caroverdroncken-blog

[caroverdroncken-blog]

Beauty and the Beast

Donderdag 17:00. Gaan kijken naar ‘Beauty and the Beast’ in UGC de Brouckère. Ik was heel benieuwd naar de verfilming van ‘Beauty and the beast’ door Bill Condon. Dat is vast en zeker geen verrassing! Ik hoorde heel erg veel goeie reacties over de film. Het kon dat ook niet anders dat ik massaal mee de menigte volgde naar de bioscoop. 

'Beauty and the Beast' doet wat een goede Disney-film hoort te doen

Eigenlijk was er niet veel nodig om van Beauty and the Beast een geslaagde 2.0-versie te maken. De Disney-klassieker uit 1991 zat zo goed in elkaar, dat het de eerste animatiefilm werd die kans maakte op de Oscar voor Beste Film.

Door Robin Broos - 15 maart 2017 

Bill Condon heeft gekozen om trouw te blijven aan de tekenfilm. Tegelijk voerde hij enkele interessante aanpassingen door. Het verhaal speelt zich heel lang geleden af, toch lopen er in het provinciale dorpje ook gekleurde mensen rond. De setting is nog steeds Frankrijk, maar dat houdt Lumière (Ewan McGregor) niet tegen om ‘Be Our Guest’ met Schots accent te zingen. En het Beest blijkt als Franse kasteelheer ook een ruime kennis van de Britse literatuur te hebben.

Op papier lijkt dat allemaal te gek voor woorden, maar in de flow is dat de normaalste zaak van de wereld. Misschien wel omdat Condon er geen expliciete klemtoon op legt. Neem bijvoorbeeld de intussen beruchte homoseksuele scène. Wie iets te lang met zijn ogen knippert, heeft dat vooral grappige moment gemist. Maar anno 2017 mag zo'n subtiele hint geen taboe meer zijn. De wereld ís een dorp, liefde kent geen beperkingen. Dus koos Condon terecht voor zijn film boven de vorm.

Emma Watson is een - hoe kan het anders - stralende Belle. Dat ze ook nog eens goed kan zingen, is een fijne openbaring. Componist Alan Menken kreeg de ondankbare taak om naast de geliefde liedjes nieuwe nummers te schrijven. Met ‘Evermore’ heeft de wereld van Belle er een prachtige aanvulling bij. Het bewijs dat ook Dan Stevens als Beest voor kippenvel kan zorgen. Het komische duo Gaston (Luke Evans) en LeFou (Josh Gad) behoudt dezelfde dynamiek en gaat nog een stap verder op humoristisch vlak, met oerdomme en daardoor hilarische uitspraken.

Maar de mooiste live-actionvertaling zit in de animatie. Want alles, van de theepot tot het Beest, is digitaal werk. En daar schuilt een groot gevaar in, omdat de cartooneske uitvoering van de 2D-tekening niet noodzakelijk werkt in drie dimensies. De makers vonden een perfecte manier om figuren als kandelaar Lumière en tafelklok Cogsworth realistische, doch levende attributen te doen lijken.

Ook al ken je het verhaal, kun je sommige liedjes woordelijk meezingen, deze Beauty and the Beast verrast op onverwachte momenten. En bovenal: hij doet wat een goede Disney-film hoort te doen. Het zorgt voor een stomme glimlach op je gezicht, die er de rest van de avond nog moeilijk af gaat.

Beauty and the Beast Regie: Bill Condon Met: Emma Watson, Dan Stevens, Luke Evans, Ian McKellen Duur: 129 minuten

"Belle is geen typische Disney-prinses". Lees hier het interview met hoofdrolspelers Emma Watson en Dan Stevens.

In 'Beauty and the Beast' introduceert Disney voor het eerst een homopersonage in een grote familiefilm. Lees er meer over in 'Waarom de remake van 'Beauty and the Beast' geen jaar te laat komt'.

Zoals in de recensie vermeld, is Emma Watson echt een prachtige Belle. Niet alleen de acteerprestatie maar ook de zang waren gewoonweg geweldig! Waar ik me in het begin een beetje aan stoorde was inderdaad het feit dat het verhaal zich afspeelde in Frankrijk, maar iedereen toch Engels sprak. Dat gebeurt natuurlijk wel vaak in films. De acteurs zijn ook fantastisch gekozen. Maar niks kan de animatie overtreffen! De figuren waren prachtig, van theepot tot kandelaar. Wauw! De liedjes bezorgde me kippenvel en ik kreeg geregeld flashbacks naar mijn kleutertijd. De film zorgt inderdaad voor een stomme glimlach op je gezicht, die er de rest van de avond moeilijk af gaat. 

[caroverdroncken-blog]

Staatliche Museen

Donderdag 15:00. Gaan kijken naar actuele kunst in Hauptbahnhof Berlijn. Een gids leidde ons rond in het museum. Aanvankelijk was ik nogal teleurgesteld toen ik te horen kreeg dat er een gids bij was. Ik was namelijk van mening dat ik het niet echt fijn vind als iemand zegt wat je moet zien in een kunstwerk. Nu moet ik echt mijn mening herzien. De gids was fantastisch. Ze liet ons nadenken over wat kunst is en wat niet en waarom iets nu juist kunst is. We maakte kennis met de Duitse kunstenaar Joseph Beuys. Echt een fantastische man!

De gids leerde ons anders kijken naar kunstwerken, we bleven soms wel 20 minuten hangen bij hetzelfde werk. Dit vond ik toch wel een van de indrukwekkendste werken:

Toen ik het kunstwerk voor het eerst zag, dacht ik onmiddellijk aan kaas. Dit kon toch allesbehalve kunst zijn! Enerzijds trok het toch wel mijn aandacht en wilde ik graag de bedoeling achter het werk weten.   

Het materiaal dat Beuys gebruikte is vet, en geloof me, dat ruik je ook echt. Op het werk zijn er ook verschillende draden en een temperatuurmeter op   aangesloten. Het werk staat voor energie. Beuys kwam op het idee dit werk te maken toen hij in een tunnel naast de autosnelweg liep en bij zichzelf dacht : ‘ wat is dit voor een vreselijke plek’. De stukken vet passen dan ook perfect in de tunnel. 

Een ander bijzonder werk van Beuys is het 'Viltpak' (1970).

Een pak bestaande uit een broek en een jasje gemaakt uit vilt  'Ik hou van Amerika en Amerika houdt van mij' (1974), een performance waarbij hij zichzelf vijf dagen lang met een coyote in een kooi liet opsluiten in een galerie in New York; en de sculpturen die 'vethoek' (Fettecke) genoemd werden; vetmassa's die in de hoek van een kamer, op een stoel of in een kartonnen doos waren aangebracht.

Ik heb heel erg genoten van de tentoonstelling en ik ben zeker van plan om het museum nog eens een bezoekje te brengen. Een echte aanrader!

[caroverdroncken-blog]

UHO

Vrijdag 20:15. Gaan luisteren naar het Universitair Harmonieorkest Leuven. De muzikanten namen ons mee op een muzikale roadtrip. Het publiek kon genieten van het zeer indrukwekkende Hannibal, Symphonic Dances from West Side Story, Ghost Train en zo veel meer. Radiopresentatrice Sofie Engelen zorgde voor de gepaste commentaar en achteraf werden we ook nog eens getrakteerd op een gratis receptie. De avond was een echt avontuur! 

[caroverdroncken-blog]

Raymond van het Groenewoud

Zaterdag 20:00. Samen met mijn papa gaan luisteren naar Raymond van het Groenewoud in het cultuurcentrum Belgica in Dendermonde. Ik ben een grote fan van Raymond en wilde hem al heel lang eens live horen zingen. Ik keek er al weken naar uit en gisteren was het dan eindelijk zo ver...

RAYMOND VAN HET GROENEWOUD SOLO

KRETEN EN GEFLUISTER

Raymond van het Groenewoud nam afscheid van zijn muzikanten en tourt nu solo met de voorstelling Kreten & Gefluister. Zijn liefde voor muziek is er daarom niet minder op geworden.

Raymond: “Ik heb het gevoel dat ik er nu écht rijp voor ben. En misschien ook wel dankzij de schooldirecteur van een van mijn zonen. Hij vroeg me ‘wanneer ik nu eindelijk eens zonder begeleiding wou optreden. Zodat mijn stem al haar emoties kon tonen, zonder die storende muziek.’ En kijk, ik heb hem zijn zin gegeven. Ik sloot me drie maanden op met piano en gitaar, met Kreten & Gefluister als resultaat. Het is alsof ik bij de mensen thuis speel.”

" Met zijn songs én zijn bindteksten kreeg hij de Roma aan het lachen, zingen en zelfs huilen." **** De Standaard

Al mijn verwachtingen werden ingelost en het was misschien nog wel beter dan verwacht. Raymond heeft helemaal geen muzikanten nodig. Zijn vrolijkheid zelve vulde de ruimte en maakte dat het publiek zich nooit verveelde. Om dan nog maar te zwijgen over hoe prachtig Raymond eigenlijk piano kan spelen. Raymond deed ook geregeld tijdens het concert beroep op het publiek, wat echt heel leuk was! Zijn stem vind ik echt geweldig. Het concert was ook alles behalve ingestudeerd of geforceerd. Raymond liet zich gaan en voegde er ook geregeld wat onverwachtse dingen aan toe. We hebben wel zeker 22 liedjes gehoord maar spijtig genoeg heeft hij mijn twee favorieten niet gespeeld: ‘2 meisjes’ en ‘ meisjes’. Dat was misschien het enige minpuntje aan het concert, anders zou het echt fantastisch geweest zijn. Dat zal dan voor een volgende keer zijn, en geloof mij, die zal er zeker komen!

[caroverdroncken-blog]

Stef Bos

Zondag 15:00. Samen met mijn mama gaan luisteren naar Stef Bos in ‘t Vondel. Het is misschien wat onverwachts dat iemand van mijn leeftijd vrijwillig gaat luisteren naar Stef Bos. Maar wat kan ik zeggen, ik hou gewoon van onze Nederlandse taal. Ik heb veel bewondering voor mensen die in het Nederlands zingen of schrijven. Ik denk namelijk dat het veel moeilijker is om dit in je moedertaal te doen. Je geeft een stukje van jezelf bloot aan de rest van de wereld. En dat is niet aan iedereen gegeven. 

Wereldwijd         

Een middag als een wereldreis. Van de Balkan tot in Afrika. Van Mexico tot de Lage Landen. En verder, van binnen naar buiten. Van hoog naar laag. Van droom naar werkelijkheid. Van ver naar dichtbij en terug naar huis. Een middag als een wereldreis, in verhalen en muziek.

Stef Bos reisde de afgelopen tien jaar de wereld rond en brengt zijn indrukken samen in een voorstelling.

Een feest van verscheidenheid, op zoek naar wat ons verbindt. Om de verschillen te vieren.

Hoewel ik dacht toch wel enkele stukken te kennen was dit allesbehalve het geval. De stukken werden op verschillende manieren gebracht. Wat volgens mij van Stef Bos een prachtige muzikant maakt. Om dan nog maar te zwijgen over de boodschappen die gedurende het optreden naar je hoofd worden gekatapulteerd. Er zijn veel mensen die een mooie stem hebben, maar er zijn maar weinig mensen die hun stem ook kunnen laten horen. Stef Bos zingt niet alleen maar hij vertelt ook. Over al de avonturen die hij heeft meegemaakt, zijn belevenissen, indrukken en gedachten.

The band vond ik ook echt fantastisch. Ze maakte zo veel plezier op het podium en waren zo goed op elkaar afgestempeld. Het was echt een genot om er naar te kijken. Het horen van ‘Papa’ maakte het concert echt af! Het is en blijft een prachtig nummer.

[caroverdroncken-blog]

'N VLUU IN'T UUR

Zaterdag 20:15. Samen met mijn opa gaan kijken naar het Brussels Volkstejoêter in cc de meent. Wat het toneelgezelschap zo speciaal maakt is dat ze gedurende het hele stuk ‘Brussels’ spreken. Ik was benieuwd of ik er iets zou kunnen van verstaan. Aanvankelijk was dat niet het geval maar naargelang het stuk vorderde verstond ik meer en meer.   

Je man is jarenlang een viriele minnaar geweest en ineens is hij uitgedroogd. Wat scheelt er ? Bedriegt je man je? Mevrouw Raymonde Chandebise verkeert in de veronderstelling dat haar man vreemd gaat en wordt gesterkt in die vermoedens wanneer zij tussen de post van haar man een pakje vindt met daarin een paar van zijn bretellen. De afzender van dit pakje is een hotel dat niet direct bekend staat als een familiepension… Om achter de volledige waarheid te komen doet ze een beroep op de diensten van haar beste vriendin, de Spaanse Lucienne Homenides de Histangua. Ze spannen een valstrik waarin uiteindelijk alle personages betrokken worden.Misverstanden, grappige toestanden en verwikkelingen alom dus!In 'Een vlo in het oor' wijst Feydeau ons op de schijnheiligheid van de bourgeoisie aangaande seksuele taboes. Deze worden alleen doorbroken als niemand toekijkt. De grappige dialogen, de prachtige kostuums en het imposante decor zullen gegarandeerd zorgen voor een onvergetelijke avond toneelplezier.Een dolle komedie!

Zoals hier boven vermeld was het stuk echt hilarisch. Iedereen in de zaal gierde van het lachen. Door de grappige dialogen, de prachtige kostuums en het soms wat wankelende decor, zorgde voor een onvergetelijke avond! Het is een echte aanrader.... 

[caroverdroncken-blog]

Pénélope

Dinsdag 19:30. Samen met mijn papa gaan luisteren naar de inleiding van de opera Pénélope door  Serge Algoet in de Bozar. Hoewel het verhaal niet echt moeilijk was, deed het toch deugd om wat meer informatie te krijgen. Het bleek een hele speciale opera te zijn. Het is namelijk een Concertante opera. Dus zonder theater... .  

Pénélope werd gecomponeerd door Gabriel Fauré ( 12 mei 1845 – 4 november 1924). Fauré was een van de belangrijkste Franse componist van zijn generatie.Gabriel Fauré studeerde aan kerkmuziekschool van Louis Niedermeyer in Parijs, waar onder anderen Camille Saint-Saëns een van zijn leraren was.Gabriel is vooral bekend om zijn pianomuziek, kamermuziek en liederen. Maar zoals verwacht behoort ook een opera tot zijn oeuvre. 

Pénélope is een Franse opera bestaande uit 3 bedrijven. De eerste opvoering vond plaats op 4 maart 1913, de Monte Carlo Opera.

De opera is de laatste nummers van Homerus ' Odyssee . Na het einde van het decennium-lange Trojaanse oorlog had Odysseus (hier Frans Ulysse genoemd) nog tien jaar zwerven, voordat hij er in geslaagd om zijn geboorteland Ithaca terugkeer. Zijn vrouw Penelope (Penelope) wachtte trouw voor zijn terugkeer. Echter, werd zij belaagd door verschillende aristocratische vrijers, hoop opgeven en een van hen te trouwen. Ulysse eindelijk terug, maar en onderzocht de situatie in eerste instantie vermomd als een bedelaar. De vrijers worden verslagen door een 'boog sample "voordat het gaat om de hereniging van het koppel.

Pénélope , koningin van Ithaca ( sopraan )

Ulysse ( Ulysses ), Koning van Ithaca ( Tenor )

Euryclée , Ulysses verpleegkundige ( mezzosopraan )

Eumée , een oude herder ( bariton )

Antinoüs (Tenor)

Eurymaque , Penelope Gratis (bariton)

Léodès, Penelope Gratis (Tenor)

Ctésippe, Penelope Gratis (bariton)

Pisandre, Penelope Gratis (bariton)

Een herder (Tenor)

Cleone, bediende (Alt)

Melantho , maid (sopraan)

Alkandre, bediende (Alt)

Phylo, maid (sopraan)

Lydie, maid (sopraan)

Eurynome, gouvernante (mezzo-sopraan)

Herders, bedienden ( koor )

Dansers, fluit spelers, herders, mensen van Ithaca

NA 20 JAARWACHTEN...

“Vaag en precies, mysterieus en helder als de blik van een kind, afwezig en present als een zomernacht...” – met de Franse filosoof Vladimir Jankélévitch zouden we kunnen zeggen dat Fauré’s muzikale taal, in de kentering tussen twee tijdperken, niet in woorden vast te leggen is. Fauré, die een voorliefde had voor de Oudheid, kreeg na jaren zoeken eindelijk een geschikt libretto aangereikt door sopraan Lucienne Bréval. In Pénélope, geïnspireerd door Odysseus’ terugkeer naar huis in Homeros’ Odyssea, horen we de rijpe Fauré op het hoogtepunt van zijn kunst. De aanduiding ‘poème lyrique’ en de doorleefde sopraanpartij tonen dat het de componist ging om het innerlijke drama van Pénélope – “Ik heb hem nog zoveel liefde te geven”. Deze schildering van de echtelijke liefde is Fauré’s enige opera en meteen ook zijn ultieme meesterwerk. Daarover laten dirigent Michel Plasson, specialist van het Franse repertoire, en sopraan Anna Caterina Antonacci geen twijfel bestaan.

Muzikale leiding MICHEL PLASSON

Koorleider MARTINO FAGGIANI

Pénélope ANNA CATERINA ANTONACCI

Ulysse YVES SAELENS

Euryclée SYLVIE BRUNET-GRUPPOSO

Eumée VINCENT LE TEXIER

Eurymaque PIERRE DOYEN

Antinoüs JULIEN DRAN

Cléone ANGÉLIQUE NOLDUS

Mélantho BLANDINE STASKIEWICZ

Léodès MAXIME MELNIK**

Ctésippe NABIL SULIMAN

Lydie JULIE MATHEVET

Phylo JULIA SZPROCH*

Alkandre / Eurynome VIRGINIE LÉONARD**

Pisandre KAMIL BEN HSAIN LACHIRI**

Un Pâtre MARIA PORTELA LARISCH

Symfonieorkest en koor van de Munt Kooracademie van de Munt o.l.v. Benoît Giaux *Muziekkapel Koningin Elisabeth **Solisten van de Kooracademie van de Munt

Dinsdag 20:00. Nu begon de opera daadwerkelijk. We hadden perfecte plaatsen en konden het podium dan ook goed zien. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Vroeger dacht ik dat als ik naar de opera zou gaan, ik met barstende hoofdpijn weer weg zou gaan. Ik was dan ook aanvankelijk een beetje verrast dat het zo stil was. Maar toen bedacht ik me dat al die zangers dat zonder microfoon deden, Amai! Wel vond ik het moeilijk om me in te leven doordat er geen kostuums en rekwisieten waren. Maar dat kwam uiteindelijk ook weer goed. Zoals de Munt hier boven beschrijft is het inderdaad heel moeilijk te vatten hoe dat Fauré’s muzikale taal een kentering is tussen twee tijdperken. Langs de ene kant merk je heel duidelijk dat Gabriel Fauré een voorliefde had voor de Oudheid. Maar toch is zijn muziek vandaag de dag nog zeer herkenbaar en actueel. Gedurende de opera is er inderdaad sprake van een doorleefde sopraanpartij. De keuze voor de sopraan Anna Caterina Antonacci was dan ook een goeie zet. Ik geloofde elke zin, of beter gezegd elke noot die ze zong. Er was dan misschien geen theater aanwezig toch kon je het innerlijke drama van pénélope doorheen de zaal heel krachtig voelen. Toch kan ik het niet helpen me af te vragen hoe het geweest zou zijn als er toch theater aanwezig was. Maar ja dat zal dan voor een volgende keer zijn... Voor nu kan in alleen maar zeggen dat ik er erg van genoten heb!

[caroverdroncken-blog]

The tall man

Vrijdag 20:00. Gekeken naar de film ‘The tall man’. Ik was blij dat er eindelijk weer eens een goeie film op tv was! The tall man is een zeer aangrijpend en mysterieus verhaal. Ik zie de film nu voor de tweede keer en ik kan je verzekeren dat hij nog altijd even spectaculair is. Zeker de moeite waard...

[caroverdroncken-blog]

Klassiek concert

Zondag 11:00. Gaan luisteren naar Nareh Arghamanyan in de Bozar. Tijdens 4 zondagsochtendconcerten kan je in de Bozar genieten van beloftevolle jonge solisten uit het binnen- en buitenland die het beste van hun zelf geven. De naam Nareh Arghamanyan klonk me niet echt bekend in de oren. Toen ik haar naam opzocht bleek het een beloftevolle pianiste te zijn. Een beetje achtergrond informatie...

Nareh Arghamanyan werd in 1989 in Armenië geboren en studeerde aanvankelijk aan de Tchaikovsky Music School in Jerevan. Nadien werd ze als jongste studente ooit toegelaten tot de Universität für Musik und darstellende Kunst Wien. Thans veroverd ze wereldwijd het publiek, van Wiener symphoniker, het City of Birmingham Symphony Orchestra, het Tonhalle - Orchester Zürich, het NDR Sinfonieorchester Hamburg, het Orchestre Philharmonique de Strasbourg en nog vele andere grote orkesten. Haar eerste cd, met solowerk van Rachmaninov, wer in 2009 uitgebracht bij Analekta en vervolgens in 2011 bij Pentatone. Bovendien werkte ze samen met het Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin o.l.v. Alain Altinoglu, met wie ze 2 succesvolle cd’s uitbracht met het volledige pianowerk met orkest van Liszt, alsook de pianoconcerti van Prokofjes-v en Chatsjatoerjan. Sinds september 2016 is ze ‘artist in residence’ aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth, onder leiding van Louis Lortie. 

Toen ik dit las en later ook het programma besefte ik dat we ons aan een stevig pianostukje mochten verwachten. Ik was wel blij toen ik zag dat ze ‘De vuurvogel’ van Igor Stravinsky ging spelen.

Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk echt wel van genoten heb. Nareh werkte voor de Bozar een zeer divers en origineel Russisch programma uit. De stukken die ze bracht waren zeer abstract. Op bepaalde momenten wist ik zelf niet of ik het kon appreciëren of niet. Ik vond het heel erg indrukwekkend dat al deze stukken waren opgebouwd uit amper 6 basisnoten. Dat kan toch niet ! Het draaide niet alleen om haar pianowerk, het was een hele act! De mimieken die ze trok, het feit dat ze die stukken helemaal uit haar hoofd speelde en het plezier dat ze er bij had, maakte voor mij dat dit een onvergetelijke zondag voormiddag was. 

[caroverdroncken-blog]

Laïs

Donderdag 20:30. Gaan luisteren naar ‘ Laïs’. Vorig schooljaar tijdens de les ‘muzikale opvoeding’ maakte ik voor de eerste keer kennis met deze Belgische folkgroep. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Ik ben in de folkmuziek niet echt thuis. Maar het was echt gewoon fantastisch! De samenzang van de drie zangeressen gaf me een kippenvel-gevoel.  

PS. Ik schrijf dit tekstje al luisterend naar ‘Laïs’. Ik denk dat dit wel voldoende zegt.

[caroverdroncken-blog]

Grease

Zaterdag 20:00. Gaan kijken naar “ Grease”. Weredi bracht een romantische musicalkomedie over de jaren 50. Aanvankelijk is Weredi enkel een toneelgezelschap, maar deze keer hebben ze echt alles uit de kast gehaald. Het was niet enkel toneelspelen, maar ook zang en dans. Een combinatie die toch zeker niet te onderschatten is. Ik heb er echt van genoten !

[caroverdroncken-blog]

Game of Thrones.

Net begonnen aan het derde seizoen van ‘Game of Thrones’. Kei spannend... . 

[caroverdroncken-blog]

Film

Zaterdag 19:45. Gaan kijken naar de film ‘ Captain Fantastic ‘. Net zoals de titel doet vermoeden is het echt wel een fantastische film. Het is een film waar je echt wel je kopje bij moet houden. Het onderwerp is dan ook anders dan anders.  De film is zeer origineel en roept geregeld tegenstrijdige gevoelens bij je op. Een echte aanrader!

Captain Fantastic: Verfrissend anders dan anders

Zoals de wereld tegenwoordig draait, met horten en stoten, zou ieder mens er weleens willen afspringen. Hoe snel je ook spurt, de ratrace leidt zelden tot het grote geluk. Alles kan anders, alles kan beter.

Door KURT VANDEMAELE - 11 oktober 2016

Zo denkt ook Ben erover. Hij heeft samen met zijn gezin de beschaving de rug toegekeerd. Niet dat ze als hippies leven. Zelfs na het overlijden van zijn vrouw, onderwerpt de man zijn kroost dagelijks aan keiharde driloefeningen, omdat een gezonde geest nu eenmaal het best aardt in een gezond lichaam. En zo zijn zijn kinderen ook gewapend voor de jacht en de visvangst, waarmee ze in hun levensonderhoud dienen te voorzien. Tussendoor verdiepen ze zich in de kwantumfysica, the Bill of Rights en Dostojevski, want ook de hersenen moeten aangescherpt worden.

Alleen 's avonds bij het kampvuur, is er echt tijd voor ontspanning en mogen de gitaren en harmonica's worden bovengehaald. De kinderen zijn sterk, gezond en superslim, maar ook wereldvreemd. Het zijn rare snuiters. Het wordt pas duidelijk hoe onaangepast ze zijn, wanneer de man ze allemaal in zijn bus laadt om zijn vrouw en hun moeder een laatste groet te gaan brengen.

Grappig én ontroerend

Viggo Mortensen geloof je helemaal als een man die te slim is voor zijn eigen goed en voor het goed van zijn eveneens geniaal gecaste kinderen. Op hun tocht brengt de gekke bende ons niet alleen tal van nieuwe inzichten bij, ze brengt ons even vaak aan het lachen. Ze zijn schaars, de films die ontroerend en slim, grappig en inspirerend zijn.

Net zoals de recensent zegt, speelt Viggo Mortensen zijn rol geniaal. De gecaste kinderen zijn perfect gekozen.  ‘Captain Fantastic’ brengt je geregeld aan het lachen maar op het einde van de film is het toch moeilijk om geen traantje weg te pikken. En dat evenwicht zorgt voor een prachtige film, die iedereen toch wel eens gezien moet hebben. 

[caroverdroncken-blog]

Film UGC de Brouckère.

Brussel 14:00. Gisteren gaan kijken naar de Avant-Première van ‘The Girl on the train’ in UGC de Brouckère. Ik had het boek van Paula Hawkins al gelezen, en was dan ook razend benieuwd naar de film. Het is volgens mij niet makkelijk om een boek te verfilmen. Het lezen van woorden en er dan een beeld bij vormen is voor iedereen persoonlijk. Het is er bij de film dan ook ofwel ‘Boenk’ op, zoals ze dat bij ons zeggen, ofwel een totale mislukking. En ik denk dat ze er bij deze film in geslaagd zijn. Hoewel ik moet toegeven dat ik niet zo een razende fan was van het boek, kon ik deze film zeker  appreciëren. 

FILMRECENSIE

'The Girl on the Train': Kwestie van geloofwaardigheid

Elf miljoen exemplaren zijn er al over de toonbank gegaan van Het meisje in de trein, de psychologische thriller van de Britse Paula Hawkins. De verkoop moest nog goed op gang komen toen de Amerikaanse filmstudio Dreamworks de rechten verwierf, omdat ze er een nieuwe Gone Girl in zag, nog zo'n boek waarin de protagonisten onbetrouwbare vertellers blijken te zijn.

Door KVDM - 02 november 2016

Dat Rachel, het meisje in de trein, onbetrouwbaar is, komt onder meer door haar overmatig drankgebruik. De actie is verplaatst van de buitenwijken van Londen naar gelijksoortige buurten in New York.

Rachel, in het boek een wat afgeleefde zuipschuit, wordt vertolkt door de bloedmooie Emily Blunt. Behalve haar volgen we nog twee vrouwen. Het leidt tot diverse perspectieven en tal van flashbacks. Alles komt samen wanneer Rachel op de trein iets vreemds opmerkt langs het spoor. Hoewel ze vaak zelf niet kan geloven wat ze ziet, is ze dit keer wel erg overtuigd van haar gelijk.

Idylle, intrige, paranoia, dronkenschap..., regisseur Tate Taylor weet de wisselende sferen goed te vangen. Maar wanneer het verhaal aan het kronkelen gaat, kan hij het niet geloofwaardig houden en dreigt zijn trein te ontsporen.

Van: Yeon Sang-ho Met: Gong Yoo, Ma Dongseok Duur: 107 minuten

Zoals de recensent beschrijft slaagde Tate Taylor er in de film prachtig in om de wisselende sferen weer te geven, wat toch niet gemakkelijk is. Intrige, paranoia en dronkenschap vormen de rode draad in het boek en deze lijn wordt in de film prachtig doorgetrokken. Volgens de recensent kan de regisseur Tate Taylor de geloofwaardigheid gedurende de film niet hooghouden. Ik ben het hier gedeeltelijk mee eens. Toen ik de trailer voor de eerste keer zag, wilde ik de film eigenlijk niet gaan bekijken. Het hoofdpersonage Rachel (Emily Blunt) zag er precies uit zoals ik me haar in mijn verbeelding had voorgesteld. Wel vond ik het zeer onwaarschijnlijk dat ze het dagelijkse leven van bepaalde mensen zo goed kon opvolgen, gewoon door daar elke dag voorbij te rijden met de trein. De passage duurde zo’n 2 minuten en dit vanop een afstand van 200 meter? Weinig realistisch… Bij momenten vond ik de film wat langdradig en saai. Maar dat kwam misschien doordat ik het boek al had gelezen. Wel vind ik het vreemd dat de recensent weinig of beter gezegd geen argumenten geeft om zijn mening,dat de film ongeloofwaardig zou zijn, te staven. Al bij al heb ik echt wel van de film genoten en vind ik persoonlijk dat de film ‘The girl on the train’ echt wel een 3.5/5 verdiend.

[caroverdroncken-blog]

 De koorddanser.

Hoog in de nok van de tent danste hij op de koord. De mensen zagen dat graag. Ze juichten hem toe, en applaudisseerden hard. ‘ Prachtig’ zeiden ze, ‘Ongelofelijk!’ Op een avond zaten de mensen weer te kijken.Toen riep de koorddanser naar beneden: ‘Denken jullie dat ik het kan ?‘ ‘ja!’ riepen ze. En hij danste van de ene naar de andere kant. Daarna nam hij een kruiwagen naast zich op de koord, en riep: ‘Denken jullie dat ik het kan met een kruiwagen?’ ‘Ja!!!’ schreeuwden de mensen. En de koorddanser danste met kruiwagen en al over de koord. Opnieuw riep hij naar beneden: ‘Als er nu eens iemand van jullie in mijn kruiwagen komt te zitten... Denk je dat ik het dan nog kan?’ Toen bleef het beneden muisstil, zo stil, dat de koorddanser bijna het evenwicht verloor...

[caroverdroncken-blog]

Open Monumentendagen – Brussel.

Halle 12:15. Met een goeie dosis plezier net vertrokken naar het voor ons O zo onbekende Brussel. Ik had op voorhand al wat rond gesurft op internet en in mijn hoofd had ik al een lijstje gemaakt van de dingen die ik zeker wilde bezoeken. Na zo'n 20 minuutjes treinreizen kwamen mijn vriendinnen en ik aan in Brussel Centraal. Totaal niet wetende waar we waren, maar we gingen er voor. Met ons plannetje in de hand vertrokken we naar onze eerste halte “De galerij van de Waux Hall”. 

Toen ik deze foto zag op de site, was ik helemaal verkocht. Een mooie koepel die voor een lange tijd werd afgesloten voor het publiek. Deze wilde ik echt eens gaan ontdekken met mijn eigen ogen. Het enige probleem was dat wat je op de foto ziet, ook het enige is wat je in werkelijkheid ziet. Meer viel er niet te ontdekken.

Het eind 18de-eeuws aangelegde park van Brussel onderging de invloed van de Engelse parken, die vooral op vermaak waren afgestemd. Zo werd in 1783 een vauxhall gebouwd, een uitgaansgelegenheid met zaal voor voorstellingen en balzaal. In 1913 werd de Brusselse Waux-Hall uitgebreid met een overdekte galerij en een muziekpaviljoen, ontworpen door stadsarchitect François Malfait. Het betreft een geheel in Lodewijk XVI-stijl dat volledig in houten traliewerk is opgetrokken. In de loop der jaren raakte deze galerij in onbruik met toenemend verval als gevolg. Het traliewerk takelde af door de invloed van weer en wind. De galerij werd uiteindelijk voor het publiek afgesloten. De restauratie van de galerij, in opdracht van de Stad Brussel, loopt momenteel ten einde. Een deel van de oorspronkelijke elementen is gerestaureerd. Andere, die te zwaar waren beschadigd, zijn op identieke wijze opnieuw gemaakt en de ontbrekende elementen zoals vazen, balustrades en de koepelbekroning zijn gereconstrueerd op basis van archiefdocumenten. (B 19/05/1994)

https://visit.brussels/nl/sites/heritage/place/Galerij-van-de-Waux-Hall

Het bezoek aan “De galerij van de Waux hall” kan ik eigenlijk in 1 zin samenvatten : Een overdekte galerij bestaande uit groengeverfde houten traliewerk. Versta me niet verkeerd, ik ben heel blij dat ik het gezien heb, maar ik had er meer van verwacht. Neem nou die koepel, ik verwachte onder die koepel een mooie zon te zien die net tussen de spleetjes van het traliewerk kwam piepen. Maar nee een met wit dicht gewerkte koepel was alles wat je te zien kreeg. 

Brussel 13:30. Na een hele tijd van ‘verloren lopen’ kwamen we eindelijk aan bij de Kruidtuin. En ik moet zeggen: wat een mooi uitzicht heb je daar, echt prachtig. Een reusachtig gebouw staat centraal met een prachtige koepel, waar in tegenstelling tot de Waux-Hall, het zonnetje wel lekker door komt piepen. Grote ramen en zuilen vullen de ruimtes, ook mogen we de prachtige veranda niet vergeten.

Dit reusachtige gebouw, dat plaats moest bieden aan de collecties van een plantentuin, werd opgetrokken tussen 1826 en 1829. Kunstenaar-decorateur Pierre-François Gineste leidde de werken, die werden uitgevoerd naar de plannen van architect Tilman-François Suys. Uitgaand van de klassieke structuur van een oranjerie ontwierp hij een indrukwekkende centrale rotonde met een koepel, geflankeerd door twee vleugels die elk eindigden in een licht uitspringend paviljoen. Door zijn regelmaat en eenvoud is de gevelopstand een perfecte illustratie van de principes van het neoclassicisme. Grote ramen vullen de ruimtes tussen de zuilen van de rotonde en bekleden ook de veranda die door diezelfde colonnade wordt afgebakend. Daarnaast zijn er nog de serres die tegen de zijvleugels aanleunen. Al snel kwam men op het idee om op deze magische plek feesten te organiseren en daarom werd een grote zaal neergezet tussen de oostelijke oranjerie en de rotonde. Vanaf 1870 werden hier echter kruiden geteeld. Tot 1939 zou de Kruidtuin functies vervullen die min of meer aansloten bij zijn oorspronkelijke doel. In 1970 kocht de Belgische Staat het gebouw, dat uiteindelijk in 1984 een nieuwe bestemming kreeg als Cultureel Centrum van de Fédération Wallonie-Bruxelles. Vandaag vinden er talrijke culturele activiteiten plaats rond hedendaagse kunsten. Ook de festivals, waaronder de vermaarde Nuits du Botanique, genieten veel bekendheid. (B 15/05/1964).

https://visit.brussels/nl/sites/heritage/place/le-botanique-heritage

Brussel 16:00. We hadden nog welgeteld een kwartiertje om de ‘Vrijmetselaarstempel’ te vinden. Het leek een onmogelijke opdracht want niemand van de voorbijgangers bleek zelf maar iets te weten over het bestaan van de Vrijmetselaars. Na een hele tijd van verloren lopen kwamen we doodmoe en helemaal bezweet bij de tempel aan. Joost mag het weten hoe we daar gekomen zijn. We waren nog net op tijd. Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten.Bij de eerste stap door de deur bevond je je in een lange  hall, aan de muren hingen er een soort van brievenbussen. Daarna kwam je in een grote open ruimte terecht waar je de keuze had om naar boven te gaan. Boven aangekomen kwam je in de beruchte tempel terecht. Wat mij als eerste opviel was dat het er erg donker was. De kleuren rood en wit overheersten. Het was dan ook erg moeilijk om een deftige foto te maken. Ik denk dat we er zeker een uur hebben rondgelopen en toch heb ik nog niet alles gezien, het is zo overweldigend. Zeker een aanrader!

Op 20 april 1909 diende de vrijmetselaarsloge Les Vrais Amis de l’Union et du Progrès Réunis een bouwaanvraag in voor een nieuwe vergaderplaats op het nummer 79 van de Lakensestraat. De plannen hiervoor werden ontworpen door architect Paul Bonduelle die het gebouwencomplex realiseerde in 1910. De neoclassicistische gevel van 1832 aan de straatzijde doet in niets vermoeden dat zich aan de binnenkant van het gebouw drie egyptiserende tempels bevinden. De kleine, de midden- en de grote tempel delen eenzelfde polychrome decoratie bestaande uit holkeelkroonlijsten, Hathorpilasters, cobra's, gevleugelde zonneschijven, tweekoppige adelaars en vrijmetselaarswerktuigen. De kleine tempel ademt met zijn met textiel beklede muren en sterrenhemel aan het plafond een intimistische sfeer uit, de twee grote tempels daarentegen imponeren door hun zuilen in de vorm van papyrusbundels en hun ruime afmetingen. Een fries van rammen siert het architraaf onder het plafond. Stucwerk, houtwerk en marmer vervolledigen een decoratie die de fascinatie van de loge voor het oude Egypte toont, een tendens die we ook aantreffen in de grafkunst en de versieringen van sommige officiële gebouwen met sfinxen of obelisken. (B 08/08/1988)

 Brussel 17:30. Nog net binnen geraakt in de beurs. Oké, ik geef het toe, aanvankelijk wisten we niet voor welk gebouw we nu eigenlijk in de rij stonden. Later ontdekten we dat het de beurs was. Wat een mooi gebouw, vooral het plafond is echt prachtig! 

[caroverdroncken-blog]

Concert

Alsemberg 11:00, gaan luisteren naar ‘Het jaarlijkse aperitiefconcert van Brassband Alsemberg’. Een muzikale voormiddag met een heerlijk glaasje cava. Maar dit jaar was het toch een tikkeltje anders, tijdens het concert kon je genieten van de schilderijen van Wilfried Oscé. Dit vormde een ideale combinatie. En mogen luisteren naar de solo van je zus is natuurlijk ook niet mis.

http://www.editiepajot.com/regios/3/articles/51229