boundbyyesterday

[boundbyyesterday]

I think this used to be posted here with just a random hourglass photo. Deleted it to submit for my creative writing prof some 5 years ago. Reposting now for the sake of keeping memories

[boundbyyesterday]

5AM

“Write me a poem,” you said

As we finished our second bottle of wine

I didn’t answer, I think it’s getting too late

For solemn hands to write broken rhymes

I used to be good at this

Romanticizing your every flaw

Dreaming of your kiss

Showering you with endless awe

As you lay sleeping, I pulled out a pen

I stared at the paper blankly

Then at the clock that struck ten

Still the paper stayed empty

Sunrise suddenly filled the room

I looked at you then slowly lifted my head

You wanted me to write you a poem

I closed my eyes then cursed

Because I wrote you a poem instead

[boundbyyesterday]

[boundbyyesterday]

[boundbyyesterday]

[boundbyyesterday]

[boundbyyesterday]

[boundbyyesterday]

[boundbyyesterday]

[boundbyyesterday]

Minahal kita noong mga panahon na ‘di ko kaya mahalin ang sarili ko.

Noong mga panahong hirap na hirap akong tanggapin na isa ako sa mga taong umaasa sa walang kasiguraduhan at pangako; noong hindi ko matanggap sa sarili ko na sa larangan ng pag-ibig ako’y isang talunan at isang dakilang bigo. Na pag dating sa isang bagay kung saan may kinalaman ang puso, mga tsokolate at mababangong bulaklak ay wala akong maitatapat sayo. Lalo na noong mga panahon na naisip ko na ang mundo na ito ay walang lugar para sa akin at sayo; sa salitang “tayo” pero merong “kayo” at meron para sa inyo.

Minahal kita nung nalaman ko na ang mga rosas ay may tinik din pala.

Na subalit sa taglay nitong bango at ganda ay ito’y nakakasakit din pala. Sa isang inusenteng pagtutuklas nalaman ko na tinatanggal nila ang mga tinik upang tayo’y hindi matusok o para ako’y linlangin patungo sa pag-iisip na ang rosas ay mabango, maganda, at wala nang iba. Ngunit naalala ko na ang rosas ay isang simbolo ng pag-ibig at ito’y isang akmang representasyon dahil bago mo makuha ang gusto mong matamasa ay ika’y masasaktan muna. Dadaan ka muna sa mga tinik nito at ika’y dudugo bago mo masilayan ang tunay nitong ganda.

Minahal kita sa pagitan ng umaga at gabi.

Dahil dito’y walang kasiguraduhan kung ang araw ay patapos na o magsisimula muli. Minahal kita sa pagitan ng kahapon at bukas dahil ang salitang ngayon ay pumapagitna at nananatili. Isa kang kandila na paulit ulit kong sisindihan hanggat sa matunaw dahil iipunin ko ang iyong mga tira at bubuuin kita at huhulmahin kita uli at wala akong pake kung hindi man maging maganda ang pagkakagawa ko dahil minahal kita sa kung ano ka ngayon at hindi sa dati. Kakausapin ko ang araw at ang buwan pati na rin ang mga bituin at sasabihin ko sakanila kung gaano kita kamahal at wala na akong ibang hihilingin pa kundi makita muli ang matamis mong ngiti.

Minahal kita nung nalaman ko na ang sakit ay kaya palang tiisin.

Na kahit ilang beses ako masugatan ito’y hihilom parin. Kahit ilang beses ako magkasakit kaya padin ito gamutin. Magkaron man ako ng malalim na laslas sa aking balat– eh ano naman? Kaya padin ito tahiin. Lahat ng karamdaman ay gumagaling katulad lang ng mga pangakong nasira at hindi kayang bawiin. Mga nalaglag na babasagin, mga nanakaw na mamahalin, mga bagay na napaghiwalay at di na kaya pang pag dikitin diba’t napapalitan din? Ang mga tanim ay nalalanta rin, ang mga iniipon ay nauubos din, ang mga iniingatan ay nawawala parin ngunit wala tayong magagawa dahil tayo padin ang may kagagawan ng lahat at tayo parin ang dapat na sisihin.

Kaya oo minahal kita. Mahal kita at mamahalin padin kita kahit na ang unang sakno ay medyo bitin, kahit na ang ikalawa ay medyo madiin, ang ikatlo ay may hangarin at ang ikaapat ay parang singaw na binudburan ng asin. Dito sa ika-limang sakno ko sasabihin ang aking huling saloobin. Mahal, mahal kita kahit na mabigat saking damdamin, kahit na mahirap tanggapin na ika’y ginawa para sakanya at hindi para saakin.

[boundbyyesterday]

02/23/17

I would like to take pictures of things that could possibly happen. Capture all the memories of what was given so that I could remember all even if some are forbidden.

One by one, I took a photo of the most random things. A hand, a smile, a shoe, a bag, and even a ring. Streetlights and sunsets, tongues in a stranger’s mouth and hands buried in pockets. Children laughing, couples fighting, lovers dancing, and even hearts breaking.

The sound of the shutter feels nostalgic; like I synchronize with every click. It’s as if the photographs fall not into my hands but into my mind; and it’s not my eyes but my heart it blinds.

When I’m at work, click. When I’m out at the mall, click. When I’m drinking at the bar, click. When I’m with my friends, click. All these people, all these strangers and yet you’re still my artist’s pick.

Fast forward into two years from now and I find all these in a container wondering how? Oh my. I must have forgot. These people, these times, and these places where I took the shots. Specific details, random body parts all put away for me to find one day and for me to plot.

I forgot why I did this. I rummaged through the velvet square shoving all the pictures without a care until I found lying, my own shot there. I could hear my heart beat, I could feel my heart leap.

Photographs are memories that could either make us happily reminisce or flood us with misery yet at that moment, I didn’t know where that picture belonged.

At the bottom of the box, I saw a picture of us. A photo of what could possibly be; a photo of you and me; a photo of what can never be.

[boundbyyesterday]

I miss you. I miss you everyday even when we’re two chairs apart. Your scent is my drug and you do not know how much my skin tingles when our hands brush. I could never admit even to myself what I truly feel about you.

I hate you for letting go. I hate you for giving up.

We could have been more but you slipped away. How could I forget the things you said and the way you made me feel? I hate you.

But I hate myself more.

I never knew if I was too much or if I wasn’t enough. I hate myself for letting you in back to my life again. I hate myself for giving you a second chance to break my heart all over again and I mostly hate myself for falling for a man who could never fall for me the way I fell for you.

[boundbyyesterday]

Piedra Maestra Friá

Patagal ng patagal ang araw at kasabay nito ang unti unting paglilinaw ng aking pananaw tungkol sa kung anuman ang aking nararamdaman. Tuwing umaga'y gumigising ako at mag-aalmusal, maliligo, magbibihis, at papasok na sa paaralan upang matutunan ang aking mga leksyon at pagmasdan ka. Sa mga unang buwan ng panibagong taon sa pag-aaral ay ito na ang nakagawian ko. Tuwing umaga ako'y uupo sa likod ng silid-aralan at aabangan ko ang iyong pag pasok sa kwarto habang ako'y nakikinig sa aking musika. Ikaw, ang binatang may magandang ngiti at magandang mata na kung sa tutuusin ay hindi kapansinpansin ngunit nasayo padin ang atensyon ko. Kung ang silid na ito'y museo, ikaw ang pangunahing atraksyon para sa akin.

Isa kang obra maestra dahil bawat guhit at kurba ng katawan at pagkatao mo ay parang kinuha ng Diyos sa panaginip at imahinasyon ko pagkatapos ay ibinigay ito sa isang tao na ginawa upang durugin ang puso ko. At dito'y nagtagumpay ka. Nagtagumpay ka dahil iyon ay ang mga mata na kahit kelan ma'y hindi titingin sakin nang may bahid ng paghahanga tulad ng mga mata ko para sa iyo. Iyon ay ang mga magagandang ngiti na alam kong hindi ako ang dahilan ng iyong pagkatuwa pagkat hindi mo alam ang tunay na pagtingin ko sayo. Hanggang tingin nalang ba ako sayo?

Pero sabagay mas gugustuhin ko nang ganoon nalang. Na wala kang alam sa nararamdaman ko at na hindi natin masasabing magkaibigan lang tayo. Ano nga ba tayo? Magkaklase, magkakilala, magkagrupo? Bago yun, may tayo ba talaga? May kinalaman nga ba tayo sa isa’t isa? At hahayaan nalang ba ang kakaibang nararamdaman? Madaming tanong pero wala namang kasagutan. Walang kasiguraduhan sa kung ano na ba talaga ang aking pinagdadaanan sayo pwera lamang sa isang bagay. Alam ko, at sigurado akong higit pa ito sa paghahanga at handa akong magbayad ng multa gaano pa man ito kamahal sa paghawak ng malamig at matigas na obra maestra.

[boundbyyesterday]

Trust

Something not so easy to get From someone you newly met, Yet so hard to regain When you play with it like a game.

[boundbyyesterday]

Saudade.

I blame him for the bags under my eyes. I blame him for ruining my body clock. I blame him for the having to worry thinking about where he is or what has he been up to or why hasn’t he been himself lately. I constantly backread our conversations just to see how long has it been since we last spoke. 

I hate this lonely feeling I get whenever a day passes by without us talking. I constantly crave his attention. I crave his imaginary voice in my head whenever I read our messages, and I miss having to put up with his corny jokes. I miss everything about him; I really do. I miss him, but most importantly...

I miss us.

[boundbyyesterday]

Although i promised myself Never to forget what we shared Guilt is coursing through my veins Everytime I remember Lonely is my heart when you left Of precious words unsaid Just remember to stay true Understand why things had to happen Suppress all your fears Things may go and falter Idiosyncratic in a beautiful way Not the type to stand out For everything has it's purpose Let them all fall into place Opinions of others don't matter Recite the letters of my name Especially for the one I seek Surrender your heart to me Pride has been outlawed Impart whatever you know Lastly I would like to say After all, you are an atrocity

[boundbyyesterday]

Tagong Luha

“Sige, i-iyak mo lang. Alam ko ang nararamdaman mo at nandito lang ako para sayo.”

Talaga ba? Alam mo nga ba ang nararamdaman ko? Napagdaanan mo na ba talaga ang pinagdadaanan ko ngayon?

Malamang hindi.

Diba?

Pano mo nasabi ‘yan kung ang rason ng pagtulo ng mga luhang ito ay ang sugat na natamo ng aking puso na iniwan mo?

Ah oo, gets ko na.

Manhid ka nga pala.

Hindi mo nga pala kasi alam na ako yung nagmamahal sayo. Na ako yung sumusuporta at umaaligid sayo.

“Hindi ako umiiyak.”

“Napuwing lang ako.”

Kadalasang palusot kapag ikaw ang nagtatanong. Hindi ko naman din kasi masabi sayo ng tapatan dahil hindi naman ako matapang.

“Okay lang sakin.”

“Basta kung saan ka masaya, doon ako.”

Kadalasang linya ko pag magkausap tayo at pinaguusapan natin yung mahal mo. Kunwaring ‘di nasasaktan, kunwaring ‘di naapektuhan. Kunwaring 'di naawa at nangangarap na sana'y akin ka nalang.

“Kaya natin 'to.”

“Sabay tayong maghihintay.”

Puta. Oo, sige. Alam mo ang nararamdaman ko dahil yun din ang nararamdaman mo sakanya. Pasensya na ikaw pa ang sinisi ko. Parehas lang din naman pala tayo. Halika, sabay na tayong umiyak ng patago dahil parehas lang tayo na hindi mahal ng mga mahal nating bigo.