blogholenbeerstam-blog

[blogholenbeerstam-blog]

Het is lente, ik geniet van de vogels, het groene gras en vooral van het alleen zijn. Wanneer ik alleen ben kan ik mezelf zijn en voel ik me ontspannen en tevreden. Ik schrik op, een geritsel in de achtergrond. Ik word bang want het is Broud die voor me staat. Broud de verschrikkelijke, ik haat hem en hij haat mij.Ik weet dat ik hem moet gehoorzamen. Ik hoor hem zwaar ademen en laat me op mijn knieën  zakken. Er knapt iets in mij en ik begin met rennen, weg van hem. Hij haalt me in en grijpt me beet, duwt me op de grond en geeft me een stevige vuistslag in het gezicht. Hij blijft me slaan en ik zie de voldoening in zijn ogen. Ik worstel en verzet me, ik slaag hem maar uiteindelijk moet ik me dan toch overgeven. Ik sta op en voel pijn bij iedere stap, pas wanneer het donker wordt durf ik terug naar de stam te gaan. Iza vraagt wat er was gebeurt en ik gebaar haar dat ik ongehoorzaam was geweest. Enkele dagen later voel ik me misselijk, ik geef over. Ik denk dat er een kind groeit in mij, hoe dat ik kunnen gebeuren weet ik niet maar desondanks ben ik heel erg blij. Ik voel geluk. De zwangerschap is zwaar maar de bevalling is het ergste van al. Ik huil bij het zien van mijn zoon, zijn benen en armen zijn dun en lang, hij heeft tien vingers en een heel groot hoofd. Hij lijkt een beetje op mij en een beetje op de mensen van de stam. De baby is abnormaal, ik moet afstand van hem nemen en hem doden.

[blogholenbeerstam-blog]

Ik ben dood, Brun de leider van de stam heeft me dood verklaart voor wel een hele maan lang. Zelfs Iza doet alsof ik niet meer besta, niemand ziet of hoort me. Al mijn bezittingen zijn verbrand. Ik strompel naar het woud, de takken schuren en er vormen zich wonden op mijn armen en benen. Mijn voeten bevriezen, ik heb door het water moeten wandelen. Ik val neer en wenste dat ik echt dood was. Toch vind ik de moed om op te staan, ik drink van het water en ga naar mijn eigen geheime grot. Hier ligt nog een vacht waarin ik kan slapen en zelfs mijn oude slinger ligt hier ergens nog. Het vuur dat ik net heb gemaakt met twee stenen houdt me warm. Morgen plan ik om opzoek te gaan naar hout en eten. Een maan later kruip ik uit mijn grot en begin de terugweg naar de stam. Zouden ze mij nog herinneren? Ben ik terug levend voor hen? Ik hoop dat Iza en Mogur me met liefde gaan ontvangen en dat ze me gemist hebben want ik heb die twee zeker en vast gemist toen ik dood was.  Alles komt wel goed, ik heb er vertrouwen in.

[blogholenbeerstam-blog]

We gaan op mammoetjacht en eindelijk mag ik mee,ik mag wel niet jagen maar ik moet helpen met het vlees en de pels. Ik ben nu bijna volwassen, groter dan al de andere stamleden en ik ben veel behendiger met de slinger en de steen. Ik mag dit niet tonen aangezien jagen verboden is als vrouw. Achter de rug van mijn stamleden oefen ik op ver weg van de kampplaats, het is mijn eigen kleine grot die ik zelf heb ontdekt. Op deze plaats kom ik om te jagen op wilde dieren, ik ben de enige die dit weet. De pelsen kan ik spijtig genoeg niet meenemen laat staan het vlees. Nu dat ik mee op mammoetjacht ben, moet ik de andere vrouwen helpen. Opeens hoor ik iemand roepen en ik zie een hyena een kind van de stam meesleurt, zonder nadenken vuur ik twee stenen af die het dier rechtstreeks raken en het dier valt neer. Ik ren op het kind af met de slinger nog in mijn hand en ik besef wat ik had gedaan. Ik voel de angst door mijn lichaam gaan en de blikken maken dit niet veel beter.Bij mijn thuiskomst zal ik gestraft worden, waarschijnlijk de doodstraf aangezien ik een wet overtrad. Zal ik echt worden vermoord? Ik heb een van hun kinderen toch gered?

[blogholenbeerstam-blog]

Iza en Mogur nemen me onder hun vleugels en stilaan leer ik hun “taal” waardoor ik kan communiceren. Deze stam heeft niet echt een taal zoals mijn familie die had, ze grommen, maken geluiden en gebruiken vooral gebaren. De gewoontes zijn niet zo eenvoudig voor mij aangezien ik deze helemaal niet ken. Iza moet veel herhalen, tonen en voordoen want ik heb geen herinneringen zoals zij die hebben.Ik word opgeleid tot medicijnvrouw en hierdoor ga ik elke dag mee met Iza om de verschillende planten te leren kennen. Ze heeft heel veel geduld want mijn hersenen werken duidelijk anders dan die van hen, ik leer veel sneller maar heb niet de voorgrond die zij hebben. Nog een groot verschil is het voelen, mijn emoties zijn anders en veel sterken dan die van hun. Ik huil en lach, twee dingen die als vreemd beschouwd worden in deze stam. Als ik huil denkt Iza dat mijn ogen lekken en dus legt ze altijd vochtige blaadjes over me heen, na een tijdje begrijpt ze dat er niks mis is maar dat ik mijn verdriet nu eenmaal zo uit. Alleen de liefde voor Iza en Mogur is hetzelfde ook al ervaren we die anders.

[blogholenbeerstam-blog]

Ik ben Ayla, een meisje van vijf jaar oud. Een paar dagen geleden vond er zich een aardbeving plaats, deze aardbeving heeft heel mijn familie uitgeroeid en ik bleef alleen over. Ik ben bang, moet schuilen voor wilde dieren en ben op mijn eentje in dit grote woud. Ik ben aangevallen geweest door een holenleeuw en daardoor moest ik me in een kleine grot verstoppen. Het is zo koud, ik, heb honger en ik heb zo’n pijn door die holenleeuw. Ik voel me moe en  en vooral voel ik me verlaten. Alles doet pijn, ik heb dorst, mijn lippen zijn kurkdroog en ik hoor in de verte een klein riviertje waar ik naartoe kruip en waarvan drink. Plots wordt alles zwart, ik zak ineen.

Een stam vindt me bewusteloos en een van de vrouwen neemt me mee, de stamleden zien er zo anders uit. Ze zijn grof gebouwd, hebben een lang hoofd en een korte nek, hun kaken steken naar voor en ze hebben geen kin. Ze hebben veel meer haar dan mijn familieleden. Ik wordt verzorgd door Iza, de medicijnvrouw van de stam en ik heb mijn leven te danken aan haar.  Ik wordt niet echt geaccepteerd door de anderen omdat ik geen familie ben en ik er anders uitzie.