bitch-with-attitude

[bitch-with-attitude]

Γυρναπισωμαμα❤️

Ακου μαμα..

Ακου μαμα, λειπεις, πολυ, ολο και περισσοτερο καθε μερα. Οι μερες κυλανε δυσκολα μακρια σου, εφυγες και μειναμε εδω να νοσταλγουμε οσα ζησαμε μαζι σου. Τιποτα δεν ειναι ιδιο πλεον, τιποτα δεν εχει την ιδια αξια οπως τοτε. Ακου μαμα πανε τρεις μηνες και εγω νομιζω πως χτες σε ειδα τελευταια φορα. Μου λειπουν τα παντα, μου λειπει η φωνη σου, τα ματια σου, το αγγιγμα σου. Υπαρχουν στιγμες που καθομαι μονη μου στο σπιτι και νομιζω οτι περνας απο διπλα μ��υ, σε φωναζω μα δεν μου απανταει κανεις. Ακου μαμα, δεν μπορω να συνηθισω την απουσια σου, καθομαι στην καφετερεια και περιμενω να φανεις απο την γωνια, το ξερω πως δεν θα ρθεις, αλλα εγω κοιταω την γωνια ωρες ολοκληρες και ζω για την ελπιδα, γυρναω το βραδυ σπιτι και περιμενω να ανοιξω την πορτα και να καθεσαι στον υπολογιστει, βγαινω τα βραδια και περιμενω να χτυπησει το τηλεφωνο να με ρωτησεις τι ωρα θα γυρισω, ρε μαμα λειπεις. 

Ακου μαμα, δεν εχω κανενα πλεον να μου λεει την γνωμη του. Βασικα ποτε δεν με ενοιαε η γνωμη κανενος μονο η δικη σου. Σε επερνα τηλεφωνο να μου πεις τι να παρω. Περνουσαμε ωρες ατελειωτες να συζηταμε για ασημαντα πραγματα οπως ρουχα και παπουτσια, ξερεις τωρα αυτες οι στιγμες για μενα ειναι οι πιο σημαντικες, τωρα καταλαβαινω την αξια της στιγμης. Ακου μαμα, την μερα που εφυγες δεν ηξερα πως θα ηταν η τελευταια φορα που θα σε εβλεπα, αν ειχα την παραμικρη ιδεα θα την αξιοπιουσα αλλιως. Εκεινες τις λιγες ωρες που ειμασταν μαζι, εκεινη την τεταρτη θα σου ελεγα ποσο πολυ σαγαπαω και ποσο θα μου λειψεις απο το να σε ρωταω τι τατουαζ να κανω. Μου λειπεις ξερεις και τιποτα δεν γεμιζει το κενο. Ακου μαμα, ηθελα να στα πω αυτα, ακομα και αν τα ξερεις, ελπιζω να εισαι καλα εκει πανω και να χαμογελας. Ακου μαμα σαγαπαω και μου λειπεις. 

[bitch-with-attitude]

“City life is millions of people being lonesome together”

[bitch-with-attitude]

Wanna come back

~ ξέρεις ~

[bitch-with-attitude]

Η μυρωδιά που αφήνει στα χέρια μου κάθε φορά που φεύγει είναι ιδιαίτερη. Όσο ιδιαίτερος είναι και ο τρόπος που με κοιτάει, σκαλωμένος, σαν να σταμάτησαν όλα μα εγώ να κινούμαι ακόμα, να κάνω γκριμάτσες και να κρύβομαι όταν αντιλαμβάνομαι το βλέμμα του πάνω μου. Η μυρωδιά είναι η αίσθηση που φεύγει πρώτη. Που χάνεται στον αέρα. Λίγο καθαρό αέρα, αυτό χρειάζομαι, μία βόλτα, ιδανικά με εκείνον. Να παρπατάμε σε στενά δρομάκια, όπως αυτήν την Κυριακή, να τραγουδάμε, να τσιρίζουμε, πάντα αγκαλιά, πάντα ενωμένοι. Λίγο να πάει να φύγει θα διαλυθώ. Μα η αίσθηση του να διαλύεται το μέσα μου μου είναι τόσο γνώριμη που πλέον την συνήθισα. Τον ίδιο αέρα έχει μέσα-έξω, θα μου πει ένας κυνικός. Μα η στέγη μου εμποδίζει τον ουρανό και πάει καιρός τώρα που εξαρτώμαι από τα αστέρια. Είναι πικρός ο καφές και απόψε μα τον πίνω ούτως ή άλλως μιας που μου τελείωσε η ζάχαρη και χρειάζομαι την καφείνη για να μην κοιμηθώ. Για να μην δω όνειρα. Για να μη φύγω από την πραγματικότητά μου. Γιατί δεν έχω όρεξη να παλεύω πάλι με το υποσυνείδητο για να ξεφύγω από ψυχολογικά αδιέξοδα. Η περιέργεια των παιδιών μοιάζει με τα ερωτήματα των μεγαλύτερων φιλοσόφων. Οι απορίες τους συχνά μένουν αναπάντητες, όχι γιατί είναι ανούσιες, αλλά γιατί ούτε οι “μεγάλοι” ξέρουμε τις απαντήσεις. Κανείς δεν ξέρει τις απαντήσεις. Και ποιοί είμαστε εμείς να κρίνουμε την ορθότητά τους; Για σήμερα υποστηρίζω πως η γη είναι επίπεδη και πάω στοίχημα πως είμαστε στους δύο πόλους, τόσο μακριά μου είσαι κι ας σε νιώθω δίπλα μου. Είδα ένα θρίλερ απόψε και φοβάμαι. Σκέφτηκα να σε ξυπνήσω μέσα στο βράδυ, να σου πω πως σε χρειάζομαι εδώ, να σου πω πως το αμάξι που κορνάρει έξω απ’ το σπίτι μου μπορεί να είναι για ‘μένα και πως ο τρελός που περνάει τα βράδια και τραγουδάει πέρασε πάλι, μα πάλι δεν πρόλαβα να αναγνωρίσω τη μορφή του, χάθηκε στον κεντρικό. Μα έμεινα σε ένα μήνυμα που θα δεις το πρωί. Αν μου συνέβαινε κάτι τουλάχιστον εσύ να το ήξερες. Θέλω να ανοίξω τα μάτια μου και να ‘σαι εδώ. Τόσο φαντασιόπληκτη με έκανες. Και γλυκούλα. Εγώ γλυκούλα. Που το να παρατάω αγόρια και να τους φέρομαι σκάρτα ήταν το χόμπι μου κάποτε, το έκανα τόσο καλά, πλήγωνα τόσο εύκολα τους άλλους. Όπως ακριβώς με πλήγωναν εμένα. Μα οι πληγές είναι ανίατες, όπως κατάλαβα. Όσο κι αν προσπάθησες με σελοτέιπ και κόλλα να τις καλύψεις. Το μέσα μου έχει αλλάξει. Το έξω μου ολόιδιο. Σχεδόν τα κατάφερες πάντως, σχεδόν άντεξες, δεν το περίμενα κι ας το ευχόμουν. Θέλω απλά να σε κάνω χαρούμενο. Θέλω απλά να παλεύουμε μαζί τις όποιες αρνητικές σου σκέψεις όπως παλεύουμε μαζί τους δαίμονές μου. Και κάθε “όλα θα πάνε καλά” σκοτώνει έναν. Μα είναι πολλοί. Μα ακόμα αντέχεις. Ανέχεσαι/Απολαμβάνεις. Είναι πληκτικό το δώματιο, οι τοίχοι στενεύουν μα η αύρα σου που διαχέεται μέσα από το άσπρο φούτερ που φοράω καλύπτει κάθε κενό. Δεν ξέρω τι να πω για την αγάπη, πλέον. Δεν ξέρω αν είμαι η πλέον κατάλληλη, μιας που “αγάπες” χρόνου παρελθοντικού είχα πολλές. Μα.. “Κανείς δεν είναι σαν εσένα.” “Κανείς δεν θα γίνει σαν εμάς, ποτέ.”

Μιμιλού (via tu-me-manques06)

[bitch-with-attitude]

ela kai eisai makrya

Να ας πούμε εγώ ήθελα εσένα και ένα δικό μας φοιτητικό διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη.Χωρίς πολλά πολλά.Ξέρεις… ίσα ίσα ένα κρεβάτι, εσύ, εγώ και τα όνειρά μας.Εγώ θα ξυπνούσα νωρίτερα γιατί εσύ είσαι του ύπνου και θα σου έκανα πρωινό και αντί να περιμένω να ξυπνήσεις θα γέμιζα τα χείλη σου με μερέντα και θα σε φιλούσα για να ξυπνήσεις πιο όμορφα.Και μετά το πρωινό το δωμάτιο θα γέμιζε ήχους από την ατελείωτη καύλα του σεξ.Και δώστου οι βόλτες έξω από το Λευκό το Πύργο και δώστου οι βόλτες στα στενάκια• και το βράδυ μετά από τα ξίδια θα γυρνούσαμε σπίτι και θα αράζαμε στον καναπέ και θα χαζολογούσαμε χαζογελώντας για τις ηλίθιες ιστορίες που περάσαμε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο αμαλάχι.Και τις φορές που θα έβρεχε θα καθόμασταν αγκαλιά χωρίς να μιλάμε.Εγώ θα διάβαζα βιβλία και εσύ θα άκουγες τη καρδιά μου να χτυπάει και το αντίστοιχο.Και όταν βλέπαμε χιόνι, πράγμα σπάνιο για την Ελλάδα, θα χαιρόμασταν σαν μικρά παιδιά.Και θα ζήλευα όταν ο τύπος που είχαμε γνωρίσει στο μπαράκι σου την έπεφτε και θα τσακωνόμασταν για τη τύπισσα που γνώρισα στη σχολή.Και θα φωνάζαμε και θα φιλιόμασταν και θα περνούσαν όλα.Και μετά πάλι σεξ• σεξ μέχρι να περάσουν τα νεύρα.Και όταν θα διάβαζες θα σε φιλούσα συνέχεια στο λαιμό να μη συγκεντρώνεσαι, να με έχεις στο μυαλό σου.Μόνο εμένα, μόνο εσένα.Και δώστου τα ��λάματα όταν δε θα περνούσες σε κανένα μάθημα και δώστου οι χαρές όταν θα περνούσες.Και γέλια, πολλά γέλια.Εγώ θα σε κορόιδευα για το επίθετό σου, για τις ζωγραφιές στα βιβλία σου, για τα αρκούδια σου και εσύ θα με κορόιδευες για το κούρεμά μου, για τις γελοίες φοβίες μου και για τη μανία μου να φοράω φόρμες αντί για πιτζάμες.Και εγώ θα ζήλευα όταν θα έδινες περισσότερη σημασία στον σκύλο μας, ναι μωρέ, και θα το έπαιζα θυμωμένος και θα κοιτούσα τηλεόραση.Θα προσπαθούσα να συγκρατήσω τα γέλια μου.Και τις φορές που όντως θα θύμωνα μαζί σου θα καθόμουν στη πολυθρόνα για να μην έρθεις δίπλα μου και εσύ θα κλεινόσουν στο δωμάτιο, αλλά το βράδυ, ακόμη και αν κοιμόμουν στο καναπέ, δε θα παραλείπαμε τη καθιερωμένη μας “καληνύχτα”.Όποτε όμως γυρνούσες αργά από έξω, θα σε περίμενα, αλλά ίσως με μούτρα από αγωνία.Μέχρι να με φιλούσες βέβαια.Και όποτε θα γυρνούσα εγώ αργά, μετά από τσακωμούς, θα γελούσα από το ποτό και εσύ θα με έπαιρνες αγκαλιά και όλα θα τα ξεχνούσα.Και θα φώναζες μόλις με έβλεπες να κάνω πολλά τσιγάρα και θα νευρίαζα, αλλά καταβάθος θα ήξερα ότι νοιάζεσαι.Στη κουζίνα θα πειραματιζόμασταν τέρμα, είναι να μη γελάς;!Από μαγειρική μηδέν.Και να τα πιτόγυρα και οι πίτσες και να οι γκρίνιες σου για τα παραπάνω κιλά.Και όταν θα σε έλεγα χοντρή για να πειράξω, θα έσκυβα και θα φιλούσα τη κοιλιά σου και μετά θα σε γαργαλούσα, όσο εσύ θα κλαψούριζες ότι δεν είμαι άλλο ερωτευμένος μαζί σου.Όποτε είχαμε χρόνο θα λιώναμε στη καύλα.Το σπίτι θα γέμιζε βογκητά και θα γελούσαμε με τις παρατηρήσεις των γειτόνων.Έτσι και καλύτερα θα κυλούσαν οι μέρες μας, μωρό μου.Και μπορεί να μην είχαμε πολλά, αλλά να μωρέ, θα είχαμε αυτό το κάτι που θα ήταν καλύτερο από όλα τα μεγαλεία του κόσμου.Αν πάντως κάποτε ο καθένας έπαιρνε το δρόμο του θα είχες να λες ότι κάτι ζήσαμε και τότε ίσως να μη ξεχνούσες ούτε το παραμικρό.

[bitch-with-attitude]

mayro aisthanomai.

[bitch-with-attitude]

Μιλάγανε λοιπόν ολο το βράδυ. “Ειναι αστείο” είπε εκείνος “πως ολοι λενε οτι υπάρχει φιλια μεταξύ άντρα και γυναίκας.” Αστειεύεσαι;“ Απάντησε εκείνη, "φυσικά και δεν υπάρχει! Επειδη πάντα κάποιος στο τέλος θα ερωτευτεί!” “Ακριβώς!” Της είπε εκείνος, “επιτέλους μια κοπέλα που μπορώ να επικοινωνήσω!” “Και εγω αυτο σκεφτόμουν!” Αποκρίθηκε αυτη. Και βάλθηκαν να γίνουν η εξαίρεση, και γίνανε πολυ καλοί φίλοι. Και νοιαζόντουσαν πολυ ο ένας για τον άλλον. Ώσπου στο τέλος χωρίς να το καταλάβουν ερωτεύτηκαν. Και υπέφεραν, και πόνεσαν, και πλήγωσαν ο ένας τον άλλο, και δεν το είπαν ποτέ. Γιατι έπρεπε να ήταν φίλοι.

(via eleneclaire)