cheerstochk-blog

[cheerstochk-blog]

Anyone else going through a weird time right now? Like you're living between being ok and wanting to die. I'm currently just floating through existence?

[cheerstochk-blog]

i’m glad that i’m alive but sometimes i wish my suicide attempts didn’t fail

[cheerstochk-blog]

and i love you like this:

in these freshly washed sheets, with our limbs tangling, with your breath on my skin where my shoulder meets my neck under your gaze, under what’s left of the stars, in the air, the scent of coffee, and apple crisps, and something that’s just purely you, in these cold, quiet hours before the daylight, in each silent ticking of the clock with newfound honesty with newfound softness with each calming of my breath, with each time it’s taken away with the high of knowing you’re here and we’re here. and with the fear of that high, with the sunrise so far away with us just lying here in the stillness, in the dark in the inadequacy of poetry — darling this is peak experience. this is perfect.

— fray narte

[cheerstochk-blog]

yorgunum. kimsenin haberi yok ama canım çok yanıyor. aşktan yana nasibimi aldım, rahatım. ama canımı yakan farklı şeyler var. ailem var.

bu bir veda değil, hayır. pes etmiyorum ama gücüm de yok. kendimi tekrar toparlayabilecek gibi hissetmiyorum. acımı gözardı etmek istesem bile olmuyor. bilmiyorum böyle nasıl yaşanır. hergün aynı rutini tekrarlıyorum. her şeyi aynı yapıyorum. her şey olması gerektiği gibi ama çok eksiğim var. ruhum eksik, heyecanım, umudum.

her şey tamam ama ben değilim. biliyorum benim suçum bu, kimsenin değil. ama içimdeki her şeyi çekip çıkaramıyorum. herkes kızıyor bana. neden mutlu değilmişim diye. ama bilmiyorlar ki bu hale gelmemde hepsi rol aldı.

görmüyorlar diye, hissetmiyorlar diye acım yok sanıyorlar. acı hissedilmek ister. bunu her kırık kalp bilir. acının bile yeri vardır hayatta. intiharın, ölümün.

ölüm kolay şey. insan karmaşıklaştırıyor onu, acı çekmek için geliştiriyor hüzünü. hasret çekiyor ölen için. oysa haberi yok gidenin. atmayan kalp neye yarar? olmayan akıl neye çözüm arar?

en mutlu kahkanın bile ardında yatar acı. her yerdedir. yataktan çıkarken hissedersin, soğuğa karışırken. yağmur damlası yüzüne düşerken. bir hayvanın başını okşarken. herkes bilir içindeki acıyı. bazıları alışır, bazıları acısına aşıktır, bazıları saklar ve bazıları ise...

sadece acıyla yaşamayı öğrenir.

şu günüme kadar hiçbir aşka takamadım kafamı, gelip geçici diye. şimdi bir sürü kaygım var aşkımla alakalı. korkularım, isteklerim. belki de şimdiye dek aşık olmamışım.

kafam şimdiye dek hep ailemde, derslerimdeydi. bazen erkekleri, bazen arkadaşlıkları kafama taktım. ama aklımdan çıkmayan yegane şey hep ailem oldu. olmayan bir aileye nasıl minnet duyabilirdim?

olmayan bir şey için nasıl acı çektim onu bile bilmiyorum. kıskandım. herkesi, her şeyi. her baba kızı. her mutlu aileyi. gördüğüm en küçük aile saadetine karşı hasret besledim. gitgide yordum kendimi. şimdi ise her şeyi bırakıp yorgunluğuma karşı savaşıyorum. uyumamak için savaşıyorum. düşmemek için yaşıyorum.

"bir okyanusun ortasında, tek bir köpekbalığına karşı geliyorum. önemli olan okyanusta olmak değil, köpekbalığı. korkum ona. elbet yüzer yüzer çıkarım bu sudan. ben sadece suyun içinde yem olmamaya çalışıyorum. önceki savaşımı kaybettim. bir bacağım, bir kolum köpekbalığının ağzında kaldı. kalan yarımı korumaya çalışıyorum.

ölmemek için savaşıyorum ama ölmek için yaşıyorum.

biliyorum kolay değil kaçmak. ama saklanamıyorum.

suyun içinde terliyor vücudum. yoruluyor. yüzüyorum ama ne tarafa bilmiyorum. gidiyorum ama nereye? kaçıyorum ama ne için? köpekbalığından kurtulsam, okyanusun ortasındayım. okyanustan kurtulsam, çıplağım. kıyafet bulsam, yarım eksik. kolum bacağım kopmuş.

şimdi kim sever ki eksik bir insanı? sevmesinler. varsın tüm dünya sevmesin beni! nefret etsin. ama benim nefretim bana yetmez mi zaten? geri kalan kolumdan bacağımdan nefret eder oldum. yarımı değil her şeyimi kaybetseydim diye düşünüyorum. niye bu ümitsizlik diye soruyorlar. insan bir koku bir bacağı olmadan yaşayamaz mı? yaşar yaşamasına insan, yaşar. ama nesi yaşar? eksikliğe alışmış insanın yarası kapansa nolur? aynı kol, bacak yerine döner mi? dönmez."

acı, eksiklik böyle bir şey işte. insan bir uzuvunu kaybedince nasıl eskisi gibi olamıyorsa, bir duygusunu kaybedince de normale dönemiyor.

şimdi bana bir aile verseler. mutlu, zengin, güçlü... benim hangi yaram kapanır ki. en fazla kabuk bağlar, ama bende huydur kabuk soymak. ondan geçmez benim yaram. her kabuk bağladığında tekrar açatım yaramı. iyileşmesine, kapanmasına izin vermem. çünkü biliyorum:

acı hissedilmek ister.