bendis-msl

[bendis-msl]

Duygularım adeta bir deniz gibi, ne zaman durulup dalgalanacağını başkaları etki ediyor.

[bendis-msl]

Kayboldum bu ara sokaklarda...

Nereye gitsem ara sokak.

Adeta başıboş bir ev kedisiyim...

Yerim yurdum yok buralarda.

Kaybolmuşluğun yanı sıra,

Yalnızda kaldım buralarda.

Gölgem bike tek bırakmış beni

Kimsecikler görmemiş duymamış beni...

[bendis-msl]

Biraz yorgunum, bedenim yorgun değil. Yılların birikmişliği var üzerimde.

[bendis-msl]

Yok oluyorum, öyle bir şekilde yok oluyorum ki kimse fark etmeden ediyor. Aklımdan defalarca geçirdiğim gerçekleri bile yazmaya cesaretim yokken daha fazla aklımda tutmak istemiyorum. Tek başıma panik ataklar geçiriyorum. Kalbim güm güm atıyor, ciğerlerim deki nefes boğazımdan geçmiyor bir düğüm gibi boğazımı sıkıştırıyor. Sonra gözlerim dolmaya başlıyor kafamda ölüyorum düşüncesi... Birden derin nefes alıyorum ama veremiyorum defalarca tekrar ediyorum. Bir şekilde kendimi sakinleştiriyorum ama bu ölümcül bir kısır döngü sadece..

[bendis-msl]

Why am I looking for a reason to come myself anymore

[bendis-msl]

hiçbir amacım kalmadı gerçekten ne için yaşadığımı bile bilmiyorum ya

[bendis-msl]

[bendis-msl]

[bendis-msl]

Future's Gonna Be Okey

[bendis-msl]

gerçek temas bağımlıları iki yastıkla uyur ya da bu sıcakta bile üstüne yorgan alır

[bendis-msl]

Soru işaretlerim var, korkularım var ve karmaşık duygularım… Hayat bir yoldur diyorlar ama bu kadar engebeli bir yol olur mu düşünüyorum. Bazı şeyler o kadar hassas ki; gözlerim doluyor, önümü bile göremiyorum. Öyle ki durduk yere hıçkıra hıçkıra ağlayasım geliyor. O anlık bir sebep yok biliyorum, farkındayım ama bir yandan da biliyorum sebebini ... Birikmişlikler … Ruhumda o kadar çok yara var ki hiç biri kabuk tutmuyor, gün geçtikçe mikrop kapıyor. Zaman zaman, kendi kendime hatırlatıyorum halbuki hiç unutmadığım şeyler. Sevilmemişlik hissiyat, yorgunluk, kendini bir türlü sevememe, yardım için attığım sessiz çığlıklar… Bunların hepsi içimde olan şeyler. Dışarıdan bakıldığında hiçte böyle biri olmadığımı biliyorum ama buna mecburum, o kalın duvarları örmeye devam etmeliyim. Her geçen zaman daha da kalınlaşmalı o duvarlar. Hep tek olduğumu hatırlamam gerek, güçlü olmam gerek çünkü zayıflığımı buldukları anda düşerim. Ve ben düşmek istemiyorum. Çünkü düşersem bir daha kalkamam. Ama beni en çok yıpratan şey ben sesimi çıkarmasam bile annemin beni anlaması gerekmezmi? Neden aramızda sürekli bir çatışma var? Onunla konuşamıyorum bile bu o kadar yıprandığımı nasıl fark etmiyor. Kendi içimde verdiğim savaşları dışarı yansıttığımda bile görmezden geliyor. En çok da beni yerden yere vurması… Hissettiklerimi bile artık dökemiyorum kelimelere…

[bendis-msl]

[bendis-msl]

“Bazen kendi kafanın içi, olabileceğin en kötü yerdir.”

[bendis-msl]

Yalnızlık çok üşütüyor içimi

[bendis-msl]

Benliğimi nasıl bulabilirim?

[bendis-msl]

Ben gerçekte kimim?