bayakirildim

[bayakirildim]

Seninle yaşadığım şey kısaydı, evet.

Ama bir insan bu kadar kısa sürede bu kadar büyük hayal kırıklığı olur muymuş, onu sende gördüm.

Başta anlamadım.

Senin ilgisizliğini “çekingenlik”,

Soğukluğunu “yaralı kalp”,

Kırıcı tavırlarını “geçmişin yükü” sandım.

Meğer karakterinmiş…

Ve ne acıdır ki ben seni sevilir biri sanarak kendimden verdim.

Ben sana temiz bir yer açtım.

İçimde yıllarca kimseye vermediğim bir sevgiyle yaklaştım.

Ama senin gibi insanlar, ne verileni görür, ne kıymet bilir.

Sen sadece aldın.

Tüketip hiçbir şey vermeden çekip gittin.

Hatta belki kendi içinde, bunu bile başarı saydın.

Ama şunu bil:

Senin kazandığın hiçbir şey yok.

Ben seni tanıdığım gün, insanları sorgulamayı öğrendim.

Seninle geçirdiğim o günlerde, sevginin ne olmadığını, birinin sana “gibi” davranmasının aslında ne kadar değersiz olduğunu anladım.

Seninle yaşadığım şeyin adı aşk değildi.

Adını koyamayacağım bir yanılgıydı belki.

Ama artık adı net: Senin gibi biri, benim gibi birini hak etmiyordu.

Ve evet, seni hayatımdan çıkardığım gün kendimi yeniden buldum.

Ben sandım ki seninle bir “biz” oluruz,

Ama senin içinde sadece “ben” vardı.

Kendini sevmeyen, kendine bile zararlı bir “ben”.

Şimdi sana ne kin, ne nefret…

Sadece bir gerçek bırakıyorum:

Beni kaybettin. Ve bir daha benzeri bile gelmez.

Çünkü senin gibi insanlar kaybettiklerinin ne olduğunu, ancak başkasında gördüklerinde fark eder.

[bayakirildim]

Sana ne anlatmak istiyorum biliyor musun?

Hiçbir şey.

Çünkü anlatmaya değecek kadar kalmadın bende.

Hayatımda ne istediğini bilmeyen, sevgi dilini kırmak, aşağılamak ve tüketmek zanneden hiç kimseye yer yok. Rol yapmak isteyenler, önce benim gözümde ne kadar şeffaf olduklarını bilmeli. Çünkü karşında her şeyi fark edip sustuğum zamanlarda bile seni çözmüş biriydim. Sadece değer verdim. Sen bunu fırsat sandın.

Bitti.

Ve bu defa geri dönüşü yok.

Ben artık arkama bakmadan yürüyorum. Kimseyi düzeltmeye, anlamaya, affetmeye çalışmıyorum. Hele seni hiç. Çünkü sen hiçbir zaman yanlışlıkla kırmadın. Bilerek, isteyerek, göz göre göre yaptın.

Ve ben affetmeyecek kadar uyandım.

Bazı karmalar hemen dönmez ama geri döndüğünde tokat gibidir. O gün geldiğinde hiçbir şey yapmana gerek yok. Sadece kendinle baş başa kal. Çünkü en büyük ceza budur zaten: Kendinle yaşamak zorunda kalmak.

Son kez söylüyorum:

Senin için yol açık olabilir ama bana uğrama. Çünkü bu defa kapı da yok, duvar da… sadece boşluk.

Ve o boşluk, senin bıraktığın değil.

Benim seni sildiğim yer.

[bayakirildim]

Bir gün geriye dönüp baktığında… Belki bir sabah uyandığında, belki kalabalığın içinde yalnız hissettiğinde ya da tam bir şey eksikken fark edeceksin. Diğerlerinden neden farklı olduğumu, niyetimin hep temiz kaldığını, en çok da sana iyilikle yaklaştığımı anlayacaksın. Ben senden hiçbir şey istemedim, sadece ruhunu sarmak, yaralarını sormadan sarmak, yanında susarak bile şifa olmak istedim.

Sana yaklaşırken bir hesap içinde olmadım. Ne bir karşılık, ne bir beklenti... İçimden gelen neyse onu verdim. Belki anlamadın, belki de anlamak istemedin. Ama bil ki; ben seni tüketmek için değil, senin içinde kaybolup seni iyileştirmek için sevdim.

İnsan bazen birine öyle dokunur ki, o dokunuşun yankısı yıllar sonra bile kalpte duyulur. Belki sen şimdi anlamıyorsun. Belki hâlâ kaçıyorsun, belki hâlâ kendi duvarlarının ardında güvende olduğunu sanıyorsun. Ama bir gün... Geriye dönüp baktığında, işte o zaman anlayacaksın. Ben sana asla yük olmadım. Tam tersine, senin en hafif hâlini, en derin acılarınla bile sevdim.

Seninle ilgili kurduğum her cümle, en saf duygularımdan doğdu. İçimde taşıdığım o ince sızı bile sana duyduğum sevgiden geldi. Ve ben bu sevgiyi kimsenin kirletemeyeceği kadar özenle sakladım. Senin için kötü bir söz bile kurmadım içimden. Çünkü ben seni düşmanım gibi değil, eksik bir yanım gibi gördüm.

Belki bir gün başka hayatlarda, başka zamanlarda karşılaşırız. Belki sen bambaşka biriyken ve ben artık senden çok uzakken. Ama o zaman bile, gözlerine bakınca içimde bir şeyin hala sana ait olduğunu fark edeceksin. Çünkü sevgi böyle bir şeydir… Zaman geçse de, araya mesafeler girse de; niyet temizse, izi kalır.

Ve ben sadece bunu isterim senden. Beni hatırladığında, yüreğinde kırgınlık değil, minnet olsun. "O beni gerçekten anlamıştı." de mesela. "O sadece ruhumu iyileştirmek istemişti." de... Ve anla: Bu bir veda değil. Bu, sessizce içinden geçen her duayı senin yerine taşıyan bir kalbin yazısı.

Seninle olmak değil derdim, senin iyi olman.

Her şeye rağmen, Kalpten gelen biri.

22 Temmuz 2025

[bayakirildim]

Bazen "yeter" demek en büyük iyilikmiş kendine. Ben çok geç anladım bunu. Kendimi anlattıkça susturuldum, anlattığım insanlar hep anlamamayı seçti.

Ve bir gün içimde bir şey koptu.

Çabaladığım her yerden geri çekildim.

Çünkü ne yaparsam yapayım yetmiyordu.

Sevgiyle yaklaştıkça değersizleştiriliyordum.

Ve ben hep “onlar kötü değil” diye kendimi inandırırken, içimdeki benliğimi paramparça ediyordum.

Artık kimseyi ikna etmeye çalışmıyorum.

Kimseye “bak ben böyle biri değilim” demiyorum.

İnanmak isteyen gelir,

Gerisi yoluna gider.

İyi niyetimi sürekli sınayan, sevgimi sorgulayan herkesle arama mesafe koydum.

Çünkü sevmek yormamalı.

Sevilmek için şekilden şekle girmemeli insan.

Ve en önemlisi, kimse seni kendi karanlığını aydınlatmak için kullanmamalı.

Ben artık kimseye ışık olmuyorum. Kendimi aydınlatmaya karar verdim. Ve evet, belki yalnızım… Ama en azından kendimim.

Eğilmeden, susmadan, yarım kalmadan.

Bu hâlimle eksik değilim.

Bu hâlimle tamım.

[bayakirildim]

Artık kendime bile başka biri gibi yaklaşıyorum… Yıllarca başkalarını düşünmenin ağır bedelini ödedim. “O üzülmesin, bu kırılmasın” derken içimdeki ben her seferinde biraz daha sustu. Şimdi o sessiz ben konuşuyor.

Eskisi gibi değilim.

İyi niyetin karşılıksız kaldığı bir dünyada, inceliğin bir zayıflık gibi görüldüğü bir düzende, artık "kendim için" var oluyorum.

Kim ne der diye yaşamıyorum.

Kim ne anlar diye susmuyorum.

Çünkü anladım…

İnsan ne kadar içten olursa, o kadar çok yara alıyor. Ne kadar düşünürse, o kadar çok unutuluyor. Ne kadar severse, o kadar çok eksiliyor.

Bazen gözümün önünde kayboluyor insanlar.

Sanki hiç olmamışız gibi.

Bir zamanlar “canım” diyen, bir anda en yabancıya dönüşüyor.

Ve ne zaman düşsem, ilk iten yine en çok sarılmak istediğim oluyor.

Şimdi artık kendimle kalmayı seçiyorum.

Kimseyi yormadan, kimseye yaslanmadan.

Ama kimse de beni kendine göre eğip bükemeden.

Çünkü ben ne oyun oynamayı biliyorum, ne strateji kurmayı. Ben sadece olduğum gibiyim. Ve bu hâlimle de değerli olduğumu, çok geç de olsa, öğrendim.

Bir daha incinmemek için değil, kendimi daha fazla unutmamak için değişiyorum.

Ve en çok da bunu hak ediyorum:

Kendim olmaktan utanmadan, yorulmadan, eksilmeden… yaşamak.

[bayakirildim]

Hayatımın her şeyinin tamam olduğu bir evredeyim şu an. Hiç beklemediğim bir anda bir kalbe dokunurken, aynı zamanda ürkek bir ceylan olabileceğimi bilmiyordum. Uzun zaman sonra kalbimin yeniden attığını duyabiliyorum. Hâlâ yaşam belirtisi verebilmesine bazı anlarda hayranlıkla şahit oluyorum.

Bazı günler, herhangi bir yerde otururken gözlerim dolar, içimden sessizce sorardım: "Bir gün, bunca hayal kırıklığına rağmen sevilme duygusunu gerçekten hissedebilecek miyim?"

Şimdi cevabı sende buluyorum, farkında bile olmadan...

Korkuyorum... Kendimden kaçarken en çok sana varıyorum. Bana bu kadar iyi gelebileceğini tahmin bile edemezdim.

Henüz yanımda değilsin. Sesini tanıyorum ama kokunu bilmiyorum. Mimiklerini, ellerini, gülerken yüzünde beliren ifadeyi ya da severken nasıl kucaklayacağını bilmiyorum. Ama beni görmeden bile bana vardığını, beni yargılamadan seveceğini biliyorum.

Bu duyguyu daha önce hiç yaşamadım. Bu yüzden nasıl yaşanır, nasıl yaşatılır bilmiyorum. Ama içimde bir yer, her şeye rağmen sana doğru usulca yol alıyor.

[bayakirildim]

Kırıldım. Yandım. Paramparça oldum.

İnsanların hoyratça davranışlarına, sahte yakınlıklarına, çıkarla örülmüş sözlerine maruz kaldım. Kimi dost dedim, sırtımdan vurdu. Kimi sevdim, en çok oradan incindim. Bir zamanlar herkese güvenirdim.

Bir bakışı yeterdi “iyi” dememe, bir söz yeterdi kapımı açmama. Ama meğer bazı insanlar sadece almak için varmış; vereni tüketene kadar kalıp sonra çekip gidenlerdenmiş. Ben ise kalmayı seçtiğim her yerde, kendimden biraz daha eksildim.

Sonra sustum.

Sustukça içimde bir şey kabardı. Kırgınlık değil bu; uyanış. Çünkü ben kırıldığım yerden yeniden doğdum. Kül oldum ama o küllerin içinden, bambaşka biri yükseldi.

Sessizliğimden bir devrim çıktı.

Artık açıklama yapmam.

Kendimi kanıtlamam, kimseye yaranmam.

Birini kaybetmekten korkmam; çünkü en değerli şeyi, kendimi artık bırakmam.

İyi niyetimi sorgulayanlara cevabım yok. Çünkü onlar, o iyi niyeti çoktan tüketti.

Kapım kapalı.

Kalbim desen, oraya rastgele girilmiyor artık. Sınırlarım var; net, belirgin ve dokunulmaz. Ve bu kez ihlali affetmiyorum.

Çünkü affetmek, bazen kendine ihanettir.

Siz beni kaybettiniz.

Yarattığınız acılar, aslında kendi sonunuzu hazırladı. Çünkü bu versiyonumu siz doğurmadınız—siz tetiklediniz.

Ben ise kendimi yeniden inşa ettim.

Taştan bir irade, ateşten bir ruhla.

[bayakirildim]

Bu yolculukta yanımda olmayanlara teşekkür etmiyorum…Ama teşekkür etmem gereken biri varsa, o da kendimim.Çünkü siz olmadan da başardım. Yalnızlığımla, acılarımla, içimdeki sessiz savaşlarla büyüdüm. Kimse elimi tutmadı, kimse ‘yanındayım’ demedi. Ama ben kendimin yanında durmayı öğrendim. Düştüğümde, yardım etmek yerine canımı daha çok acıtanlar oldu. Ve ben o acıyla büyüdüm. Geceleri kabuslarla uyanıp, sabahları yine de umutla gözlerimi açmayı bildim. Her şeye rağmen içimdeki iyiliği kaybetmedim. En karanlık anlarda bile çizgimi bozmadım. İnsan kalabildim.

Yaptığınız haksızlıkları unutmadım. Ama onlara tutunarak değil, kendime tutunarak geldim bugünlere. Karma’yı beklemiyorum, çünkü zaten gerekeni hayat öğretiyor. Ben sadece izliyorum. Sessizce.Hayatımda artık size yer yok. Ne yürüdüğüm yolda yanımda olabilirsiniz, Ne de yüreğimin kapısından içeri girebilirsiniz. Ben bu yolu yalnız yürüdüm ama kendime dürüst kalarak geldim. Ve bu, her şeyden değerli. Çabama sağlık… Bunca yükün altından geçip hâlâ kendim kalabildiysem,

İyi insan olmak için verdiğim mücadeleden bir an bile vazgeçmediysem, Kendimi her şeyin üstünde tuttuğum içindir. Onlarca kırıcı insana maruz kaldım. Yine de kalbimi taşlaştırmadım.

Ve bugün biliyorum:

Bu bozuk düzenin hiçbir yerinde değilim.

İyi ki.

– Kendine sadık kalan biri.

25 Haziran 2025

[bayakirildim]

Eskiden yardım eli uzatmanın kutsallığına inanırdım, ne pahasına olursa olsun. Birini kurtarmaya çalışırken, kendimden ne kadar verdiğimi fark etmezdim. Meğer bazı yolculuklar tek kişilikmiş, bazı karanlıklar ise misafir kabul etmezmiş. Şimdi biliyorum: Her yıkılmış ruh onarılmak istemiyor, bazı yaralar sahiplerine ait. Artık kendi ışığımı söndürmeden yürümeyi öğreniyorum. Herkesin yükünü sırtlanmak erdem değilmiş; bazen sınır koymak, en büyük sevgiymiş. Çünkü bazı karmalar sadece bulaşıcı değil, aynı zamanda yön kaybettirici. Ve bazı sınırlar, kalpten konur.

[bayakirildim]

Beni zaman değiştirdi. Yalanlara göz yummadım diye yalnız bıraktılar. Sessiz kaldım çünkü her sözüm savaşa dönüyordu. Ben sustum, onlar rahat uyudu sandı. Ama bilmediler… içimde büyüttüğüm fırtınayı. Evet, eskisi gibi değilim. Gülüşüm az, güvenim kırık, ama dik duruşum hâlâ yerinde.

Boyun eğmedim!

Kalbimi taş ettiler belki ama aklımı kiraya vermedim.

Çünkü ben biliyorum;

Her karanlığın içinde bir kıvılcım saklıdır.Ve o kıvılcım, bir gün her şeyi yakar. Ben o günü bekliyorum. Umudum öfkeme karıştı. Artık kimse beni sessizliğimle kandıramaz.

[bayakirildim]

Sana bu satırları yazarken seni tanımıyorum… Henüz sesini duymadım, gözlerine bakmadım, adını bile bilmiyorum. Ama bir şey var ki, tüm kalbimle hissediyorum: sen bir yerdesin. Belki şu an benimle aynı duyguları taşıyor, aynı gökyüzüne başka bir yerden bakıyorsun. Belki de tam şu anda, seni beklediğimden bile habersizsin.

Sana gelene kadar uzun yollar geçtim. Kırıldım, sevdim, kaybettim, büyüdüm… Kalbimin en kuytusunda, senin için sakladığım bir yer vardı hep. Orası hiç kirlenmedi, hiç solmadı. Çünkü ben seni sevmeden önce de sana hazırlandım. Kendimi tanıyarak, kendi içime yürüyerek geldim bugünlere.

Biliyorum, her şeyin zamanı var. Ve belki de bizim zamanımız henüz gelmedi. Ama sana inanıyorum. Beni bulacağına, gözlerimde kendini göreceğine, kalbimin ritmini tanıyacağına… Hayat seni karşıma çıkardığında, geçmişin tüm sessizlikleri anlam kazanacak. Ve biz, hiçbir şey söylemeden anlayacağız birbirimizi.

Senden mükemmel olmanı istemiyorum. Yalnızca gerçek olmanı istiyorum. Yorgun ama sevgi dolu bir kalple gel… Kusurlarını korkmadan göster bana. Çünkü ben seni insan olduğun hâlinle seveceğim. Güçlü değil, dürüst olmanı bekleyeceğim.

O gün geldiğinde, “geç kalmadık” diyeceğiz. Çünkü sevgi, doğru kalplerde hiçbir zaman geç kalmaz.

[bayakirildim]

Bir yerlerde, beni duyan bir kalp var biliyorum. Belki şu an bambaşka bir şehirde, başka bir pencerenin önünde aynı gökyüzüne bakıyor. Belki de adımı bilmiyor henüz, ama hissediyor içten içe… Kalbinin bir köşesinde bana ait bir yer var sanki.

Ben artık sevgiye dair umudumu yitirmedim, sadece sabırlı olmayı öğrendim. Çünkü bazı kalpler birbirini bulmak için zamana ihtiyaç duyar. Bazı hikâyeler, en güzel yerde, en beklenmedik anda yazılır.

İçimde öyle saf bir sevgi taşıyorum ki; kırgınlıklarımı aşarak, kendimi severek büyüttüm bu sevgiyi. Artık biliyorum ki; gerçek aşk, önce insanın kendini bulmasıyla başlar. Ve ben, kendimi sevmeyi öğrendim. Her halimle… Eksiklerimle, fazlalıklarımla, hayallerimle…

Bir gün karşılaşacağız…

Bir sokak lambasının altında, ya da bir kitapçı rafında aynı kitaba uzanırken belki. Belki bir şarkının nakaratında göz göze geleceğiz. İşte o an, her şey anlamını bulacak. Kalbimde yıllardır yerini koruyan o boşluk, onun sesiyle dolacak.

Çünkü bazı insanlar birbirleri için yaratılmıştır. Ve ben, o insanın varlığına inanıyorum. Henüz gelmedi diye vazgeçmek, o sevginin büyüsüne ihanet olurdu. Bekliyorum… Ama umutsuz değil, kalpten bir inançla.

Bir gün…

Belki de tam bugün gibi bir günde, gözlerin gözlerime değecek. Ve diyeceğim ki: “İşte, sonunda geldin.”

[bayakirildim]

Beni bir insan olarak değiştirebilirler, belki yüzümdeki ifadeyi, kelimelerimi ya da yürüyüşümü değiştirebilirler, ama asla içimdeki ruhu, hayata bakış açımı, dünyayı farklı görmek için sahip olduğum o derin bakışı değiştiremezler. Hayatım, işim, beni anlatan değerlerim – bunlar sadece ben değil, kalbimdeki inançla yoğrulmuş bir yaşamın yansıması. İnsanları mutlu etme biçimim, sadakatim, nazik tutumum – bunlar her zaman benimle kalacak. Çünkü ben çok şey veriyorum, çünkü gerçekten çok şeyim. Eğer beni başarısızlığa uğratmak istiyorsanız, ne olursa olsun yapın, ama bilin ki, burada kazanan kişi sadece veren kişidir. Kaybeden, değer veremeyendedir. Gerçek gücüm, sahip olduğum sevgi ve bağlılıkta gizlidir...

[bayakirildim]

Hiç kimsenin haberi bile yokken başardığın her şey için seni hep bir yerlerde ayakta alkışlayacağım sevgili kendim.

[bayakirildim]

İçindeki saflık ve kalbindeki iyilik için üzülme. Belki de ruhunun ışığı, bazı insanların zihnindeki karanlığa uymuyordur. Bir çiçek, çamurun içinde açtığında bile güzelliğinden ödün vermez. Sen de olduğun gibi parlamaya devam et.

[bayakirildim]

Bugün olduğum yere nasıl geldiğimi bazen ben de bilmiyorum. Öyle anlar oldu ki, bu yolun beni tüketip yok edeceğini sandım. Ama her seferinde, ne şekilde olursa olsun, devam ettim.

Belki içimdeki bir güçtü beni ayakta tutan, belki de düşsem bile kalkabileceğime duyduğum inançtı.

Belki sadece şanstı, bilmiyorum.

Kesin olarak bildiğim tek şey var:

Her şey – iyi ya da kötü – beni büyüttü, şekillendirdi, dönüştürdü.

Yolculuk zorluydu, bazen acıttı, bazen kırdı ama her seferinde bana kendim hakkında daha fazla şey öğretti.

Ve en önemlisi, beni daha dirençli kıldı. Bu yüzden bazen insanların bakışlarında yargıyı gördüğümde, sadece gülümsüyorum.

Çünkü beni tanımıyorlar, yaşadıklarımı bilmiyorlar. Ve bilmek zorunda da değiller.

Bu benim hikayem, benim yolum.

Başkalarının, benimle ilgili kendi kafalarında yazdıkları hikâyeyi değiştirmek gibi bir sorumluluğum yok. Gerçeği biliyorum. Nereye gittiğimi, neyi seçtiğimi, neyin peşinden koştuğumu biliyorum.

Ben hayal kurarken, yeni yollar çizerken ve kendimi geliştirirken, bazıları sadece izliyor, anlamaya çalışmak yerine yargılıyor.

Ama hayatın doğası böyle.

Günün birinde, ben çoktan ilerlemiş olacağım ve onlar hâlâ aynı yerde duracaklar.

Tutkusu ve inancı olan insanlar, asla oldukları yerde kalmazlar.

Daha büyük olana doğru çağrılırlar.

Geri dönüp bakmazlar, çünkü gözleri hep ileriye, yıldızlara dönüktür.

Ve sonunda, her zaman hak ettiğimiz gibi yaşar ve severiz…

Kendi sonsuzluğumuzu inşa ederek.

[bayakirildim]

Kendinden kopmuş biriyle bağ kurmaya çalıştığım için suçlamıyorum kendimi. O, kendi kaosunun içinde kaybolmuştu. Onu kurtarmak için cesaretimi topladım, iletişim kurmaya çalıştım. Enerjimi ve titreşimimi onun seviyesine indirdim, sonunu bile bile ona ulaşmaya çalıştım. Yanılmadım.. Ama o deneyim bana şu gerçeği öğretti: Kendini bulamayan birine el uzatırken kendi ruhunu da kaybedebilirsin. Artık, başkalarının karanlıklarına ışık tutarken kendi ışığımı kaybetmemek konusunda daha bilinçliyim. Bazı karmalar bulaşıcıdır dikkatli olun.