daanverbesselt-blog

[daanverbesselt-blog]

De 5de golf (Rick Yancey) (=boek) (eind mei) =EXTRA

'De 5de golf' is het eerste deel van een science-fiction serie voor jongeren. Het verhaal wordt verteld aan de hand van verschillende vertellers, er wordt gewisseld van verteller na elk deel en zo'n deel duurt steeds rond de 20 hoofdstukken van elk een paar pagina's. Ik vond het boek vlot geschreven en spannend op de geschikte momenten. De schrijver heeft een heel verschillende opvatting over hoe buitenaards leven er zou uitzien, in dit boek kan je ze namelijk niet onderscheiden van 'gewone' mensen en zijn ze de mensheid genadeloos aan het uitmoorden. Een aanrader voor mensen die graag een verassend en vlot geschreven science-fiction verhaal willen ontdekken.

[daanverbesselt-blog]

Machtsovername van Vince Flynn (=boek) (midden februari) =EXTRA

Dit boek is een klepper van ongeveer 400 bladzijden, maar toch had ik het in ongeveer een weekje uit. Dat toont alvast aan dat het heel vlot geschreven was. Het is een actie-thriller in de puurste vorm en het is een deel in de Mitch Rapp-serie van Vince Flynn, maar valt ook individueel te lezen. Ik vond het een heel goed boek, want het zat vol met actie en de spanning werd altijd goed opgebouwd. Het boek had al mijn verwachtingen in gelost.

[daanverbesselt-blog]

Shot Caller (=film) (begin februari) =EXTRA

Shot caller is een actie-dramafilm over een man die door een ongeluk in de gevangenis beland, daar een echte crimineel wordt en uiteindelijk de hele gangster-bende leid. Normaal kijk ik nooit drama-filmen, maar deze sprak me wel aan en daarom besloot ik hem toch te kijken. Deze film heeft mij heel erg aangenaam verrast over het genre, want ik vond het persoonlijk een heel erg goede film. Er was naar mijn mening een goede mengeling van actie en rust. Dus een echt aanrader voor iemand die wel houdt van een film met af en toe wat gepaste actiescènes. 

[daanverbesselt-blog]

Ballet: ‘Lady of the Camellias’ (kinepolis Oostende 15 februari) =PODIUM

DANCE | DANCE REVIEW

Dreams of a Dying Courtesan

By CLAUDIA LA ROCCOJUNE 5, 2011

At a certain point in “Lady of the Camellias” — and that point is pretty much the beginning — the audience member driven to despair by the inanity before her is reduced to trivial entertainments like counting the number of times Armand Duval, the ballet’s petulant leading man, casts himself to the ground in a fit of something or other.

It’s either that or keep track of the consumptive heroine Marguerite Gautier’s multiple silent death rattles. Anything to pass the time.

What world was John Neumeier living in when he created this reactionary, maudlin drivel in 1978? And what were the powers that be at American Ballet Theater thinking just last year when they added it to their stable of war horses? Can they really hold their audience in such contempt?

 Lady of the Camellias, with Julie Kent and Roberto Bolle of American Ballet Theater, at the Metropolitan Opera House.

The bathetic plot, such as it is, is based on the novel by Alexandre Dumas fils and delivered over three interminable acts in a series of flashbacks, all set to a bit more Chopin than one might like in an evening’s entertainment. The story revolves around the leads’ frenzied love affair, which flounders when Armand’s father convinces Marguerite, a reformed prostitute, that she is not doing his son’s reputation any favors by shacking up with him. She leaves, her ex-lover lashes out at her, and she dies alone and a martyr, lost in feverish dreams of “Manon Lescaut,” the ballet within the ballet. (The misogyny here is beyond textbook: the women are all whores, and if their hearts are gold you can bet those organs are also about to give out.)

On Friday night the grim task of carrying this degrading pabulum fell to Julie Kent and Roberto Bolle, with assists from Gillian Murphy and David Hallberg, who are utterly wasted as Manon and Des Grieux. It’s hard to imagine which dancers might make something of “Lady of the Camellias.” It would take the ballet equivalent of Johnny Depp, someone who can explode a show from the inside, but these performers are far too earnest in their interpretations for any such subversive fun to transpire.

Though Ms. Kent’s long auburn hair hangs in beautiful sheets, and though she has cornered the market on noble suffering, she is not especially believable or engaging as a high-society courtesan. Xiomara Reyes, as Prudence Duvernoy, and Jared Matthews, as Gaston Rieux, offer a bawdy respite here and there. (Mr. Matthews appears to have a particularly good time brandishing his whip in all its metaphorical glory.) And Hee Seo’s Olympia is flirtatiously charming and mercifully low-key.

But mostly we get unleavened passion and despair from Ms. Kent and from Mr. Bolle, who throughout projects an air of vague, disheveled anguish, as if he were the front-runner in some bizarre emoting contest.

Perhaps he really is suffering. Ballet dancers spend their lives making fiendishly difficult phrases look easy. It is quite a choreographic feat to make them look consistently awkward for almost three hours. Mr. Neumeier manages it through strangled gestural motifs and absurdly arduous lifts in which the women’s full skirts continually threaten to suffocate their laboring partners. Lucky them, they don’t have to watch what they’re doing.

American Ballet Theater’s “Lady of the Camellias” continues in repertory through Wednesday, and the company’s season runs through July 9 at the Metropolitan Opera House, Lincoln Center; (212) 362-6000, abt.org.

 Mijn mening

Ik zag hetzelfde stuk als in deze recensie enkel was deze versie live uitgezonden vanuit Moskou en werd die door het Bolshoi-ballet uitgevoerd. De recensent is in deze recensie niet zo positief over dit stuk en naar mijn mening is dat meer dan terecht, maar dat zal waarschijnlijk niet aan het stuk liggen. Ik heb mij eigenlijk gewoon heel de avond verveeld, omdat ik het oersaai vond. Het enige lichtpuntje was de ‘presentatrice’  die af en toe wat extra informatie gaf die relatief interessant was, zoals welke muziek er was gekozen (namelijk muziek van Chopin) en ook deden de dansers het naar mijn mening niet slecht. De muziek viel ook wel mee, maar voor mij leek het dat er steeds werd gezocht naar een hoogtepunt (zowel in de muziek als in de dans) en dat dat nooit bereikt werd. Als elke balletvoorstelling zo is dan moet ik zeggen dat het nooit iets voor mij zal zijn. Deze activiteit was voor mij wel niet echt teleurstellend, want ik dacht al dat het totaal mijn ding niet ging zijn en dat bleek nu ook meer dan duidelijk.

[daanverbesselt-blog]

Jasper Steverlinck TOUR            (CC de Meent 13 januari) =POP

Jasper Steverlinck maakt dromerige doorstartAssche

Voor het eerst in lange tijd laat Jasper Steverlinck weer van zich horen. Het even sober als dromerig gebrachte ‘That’s not how Dreams are Made’ werd deze ochtend vooruitgestuurd om een tweede soloplaat aan te kondigen.

Het begon er zowaar op te lijken dat Jasper Steverlinck het songschrijven onder zijn eigen naam de rug had toegekeerd. In 2012 stopte hij met Arid om zich opnieuw toe te leggen op zijn solocarrière, maar op een enkele single na verscheen dan toch geen nieuwe plaat. Die had er nochtans vorige zomer moeten aankomen. Plots bleef het ook opvallend lang stil rond de toekomstplannen van de voormalige Arid-frontman.

Maar in september verschijnt nu toch een nieuw album. De reden van het oponthoud? Begin vorig jaar dook Steverlinck de studio in met Jake Gosling. Maar de producer van Ed Sheeran, One Direction, Paloma Faith en The Libertines bedacht de zanger kennelijk met een geluid dat niet helemaal strookte met zijn eigen visie.

Dus besloot de Gentse songschrijver om de plaat nogmaals op te nemen met Jean Blaute, en terug te keren naar de essentie. Dat merk je ook meteen aan de spartaanse, uitgeklede single ‘That’s not how Dreams are Made’. De lyric video bij de song werd ingeblikt door Sammy Slabbinck, die u wellicht ook kent van zijn collagekunstwerken.

Voor de jongste lezers: in 2003 nam Steverlincks solocarrière een hoge vlucht toen zijn eerste single ‘Life on Mars’ liefst acht weken op nummer 1 stond in de Ultratop. In september verschijnt nu de opvolger van zijn soloplaat Songs of Innocence, die indertijd 41 weken in de Ultratop bleef bivakkeren.

mijn mening

Ik ga direct eerlijk zijn, ik vond het niet zo leuk omdat het mijn stijl niet is en heb me daarom ook wel wat verveeld. Maar vond wel dat hij heel goed kon zingen en snap dat er veel mensen die muziek wel leuk vinden, wat ook bleek uit de volle zaal. Ook vertelde hij tussen zijn liedjes wat over zijn plaat (zoals de dingen die in het bovenstaande artikel staan), dat deed hij met lichte spot maar ik vond dat hij daarin licht narcistisch overkwam. Bijvoorbeeld het laatste lied en het enige met een orgel kondigde hij aan als ‘het lied dat Bob Dylan vergat te schrijven’. Het ergste was dat ik dat het slechtste lied van het hele optreden vond. Persoonlijk vond ik de eerste liedjes die hij speelde het mooiste, want daarna werden de liedjes wat langdradig vond ik. 

[daanverbesselt-blog]

Fanny K. (stripverhaal)                   (2 november)=EXTRA

Fanny K. is een stripverhaal over het leven van Fanny Kiekeboe als ze volwassen is geworden. Ik had al enkele recensies gelezen over deze strip en er stond altijd in dat het personage Fanny van Merho in deze strip geen eer wordt aan gedaan. Jammer genoeg moet ik ze gelijk geven van de avontuurlijke feministische verleidster Fanny blijft maar een schim over. Maar als je de strip los bekijkt van de Kiekeboes is het geen slechte strip.

[daanverbesselt-blog]

Django Unchained (5 november) =EXTRA

Django unchained is een western film vol actie, ook zijn er enkele grappige fragmenten in te vinden. Jamie Fox speelt een (ex-)slaaf die bounty hunter wordt en zijn vrouw zoekt samen met zijn leermeester, hij speelt de rol heel goed. De actie in deze film is heel goed in beeld gebracht en ook tonene ze duidelijk hoe erg de slavernij in Amerika was. Het is dus een heel goede (actie)westernfilm met een sterk verhaal.

[daanverbesselt-blog]

Le fidèle (4 november) =FILM

4/5

‘Le fidèle’: wervelende gangsterfilm met een bloedend hart

'Rundskop'-regisseur Michaël R. Roskam regisseert ode aan de liefde

02-10-17, 21.36u - Lieven Trio

Kan je een film tegelijk ietwat gebrekkig, en toch subliem vinden? Le fidèle is verrassende cinema met wervelende actie, een rammelende laatste akte en een onvergetelijke romance tussen Matthias Schoenaerts en Adèle Exarchopoulos.

 2© Le fidèle

Le fidèle gaat als een strakke bolide uit de startblokken: al na enkele scènes zit de vurige romance tussen Gino “Gigi” Vanoirbeek (Schoenaerts) en Bénédicte “Bibi” Delhany (Exarchopoulos) op kruissnelheid. Zij is racepilote, hij doet iets vaags met import en export van auto’s. Zegt hij. In werkelijkheid overvalt hij – op nogal spectaculaire wijze zelfs – banken en geldtransporten. Gigi is een gangster met een groot hart, een traumatische jeugd en één groot gebrek: hij liegt.

Le fidèle is een misdaadfilm met een bloedend hart. De wervelende actiescènes, virtuoos gefilmd door director of photography Nicolas Karakatsanis, zijn als gracieuze balletten van beheerst geweld. Let op hoe de fantastische overval op de snelweg in één lange take wordt vastgelegd.

Maar ondanks dat soort bravourescènes is liefde het toverwoord. Het zit verstopt in de titel – schud de letters van “fidèle” maar eens door mekaar –, en het is de vuurrode draad die de personages van begin naar einde leidt. Gigi is als een wilde hond die in Bibi eindelijk een baasje vindt aan wier voeten hij zijn vermoeide hoofd kan laten rusten. Hoe hij zijn lot volledig in haar handen legt: het is prachtig om naar te kijken.

Dream team

Er is altijd al iets dierlijks geweest aan de films van Michaël R. Roskam (Rundskop), en in die zin is het koppel Schoenaerts-Exarchopoulos zijn ultieme dream team: twee acteurs met een rauwe, animale energie die je willens nillens meeslepen in hun explosieve coup de foudre. Schoenaerts levert een van zijn meest veelzijdige vertolkingen tot dusver af: hij combineert het aaibare van Far From the Madding Crowd met het strakke van Maryland en de diepe emotionele gekwetstheid van Rundskop. Ja, Gigi is een bad boy, maar wel één met humor, elegantie en lichtheid.

 2© Le fidèle

Hoe langer hoe meer trekt Exarchopoulos de film naar zich toe. Haar Bibi is een natuurkracht, met een doortastendheid die je niet verwacht op haar jonge leeftijd – getuige de pittige ondervragingsscène in de auto aan 100km/u. Maar zoals wel vaker bij Roskam, wordt op de duur ook het noodlot een hoofdpersonage. 

Roskam schreef het scenario samen met Noé Debré en Thomas Bidegain, die ook Gouden Palmwinnaar Dheepan neerpenden voor Jacques Audiard. Met die film deelt Le fidèle de tragiek van een man die een nieuwe start probeert te maken, maar niet aan zijn verleden kan ontsnappen.

Passie met brokken

Roskam is een filmmaker die zijn metier met evenveel onstuimige passie bedrijft als Gigi en Bibi de liefde met mekaar. Dan is het misschien onvermijdelijk dat er hier en daar brokken worden gemaakt: in de derde akte gaat hij aan hoge snelheid uit de bocht, om pas na een paar keer tollen weer op het parcours te belanden. Sommige kijkers zullen op dat moment afhaken, maar het loont de moeite om in Roskams slipstream te blijven hangen, want hij loodst je met gierende banden naar een hartverscheurende finish.

Le fidèle is geen kopstoot zoals Rundskop. Wel een aangrijpende en eigenzinnige combinatie van genrefilm, gelaagd psychologisch portret en pure romantiek. En vooral: een ode aan een pure, misschien wel onhaalbare liefde. Wie zich op diezelfde onvoorwaardelijke manier overgeeft aan Gigi en Bibi, zal hun amour fou nog dagen voelen nasmeulen in zijn bloedbaan.

‘Le Fidèle’ speelt vanaf 4/10 in de zalen.

Genre: Misdaaddrama Van: Michaël R. Roskam Met: Matthias Schoenaerts, Adèle Exarchopoulos, Sam Louwyck Duur: 2u10

 mijn mening

Ik vond de film niet echt mijn stijl, maar wel goed voor genre. In de recensie wordt dan wel gezegd dat het een film is met wervelende actie, maar naar mijn smaak is dat net datgene dat een beetje ontbrak: actie, maar de actie die er was was wel goed gemaakt wat ook is vermeld in de recensie. Ook vond ik het iets te dramatisch naar mijn smaak. Wel vond ik dat de personages heel goed werden neergezet, vooral heel realistisch ze werden precies rechtstreeks uit bepaalde milieu’s gegrepen. Het minst leuke vond ik zoals in deze recensie vermeld ‘de rammelende laatste akte’, misschien is dat omdat ik niet hou van open eindes. Maar voor mij zette dat toch een domper op een goede film in het genre romantisch drama. Mijn conclusie is net als deze recensie positief, maar het was zeker niet mijn stijl.

[daanverbesselt-blog]

Dodelijk bedrog (deel 7 uit de sniper-serie van Jack Coughlin) (14 oktober) = EXTRA

Ik vond het een heel goed boek, omdat het vol actie en spanning zit. Het hoofdpersonage van het boek is gunny sergeant Kyle Swanson net zoals de vorige 6 delen. Kyle is een scherpschutter die voor de VS moord en zijn team staat vlak onder de president zelf. Ik las ook de vorige 6 delen, maar vond dit toch 1 van de beste van de serie omdat er een onverwacht complot in wordt uitgespit.

[daanverbesselt-blog]

Felix De Boeck museum (felixart)(30 september) = EXPO

FELIX DE BOECK (Drogenbos, 1898 - 1995)

Samen met kunstenaars als Victor Servranckx, Karel Maes, Jozef Peeters en Georges Vantongerloo behoort Felix De Boeck tot de eerste generatie modernistische schilders in België. Van het verkennend academisme over impressionistisch geïnspireerde werken en het kleurgeweld van het fauvisme evolueerde de schilder naar de abstractie. Zijn specifieke lyrisch-abstracte stijl van het begin van de jaren twintig sloot nauw aan bij de "nieuwe" kunst die zich internationaal manifesteerde en waarvan De Stijl de bekendste en meest extreme vertegenwoordiger was. Nadien, vanaf het einde van de jaren twintig, worden zijn werken mystiek realistisch, zijn beeldtaal en methode kenmerkt zich door het krassen met de passer in monochrome, geschilderde kleurvlakken.  

KORTE BIOGRAFIE:

Felix De Boeck werd geboren te Drogenbos op 12 januari 1898 op de boerderij van zijn ouders, waar hij later ook zelf zal wonen en werken. Hij stierf 98 jaar later in Sint-Agatha-Berchem op 18 januari 1995.

De Boeck volgde lager onderwijs tot het derde studiejaar in de gemeenteschool van Drogenbos. Vanaf het vierde studiejaar tot en met de retorica studeerde Felix aan het Franstalig Collège Saint-Pierre in Ukkel. Dit was voor hem een hele aanpassing aangezien hij slechts in beperkte mate Frans sprak. Samen met zijn broer Marcel en de latere radiopresentator Pol Jacquemijns was hij een van de 'intellectuele' jongelingen van Drogenbos. Als gevolg van de Eerste Wereldoorlog kon hij echter geen hogere studies aanvatten. Uiteindelijk ontwikkelde hij zich op autodidactische manier tot kunstenaar.

Felix De Boeck leerde tekenen in de tekenklas van kunstenaar Pol Craps, eveneens uit Drogenbos. Iedere zondagvoormiddag verzamelden enkele getalenteerde jongens en meisjes in zijn atelier en ze kregen er basistechnieken aangeleerd. Een ander kunstenaar die een tijdje in Drogenbos leefde, Louis Thévenet, bracht hem in contact met verf en penselen. Hij was het die Felix aanspoorde om verder te gaan dan alleen maar tekenen en bracht verf en penselen mee uit Brussel. Meer en meer trok ook Felix naar de stad om er contacten te leggen met andere artiesten en gelijkgestemde zielen. Zo kwam hij terecht bij de kunstkring "Doe Stil Voort" waar hij in 1918 voor de eerste maal de kans kreeg om zijn werk te tonen aan een groter publiek:

“Via de kring Doe stil voort kwam ik in contact met de kunstwereld. Ik leerde Prosper De Troyer kennen, Jozef Peeters, de organisator en de vechter voor de moderne kunst, Eduard Van Dooren, Servranckx, Jan Cockx, Albert Daenens, e.a.”(“Mijn leven en werk”, in: Felix De Boeck, uitgave vzw Vrienden van Felix De Boeck, s.d., p.27)

Aan het begin van de jaren twintig was Felix De Boeck één van de eerste modernistische kunstenaars in België. Samen met Servranckx, Peeters, Maes en anderen vertegenwoordigde hij de "zuivere beelding", geïnspireerd op de leerstellingen van De Stijl (kunstenaars als Piet Mondriaan en Theo Van Doesburg maakten deel uit van De Stijl). Felix De Boeck liet in zijn abstract werk het figuratieve element nooit helemaal los; vandaar ook dat men zijn werk meer specifiek omschrijft als lyrisch-abstract.

Midden jaren twintig besliste Felix om de boerderij van zijn ouders, die net gestorven waren, over te nemen. Vanaf dat moment combineerde hij het kunstenaarsschap met het landbouwersbestaan.

“Ik zocht naar een bestaanszekerheid als mens om mijn kunstenaarsschap veilig te stellen. Met die bedoeling ben ik boer geworden. De romantische voorstelling van Felix De Boeck als de boer die schildert, zou misschien kunnen omgekeerd worden in de meer nuchtere voorstelling van Felix De Boeck als kunstenaar die boert. Maar wat is een woord of wat is een zin? Laat sommige vrienden hierover discussiëren. Vijftig jaar geleden heb ik gekozen en ik heb er nooit spijt van gehad. Als boer leef ik in de open lucht, de natuur is mij toevertrouwd en het wonder van het licht is een dagelijkse ervaring.”  (“Mijn leven en werk”, in: Felix De Boeck, uitgave vzw Vrienden van Felix De Boeck, s.d., p.24)

Van maandag tot en met zaterdag werkte hij op het land en maakte hij reeds voorstudies. Op zondag kon men hem vinden in zijn atelier. Ook zijn stijl veranderde: net als zijn modernistische tijdgenoten, keerde hij stilaan terug naar de figuratie met mystieke werken en portretten. Jarenlang zal zijn werk niet tentoongesteld worden en werkt hij in alle stilte verder.  

mijn mening

Ik vond de werken van Felix De Boeck in het begin vooral speciaal, omdat ze abstract zijn. Maar nadat ik er meer zag begon ik ze toch te appreciëren vooral zijn werk ‘de stier’ vond ik wel mooi, omdat ik er pas na 5 min ook echt een stier in zag toen Tom mij erop wees en dan leek het zo overduidelijk. Ook schilderde hij meerdere versies in verschillende kleuren van enkele werken wat een beetje vreemd was naar mijn mening. Maar ze riepen zo wel steeds andere emoties op bij hetzelfde werkt. Bijvoorbeeld die in het rood leek wel geschilderd door een rood waas van woede, de groene daarentegen was angstig. Ook vond ik zijn werken die realistischer waren beter zoals ‘de dierengevechten’, maar ‘abstract’ en ‘abstract landschap’ vond ik minder goed, want dat waren gewoon figuren die niet echt een sfeer opriepen. Over het algemeen vind ik de naam mystiek realistisch wel op zijn plaats bij enkele werken, omdat ze dankzij hun kleuren en vormen mysterieus,mistige sfeer oproepen. Over het algemeen was het zeker niet mijn stijl/smaak, maar ik ben toch tevreden dat ik het eens gezien heb.