brievenaanmijnliefde

[brievenaanmijnliefde]

4 september 2023

Lieve N,

11 maanden geleden maakte ik deze tumblr aan, omdat we uit elkaar gingen. Ik wilde een plek waarin ik alles van me af kon schrijven en alles tegen je kon zeggen, zonder het daadwerkelijk te zeggen.

Nu is het 11 maanden later, en we hebben er weer voor gekozen om niet meer samen te zijn. Ik zeg steeds we, maar er is helemaal geen ''we'' meer in deze. Jij gaf aan niet met me door te willen, terwijl ik het nog 100 kansen had willen geven om te zoeken naar een manier waarop het werkbaar is.

Zaterdag heb ik een boek gekocht, 8 regels van de liefde, geschreven door Jay Shetty. Jij houd niet van boeken, dus jou zegt het niets. Maar sinds ik de eerste bladzijde heb opengeslagen, heb ik al veel geleerd. Het bestaat uit 4 hoofdstukken, die de 8 regels toelichten. Het eerste hoofdstuk gaat over alleen zijn en zelfliefde. En in dat hoofdstuk heb ik nu al zoveel geleerd.

Ik heb nooit geleerd om alleen te zijn. Ik heb me altijd gebogen naar de wensen van anderen, waarin ik aan kom rennen zodra iemand in z'n handen klapt. Ik heb eigenlijk zoveel dingen die ik nog wil doen, maar die ik maar niet deed. Want wat als jij op maandag of dinsdag tijd voor me had? Wat als je besloot dat je iets leuks met me wilde doen?

De komende tijd ga ik me focussen op leren om alleen te zijn en dingen met mezelf te doen en daar daadwerkelijk plezier uit te halen. En dan niet persé het ''alleen'' tv kijken of iets in die trant, maar het daadwerkelijk uitvoeren van alle hobby's die ik wil uitproberen. Zo ga ik vanavond naar de bioscoop met vriendinnen, ga ik morgenavond sporten. Ik let op wat ik eet, ik let op dat ik genoeg beweeg.

Ik geef mezelf ruimte om te helen, want hoewel jij me niet mist en de tijd van je leven hebt, is mijn hart in tweeën verscheurd.

[brievenaanmijnliefde]

Test

[brievenaanmijnliefde]

Nacht 1.

Lieve N,

Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt en dat verdriet wegslijt. Het rationele in mij, weet dat dat ook zo is. Dat betekent echter niet dat de weg ernaartoe, vol met hobbels, makkelijk is.

Gisteren ging je bij me weg en sliep ik voor het eerst sinds 5 maanden weer alleen. Door de uitputting van mijn tranen was het in slaap vallen niet zo moeilijk, gelukkig. Ik zag er tegenop om een nacht wakker te liggen en te blijven mijmeren over de dingen die ik had willen zeggen of de dingen die ik anders had willen doen.

Vanmorgen werd ik wakker. Ik heb doorgeslapen en ik denk zelfs dat ik gedroomd heb, al weet ik niet waarover. Ik draaide me om op zoek naar de warmte van je lichaam, om me voor het werken nog even in je armen te nestelen. Om nog heel even je armen om me heen te voelen en verder te slapen op m'n plekje op je borst, gekalmeerd door de rust van je hartslag.

Maar je lag er niet.