benvenus

[benvenus]

bir deac olanlar vardır bir de şifresini unuttuğu için deac olamayanlar..

[benvenus]

Bir kadını ağlatırken çok dikkat edin,

Çünkü Allah gözyaşlarını görür ve sayar...

Kadın, erkeğin kaburgasından yaratıldı.

Ayaklarından yaratılmadı; ezilir diye,

Başından da yaratılmadı; üstün olmasın diye.

Ama göğsünden yaratıldı; eşit olsun diye,

Kolun biraz altında yaratıldı; korunsun diye,

Kalp hizasında yaratıldı; sevilsin diye...

alıntıdır

[benvenus]

Hiç fark ettiniz mi bilmem ama mutsuzken bir şeyler düşünerek uyuyakaldığınızda yorgun uyanıyorsunuz..

[benvenus]

Gençler acil 'ağlamabuddy' aranıyor. Böyle gerektiğinde sorgusuz sualsiz saatlerce karşılıklı salya sümük ağlayacak..

not: tercihen olayları abartma kapasitesi olan ve her zaman beni haklı çıkaracak bir 'ağlamabuddy' makbule geçer

saygılar efenim hürmetler

[benvenus]

DEĞİŞİHLİH OLSUN ARDIK BIHTIH YAV BIHTIH

[benvenus]

Dostoyevski Suç ve Ceza romanında harika bir ayrım yapıyor.

"...akıllı ve kıskanç kadın iki ayrı şeydir ve felaket de buradadır."

[benvenus]

Göremiyor, şu anda hiçbir şeyi göremiyor. Torununu, güneşin doğuşunu, rüzgarda sallanan yaprakları.. Hiçbirini göremiyor şu an. Ve hepsi benim yüzümden. Ben, ben birini öldürdüm. O gün oraya gitmedim ve orda olmamama rağmen onu ben öldürdüm. Şu an yatakta put gibi yatmasının tek sebebi benim. Aşamıyorum. Ben öldürdüm.

19.10.2020

Saat 11'02 üst ev feryat figan. Annem var yanımda, kuzenim bir de. Onlara bakıyorum. Duymuyorlar sanki. Oysa ses basit değil. Sanki, sanki birine tecavüz ediliyorcasına. Düşünmek istemiyorum. Birileri içmiştir belkide sonuçta evin kıyısı orman diyorum. Susuyorum. Ama bilmiyorum. Bir daha o an nerde olduğunu bilmediğim vicdanımı susturamayacağım.

Saat 12 suları. Evdeyiz. Annem, ben, kardeşim. Anneannem uyuyor. Eve dönerken yine aynı ses. Defalarca dönüyorum arkama. Defalarca... Sanki beni çeken bir şey var orda. Korkumdan gidemiyor, ayıplanacağım kaygısından kimseye bir şey diyemiyorum.

Evdeyiz. Polis arabaları birer birer süzülüyor beton yoldan. Siren sesi olmasa da arada bir dat sesi geliyor kulağımıza. Ve sonunda baklayı çıkarıyorum dilimin altından. Seslerden bahsediyorum. İçim fena olmaya başlıyor. Pekmeze giderken yolda içime üşüşen his tekrar midemi allak bullak ediyor. Ve biraz sonra birilerini aramakta buluyorum çareyi belki yatmamıştır diyerek.

Açıyor telefonu benim olayı bildiğimi sanıp 'Adamın çenesi yokmuş diyorlar.' diye anlatmaya başlıyor. İçim gidiyor, yine. Annem sonra teyzemle konuşuyor ve bir süredir ortalarda olmayan vicdanım celladım oluyor. Kalbimi sıkıyor demirden bir el gibi.

Ne vardı yani diyorum içimden ne vardı söyleseydin! Belki misafir var deyip kavgayı bırakırlardı. Belki o sırada aklı-selim biri tüfeği alır giderdi. Ne vardı diyorum vicdanım biraz önce burda olsaydın.

Pekmeze giderken anneme söylediğim şey geliyor aklıma "Anne içimde çok kötü bir his var." ve aynı şeyi aynı yerde iki yıl önce tekrar diyişim.

Tükeniyorum. Yavaş yavaş gözlerime yaşlar süzülüyor. Ben değil gözlerimin bana ihaneti bu. Tıpkı vicdanım gibi. Hiç tanımadığım bir insanı kurtarma hakkım varken bunu elimin tersiyle ittiren korkum gibi.

Biraz evvel çay sofrasında oturan solumda oturan kadın geliyor aklıma, gülen gözlerle beni izleyişi, sonra küçük oğlunun ondan anahtar istediği an söylediği sözler. Acaba o an bilincinde miydi birazdan olacak tartışmanın. Sonra kendisinin burda yaşadığını öğrendiğim an.

Vicdanımın sesini susturamazken kendimi bir evde yalnız buluyorum. İçimden bir şeyler kopuyor, yine.

Allah'ım bilmiyorum nasıl unutacağım bu geceki vicdansızlığımı, nasıl kendimi affedeceğimi. Bilmiyorum. Hiçbir zaman tamamiyle unutamayacağım biliyorum. Ancak ruhumda bıraktığı izlerin çok derinlerde kalmayacak olmasını diliyorum. Çocuklarının yüzü aklıma üşüştüğünde yıkılmak istemiyorum yıllar sonra.

Gözlerimdeki yangın ama içinden gelen su. Birbiriyle anlaşamayan ama boşanayan evli çift. Ve bu gece.

Bilmiyorum.

Sanki bilsem bir şey değişecekmiş gibi. Bu gece yaşanmamış sayılacakmış gibi. Bilmiyorum.

Bu gecenin ruhumda açtığı yarayı, vicdanımın geç gelen sızısını unutabilir miyim, yahut bu yarayı büyütür müyüm göz yaşlarımla bilmiyorum.

Bildiğim bir şey var ancak! Yine hiçbir işe yarayamadın. Yine.

24.08.2019

[benvenus]

Saat 11'02 üst ev feryat figan. Annem var yanımda, kuzenim bir de. Onlara bakıyorum. Duymuyorlar sanki. Oysa ses basit değil. Sanki, sanki birine tecavüz ediliyorcasına. Düşünmek istemiyorum. Birileri içmiştir belkide sonuçta evin kıyısı orman diyorum. Susuyorum. Ama bilmiyorum. Bir daha o an nerde olduğunu bilmediğim vicdanımı susturamayacağım.

Saat 12 suları. Evdeyiz. Annem, ben, kardeşim. Anneannem uyuyor. Eve dönerken yine aynı ses. Defalarca dönüyorum arkama. Defalarca... Sanki beni çeken bir şey var orda. Korkumdan gidemiyor, ayıplanacağım kaygısından kimseye bir şey diyemiyorum.

Evdeyiz. Polis arabaları birer birer süzülüyor beton yoldan. Siren sesi olmasa da arada bir dat sesi geliyor kulağımıza. Ve sonunda baklayı çıkarıyorum dilimin altından. Seslerden bahsediyorum. İçim fena olmaya başlıyor. Pekmeze giderken yolda içime üşüşen his tekrar midemi allak bullak ediyor. Ve biraz sonra birilerini aramakta buluyorum çareyi belki yatmamıştır diyerek.

Açıyor telefonu benim olayı bildiğimi sanıp 'Adamın çenesi yokmuş diyorlar.' diye anlatmaya başlıyor. İçim gidiyor, yine. Annem sonra teyzemle konuşuyor ve bir süredir ortalarda olmayan vicdanım celladım oluyor. Kalbimi sıkıyor demirden bir el gibi.

Ne vardı yani diyorum içimden ne vardı söyleseydin! Belki misafir var deyip kavgayı bırakırlardı. Belki o sırada aklı-selim biri tüfeği alır giderdi. Ne vardı diyorum vicdanım biraz önce burda olsaydın.

Pekmeze giderken anneme söylediğim şey geliyor aklıma "Anne içimde çok kötü bir his var." ve aynı şeyi aynı yerde iki yıl önce tekrar diyişim.

Tükeniyorum. Yavaş yavaş gözlerime yaşlar süzülüyor. Ben değil gözlerimin bana ihaneti bu. Tıpkı vicdanım gibi. Hiç tanımadığım bir insanı kurtarma hakkım varken bunu elimin tersiyle ittiren korkum gibi.

Biraz evvel çay sofrasında oturan solumda oturan kadın geliyor aklıma, gülen gözlerle beni izleyişi, sonra küçük oğlunun ondan anahtar istediği an söylediği sözler. Acaba o an bilincinde miydi birazdan olacak tartışmanın. Sonra kendisinin burda yaşadığını öğrendiğim an.

Vicdanımın sesini susturamazken kendimi bir evde yalnız buluyorum. İçimden bir şeyler kopuyor, yine.

Allah'ım bilmiyorum nasıl unutacağım bu geceki vicdansızlığımı, nasıl kendimi affedeceğimi. Bilmiyorum. Hiçbir zaman tamamiyle unutamayacağım biliyorum. Ancak ruhumda bıraktığı izlerin çok derinlerde kalmayacak olmasını diliyorum. Çocuklarının yüzü aklıma üşüştüğünde yıkılmak istemiyorum yıllar sonra.

Gözlerimdeki yangın ama içinden gelen su. Birbiriyle anlaşamayan ama boşanayan evli çift. Ve bu gece.

Bilmiyorum.

Sanki bilsem bir şey değişecekmiş gibi. Bu gece yaşanmamış sayılacakmış gibi. Bilmiyorum.

Bu gecenin ruhumda açtığı yarayı, vicdanımın geç gelen sızısını unutabilir miyim, yahut bu yarayı büyütür müyüm göz yaşlarımla bilmiyorum.

Bildiğim bir şey var ancak! Yine hiçbir işe yarayamadın. Yine.

24.08.2019

[benvenus]

BEN ARTIK DOBARLANAMIYORUM

[benvenus]

İnsanları ikiye ayırıyorum. Yalnızlar ve yalnız olduğunu sananlar.

[benvenus]

Birinden soğuma sürem azami 3 milisaniye falan.

[benvenus]

Zihnim bu şehirden, bu devirden çok uzakta

Tanburî Cemil Bey çalıyor eski plakta

[benvenus]

Sıkılmaktan bile sıkıldım artık. O kadar monoton yani

[benvenus]

Bitkin ve yorgun hissediyorum. İfadem yüzümde donmuş gibi. Değişmiyor. En son ne zaman huzurlu hissettiğimi hatırlamıyorum. Her şey, herkes, duyduğum her ses, gördüğüm her yüz yalnızca belleğimi kirletiyor gibi artık. Düşüncelerimi dile getirmek için konuşacak mecalim yok hem bir de kendi sesimle belleğimi kirletmemeliyim. Anlatacak kimsem de yok zaten. Çevremdeki insanlar donmuş ve değişmeyen ifademin dile gelmeyen hislerimin farkında değiller. Onlara göre duygusuzum. Neyse, böylesi daha iyidir belki..

[benvenus]

Shakespeare'in çok sevdiğim bir sözü var. Ayakta kalmaya çalışırken zaten ayakta olduğumu sadece aşağı baktığım için korktuğumu hatırlatır bana, korkmamam gerektiğini söyler gizliden gizliye..

"Çünkü kin tutmak kalbi çürütür. Hepinizi affediyorum."

[benvenus]

Durup dururken gelen aniden nefes verme ve içine çöken huzursuzluk. Peşinden gelen hayatı sorgulama ve tavanı izleme seansı.

D Ü Ş Y A K A M D A N