blogmixto

[blogmixto]

Eden

Φαντάζεται κανείς ότι μια ταινία με κεντρικό θέμα το εμπόριο σαρκός και τη σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων κοριτσιών θα βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα χαρακτηριστικά μιας απόλυτα σκοτεινής πλευράς των σύγχρονων κοινωνιών. Το Eden, όμως, διαψεύδει αυτή τη σκέψη ακροβατώντας ανάμεσα στον πόνο και την ελπίδα, το απάνθρωπο και το ανθρώπινο, το συμβιβασμό και την ανίκητη επιθυμία.

Η Χιούν Τζάε είναι ένα σχεδόν ενήλικο κορίτσι ασιατικής καταγωγής που βοηθά τον πατέρα της να διατηρήσει την οικογενειακή επιχείρηση στην πόλη του Νιού Μέξικο. Θέλοντας να ανακαλύψει τη διασκεδαστική πλευρά της ηλικίας της, ακολουθεί τη φίλη της σε ένα μπαρ χρησιμοποιώντας μια πλαστή ταυτότητα. Το φλερτ που ξεκινάει με έναν ένστολο γοητευτικό νέο αποδεικνύεται παγίδα, η Χιούν Τζάε πέφτει θύμα απαγωγής και λίγες ώρες μετά βρίσκεται σε εγκαταστάσεις άγνωστης τοποθεσίας, δίπλα σε άλλα ανήλικα κορίτσια. Εκεί, η ανυποψίαστη πρωταγωνίστρια είναι αναγκασμένη να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη της σεξουαλικής εκμετάλλευσης από την οποία δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Η προσπάθεια για επιβίωση της Ίντεν, όπως μετονομάστηκε από τους απαγωγείς της, περνά μέσα από την εγκατάλειψη της εφηβικής αθωότητας και την απόκτηση της εμπιστοσύνης του Βον, ενός εθισμένου στα ναρκωτικά μάνατζερ της οργάνωσης…

Βασιζόμενη στη σοκαριστική πραγματική ιστορία της Τσονγκ Κιμ, η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μέγκαν Γκρίφιθς χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου το γυμνό και προστατεύοντας ουσιαστικά το μάτι, αλλά όχι και τη φαντασία του θεατή, δημιουργεί μια ταινία σκληρή, αφυπνιστική, αλλά και βαθιά συγκινητική. Ακουμπώντας το ευαίσθητο θέμα του εμπορίου λευκής σαρκός, η Γκρίφιθς κάνει τη δύσκολη επιλογή να το θίξει για ακόμη μια φορά ως ένα σημαντικό πρόβλημα του σύγχρονου ανεπτυγμένου κόσμου (και όχι μόνο υποανάπτυκτου, όπως πολλοί πιστ��ύουν), στο οποίο η δικαιοσύνη όχι απλά γυρνάει την πλάτη, αλλά αντίθετα πολλές φορές το υποστηρίζει.

Το “Eden”, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στην προβολή ενός κοινωνικού ζητήματος. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να επανακτήσει την ελευθερία του; Είναι η ανθρώπινη θέληση τόσο ισχυρή ώστε να αντικρούσει τη δύναμη της συνήθειας και του συμβιβασμού; Τα ερωτήματα αυτά απαντώνται παρατηρώντας την εξαιρετική ερμηνεία της Τζέιμι Τσάνγκ, που μόνο με τις εναλλαγές τον εκφράσεων της καταφέρνει να δείξει την πορεία που ακολούθησε ο συναισθηματικός κόσμος της Χιούν Τζάε / Ίντεν στα τρία χρόνια που πέρασε μέσα σε αυτήν την ιδιότυπη φυλακή.

Η δυναμική του φίλμ δε σταματά στο χαρακτήρα της Ίντεν, αλλά κάνει ένα ακόμη βήμα με την περίπλοκη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε αυτήν και το Βον. Ο ιδιαίτερα εκρηκτικός χαρακτήρας του και τα βίαια ξεσπάσματά του, δεν προδιαθέτουν σε καμία περίπτωση για την εμπιστοσύνη που γεννιέται ανάμεσα στον ίδιο και εκείνη. Η επαφή τους και τα ίχνη συμπάθειας που διακρίνονται, συνιστούν μια ανατροπή που βρίσκει χώρο σε ένα βάρβαρο περιβάλλον.

Μια αληθινή ιστορία με περιεχόμενο που από μόνο του μπορεί να προκαλέσει είναι ίσως αρκετή για την επιτυχία μιας κινηματογραφικής προσπάθειας. Όταν, όμως, μια τέτοια ιστορία που μέσω της σκηνοθεσίας της Μέγκαν Γκρίφιθς στοχεύει και στην ανάδειξη του ανθρώπινου ψυχισμού και της πολυπλοκότητας των σχέσεων, τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα αποτέλεσμα τουλάχιστον ξεχωριστό.

[blogmixto]

The diversity of a real “10”

Two months ago, I had a very pleasant visit from my Argentinean friend Nicolas and his exquisite girlfriend Myriam. For Nico, it wasn’t the first time that he had been to Greece but the girl hasn’t ever been here so we had to pay a visit to the Acropolis, the miracle which embellishes the city of Athens. The guys had to remain strict concerning their spending so when we reached the Acropolis we decided that the girl would go to see the Parthenon on her own and that we would wait for her outside and enjoy the view for a while.

I and Nico like to talk about two things: life and the relationships that somehow define it and football. We both believe that football is something more than commerce, money and fancy colored boots. So, as we were talking about the pressure that most of us people experience regarding our behavior in our social lives, Nico came up with an explanation of why most of the Argentineans have this great passion for Diego Armando Maradona, “el Pibe de Oro”, as many are used to calling him.

“Diego was a storm”, he said to me and I immediately replied “Messi is a storm too”. “No, no, Diego wasn’t like Messi”, he insisted. For Nico and for many other Albiceleste fans Maradona was something different. He explained to me that whenever Diego had the ball you could notice his fury, his inexplicable imagination and his passion for the sport. “Every time he had the ball, you thought that he was able to pass by everyone and score like he did in the Goal of the Century against England in 1986”, he said and looked moved recalling the only World Cup that Argentina managed to win.

But for Argentineans, Maradona is not only a football god but also a revolutionist who expresses a way of living that not all of us can have. Of course I’m not talking about his self-destructing tendency at certain periods in his life. This is about his courage to say things directly, to be always straightforward, most of the times without considering the consequences. The unlimited sources of courage and bravery that he was showing on the pitch were enough for him to express himself the way he liked and this is something that even now he can’t avoid. Is there anybody that has forgotten his memorable quotes during a press conference after Argentina’s qualification for the World Cup of 2010? (http://www.youtube.com/watch?v=cgOXc7CZxWk)

“Maradona made his blood boil, inside or outside the pitch, that’s what distinguishes him from Messi or any other Argentinean player”, my friend Nico continued. I could understand by the way he was speaking his fascination about the captain’s spirit and guts. The currently unemployed manager and once the greatest footballer of the world managed to turn into the absolute idol that a lot of Argentinean people needed. His spontaneity and defiance of criticism are the characteristics that everybody can somehow embrace, only by following the greatest number 10 of the century.

And then, it was my turn to talk about our superstar. Oh, wait! Is he really a superstar like Diego? Well, I will try to explain it. Messi is the kind of footballer that every opponent is afraid of. I strongly believe that. When Xavi, Iniesta or his Argentinean selection “compañeros” kindly pass him the ball, I always expect a moment of magic. “La Pulga” as he’s called in Spain, is a unique case of footballer and the powerful, ultra-dynamic style of football nowadays adds more value to his admirable accomplishments.

So far, I think I haven’t told anything different or strange about the world’s best footballer currently. Everyone who follows him and the most powerful team of the last decade (minimum) can acknowledge his potential. But when it comes to his personality, it seems that the FC Barcelona striker is more Lionel than Messi. I’ve been trying to observe the player’s reactions both inside and outside the pitch and what I’ve noticed so far is that he is far dissimilar to Diego. Firstly, you have to try hard in order to see him protesting, shouting or fighting with the opponents. He just seems so motivated and concentrated to what he likes the most and nothing else seems to bother him during a match. Ok, I bet that someone would make a reference to the Copa del Rey’s first leg El Clásico, but I think that this was a rare occurrence for him.

I tried to describe to my friend that another important reason that Messi is so esteemed by me and other football fans not only here in Greece but in the whole world is his modesty. “You’re right, this man could have everything and could also make himself the greatest media personality of all times”, said my Argentinean friend. And that’s exactly what I’m trying to say here. The kid that was raised mainly in the Masia academies of the Catalonian club is a real phenomenon and could easily adopt a really high media profile like Maradona or even Cristiano Ronaldo and David Beckham. I’m not saying that Messi does not appear at all to the media but I think that this thing could be far bigger and radiant.

People like this style. Many of us admire a man that despite all the fame and the buzz around his name, he keeps on saying “no” to over-publicity and continues working hard, having his mind set to winning everything that’s possible to win. And this is not simple at all. Imagine yourself having to cope with all that interest coming from every side of the world. Messi has practically all eyes set on him. That’s why I would say that he is a strange combination of a superstar and an anti-star.

When Myriam finally came back and we had to continue our walk in the streets of Athens, Nico and I had decided that it is really difficult for everyone that has seen the best Argentinean 10’s to compete on the pitch to make up his mind and tell which one of them two prefers. But with the precious help of my friend I had the opportunity to understand that these two footballers have also a really special personality and at the same time they seem to be so different from each other and from us. Eventually this is what makes a real “10”. Diversity.

[blogmixto]

Cesare Deve Morire (Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει)

Μπορεί μια αξία όπως η Τέχνη να "μεγαλώσει" ανάμεσα στους τοίχους μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας; Σε κάτι παραπάνω από 70 λεπτά, οι αδερφοί Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι δίνουν απάντηση όχι μόνο πειστική, αλλά και απόλυτα συγκινητική.

Οι δημιουργοί με τη μεγάλη ιστορία στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο δεν είχαν προσχεδιάσει να κάνουν μια ταινία δίνοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε κρατούμενους μιας φυλακής. Η τύχη, όμως, τους οδήγησε στη φυλακή της Ρεμπίμπια, όπου παρακολούθησαν μια παράσταση στα πλαίσια της καλλιτεχνικής αναμόρφωσης των τροφίμων. Εκεί προέκυψε η ιδέα για το "Cesare Deve Morire".

Η εντυπωσιακή πτυχή αυτής της ταινίας, που ισορροπεί ��νάμεσα σε μεγάλου μήκους και ντοκιμαντέρ, δε βρίσκεται στην ασυνήθιστη ιστορία που προηγείται. Τ�� πρόσωπα. Η αγάπη και το δέσιμο που δημιουργήθηκε ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και το ρόλο τους. Η ιδιαιτερότητα και ο τρόπος που κάθε κομμάτι του έργου εφαρμόστηκε πάνω στον καθένα. Οι σκηνές μοιάζουν με μια αβίαστη προσωπική εξομολόγηση που περνά μέσα από το διασκευασμένο "Ιούλιο Καίσαρα" του Σαίξπηρ.

Και κάπου εκεί που η εξαιρετική ερμηνεία των ρόλων του Καίσαρα, του Βρούτου, του Κάσιου και των υπολοίπων Ρωμαίων σε κερδίζει σχεδόν ολοκληρωτικά, έρχονται οι στιγμές των "καταθέσεων ψυχής", των εμπειριών και της σκληρής πραγματικότητας μιας φυλακής για να σε κάνουν μέτοχο του κομματιού που δε σβήνει από τη ζωή εκείνων των ανθρώπων.

Τα ανεξίτηλα τραύματα δε σβήνουν μέσα μας. Όμως, υπάρχουν και οι ανάλογες ευκαιρίες που βοηθούν στο να αγκαλιάσουμε αυτές τις πλευρές και να τις "μαλακώσουμε", να τις φροντίσουμε. Η Τέχνη των αδερφών από την Τοσκάνη είναι μια από τις ευκαιρίες που δόθηκαν στους κρατούμενους της Ρεμπίμπια. Και όχι μόνο.

[blogmixto]

“Never thought I’d play for Barcelona. Never thought I’d win the champions league. Never thought I’d be a coach. Never thought I’d win a championship.”

[blogmixto]

Εσείς τι σχεδιάζετε για το αύριο κύριε Αγγελόπουλε; "Μια ταινία που θα λέγεται Αύριο" (Θόδωρος Αγγελόπουλος)

[blogmixto]

“Laugh and the world laughs with you. Weep and you weep alone”

[blogmixto]

Andrea Pirlo, a true genius.

[blogmixto]

Maicon @ the psychiatrist. Great work by danleydon.

[blogmixto]

Φόρος τιμής

[blogmixto]

Είναι κι αυτά τα κορίτσια με τις φακίδες..

[blogmixto]

"As soon as possible?" (Stanley Kubrick's "The Shining")

[blogmixto]

November 5, 1605: The Gunpowder Plot fails.

On November 5, 1605, a man named Guy Fawkes was arrested after he was found beneath the House of Lords near dozens of barrels of gunpowder, ready to be lit. Fawkes was one of a small group of conspirators plotting to assassinate James I, England’s first Stuart king, whose attitude toward Catholics had turned from moderate to hostile as time passed. In 1604, the king reintroduced fines against non-Anglicans (and his hostility was exacerbated by the discovery of this conspiracy, of course).

Although Fawkes was the would-be assassin who was immortalized and remembered by history, the leader of the group and principal organizer was one Robert Catesby, a charismatic and zealous “crusader” who, after the plot was foiled, was found dead holding a picture of the Virgin Mary. 

The “Gunpowder Plot” had come extremely close to succeeding and had failed almost by chance. On October 26, an anonymous letter was sent informing the lords of a possible attack on Parliament, but the conspirators, aware of the letter, thought little of it. Their plan seemed to have been going smoothly until the King ordered a last-minute search of the cellars beneath Parliament, where Guy Fawkes was discovered and arrested. When interrogated and asked what he intended to do with the gunpowder that he had been found guarding, Fawkes replied that his intention had been to “to blow you Scotch beggars back to your native mountains.” He, along with his co-conspirators, was hanged, drawn, and quartered in January of 1606, and, that same year, Parliament passed an act establishing what would later be known as “Guy Fawkes Night”. The holiday was meant to commemorate the failure of the Gunpowder Plot, and (in its early years) it was as much a condemnation of Catholicism as it was a celebration of the King’s survival. A rhyme often accompanied these festivities; one went this way:

Guy Fawkes, Guy   Stick him up on high,   Hang him on a lamp post   And there let him die.   Guy,Guy,Guy,   Poke Him in the eye,   Put him on the fire   And there let him die   Burn his body from his head   Then you’ll say   Guy Fawkes is dead   Hip, Hip, Hooray!  

The most famous begins with these lines:

Remember, remember the Fifth of November, The Gunpowder Treason and Plot, I know of no reason Why the Gunpowder Treason Should ever be forgot.

[blogmixto]

In the mood for Love.

[blogmixto]

[blogmixto]

Medianeras/ Sidewalls (Gustavo Taretto, 2011)

[blogmixto]

“All the ways you wish you could be, that’s me. I look like you wanna look, I fuck like you wanna fuck, I am smart, capable, and most importantly, I am free in all the ways that you are not.”- Tyler Durden; played by Brad Pitt

100 Favorite Movie Characters

[blogmixto]

Willem Da Man (Willem Dafoe)