chrysa-mltz

[chrysa-mltz]

«Με τις εντός ελαχίστου χρονικού διαστήματος διαφόρους εφευρέσεις, το σπίτι κυριολεκτικά αλλάζει όψη και ρυθμό. Κι όχι καν εν σχέσει με τα σπίτια των προγιαγιάδων μας, αλλά ακόμη και με το σπίτιω των παιδικών μας χρόνων. Απ’ την τετάρτη δεκαετία του αιώνος μας, το ηλεκτρικό ψυγείο οριστικά εγκαινιάζει μια καινούρια περίοδο και μεταβάλλει ριζικά τον οικιακό ρυθμό»

Rosignoli, M. P., «Βασίλισσα του σπιτιού». Ταχυδρόμος, Τεύχος 705, 13 Οκτωβρίου 1967, σελ. 53

[chrysa-mltz]

«Το σπίτι είναι αναμφισβήτητα το βασίλειο κάθε γυναίκας κι η κουζίνα το κυριώτερο μέρος του βασιλείου αυτού... Αν καθήσουμε και σκεφθούμε πόσες ώρες περνά η νοικοκυρά μέσα στην κουζίνα της, θα καταλάβουμε γιατί δίνουν τόση σημασία οι μοντέρνοι αρχιτέκτονες στη μελέτη του ζωτικού αυτού χώρου. [...] Σας παραθέτουμε μερικές ιδέες για μοντέρνες κουζίνες, που προτιμώνται στο εξωτερικό και που προσφέρουν ό,τι μπορεί να ονειρευθή μια γυναίκα...»

[chrysa-mltz]

Μπροστά στα μάτια της ξετυλίχτηκε γοργά η εικόνα που τόσο η ψυχή της πεθυμούσε: Ένα διαμέρισμα σε μια μοντέρνα πολυκατοικία στην πλατεία Βικτωρίας, στην Αθήνα, κατά προτίμηση ρετιρέ: ένα υπνοδωμάτιο, χωλ, λίβινγκ Ρουμ, κουζίνα, μπάνιο, κάμαρα υπηρεσίας, βεράντα με θέα προς την Πάρνηθα.

“10” του Μ.Καραγάτση (1959)

[chrysa-mltz]

“Η γυναίκα, η νοικοκυρά, ο οικιακός χώρος και η έκρηξή του”

Ο χώρος παίζει σημαντικό ρόλο και είναι υπεύθυνος για την κατασκευή του θηλυκού υποκειμένου και την έμφυλη υποκειμενικότητα και ταυτότητα. Η μελέτη του φύλου και του χώρου ή η μελέτη του φύλου του χώρου επηρεάζεται από τις προσεγγίσεις κατασκευής της ταυτότητας άλλων πεδίων, όπως αυτών της γεωγραφίας, της ανθρωπολογίας, των πολιτισμικών σπουδών, της θεωρίας του κινηματογράφου, των θεατρικών σπουδών, της ιστορίας της τέχνης, της ψυχανάλυσης, της φιλοσοφίας ή των πολιτικών ταυτότητας (identity policies) και υπ’ αυτή την έννοια φέρει έντονα διεπιστημονικά χαρακτηριστικά. Τα πεδία αυτά ασχολούνται επίσης με τον χώρο, την αναπαράστασή του, καθώς και τις χωρικές μεταφορές, όμως όχι με τον τρόπο με τον οποίο έχει θεσπιστεί αυτός κατά παράδοση από την ιστορία και την αρχιτεκτονική –δηλαδή ως χώρος των σχεδιασμένων από αρχιτέκτονες κτιρίων– αλλά έτσι όπως αυτός βρίσκεται, χρησιμοποιείται και μετασχηματίζεται από την καθημερινή χρήση αυτών που τον κατοικούν.

Η έμφυλη διαφοροποίηση εδράζεται σ’ ένα μοντέλο που υποστηρίζει πως τα βιολογικά χαρακτηριστικά των δύο φύλων εκδηλώνονται, μεταξύ άλλων, από την μία ως σωματική ευαισθησία των γυναικών και από την άλλη ως αντοχή και δύναμη των ανδρών. Η διαφοροποίηση αυτή βρίσκει αναλογίες στη σχέση ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο ή στην κατοικία και στον δημόσιο χώρο, όπου τα φύλα καλούνται να πληρώσουν την αντίστοιχη θέση τους. Αυτή η ταύτιση των φύλων με τον χώρο, όταν ανάγεται σε κάτι πέραν κάθε αμφισβήτησης, αναπόφευκτα μετατρέπεται σε «αλήθεια». Έτσι προέκυψε η θεωρία των «χωριστών σφαιρών» (separate spheres) ως μια προσπάθεια ανάλυσης της σχέσης των φύλων με τον ιδιωτικό και τον δημόσιο χώρο. Πρόκειται για ένα αντιθετικό και ιεραρχικό σύστημα που συγκροτείται από έναν κυρίαρχο, δημόσιο, «ανδρικό» κόσμο της παραγωγής (την πόλη) και έναν υποδεέστερο, ιδιωτικό, «γυναικείο» κόσμο της αναπαραγωγής (το σπίτι). Η αφετηρία αυτής της ιδεολογίας, η οποία διακρίνει την πόλη από την κατοικία, την παραγωγή από την αναπαραγωγή και τους άνδρες από τις γυναίκες, είναι ταυτόχρονα πατριαρχική και καπιταλιστική, ενώ ως ιδεολογική κατασκευή δεν περιγράφει την πλήρη κλίμακα και διαβάθμιση των βιωμένων εμπειριών όλων των κατοίκων ενός αστικού χώρου.

Ο χαρακτηρισμός «νοικοκυρά» έχει σήμερα την έννοια της τακτικής γυναίκας, παλιότερα όμως χρησιμοποιούταν για να δηλώσει ότι μια γυναίκα δεν εργάζεται και ασχολείται με αυτό που ονομάζουμε «οικιακά». Στην δεκαετία του ‘60 έχει την έννοια της παντρεμένης γυναίκας που δεν εργάζεται και ασχολείται με το «νοικοκυριό» της, με «τα της οικίας», δηλαδή με δουλειές και ζητήματα που αφορούν το σπίτι. Καθώς η απόκτηση κατοικίας ανανοηματοδοτείται κατά τη συγκεκριμένη δεκαετία και παρά το ότι ο ρόλος της γυναίκας ήταν υποβαθμισμένος, η έννοια της νοικοκυράς αρχίζει σταδιακά να αποκτά κύρος, καθώς προσδίδει αξία στην γυναίκα που μέχρι να παντρευτεί θεωρείται «βάρος» στην οικογένειά της και που πλέον όταν είναι παντρεμένη, έχει «το δικό της σπιτικό». Η «γυναίκα-νοικοκυρά» ή αλλιώς η «κυρία του σπιτιού» αποκτά έναν ρόλο πρωταγωνιστικό, τόσο κοινωνικά όσο και κινηματογραφικ��. Μπορεί να μην εργάζεται και να μην είναι ανεξάρτητη, έχει όμως την ευθύνη για το σπίτι της και όσο το σπίτι της αποκτά αξία τόσο ανεβαίνει κοινωνικά και η ίδια.

“Η γυναίκα, η νοικοκυρά, ο οικιακός χώρος και η έκρηξή του”  - Μάρω Κρούσκα

[chrysa-mltz]

[chrysa-mltz]

Η ελληνική πόλη και η αρχιτεκτονική στις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου το  ́50 και το  ́60

https://eclass.upatras.gr/modules/document/file.php/ARCH226/άρθρα%20για%20την%20πόλη%20και%20την%20αρχιτεκτονική%20στον%20κινηματογράφο/ARXITEKTONES_35.pdf

[chrysa-mltz]

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΥΛΕΣ ΣΤΑ ΣΑΛΟΝΙΑ

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ (1950-1970)

Οι δύο μεταπολεμικές δεκαετίες (1950-1970) όμως δεν αποτελούν μια κρίσιμη περίοδο μόνο για την αστικοποίηση της νεοελληνικής κοινωνίας αλλά και για την ανάπτυξη του ίδιου του ελληνικού κινηματογράφου που, ουσιαστικά, ενηλικιώνεται και γιγαντώνεται μέσα σε είκοσι μόλις χρόνια. Κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, η πόλη αλλάζει ραγδαία, σχεδόν βίαια. Τα δίκτυα υποδομής πολλαπλασιάζονται, ο πληθυσμός της πόλης διογκώνεται, το οικιστικό πρότυπο μαζικοποιείται μέσω της αντιπαροχής και της μετοίκισης στις «μοντέρνες πολυκατοικίες». Είναι η εποχή της εσωτερικής μετανάστευσης και της εκτεταμένης αστυφιλίας, η εποχή της άναρχης δόμησης που άλλαξε άρδην τη φυσιογνω��ία και το τοπίο των αστικών κέντρων. Ο πληθυσμός «μικροαστικοποιείται», κατά το νέο πρότυπο που θέλει τη μεταμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας από αγροτική σε αστική, αν και εξακολουθούν να υπάρχουν φωνές αντίρρησης και δυσπιστίας απέναντι στην αστικοποίηση. Παράλληλα, οι οικογενειακές και οι έμφυλες σχέσεις μεταβάλλονται και εκσυγχρονίζονται, σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα, και ο�� παραδοσιακές αξίες αντικαθίστανται από καινούργιες, που δεν γίνονται αποδεκτές από όλους τους κατοίκους της πόλης. Οι νέες συνθήκες ζωής και τα νέα πρότυπα συμπεριφοράς εγγράφονται και αποτυπώνονται στον ελληνικό κινηματογράφο των δεκαετιών του ’50 και του ’60, που λειτουργεί ως η «τηλεόραση» της εποχής και αποκτά, εκτός από ψυχαγωγικό, και έναν κοινωνικοποιητικό ρόλο, αφού διδάσκει στο κινηματογραφικό κοινό τούς νέους αστικούς κανόνες συμπεριφοράς και τα νέα ήθη. Την ίδια χρονική περίοδο παρατηρείται μετατόπιση της αστικότητας από τη δημόσια σφαίρα – που κυριαρχούσε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής – στην ιδιωτική και η θεματολογία των ταινιών αλλάζει, ακολουθώντας και αντικατοπτρίζοντας τα νέα πρότυπα.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΥΛΕΣ ΣΤΑ ΣΑΛΟΝΙΑ / ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ( 1950 - 1970 ) _ Αγγελική Μυλωνάκη / University Studio Press

[chrysa-mltz]

διαφήμιση στο περιοδικό Αρχιτεκτονική

[chrysa-mltz]

[chrysa-mltz]

«Σε άλλες χώρες της Ευρώπης ή της Αμερικής που έχουν υψηλότερο πολιτιστικό επίπεδο, έχει από καιρό καθιερωθή η χρησιμοποίησι του μοντέρνου επίπλου γιατί του έχουν αναγνωριστή όλα τ’ αναμφισβήτητα πλεονεκτήματά του. Οι αισθητικές αλλά και οι πρακτικές ανάγκες της σύγχρονης εποχής βρήκαν τη σωστότερη έκφρασί τους στον μοντέρνο τρόπο διακοσμήσεως, που δημιουργήθηκε αρχικά στις σκανδιναβικές χώρες και από όπου ξεκίνησε για να κατακτήση τον κόσμο ολόκληρο».

“ Μοντέρνα Έπιπλα” , Γυναίκα, Αθήνα, 9-22 Μαΐου 1962, Τεύχος 321, σελ.11

[chrysa-mltz]

[chrysa-mltz]

πώς ήταν η ζωή στην Αθήνα τη δεκαετία του 1960;

π Η δεκαετία του ’60 είναι ίσως μία από τις πιο καθοριστικές δεκαετίες για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Είναι μία δεκαετία με πολλά κοινωνικοπολιτικά κινήματα και ανατροπές, αλλαγές στη φιλοσοφία, στη νοοτροπία, στα ήθη και έθιμα, αμφισβήτηση, αντιφάσεις και διαμάχες αλλά ταυτόχρονα με ανεμελιά, αισιοδοξία,γοητεία, αθωότητα, ελπίδα για οικονομική ευημερεία ,καινοτομίες, όνειρα, υποσχέσεις, άνοιξη δημιουργίας, διεθνείς βραβεύσεις και επιτυχίες. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που όποτε ανατρέχουμε σ’ αυτή τη χρονική περίοδο ( ακόμα και εμείς που δεν ζούσαμε τότε ) αισθανόμαστε νοσταλγία , νοσταλγία για την αθωότητα  και την αφέλεια μιας Ελλάδας που ήθελε να ζήσει το “όνειρο” και να επουλώσει τις πληγές του εμφυλίου πολέμου.

Η Αθήνα, η πρώτευουσα της Ελλάδας, είναι η πρώτη που αλλάζει. Από τις αυλές των ταπεινών αθηναϊκών σπιτιών περνάμε στις πολυκατοικίες. Η αστυφιλία και η αντιπαροχή έχουν πάρει για τα καλά θέση στη ζωή των Αθηναίων. Αυτά τα φαινόμενα, συχνά, είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί άναρχη και αυθαίρετη δόμηση και μία επέκταση της πόλης χωρίς κανέναν προγραμματισμό και σχεδιασμό. Ο αρχιτέκτονας και πολεοδομός Κωνσταντίνος Δοξιάδης καθώς και άλλοι σχετικοί επισημαίνουν τον τεράστιο κίνδυνο για το περιβάλλον και την πόλη. Οι παλές αθηναϊκές γειτονιές αστικοποιούνται και η Αθήνα αρχίζει να αλλάζει όψη, αρχίζει να γίνεται μία μεγαλούπολη.

Οι πολυκατοικίες αρχίζουν και πολλαπλασιάζονται και αυτό συνεπάγεται την καταστροφή πολλών νεοκλασσικών και λαικών αθηναϊκών σπιτιών, γεγονός που σε μεγαλό βαθμό οφείλεται στο κράτος. Αυτό το φαινόμενο παρουσίαζε ιδιαίτερη έξαρση στις προεκλογικές περιόδους. Μάλιστα, την εποχή της Χούντας, ο συντελεστής δόμησης αυξάνεται σε μεγάλο βαθμό. Εκείνη την περίοδο, υπάρχει μία τάση για την ανέγερση ουρανοξυστών όπως τον Πύργο των Αθηνών που ξεκινάει τον Ιούνιο του 1968.

Τα τραμ σταματάνε τον Οκτώβριο του 1960 και δυστυχώς δεν αντικαθίστανται από άλλες συγκοινωνίες αυτό σε συνδυασμό με το μεγάλο ρυθμό εισαγωγής αυτοκινήτων δημιουργούν ρύπανση στην ατμόσφαιρα , κυκλοφοριακά προβλήματα και προβλήματα στάθμευσης. Φαίνεται ότι οι φωτεινοί σηματοδότες που μπαίνουν το 1961 δεν λύνουν αρκετά προβλήματα.

Η οικονομία γνωρίζει μεγάλη ακμή καθώς η βιομηχανία αρχίζει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σ΄αυτό τον τομέα. Γίνονται αρκετές επενδύσεις στη βαριά βιομηχανία, όπως η μεταλλουργία και τα χημικά, ενώ η βιομηχανική παραγωγή δε στρέφεται μονάχα στα καταναλωτικά αγαθά αλλά και σε μηχανήματα και άλλα ενδιάμεσα προϊόντα που χρησιμοποιούν οι ίδιες οι βιομηχανίες. 

Το πρότυπο της παραδοσιακής οικογένειας και ο τρόπος δημιουργίας της αρχίζει να αλλάζει. Οι πιο πολλοί γάμοι γίνονται κυρίως από έρωτα και όχι από συνοικέσιο και ταυτόχρονα τα διαζύγια αρχίζουν να αυξάνονται. Και η γυναίκα αρχίζει να αποκτά άλλη θέση στην κοινωνία καθώς ξεκινάει να σπουδάζει, να εργάζεται, να διεκδικεί στην κοινωνία και κατ’ επέκταση να απελευθερώνεται.

Οι φούστες των γυναικών κονταίνουν και τα μαλλιά των αγοριών μακραίνουν. Το μίνι είναι το σύμβολο της δεκαετίας καθώς και τα παντελόνια, κολλητά ή κάπρι. Η Όντρεϊ Χέμπορν, μέσα από την ταινία Breakfast at Tiffany's, βάζει το μικρό μαύρο φόρεμα (the little black dress) σε κάθε γυναικεία γκαρνταρόμπα. Οι Ελληνίδες αντιγράφουν τα ταγεράκια και τα μαντώ της Τζάκι Κέννεντι και οι μπλούζες ζιβάγκο, τα εμπριμέ ρούχα, τα εντυπωσιακά παλτό, οι μπότες αλλά και τα παπούτσια με χαμηλό τακουνάκι, τα μεγάλα γυαλιά ηλίου, τα χρωματιστά καλσόν, τα μαντήλια, συνθέτουν το στιλ της δεκαετίας. Το μακιγιάζ γίνεται έντονο με μακριές ψεύτικες βλεφαρίδες και μάσκαρα, ενώ τα χείλη βαμμένα με απαλά χρώματα. Τα μαλλιά��σε μπούκλες, χαμηλούς κότσους ή με το χτένισμα κυψέλη, που δίνει υπερβολικό όγκο στην κορυφή του κεφαλιού

Oι άντρες σταματούν να φοράνε καπέλα και αυτό σημαίνει και το τέλος πολλών επιχειρήσεων πιλοποιϊας. Στενά παντελόνια, μεσάτα σακάκια, καρό ή λουλουδάτα πουκάμισα και ζιβάγκο με γιακά, πουλόβερ με χοντρή πλέξη, γραβάτες φαρδιές με σχέδια και ρίγες είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της ανδρικής μόδας της δεκαετίας. Ο ταλαντούχος σχεδιαστ��ς Γιάννης Τσεκλένης ανοίγει τις πρώτες του μπουτίκ στην Αθήνα με τις δημιουργίες του να πωλούνται και εκτός συνόρων και η ελληνική μόδα να αρχίζει να κατακτά μία θέση στον σύγχρονο διεθνή κόσμο. 

Τα πολυκαταστήματα ΜΙΝΙΟΝ, Δραγώνας, Αφοί Τσιτσόπουλοι-Αthenee, Αφοί Λαμπρόπουλοι, Κλαουδάτος, Κατράντζος, γίνονται ο καταναλωτικός παράδεισος της μεσοαστικής οικογένειας. Ο παράδεισος όμως των παιδιών ήταν, την περίοδο των Χριστουγέννων, ο 8ος όροφος του ΜΙΝΙΟΝ όπου στηνόταν ολόκληρο σκηνικό από τον μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Αγαπημένοι ήρωες, παιχνίδια και δώρα ξετρέλαιναν τους μικρούς και η φωτογραφ��α στα γόνατα του Άι Βασίλη, καθισμένο στη μεγάλη του πολυθρόνα, ήταν μία από τις μεγαλύτερες χαρές και επιθυμίες για κάθε παιδάκι. Γλυκές, παιδικές αναμνήσεις που δύσκολα ξεχνιούνται.

Τη δεκαετία του 1960 η διαφήμιση μπαίνει για τα καλά στη ζωή των Ελλήνων, οι οποίοι κατακλύζονται από διαφημιστικές καμπάνιες εταιρειών για χιλιάδες καταναλωτικά προϊόντα. Καταχωρήσεις για αυτοκίνητα, για ηλεκτρικές συσκευές, για υφάσματα, καλλυντικά, τρόφιμα, ποτά και άλλα καταναλωτικά προϊόντα καταλαμβάνουν χώρο στις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής. Οι διαφημίσεις με τις ηλεκτρικές σκούπες Hoover, τα ψυγεία ΠΙΤΣΟΣ, τα πλυντήρια, τα απορρυπαντικά, τις ξυριστικές μηχανές προσπαθούσαν να πείσουν το κοινό να παρατήσει τις παραδοσιακές σκούπες, τις παγοκολώνες, τις σκάφες και τα πλυσταριά αλλά και τα ξυράφια και τα ξυραφάκια.

Το τηλέφωνο μπαίνει για τα καλά στη ζωή των Ελλήνων και αρκετά νοικοκυριά αποκτούν, μετά από αρκετές δυσκολίες, τηλεφωνικές συνδέσεις. Άλλη μία συσκευή, η τηλεόραση, εισβάλλει στα σπίτια με την πρώτη δίωρη τηλεοπτική εκπομπή από το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας να γίνεται το 1966. Tα τρανζιστοράκια φέρνουν, όπως διαφήμιζε η Φίλιπς, τη χαρά στ�� σπίτι και στην εξοχή.

Η δεκαετία του 1960 είναι σημαντική και για τον τουρισμό, ο οποίος γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη. Η Ελλάδα γίνεται γνωστή για τις φυσικές ομορφιές της, τον πολιτισμό αλλά και τη ζωή της και αρχίζει να αποτελεί προσφιλή προορισμό για γνωστές προσωπικότητες απ' όλο τον κόσμο.Γίνονται έργα τουριστικών υποδομών, όπως η πλαζ της Βουλιαγμένης, η οποία εγκαινιάζεται τον Αύγουστο του 1960 παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η Ακτή του Αγίου Κοσμά, το ξενοδοχείο «Μον Παρνές», στα εγκαίνια του οποίου, το καλοκαίρι του 1961, εκτός από τον Κ. Καραμανλή, ο οποίος ήταν θερμός υποστηρικτής του έργου, παραβρίσκονται πάνω από 700 άτομα. Το ξενοδοχείο Χίλτον εγκαινιάζεται στις 21.4.1963 και από τις πρώτες μέρες της λειτουργίας του αρχίζει να έχει διάσημους επισκέπτες και να συγκεντρώνει στους χώρους του όλη την κοσμική Αθήνα της εποχής. Μαζί με το Χίλτον, τοπόσημο πλέον της περιοχής, εγκαινιάζεται και μία νέα διεύθυνση κατοικίας, η «πίσω από το Χίλτον». 

Επίσης κατασκευάζονται οι πρώτοι ανισόπεδοι κόμβοι προς διευκόλυνση της κυκλοφορίας και γίνονται διαπλατύνσεις δρόμων. Όσοι δε Αθηναίοι θέλουν να αποφύγουν το περπάτημα ή το σκαρφάλωμα στον Λυκαβηττό προκειμένου ν' απολαύσουν την υπέροχη θέα, χρησιμοποιούν από το 1965 το τελεφερίκ, το οποίο κατασκευάστηκε παρ' όλες τις αρχικές αντιδράσεις και αντιρρήσεις.

Εμβληματικά κτίρια, εκφράσεις του μοντέρνου πνεύματος του Bauhaus, όπως το κτίριο της Αμερικάνικης Πρεσβείας σε σχέδια του Γκρόπιους (1961), οικοδομούνται και γίνονται τοπόσημα της Αθήνας. Μαθητής του Γκρόπιους, ο αρχιτέκτων Ι. Δεσποτόπουλος, κερδίζει το πρώτο βραβείο πανελλήνιου αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για το Πνευματικό Kέντρο της Aθήνας το οποίο, αν και δεν ολοκληρώθηκε στην αρχική του μορφή, στεγάζει πλέον το Ωδείο Αθηνών.

Τον Οκτώβριου του 1960 ένα νέο μουσείο εμφανίζεται στην πόλη, το Ιστορικό Μουσείο, το οποίο στεγάζεται στο κτίριο της Παλιάς Βουλής στην οδό Σταδίου. Το 1964 αρχίζει ο σχεδιασμός του Πολεμικού Μουσείου και την ίδια χρονιά θεμελιώνεται από τον Γεώργιο Παπανδρέου το Μέγαρο Εθνικής Πινακοθήκης και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου. Το Α΄ Τμήμα του κτιρίου ολοκληρώνεται το 1968 και αρχίζει να λειτουργεί το 1969.

Όσον αφορά το πολιτικό σκηνικό, η δεκαετία του '60 είναι πλούσια σε γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη νεότερη ιστορία, με ιδιαίτερα μελανό σημείο τα τρία τελευταία χρόνια. Οι δύο πόλοι εξο��σίας (η εκλεγμένη κυβέρνηση και η κληρονομική βασιλεία) βρέθηκαν αρκετές φορές αντιμέτωπες, αναδεικνύοντας έτσι τις αδυναμίες του μοντέλου αυτού.

Το όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή για ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και σύνδεσης της Ελλάδος με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα παίρνει σάρκα και οστά και η συμφωνία που προβλέπει την πλήρη ένταξη το 1984 υπογράφεται τον Ιούλιο του 1961. Όμως στο εσωτερικό της χώρας επικρατούν πολιτικές αναταραχές, αντιπαραθέσεις καθώς και συγκρούσεις της κυβέρνησης με το παλάτι. 

Στις 21.9.1961 ιδρύεται η Ένωση Κέντρου με πρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου. Οι εκλογές του Οκτωβρίου του '61 δίνουν νίκη στην ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά χαρακτηρίζονται ως εκλογές «βίας και νοθείας» από τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος θεωρεί ως μη νόμιμη την κυβέρνηση Καραμανλή και κηρύσσει τον «ανένδοτο αγώνα».

Η δολοφονία του γιατρού και πολιτικού Γρηγορίου Λαμπράκη στις 27.3.1963, στη Θεσσαλονίκη, προκαλεί διεθνή κατακραυγή και τεράστια πολιτική κρίση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης να κατηγορούν την κυβέρνηση ως υπεύθυνη για το παρακράτος. 

Οι εκλογές της 3ης Νοεμβρίου του 1963 φέρνουν τον Γεώργιο Παπανδρέου στην εξουσία, ο οποίος από την πρώτη στιγμή δίνει μεγάλη έμφαση στην παιδεία, προχωρώντας στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, καθιερώνοντας, μεταξύ άλλων, τη δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τη δημοτική γλώσσα, και επεκτείνοντας την υποχρεωτική εκπαίδευση στα 9 χρόνια. Επίσης, η δημιουργία της Πανεπιστημιούπολης αρχίζει να το 1964 να γίνεται πραγματικότητα.

Ο Κ. Καραμανλής φεύγει από τη χώρα και πρόεδρος της ΕΡΕ εκλέγεται ο Παν. Κανελλόπουλος, ενώ με τις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964, η Ένωση Κέντρου με ποσοστό 52.72%, σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Το μεσημέρι της 6ης Μαρτίου 1964 πεθαίνει από καρκίνο ο βασιλιάς Παύλος και το βράδυ της ίδιας μέρας ορκίζεται ως Βασιλιάς της Ελλάδος ο γιος του, ο 24χρονος Κωνσταντίνος. Το Κυπριακό ανησυχεί τον ελληνικό λαό και προκαλεί συνεχείς και μεγάλες φοιτητικές διαδηλώσεις στην Αθήνα.

Οι συγκρούσεις με το παλάτι, που καταλήγουν στην παραίτηση του Γ. Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965, η αποστασία, οι εναλλαγές κυβερνήσεων, οι πολιτικές δίκες και οι πορείες, ανησυχούσαν τους Έλληνες οι οποίοι, ενώ περιμένουν τις εκλογές τον Μάιο του 1967 από την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ι. Παρασκευόπουλου, ξυπνούν το πρωί της 21ης Απριλίου με τα τανκς στους δρόμους της Αθήνας και το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών να βάζει στον γύψο ολόκληρη τη χώρα, καταλύοντας τη δημοκρατία και κηρύσσοντας τη δ��κτατορία.

Με το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» μπαίνουν περιορισμοί και λογοκρισία σε κάθε μορφή έκφρασης, όπως ο τύπος, η λογοτεχνία, η μουσική, το θέατρο, και αρχίζει μία περίοδος τρομοκρατίας, συλλήψεων, φυλακίσεων και βασανισμών αντιφρονούντων. Τα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ και διάφοροι τόποι εξορίας, αν μπορούσαν να μιλήσουν, θα είχαν πολλές φρικιαστικές ιστορίες να διηγηθούν από εκείνα τα χρόνια.

Η αντίσταση κατά της Χούντας εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, με κυριότερη την απόπειρα δολοφονίας του Γ. Παπαδόπουλο από τον Αλέξανδρο Παναγούλη τον Αύγουστο του 1968. Η κοσμοπλημμύρα στην κηδεία του Γ. Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 1968 και τα συνθήματα που ακούστηκαν είναι μία ακόμη ένδειξη της μεγάλης αντιπάθειας που έτρεφε ο λαός για τους δικτάτορες.

Οι δηλώσεις του Γ. Σεφέρη εναντίον της Χούντας τον Μάιο του 1969 είχαν τεράστια απήχηση εντός και εκτός Ελλάδος και έκαναν έξαλλους τους χουντικούς, οι οποίοι αφαιρούν από τον Σεφέρη τον τίτλο του πρέσβεως επί τιμή και του απαγορεύουν τη χρήση του διπλωματικού του διαβατηρίου. Εκείνη την περίοδο υπήρξε μία φαινομενική ησυχία και σταθερότητα με τον τουρισμό να πηγαίνει πολύ καλά και το χρηματιστήριο το ίδιο.

Παρ' όλη την αστάθεια που επικρατούσε στο πολιτικό σκηνικό τη δεκαετία του '60, οι Αθηναίοι δεν έχαναν ευκαιρίες για να διασκεδάσουν και να γλεντήσουν συχνάζοντας σε ταβέρνες, κουτούκια, εστιατόρια ξενοδοχείων και σε κοσμικά κέντρα με πρόγραμμα και μουσική, στο Κολωνάκι, στις Τζιτζιφιές, στο Καλαμάκι, στη Γλυφάδα, στην Κηφισιά. Η Αθηναία, η Αριζόνα (η τέως Αρζεντίνα), τα Αστέρια, το Έμπασι, το Κόρονετ, η Κοπακαμπάνα, το Μοκάμπο, η Νεράιδα, η Φαντασία, ο Φλοίσβος γεμίζουν καθημερινά. Στην Παλιά Αθήνα κάνουν τα πρώτα τους βήματα οι αδελφές Μπρόγιερ. Μασκέ πάρτι και κοσμικές εκδηλώσεις σε αίθουσες ξενοδοχείων συγκεντρώνουν όλη την καλή κοινωνία της εποχής, γεμίζοντας τις κοσμικές στήλες των εφημερίδων και περιοδικών. Το σπάσιμο των πιάτων, συνήθεια με θύματα χιλιάδες πιάτα την ώρα του γλεντιού στα νυχτερινά κέντρα, απαγορεύτηκε με διάταγμα το 1969.

Οι εκδρομές εκτός Αθηνών, και κυρίως την περίοδο των γιορτών, αρχίζουν και γίνονται συνήθεια για αρκετούς κατοίκους της πόλης.

Ταβέρνες και ταβερνάκια στη Νεάπολη, τα Εξάρχεια, το Μεταξουργείο, την Πλάκα, όπως η ταβέρνα του Γιαμπάνη (Ζωοδόχου Πηγής 14) του Μιχαλακάκου, ο μπάρμπα Γιάννης (Εμμ. Μπενάκη 94), ο Φώντας, ο Ακροβάτης (Ψαρών 26), τα Μπακαλιαράκια του Δαμίγου (Κυδαθηναίων 41) και άλλες πολλές γράφουν τη δική τους ιστορία είτε σαν στέκια φοιτητών, λογοτεχνών και πολιτικών είτε ελλήνων σκηνοθετών, οι οποίοι στήνουν εκεί μέσα σκηνικά για τις ταινίες τους.

Η κλήρωση του λαχείου του Συντακτών τις παραμονές Πρωτοχρονιάς στην αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσός αποτελεί άλλο ένα κοσμικό γ��γονός για τους Αθηναίους και χαρίζει στον εκάστοτε πρώτο τυχερό ολόκληρη πολυκατοικία. Το ποδόσφαιρο προσφιλές άθλημα και οι ιπποδρομίες αγαπημένος τζόγος.

Οι Αθηναίοι αγαπούν πολύ το σινεμά και λέγεται ότι το 1963 σε Αθήνα, Πειραιά και προάστια υπήρχαν περίπου 400-500 κινηματογράφοι. Κάθε Δευτέρα, οι πρεμιέρες ταινιών στο Παλλάς αποτελούν το κοσμικό γεγονός της πόλης, μια και πολλές φορές παρευρίσκονται σ' αυτές οι βασιλείς.

Η παραγωγή ελληνικών ταινιών σημειώνει ρεκόρ, το ίδιο και οι πωλήσεις εισιτηρίων στα ταμεία. Από τις ταινίες δεν έλειπε ποτέ το τραγούδι. Οι ηθοποιοί της εποχής Βλαχοπούλου, Βογιατζής, Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Χορν, Χρονοπούλου, έχουν αφήσει πίσω τους αξέχαστες επιτυχίες, όπως το Γαλάζιος Ουρανός (Κορίτσια για φίλημα), Ένας ουρανός μ' αστέρια (Ραντεβού στον αέρα), Τράβα μπρος (Η Αλίκη στο Ναυτικό), Το χαμόγελο (Η κόρη μου η σοσιαλίστρια), Οι Θαλασσιές οι χάντρες (Η Αθήνα τη νύχτα), Του αγοριού απέναντι (Μία κυρία στα Μπουζούκια).

Εκείνα τα χρόνια, ένα νέο ρεύμα μουσικής, το νέο κύμα, έρχεται στην Ελλάδα μέσω της κινηματογραφικής nouvelle vague, επηρεάζει το ελληνικό τραγούδι και ανοίγει τις πόρτες των μπουάτ (από τη γαλλική λέξη boite, που σημαίνει κουτί), τις μικρές, μουσικές σκηνές με τον χαμηλό φωτισμό και την ιδιαίτερα φιλική και ζεστή ατμόσφαιρα, που άνοιγαν στα γραφικά σοκάκια της Πλάκας (Απανεμιά, Αυλαία, Εσπερίδες κ.ά.) και συγκεντρώνουν κόσμο που αγαπάει την καλή μουσική και αναζητά έναν διαφορετικό και ποιοτικό τρόπο διασκέδασης.

Στη δεκαετία του '60 υπήρξε μεγάλη άνθιση στον χώρο των γραμμάτων και τεχνών με διεθνείς διακρίσεις. Στο Φεστιβάλ των Κανών το 1960, η ταινία Ποτέ την Κυριακή θα δώσει το πρώτο βραβείο ερμηνείας στη Μελίνα Μερκούρη, γεγονός που θα γιορταστεί μ' ένα τρικούβερτο ελληνικό γλέντι που άφησε εποχή, με Ζαμπέτα στο μπουζούκι και αμέτρητα σπασμένα ��ιάτα και ποτήρια.

Το 1961 ο Μάνος Χατζηδάκης παίρνει το Όσκαρ μουσικής για Τα παιδιά του Πειραιά, τρία Όσκαρ αποσπά το 1965 η πολυσυζητημένη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη Αλέξης Ζορμπάς και την ίδια χρονιά η Ακαδημία Αθηνών τιμά με το Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών τον σπουδαίο λογοτέχνη και αγιογράφο Φώτη Κόντογλου. Αποκορύφωμα όλων των διακρίσεων, η απονομή βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Γ. Σεφέρη το 1963.

Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας γράφονται λογοτεχνικά αριστουργήματα: "Μαθητεία" του Τ. Πατρίκιου, "Αρνούμαι", το "Λάθος" του Α. Σαμαράκη, "Ματωμένα Χώματα" της Δ. Σωτηρίου, το "Τρίτο Στεφάνι" του Κώστα Ταχτσή και "Τέλος της μικρής μας πόλης" του Δημήτρη Χατζή, "Λωξάντρα" της Μ. Ιορδανίδου, "Ακυβέρνητες πολιτείες" του Σ. Τσίρκα, το "Ζ" του Β. Βασιλικού, "Αντιγραφές" του Σεφέρη κ.ά.

Γυρίζονται ταινίες που, εκτός του ότι θεωρήθηκαν τεράστιες επιτυχίες στην εποχή τους (Κατήφορος, Συνοικία το όνειρο, Τα Κόκκινα Φανάρια, η Χαρτοπαίκτρα, Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα κ.ά.) βλέπονται πολύ ευχάριστα ακόμη και σήμερα και αποτελούν έναν καθρέφτη αλλά και ένα πολύτιμο τεκμήριο της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα αυτής της δεκαετίας.

Είναι η χρυσή εποχή για τη Φίνος Φιλμ και την καθιέρωση πολλών αγαπημένων ηθοποιών (Θ. Βέγγο, Ρ. Βλαχοπούλου, Α. Βουγιουκλάκη, Κ. Βουτσά, Τ. Καρέζη, Ν. Κούρκουλο, Δ. Παπαμιχαήλ, Τζ. Τζαννετάκο), οι οποίοι ενσαρκώνουν ρόλους βγαλμένους μέσα από την ελληνική κοινωνία, η οποία αλλάζει, αστικοποιείται, δυτικοποιείται, εκσυγχρονίζεται, καταναλώνει, εγκαταλείπει τις αυλές και εγκαθίσταται στα διαμερίσματα, προσπαθεί ν' αμβλύνει (έστω κινηματογραφικά) τις αντιθέσεις μεταξύ του λαϊκού κόσμου και της «ανώτερης τάξης», επιδιώκει κοινωνική ανέλιξη και επαγγελματική καταξίωση, ευημερία και άνετη ζωή.

Οι ρόλοι του επιχειρηματία, του διευθυντή, του καθηγητή, του μηχανικού, του δημοσίου υπαλλήλου, της γραμματέας, της μοδίστρας, του χορευτή, του μπακάλη, του θυρωρού, της υπηρεσίας (οικιακής βοηθού) αντικατοπτρίζουν, μέσα από φαρσοκωμωδίες, κοινωνικοπολιτικές σάτιρες, δράματα κάθε κατηγορίας και μιούζικαλ, την κοινωνική διαστρωμάτωση, τη σύγκρουση ανάμεσα στην παράδοση και τη μοντερνικότητα, τη σχέση των δύο φύλων αλλά και τα επαγγέλματα που έχουν πέραση την εποχή εκείνη.

Οι ταινίες γυρίζονται μέσα σε γνώριμα σημεία της καθημερινότητας, σκιαγραφώντας τις ριζικές αλλαγές που συντελούνται τόσο στην κοινωνία όσο και στον αστικό χώρο (δημόσιο και ιδιωτικό).

Το θέατρο γνώρισε επίσης άνθιση στη δεκαετία του 1960 και το θεατρόφιλο κοινό γέμιζει τις αίθουσες για να δει εξαιρετικές παραστάσεις με τους αγαπημένους ηθοποιούς (Παξινού, Μινωτή, Αλεξανδράκη, Χορν, Λαμπέτη, Φόνσου κ.ά.). Η Οδός Ονείρων εντυπωσίασε τους Αθηναίους και τα τραγούδια της παράστασης Όμορφη Πόλη του Μίκη Θεοδωράκη ερμηνεύουν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Γιάννης Βογιατζής και άλλοι γνωστοί τραγουδιστές. Η ανοδική αυτή πορεία θα ανακοπεί με τη δικτατορία.

Το ελληνικό τραγούδι αναγεννιέται και μέσα από τις ταινίες Στέλλα του Μ. Κακογιάννη και το Ποτέ την Κυριακή του Ζιλ Ντασέν γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και εκτός Ελλάδος. Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη και Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Ζαμπέτας, Τσιτσάνης, Μαρκόπουλος, Ξυλούρης, Σαββόπουλος ερμηνεύουν Το Σαββατόβραδο, Στ περβόλια, Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου, Δεν θα ξαναγαπήσω, τραγούδια που γίνονται επιτυχίες και αντέχουν στον χρόνο.

Τη δεκαετία του 1960 εμφανίζονται τα περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα μοντέρνας μουσικής. Το 1962 δημιουργούνται οι Φόρμινξ οι οποίοι εισήγαγαν τον χορό γιάνκα στην Ελλάδα και το Τζερόνυμο Γιάνκα ήταν must στα πάρτι της εποχής. Ακολούθησαν οι Idols, oι Charms, οι Olympians, το Aphrodlte’s Child. Το Τρελοκόριτσο, Το κορίτσι του Μάη, Rain & Tears κ.ά. κατακτούν ψηλές θέσεις στα charts.

Όσοι έχουν μνήμες από τη δεκαετία του 1960 σίγουρα θα θυμούνται ανήσυχα αλλά όμορφα χρόνια, με τον κόσμο γεμάτο εξωστρέφεια, αισιοδοξία και διάθεση νa αντιμετωπίσουν το τραύμα της μεταπολεμικής περιόδου, προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο, με το πραξικόπημα όμως της 21ης Απριλίου νa αποτελεί πάντα το πιο μελανό σημείο αυτής της δεκαετίας. 

Και παραφράζοντας λίγο τα λόγια του Roland Barthes, για όσους βίωναν τότε την παιδική τους ηλικία, η δεκαετία αυτή είναι η πραγματική τους πατρίδα. 

[chrysa-mltz]

διαφορές εφημερίδας & περιοδικού

[chrysa-mltz]

1930-2020,collage εξωφύλλων περιοδικών ποικίλης ύλης

από το Εργόχειρο στο Esquire και από το φύλαξε με στo Marie Claire,μια γυναίκα με πάθος και στην ελληνική Vogue!

[chrysa-mltz]

Τα ποικίλης ύλης περιοδικά κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα από τα μέσα του 19ου αιώνα περίπου, αλλά η μορφή τους θύμιζε περισσότερο εβδομαδιαία εφημερίδα παρά περιοδικό (βλέπε προηγούμενη παράγραφο). Η ύλη τους δεν ήταν επίκαιρη και η εικονογράφηση ελάχιστη, καθώς η διαθέσιμη τότε τεχνολογία δεν επέτρεπε ένα ιδιαίτερα διαφοροποιημένο κασέ από αυτό των “σεντονιών” κειμένου αντίστοιχο των εφημερίδων. Στο διάστημα του μεσοπολέμου, εβδομήντα χρόνια μετά δηλαδή, η αισθητική τους διαφοροποιήθηκε και εκδόθηκαν αρκετά αξιόλογα τότε περιοδικά. 

Τα σημαντικότερα περιοδικά της προπολεμικής περιόδου ήταν το “Μπουκέτο” (1924-1946) και ο “Θεατής” (1925-1946) καθώς και τα αξιόλογα σε κυκλοφορία “Σφαίρα”(1919-1924), “Ατλαντίς”, “Εβδομάς”(1927-1941), “Οικογένεια”(1927-1935), “Φαντάζιο” (1927-1933), “Σαββατοκύριακο” (1938-1941) “Εργόχειρο” (1940), αλλά και άλλα πιο βραχύβια ή λιγότερο φιλόδοξα σε κατακτήσεις αναγνωστικού κοινού. Ανάμεσά τους εκδόθηκαν τότε και άλλα λιγότερο σημαντικά ασήμαντα περιοδικά όπως το “Φαντασία”, “Φύλαξέ με” και το “Παρθενών”. 

Μετά τον πόλεμο από το σύνολο όλων αυτών των περιοδικών διακρίθηκαν μόνο το “Ρομάντσο” και ο “Θησαυρός”, τα όποια και από μόνα τους είναι σχεδόν ολόκληρη η ιστορία του ελληνικού λαϊκού περιοδικού ποικίλης ύλης, αφού συνέχισαν να εκδίδονται έως τα τέλη της δεκαετίας του ’80 κλείνοντας στην ουσία τον κύκλο των περιοδικών αυτού του είδους στην Ελλάδα. Μετά τον εμφύλιο η Ελλάδα ανασυγκροτείται. Σταδιακά η ανέχεια υποχωρεί, δημιουργούνται επιχειρήσεις, το άστυ μεγαλώνει. Τότε είναι που κάνουν την εμφάνισή τους τα ελαφρά, λαϊκά περιοδικά όπως το Ρομάντσο και ο Θησαυρός κ.α. Η Ελλάδα του '50 δεν έχει ακόμα τηλεόραση και η κυκλοφορία των βιβλίων είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Έτσι, το περιεχόμενο των περιοδικών ελαφρού χαρακτήρα αποτελεί αποκλειστικό ανάγνωσμα της μετεμφυλιακής κοινωνίας. Είναι η περίοδος που η Ελλάδα από μία ανώτερου αστικού τύπου κοινωνία περνάει σε μια λαϊκού τύπου αστική κοινωνία, αυτή του «μικροαστού». Ο μοντερνισμός της κλασσικής αστικής τάξης εκλαϊκεύεται, ο κινηματογράφος καθιερώνει τα πρότυπά του και τα περιοδικά ποικίλης ύλης μπαίνουν σε κάθε σπίτι. 

Εκτός από τα περιοδικά ποικίλης ύλης, αυτά που ήδη αναφέρθηκαν, από τη δεκαετία του ’50 και μετά εκδίδονται και άλλα περιοδικά πολιτικό- ενημερωτικού χαρακτήρα όπως τα “Επικαίρα” και “ο Ταχυδρόμος”.Στα οπτικά παραδείγματα που παρατίθενται αντιλαμβανόμαστε από την αλλαγή ύφους του εξώφυλλού των περιοδικών την μετάβαση από μια εποχή σε μια άλλη. Είναι σαφές για κάποιον που ασχολείται με το μάρκετινγκ ότι η διαφορά επωνυμίας και σήματος στο εξώφυλλο συνιστά αυτομάτως και την αλλαγή της τοποθέτησής του στην αγορά.Επιχειρήσαμε να κάνουμε μία αρχειοποίηση στα εξώφυλλα του περιοδικού Ταχυδρόμος για να αντιληφθούμε πιο μαζικά την αλλαγή της αισθητικής στο πέρασμα 40 χρόνων και τι αυτό υποδηλώνει.Για παράδειγμα διακρίνουμε τις αλλαγές του σήματος του περιοδικού “ο Ταχυδρόμος”, με τα τελευταία εξώφυλλα να μην έχουν πλέον το άρθρο «ο» μπροστά και επιπλέον να έχει προστεθεί στην επωνυμία του ένα λευκό περιστέρι ως έμβλημα ενώ στην αρχή είχαν τη μορφή εφημερίδας. Άλλα πράγματα που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι για τα γεγονότα της επικαιρότητας και για τη μόδα της εκάστοτε εποχής, από τα ψηλόμεσα ολόσωμα των 50s στα μικροσκοπικά μπικίνι της δεκαετίας του 90s και το γυμνό στον τύπο και κατ’ επέκταση τη πλήρη γυναικεία απελευθέρωση.

Είναι η εποχή της απορρύθμισης του τύπου και των οσμώσεων ύφους καιπεριεχομένου μεταξύ εφημερίδων και περιοδικών25. Στη δεκαετία του ’80 ο περιοδικός Τύπος περνάει πλέον στην μεταμοντέρνα εποχή του με νέους τίτλους όπως “ΚΛΙΚ” και “Esquire”και τη γοητευτική φιγούρα του Πέτρου Κωστόπουλου να κυριαρχεί λειτουργώντας άλλοτε ως επιτυχημένος εκδότης και ταυτόχρονα είτε ως τηλεοπτική περσόνα. Τα περιοδικά που πιμελείται και εκδίδει είναι αντιγραφές από περιοδικά που ήδη κυκλοφορούν σε άλλες χώρες και τα οποία προσαρμόζει στην ελληνική πραγματικότητα. Το νέο που κομίζουν αυτά τα περιοδικά είναι η πρόκληση και μέσω αυτής η στηλίτευση του παλιού δημοσιογραφικ��ύ ύφους. Το γυμνό, το ύφος του ξύπνιου συντάκτη που αμφισβητεί το σύστημα αλλά ταυτόχρονα ξέρει να χρησιμοποιεί τις δυνατότητές του είναι φανερό στα editorial αυτών των περιοδικών αλλά και σε όλο το εύρος της ύλης του. Από την εποχή αυτή και μετά την συγκεκριμένη πρακτική ακολουθούν και πολλά γυναικεία περιοδικά ασχολούμενα κυρίως με τη μόδα και προβάλλοντας ένα πρότυπο γυναίκας που συναντάς μάλλον σε φωτογραφίσεις αλλά ελάχιστα έως καθόλου στο δρόμο (βλέπε περιοδικά όπως Cosmopolitan, Vogue, Mary Claire κ.ά.).

Από την εποχή της ασπρόμαυρης και πολύ περισσότερο της έγχρωμης οθόνης ο ρεαλισμός γίνεται πολιτικό ήθος στη λογική του politically correct που κυριαρχεί τότε για να σηματοδοτήσει μια εποχή όχι ακριβώς αμφισβήτησης, αλλά ναρκισσιστικού θράσους. Η εποχή αυτή φτάνει στο απόγειό της με την έλευση του free press, δηλαδή του τύπου που διανέμεται δωρεάν και που στηρίζει τα έσοδα του μόνο στη διαφήμιση. Ο δωρεάν τύπος δίνει το τελειωτικό κτύπημα στα ως τότε ειωθότα τόσο του πολιτικού όσο και του περιοδικού Τύπου,με περιπτώσεις εφημερίδων όπως η “CityPress” του Κύρτσου, η “Metropolis”27 κ.ά., αλλά και με περιοδικά-εφημερίδες όπως το “Lifo” (του Τσαγκαρουσιάνου επίσης) και την “Athens Voice” (του Γεωργελέ) κ.ά. Λίγο μετά, μπαίνοντας στον 21ο αί., η “απορρύθμιση του Τύπου”ολοκληρώνεται με την έλευση των διαδικτυακών εφημερίδων και περιοδικών και την“προώθησή” τους μέσω των λεγόμενων Social Media.