέπει να ήμουν νηπιαγωγείο. Ούτε καν δημοτικό. Στο δημοτικό ήμουν μεγάλη. Τα δέντρα έπρεπε να είναι πράσινα , τα σπίτια τετράγωνα με στέγη και ο ήλιος κίτρινος και στρογγυλός. Ναι ναι. Αυτό που κάνω τώρα το είχα κάνει σίγουρα στο νηπιαγωγείο. Τότε που είτε τα μάτια μου ήταν κλειστά, είτε ανοιχτά , το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Το μάθημα τελείωσε. Ανοίγω τα μάτια. Ήμασταν όλοι για λίγο μικρά.