bluecharacter - Tumblr blog

[bluecharacter]

"Bilgisini artıran, ıstırabını artırır(*)."

______

(*) çünkü bilgi sorumluluk gerektirir.

[bluecharacter]

"Aslına bakarsanız bu kötülüklerin tek bir nedeni var, o da mutluluğumuzun ya da mutsuzluğumuzun kaynağının tamamen sevgiyle bağlandığımız nesnenin niteliğine tabi oluşu. Çünkü sevmediğiniz şey için kavga etmezsiniz; onu kaybetseniz, üzülmezsiniz; ona başkası sahip olsa, hiç kıskanmazsınız, endişelenmezsiniz, nefret etmezsiniz; kısaca ruh halinizde hiç dalgalanma olmaz. Bu yüzden şu sözünü ettiğimiz tüm kötülükler, gelip geçici şeylere duyduğumuz sevgiyle ilişkililer. Oysa ezeli ve ebedi olan şeye duyulan sevgi, ruhu sevinçle besler; hem de her tür hüzünden arınmış sevinçle. İşte biz böyle bir sevince özlem duymalıyız, var gücümüzle böyle bir sevincin peşine düşmeliyiz." Aklın ıslahı üzerine bir inceleme - Spinoza

[bluecharacter]

“Bütün kaosun içinde bir evren, bütün düzensizliğin içinde gizli bir düzen vardır.“

[bluecharacter]

İnsanlar kendi yaşamlarının kaptanı olduğuna o kadar derin bir inanç beslerler ki, başlarına gelenleri çok büyük ölçüde kendi seçimlerinin bir sonucu sayarlar. Ne var ki insanlar her zaman böyle değildi. Homeros’tan ve 2500 yıl önce ortaya çıktığı düşünülen felsefenin ilk meraklılarından bize kalanların gösterdiğine bakılırsa, antikçağın bu insanları kendilerini pek de yaşamlarının mutlak yazarı saymıyordu. Bu çağa ilişkin yazdıkları her zaman çok öğretici olmuş Alasdair Maclntyre’ın aktardığına göre, özellikle Homeros dönemi insanları için “nasıl yaşamalıyım?” sorusunun pek de bireysel bir anlamı yoktu. Toplum her yeni doğan üyesine daha en baştan belli bir rol verir, o birey de kendisine biçilen bu rolün gereklerini yapmak için çabalardı. Sözgelimi, Aşil, daha doğduğu gün kahraman bir savaşçı olmaya yazgılanmıştı. Rolünün gereğini yaptı ve kahraman bir savaşçı olarak yaşadı. Aşil’in yaşamı Aşil’in seçimlerinin sonucu değildi; ve buna o zamanlar ne şaşıran ne de üzülen vardı. Her şey olması gerektiği gibi oluyor, insanlar da bu oluşun içinde kendilerine verilen işlevleri yerine getiriyordu.

[bluecharacter]

Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği. Evet, her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği. Ne kadar açık değil mi? Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği. Daha açığı var mı?

[bluecharacter]

Kasvetle geçen gecelerin sezziliğine kulak verdim, fısıltılar duydum. Bana benzeyen bir ses, ruhumun yakarışları. Anladım ki, aradığım her ne ise çokta uzakta değil.

…Burada kalamazsın ve başa dönemezsin gitmek zorundasın

[bluecharacter]

Aşksız ve paramparçaydı yaşam

bir inancın yüceliğinde buldum seni

bir kavganın güzelliğinde sevdim.

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Aşk demişti yaşamın bütün ustaları

aşk ile sevmek bir güzelliği

ve dövüşebilmek o güzellik uğruna.

işte yüzünde badem çiçekleri

saçlarında gülen toprak ve ilkbahar.

sen misin seni sevdiğim o kavga,

sen o kavganın güzelliği misin yoksa...

Bir inancın yüceliğinde buldum seni

bir kavganın güzelliğinde sevdim.

bin kez budadılar körpe dallarımızı

bin kez kırdılar.

yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz

bin kez korkuya boğdular zamanı

bin kez ölümlediler

yine doğumdayız işte, yine sevinçteyiz.

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri

suyun ayakları olmuştur ayaklarımız

ellerimiz, taşın ve toprağın elleri.

yağmura susamış sabahlarda çoğalırdık

törenlerle dikilirdik burçlarınıza.

türküler söylerdik hep aynı telden

aynı sesten, aynı yürekten

dağlara biz verirdik morluğunu,

henüz böyle yağmalanmamıştı gençliğimiz...

Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne

ne tan atışı doğumların sevincine

ey bir elinde mezarcılar yaratan,

bir elinde ebeler koşturan doğa

bu seslenişimiz yalnızca sana

yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Saraylar saltanatlar çöker

kan susar birgün

zulüm biter.

menekşelerde açılır üstümüzde

leylaklarda güler.

bugünlerden geriye,

bir yarına gidenler kalır

bir de yarınlar için direnenler...

Şiirler doğacak kıvamda yine

duygular yeniden yağacak kıvamda.

ve yürek,

imgelerin en ulaşılmaz doruğunda.

ey herşey bitti diyenler

korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler.

ne kırlarda direnen çiçekler

ne kentlerde devleşen öfkeler

henüz elveda demediler.

bitmedi daha sürüyor o kavga

ve sürecek

yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

-Adnan YÜCEL

[bluecharacter]

sen ey zalim avcı,

sen ey tanınmaz - tanrı

vur, daha derine vur !

bir kez daha, haydi vur !

kopar, parçala bu yüreği !

niye bu işkence

körelmiş oklarla ?

neye göz koydun böyle,

usanmadın mı bu insan işkencesinden,

acı vermekten haz duyan tanrı şimşeği gözlerle ?

öldürmek değil istediğin,

yalnızca eziyet, eziyet etmek mi ?

bana - niye eziyet ediyorsun,

sen, ey acı vermekten haz duyan tanınmaz tanrı ?

[bluecharacter]

Gözlerin bir yeşil fanilaydı balkonda uçuşan

Sicim yağmur taklidi

Bıkmıştım zor geçen kışlarımı anlatmaktan

Bardağa birkaç çiçek ıslamaktan.

Parmağımın ucunda kırmızı kenarlı bir bulut

Onu uzatırdım sana, yalnızlık gibi iri bir damla

Parmağıma düşen bir damla kandı aşk.

-Didem Madak

[bluecharacter]

Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği. Evet, her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği. Ne kadar açık değil mi? Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği. Daha açığı var mı?

[bluecharacter]

İçine doğduğumuz kültür, inançlarımızın neredeyse tümünü belirler. Kendimizi “inanmış” bulur, bu inancı sorgulamayı da çoğu zaman gerekli görmeyiz. Bu kitaptaki amacımız inançlarımızın temelsizliğini göstermek değil. Çok daha basit bir şeyin peşindeyiz: Farkına bile varmadan benimsediğimiz varsayımlarımız ve bunlardan türeyen inançlarımızın gerçekte bizi sevinçten uzaklaştırıyor olabileceğini göstermek istiyoruz. İşte Spinoza’nın öğretisinden yararlanma sebebindiniz de bu: Tanrıyı ya da herhangi bir varlığı, bu dünyayı aşan, aşkın, maksadı ve karar verip eyleyen, bizi gözetleyen, ödüllendirecek ya da cezalandıracak bir güç olarak benimsememiz bizi sevince dönüşmekten alıkoyar; yaşamımıza derinden derine bir suçluluk, sinsi bir melankoli ve cezalandırılma tedirginliği yerleştirir; aşkıncılık varsayımı evrenle neşeli bir kucaklaşmanın önüne geçebilir, bizi canlı-cansız tüm varlıklarla bir ve birlikte olmaktan uzaklaştırabilir.

[bluecharacter]

Uzaklarda evi aramanın bi anlamı var mıydı, belki de sevdiğim bir şairin dediği gibi evi nepalde kalmış slovakyalı bir salyangozdum. O zaman anlamsız herşey. Hayır, belki de ev sandığım kadar uzak değildir, kalbimin derinliklerinde. Belki de aradığım her şey içimdeydi, sadece dışarıda aramayı bırakmış olmam lazımdı.

…Burada kalamazsın ve başa dönemezsin gitmek zorundasın

[bluecharacter]

Gözlerin bir yeşil fanilaydı balkonda uçuşan

Sicim yağmur taklidi

Bıkmıştım zor geçen kışlarımı anlatmaktan

Bardağa birkaç çiçek ıslamaktan.

Parmağımın ucunda kırmızı kenarlı bir bulut

Onu uzatırdım sana, yalnızlık gibi iri bir damla

Parmağıma düşen bir damla kandı aşk.

-Didem Madak

[bluecharacter]

Kaybolmuş çocuk gibiyim, yönümü arıyorum. Her köşe bir çıkmaz sokak, her yüz yabancı bir masal gibi. Adım atıyorum, geri dönüyorum, ileri atılıyorum, tökezliyorum. Yol nerede? Ev nerede?

…Burada kalamazsın ve başa dönemezsin gitmek zorundasın

[bluecharacter]

İçine doğduğumuz kültür, inançlarımızın neredeyse tümünü belirler. Kendimizi “inanmış” bulur, bu inancı sorgulamayı da çoğu zaman gerekli görmeyiz. Bu kitaptaki amacımız inançlarımızın temelsizliğini göstermek değil. Çok daha basit bir şeyin peşindeyiz: Farkına bile varmadan benimsediğimiz varsayımlarımız ve bunlardan türeyen inançlarımızın gerçekte bizi sevinçten uzaklaştırıyor olabileceğini göstermek istiyoruz. İşte Spinoza’nın öğretisinden yararlanma sebebindiniz de bu: Tanrıyı ya da herhangi bir varlığı, bu dünyayı aşan, aşkın, maksadı ve karar verip eyleyen, bizi gözetleyen, ödüllendirecek ya da cezalandıracak bir güç olarak benimsememiz bizi sevince dönüşmekten alıkoyar; yaşamımıza derinden derine bir suçluluk, sinsi bir melankoli ve cezalandırılma tedirginliği yerleştirir; aşkıncılık varsayımı evrenle neşeli bir kucaklaşmanın önüne geçebilir, bizi canlı-cansız tüm varlıklarla bir ve birlikte olmaktan uzaklaştırabilir.

[bluecharacter]

"Bir başka yolunu daha anlatayım. Adamın değer yargılarını öldür. Büyüklük denilen şeyi tanıma ya da ona ulaşma kapasitesini öldür. Büyük insanlar yönetilemez. Biz büyük adam falan istemiyoruz. Ama büyüklük kavramını inkâr etme. Onu içinden yık. Büyük olan şey nadir ortaya çıkan, zor elde edilen, istisna olan şeydir. Öyle standartlar koy ki, onlara herkes ulaşabilsin. En sıradan olanı da, en yeteneksiz olanı da, en beceriksiz olanı da. O zaman bütün insanların, büyük ya da küçük herkesin içindeki başarma çabasını öldürürsün. Daha iyiye gitme, mükemmele ulaşma, kusursuzluğa varma hevesini öldürürsün. Roark'a gül, Peter Keating'i büyük mimar diye tanıt. O zaman mimarlığı mahvetmeyi başarmışsın demektir. Lois Cook'u yücelt, kabul ettir, edebiyatı da mahvettin demektir. Ike'a alkış tut, tiyatroyu da yıkmış olursun. Lancelot Clokey'ni öv, basını da çökertmişsin demektir. Büyük anıtları yıkmaya kalkma. O zaman insanları ürkütürsün. Sen vasatı, sıradanı, değersizi öv; o zaman büyük anıtlar zaten kalmaz. "Bir başka yolu daha var. Güldürerek öldür. Gülmek, insan neşesinin aracıdır. Onu bir yıkım aracı olarak kullanmayı öğren. Çevirip alay etmek için kullan. Çok basit. Her şeye gülmelerini söyle onlara. Mizah anlayışı sınırsız bir sevaptır, de. Ruhunda hiçbir kutsal şey bırakmazsan, ruhu kendi gözünde kutsal olamaz artık. Saygıyı öldürdün mü, insanın içindeki kahramanlığı da öldürmüş olursun. İnsan kıkır kıkır gülerek saygı gösteremez. Söz dinler ve bu söz dinleyişine de sınır koyamaz. Neye olsa güler artık. Hiçbir şey gülünemeyecek kadar ciddi değildir onun gözünde. "Bir yolunu daha ister misin? En önemlisi bu. İnsanların mutlu olmasına izin verme. Mutluluk kendine yeterli bir duygudur ve insanı kendi içine döndüren bir özelliği vardır. Mutlu insanların sana ayıracak zamanı da yoktur, sana önem de vermezler. Mutlu insanlar, özgür insanlardır. Demek ki onların yaşama sevincini öldürmen gerekir. Onların gözünde değerli ve önemli olan ne varsa, al ellerinden. İstedikleri şeyi elde etmelerine asla izin verme. Kişisel arzu denilen şeyin kötü olduğuna inandır onları. "İstiyorum" demeyi doğal haklan sayamayacak düzeye indir. Bundan utansınlar. Bu noktada yardımseverlik çok işine yarayacaktır. Mutsuz insanlar sana gelir. Sana ihtiyaç duyarlar. Avutulmak için, destek bulmak için, kurtulmak için gelirler. Doğada boşluğa, vakuma yer yoktur. İnsanın ruhunu boşalttın mı, yerini sen doldurabilirsin.

Hayatın Kaynağı - Ayn Rand

[bluecharacter]

“Bu çok eski bir hikâye, Bento. Aşk bizi hep köleleştirmiştir. Kendini nasıl özgürleştireceksin?" “Ancak duyusal hazlar, servet ve şöhretle bütün bağlarımı koparırsam özgür olabilirim. Eğer aklıma kulak vermezsem, tutkunun kölesi olmaya devam edeceğim. ” “Fakat Bento. " dedi Franco ayağa kalkıp gitmeye hazırlanırken. “Aklın tutkuyla baş edemeyeceğini biliyoruz. " “Evet. Bir duyguyu ancak daha güçlü bir duygu fethedebilir. Önümdeki görev çok açık: aklımı tutkuya dönüştürmeyi öğrenmeliyim. "

Spinoza Problemi Nazi Subayının Paradoksu - Irvin D. Yalom