blog-opinionatedaf

[blog-opinionatedaf]

Impressions of Andrei Tarkovsky exhibition at The Eye, Amsterdam.

A man laying face down

on the ground 

A horse 

Galloping minds in a world

burning 

A kid 

wading through gardens

wading through water 

wading through snow 

A blind man, crying 

Moss on Stones on banks of rivers 

A solitary figure 

making his way down the streets 

empty and wet 

A blond angel 

sang to and adored 

[blog-opinionatedaf]

winterblock

De dagen worden korter en donkerder. De mensen duiken weg in hun kragen, hun gezichten afgewend van de wind. De deuren gaan dicht, de lichten gaan aan, het leven gaat door en toch staan we stil. In deze donkere dagen gaat veel verloren, zonder dat we het beseffen misschien. Het verstopt zich diep onder onze ledematen, verschuilt zich in de warme hoekjes van ons lijf. Het wilt niet meer buitenkomen. Dit verlies maakt ons doelloos. Niet onrustig, maar haast overrustig. Het verlamd en verkrampt, tot niet meer vloeiend is. Tot niet meer natuurlijk komt. De gedachtestroom stokt, de handen verwarmen, de hoofden worden mistig. 

“Mensen die in landen zonder seizoenen leven zijn sowieso oppervlakkig” 

- Emiel - 

We zijn collectief depressief. Hongerig naar zonlicht en inspiratie. Het is iets wat ons verbindt. We zijn samen in onze kraag gedoken, we doen samen de luiken toe. Ons collectief verlangen is iets versterkends. Het maakt ons hunkerend en dankbaar. Het doet ons reflecteren. We nemen niets meer voor lief. Het lokt ons uit ons kot, want elk seizoen moeten we onszelf heruitvinden. Ontpoppen als de sneeuw smelt. 

[blog-opinionatedaf]

Beats: waar is da feestje?

Ik ga niet liegen, ik had heel hoge verwachtingen van Brian Welsh’ Beats. Een grappige coming-of-age mix van This is England en Control in een lekker Schots sausje, you can imagine my excitement. En hoewel de film niet was wat ik verwacht had, heeft hij mij zeker niet teleurgesteld. In kort: Johnno en Spanner zijn beste vrienden, maar komen elk uit een compleet verschillend milieu.  Johnno is een stille en verlegen tiener. Zijn moeder is hertrouwd met een politieman en samen gaan ze verhuizen naar een betere buurt. Spanner is een grappenmaker en lokt Johnno graag uit zijn kot. Thuis heeft hij het echter niet gemakkelijk. Hij wordt dagelijks geterroriseerd door zijn gewelddadige broer en zijn ouders lijken niet in de picture. Wanneer de Schotse regering een verbod uitroept op het samenkomen op plekken met muziek die getypeerd wordt door “repetitive beats”, lijkt het enige wat hun saaie leventjes nog opbeurt weg te vallen. Een groep jongeren besluit een protestrave te organiseren en Spanner en Johnno moeten erbij zijn, al hangt hun vertrouwde leventje ervan af. 

Het plot is simpel en er gebeurd eigenlijk ook niet veel meer dan dat. Maar waar ik een explosieve, grappige film over rave cultuur verwachtte, gaat Beats eigenlijk, in zijn essentie, over iets anders. De rave is maar een excuus om een verrassend intiem portret van een vriendschap te schetsen. Johnno en Spanner’s bromance is grappig, ontroerend en zo schoon. Je kan niet anders dan compleet verliefd te worden op deze vriendschap. En waar Welsh voor de rest redelijk veilig op reeds betreden paden blijft, doet hij hier iets wat ik nog niet vaak zag in film. Een oprecht schone vriendschap tussen twee jongens tonen, zonder machochisme, met emotionele gelaagdheid en eerlijkheid. 

Visueel heeft Welsh ervoor gekozen om de film in het zwart-wit te draaien en persoonlijk vind ik dat het werkt. Het geeft de film een ruigheid die het soms qua verhaal mist. Tijdens de Q&A vertelde Welsh dat hij tijdens zijn jeugd soms het gevoel had dat het leven in Schotland in zwart-wit was. In die zin is het een ode aan zijn roots en geeft het de film een duidelijke persoonlijkheid. Hoewel Beats aan eigenheid geen gebrek heeft, zoekt de film op technisch vlak soms nog zijn weg. Overgangen tussen scènes zijn soms stroef en ongemakkelijk, met muziek die even snel stopt als ze begint. Het duurt even tot het feestje op gang komt, maar ergens in het midden vindt Welsh zijn weg en de rest van de film loopt van een leien dakje. 

Over muziek gesproken, aan een goede soundtrack geen gebrek, en hoe kan het ook anders. Zorgvuldig geselecteerde techno/dub/industrial maken het moeilijk om stil te blijven zitten in uw cinemastoel. Het maakt de film een totaalervaring die niet te missen is. Beats is een verassend compleet plaatje dat een lach op uw gezicht tovert die er niet snel vanaf gaat. Na de film blijf je nog maar met één vraag achter: waar is da feestje hier? 

[blog-opinionatedaf]

Papicha: laat ons een jeugd

Algerije, 1997. Nedjma is een vrijgevochten jonge vrouw met een grote mond. Ze zegt wat ze denkt en is van niemand bang. Ze heeft een passie voor mode en vanuit de vrouwentoiletten verkoopt ze haar ontwerpen aan ieder die geïnteresseerd is. Weglopen van de campus, roken, feesten en streken uithalen. Nedjma geniet met volle teugen van haar jong zijn. Wanneer moslim extremisten  beginnen pleiten voor een gebod op het dragen van een burka, ziet Nedjma stukje bij beetje al haar vrijheden van zich afgenomen worden. Haar jeugdigheid wordt brutaal aan flarden geschoten en ze probeert met alle macht zich vast te houden aan de kleine dingen die ze nog wel heeft. Ze besluit een modeshow te organiseren met haar ontwerpen. Het lijkt banaal, maar het is het enige wat ze nog heeft. 

Regisseur Mounia Meddour zit haar personages dicht op de huid. De camera volgt handen, ogen en blikken van zeer dichtbij. Alsof we mee in de taxi zitten, in de slaapkamer zijn, deel van de vriendengroep. Het is een zeer persoonlijke aanpak die hier duidelijk werkt. Het zorgt ervoor dat het hele gebeuren, wat voor een geprivilegieerd blanke kijker soms ver van ons bed is, toch heel dicht bij huis komt. Maar Meddour maakt het voor de rest niet per sé gemakkelijker voor de Westerse kijker. De film baadt in Algerijnse cultuur, wat het net zo schoon maakt. Het zingen, het baden, de manier waarop de meisjes onderling met elkaar omgaan. Het pure, lichamelijke rouwproces. Het is iets wat wij niet kennen, maar zo fascinerend is om te zien. Papicha geeft ons een kijk in de dagelijkse realiteit. 

En net omdat de film zo eerlijke zichzelf is, vind ik het spijtig dat ze net iets te vaak baadt in drama en pathetiek. Hevige emoties, grote gebaren, alles overwinnende vriendschappen. Het zorgt ervoor dat je als kijker op sommige momenten compleet uit de film gehaald wordt. Waar bepaalde scènes zo rauw en aangrijpend zijn, vallen andere terug op ongeloofwaardige dramatiek en onnodige symboliek. Het doet echter niet af aan de hevige krop in de keel, maar zorgt er wel voor dat de film zijn ups en downs kent. Lyna Khoudri is sterk en ontwapenend als de vurige Nedjma en de mooie vriendschap tussen de meisjes vormt een ontroerende rode draad doorheen de film. Conclusie: Papicha heeft zijn gebreken, maar laat de kijker ontroerd en verdwaasd achter. Sterk! 

[blog-opinionatedaf]

LES MISÉRABLES: portret van een open wonde

Openingsfilm zijn van een filmfestival is een grote eer, maar vaak ook een rare positie. De crème de la crème van de Belgische filmwereld is aanwezig. Op zijn paasbest, wachtend op zijn moment op de rode loper. Er hangt glamour en feestgedruis in de lucht, de belofte van gratis drank in het achterhoofd. Maar Ladj Ly’s debuutfilm Les Misérables was niet geïnteresseerd in het feestelijke karakter van de avond. De film komt voort uit Ly’s eigen ervaringen in de buitenwijken van Parijs tijdens de rellen in 2005. Deze rellen waren een gewelddadige confrontatie tussen jongeren van Afrikaanse origine en de Franse politie. Ze waren een reactie op de onrechtvaardiger visering en het grensoverschrijdend gedrag tegenover de inwoners van de buitenwijken. Na de rellen beloofde de Franse regering betere screening en opleiding van politie, maar niets veranderde. Ladj Ly zag de pijn en de boosheid van de mensen rond hem. Als fysiek protesteren niet werkt zou hij het probleem op een andere manier moeten aankaarten. Met Les Misérables maakte hij een protestfilm die de kwestie bij een groter publiek brengt.

We volgen Stéphane op zijn eerste dag bij een nieuw politiekorps. Samen met Chris en Gwada is hij overdag de anti-criminaliteitsbrigade. Het is hun taak om de vrede en rust in de buurt te behouden. Wanneer een kleine rel ontstaat tussen een bende zigeuners en de lokale bevolking om een gestolen leeuwenwelp, gaat de BAC (brigade anti-criminalité) op zoek naar de dader. Het plot is simpel, maar de kracht zit hem in Ly’s realistische uitvoering. Door een heel intuïtieve camera en sterke natuurlijke acteurs voelt de film heel echt. Maar tegelijkertijd is hij dat ook. De grens tussen realiteit en fictie lijkt soms weg te vallen en Ly dwingt zo de kijker tot een inzicht. Dit is niet zomaar een gezellig avondje cinema. Dit is echt. Zijn personages voelen als echte mensen van vlees en bloed. Niet goed of slecht, maar gelaagde individuen met emoties en grenzen die soms overschreden worden. Op die manier toont de film ook een sympathie voor beide kampen. We hebben hier niet te maken met helden en slechteriken, maar met reële situaties die uit de hand lopen. Kleine gebeurtenissen stapelen zich op tot één druppel de emmer doet overlopen en kortsluiting ontstaat. 

“There are no bad herbs or bad men; there are only bad cultivators.” Het is een quote uit de originele Les Misérables en is het centrale onderwerp van Ladj Ly’s hedendaagse versie. Mensen worden gevormd door wat hen wordt aangedaan.  Na de Franse revolutie is er geen verbetering en na de rellen van 2005 ook niet. Onrecht lokt onrecht uit, geweld lokt geweld uit. An eye for an eye, en dat kan vrij letterlijk genomen worden. Ly’s debuut kent geen genade en slaagt u knock out voor enkele dagen. Rauw, menselijk, eerlijk en hartverscheurend. Les Misérables is de Franse inzending voor de Oscars en hij maakt 100% kans om te winnen. Ladj Ly is een groot filmmaker waar we hopelijk nog veel van mogen horen en zien. 

[blog-opinionatedaf]

Monos: instant klassieker die bij het nekvel grijpt

Het is meestal een goed teken als je hartbonzend en met grote ogen de cinemazaal verlaat. Om die ervaring te hebben op de eerste dag van een festival, daarentegen, is eerder een vloek dan een zegen. Alles hierna zal telkens vergeleken worden met dit. Daarnaast is het kijken van Monos een ervaring die moeilijk onder woorden gebracht kan worden, and you know I never back down from a challenge.

In kort: Monos volgt 8 jonge soldaten die in de bergen en jungle van Colombia, weg van de rest van de wereld, hun eigen wereld hebben gecreëerd. Wolf, Lady, Big Foot, Suede, Boom Boom, Rambo, Smurf en Dog vormen Monos, letterlijk een stelletje apen. Op hun eigen manier steunen ze de rebellen door een Amerikaanse dokter gegijzeld te houden op het dak van de wereld. De groep heeft een rigide hiërarchie, houdt zich fysiek in vorm en zorgt ervoor dat de dokter niets overkomt. Maar ze blijven ook jongeren. Jongeren die drinken en drugs nemen, jongeren die seksueel experimenteren en vooral jongeren die domme dingen doen. Wanneer een feestje fataal uit de hand loopt verliest de groep de controle over de fragiele schakels die hen als mensen bij elkaar houden. 

Na deze korte synopsis zal het u niet verbazen dat Alejandro Landes’ tweede langspeler vergeleken wordt met Lord of the Flies. Het verschil is hier dat deze jongeren vanaf het begin niet onschuldig zijn, waardoor het verdere verloop van de film niet uit het niets komt. Deze jongeren hebben iets om voor te vechten, al is dit iets vaak onduidelijk. Ze voeren elk om hun eigen reden deze strijd, alsook de strijd met elkaar. Wanneer Lande uitzoomt en we het enorme, imposante landschap zien, beseffen we hoe nietig deze vijf individuen zijn en hoe hun persoonlijke strijd, die voor hen zo alomvattend is, niets betekend in het grotere plaatje. 

Bij dit soort films is het gemakkelijk om twee uur lang bij een goed concept en mooie beelden te blijven, maar Monos is zo veel meer dan dat. Er is een duidelijk verhaal met een goede opbouw, zonder ooit voorspelbaar te zijn. Spannend en visueel prikkelend zonder zijn logica of spanningsboog te verliezen. En Landes weet hoe hij een pakkend beeld moet schieten. Het landschap helpt hier heel erg bij, maar de sterke acteurs staan hun mannetje en laten hun omgeving niet de show stelen. De jongeren hebben duidelijk een heel fysieke band opgebouwd, waardoor ze op een heel vertrouwde manier met elkaar kunnen omgaan. Het maakt me benieuwd naar het creatieproces. Ook weet Alejandro wanneer hij geluid moet laten spreken en wanneer hij de prachtige soundtrack mag doen overheersen. Die soundtrack volgt mooi hoe sferen en gevoelens kunnen veranderen van speels en licht naar gewelddadig en dreigend. 

Monos is een coming of age film zoals we die zelden te zien krijgen. Het volwassen worden wordt gestript van elke sugarcoating of afleiding, en wat overblijft is het rauwe, vleselijke ervan. De film doet met de kijker wat ze met haar personages doet. Het ene moment maakt ze ons geil en opgewonden, het andere moment grijpt ze ons bij het nekvel en laat ze ons bloedend achter. Ze doet ons hunkeren naar een vrijheid die wij als jongeren niet meer hebben en doet ons beseffen hoe wij in onze oversociale wereld compleet vervreemd zijn van dit soort puur fysieke connecties, zonder regels of grenzen. Maar tegelijkertijd maakt ze er ons ook doodsbang van. Monos heeft me de adem benomen, mijn hart doen overslaan en me onherroepelijk geraakt. Het beste wat ik in een lange tijd gezien heb.

[blog-opinionatedaf]

Muidhond: zielenpijn van een pedofiel.

Zonder er veel doekjes rond te winden: de nieuwe Patrice Toye (Little Black Spiders, Rosie) is een hedendaagse en visueel poëtische take op Lolita. Jonathan (Tijmen Govaerts) is net vrijgesproken en mag terug naar huis. Wat hij op zijn kerfstok heeft en of hij al dan niet veel tijd in de cel heeft doorgebracht blijft nog even een mysterie. We leren hem kennen als een stille jongen met een doordringende blik. Zijn innerlijke wereld wordt veruiterlijkt door een voice over. Deze is vrij overbodig, want Govaerts is qua expressie sterk genoeg om zijn gedachten en gevoelens puur fysiek en emotioneel weer te geven.  Het wordt al snel duidelijk dat Jonathan zijn leven wil beteren. Iedereen in zijn omgeving, zijn moeder en zijn baas, gunt hem ook een tweede kans. Tot hij zijn negen jarige nieuwe buurmeisje, Elke, ontmoet. Jonathan stoot haar af, maar hoe vaker de twee elkaar tegenkomen, hoe meer ze een connectie krijgen. Tot op het punt dat Jonthan zijn affectie voor Elke niet meer in bedwang kan houden. 

Dat een verhaal als dat van Jonathan verteld moet worden, is ontegensprekelijk. Het taboe rond pedofilie is groot en vraagt om meer gesprekken, discussies, vraagstukken. Er is een plaats en een moment voor elk verhaal en ik ben het eens met Toye dat het moment voor deze discussie nu is, maar ik ben het niet eens met de manier waarop ze Jonathans verhaal brengt. De hele film door vraagt ze om empathie. We moeten collectief inzien dat Jonathan geen slecht mens is, en dat zijn aantrekking tot Elke in theorie niet fout is. Het is zijn geaardheid en hij kan er niets aan doen. Tot daar volg ik. Maar Toye maakt van Jonathan een leeg karakter. Hij heeft geen vrienden, geen hobby's, nauwelijks contact met andere mensen. Het lijkt alsof zijn identiteit enkel en alleen bestaat uit zijn geaardheid. Het maakt het moeilijker om zijn aantrekking tot Elke te zien als iets wat niet voortkomt uit een soort perversie. 

(mini spoiler ahead, mes excuses)

En het beetje sympathie dat we toch hebben voor Jonathan verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer hij toegeeft aan zijn hunkering. Door de kleine aanraking die hij zichzelf toelaat gaat hij een grens over, en zo ook de film. Waar de film tot nu toe een punt probeerde te maken over pedofilie, gaat het nu om aanranding, en dat is op geen enkele manier goed te praten. Door te willen shockeren verliest Toye haar standpunt uit het oog. En shockeren doet ze. De scène lokt een zeer negatieve lichamelijke reactie uit en ik kan enkel denken aan kleine Elke. Spijtig, de scène had zoveel sterker kunnen zijn zonder de aanraking. Ook met het beeld van kleine Vera in haar blauwe kleedje gaat Patrice Toye compleet de mist in. Vera is het vorige “slachtoffer” van Jonathan, dat regelmatig opduikt in zijn gedachten. Een klein meisje in een blauw kleedje, het hoogtepunt van onschuldigheid. Het is verschrikkelijk cliché en past totaal niet in de anders gedestilleerde, stille poëzie van de film. Een doorn in het oog.

Tijmen Govaerts is een zeer sterke en fysieke acteur en dat maakt veel goed. Zijn beklijvende vertolking wordt echter constant ondermijnt door de extreem stroeve dialogen. Momenten die mooi en ontroerend zouden kunnen zijn worden gênant door slecht geschreven lijnen tekst die de acteurs zo geloofwaardig mogelijk proberen te brengen. De film toont goed dat Toye op visueel vlak zeer sterk is. Haar beelden, zeker in combinatie met de sterke soundtrack van John Parish zijn contemplatief en schoon. Ze weet met kleuren en blikken en stilte heel veel te zeggen en ook Govaerts is op zijn sterkst wanneer hij mag baden in stilte. Misschien was de film zelfs wel beter geweest zonder enige dialoog. Enkel beeld en geluid. Want op die stille, broeiende momenten is de film wel beklijvend. Kiekevel tegen wil en dank. 

[blog-opinionatedaf]

Jongerenjury @FilmFestGent

Beste lezers,

Aan allen die deze blog zullen lezen de volgende dagen, succes. Het wordt een wild ride. Ik ben namelijk geselecteerd als jongerenjury op Film Fest Gent. Dit houdt in dat ik elke dag minstens twee films van het festival zal bekijken. Mijn meningen, bedenkingen en kritiek kunnen jullie hier terugvinden. Maar, iedereen die mij een beetje kent weet dat ik naast een grote filmfanaat ook een liefhebber ben van slechte netflixseries en romantische komedies die bij de meeste filmtheoretici een braakreflex zouden oproepen. Dus naast de arthouse films, de visueel prikkelende en inhoudelijk vooruitstrevende werken, de gerenomeerde poëtische drama’s die ik op het festival zal zien, kunt u hier ook mijn mening vinden over meer mainstream cinema en TV. Sit back, relax and enjoy the show!

Yours truly,

Mathilde

[blog-opinionatedaf]

The Politician: uit het oog, uit het hart.

Ryan Murphy, het brein achter populaire dramady shows als Glee, American Horror Story en Scream Queens kreeg van Netflix een luttele 300 miljoen dollar om voor hen te werken. Hoewel de kranten er headlines van maken, kan dit nauwelijks een verrassing zijn. Met vier Emmy’s op zijn kast en meer nominaties dan shows is Ryan Murphy de Golden Boy van de hedendaagse mainstream Televisie. Met Pose voegde hij daar ook nog eens een vooruitstrevende show over de ballroom scène en de trans community van de jaren ’80 aan toe. Het moet gezegd, hij gaat melodrama niet uit de weg en is over de top. Het maakt hem the king of kitch, maar zorgt ook voor een duidelijke tegenpool van het serieuze en donkere HBO. Netflix weet dit en greep dan ook zijn kans om zijn plek op de markt van kwaliteitsshows te verzekeren. The Politician is de eerste telg van de Ryan Murphy x Netflix samenwerking en ik bingde hem even, zodat u het niet hoeft te doen. 

The Politician wordt omschreven als House of Cards Meets Wes Anderson, maar eigenlijk valt de serie niet in een vakje te steken. Het verhaal is simpel, of zo lijkt het toch. Payton Hobart (een fantastische, maar veel te oude Ben Platt) is de geadopteerde zoon van de extreem rijke Georgina Hobart (gespeeld door Gwyneth Paltrow en een resem kaftans) en Keaton Hobart (Bob Balaban, om de referentie naar de stijl van Wes Anderson er nog eens goed in te wrijven). Al van jongs af aan is Payton’s enige droom om president van Amerika te worden. Elke stap en elke levenskeuze staan in teken van deze droom. Dit houdt in: president van de studentenraad worden, naar Harvard gaan, trouwen met zijn high school sweetheart en geliefd zijn door iedereen. U hoort het al in Keulen donderen, de weg naar deze droom zal allesbehalve rechtlijnig zijn. Wanneer zijn tegenstander in de race naar class president zelfmoord pleegt en diens lief de race in handen neemt ziet Payton zijn droom in rook opgaan. Uit paniek neemt hij de zieke Infinity Jackson (Zoey Deutch) als vicepresident aan. Wanneer blijkt dat Infinity niet echt ziek is, maar dat haar grootmoeder (de eeuwig fantastische Jessica Lang) aan Munchhausen By Proxy lijdt en haar dus ziek maakt, panikeren Payton en zijn team nog meer. Wat volgt is een aaneenschakeling van slechte beslissingen, knotsgekke figuren en vergezochte plotwendingen. 

De intro van The Politician alleen al is een reden om de show te bekijken. Op de tonen van “Chicago” van Sufjan Stevens worden verschillende objecten in een houten kast geplaatst. De kast blijkt een man te zijn en die man is Payton. Zowel Payton als de andere personages in de serie vragen zich vaak af wat er omgaat in Payton. “What makes him tick”. De intro laat dit heel mooi zien en toont dan ook het grotere perspectief van de show. Het gaat niet alleen om een jonge man die president wil worden. Het gaat om wat er omgaat in de hoofden van tieners. Waar zijn ze mee bezig, wat maakt hen. Dit idee wordt ook heel duidelijk in het personage van River Barkley, Payton tegenstander en geliefde. Hij is knap, rijk, lief en iedereen houdt van hem. Toch pleegt hij zelfmoord. 

Spijtig genoeg is dit maar een klein deeltje van het hele verhaal. The Politician is en blijft een absurd en kleurrijk melodrama. En dat is ook de flaw van de serie. Alle personages zijn interessant, maar weinigen zijn echt uitgediept. LQBTQ+ en POC, maar daarom niet altijd even uitgediept. Murphy heeft heel veel goede ideeën, maar de kijker ziet na een tijdje het bos door de bomen niet meer. Maar ik hou van de manier waarop Ryan Murphy een wereld kan creëren die zo hard op de onze lijkt en toch zo knotsgek is. Dat is dan ook wat The Politician toch interessant maakt. Murphy’s wereld zit goed in elkaar, met personages die gebrekkig en self-aware zijn, zonder hen zwaar te maken. Er is representatie zonder dat het voelt als een checklist en hij werkt met heel goede acteurs. Hij behoudt zijn lichtheid zonder zweverig te worden. De serie heeft iets waardoor we blijven kijken. Of het nu de fantastische acteerprestatie van Ben Platt, de interessante relaties tussen vrouwen, transmannen, moeders en kinderen of de kleurrijke cinematografie is. Misschien is het net wel de vluchtige lichtheid van de show. Het is niet per se beklijvend of extreem memorabel, maar misschien mag TV ook gewoon leuk zijn. Ik heb in elk geval graag vertoefd in de wereld van The Politician. 

[blog-opinionatedaf]

THE HOMESMAN: Tommy Lee Jones’ emotioneel drama mist bezieling.

Mensen hebben verhalen nodig. Het is bewezen, het zit in onze natuur. Maar waarom we de verhalen vertellen die we vertellen, is mij vaak minder duidelijk. Waarom zijn we, een eeuw later, nog steeds aangetrokken tot het lijden en de kille esthetiek van het Wilde Westen? En wat maakt een verhaal over drie vrouwen die hun verstand verliezen door trauma, en met paard en kar naar de andere kant van het land gebracht worden, op een manier toch herkenbaar? 

Nebraska Territory, 1854. Mary Bee Cuddy (gespeeld door een stroeve Hilary Swank) leeft alleen in een hechte gemeenschap van boeren. Ze werkt op het land, wat veel geld zal opleveren na de winter. Het enige wat ze mist is een echtgenoot om haar leven mee te delen, maar niemand is geïnteresseerd. Wanneer drie vrouwen in het dorp (ondankbare rollen voor Grace Gummer, Miranda Otto en Gro Svendsen) hun verstand verliezen, besluit Mrs. Cuddy hen naar Iowa te vervoeren met paard en kar. Het is een zware en gevaarlijke reis die weken zal duren. Net voor ze vertrekt ontmoet ze George Briggs (een geweldige Tommy Lee Jones), een landloper en dief die ze redt van de dood door ophanging, op voorwaarde dat hij haar vergezelt op de reis. 

Briggs is nors en grof, hij is niet geïnteresseerd in het doel van de reis of het trauma van de vrouwen, en al helemaal niet in de moed van Mary Bee. Maar naarmate de reis zich vervolgt groeien de twee dichter bij elkaar. Wanneer Mary Bee George vraagt om met haar te trouwen, wijst hij haar af. Die nacht vrijen ze, een toegift van Briggs. Het voelt als een liefdadigheid, maar voor het eerst krijgt Mary Bee de intimiteit en de genegenheid waar ze zo naar verlangt. De volgende ochtend vindt George haar terug, opgehangen aan een boom. Hij zet de reis verder, met tegenzin en verdriet. 

Tommy Lee Jones draagt de film. Hij is het stuwende wiel van de koets die soms tergend traag vooruit gaat door het dorre landschap. Hij is een aangename lichtheid in een wereld die enkel koude en miserie lijkt te bevatten. Het personage George Briggs lijkt hem op het lijf geschreven. Aangezien hij zelf het script schreef en de regie in handen nam, zal het verhaal en alsook het personage hem waarschijnlijk nauw aan het hart liggen. Wanneer Briggs aankomt op zijn bestemming brengt hij de drie vrouwen naar het huis van de dominee. Meryl Streep komt ons lachend tegemoet als een warm deken na een koude winter. Ze is maar vijf minuten in beeld, en toch is ze onvergetelijk. Vertrouwd en steeds bezield zet ze met een verfijnde zachtheid de vrouw van de Dominee neer. 

The Homesman is een stroef relaas van een tragisch leven. De kar gaat nooit echt aan het bollen, en we vangen maar soms een glimp op van de emotie die het verhaal echt bevat. In zijn kern gaat de film over onze menselijke nood aan affectie. Over hoe we vaak meer liefde tonen na iemands dood dan tijdens een mensenleven. Over het trauma dat verlies met zich meebrengt. Het zijn grote, universele emoties die een hedendaags publiek zouden aanspreken, maar we krijgen ze nooit echt te zien. Spijtig, want dit had een sterke film kunnen zijn. Jones’ passie spat van het scherm, maar cast en scenario volgen niet helemaal. Hilary Swank heeft duidelijk moeite om haar houterig personage een duidelijk karakter te geven en de gekke vrouwen blijven ook dat, gekke vrouwen. Streep en Steinfeld zijn de enige vrouwen die nog enige zeggingskracht en gravitas hebben. Maar op het einde komt het allemaal neer op de prestatie van Tommy Lee Jones. Tevergeefs. De bezieling van één man kan blijkbaar geen vrouw redden, en al zeker geen film.