charleslemaire911

[charleslemaire911]

Visie

Normaliter zou nu bij de RAI het Amsterdamse Winterparadijs zijn. Kunstijs, kunstsneeuw, drukte, alternatieve winterpret. Nu staat op het voorterrein, P8, een reuzenrad. Meer is er niet, behalve de Coronatesthal, aanrijden via P5, lopend via ingang C.

Terug van het OLVG West, waar ik mijn 84-jarige moeder bracht voor een essentiële operatie, reed ik langs de RAI. In het Elycium brandde alleen op de 6e verdieping een glimpje kantoorlicht, verder was het gebouw gehuld in donkerte. Een duisternis die symbolisch is voor de inktzwarte vlek die Corona heet en Covid19 is. Als je ook maar enigszins bij zinnen bent is daar geen ontkennen aan. Het gaat om meer dan een oversterfte van pakweg 6000 mensen. Het gaat om een samenleving die totaal ontwricht had kunnen zijn, in plaats van nu deels, als de besmettingen ongehinderd waren doorgegaan. As je smaak- en reukzintuigen niet werken, heb je weinig aan horecabezoek. En als je geen kracht hebt voor huis-, tuin- en keukenwerk, heb je niets te zoeken in een bouwmarkt of tuincentrum. Dan zouden viruswaanzinnigen letterlijk geen handen op elkaar krijgen voor hun ontkenningsacties. "We" lopen inmiddels wel zo'n 50.000 kwalitatieve levensjaren achter door uitgestelde zorg. Een andere keerzijde van dit virus. Ook dat is zorgwekkend, net als de overbelasting van ons zorgstelsel, dat systematisch is uitgekleed. Wat niet te wijten is aan al die mensen die in de zorg en andere hulpdiensten doen wat ze kunnen. Dat verdient meer dan applaus en goedkope woorden. Het vraagt om herziening en verbetering van een commercieel gedrocht dat in zijn voegen kraakt. Zoals meer waar geprivatiseerd is. Volgens een oud gezegde is regeren vooruitzien. Aan het einde van weer een Ruttiaanse regeerperiode constateer ik dat onze regeerders vooral reageerders zijn. En zoals joviaalgladde Rutte zelf al opmerkte, ontbeert hij iets essentieels. Visie.

[charleslemaire911]

Arm kind

Er zijn nogal wat complottheoriën in omloop. Blijkbaar zijn er ook nogal wat complottheoretici. De meesten van hen debiteren ongevraagd hun gedachten. Gedachtegoed wil ik het niet noemen.

Gisterochtend, een man uit Breda die met zijn kleinzoon op pad was. Een "bloemlezing" :

Covid ligt al 50 jaar op de plank en is nu breed ingezet.

Biden maakt deel uit van een wereldwijd pedofielennetwerk.

Alle nieuwsmedia wereldwijd zijn in handen van families als de Rockefellers en de Rothchilds.

Rutte is ook leidend in het een of andere complot. Welk, dat is niet duidelijk. Vaag verhaal dus.

In de VS is overduidelijk gefraudeerd met de verkiezingsuitslagen. Trump heeft in werkelijkheid bijna alle kiezers achter zich gekregen.

In Nederland gaat het net zo. Alles en iedereen is en wordt gemanipuleerd.

Iedereen krijgt een chip ingeplant en wordt op afstand bestuurd.

Zestig procent van de wereldbevolking is overbodig en wordt volgens vooropgezet plan geëlimineerd aan de hand van Bill Gates, die ieder virus heeft ontwikkeld en verspreid. Vlak Google hierin niet uit.

Covid brak al in 2018 uit in Lombardije maar is ruim anderhalf jaar onder de pet gehouden.

En ga zo maar door. Je vraagt je af waar zo iemand, die aanvankelijk voor rede vatbaar leek, die onzin vandaan haalt. O ja, van het internet natuurlijk, van en via andere complottheoretici. Dat is dan ook de enige bronvermelding. Je kunt het zo gek niet bedenken tot het door een of andere gek wordt bedacht en door anderen klakkeloos nagepraat.

Zo'n man als deze wandelt met zijn kleinzoon. Dat vind ik triest voor het kind.

Arm kind.

[charleslemaire911]

Binckwerk

Ik geef het je te doen. Verkeer in Amsterdam in goede banen leiden, dat lijkt soms op dweilen met de kraan open. En dan vooral fietsers en scooteraars. Die laten zich nogal lastig sturen en dat is zwak uitgedrukt. Niet allemaal natuurlijk, de meesten reageren, al is het soms een beetje verward, op onze aanwijzingen. Die bestaan voor een deel uit arm- en handgebaren, soms ondersteund met het Binck-fluitje en af en toe met luidkeels roepen.

Je kunt je afvragen of sommige mensen draden in hun hoofd hebben, zo graag fietsen ze op trambanen. Alsof er een steekje los zit.

Mensen reageren in meerderheid positief op onze aanwijzingen, een kleine, hardnekkige minderheid heeft daar om welke reden ook moeite mee. De meeste mensen hebben haast omdat ze laat zijn. Anderen hebben maling aan alles en iedereen. Een enkeling denkt dat we voor onze lol 10 tot 12 uur per dag op de been zijn. Dat laatste is letterlijk. Het gaat natuurlijk om werk. Dat doen we in onze Binck-kleding. Het is ten slotte Binckwerk.

[charleslemaire911]

Ik zou willen schrijven als bij voorbeeld Joseph Roth. Zo leven is een ander verhaal, het doet me zijdelings denken aan Dr Faustus. Als het overleveren van ziel en zaligheid, spreekwoordelijk, of het volgen van je lot, de levenslijn waarvan je via zijpaden kunt afwijken maar toch op je eindbestemming belandt, de dood.

De dood is dat stadium waar blijkt dat het leven gelimiteerd is. "Het" is een onzijdig woord, het levenseinde is definitief. Dood heeft geen restwaarde, afgezien van het relatief weinige dat je in het grote geheel van betekenis bent.

De ziel blijkt niet te bestaan, de zaligheid is ontleend aan de fictie van geloof. Het niet bestaan van ongeacht welke god is eveneens wetenschappelijk bewezen. Geloof is per saldo niet meer dan een uit de hand gelopen hoop. Of voor sommigen een dekmantel, niet te verwarren met de mantel der liefde.

Lezen, laverend tussen nu Roth, Zweig, Mercier, meer Roth tot en met Seneca's Levenskunst. Leesvoedsel dat deels nog ongenuttigd opgestapeld ligt tot ik de letters, woorden en zinnen tot me heb genomen, als het ware verslonden.

Ja, ik ben een gretige lezer. Schrijven vloeit daaruit voort als de blauwe inkt uit mijn vulpen. Daar tussen liggen de gedachten. Mijn gedachten, als je daar al van mag spreken, ontleend aan anderen. Zoals ook aan Harare, zijn 21 lessen voor de 21ste eeuw liggen ook al te wachten. Sapiens en Homo Deus heb ik al inhoudelijk verorberd.

Van lezen naar schrijven. Van schrijven is het te lang niet of nauwelijks gekomen. Nu komt het weer op gang. Soms in flarden, soms in afgeronde stukken, zoals nu. Schrijven.

[charleslemaire911]

De Mississippizeepbel

Een korte geschiedenisles, met dank aan Harari, opgetekend uit zijn boek Sapiens.

In 1717 begon de Franse Mississippi Compagnie het zuiden van het Mississippidal te koloniseren. Om die ambitieuze plannen te realiseren verkocht de compagnie aandelen op de Parijse beurs. Het gebied had weinig meer te bieden dan moerassen en alligators, maar de compagnie verspreidde verhalen over fabelachtige rijkdommen en grenzeloze mogelijkheden. Franse aristocraten, zakenlieden en burgers vielen en bloc voor de praatjes, de prijzen van de aandelen rezen de pan uit.

Parijs was bevangen door algehele euforie. Mensen verkochten hun bezittingen en namen leningen om aandelen Mississippi te kopen.  Even later sloeg de paniek toer. Speculanten beseften het onrealistische en verkochten hun aandelen op het hoogste punt. Uiteraard zakte de aandelenkoers. Dat zette een lawine in gang en veroorzaakte paniek onder de aandeelhouders.

Om de prijzen te stabiliseren kocht de Franse staatsbank aandelen op, wat niet oneindig kon doorgaan. Daarom werd geld bijgedrukt, wat ook niet oneindig was. De aandelenkoersen stortten toen helemaal in.

De Franse schatkist was leeg, op waardeloze aandelen na. Beleggers verloren hun vertrouwen in de Franse beurs, sindsdien betaalt Frankrijk hogere rentevergoedingen op leningen.

Komt het bekend voor? Het is een doorlopende geschiedenisles.  De MIssissippizeepbel.

[charleslemaire911]

Hoezo egocentrisch?

“Beste Klaas Ben jij die zwevende kiezer uit de VKrant van vandaag. Op de foto zie je er best slim uit, maar je bijdrage is van een verbijsterende stompzinnigheid. Uw egocentrische opstelling brengt anderen (oa uw ouders) in gevaar. Echt de meest onthutsende en asociale bijdrage die ik sinds lang heb gelezen. Mocht ik de verkeerde Klaas hebben benaderd, mijn excuses. Maar u zult mijn boosheid vast en zeker delen”.

 Einde citaat, afkomstig van iemand op “woordkunstenaar.nl”.  Technisch is er al het een en ander op aan te merken, dat zal wie aandachtig leest duidelijk zijn. Inhoudelijk kun je het er wel, niet of ten dele mee eens zijn.  Ik vind het in grote lijnen onzin, al waardeer ik de sociale betrokkenheid.   Zo gaat dat, als mensen zich een oordeel vormen zonder enige vraag te stellen.  Vandaar deze weloverwogen reactie. 

Wat ik heb gezegd is samengevat in 150 woorden.  Zo gaat dat. Zoals het ook zo gaat, dat mensen zich een oordeel aanmeten op basis van summiere informatie.  Sommigen is het vergund, tussen de regels te kunnen lezen. Dan kom je tot een betere interpretatie. Anderen reageren, zo blijkt, primair en met een diarree, waarbij het zoals bekend rommelt in de onderbuik. 

Deze reactie van mijn kant is wel overwogen en zelfs weloverwogen. Zoals bij voorbeeld ook alles wat de omgang met mijn ouders betreft.  

Mijn ouders zijn, zoals te lezen is, “op leeftijd” en dat maakt ze voor een toenemend deel hulpbehoevend. Zij kampen met (onder meer) lichamelijke gebreken.  Dat leidde ertoe dat mijn moeder onlangs een noodzakelijke operatie moest ondergaan.  Toen waren de Corona-signalen er al, duidelijk en wel, niet te negeren.  De ingreep vond plaats in Amsterdam, om 8.30 uur. Voor de duidelijkheid, ’s ochtends.  Dat betekende dat mijn ouders, al meer dan 64 jaar gehuwd onafscheidelijk en dus ook hierin samen optrekkend, om 7.30u aanwezig moesten zijn in het OLVG.  Zij wonen in Koog aan de Zaan.  Zorgtaxi’s rijden pas vanaf 7.30u, logischerwijs was dat geen reële optie.  Het enig haalbare alternatief was zelf te zorgen voor vervoer, evenals steun. Dat laatste zowel lichamelijk als geestelijk. Dat lukt niet op afstand

Dat plaatste me voor een dilemma. Rijd en begeleid ik ze wel of niet? Ik koos, na zorgvuldige overweging en dito overleg, voor het eerste. Dat ik er een werkdag voor moest opofferen, het zij zo. Zo gaat dat.

Zo’n medische ingreep heeft allerlei gevolgen. Mijn moeder kan tijdelijk niet koken, mijn uitermate slechtziende vader zie ik toch echt liever niet in de weer met messen en vuur. Dan krijg je een ander soort uitslaande brand dan het Coronavirus. Boodschappen doen, behalve een paar kleine dingetjes, lukt ze ook niet. Dat doen (onder meer) mijn vriendin en ik voor ze.

 Meer mensen doen van alles voor (onder andere) mijn ouders. Een buurman die paracetamol komt brengen, de pedicure, de hulp in de huishouding en daarnaast nog de was-, douche- en aankleedhulp.  Die mensen komen letterlijk bij mijn ouders en andere mensen over de vloer. Daarin ben ik dus geen uitzondering.

Het aantal bezoeken probeer ik zo veel mogelijk te beperken.  De meeste contacten zijn telefonisch, dagelijks en soms meerdere keren per dag. Maar soms moet ik er persoonlijk heen.  Zoals gisterochtend, met letterlijk brood-nodige inkopen. En verder wat klusjes die moesten worden gedaan, zoals het huisvuil wegbrengen. Met mondkapje op, met gepaste afstand van tenminste anderhalve meter.

Liefst zou ik zien dat mijn ouders alles zelf zouden kunnen, maar zo werkt dat niet meer. Dus doe ik, binnen het redelijke, wat ik voor ze kan doen.  Met inachtneming van allerlei sociale contexten en bijbehorende fysieke afstand.

Dat is in diverse opzichten belastend, maar dat doe ik met liefde en met de bijbehorende verantwoordelijkheid.  Met aandacht en zorgvuldig. Hoezo egocentrisch?

[charleslemaire911]

Geld

Menselijke fouten zijn in wezen weeffouten.  Weeffouten zijn namelijk inherent aan het mens zijn of het menselijke zijn.  Mensen worden geweven naar een soort standaard patroon, met afwijkingen die je ook als verschillen kunt zien.  Daarin zijn mensen dan weer overeenkomstig.

Van mensen mag geen volkomen foutloosheid worden verwacht. Niet van individuele mensen en daaruit voortvloeiend dus ook niet van het zogenaamde collectief. Dat zou onmenselijk zijn.

In de categorie menselijke fouten kom je er gaandeweg nogal wat tegen. Het is zoals het steentje in de rivier, zelfs het kleinste foutje kan grote gevolgen hebben. Groot of zelfs verstrekkend, met de nadruk op ver. Zoals bij mijn kleindochter.  Zij is 8 jaar en onderging alweer een grote hartoperatie.  In een gespecialiseerd ziekenhuis, op een gespecialiseerde afdeling, door gespecialiseerde kinderhartchirurgen, ondersteund door, naar ik gevoeglijk aanneem, gespecialiseerd overig medisch personeel. Voor de goede orde, de operatie is prima, naar het zich laat aanzien zelfs uitmuntend, geslaagd. Waarvoor mijn complimenten, voor wat ze waard zijn.

Onder meer mijn kleindochter is mij bijzonder veel waard. Lief, vrolijk, opgewekt, intelligent en slim, daarbij gezegend met een bijzonder sterk karakter. Het is nogal wat, met haar medische geschiedenis.  Gelukkig heeft ze een lange en als het goed is mooie toekomst voor zich. Hoewel daar bijna een onverwacht einde aan kwam en zo kom ik terug bij menselijke fouten, ofwel weeffouten. Na de laatste operatie bleven namelijk twee hechtdraden achter. Niet van de oplosbare soort, met een nare infectie als gevolg. Door kordaat handelen van mijn dochter, haar moeder, werd adequaat ingegrepen.  Het is beter om niet op details in te gaan. Levensbedreigend was het zeker.

Hechtdraden in een menselijk lichaam achterlaten is een menselijke medische fout. Het is, hoe menselijk ook, meer dan een simpele vergissing. De grootste menselijke fout is een fout, of vergissing, niet toe te geven of te bagatelliseren.  Hier ging het om meer dan een bagatel, namelijk om de bedreiging van een menselijk leven.  Daarbij heeft dit behalve in fysiek en emotioneel opzicht voor mijn dochter en haar gezin ook aanzienlijke financiële consequenties. Om voor de hand liggende redenen geeft “het ziekenhuis” de medische fout niet toe. Want ja, dan kom je op het terrein van aansprakelijkheid.  En dan kost het toegeven van zo’n fout, hoe aantoonbaar die ook is, meer dan een al dan niet gemeend excuus. Dan kost het waar het ook in de medische wereld om draait. Geld.

  �

[charleslemaire911]

Een systeemfout

Onlangs maakte mijn vader (88) een val, met een pijnlijke rug als gevolg.  Dat naast allerlei ouderdomskwalen, progressief stijgend in een neerwaartse spiraal. Na twee dagen was de rugpijn dermate hevig, dat hij met mijn 83-jarige moeder per zorgtaxi naar de spoedhulp in een ziekenhuis ging.  Het is een beetje als de lamme die de blinde leidt. Mijn moeder kampt met onder meer artrose, wat lopen en anderszins bewegen zwaar bemoeilijkt.  Mijn vader is nagenoeg blind en nagenoeg doof. Ze vullen elkaar nog voldoende aan om zelfstandig te kunnen wonen, met enige hulp. Zoals mantelzorg, met de beperking van de eigen levens die kinderen en kleinkinderen proberen te leiden.  In theorie is mantelzorg goed haalbaar, de praktijk leert anders.

In theorie komt een zorgtaxi binnen een half uur, in de praktijk na anderhalf uur. Dat was in meerdere opzichten pijnlijk. Om half twee ’s middags kwamen ze uiteindelijk aan bij de spoedhulp. Daar werd pakweg 2 uur later een scan gemaakt en begon het volgende wachten. Dat duurde lang, in eerste aanleg tot half acht ’s avonds. Patiënt vader lag op bed, moeder zat erbij.  Aan koffie geen gebrek, tegen betaling van 1 euro per beker (ouders gratis). Te eten was er niets.  Dat mag je een lange zit noemen, ook liggend. Mantelzorgend togen lief en ik van Amsterdam naar Zaandam, met belegde boterhammen tegen de ergste honger en gevulde koeken voor de lekkere trek.

Later die avond volgde de medische diagnose, een fractuur in de hoogbejaarde ruggenwervel.  Vervolgens kwam er een plastest en die viel in eerste instantie niet gunstig uit. Na vier in allerijl naar binnen geklokte bekers water was test 2 wel positief. Tussentijd was de medicatie al gehaald bij de dienstdoende ziekenhuisapotheek, een tijdbesparende factor. Uiteindelijk waren mijn ouders om 23.30u thuis, wij om middernacht. Slapen duurde nog een paar uur en de wekker op 4.15 de volgende ochtend, veel mantelzorgers werken namelijk ook  nog,  was niet bepaald een pretje. Maar ja, ouders beginnen als een soort mantelzogers, dat maakt de stap minder groot.

Dat taxigedoe had te maken met een menselijke fout in een computerfout.  Het wachten in het ziekenhuis kun je de verpleegkundigen en artsen niet aanrekenen.  Zij werken keihard en met respect voor de patiënten.  Dat verdient respect. Het gaat mis in de diverse procedures door  bezuinigingen, die zorgen voor een Kafkaësk zorgsysteem. Resultaat van marktwerking en andere verkeerde politieke keuzes. Een systeemfout.

[charleslemaire911]

Rassen en zo

Als je het goed bekijkt, tenminste, zo zie ik het, kun je prima rassenonderscheid maken. Zo hebben we het dierlijke ras, het plantenras en het mensenras. Dat is natuurlijk behoorlijk divers (en soms onbehoorlijk, gelet op allerlei uitwassen). Zo vind je onder de planten bij voorbeeld onkruid.  Maar dat valt nog steeds onder of binnen het plantenras.

Het is natuurlijk wel divers. In aanleg rijk geschakeerd. En zo is dat bij ons mensen ook. Per saldo vallen we allemaal onder het mensenras. Of het menselijke ras, zo je wilt. 

[charleslemaire911]

Treffend.

Muziek terwijl ik werk, af en toe de pauzeknop, werk gaat voor. Veelal Stones de laatste tijd, voor muziek en ook tekstueel. Nu Gimme Shelter, als hij de tekst en inhoud zou begrijpen zou ik het Trump aanraden. Donald J, volgens mij staat de J voor Joker. Gimme Shelter is een vurig pleidooi tegen oorlog en voor vrede, liefde zo je wilt. Daarvoor Satisfaction. I can’t get no gaat daaraan vooraf, maar dat gaat voor mij doorgaans niet op.  Een lied uit 1965 en nu nog meer actueel dan toen, getuige  “When I'm drivin' in my car, and the man comes on the radio. He's tellin' me more and more about some useless information supposed to fire my imagination”.

Vervlakking is helaas geen tendens van korte duur of voorbijgaande aard gebleken. Dat geldt ook voor kortzichtigheid.  Zoals bij mensen die voor een gesloten slagboom gaan claxonneren. De eerste slagboom die daarop ingesteld is moet nog gemaakt worden.  Technisch eenvoudig te realiseren, praktisch onhaalbaar. Of bij mensen die in plaats van op de informatieknop te drukken, gebaren dat je 60 meter moet lopen om ze te woord te staan. Jammer voor ze. Bij mij werkt dat niet.

Zo is er meer wat me aan kortzichtigheid, vervlakking en oppervlakkigheid bezig houdt.  Voor nu ben ik te geagiteerd of te geïrriteerd om daar al te diep op in te gaan. Voor nu heb ik geen zin en behoefte op me in al dat oppervlakkige te verdiepen.

Om iets duidelijk te maken, heb ik briefjes geplaatst met verwijzing naar de informatieknop bij de slagbomen.  Desondanks blijven sommigen daar als gewoon staan, zonder enige vorm van actie.  Alleen met actie kom je tot satisfactie. Denken is ook actie. Denken is namelijk een werkwoord.  En zo rolt de muziek verder. Nu naar Paint it Black. Treffend.

[charleslemaire911]

De Dans.

Laverend tussen zogeheten uitersten.  Tussen wat te vaak voelt als een verplicht ziekenhuisbezoek aan mijn vader, bijna 88, en een dagje leuk en gezellig winkelen met onze twee kleinkinderen, bijna 8 en bijna 3 1/2. Tussen wat je kunt zien als verval en als groei. Tussen pril leven en bijna dood, als je de statistieken mag geloven.  Met leven ben ik aanmerkelijk meer bekend dan met dood en daar mag ik me gelukkig mee prijzen.  Leven en dood zijn uitersten voor wie niet in wedergeboorte gelooft, zoals ik. Het idee van dood voortleven in ofwel hemel ofwel hel verschilt niet wezenlijk van het idee van reïncarnatie. Zo zie ik dat, zonder eigen empirisch onderzoek, gelukkig maar. 

Uitersten zijn ook een bruisend huwelijksfeest en serieus ziek met een wezenlijke vermenging.  Aan de ene kant hoop en vertrouwen, aan de andere kant angst en pijn. Spreekwoordelijk weet je dan niet waar je het zoeken moet. Letterlijk ga je daarmee om, ga je mee in het fijne, met in het achterhoofd dat wat moeilijk, lastig en zwaar is. 

In datzelfde spreekwoordelijke achterhoofd komt nu weer dat ene schilderij in me op, dat voor mij de associatie is met leven.  Dat schilderij van Matisse, een dans op leven en dood. De Dans.  

[charleslemaire911]

Werken

Drie uur, inmiddels, zitten op het buitenterras van een strandpaviljoen is vermoeiend. Inspannend, al lijkt het anders. Anders dan het personeel dat als moeiteloos moeite neemt om bezoekers, gasten, tevreden te stellen. Veel stellen onder de gasten, ook dubbele of nog meer meervoudige, soms een enkeling of ander oneven aantal.

Ingespannen turen op de drank- en etenskaart hoef ik niet. Vooral cappuccino, in meervoud cappuccini. Daarbij glaasjes kraanwater. Misschien wel water uit de duinen hierachter, eigenlijk links van mij.

Mijn inspanning bestaat vooral uit wat ik verder tot me neem, afgezien van eten. Broodje van de dag, met kipsaté en saus, ook groenten. Fijngesneden, anders dan in hun oorspronkelijke hoedanigheid. Het is dat ik weet wat het is, anders zou ik in uienringetjes niet de oorspronkelijke ui, een bolgewas, hebben  herkend. Nu landt een vlieg op mijn vulpenetui. Weinig te halen, tenzij het een inktsect is.

Zon en wolken, wisselend. Zoals mensen in hun komen en gaan, een heerlijke verscheidenheid. Af en toe kijk ik naar de zee, het stukje Noordzee in mijn gezichtsveld. Dat lijkt ver, hoe beperkt het ook is. Tijd, als “de tijd”, voelt hier en nu ver weg. In een huidige verleden tijd lees ik uit 50 interviews van Ischa Meijer. Uit 25 jaar interviewen, selectief en een selectie. Ischa is hierin merkbaar aanwezig, hoezo verleden tijd. Met diepgaande interesse, met kneepjes, trucs en meer, benoemd in zijn voorwoorden of aaneen geplakte stukjes, met tussenruimten die niet loos zijn. De interpunctie van de entertoets.

Mensengroepjes in wisselende samenstellingen zijn hier te zien. Ik hoef ze niets te vragen, fijn dat veel te raden overblijft. Er wordt gelukkig gelezen, wat met recht dubbel op te vatten is. Er wordt ook gegeten, gedronken, gelachen en gepraat, zoals nu vlak voor me. Engelstalig. Vrouw, man, drie kinderen, variërend tussen ontspannen en puberaal, licht onverschillig, puberaal.

Veel harmonie, in het algemeen. Veel shirts, shorts, truien en jurkjes. Veel van die overeenkomstige mensen die zonder uitzondering van elkaar verschillen. In de verte die ik schat op ongeveer een kilometer vaart een vrachtschip. Wat daar gebeurt kan ik niet zien. Het is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk in te schatten. Daar gebeurt wat mij volgende week weer te doen staat. Dat is wat ik voor nu, lezend, schrijvend en observerend, nog moeiteloos kan laten. Werken.

[charleslemaire911]

Zichzelf

Een oude man. Kromgetrokken door de jaren heen of door de bijkomende belasting omlaag gedrukt. Grijsharig, logisch. Gebruind gezicht, dito handen. Een glas thee voor zich. Groene thee, blaadjes in een theefilter. Bakje met handgreep. Omhoog, omlaag, tot het voor hem goed is. Ouderdomsvibrato in zijn stem. Hij praat in zichzelf, met zichzelf, dat geeft respons. Hij is alleen. Twee kuipjes koffiemelk leeggeschonken in zijn theeglas door een bedieningsmeisje. Zelfbediening gaat hem slecht af. Roeren beter, met trillende handen, trillende kringen in het glas, rimpels als de zijne.

Zorgvuldig kleingeld neergelegd, uitgeteld tot iets passends. Hardop tellend, zoals bij een muntje van twintig cent. Eurocenten voor een ver vooroorlogse man. Zijn haren zijn bij nader kijken meer wit dan grijs. Gebruinde huid, gebleekte haren. Ogen knipperend tegen het soms scherpe zonlicht. Het glas lijkt zwaar in zijn oudemannenhand.  

Aandachtig voor zich kijkend, daarnaast links en rechts. Soms omhoog, naar lucht, naar vogels, misschien. Wie zal het zeggen. Hij niet.

Hij zit alleen, die oude man, aan een tafeltje voor vier maximaal. Geen idee of hij zich alleen of eenzaam voelt. Hij heeft tenminste die ene gesprekspartner. Zichzelf.

  wBCvrj���W�T

[charleslemaire911]

Niet generaliserend

Voorafgaand aan dit stukje vroeg ik Elon Doulyazal toestemming om haar naam aan te halen. Nu toch op voorhand schrijvend, als zij niet wil zijn mijn woorden aan te passen,  tenminste, zolang de tekst nog niet digitaal is gedeeld. Als dat eenmaal is gedaan is daarin geen weg terug. Excuses uitgezonderd, als verontschuldigingen. Mosterd na de maaltijd kan een brandend gevoel geven. Inmiddels met het zogeheten zoet van haar goedkeuring, dat voelt als en smaakt naar vertrouwen.

Vanwaar mijn vraag aan Elon, die vraag is eenvoudig te beantwoorden.  Dat heeft van mijn kant te maken met meer dan enige terugwerkende schaamte als het gaat om discriminatie. Waarbij toegegeven dat mij onbekend is, op ras, geslacht, huidskleur of naam te worden achtergesteld. Dat is wezenlijk anders dan plagende pesterijen met een familienaam als Luchtmeijer.  Dat kan hinderlijk zijn, meer niet.  Anders dan bijvoorbeeld Doulyazal, waarvan de juiste uitspraak me onbekend is.

Nu terugdenkend aan mijn eerste vakantiebaantje in een Zaandamse zeepfabriek. Veel lopende bandwerk en twee mannen van Turkse origine die de machines vulden en bijhielden. Communicerend in soms moeizaam Nederlands of wat zij daarvan wisten te maken en wat soms schamper lachen met zich meebracht, ook van mijn kant. Pijnlijk, nu. Wat me terugvoert naar wat ik vaker ventileer, namelijk dat taal onontbeerlijk is als communicatievorm en daarmee voor wederzijds begrip.  En wat me nu weer brengt bij Elon, zij verwoordt zich voor zover ik kan zien in vlekkeloos Vlaamstalig Nederlands. Waar alweer een onderscheid lijkt te zijn.

Mensen verschillen onderling van elkaar. Daar kunnen we het volgens mij snel over eens zijn. Misschien wordt dat al weergegeven in het simpele feit dat individuele mensengezichten al niet symmetrisch zijn.  Wat je zou kunnen doortrekken naar de vervolgredenering dat mensen in de basis twee gezichten hebben, ook als ze zich liever niet zo tonen.  Dat gaat verder dan Jantje lacht, Jantje huilt.

Mensen neigen, in algemeenheid, naar discrimineren, naar het maken van onderscheid. Zo was en is dat. Zo zal dat in algemene zin blijven. Daarbij zullen, bewust of onbewust, menselijke gevoelens worden geraakt en gekwetst. Ook mij “ligt de ene mens  beter dan de andere“.  Iets wat te vaak in meervoud wordt vertaald, dan kom je bij generaliseren, over één kam scheren.  Zoals Wilders,  foute Madame de Pompadour,  doet bij mensen van Marokkaanse komaf.  Waar specifieke problemen wat mij betreft mogen en moeten worden benoemd. Specifiek kan wel. Niet generaliserend.  

  iO7��Y�

[charleslemaire911]

Is het leven de moeite van het leven waard? Dat is een vraag voor een embryo, niet voor een mens

Spectrum Citatenboek. Samuel Butler. 

[charleslemaire911]

Lustrijk

Liefde rijmt niet in woord of gedicht, volledig anders in gevoel en met gevoel liefdevol gaten dichten samen rijmen in woord en daad als naadloos lichamelijk verlangen meer dan vrijage of wat doorgaans doorgaat voor seks met x of eks niet excentriek of sexentriek of seksentriek in pure wellust liefdesgeil versmelten zin en zen en woorden als versmeltend verzengend verhit verlangen verwarmen tot de hoogste hittegraad vol ` toevoegingen puur liefdevol beminnen voelen zien gebeuren kort verwoord puur liefdevol beminnend zinderend lustrijk in het lustrijk

[charleslemaire911]

Valérie Khouri

Donderdagmiddag, van dochterlief de vraag om een specifiek kinderboekje te schrijven voor kleindochter Kayleigh. Dat doet Opa Boekje graag voor haar, het geeft iets meer of op een andere manier uitleg aan haar nu nog prille, nu iets meer dan 4 jaartjes, mensenleven.  Boodschappen gedaan, in de nabije kringloopwinkel van het Leger des Heils in plaats van boeken een whiskykaraf gevonden en gekocht. Daarna naar Mojo, bekend terrein voor mij, op wat voor mij inmiddels een ander schrijfplekje is geworden, aan een houten tafel met houten bank. Cappuccino, glaasje water, de Waterman-vulpen ter hand en vloeiend schrijvend in één van mijn twee ogenschijnlijk identieke schrijfblokken.  Het boekje in concept gevorderd tot en met de geboorte van Kayleigh, een zogeheten en terecht zo genoemd heuglijk feit. Verdere invulling volgt aan de hand van haar leven tot nu en verder.

Daarna huiswaarts, van Ringdijk via Transvaalkade, van elkaar gescheiden door water met een mij onbekende naam, verbonden via een brug. Mijn gedachten nog bij het schrijven tot een vrouw in mijn gezichtsveld kwam. Wat overigens vaker voorkomt, zoals inmiddels wel genoegzaam bekend is. Zij was aan het fotograferen. Met haar mobiele telefooncamera en met een aanmerkelijk meer professioneel uitziende camera. Daarmee vestigde ze mijn aandacht op een prachtig zicht op water, een volgende brug, watervogels en de zon die in dat gezichtsveld het geheel tot een prachtig plaatje maakte. Waarna ook ik enkele fotoplaatjes schoot, dus via mijn telefoon tot me nam. En waardoor zij en ik in gesprek raakten.

Ook zij, Valérie, was kort daarvoor bij Mojo, ze registreerde me daar. Omgekeerd niet, mijn focus lag toen op schrijven. Waardoor Valérie en ik belandden bij schrijven en dat alleen doen, afgesloten en anderen uitzonderend. Met herkenning van haar kant, ook schrijvend, nu met vooral haar kleurrijke accent op fotograferen. Met herkenning in zoeken naar wat je echt wilt, dus je passie, het kleur geven aan je leven waar veel mensen dat als flets ondergaan. Zo merk je dat raakvlakken meer zijn dan, zoals hier,  de stenen van de brug waarop mensen zich op dergelijke momenten bevinden.  Zo ontstaan bruggen tussen mensen, zoals hier tussen Valérie en mij.

Zo vertel je ieder in het kort over en weer, gespreksstof in overvloed dus nu in grote lijnen, zoals over haar komst vanuit het christelijke deel van Beiroet. En over mijn stukje “Alleen”, waarvan de inhoud betrekking heeft op schrijven, solistisch. Opmerkelijk. Valérie Khouri.